1
-შენი აზრით, რა ფერია ბედნიერება?-მკითხა ერთ-ერთი მორიგი ვიზიტისას ჩემმა ფსიქოლოგმა
-ბედნიერება? ამაზე ბევრი ვარიანტი აქვს ხალხს, მაგალითად იას...
-არა, ევა, მე მაინტერესებს შენი აზრი და არა ხალხის, შენ რას ფიქრობ რა ფერი აქვს ბედნიერებას?-შემაწყვეტინა მან
-ჩემი ფიქრები არცერთ მათგანს ემთხვევა, ნე ვფიქრობ, რომ ბედნიერებას ცის'ფერი აქვს...
-რატომ ფიქრობ ასე?-სათვალე შეისწორა ქალმა
-ვფიქრობ, რომ ცა ერთადერთი "სუფთა ქმნილებაა" დედამიწაზე. განა მასზე არ არის დამოკიდებული ხალხის ხასიათიც? ახაკგაღვიძებულს ცას რომ შეხედავ განწყობაც შესანიშნავი გაქვს. უხდება ცას ცის'ფერი
-რასიტყვი ღრუბლებზე?
-ჩემი აზრით ცა ცხოვრებას გავს. გიკვირს ჰო? შენთვის აბსურდია, მაგრამ ღრუბლები ჩემთვის შეცდომების, ტკივილის, პრობლემების ალეგორიაა. საბოლოოს ყველა ღრუბელი ქრება, საბოლოოდ ყველა ცუდი შეილება გადალახო ცხოვრებაში და ისე სუფთან იცხოვრო, როგორც ცა არის.
-მაშ ლურჯი ფერი რასთან ასოცირდება შენთვის?
-ლურჯი?...-დავფიქრდი-ამაზე არ მაქვს პასუხი არ მიფიქრია...
-კარგი მაშინ ერთსაც გკითხავ, რა ფერი აქვს სევდას?-სათვალე ჩამოწია და ინტერესიანი მზერა მომაბყრო
-სამწუხაროდ არც ამაზე მაქვს პასუხი...
-კარგი, ევა, ჩვენი დრო ამოიწურა-ლმაზად გამიღიმა და კარში შემოსულ მის ბედნიერებას, ცხოვრების მეგზურს გახედა
-სალამი ევა-მომესალმა და ჯერ მე გადამკოცნა და შემდეგ ჩემი ფსიქოლოგი. ერთად წამოდნენ და კარისკენ დაიძრნენ
-მიდიხართ, ხომ ასეა?-ვკითხე დამწუხრებულმა
-მე დავბრუნდები ევა, მხოლოდ ორჯერ, ორჯერ მოვალ შენთან, ერთხელ როცა ყველაზე ცუდი დრო გექნება და ერთელ, როცა ყველაზე ბედნიერი იქნები. თითოეულ მოსვლაზე თითო კითხვას დაგისვავ და შენ ამ კითხვებზე მაშინ გექნება პასუხი-ისევ გამიღიმა-შეხვედრამდე ევა და დამიჯერე ეს შეხვედრა მალე არ იქნება-თქვა და კარი გაიხურა
-შეხვედრამდე, ქალბატონო ლილია-ჩავიჩურჩულე
***
დროა გაგეცნოთ, მე ევა დადიანი ვარ, 21წლის. მყავს უფროსი ძმა, დედ-მამა და საუკეთესო მეგობარი, და'ქალი. ყოველთვის ბედნიერი და ლაღი ვიყავი, პრობლემად მხოლოს ძმასთან შეკამათებას თუ ჩავთვლიდი ცხოვრებაში. მაშ რატო დავდიოდი ფსიქოლოგთან? არ ვიცი, უბრალოდ ავდექი და მივედი, მაინტერესებდა და მსურდა ვიღაც სხვას, უცხოს დავლაპარაკებოდი, თუმცა მივეჩვიე, ძალიან მივეჩვიე ლილიას. ჩემი "საიდუმლო" ლილიასთან ვიზიტებზე მხოლოდ ჩემმა ძმამ და დაქალმა იცოდნენ, არც მშობლებმა და არც სხვა ახლობლებმა. არა იმის შიში არ მქონია, რომ ამის გამო დსმცინებნენ, უბრალოდ არ მინდოდა გაეგოთ, აი ასე არ მინდოდა და ვსო, რაც ნაკლებმა იცის, მით უკეთესია.
მაშინ არ ვიცოდი, თუ ლილია ასე დამაკლდებოდაა, თუმცა ჩემი ცხოვრება იმდენად 'საინტერესო' გახდა, რომ ვერც წარმოვიდგენდი. მაშინ აბსურდად მომეჩვენა ლილიას ნათქვამი-"მაშინ მოვალ, როცა ყველაზე მეტად გაგიჭირდება" მაგრამ, როცა ის დავინახე მივხვდი რას გულისხმობდა...
მაშ ასე, მოდი ყველაფერს თავიდან დავიწყებ...

***
გამარჯობაათ

დიდი ხანია არაფერი დამიწერია აქ კიარა ზოგადად და იმედია ეს გაამართლებს