გახარებული მოკალათდა ჩემს გვერდით
-ასე უნდა გქონდეს ახლა დაჭყეტილი თვალები? (მე)
-ჯერ შენი ყურებით ვტკბები! (სანდრო)
-რით ვეღარ დატკბი
გული კვლავ გამალებით მიძგერდა და ვერაფრით ვიწყნარებდი, ან როგორ დამეწყნარებინა როცა სანდრო ჩემს გვერდით იწვა. ჩემს თითებს სანდროს კულულა თმებში დავაცურებდი, როგორ მიყვარდა ეს თმები!!
-ისევ მესმის შენი გულისცემა ბარბი!
-გაჩუმდი და დაიძინე
თავი მკერდზე დავადე, მასაც სწრაფად უცემდა გული
-იციი შენც..
-ვიცი პატარავ, დაიძინე
ასე რამდენხანს ვიყავით ვერგეტყვით, მაგრამ დილით მზის სხივებმა გამაღვიძეს.. წამით გონს ვერ მოვედი და შემდეგ გამახდენდა წუხანდელი ღამე, ტკბილად რომ მეძინა ალექსანდრეს მკლავებში! ისეთი ბედნიერი ვიყავი, ვერც კი აგიღწერთ! მისი სუნი მქონდა, ყველან მისი სუნი იყო! კვლავ ეძინა, მშვიდად სუნთქავდა.. ისე ტკბილად ეძინა არმინდოდა გამეღვიძებინა, ამიტომ უბრალოდ ვუყურებდი
-მძინარეს მიყურებდი?
-არა!
-ნუ მატყუებ
-უკვე 8 საათია თითქმის ადექი
-ცოტახანს კიდევ რა
-არა
წამოვდექი თუმცა ვინ დაგაცადა, ერთი მოძრაობით უკანვე დამაბრუნა
-ახლა კი არსად გაგიშვებ
ცხვირი ჩემს თმებში ჩარგო და ყელზე მაკოცა. დენდარტყმულივით შევიშმუშნე და მთელს ტანში ჟრუანტელმა დამიარა! ჩემი ეს ქმედება მას არგამორჩენია, არაფერი უთქვამს თუმცა ეღიმებოდა. ცოტახანი ასე გაკავებული ვყავდი, მეც არვეწინააღმდეგებოდი რადგან არმინდოდა ეს.. კარზე კაკუნი ატყდა დეა იყო, რადგან მისი ხმა აქამდეც აღწევდა
-ცოცხალი ხარ?
ავდექი და კარი გავუღე ოთახში შემომივადა და დაიწყო ტიტინი
-სადხარ რომ მოგწერე, მერე დაგირეკე. ის ვინ იყო დილის 7 ზე ავდგეთ და ბევრი ბოდიალის გარეშე ადრე გავიდეთო, დილის ზღვა მიყვარსო და გვემუქრებოდი ვინც არ ადგება ოთახში შევუვარდები და წყალს გადავასხავ თავზეო თუარგაიღვიძებსო
-იქნებ ჩამაკვეხებინო სიტყვა
-გისმენ
-ამ ერთხელ მაპატიე
-დილამშვიდობისა (სანდრო)
სახე შეეცვალა, არელოდა, ხან მე მიყურებდა ხან სანდროს და უხერხულად შეიშმუშნა
-არა რა მართალი ყოფილხარ, სულ გიშლით რომანტიკას! (დეა)
-ნამდვილად (სანდრო)
-დედა შემირცხვეს თავი! ნუუ, კარგი მოემზადეთ, ვისაუზმოთ და გავიდეთ (დეა)
სანდრო გავიდა ოთახიდან, მოვემზადებიო მომაძახა..
-ერთი სული მქონდა როდის გავიდოდა, აბა მიდი დაფქვი ყველაფერი
-რაუნდა დავფქვა
-ოხ შე გაფუჭებულო გოგო, ვითომ არიცი ხო? კაი ხო ხუმრობა იქეთ იყოს მომიყევი ყველაფერი
-ისეთი არაფერია მოსაყოლი. დაშლიდან დაახლოებით 1 საათში კარზე მომადგა, მომენატრეო, ვერვიძინებო თუ შეიძლება დავრჩეო
-მერე მერეე
-რა მერე
-მოსახდენი მოხდა? არ აიწყვიტე?
-აწყვეტას თუ თმაზე მოფერებას ეძახიან მაშინ კი
-ნუუ მაგით იწყება გენაცვალე.. მოფერებით, კოცნით, გახდით, შემოხევით დაა..
-არანორმალურო!
-ნუ ხო რატო დავუშვი ეგ, კარგად მაინც არ გიცნობდე. შენთვის ეგეც მიღწევაა გვერით რო მიიწვინე და დივანზე არ გაუშალე (იცინის).
მალევე მოვემზადე, შემდეგ კი ერთად ვისაუზმეთ. 10 ის ნახევრისთვის უკვე სანაპიროზე ვიყავით.. 1 საათიანი ზღვაში ნებივრობის შემდეგ ვიკადრე და ამოვედი.. ყურსასმენები გავიკეთე და მუსიკის ფონზე გავყურებდი ზღვას.
-ბარბი (დეა)
-ჰოუ
-მე და ლაშა ნომერში ავალთ, ცოტა შეუძლოდ ვარ
-რაგჭირს?
-აუ რავი თავი მტკივა
-წყალში რომ არ ჩამოდიხარ და ამ სიცხეში შამფურივით ტრიალებ შეზლონგზე მაგის ბრალია
-აუ ხო რავი, ავალთ და წავუძინებ ცოტას
-კარგი მიდი
-თქვენ იქნებით ხო?
-ხო სველი ვარ ჯერ, სანდროც წყალშია და რომ გავშრებით კარგად ამოვალთ ჩვენც
-კარგი
სანდროს თვალებით ვეძებდი და დავინახე კიდეც, ისე სექსუალურად ამოდიოდა წყლიდან თმების ქნევით, ფილმიდან გადმომხტარს გავდა..
-დეა და ლაშა სადარიან?
-დეას თავი ტკიოდა და ავიდნენ
-გასაგებია
-ჩვენც შევშრეთ და ავიდეთ
-კარგი
თვალში ჩემს გვერდით მსხდომი გოგონები მომხვდნენ, გამუდმებით ჩვენსკენ იყურებოდნენ, შემდეგ ერთმანეთს რაღაცას გადაულაპარაკებდნენ და იცინოდნენ. ცოტახანში ერთ-ერთი გოგო წამოდგა და ჩვენსკენ წამოვიდა, უფროსწორად სანდროსკენ.
-გამარჯობა
-გაგიმარჯოს (სანდრო)
-მე ანა
-სასიამოვნოა
-შენ სახელს არ მეტყვი?
-სანდრო
-ჩემთვისაც სასიამოვნოა სან.. იცი მე და ჩემი დაქალი ვდაობდით. მოკლედ ის მეუბნებნება, რომ არხარ გამბედავიო, მე კი ვეუბნები რომ ვარ. აი მაგალითად თუ ბიჭი მოგეწონა და შეატყვე, რომ მასაც მოეწონე, თუმცა არ გაგეცნო ან არიმჩნევს, ვიცი, რომ თავად შენ არ მიხვალ და არ გამოელაპარაკებიო, რაც არუნდა გადაირიო და მოგეწონოსო და მაშინ თუ ამბობ რომ გამბედავი ხარ დამიმტკიცეო, დაა აი მეც დავუმტკიცე!
-გასაგებია
-ვიცი მგონი დაგაბნიე, მაგრამ არავისთან მსგავსი არაფერი გამიკეთებია, თუმცა ყველაფერი შეიძლება მოხდეს.. ცოტაა ვნერვიულობ და დავიბენი, იცი არგინდა რომ საღამოს სადმე გავისეირნოთ?
-...
-მანიაკი არ გეგონო.. შევატყვე, რომ შენც მოგეწონე, გამუდმებით აქეთ იყურებოდი. არვიცი რატომ მაგრამ პირველი ნაბიჯი არგადადი ალბათ მოგერიდა და აი მე მოვედი შენთან.
ეს შემოკლებით სანნ ვის გაუბედა, ასე მხოლოდ მე ვეძახდი! მომეწონეო, შენც მოგეწონეო, მიყურებდიო, საღამოს გავისეირნოთო.. სურვილი მქონდა ეს გოგო შუაზე გამებრდღვნა და თმები ღერა-ღერა დამეპუტა და სანდროც ზედ მიმეყოლებინა.. ჩუმად ყოფნა მინდოდა და მაინტერესებდა ეს რამდენხანს გაგრძელდებოდა, თუმცა
-საან, არვიცოდი თუ ასეთი მორიდებული იყავი (მე)
-შეენ.. და ხო? (ანა)
-რაა?
-და-ძმანი ხართ
-ვაა როგორ მიხვდი?
-გავხართ ერთმანეთს
-რითი
-ხუჭუჭებით
-აა
იდიოტი..! მოთმინების ფიალა მევსებოდა დაა ძალიან ვბრაზოვდი. არვიცოდი აქამდე თუ ასეთი ეჭვიანი ვიყავი, მაგრამ როგორ არუნდა იყო, როცა შენს თვალწინ ფლირტაობს.. მე გვერდით ვარ და ვიღაც სხვას უყურებს?!!!
-ნომრები გავცვალოთ, ჩაიწერ თუ დაიმახსოვრებ? (ანა)
-დავიმახსოვრებ (სანდრო)
-მეც ჩავიწერ, რავი მაინც რომ დაავიწყდეს (მე)
-როგორი საყვარელი და გყავს
ნაგლად და ცინუკურად გამიღიმა, არა ნამდვილად გავწეწავდი ამგოგოს!! სანდრო ამყველაფერს განზრახ აკეთებდა, რომ მეეჭვიანა? ანამ, ნომერი უთხრა, სანდროც ყურადღებით უსმენდა და უღიმოდა, შემდეგ დაემშვიდობა და შეხვედრამდეო მიაძახა ანამ!
-ხომ კარგი გოგოა?
-კი ძალიან, ნომერი ხომ გახსოვს?
-კი, რა თქმა უნდა
ცოტახანში ავდექი.. ვბრაზობდი და ზედმეტად ვგრძნობდი თავს
-სად მიდიხარ?
-სასტუმროში
-მეც წამოვალ
-არა იყავი ხელს არ შეგიშლით
უკანმოუხედავად წამოვედი, სასტუმროში სწრაფად მივედი და მაშინვე ოთახში შევვარდი.. სანდრო უკან მომყვებოდა, თუმცა ყურადღებას არ ვაქცევდი. კარზე აკაკუნებდა, თუმცა არვიმჩევდი. აბაზანაში შევედი და 1 საათი ცხელი წყლის ქვეშ გავატარე. ვერ ვფიქრობდი, მხოლოდ ვბრაზობდი და ვეჭვიანობდი.. მომშივდა ამიტომ ოთახიდან გავედი, სანდრო კი კარებთან დამხვდა.
-ბარბარე
-ანასთან არუნდა იყო?
-არა
-დარწმუნებული ვარ გახსოვს მისი ნომერი
-ოთახში შევიდეთ და ვილაპარაკოთ
-აბა გისმენ
-მართლა დაიჯერე? ვერმიხვდი, რომ განზრახ გაგაბრაზე? ისეთი სახით უყურებდი იმ გოგოს, რომ
-ხო ალბათ მოიგონა როცა თქვა რომ უყურებდი და შენც მოგეწონა
-მგონი ცოტა აკლდა თვალში მაგ გოგოს, რადგან შენ გიყურებდი, არც კი შემიმჩმევია, შენ რომ გვერდით მყავხარ სხვა როგორ უნდა შევამჩნიო ჩემო პატარავ? ასე ძალიანაც თუ იეჭვიანებდი არვიცოდი, უბრალოდ რო შეგხედე როგორ უყურებდი და რა თვალებით მაგიტო ავყევი და მართლა გეგონა, რომ მომეწონა ან ვნახავდი?
-მშვენივრად ჟღურტულებდით
მომიახლოვდა და ჩახუტებას ცდილობდა
-არა გაეთრიე, ვერგიტან!!!
თუმცა ძლიერი ხელებით ეს მაინც მოახერხა
-ძალიან საყვარელი ხარ, როცა ბრაზობ და ეჭვიანობ.. (იღიმის)
მოულოდნელად გული ამიჩუყდა და სახეზე ცრემლი ჩამომგორდა და როცა ეს სანდრომ შეამჩნია კიდევ უფრო ამიჩუყდა გული.. ასეთი გულჩვილი და მტირალა როდის მერე გავხდი? საკუთარ თავზე ნერვები მეშლებოდა, ყველაფერზე რომ ცრემლებს ვყრიდი იდიოტი შეყვარებული პატარა გოგოსავით
-რა გატირებს? მართლა ტირი? აუ მაპატიე ბარბი, ნუტირი! არმინდოდა მეწყენინებინა, უბრალოდ გაგეხუმრე.. მაგრამ მგონი ძალიან გაწყენინე.
გულში ჩამიკრა, მამშვიდებდა, თმებზე მეფერებოდა და თავზე მკოცნიდა.
-ვერ გიტან!
-მეც მიყვარხარ
-მართლა ვერ გიტან
-მეც მართლა ძალიან მიყვარხარ
ვიცოდი, რომ მართალს მეუბნებოდა და თავიდანვე ვიციდი რომ ჩემს გასაბრაზებლად გააკეთა მაგრამ მაინც ვეჭვიანობდი, თან საშინლად. იმ გოგოს კი ვერვიტანდი და სურვილი მქონდა გამებრდღვნა. ნაგლად რომ მოგვადგა და ჩემი თანდასწრებით, ჩემს ბიჭს "კერავდა". ამ ყველაფრის გათვალისწინებით მაინც ვბრაზობდი!
-არ მაპატიებ?
-არა!
-არ ვისადილოთ?
-შენთან ერთად არმინდა
-კარგი რა ბარბი
-გაბრაზებული ვარ შენზე ამიტომ ცოტახანი შემეშვი და წადი
სანდრო წავიდა მე კი ლაშას და დეას ოთახს მივადექი და დავაკაკუნე, კარი ლაშამ გამიღო
-არ გშიათ?
-დეას სძინავს
-ხომ კარგადაა?
-კი კი, თქვენ გადით მე დეასთან ვიქნები
-კარგი, თუ რამე დაგჭირდათ გამაგებინე
-კარგი
მარტო სადმე წასვლა მეზარებოდა, თან არც თუ ისე კარგ ხასიათზე ვიყავი ამიტომ ისევ ოთახში დავბრუნდი. ალექსანდრეს რაც შეეხება არსად ჩანდა და ამაზე კიდევ უფრო გავბრაზდი, მართალია ვუთხარი წადი შემეშვითქო მაგრამ მართლთა თუ შემეშვებოდა და წავიდოდა არმეგონა. გამაბრაზა და რაეგონა ერთი ბოდიშის მოხდით ისევ კისერზე ჩამოვეკიდებოდი?! ვერ მივართვი!! გადავწყვიტე რამე ფილმი ჩამერთო, თუმცა ეგეც მეზარებოდა ამიტომ უბრალოდ ტელეფონი გადავაგდე და წამოვწექი. ათას სისულელეზე ვფიქრობდი და ამ ფიქრში, როდის ჩამეძინა ვერგავიგე. ძილბურანში ვიყავი როდესაც კარზე კაკუნი შემომესმა, ძალიან მეზარებოდა ადგომა, თუმცა არ ნებდებოდა, ამიტომ სხვა გზა არ მქონდა და წამოვდექი.. კარში სანდრო დამხვდა ხელში პიცით, პარკებით და მზესუმზირებით.. თვალები მოვიფშვნიტე, მეგონა სიზმარი იყო, თუმცა არა ნამდვილად ცხადი იყო. ნეტა როდის ვუთხარი, რომ ყვავილებიდან ყველაზე მეტად მზესუმზირები მიყვარდა? მშიერ კუჭზე კი პიცას ისეთი საოცარი სურნელი ჰქონდა..
-მაპატიე ბარბი
-დავფიქრდები
ისევ მკაცრად ვუყურებდი, თუმცა შინაგანად ბედნიერი ვიყავი მისდამი ასეთი ყურადღებით. მზესუმზურები გადმომცა და თვითონ კი დაიწყო ფუსფუსი, ამაზე ის დრო გამახსენდა, როდესაც გაცნობის პირველივე დღეებში დატრიშინებდა ჩემს სახლში.. მის თითოეულ მოძრაობას ვაკვირდებოდი და ძალაუნებურად მეღიმებოდა. პიცა, წითელი ღვინო, მზესუმზირები, სანთლები, მეტი რომანტიკის და მყუდროებისთვის კი ფარდები ჩამოაფარა! როგორ შეეძლო ამ ადამიანს ყველანაირი გარემოება რომანტიკულად ექცია..
ალექსანდრემ ჩემი ცხოვრება, თავდაყირა დააყენა. მან საერთოდ სხვა თვალით დამანახა სამყარო, მას უფრო ნათელ და კაშკაშა ფერებში ვხედავდი. სრულიად შემცვალა, უკეთესობისკენ. ამ ადამიანის წყალობით ხალხის ნდობა ვისწავლე, სიყვარული ვისწავლე, საკუთარი თავი უფრო მეტად შევიყვარე და ასევე უამრავი ახალი რაღაც აღმოვაჩინე.. ვიცოდი რომ ოდესდაც ვინმე ძლიერ შემიყვარდებოდა, თუმცა თუ ამდენად ეს ვერ წარმომედგინა! ალექსანდრეს ჩემ ცხოვრებაში ყოფნას ბედნიერება მოჰქონდა. ჩემი მისდამი სიყვარული ან ნელდებოდა, პირიქით უფრო და უფრო ძლიერდებოდა..
-მიყვარხარ ალექსანდრე!
ამ სიტყვების გაგონებაზე სახე გაუბრწყინდა, ყველაფერს შეეშვა და ჩემსკენ წამოვიდა. კულულები გადამიწია, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მისკენ მიმიზიდა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა და მეც იმავეთი ვუპასუხე. მოსაღამოვდა, ისეთ განწყობაზე ვიყავი რომ არსდ გასვლა მინდოდა, მხოლოდ ერთ ოთახში ყოფნა მინდოდა და მხოლოდ ერთ ადამიანთან სანდროსთან! გადავწყვიტე რამე ფილმისთვის გვეყურებინა ამიტომ რაც ვიპოვე და ნორმალური ჩანდა ის ჩავრთე, თუმცა დიდი ინტერესით არც ერთი მათგანი ვუყურებდით. ერთმანეთის გვერდით ვისხედით, მის ნატიფ თითებს ნაზად შევეხე და ჩემი თითები მის თითებში ავხლართე, მას არვუყურებდი, თუმცა ვიგრძენი რომ ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა. ვიცოდი რომ მასზე ისევე ვმოქმედებდი, როგორც ის ჩემზე. თავი კალთაზე დამადო მე კი ხელის გულზე ვაკოცე გავუღიმე და ჩემი თითები მის თმებში გავხლართე. დიდიხანი ვიყავით ასე სანამ სანდროს არ ჩაეძინა. დროის შეგრძნება დაკარგული მქონდა. არვიცი რამდენიხანი ვუყურებდი მას მძინარეს. ის ძალიან მშვიდად სუნთქავდა. ცოტახანში მეც დავწექი და ალექსანდრეს მივეხუტე. მალევე ჩამეძინა, დილით მისმა კოცნამ გამაღვიძა
-დილამშვიდობისა (სანდრო)
-დილამშვიდობის (მე)
ბათუმში დროს მშვენივრად ვატარებდით. დილით ჩვეულებისამებრ სანაპიროზე, შემდეგ სასტუმრო და განტვირთვა საუნაში, ხანაც აუზში. ვეწვიეთ დელფინარიუმს, ბოტანიკურ ბაღს და თითქმის მთელი ბათუმი შემოვიარეთ ფეხით. ყოველი დღე ერთმანეთზე უკეთესი იყო და ყოველი წუთით ვტკბებოდით! ამასობაში 10 დღეც გავიდა და ლილე და დემეც ჩამოფრინდნენ პარიზიდან. ქუთაისის აეროპორტიდან პირდაპირი გეზით ბათუმში წამოვიდნენ. ისინიც შემოგვიერთდნენ და ჩვენ ვოიაჟში კიდევ უფრო მხიარული გახდა.
ივლისის მიწურულია, 27 აგვისტო. ხვალ სანდრო თბილისში ბრუნდება და 1 თვით ვერვნახავ, უკვე წინასწარ მენატრება. დილიდანვე სანდროს ოთახს მივადექი, კარზე განუწყვეტლივ ვაკაკუნებდი და მანამ არ შემიწყვიტავს სანამ კარი არ გამოღო, გაბრაზებულმა მივახალე
-სად იყავი ამდენხანს?
-მეძინა და გამაღვიძე
-არაუშავს
-გადარეული ხარ
-არაფერიც
-დილის 7 საათზე დამადექი
-ხო ვიცი, მინდა რომ მთელი დღე ერთად გავატაროთ, მხოლოდ მე და შენ..
-კარგი აზრია
მისკენ მიმიზიდა და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა
-არა, მოიცა.. სადმე მინდა წავიდეთ. ბუნებაში, სიწყნარეში, სადაც ხელს არავინ შეგვიშლის.
-როგორც გენებოს ჩემო პატარავ! ქვეყნის დასალიერშიც წამოგყვები, მთავარია შენს ჩემ გვერდით იყო
მტირალას ეროვნული პარკი გადავწყვიტეთ, ის კი ზუსტად ის იყო რაც მინდოდა.. ბავშვები გავაფრთხილეთ, რომ ხვალამდე არ დავბრუნდებოდით და გავუდექით გზას. ბათუმიდან დაახლოებით ნახევარ საათში დანიშნულების ადგილზე ვიყავით. აქედან კი მხოლოდ საფეხმავლო გზა იყო, რომ ტყის შუაგულში მდგარ ქოხში აღმოვჩენილოყავით, მუდამ მინდოდა აქ წამოსვლა და ამ სურვილს დღეს ვისურვებდი.
აქაურობა საოცრად ლამაზი იყო, თითქოს სრულიად სხვა სამყაროში აღმოვჩნდით, სიმშვიდე, სიწყნარე, სილამაზე, სიმწვანე, ყველაფერი ერთად და ეს საოცარ ჰარმონიას ქმნიდა. გზა საკმაოდ გრძელი იყო, თუმცა ბილიკი, რომელსაც გავდიოდით იმდენად შთამბეჭდავი იყო, რომ დაღლას ვერ ვგრძნობდით. ბევრი სიარულის შემდეგ აღმოვჩნდით, შუაგულ ტყეში სადაც პატარა ქოხი იდგა, დანახვისთანავე ჩემში სასიმოვნო ემოციები და გრძნობები აღძრა. აქაურობა ძალიან მყუდრო იყო, სიმშვიდეს მხოლოდ წვიმის ხმა თუ დაარღვევდა!
-ძალიან ლამაზია აქაურობა (სანდრო)
-ძალიან, მიკვირს აქამდე რატომ არ მოვდიოდი. დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი აქ! (მე)
-ჩემთან ერთად
-ეგ თავისთავად
ქოხში ცოტახანი დავისვენეთ, წავიხემსეთ და შემდეგ განვაგრძეთ გზა ჩანჩქერისკენ. ვტკბებოდით საოცარი ბუნებით. ჩანჩქერი მართლაც ულამაზესი იყო, მითუმეტეს როდესაც მზის სხივებს ირეკლავდა და ცისარტყელას ქმნიდა. ირგვლივ ყველაფერი სიმწვანეში იყო ჩაფლული და მხოლოდ წყლის და ბუნების ხმა ისმოდა. მაქსიმალურად მოვინახულეთ, რისი მოსწრებაც და ნახვაც შეგვეძლო და როდესაც ძალიან დავიღალეთ დავბრუნდით ქოხში. დაღლილებმა და მოშიებულებმა, გემრიელად მივირთვით. შემდეგ კი ქოხის წინ მდებარე "აივანზე" გამოვედით და სკამებში მოვკალათდით, სანდროს ჩავეხუტე და ასე დიდხანს ვტკბებოდით ბუნების სილამაზით. მხოლოდ მე და სანდრო, ჩვენს ირგვლივ კი ხეები და ნისლი..! მართალია ზაფხული იყო, თუმცა აქ სიგრილე იყო
-შევიდეთ, შემცივდა
-კარგი
-აქ ისეთი კარგია და ისე ბედნიერი ვარ რომ ერთად ვართ
-მეც ჩემო პატარავ!
მომიახლოვდა, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა.
-ახლა კიდევ გცივა?
-კი
კვლავ დაეწაფა ჩემს ტუჩებს მთელი გრძნობით და ემოციით. რაღაცის თქმას აპირებდა თუმცა არდავაცადე და მეც ავყევი. ჩემს მუცელში საშინელი ალიაქოთი დატრიალდა, საშინლად მსიამოვნებდა მისი ტუჩები. ვკოცნიდით ერთმანეთს მომთხოვნად, თითქოს ერთმანეთის შთანთქვა გვსურდა, ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა და ლამის ჭკუიდან შევიშალე. ნელ-ნელა უკან უკან მივდიოდით და საბოლოოდ საწოლზე აღმოვჩნდით. მთელ სახეს მიკოცნიდა, მისი ტუჩები ჩემს სხეულზე ცხელ კვალს ტოვებდნენ. ჩემი ხელები მის თმებში იკვლევდნენ გზას, ხანაც კისერზე გადაინაცვლებდნენ. მის ტუჩებს მოვწყდი და ყურის ძირას, შემდეგ კი ყელზე გადავინაცვლე, ვგრძნობდი მის დახორკლილ სხეულს და მესმოდა მისი გახშირებული სუნთქვა, ჩამესმოდა ძლიერი და სწრაფი გულისცემა, ჩვენი გულები კი იმდენად რიტმულად ძგერდა ვერ ვერჩევდი ერთმანეთისგან! მის სურნელსა და სითბოს ჭკუიდან გადავყავდი, წელზე ხელი მომხვია და სხეულზე უფრო მჭიდროდ მიმიკრა. ერთმანეთს პროპორციულად ვაგიჟებდით. მის თითოეულ შეხებაზე, კოცნაზე, ზრუანტელი მივლიდა. გული ისე მიცემდა, მეგონა მთელ ოთახში ისმოდა. სხეულზე ცეცხლიმომეკიდა, მთელი ორგანიზმი მიფეთქავდა.
ჩემს გრძნობებს და ვნებებს საზღვარი არ ჰქონდა! ვგრძნობდი, თავს როგორ ვკარგავდი და როგორ იბადებოდა ჩემში სულ სხვა, ქალი.. მივხვდი რომ აქ უნდა შევჩერებულოყავი, რადგან არვიყავი ამისთვის მზად.. ჩემი გული და სხეული სულ სხვა რამეს ამბობდნენ თუმცა..
-სან (ძლივს ამოვილუღლუღე)
-ბარბი
მანაც ამოილუღლუღა და ისევ დავუბრუნდით ვნებათაღელვას
-არა... სან.. გავჩერდეთ
-ჰოო.. მაპატიე
-პატიებას ნუ მთხოვ
ერთმანეთს მოვშორდით და ამჯერად ჩემს გვერდით გადაინაცვლა.. ცოტახანი ასე გაუნძრევლად ვიყავით და არაფერს ვამბობდით. თუმცა ორივე ერთ რამეზე ვფიქრობდით. დაძაბულობა, ვნება, სიყვარული, უხერხულება, მიზიდულობა, სურვილი, ყველაფერი ერთად ტრიალებდა ამ პატარა ქოხში. სანდრო წამოდგა და გარეთ გავიდა, ვერგეტყვით რამდენიხნი იყო, თუმცა ეს მეც მჭირდებოდა და მასაც. ვნებებისგან აშლილს და გრძნობებისგან დაღლილს მალევე ჩამთვლიმა, თუმცა ფხიზლად მეძინა, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი რომ თვალებს ვასვენებდი, რადგან როცა სანდრო ჩემს გვერდით არიყო ვერვისვენებდი. მისი შემოსვლა არგამომპარვია
-ჩემთან მოდი
როგორს კი მომიწვა მომენტალურად მის ცივ სხეულს ტკიპასავით მივეკარი და ტკბილად დავიძინე. დილით როგორც კი თვალი გავახილე სანდრო დავინახე, კვლავ ეძინა.
თვალები დავხუჭე და თითის ბალიშებით ნაზად შევეხე ალექსანდრეს სახეს. მინდოდა მისი სახე შემესწავლა, თითოეული სანტიმეტრი, თითოეული მილიმეტრი.. მინდოდა მისი სახე ზუსტად მახსოვდეს, თვალდახუჭულსაც. მინდოდა როგორც თვალებს, ასევე ჩემს სხეულს, თითებს შეეგრძნო და დაემახსოვრებინა ის ცხოვრების ბოლომდე!! სიყვარული საოცარი რამაა, ამოუხსნელი და უცნაური.. ის ჩემ გვერდით იყო, თუმცა მაიმც მენატრებოდა. თვალები გაახილა, ალბათ იგრძნო დაჟინებული რომ შევსცქეროდი.
-სანდრო
-გისმენ
-არასდროს დავშორდებით?
-ეს კითხვა რატომ გაგიჩნდა?
-უბრალოდ მითხარი
-არასდროს.. არსად გაგიშვებ
-არ გამიშვა!
ეს ადგილი! ეს გარემო! ეს ადამიანი.. ჩემთვის ყველაფერი იყო. ეს გრძნობა, ცხოვრების ბოლომდე გამყვებოდა! მიყვარდა აქაურობა!
ბათუმში 2 საათზე ვიყავით, ჩვენები ისე შეგვხვდნენ მეგონა, რომ 1 დღით კიარა 1 თვით არვყავდით ნანახი.
როცა მარტო დავრჩით გოგონები, კითხვები დამაყარეს
-აბაა მოგვიყევი (ლილე)
-უბედნიერესი ვარ, გოგონებო ძალიან მიყვარს
მთელი სახე ღიმილით მქონდა მოცული და ლოყებზე ბედნიერების ცრემლები..
-რა გატირებს სულელო! (დეა)
-სიყვარული ატირებს და ბედნიერება! (ლილე)
-მე აქ უნდა ვიყო ჩემებთან, რადგან ისედაც თითქმის ვერასდროს ვხედავ მათ და ეს იმას ნიშნავს რომ სანდროს დიდიხხანი ვეღარ ვნახავ და უკვე მენატრება! (მე)
-როგორმე 1 თვე გაძელი, არაფერი გიჭირს. თან ამერიკა ხოარაა შენც კიდე, თბილისში ჩასვლას რაუნდა, ან ის ჩამოვა ან შენ წახვალ (ლილე)
-მომიტევეთ მაგრამ, უკვე მალე უნდა წავიდეს, ამიტომ მინდა ყოველი წუთი და წამი მასთან გავატარო (მე)
-ჩვენ ეგ არგვეწყინება, მაგრამ მოასვენე ის ბიჭი ცოტახნით (დეა)
-მოსვენება არ სჭირდება (მე)
გოგონები დავტოვე და სანდროსკენ გავეშურე.. ბარგს ალაგებდა. უცებ ტვინში რაღაცამ დამარტყა, მას მივუახლოვდი და მომენტალურად, სწრაფი მოძრაობით მაისური გავხადე, სწორედ ის მაისური რომელიც გუშიმ შემიყვარდა და რომლის მისი სხეულიდან გახდა გუშინ მინდოდა.. დაიბნა
-რასაკეთებ? (სანდრო)
-მინდა სულ ჩემთან იყო, როდესაც არიქნები მაშინაც კი. მას შენი სუნი აქვს ასე კი ვიგრძნობ რომ ჩემთან ხარ და ტკბილად დამეძინება (მე)
-გადაეეული ხარ!
-მე არ მოგენატრები?
-იცი..? შენი სურნელი მუდამ ჩემს სახლში ტრიალებს, საძინებელში, ჩემი ბალიში გაჟღენთილია შენი სურნელით. მთელი ღამით რომ ნებივრობდი ჩემს საწოლში, ხომ გახსოვს?!
ამას ისეთი სიყვარულით და ვნებით ამბობდა, ჟრუანტელმა დამიარა. თმები გადამიწია, ყელში მაკოცა და ყურში ჩამჩურჩულა
-ძალიან გემრიელი, ტკბილი შოკოლადის სურნელი გაქვს. მუდამ მაქვს სურვილი, რომ დაგაგემოვნო! (სანდრო)
გავუღიმე და გულში ჩავიკარი..

P.S ესეც 8 თავი!! მაქსიმალურად შევეცადე ყველა განცდა და გრძნობა ჩამედო.. და დიდი იმედი მაქვს ეს ემოცია, რასაც წერის დროს განვიცდი და წარმოვიდგენ, თქვენამდე მოდის და თვენც გრძნობთ! მიყვარხართ ძალიან და მადლობა რომ მომყვებით.. თუ რამე შენიშვნა გაქვთ დამიკომენტარეთ, არ დაიზაროთ..