-ინა, იო წავე მე დედაჩემს დავენახები, მერე აქ წამოვალ ბარგი ბარხანით და ორი დღე დავრჩები, ბოლო ორი დღე კი ნიკასთან იო ხო შეიძლება ნიკასთან დავრჩე?
-თუ არ იმაიმუნებთ...
გამეკრიჭა და შუბლზე მაკოცა... მეც კარი გავიხურე და სახლში წავედი... მანქანა ჭიშკართან გავაჩერე და გადმოვედი...
-აუ დათო ძია შეიძლება მანქან ფარეხში შეიყვანოთ, მაგრად მეზარება თორემ არ გთხოვდით.
-რაზე ლაპარაკი ქალბატონო ნუკა..
-ლამის შვილად გეკუთვნით და როგორი ქალბატონო ვარ.
გამეცინა და დარაჯს ლოყაზე თბილად ვაკოცე. წლებია აქ მუშაობს, მეც გამუდმებით ისე ვექცევი, როგორც უფროსს დედა და მამა კი არა. გასაღები გავუწოდე მანაც თბილად გამომართვა.სახლში შესულმა ეგრევე ოთახს მივაშურე. ტელეფონი დასატენად შევაერთე, წყალი გადავივლე და გამოვიცვალე... ცოტახანს ოთახში ვიჯექი უსაქმოდ მერე ნიკას დავურეკე.
-როგორ ხარ?
-კარგად საყვარელო შენ?
-მეც! ნიკუ
-აბა რაუნდა ჩემს ლამაზს...
-შაბათ კვირას შენთან ვრჩები ხო დამიტოვებ?
-კიიი.
-ოკ წავედი ახლავჭამე და გნახავ მერე.
-მპუა.
-გყვრობ.
ყურმილი დავკიდე და სამზარეულოში ჩავედი საჭმელად.მაცივრიდან გამოვიღე სალათი და მაგიდაზე დავდე, დედაჩემიც შემოვიდა.
-რაო ნიკამ?
-არააა დედაშენის საქმეო.
კარადიდან თეფში ავიღე და ის ის იყო ნაბიჯი უნდა გადამედგა და მაგიდაზე დამედო თეფში, რომ დედაჩემის სიტყვებზე ხელიდან გამივარდა.
-გერმანიიდან, რომ ჩამოხვალ ალექსს გაჰყვები ცოლად.
-რააა? შ*გ ხომ არ გაქ? რა ალესს? მაგის მცირედი შანსიც კი არ არსებობს დედაჩემო.
-მე გითხარი არ მიკითხავს.
-ეს დედა მო****ლი ვერ გადამიწყვიტავ რა გავაკეთო და რა არა გასაგებია. ბავშვი აღარ ვარ 20წლის ვარ, როგორ არ გესმის შენ ჭკუაზე ვერ მტარებ. ვერ დამაშორებ ნიკასთან.ალექსს მიმათხოვებ? ქუჩაშიცხოვრებაც რომ მომიწიოს მისი სახლის ზღურბლზე ფეხს არ შევადგავ, მის ნაჩუქარ ბეჭედს სულ რომ ალმასი იყოს თითზე არ გავიკეთებ,ბეტონზე დავიძნებ და მასთან საწოლს არ გავიყოფ. გგონია ნიკა არ მიმიღებს? არ ვეყვარები? გგონია აღარ მეყვარება? ცდები თიკა ამ სიყავრულს ეს მანძილი ეს დრო და საერთოდ ვერაფერი ვერ გააქრობს.
-არმოგცემ უფლებას ნიკას ცოალდ გაყვე და შვილები უჩინოო.
იმხელაზე იყვირა წამით შევხტი.
-შენ დედაც თიკა მესხო შენი დედაც.და იცი რატომ? ეგეთი ნაგავი და ნაბი*ვარი რომ გაგზარდა მეზიზღება მაგის გამო ბებია... ხამი ხარ, ქონებას დახამებული და არასდროს მოგცემ უფლებას მეც ასეთად მაქციო. მეზიზღება დღე, როცა ამ ქვეყანას შენ შვიალდ მოვევლინე. დედაჩემი ნინა იყო და არა შენ. შენ? შენ რა გააკეთე ჩემთვის, დედას მისი შვილის ბედნიერება უნდა, დედას შვილის ტკივილი სტკივა, წაქცეულს ფეხზე აყენებს კიარ ეჩხუბება, დედა წყნარად მიუთითებს შვილს შეცდომაზე, დედა პატივს სცემს მისი გოგონას გადაწყევტილებას, ინახავს მის საიდუმლოს, ენდობა, უყვარს, მის პირადში არ ერევა. აი ნინააა დედაჩემი ამ ყველფერს ნინა მიკეთებდა შენ კი შენ ერთხელაც არ გიკითხავს რა მინდოდა. არ მიცნობ ოდნავადაც არ მიცნობ.ისც კი არ იცი რაზე მაქვს ალერგია. წიანზე შენი თხილის ნამცხვარი რომ მეჭამა ახლა ყველაზე კარგ შემთხვევაში რეანიმაციაში ვიწვებოდი. მეზიზღები შენ არ ხარ დედაჩემი.
ლოყა ამეწვა და გავაიზრე რომ თიკამ გამარტყა... ყოველთვის ასე იყოსიმართლეზე გამწარებული მირტყავდა მიყვიროდა... ყველზე მეტად ნინა მიყვარდა ის იყო დედა და არა ეს ამაზრზენუ ქალი რომელმაც გამაჩინა. თიკას კი სძულდა ნინა. ბაღიდან მოყოლებული ჭრივით სძულდა. ვერც ინას იტანდა, ის ვგავდით რაღცეებში ერთმანეთს ვერ იტანდა. მე ხო მისი აზრით განსაკუთრებული უნდა ვყოფლიყავი.
-არ გაბედო და ნინაზე არ თქვა რომ დედაშენია! მე ვარ დედაშენი გესმის? მე! ნინა ვინ ჯანდაბააა! არარაობაა.
-არარაობა შენ ხარ. ნინა ქალია, დედააა, მეგოაბრია. ბევრჯერ მინატრია ნინა ყოფილიყო დედაჩემი.
მეორე სართულზე ავირბინე ჩემოდანში ჩავალაგე ტანსაცმელიც, ფეხსაცმელიც ყევალფერი... ტელეფონი გამოვაერთე და ჩემი დიდი ჩემოდნით ჩავედი ქვევით.
-სად მიდიხარ?
-არასდროს გაპატიებ თიკა იამს რაც მე გამიკეთე, არცერთ შეცდომას. შეიძლება გერმანიიდან დაბრუნებული ამ სახლში მოვიდე თბილად მოგექცდ, მაგრამ ბოლომდე არასდროს გაპატიებ...
კარი გავიხურე, მეგონა სამუდამოდ, მაგრამ ეს პირველი იყო, თუმცა არა ბოლო. მანქანა გამოვაყვანინე დათოს, დავემშვიდობე და ინასთან წავედი... ოთხი დღეც და ამ ბინძურ ჰაერს მოვშორდებოდი...ინას კარზე ვაკაკუნებდი.
-მოდი ნუკა...
-იო სახლშია?
-კი რა მოხდა?
-უნდა გელაპარაკოთ ორივეს ნინაც აქარი?
-აქავრ.
-ნინუს.
მისკენ გავიქეცი და ჩვეხუტე, ისრ ძლიერად ვეხუტებოდი ბოლოს შემეშინდა არ დავლეწო ეს ქალი თქო.
-მოკლედ სამივე დაჯექით.
-კარგი რა ხდება?
-მოითმინე ინა.
-იო სანამ არ მოვრჩები ხმა არ ამოიღო...
ყველა დეტალი მოვუყევი სამივეს, დაწყებული გერმანიიდან დამთავრებული რამდენიმე საათის წინ მომხდარი ჩხუბით.. იოანე პირდაღებული მიყურებდა თავიდან, მერე ტირილი რომ ამივარდა მოვიდა და ჩამეხუტა... არ ვიცი რატომ, მაგრმა მასთან სულ ვმშვიდდებოდი. ეს სამი იყო ჩემი სახლი, ჩემი საყრდენი.. ინა და მე ძლიან ვგავდით, გარეგნულადაც და ხასიათითაც.მასაც ხასხასა მწვანე თვალები, უკუნი ღმესავით შავი თმები და დიდი ტუჩები ჰქონდა... დანარჩად არა, აი ხასიათებით ორივე ჯიუტი და ბავშვური ვიყავით. ასე იოანეს მკლავებში მოქცეულს ჩამეძინა. ისევ და ისევ მის მკლავებში ვიპოვე სახლი.ბუნდოვნად მახსოვს, როგორ ამიყვანა ხელშ და ოთახში გამიყვანა...
დილას რომ გამეღვიძე პუჟამოები მეცვა... ნუ ალხა არ დავიწყებ ვაიმე ვინ გამომიცვალა და ა. შ რადგან იოანესაც რომ გამოეცვალა მაგრად მკი**ა ვინაიდან სულ არ მრცხვენია მისი. სამზარეულოდან გემრიელი სუნი გამოდიოდა...
-მმ... ნინა რას აკეთებ?
-ბლინებს.
-აუ ვგიჟდები შენზე შოკოლადი გვაქვს?
-მარწყვიც.
-მმ. რა გემრიელობა იქნება.
-ხო, დღესაც ჩემთან რჩები ჩემო ლამაზო?
-კი ნინუს.
-უმე როგორ მიყვარხარ. ხვალ და ზეგ?
-ნიკასთან.
-რაღაც მოუხშირე სიარულს.
-მომკლავ რომ გითრა?
ქვემოდან ავხედე და ეშმაკურად გავუღიმს
-არა...
სამზარეულოს დახლზე ავხტი და ფეხები გავაქანავე.
-აუ რანაირად გითხრა..
-მე რომ მიყვებოდა მაშინ იცი რამდენი ჭამა და იბლუყუნა? , მოკლედ სანამ ამას მთელი საუზმე გამოულევია და მთელი დღე ბლუყუნით დაუღლიხარ გეტყვი, ნიკა და ეს ერთად იწვნენ ყველანაირიგაგებით.
-რაააა? ვაიმე მომესწრო გოგო...
სიცილით მომვარდა და ლოყების წელვა დამიწყო... ნინა არ გავდა სხვებს,ბავშვობიდან ყველაზე მხიარულ დედად ვთვლიდი... ნეტავ კი დედაჩემი ყოფილიყო და მეტ რამე მინდოდა მე? სულ იცინოდა, გამუდმებით იმას გვიჩიჩინებდა რომ ყევაფერი მგვეყოლა, თუ მევერ ვუყვებოდი ინა ტლიკინებდა ინას მაგივრად კი მე... ხშირად გაბრაზებულა, ახლაც რაღაცნაირად გაბრაზდა, მაგრამ ჩხუბს არანაირი აზრი არ აქვს თუ შენს ქცევეში, შენს ნაბიჯებში დარწმუნებული ხარ...როცა იცი რომ შეცდომით თუ უშეცდომოდ მაინც ეყავრები ვიღაცას, იქ ყველა ნაბიჯის გათვლას თავს ანებებ, მიჰყვები დინებას და იღებ საკუთარ თავს ისეთს, როგორიც არის...როცა იცი რომ ადამიანებს უყავრხარ ნაკლით და უნაკლოთ, მცდარიდ და სწორი გადაწყვეტილებებით, თავს ბედნიერად გრძნობ და მთელი არსებით იყვარებ ასეთ ხალხს. ოჯახად იღებ ატირებული მასთან მიდიხარ, გაცინებული უყვები რაზე გეცინება... იზიარებ მის ბედნიერებას და სიხარულს აი ესაროს, მეგობრობაც და სიყავრულიც. უბრლაოდ მიღე ისიც და შენი თავიც ისეთი როგორიც არის, არ ეცადო რამის შეცვალს და უბრლაოდ დინებას მიჰყევი.