ღამის ოთხი საათი სრულდებოდა, მაშინ როცა ყველას ეძინა, საოპერაციოში ექიმები ცდილობდნენ დაეხსნათ სიკვდილის ბრჭყალებიდან კიდევ ერთი სიცოცხლე.
უმძიმეს მდგომარეობაში იყო ახალგაზრდა პაციენტი და ოპერაციაც გართულებებით მიმდინარეობდა, ორჯელ გაუჩერდა გული, რამდენჯერმე სისხლის ჩაღვრის საშიშროებაც გაჩნდა ორგანიზმში.
სიკვდილის სუნით გაჟღენთილ თითქმის ცარიელ დერეფანში, კედელზე მიყრდნობილი სასოწარკვეთილი ქალი ძლივს წარმითქვავდა ლოცვას, ცრემლგამშრალი და ხმაწასული,
-გადამირჩინეთთ,არ დამღუპოთ-ნერვიულად ირწეოდა და ხელში მოქცულ ცისფერ პერანგს ყნოსავდა..
-დე გთხოვვ, წყალი მაინც დალიე, კარგად იქნება, აი ნახავ აქედანაც დააღწევს თავს გადარეული ვაჩე, რომ გაიღვიძებს ვეჩხუბები, ასე რომ გვანერვიულა, ძალიან ვეჩხუბები- სუსტი მკლავები მოხვია გოგონამ კუთხეში ჩაკეცილ ქალს და თავზე აკოცა და ცრემლები წამოუვიდა.
-გამოიღვიძებს... კარგად იქნებაა...
-კარგად იქნება ჩემო ლამაზო, აი ნახავ-ფრთხილად წამოაყენა წყალი მიაწოდა ერთიანად ფერ დაკარგულ ქალს, მერე მამაკაცს მიუბრუნდა ერთ წერტილზე ჰქონდა თვალები გაშტერებული, დიდი ტკივილი იგრძნობოდა მის თვალებში, არ ამბობდა არაფერს სიტყვებით თუმცა მისი მზერაა ყველა სიტყვაზე მეტად მიახვედრებდა ადამიანს მის სულის ტკივილს.
-მაა გთხოვვ ასე ნუ ხარ, ნუ ნერვიულობ, მალე დასრულდება, ყველაფერი კარგად იქნებაა, ლოყაზე აკოცა და მოეხვია.
-რატომ აღარ სრულდება ეს ოპერაცია.
-მალე დასრულდებაა...მალე ყველაფერი კარგად იქნება...

ოთხი საათი იყო, დაქანცული მზერით გამოვიდა საოპერაციოდან ექიმი,წამებში მასთან გაჩნდა გამწარებული მართა, უკან მიჰყვა დავითი და მეგიც, მიუხედავად იმისა რომ ყველას ამშვიდებდა თვითონ საშინლად ეშინოდა, ეშინოდა იმ წამს გამოსული ექიმის ნათქვამი ამბის,გათიშული მავედრებელი მზერა მიაბყრო
-როგორაა ვაჩე?
-რთულინოპერაცია იყო, თუმცა გადარჩა, ყველაფერი კარგადაა-
-მადლობაა ღმერთს- გახარებულმა ამოთქვა მართამ, ხელახლა დაიბადა, შვებით ამოისუნთქა ყველამ, ექიმს მადლიბა გადაუხადეს და უკვე მოლოდინის რეჟიმი ჩაირთო როდის ნახავდნენ ვაჩეს, როდის გაიღვიძებდ,
ორი დღე დატოვეს რეამინაციაში,შემდეგ პალატაში გადმოიყვანეს და მალევე მოვიდა გონს, ერთი შეხედვით ყველაფერი რიგზე იყო, მაგრამ მორე ჯოჯოხეთი მაშინ დადგა როცა ვაჩემ გავლა ვერ შეძლო, ვერ გრძნობდა კიდურებს, ჯერ მძიმე ოპერაციას აწერდნენ ამ ყველაფერს, თუმცა დეტალური გამოკვლევებით დადასტურდა ის რისიც ექიმს ყველაზე მეტად ეშინოდა, ვაჩე ვერ გაივლიდა, წელს ქვემოთ მოწყდა ზურგის ტვინი დაუზიანდა, მდგომარეობა მძიმე იყო,არავინ იცოდა გაივლიდა თუ არა საერთოდ ოდესმე.
სწორედ ამ დღიდა აირია ყველაფერი.ეს იყო ცხოვრების ახალი ეტაპი, ბევრი
ტანჯვით,სასოწარკვეთა, იმედგაცრუებით სავსე დაბრკოლება...

"მკურნალი"
****
-ანასტასიაა გაიღვიძე დაგაგვიანდა- დილიდან გაისმა ოთახში თათულის ხმა, რაც საკმარისი იყო ორჯონიკიძის ქალბატონის გამოსაფხიზლებლად,ძილბურანში ჩაესმა შეტყობინება, გულში დარჩენილი, დაგვიანების შიშის გამო დაბნეული წამოხტა საწოლიდან
-გათენდა... სამსახური.. დამაგვიანდა- უკვე საწოლზე წამომჯდარი საწოლიდან გადმოსვლას ჩქარობდა,სრულიად მოულოდნელად ფეხი საბანში აეხლართა,წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და იატაკზე გაიშოტა,ცივ იატაკს ისე მწარედ ჩაეხუტა სხეული აეწვა, უკმაყოფილი სახით წამოდგა.
-რა ხდება? ომი დაიწყოოო? დაგვბომბეს?-ოთახში მაშო შემოვარდა, აწითლებული უნცროსი და რომ დაინახა რა თქმა უნდა უკვე გადახარშა რაც მოხდა,
-ლამის სამზარეულოს ჭერი დამემხო თავზე ანასტასია- სიცილი ვეღარ შეიკავა და ლამის თვითონაც დაბლა დაწვა ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა ანას.
-რა გაცინებს ნეტა ვიცოდე?... დედას ბრალიაა იმან დაიწყო დაგაგვიანდებაო, არადა სად მაგვიანდება ჯერ 8 საათია, არ იცოდეთ მაინც ჩემი პანიკები, ასე შეიძლება.-საუბრობდა და თან სააბაზანოსკენ დაიწყო სვლა.
-ტასო ნელაა კარი..-სიტყვა არ დაასრულებუნა მაშოს, ამჯერად სააბაზანოს იატაკზე გაემხო-
-ღიაა კარი არ მიჰკრა გვერდი- თავზე დააჩერდა და წამოდგომაში მოეხმარა.
-რა კარგ დროს მითხარი, ვაიმე დედააა...-გვერდი დაიზილა
-რა ხდებაა შვილო, რემენტი დაიწყეთ რა რახა-რუხია-გაკვირვებული შემოყო ოთახში თავი კოტემ
-ტასომ გაღებულ კარს მხარი მიკრა და იატაკს ემთხვია მამა, ისეთი არაფერი
-ტასოოო, კარგად ხარ შვილო?
-მშვენივრად ვარ მამა, ძალიან კარგად,-თმა გაისწორა და აბაზანის კარს მიეყრდნო
-უნდა ვიბანაო, სიცილი არ გაბედოთ, რომ გამოვალ დავიწყებული იყოს ეს ამბავი იცოდეთ- გვარიანად დაჟეჟილმა აბაზანის კარი მიიხურა.
დილა აშკარად ცუდად დაეწყო, განერვიულებული დაჯდა ოჯახთან ერთად საუზმეზე,
-ანასტასია რა სახით ზიხარ კარგად ხარ?
-მნიშვნელივანი დღეა,მე კიდე დილა სააშინლად დავიწყე,ასე რომ გაგრძელდეს მეშინია.
-დაწყნარდი ყველაფერი კარგად იქნება, მოუხერხებელი კი ხარ მაგრამ ზოგჯელ ხომ გიმართლებს არა, თან მაიას ევასები მაგრად აგიყვანს ასისტენტად.
-ნაშვილები ვარ??? რანაირი და ხარ, ოდნავ მაინც არ უნდა გამამხნეო მაშო, საერთოდ რა ევასები? რა სიტყვებით მეტყველებ?
-გამშვიდებ, რა ვქნა მეტი, რას ერჩი ჩემს მეტყველებას?
-გოგოებო, კარგით გეყოთ ჩხუბი
-მაშომ დაიწყო მამა, ჩემი ბრალი არაფერი არაა-
-ხოო ტასო, ტასოს ბრალია ყველაფერი-ფეხზე წამოდგა ანასტასია-დედა შემომხედე შენ მაინც მიშველე,ყველაფერი რიგზეაა? რამე ცუდად ხომ არ მაცვია?-თათულის წინ დატრიალდა ანასტასია
-კი ტასო, ფეხსაცმელები ჩაიცვი მარტო და ეგაა
-წავედიი, ადრე უნდა მივიდე, არ უნდა დამაგვუანდეს-ზურგჩანთა გადაიკიდა მხარზე, მობილური აიღო, თეთრი კედები ჩაიცვა და გაჩერებისკენ დაიძრა.
-კიდევ რაღაც სასწაული მოხდება დღეს ვგრძნობ-სახლიდან გასულს თვალი გააყოლა მაშომ, გაიცინდა და ყავა მოსვა
-მაშო მის ნერვულ სისტემას კიდევ შენი გაღზიანება უნდა, ისედაც მემგონი ძალიან შესუსტებული აქვს.-გაიცინა კოტემ და ქალიშვილს გახედა.
****
კლინიკაში მშვიდობით მიაღწია, მოთბინებით დაიწყო ლოდინი კაბინეტთან, ერთ საათში დაბრუნდება სასწრაფო საქმე გამოუჩნდაო ექთანმა ასე მოახსენა, სამუშაო დღე არ ჰქონდა ამტომაც ნერვიული ფონის ჩაით გადატანა კადაწყვიტა, კაფეტერიაში ჩავიდა და საყვარელი ჩაი შეიძინა,კმაყოფილი მოიქცია ფინჯანი თითებს შორის და ერთ-ერთი კუთხის მაგიდისკენ დაიძრა,ჩაის სურნელი მის ყნოსვის ორგანოს წვდებოდა და უკვე გრძნობდა მის სასიამოვნო, საყვარელ გემოს, მობილურის ხმამ მოაფხიზლა,ცალი ხელით დაიწყო ჩანთაში ქექვა, რომ როგორმე ენახა და ეპასუხა, სულ დაავიწყდა ცხელი ჩაი რომ ეჭირა ხელში, ისიც დაავიწყდა უამრავი ადამიანი რომ ირეოდა ირგვლივ, რაღაცას არაბუნებრივად წამოსდო ფეხი ვერ გაიაზრა ისე გადაემხო ვიღაცის ეტლს და ცხელი ჩაი ფეხებზე დაასხა
-არა... სიზმარია...არ მომხდარაა-თავლებ დახუჭული ელოდა რომ გაეღვიძბოდა, იმაზე არ უფიქრია რა პოზაში იყო.
-ეეე ვაჩიკო ნახე გოგოები ციდან გიცვივა, რაღა გაწუწუნებს?-
-კარგი ხედია ლუკა ვერაფერს ვიტყვი-გაიღიმა ბიჭმა-
-გოგონაა კარგად ხართ- ლუკა გოგოსკენ დაიხარა -ვაა ანასტასიააა შენ ხარ?უკვე იწვოდა სირცხვილისგან, ნატრულობდა ნეტავ მიწა გასკდეს და ჩავქვესკნელდეო, ნაცნობი ხმა რომ გაიგო უკვე სუიციდზე დაიწყო ფიქრი.
ლუკას ხმაზე ძლივს მოტვინა როგორ პოზაში იყო გადამხობილი,ნელა გასწორდა და ნერვიულად გაისწორა თმა..
-ლუკაააა...-საცოდავი მზერით ახედა...
-კარგად ხარ?
-ჩემი ჩაიი...-ჩაის ფინჯანი ცარიელი რომ დაინახა უნებურად წამოისროლა ეს სიტყვები, არადა სხვა რამის თქმა უნდოდა..
-თავი დაარტყა ამან?...-სავარძლიდან ამოხედა ჩაით შელამაზებულმა.
-ვაიმე.. რა ჩაი... დიდი ბოდიში, ვწუხვარ არ მინდოდა,დაიწვით? გეწვით...-
-არ მეწვის, ვერაფერს ვგრძნობ, ...მკაცრად ამოთქვა ეტლში მჯდომმა და ეტლი გააგორა.
-მე ...
-დაწყნარდი ანა, არაფერიაა.
-მე არ მინდოდა არც ჩაის გადასხმაა და არც ის რომ ცუდად გამოსულიყო, ვერ მოვიფიქრე, რა სულელი მარ-შეწუხებულმა მიირტყა თავზე ხელი და შავთვალებას გახედა.
-არაუშავს არ იდარდო მაგაზე, შენ ხომ კარგად ხარ ?რამე ხომ არ იტკინე?შენც დაიწვი?
-კი დავიწვი ოღონდ ჩაით არა, სირცხვილით
-დაივიწყე არაფერიაა... -სიცილით ფახედა ლუკამ აწითლებულ ანას
-წადი გაყევი რააა, უშველე რამე
-კარგი კარგი... კარგად იყავი, არ ინერვიულო, შენი ამბავი რომ ვიცი, ამაზე ფიქრით უარესებს მოახდენ- სიცილით დატოვა ლუკამ.
ანასტასია კი საშინელ განწყობაზე დადგა, საბედნიეროდ მაიამ აიყვანა თავის თანაშემწედ, ამან გადაატანინა ფიქრი სხვა რამეზე.
- იმ მოუხერხებელმა შარვალი დამისვარა-უკმაყოფილომ დახედა ჩაით დასვრილ შარვალს -
-რა საყვარლად დაიბნა შეამჩნიეე ვაჩიკოო
-ვერა.
-არ მოგბეზრდა? 100 წლის მოხუცივით რატომ იღრინები
-ლუკა სულ ერთი და იგივეს ნუ მეუბნები, მოეხმარე ახლა შენს ხეიბარ ძმაკაცს, შარვალი მოაწოდე ან დამხმარეს დაუძახე..
-საცოდავი ანასტასიაა მემგონი გადაგიმტერა.
-საიდან იცნობ?
-აქ მუშაობს, უცნაურია შენთან არ გამოუშვიათ ჯერ.
-ერთი თვეა აქ ვარ, ყველა უსაქმურმა მიმკურნალა მის გარდა.
-არადა ეს კლინიკა საუკეთესოა და ეს ჩემზე კარგად იცი შენ.

****
სახლში ფრენა-ფრენით მივიდა.გახარებული ჩაეხუტა თათულის,
-აჰა ანუ უკვე ექიმის დამხმარე გოგო ხარ.
-დიახ, უკვე ხვალიდან ჩავერთვები და პაციენტებს მივხედავ... იცი რა კმაყოფილია მაიააა, ჩემს პირად პაციენტთანაც მოგიწევს მუშაობაო.
-ყოჩაღ მოუხერხებელო, ახლა მართლა ვამაყობ შენით.
-იამაყე, აი ნახავ როგორ ინანებ მოუხერხებელს რომ მიწოდებ დაო-გაიჯგიმა და სასაცილოდ გახედა მაშოს- ახლა წავალ გამოვიცვლი, -ჩაი გამიმზადეთთ-ჩაიზე ის შემთხვევა გაახსენდა.
-რა მოდხა ანა?
-არაფერი, წავალ ვიბანავებ.-კიბეები აირბინა, ცხელმა აბაზანამ მთელი დღის ნაგროვები დაძაბულიბა და დაღლილობა მოუხსნა უკან დაბრუნებულს თავის საწოლზე ქალბატონი მაშო დახვდა მოკალათებული.
-რა გინდა გოგო აქ? გული გამიხრთქე.
-უნდა ვისაუბროთ-შოკოლადები დაიწყო გულზე და ერთი მოკბიჩა.
-რაზე?
-დღის ამბები ბოლომდე არ მოგიყოლია, რაღაც სასწულუ მოხდა და შენ არ ამხელ
-მაშოოოო
-ანასტასია, მაინც ვერ დამალავ დიდხანს და მიდი ახლა
-ვიღაც ბიჭს დავეჯახე, ჩაი გადავასხი
-ვაიმე დედა.. მერე? გეჩუბა? გცემა? რამე ცუდი გითხრა
-არა არაფერი მსგავსი.
-მოიცა ცივი იყო ის ჩაი?
-არა, ის ბიჭი იჯდა საარძელში, ფეხებს ვერ გრძნობდა, ყველაზე საშინელება ისაა რომ იმ ეტლზე გადავწექი, პირდაპირი მნიშვნელობით უკანალი ავუფრიალე სახესთან-საწოლზე გაიშხლართა და შოკოლადი აიღო.-
-აი თურმე... წარმომიდგენია სიტუაცია-გაიცინა და თავზე დაუსვა ხელი
-მინდოდა მიწას ჩავეტანე... უსიამოვნებებს მაგნიტივით ვიზიდავ.
-კარგი მთავარია ხვალიდან უფროსი ასისტენტი ხარი, იმას გააკეთებ რაც მართლა გამოგდის.
-ზოგჯელ ძალიან მამშვიდებ -ჩაეხუტა მაშოს და ლოყაზე ხმაურით აკოცა...

შემდეგ დილას ბევრად უფრო მობილიზებული, მშვიდი და ზომიერად ნერვიული წავიდა სამსახურში, თერაპიის განყოფილებაში პროფესიონალი ექიმის ქალბატონი მაიას ასისტენტი გახდა. ლურჯ ფორმაზე თეთრი ხალათი მოიცვა და მაიასთან ერთად დაესწრო საკაოდ რთულ ოპერაციას...ისევ მაიას კაბინეტში აღმოჩნდა
-ანასტასია, როგორც გითხარი აზლა ჩემს ერთ პაციენტს შენ განდობ, შეიძლება გაგიგია კიდეც ვაჩე გერლიანი რთული შემთხვევაა, ფსიქოლოგიურად კრიზისშია,
-ერთი თვის წინ გადმოვიდა ჩვენთან...გამიგია ექიმები და ექთნები ტერორში ჰყავსო,-ჩაიცინა მაგრამ მალევე დასერიოზულდა რომ მოტვინა სადაც იყო.
-კი ბევრი ექიმი გააგდო, შეაშინა ვერავინ იტანს,შენ განსხვავებული ხარ და იმედია შენ გაუძლებ-
-გმადლობთ ასე რომ გჯერათ ჩემი.
-პროფესიონალთან ერთად გადარეულიც ხარ, ასეთი სჭირდება ვაჩეს.წავიდეთ მოვინახულოთ.
კვლავ ერთად განაგრძეს გზა,კარზე დააკაკუნა, თვალებუს ცეცებით მიჰყვა ანასტასია უკან.
-ვაჩეე სად ხარ?
-აბაზანაში ვარ, ახლავე გამოვალ...
-დახმარებაა გინდა?
-არა.
-ისტორიას გაეცანი ანასტასია,
-კარგი, მაინტერესებს ვინაა ასეთი გერლიანი, -გაიღიმა გოგომ, ელოდა როდის გამოვიდოდა ვაჩე,
ვინმე მსუქან ტიპს ელოდა, თუმცა რადიკალურად განსხვავებული ადამიანი აღმოჩნდა, მეტად დახვეწილი ლამაზი სხეულით და სიმპათიური ნაცნობი სახით, ტვინმა გადახარშა, აღადგინა ინფორმაცია და შეშინებული შეხტა.
-რა მოხდა გოგონა მოჩვენება დაინახე?
-ვაჩე, ჩემი ახალი ასისტენტი_ანასტასია,
-კიდევ ერთი უშედეგოდ მებრძოლი შემოგვემატა,
-ვაჩე გთხოვ...
-მერამდენე გამოცვალე უკვე მაი?-ცოტა გაუკვირდა ანასტასიას ასე თავისუფლად რომ მიმართავდა ქალს, ბატონი ვაჩე, თუმცა არ იმჩნევდა ამ გაკვირვებას.
-ვაჩე ისევ არ დაიწყო... ანასტასია საკმაოდ გამოცდილი გოგონაა რომელიც დაგეხმარება,ნუ დაიწყებ შენებურებს და ადამიანურად მოექეცი, არ გამაბრაზო.
-არაადამიანურად რომელს მოვექეცი?-ირონიულად ჩაიცინა,მერე მზერა ანასტასიაზე გადაიტანა და აათვალიერა, იცნო, რათმაუნდა იცნობდაა ირონიულად ჩაიცინა, არასასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა გოგოს.
-კარგი კარგი, ახლა გავალთ, ჭკუით- დატოვეს ბიჭი, გაშეშებული გამოვიდა ანასტასია, მაიას უსმენდა და ვაჩეს განრიგს იწერდა.
-დღეს ოთხის ნახევარზე აქვს ვარჯიში
-გასაგებია
-ყოველ მეოთხე დღეს წყალზე უნდა გაავარჯიშოთ, ირაკლი მოგეხმარებაა ამაში მისი დამხმარე და ბაჩოც.
-გასაგებია.
-დანარჩენს წაიკითხავ, თუ რამე დაგჭირდეს კაბინეტში ვიქნები
-კარგით, ნახვამდის.-ფურცლებს ათვალიერებდა და მოსაცდელ ოთახში გავიდა ვინაიდან თავისუფალი დრო გამოუჩნდა შესანიშნავი მომენტი იყო გერლიანის ისტორიას გაცნობოდა,ოთახში ნინო იყო, ვიღაც ახლად მოსულს უხსნიდა დიდი მონდომებით კლინიკის ამბებს, ღიმილით მიესალმაა ანასტასია მერე კი მშვიდად დაიკავა საკუთარი ადგილი, მაინც ესმოდ ანინოს ხმა
-ჩვენი კლინიკა საქართველოს მასშტაბით წამყვან ადგილს იკავებს ნეიროქირურგიაში, ასევე გაგვაჩნია რეაბილიტაციური განყოფილებები, პროფესონალი ექიმთა გუნდი გვყავს,შეგვიძლია ვუმკურნალოთ თავის ტვინის ტრამვებს,ნერვოლოგიურ აშლილობას,ორთოპედიულ დაზიანებებს,ამპუტაციების შემდგომ რეაბილიტაციიებს,ზურგის ტვინის დაზიანებებს და მსგავს ტრამვებს...
უმაღლესი ხარისხის აპარატურა გაგვაჩნია და ამ დარგში საუკეთესოა ეს კლინიკა, ახლა გავიდეთ დაგათვალიერებინებ...-მერე მოუბრუნდა ანას.
-ანაკო თუ რამე შემეხმიანეე, გიდად მივდივარ-
-არის ქალბატონო ნინო-ღიმილით უპასუხა, გავიდა და უფრობგულისყურით შეისწავლა.ოთხის ნახევარზე ვაჩესთან შევიდა.ოთახში ახალგაზრდა გოგოსთან და ბავშვთან ერთად იყო ვაჩე.
-უკაცრავად,ვარჯიშზე გასვლის დრო მოვიდა
-კარგი ვაჩე, ჩვნ გინახულებთ მერე კიდევ, კარგად იყავი იცოდე...-შუბლზე აკოცა ქალმა და პალატა დატოვა.
ანასტასია მიუახლოვდა, ეტლით გაიყვანა პალატიდან...
-ამჟამად კიდევ უფრო ბავშვი მომიჩინეს.
-ბოდიში მაგრამ ვერ დაგეთანხმებით, ბავშვი არ ვარ, საკმაოდ დიდი სტაჟი მაქვს.მკურნალობის გამოცდილებაც.
-ჩაის გადასხმა თქვენი მკურნალობის მეთოდია?
-მოგახსენეთ რომ შემთხვევით მომივიდა...
-სასაცილოა ვის ანდობენ ჩემს უსიცოცხლო ფეხებს, ვიღაც მოუხერხებელ 18 წლის გოგოს.
-მეორედ ვიმეორებ,არც მოუხერხებელი ვარ და არც 18 წლია გახლავართ.-გაიღიმა და კარი გააღო.
-აბა რამდენის ხარ19, 20 თუ 21??
-რა აგრესიაა, კი მითხრეს რთული სიტუაციააო მაგრამ ასეთს არ მოველოდი, ზედმეტად ტრაგიკულად აღიქვავთ სიტუაციას.
-შენ არაფერი იცი რას ვგრძნობ ახლა.
-ვიცი... თუმცა თქვენ გაქვთ შანსი რომ კვლავ გაიაროთ.
-უკვე ერთი წელია მსგავსი სიტყვები მესმის, ისე მესაუბრებით თითქოს აქ ჯდომა მსიამოვნებდეს-
-ასეთი ადვილი არაა ზურგის ტვინის ტრამვების გამოსწორება.-არაფერი უთქვამს ვაჩეს, ისევ იგივე პროცედურები, რამდენიმე ვარჯიში გააკეთა ორ საათში ისევ პალატაში გაიყვანა, დამხმარის დახმარებით საწოლზე დააწვინა.
-ნახვამდის-კარი გაიხურა და მიმღებისკენ დაიძრა...

ორი კვირაში, როგორც თავად უწოდებდა ტირან ვაჩესთან მოშინაურდა არასდროს წარმოადგენდა მისთვის ურთიერთობების დამყარება და გარემოსთან ადაპტაცია პრობემას, დილიდან შესანიშნავ განწყობაზე იყო, ნინოს გვერდით იდგა და ესაუბრებოდა.
-მემგონი დიტო გეპრანჭებაა ანა
-კარგი რა, საიდან მოიტანე
-შენ რომ ხარ მაინცდამაინნც მაშინ შემოაქვს ერთით ზედმეტი ყავა და ნამცხვარი, სულ შენს სიახლოეს დაბზუის-ეშმაკურად ჩაიცინაა
- რას უკვირდები საერთოდ...
-აგერ ნახავ მალე გამოგიტყდება... ლამაზი საყურე გიკეთია
-ჩემი დისაა, რომ დავკარგო მომკლავს.
-საეთ გაგიწევიაა? დავიქანცე რა სწრაფად მიდიხარ
-ტურანი უნდა მოვინახულო
-ოჰოო, აპოლო პაცინეტისკენნ მიემართები ქალბატონო ტასოო
-კი... ცოტა მოწყენილობაა, ძალიან დეპრესიაშია...
-ვერ ეგუება, აქტიურ ცხოვრებას ეწეოდა და ერთ დღეში შეეცვალა ყველაფერი.
-შენ რაიცი?
-ხუმრობ? არსად არაფერი წაგიკითხავს? არაფერი გინახავს? სოციალურ ქსელებს მართლა არ იყენებ?ან საავადმყოფოს ჭორებს რატომ არ ისმენ? რატომ არ იცი არაფერი გავგიჟდები
-ვიყენებ მაგრამ რავიცი... უნდა მეცნო? ის ვიცი ბევრი რომ დააშინა.
-გადამრევ შენ.
-მითხარი ვინაა... ოღონდ ჯერ წავალ და მერე,რომ დავაგვიან აჯუჯღუნდება-თვალები აატრიალა და ვაჩეს პალატისკენ მიაშურა, დააკაკუნა და შევიდა,როგორც ყოველთვის ფანჯარასთან იყო და ეწეოდა
-ისევ იგივეე- ხელიდან აართვა სიგარეტი ჩააქრო და ფანჯარა გამოაღო რომ გაენიავებინა ოთახი.
-რა უფლებით აკეთებ ამას?
-იმ უფლებით რომ ექიმი ვარ , არ მოგცემთ თავის განადგურების უფლებას.
-მეტი განადგურებაც შესაძლებელია?-სიმწრით ჩაიცინა და აწითლებული თვალებით ახედა ტასიას
-მესმის თქვენი, მაგრამ ასე არ შეიძლება
-ყველა მაგას მეუბნება.არავის არ ესმის ჩემი.აზრი აღარაფერს არ აქვს.
-მართლა 16 წლის თინეიჯერივით იქცევით, როგორ თუ აზრი არაფერს აქვს? გაიხედეთ ირგვლივ თქვენ ისევ სუნთქავთ, ოჯახი გყავთ დაა კიდევ განკურნების შანსები გაქვთ, ვერ ვხვდები რატომ იღლით თავს ნერვიულობით-თან დარბაზისკენ მიჰყავდა.
-ნახევარი ადმიანიც აღარ ვარ, იმ საქმეს ვეღარ დავუბრუნდები რაც მიყვარს არ გესმის... შენ არ გესმისს
-და თქვენმა ოჯახმა რა დააშავა? დედათქვენმა რა დააშავა? რატომ უნდა უყურებდეს შვილის აკვიატებული განადგურების სურვილს, სულ ძალით იკლავთ თავს, სხვათაშორის თავის დროზე მანქანის მართვა რომ გესწავლათ ახლა აქ არ იქნებოდით, - საუბრობდა თან მიმიკებს აყოლებდა საუბრებს და ათასნაირი გამომეტყველებით უყურებდა ვაჩეს რომელიც ღიზიანდებოდა
-ისევ შენ უნდა გამიყვანო ხვალ აუზებზე?
-დიახ, მე ვერ მომიშორებთ ბატონო ვაჩე.
-ბრთხილად, ასე თუ გააგრძელე შეიძლება იმ აუზმა შეგიწიროს.
-მემუქრებით? -სიცილით გახედა
-არა გაფრთხილებ
-ჩემს შესაძლებლიბებში არ დარწმუნებულხართ?თანაც იმასაც გეტყვით რომ ეტლით ციხეში გაგიჭირდებათ
-უბედურ შემთხვევას დავაბრალებ, შენი მხრიდან არავის არაფერი არ გაუკვირდება ისედაც-ტუჩის კუთხე ჩატეხა წამით მაგრამ ისევ დასერიოზულდა.
-მოვედით,
-ისევ...
-იცი შევცდი.
-რაში?
-იმაში რომ 16 წლის თინეიჯერი ბიჭი გიწოეთ, უფრო დეპრესიულ გოგოს გავხართ,-სახე მომანჭა და შიგნით შეიყვანა
-ეს უკვე მეტისმეტია, ძალიან წამაჩვიე ენა,
-ეგ თქვენ ბატობო, მე ექიმი ვარ. ე ქ ი მ ი
ყველაფრის უფლება მაქვს.
-ვნახოთ
-ეცადეთ ოდნავ მაინც მომეხმაროთ და წამოდგეთ სანამ ირაკლი მოვა, თორემ ამ საბრალო გოგოს წელს მომწყვიტავთ
-კი ძალიან საბრალოს, ძალიან საწყალს- ხელებით დაეყრდნო სავარძელს და ბილიკამდე მივიდა, მოაჯირებს დაეყრდნო ვერ გრძნოდა რომ იატაკს ეხებოდა, ისე იყო თითქოს არანაირი საყვრდენი არ არსებობდა მის ფეხქვეშ, მხოლოდ ხელებზე იყო ძლიერად დაყრდნობილი.
-კარგ ფორმაში ხართ, მემგონი ხელებით სიარულს შეძლებთ, ხომ არ ვივარჯიშოთ?
-შესაბამისი დრო და ადგილი იპოვნე ხუმრობისთვის?? ყოჩაღ
-არ ვხუმრობ,- წინ დადგა და უკვე სერიოზულად დაიწყეს ვარჯიში.
ორი საათი გასტანა ვარჯიშმა, ოფლისგან დაცვარული დაუძლურებულინი ირაკლის დახმარებით ეტლს დაუბრუნდა.
-ოთახში გაიყვანე, მოამზადე და მოვალ, დღეისთვის საკმარისია.-
-კარგი- უხმოდ გავიდნენ, ჯერ აბაზანა მიიღო შემდეგ კი უკმაყოფილო მზერით იწვა საწოლზე, ანა შევიდა და ამჯერად რამდენიმე წამალი და სპეციალური ზეთი შეიყოლა, ზედმეტი დაზიანებები რომ აეცილებინათ თავიდან.საქმეს მორჩა და პლედი დააფარა.
-რატომ არ ამბობთ არაფერს?
-რა ვთქვა?
-იწუწუნეთ მაინც რომ ძალიან დაიღალეთ, ან რავიცი რაიმე.
-მორჩი საქმეს?
-კი
-ხოდა დამტოვე, დამანებე თავი, წადი სხვებს მიხედე მე შემეშვი.
-ნუ ყვირით
-ჯანდაბააა შენ ნუ მესაუბრები ამდენს-გაცეცლებულმა გახედააა ანას რომელიც უკვე ბრაზდებოდა
-კიბატონო აღარ გაგესაუბრებით,ჯმუხი და უჟმური , იყავით აქ თვითგვემაში და სულ დაიავადმყოფე ორგაიზმი- კარი გაირახუნა და გავიდა, გაბრაზებულმა ჭიქა დააგდო დაბლა ვაჩემ, ანას გასვლისთანავე მაია შემოვიდა ოთახში-
-ვაჩე რა მოხდა?
-არაფერი, არაფერი არ მოხდა, ამ გოგომ ჭკუაზე გადამიყვანა, გაუთავებლად საუბრობს, კიდევ აქეთაა დიდ გულზე.
-მშვენივრად ართმევს საქმეს თავს როგორც ვედავ,ის კარგია ყველას რომ შენ უშლი ნერვებს
-დეიდაა
-ნუ ხარ აღრენილი კარგი ამბავი მაქვს შენთვის
-რა ამბავი?
-რა და აშკარად უკეთესობა შეიმჩნევა, შეგიძლია სახლში წახვიდე,სახლში გააგრძელო მკურნალობა და აქ მოხვიდე კვირაში ორჯელ ვარჯიშზე.
-ანუ მიშვებთ
-დიახ ბატობო გიშვებთ,
-და იმ აუტანელს მხოლოდ ორჯელ ვნახავ კვირაში??უკვე შეღავათია ყოჩაღ..
-რა დღეში ხარ ჯერ მხოლოდ ერთი კვირაა რაც ის გივლის, უკვე ხასიათშიდაც შეიმჩნევა ცვლილებები-გაიღიმა მაიმა და სანამ რამეს იტყოდა მანამ გავიდა ოთახიდან.
მთელი დღე აქეთ-იქით დადიოდა ტასო, უამრავი პაციენტი მოინახულა ბოლოს დაქანცული დაჯდა დერეფანში სკამზე და მობილური მოიმარჯვა
-გისმენნნნს შენი მონა და მორჩილი
-სად ხარ მაშო?.-
-ახლა გამოვედი სამსახურიდან,
-მომაკითხე რა, ძალიან დავიღალე
-ვა ტასუნაც იღლებაა
-მოხვალ?
-ათ წუთში მანდ ვარ.
-კარგი გელოდები-კედელს მიეყრდნო და დაღლის თვალები მიელულა, თუმცა ვაჩეს ხმამ მოაფხიზლა
-რა სანახაობაა, შენც იღლები ექიმის თანაშემწევ?აბა დანებება არ შეიძლებაოო..
-ოჰ ბატონო ვაჩე საეთ გაგიწევიათ?
-შორს.
-ისევ მგონია რომ იპარებით და ს აპირებთ-დაღლილმა გაიცინა და უკან მდგომ ლუკას მიესალმა
-პაციენტის შესახებ ინფორმაციას როგორ არ ფლობ, ლუკა წავიდეთ სწრაფად.
-ხო ლუკა წაიყვანე სახლში,მოენატრებოდა თავისი საწოლი,იქ განაგრძოს თვითგვემა,ოთხშაბათს ორზე შევხვდებით - ლუკამ გაიცინა მაგრამ ისე დაუბღირა ვაჩემ სახეზე შეახმა ღიმილი
-კაი შეჩ*მა რა სახით მიყურებ.
-აყევი ახლა ამ მდედრ მასხარას.-
-გამძლეობა ლუკა
-მადლიბაა -ისევ გაიცინა ვაჩე გაიყვანა და მანქანაში ჩასვაა.
-იქნებ გაყვანა შევთავაზოთ..
-ლუკაა შემთხვევით ანა ხომ არ შეგიყვარდა..
-ნუ სულელობ
-აბა რა გაყვანა, მოძებნის თვითონ სახლში წასვლის საშუალებებს, წავიდეთ აქედან, აქ მაინც დამასვენოს.
-კარგი კარგი ხო ნუ იღრინები მოხუცივით.

****
კიდევ გავიდა რამდენიმე კვირა, კვირაში მხოლოდ ორჯელ ხვდებოდა ვაჩეს, ისე ძლაიან აღარ იღლებოდა თუმცა მაიმც ხშირად ეშლებოდა ნერვები მისი სიჯიუტის და ცხოვრებაზე ხელ ჩაქნეულობის გამო.
ოჯახთან ერთად იჯდა და ვახშმობდა.
-რა გჭირსს ტასო?
-დავიღალე მამა, რა უნდა მჭირდეს
-ხედავ კოტეე, ამის დასერიოზულებაც შეილება თურმე, სასწაულია ეს სამსახური
-კარგი რა დედა, კარგი რააა-
-ხოა მშვიდობა ვინმე ხომ არ გაბრაზებს?
-არა მამა, უბრალოდ ვიღლები, წავალ ახლაა დავიძინებ რა, არ მაქვს აქ დგომის თავი საერთოდ.
-ზიხარ არ დგახარ
-ხო როგორცაა ღამე მშვიდობის- საწოლზე დაემხო და მალევე გადაიკარგა მორფეოსის სამყაროში.
მეორე დღეს ისვენებდა ანა, ამიტომაც გართობა გადაწყვიტა, თბილი ჟაკეტი ჩაიცვა და დაუყვა ყვითელი ფოთლებით გაფერადებულ ქუჩას,გზად თავის საყვარელ დაქალს დაურეკა.
-სოფლის ქალო ასინეთაა როგორ ხარ?
-დაკარგულო ანაკო,კარგად ქალო, შენ როგორ ხარ?
-კარგად უშენოდ როგორ ვიქნები? სად ხარ? როდის მოდიხარ ? - სიცილით ჩაჰყვირა მობილურში.
-ორშაბათს ჩამოვალ, იცი რამდენი რამე მომიგროვდა მოსაყოლიიი
-აუ მეცც თინა მეც,
-რა ხდება როგორ ეგუები დაწინაურებას?
-მშვენივრად,დღეს ვისვენებ და ქუჩაში გამოვლა გადავწყვიტე.
-ის პაციენტი რომაა ვაჩე.. როგორაა?
-რაში გაინტერესებს ნეტა ის ვიცოდე-
-რავიცი საინტერესო რაღაცეებს მიყვები ხოლმე და ხომ არ შემოგაკვდათქო
-არა, რომ ვაპირებ მახსენდება რომ ციხეში ჩამსვავენ ამის გამო, იქ კი ჩემი სილამაზე უფრო მალე ჩამოჭკნება ამიტომ თავს ვიკავებ.
-აუუ მომენატრა შენი საუბრები, ახლა მიმიკას იცვლი ალბათ და მაგ თვალებს აბრიალებ
-თინააა როგორ ახერხებ ნერვების მოშლას მანდედან, რა მიმიკები ჩვეულებრივ ვსაუბრობ
-აუუ უნდა გავიქცე....
-რა მოხდა?
-ქათამი, ქათამი გაიქცა მეზობელთან
-ვაინე დედააა წადი გაეკიდე
-მერე მოგხედავ დაცინვისთვის-ტელეფონი გათიშა თუ არა მაიას ზარი შემოვიდა ტასოს ტელეფონზე
-ნეტავ რაა ხდებაა- მწვანე ღილაკს თითი გადაუსვა და დაინტერესებულმა უპასუხა
-გისმენთ ქალბატონო მაიაა
-შეგიძლია კლინიკაში მოხვიდე ანასტასიაა?
-დიახ, ხომ მშვიდობაა?
-საქმე გვაქვს განსახილველი, სერიოზული-მხოლოდ ეს თქვა და გათიშა,აღელვებული წავიდა ანასტასია კლინიკისკენ, როგორღაც მიაღწია მაიას კაბინეტამდე, დააკაკუნა და დასტურის დემდეგ შევიდა ოთახში მაიას გარდა ასევე კიდევ ერთი ქალი იყო, რომელიც მას ძალიან გავდა
-გამარჯობა
-გამარჯობაა ანასტასია, შემოდი.. ეს ვაჩეს დედაა მართა, მართა ეს ის გოგონაა რომ გეუბნებოდი- "რომ გეუბნებოდი" რაღაც ცუდად მოხვდა ეს ფრაზა მის ყურს,
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც შვილო-აწითლებული თვალებით ახედა მართამ, აშკარად არ იყო კარგად,
-რა მოხდა ქალბატონო მაია? რატომ დამიბარეთ.
-ანასტასია საკმაოდ სერიოზული საკითხია... საქმე ვაჩეს ეხება
-გისმენთ
-დღეს დილით ბატონმა თვითმკვლელობა სცადაა- შეწუხებულმა წარმოთქვა, ამის გაგონებაზე ლამის სკამიდან აყირავდა ანასტასია, დერდარტყმულივით წამოხტაა
-რააა რა თვითმკვლელობა.... როგორაა? ახლა სადააა...
-კარგადაა შვილო, რეამინაციაში წევს, უბრალოდ თავის დაზღვევის მიზნით.
-ბოდიში მაგრამ თქვენი შვილი მთლიანად დალაგებული არაა, როგორ ეს როგორ გააკეთა
-ვენები გადაიჭრა,
-მოიცაა და მე რა შუაში ვარ...
-შენი დახმარება გვჭირდება ანასტასია, მომვლელი სჭირდება ვაჩეს, ასევე პროფესიონალი და ისეთი რომ მის გამოხტომებს გაუძლოს,
-ქალბატონო მაია, კიბმაგრამ მე როგორ... არ შემიძლია
-შეგიძლია, ვერავის ვენდობი, შენ მიხედავ ვიცი, კარგად გიცნობ.
-მესმის მაგრამ მე ხომ აქ უნდა ვყოფილიყავი....
-ცოდნას მაინც აიმაღლებ, მესამე დღეს მოხვალ საავაყოფოში, ბევრი არაფერი გევალება ანა, მხოლოდ უნდა უპატრონო იმ ბიჭს ისევ სისულელე არ ჩაიდინოს, ეცადო გააგრძელო მასთან ფიზიოთერაპიაა და ფსუქოლოგიურადაც გაამაგრო, ვერცერთი ფსიქოლოგი ვერ ახერხებდა მასთან ისე დაახლოებას როგორც შენ შეძელი.
-რას ამბობთ? რა დაახლოება? სულ უნდა რომ მომიცილოს,ძალიან რთულია ეს ყველაფერი, ვაჩე.. ის გატეხილია
-სწორედ ამიტომ გეუბნები შენ, განსხვავებული ხარ ანა, შენ არ ჰგავხარ სხვა ექიმებს, მთელი გულით იყავი მის სეანსებზე მიუხედავად იმისა, რომ ჯიუტობდა მაინც არ ანებებდი..მხოლოდ ერთი წელი, დამიჯერე შენს კარიერურ წინსვლას განაგრძობ ეს პირიქით კარგია,
-შვილო შენ დიდი იმედი ხარ....-მართამაც გახედაა
-დავფიქრდები, დავფიქრდები ასე ადვილი არაა, ეს დიდი პასუხისმგებლობაა ხომ გესმით ფაქტიურად ვაჩეს ამ ცხოვრებისკენ მობრუნებას მთხოვთ
-დაფიქრდი, კარგად დაფიქრდი პასუხს ხვალ მოვისმენ.
-ახლა წავალ თქვენის ნებართვით,
-დროებით..
-კარრგად იყავით-კარიდან გამოსვილისთანავე დაიწყო ფიქრი, გათიშული მივიდა სახლამდე საჭმელიც არ უჭამია, ხვდებოდა რომ ეს პასუხისმგებლობა მეტად დიდი იყო, საქმე სერიოზული, რთული... შეძლებდა კი რაიმაეს?ან როგორ მოახერხებდა საკუთარ თავში იმდენი ძალის პოვნას რომ ეს ძალა სხვისთვის გადაეცა და სიცოცხლის ხალისი დაებრუნებინა, თანაც ეს ვიღაც ვაჩე იყო, საკმაოდ კარგად გაიცნო მისი ხასიათი და საერთოდ ის რთული იყო, ამოუცნობი და ჯიუტი, ფიქრით თავი ეტკინა მაშინ არ იყო მაშო სახლში რომ რამე რჩევა ეკითხა, ისევ თინა თუ უშველიდა, ლეპტოპი აიღო და სკაიპით დაურეკა
-ქალბატონო ტასიკო, როგორ გენატრები მერამდენედ მირეკავ
-თინაა
-რა მოხდა რა სახე გაქვს? კარგად ხარ
-არა არ ვარ კარგად... მიშველე რამე-
-მომიყევი რა მოხდა...-ყველაფერი მოუყვა დაწვრილებით აუხსნა და გამომცდელად დააკვირდა ეკრანს.
-და რას ფიქრობ?
-ვერაფერს.
- ძნელია თუმცა დარწმუნებული ვარ იმ ბიჭს უშველი,წარმოიდგინე მერე რა მაგარი იქნება სიცოცხლეს გადაარჩენ, ორმაგად უფრო ღირებული იქნრნა ეს გადარჩენა, ფეხზეც დააყენებ
-ასე რომ არ მოხდეს,შანსი აქვს ფეხზე დადგეს თუმცა ეს შანსი ძალიან მცირეა,გესმის ძალიან მცირე, მეშინია
-ანა უნდა ცადო, თუ მართლა ასეა შენზე თუ ამყარებენ იმედებს ანუ შენში მართლა რაღაცას ხედავენ რომ შეგიძლია დახმარება, თუ არ დაეხმარები ძალიან ინანებ...
-დავთანხმდე?
-ეგ საკუთარ თავს კითხე,დამშვიდდი გაანალიზე და ყველაფერი ძალიან კარგად იქნება.
-ჩემი გჯერა?
-კი, მჯერა განსხვავებული ენერგეტიკის მატარებელი ხარ-თქო მე სულ ვამბობ, ასევე გადარეული და ცოტა მოუხერხებელი შეიძლება ის ბიჭი მართლა განკურნო,
-კარგი კარგი ახლა წავალ დასხვენება მჭირდება
-მაშოს უთხარი?
-არა თათბირზეა.
-კარგი აბა კარგად.

მიუხედავდ იმისა რომ მეორე დღებმმდე ჰქონდა ვადა ვერ მოითბინა, ჯერ ოჯახს აუხსნა ყველაფერი, წინააღმდეგობა იყო თუმცა არ დაიშალა თავისი გადაწყვეტილებაა ურყევი იყო,აუცილებლად დაეხმარებოდა.მაიას დაურეკა.
-ქალბატონო მაია, თანახმა ვარ.

***
საღამოდან უკვე მოიძია სახემძღვანელოები, ინფორმაციები შეაგროვა, დაწერა გეგმა. დაიწყო მზადება, სტრატეგია დასახა, მეორე დღეს კი ვაჩეს სანახავად წავიდა.
მარტო მომვლელი კი არა ფსიქოლოგიც ხდებოდა
დერეფანში მართა იცნო და მისკენ წავიდა
-გამარჯობა
-რა კარგია რომ მოხვედი, მადლობა როგორ გადაგიხადო არ ვიციი,
-ჯერ ადრეა მადლობა.როგორაა ვაჩე?
-კარგადაა, პალატაში გადმოიყვანეს, მალე მოვა გონს.
-შეიძლება შევიდე?
-კი შედი,
-მერე თქვენთან სასაუბრო მაქვს, უნდა მომიყვეთ ყველაფერი.შევისწავლო სიტუაცია.არ ვიცი რა ვქნა
-ის იყავი რაც ხარ, და მჯერა უშველი ჩემს შვილს-გაუღიმა,
შემდეგ ვაჩეს პალატაში ფრთხილად შევიდა ანა, ეძინა მაჯები შეხვეული ჰქონდა, მშვიდად სუნთქავდა სკამი ახლოს მისწია, ფეხი ფეხზე გადადო, ჩუპაჩუპსი ჩაიდო პირში და დაიწყო ლოდინი როდის გაიღვიძებდა ბატონი, საშინლად ბრაზობდა მასზე ასეთი ეგოისტი რომ იყო
ათ წითში თვალები აამოძრავა, შეირხა, ნელ-ნელა დაუბრუნდა მგრძნობელობა პირველი სკამზრ ჩუპაჩუპსით თავ გართული ანასტასია დაინახა..
-ჯოჯოხეთში მოვდვდი-თვალები ისევ დახუჭა და მერე ისევ გაახილა, ჯერ ეგონა მელებაო
-სამოთხეს ელოდით? თვითმკვლელი ხართ დაგავიწყდათ?-
-აქ რატომ ხარ? აქ რა გინდა?
-სასჯელად დამიმსახურეთ-ჩაიღიმა-ჩუპაჩუფსი გინდათ?
-არ ვარ შენს ხასიათზე, შეეშვი ბავშვობას და მარტო დამტოვე.
-მომისმინეთ ბატონო ვაჩე... არვიცი მაგ თავში ტვინის მაგივრად რა გიდევთ თუმცა ის ვიცი რომ არც ისე მოსახერხებელია ეგ რაღაც, ასე როგორ დაეცით?!
გადარჩით, ავარიას გადაურჩით და ახლა თავად საკუთარი ხელით ნაჩუქარ სიცოცხლეს ანადგურებთ? სხეულთან ერთად სულსაც კლავთ?
-მორჩი მაგ ფილოსოფოურ გამოსვლებს და მარტო დამტოვე.
-დაგტოვებთ, მე გავალ, მაგრამ გავალ თუ არა დედაშენი შემოვა შენთან, რას ეტყი არ შეგრცხვება? იცი რას დღეში აქვს თვალები? მე რომ მის ადგილზე ვიყო საერთოდ არ ვიდარდებდი,
ეგოისტი ხართ,რომელიც საკუთარი თავზე იმდენადაა შეყვარებული რომ ნაკლით ვერ იღებს, ვერ ეგუება თავის მდგომარეობას, მშიშარა ხართ ბატონო ვაჩე.
-წელიწადზე მეტიაა ამ უსუსურ ცხოვრებას ვეგუები, სხვებსაც ვტანჯავ, იცი რამდენი ოპერაცია გავიკეთე? იცი რამდენჯერ, რამდენჯერ გამიცრუვდა იმედი??? როგორც მაყურებელი რთულია ჩემი მდგომარეობის შეფასება, ვერ გაიგებ რას ვგრძნობ, იცი თუმცა მაინც ვერ გაიგებ, ნუ მიმატებ, ცუდად ვარ, მარტო დამტოვე.არ მინდა შენი ნახვა, შეიგნეე. რატომ გადამეკიდე?
-შენს საშველად გამოგზავილი მკურნალი ვარ, ბრძოლას ყოველთვის აქვს აზრი, კიდევაა შანსები, ახლა წავალ საქმე მაქვს მაგრამ დავბრუნდები და გეშინოდეთ-გაიცინა ჩანთიდან ჩუპაჩუფსი ამოიღო-დაგიტოვებთ მე მშველის ხოლმე, გულს გადააყოლებთ, კარი გაიხურა და გავიდა.
-როგორაა გონს მოვიდა?
-კი კარგადაა, დაწყნარდით, ჯერ ნუ მოინახულებთ გირჩევთ, აღელვებულიაა და თქვენც აგაღელვებთ, ჯობია ჩემთან ერთად ჩამობრძანდეთ კაფეტერიაში, ვისაუბროთ თან რაიმე ვჭამოთ, ფერმკრთალი ხართ.
-კარგიი წავიდეთ.
ცოტა სული რომ მოითქვა, უკვე ანას კითხვებზე დაიწყო პასუხების გაცემა.
-24 წლის იყო ავარიაში რომ მოჰყვა, ერთი გოგო უყვარდა, გვანცა იმის გამო იყო აღელვებული, დალია მერე დაჯდა საჭესთან, მაღალი სიჩქარით მიმავალი კედელს შეასკდა, სასწაულად გადარჩა, -ცრემლები მოიწმინდა ქალმა-მანქანა დაჭრეს და ისე ამოიყვანეს, უმძიმესი იყო მისი მდგომარეობა...მერე ყველა ტრამვასთან ერთად ისიც გაიგო რომ ვერ გაივლიდა, გეცოდინება რომ რამდენიმე ოპერაცია გაუკეთეს იმედები იყო თუმცა არ გამართლდა,
-რას საქმიანობდა ავარიამდე?
-უძღვებოდა ბიზნესს, ამავე დროს აქტიურად თამაშობდა ფეხბურთს, ცურვით და მოგზაურობითაც იყო დაკავებული, არასდროს უყვარდა სახლში გაჩერება, ჯერ კიდევ სკოლაში გაიცნო გვანცა და მასთან ერთად დადიოდა სხვადასხვა ქვეყააში, ძალიან უყვარდაა ძალიანნ, ერთდროულად დაკარგა გვანცაც და თავისი ძველი ცხოვრებაც.
-გასაგებია,
-ნუთუ არ გსმენია არაფერი ვაჩეზე?
-არ მსმენია, მხოლოდ ის რომ აიტანელია და ექიმებს უნადგურებს ნერვებს-გაიღიმა-უკაცრავად რომ ასე მოვიხსენიებ მაგრამ არ შემიძლია არ ავღნიშნო..-მართას გულრწფელად გაეღიმა.
-ოჯახზე მომიყევით და ან ძმა თუ ჰყავს?
-და ჰყავს მეგი, სახლში მე ვაჩე და ჩემი მეუღლე დავითი ვცხორობთ, ამჟამად საზღვარგარეთაა სასწრაფო საქმე გამოუჩნდა, მეგი გათხოვილია ჩვენთან არ ცხოვრობს,
-გასაგებია, როგორც გავარკვიე ხვალ გამოწერენ ვაჩეს,
-ყველაფერში დაგეხმარები, გაუჩენელს გაგიჩენ, მატერიალურად არ გვიჭირს ანასტასია, უამრავი ფსიქოლოგი და ექიმი გამოიცვალა მაგრამ არაფერი, ფულით იმ თვისებებს ვერ ვიყიდით რაც შენ გაქვს რა ძალაც შენ გაქვს, უშველე ჩემს შვილს,კარგი ადამიანი ხარ, კეთილი მზერა გაქვს,ძალიან ბევრსაც გადაგიხდი.
- ფული მეორე ხარისხოვანია ჩემთვის მართა, მთავარია დაგეხმაროთ, მხოლოდ ეს მინდა რადგან მთხოვეთ.ახლა კი მინდა რომ ვნახო სად ცზოვრობს როგორ ოთახში, რომ გამოწერენ ცვლილებები ელის მის სამყოფელს.
-დღეს საღამოს გვესტუმრე, მეგი მივა მასთან და მე სახლში ვიქნები.
-ძალიან ლარგი.საღამოს ვაჩეს სახლთან იდგა, გაოცება ვერ დამალა, დიდი სამ სართულიანი სახლი იყო, უფრო სასახლეს ჰგავდა, დაცვამ ჭიშკარი გააღო, ფილებით მოპირკეთებულ ბილიკს გაუყვა და კარზე დააკაკუნა, კარი მართამ გაუღო.
-საღამო მშვიდობის!
-შემოდი ანა,კეთილი იყოს შენი მობრძანება-თავაზიანად მიესალმა მართა და გაუღიმა.
-გმადლობთ,
-ვესაუბრე ექიმს ხვალ დილით მოვა ვაჩე, კარგია რომ მოხვედი-წინ გაუძღვა, უკან მიყვებოდა ანა და აკვრდებოდა დახვეწილად გაფორმებულ სახლს.-რამეს მიირთმევ?
-არა გმადლობთ, იცით მეჩქარება, იქნებ მაჩვენოთ სად ატარებს დროს ვაჩე.
-კარგი წამოდი, -კიბის გვერდით კარი გასწია.
-მას შემდეგ რაც ეტლით უწევს სარგებლობა პირველ სართულს იყენებს, აქაა ძირითადად, აქ სპეცილურად მისთვისს ცალკე სამზარეულოა, აქვე აბაზანა, ეს კი ოთახი იმ შემთხვევისთვუს თუკი ვინმე მოვა ხოლო ეს მისი სამყოფელი- კარში შეატარაა მართამ, საშინლად პირქუში თითქმის ცარიელი იყო ოთახი, ერთი ტელევიზორი და წიგნების თარო, საწოლი და ერთი ტუმბო სადაც საფერფლე იდო სიგარეტით.კედლები შავი იყო... მუქი ფერის ფარდები
-რა საშინელებაა
-ვერაფერს ვახერხებთ არ სურს არაფრის შეცვლა,
-მოუნდება და სამკურნალო ოთახი ...
-გვერდითაა ყველა წამალი და საჭირო ნივთი იქ აქვს მკურნალობისთვის,
-ძალიან მოსაწყენია მისი ოთახი, ასეთ გარემოში რომ ვიღვიძებდე საშინელ ხასიათზე ვიქნები მთელი დღე.
-არ თანხმდება შეცვლას, ვერ წარმოიდგენ ყველაფერი ეს რა ცუდად მხდის, ფაქტიურად თავს ინადგურებს და ჩვენ ვერავინ ვერ ვაჩერებთ.
-საყიდლებზე წასვლა მოგვიწევს, საინტერესოაა ყველაფერი...
-ვაჩე..
-დაწყნარდით, თუ გაბრაზდება ჩემზე გაბრაზდება, არ მოგატყუებთ და არსებითად არ აქვს ამას ჩემთვის მნიშვნელობა უბრალო დამხმარე ვარ, გადაუვლის და იძულებული გახდება მიეჩვიოს, თქვენ ვერ შეცვლიდით მშობლები ხართ, მესმის თვქვენი, არაფერში არ ხართ დამნაშავე, არაფერი იდარდოთ, თქვენ საუკეთესო დედა ხართ..-გაუღიმა და სამკურნალო ოთახისკენ წავიდა.
-ბარათს მოგცემ, შეგიძლია მძღოლი წაიყვანო
-თქვენ? არ გინდათ წამოხვიდეთ?
-სიმართლე რომ ვთქვა კი მინდა-
-მაშინ ხვალ ჩვენი პირველი ერთობლივი სვლა იქნება-გაიცინაა, ცოტახანს იყო შემდეგ კი სახლში წავიდა..
ინტერნეტით შეარჩია რაღაცები,
დილით ვაჩე რომ მიიყვანეს არ იყო მაშინ გერლიანების რეზიდენციაში, ის და მართა წავიდნენ საყიდლებზე, ბევრი რამე იყიდეს მართამ სახლისთვისაც აარჩია რაღაცეები ბოლოს დატვირთულები მივიდნენ...
ვაჩე ჯერ მართამ მოინახულა, შემდეგ კი ანასტასია შევიდა, მოულოდნელი იყო ვაჩესთვის, რა თქმა უნდა არ მოელოდა.
-"ისევ აქ ხარ პირღია და ენაგამშრალი და სულს ძლივს იბრუნებ არა სადღაც კი ასწორებს,მაგრამ სადღაც ტეხაცს კაცი მართლა იმისთვის ხომ არ გაჩნდი სულ დაქლიავდე, ეს კიდე ბოლო-ბოლო მთლიანად გამოგწურავს და რა ჩემ ფეხებად ვარგიხარ მერე"- სიცილით ამოუდგა გვერდით.
-კიდევ შენ... რა გინდა აქ და რას ბოდავ?
-მოვედი ბატონო ვაჩე, ამიერიდან თქვენი დამხმარე გახლავართ.
-ეს მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის, დედაჩემი და დეიდაჩემი იქნება ამ საქმეში, ის არ მყოფნის მათ გამო რომ დავიწყე ის სულელური ვარჯიშები ახლა სახლში უნდა აგიტანო?
-მოიცა მაია დეიდათქვენია?
-კი,
-დღეს ბევრი ისაუბრეთ, კარგია.
-პირდაპირ გეტყვი, ბევრს რომ მესაუბრებიან არ მიყვარს სულ დავივიწყებ ყველაფერს და აქედან გაგაგდებ, დავივიწყებ დედაჩემს თუ თავს მომაბეზრებ.
-მომეცით საშუალება, უბრალოდ დაგეხმაროთ-გულწრფელად გაუღიმა და მის ცისფერებს გაუსწორა მწვანე სფეროები.გაჩუმდა ვაჩე, არაფერი უთქვამს ეტლი მოაბრუნა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-ჩემს სივრცეში რომ იჭრებიან ვერ ვიტან...-ეს თქვა და აბაზანაში შევიდა,
-არაა ახლა რომ ეგრევე ვახალო ოთახში ინტერიერის შეცვლაზე მართლა გამაგდებს... შარში ხარ ანაა შარში-შუბლზე მიირტყა ხელი და სასწრაფოდ მართასთან გავიდა, ჯერ არ გამოვაჩინოთ ნივთებიო, მერე ისევ დაბრუნდა ვაჩესთან და უშუალოდ დაიწყო ვარჯიში, რამდენიმე ფრაზა თქვა ,,მექანიკური ფორთოხლიდან" სულ გადარია ვაჩე, დაღლილი შეიყვანა ოთახში.
-ახლა უნდა წავიდე რამე ხომ არ გსურთ?
-არა,
-მაშინ კარგი, ერთ წიგნს დაგიტოვებთ, თქვენს წიგნებს შევხედე და განსხვავებული ჟანრებია თუმცა კარგი იქნება თუ წაიკითხავთ,
-რა წიგნია?
-"მექანიკური ფორთოხალი"
-თინეიჯერობის პერიოდი დიდი ხანია გადავლახე.-
-მარტო თინეიჯერები არ კითხულობენ.წაკითხული გაქვთ?
-არა.
-ძალიან კარგი წაიკითხეთ, ჩემს წიგნს გათხოვებთ, ძვირფასია ჩემთვის და იცოდეთ არ გააფუჭოთ, თვით პრეზიდენტმა მაჩუქა ერთ დროს ეს წიგნი.
-წაიღე, არ ვაპირებ წაკითხვას.
-აქ დავდებ, ყოველი შემთხვევისთვის- თაროზე დადო-ღამე შვიდობისა-დაემშვიდობა და მაშინვე წავიდა სანამ კიდევ რამეს ეტყოდა.

მეორე დილით სანამ გაიღვიძებდა მანამ დაადგა თავზე, ფარდები გადასწია სინათლემ აძულა გაღვიძება.
-რა ჯანდაბააა
-დილა მშვიდობის! დღეს 13 ნოემბერია, ცხრა საათი და თქვენ არ უნდა გეძინოთ-
-ეს ვის გადავეკიდე... გამძლეობა.. გამძლეობის გამოწერა და ყიდვა თუ შეიძლება ნეტავ.
-გამოგიმუშავდებათ, ყველაფერს დადებითად უნდა შეხედოთ.
-არ მინდა ადგომა ჯერ ადრეა.
-არაა ადრე, ჯანსაღი ცხოვრების წესს მისდევდით და შუადღეს დგებით ახლა?
-მივსდევდიი.აღარ მივსდევ
-ისევ უნდა მისდიოთ.
-ნუ მასწავლი რა გავაკეთო.
-კარგი, არ გამიბრაზდეეთ, აქ დავჯდები და ჩემს გეგმებს გაგაცნობთ.
-ჯანდაბასს მიდი, გისმენ
-რა კარგია, უკვე მისმენთ...
-სხვა გზა მაქვს?
-არა, ოთხი დღის წინ სუიციდის მცდელობა გქონდათ, ეს ყველაფერი ცუდია , ისიც ცუდია ამაზე რომ ფიქრობთ ხოდა ჩვენ უნდა ვიფიქროთ იმაზე თუ როგორ გავფანტოთ ეს ფიქრები, თუ ეს ფიქრები წავა მაშინ მოვა ცხოვრების ხალისიც.
-უკვე სული მეხუთება, ამდენი საუბარი როგორ არ გბეზრდება, ან ამდენი ფურცლები რატომ გაქვს, ან რას იწერ.
-გეგმას, ინტერნეტით მოვძებნე როგორ გიშველოთ,
-აჰა ინტერნეტით მკურნავ.-
-ფსიქოლოგიას მხოლოდ ერთი წელი ვსწავლობი, -მხრები აიჩეჩა-სანდო წყაროა, დაწყნარდით.
-რა არის შენს გეგმაში პირველი?
-სიტყვა-სიტყვით გამცნობთ სტრატეგიას პირველიაა
"დაელაპარაკეთ ვინმეს – პირველი და ერთერთი საუკეთესო საშუალებაა ადამიანებთან პირდაპირი კომუნიკაციაა და იმაზე საუბარია, თუ როგორ გრძნობ თავს. ადამიანები, რომლებსაც შეგიძლიათ გული გადაუშალოთ,  კონტაქტებში პირველ ადგილას  უნდა გყავდეთ  და მათთან ზარი დაუფიქრებლად უნდა განახორციელოთ"-იმდენად საყვარელი იყო ამ დროს ვაჩეს გაეღიმაოღონდ მალევე გაასწორა მიმიკა, თორემ ამაზე ცალკე დაიწყებდა საუბარს.
-ანუ უნდა ვილაპარაკო
-დიახ, თუ გინდათ მე მესაუბრეთ, აი ჩემს ნომერსაც გიტოვებთ,-ყვითელ ყვავილის ფორმის ფურცელზე დაწერილი მიაწებაა ტელევიზორის კუთხეში.
-რა აზრი აქვს თავს მოვიკლავ თუ შენი საუბარი მომკლავს?
-ასე ბევრსაც არ ვსაუბრობ..-უეცრად მოიწყინა და წარბებ შეკრულმა გახედა.
-წადი ირაკლის დაუძახე, უნდა ავდგე გამოვფხიზლდი.
-აი ეს კარგიაა...ახლავე წავალ,-ფურცლები თაროზე დადო და ირაკლისკენ წავიდა, მალევე შემოვიდა ირაკლი.
-სად წავიდა ის გიჟი?
-ბაღში გელოდება, კარგი ამინდია და აქ უნდა ისაუზმოთო
-გადარეულია-გულიანად გაიცინა ვაჩემ, ირაკლი არ მოელოდა ამას და გაკვირვებული მიაჩერდა
-რა ხდება? ასე რატომ მიყურებ?
-არა.. არაფერი დაგეხმარები დამეყრდენი...
.....
მართა და დავითი უკვე მაგიდასთან ისხდნენ, დიდი ხანია მათთან არ უსაუზმია ვაჩეს, გახარებული იყო მართა.
-დილა მშვიდობის!
-რა კარგია რომ მოხვედი შვილო,მიხარია ძალიან.-შუბლზე აკოცა ვაჩეს მართამ.
-გემრიელად მიირთვით მე დაგტოვებთ.
-სად მიდიხარ?
-საქმე მაქვს,
-ჩვენთან ერთად ისაუზმე ქალბატონო აბეზარა-ვაჩემ გახედა ანას, მართამ კი დათოს გადახედა ღიმილით, ვაჩეს ამ დიალოგის გამო.
-დიდი პატივია რომ დამპატიჟეთ თუმცა დილით არ მიყვარს ჭამა, საქმე მაქვს თანაც, ბევრი საწერი და საგეგმი საქმეები.
-კიბატონო წადი წერე მაშინ- სახლში შევიდა ანა.
-რა კარგი გოგოაა ანასტასია,ძალიან მხიარული და დადებით განწყობაზე გაყენებს-დათომ გახედა მართას.
-ხო მართლაც, ვაჩე შენ რას იტყვი
-ბევრს საუბრობს, ჩვეულებრივი სხვებისგან ოდნავ გიჟი გოგოა.
***
12საათზე სავარჯიშო ოთახში შეიყვნა ბრთხილად დაყენა ისევ მოაჯირებზე, თუმცა უშედეგოდ, მერე ნევსი აიღო და ფეხის თითებიდან დაიწყო რეფლექსების შემოწმება
-ვერ გრძნობ?
-ვერა-გამშრალი ხმით თქვა და თვალები ერთმანეთზე დააჭირა, საშინლად მოხვდა გულზე ეს ყველაფერი ანას, ერთ-ერთი ნევსი ფრთხილად ხელზე უჩხვლიტააა
-გაგიჟდი რას აკეთებ?
-აი ნახე ხელებს გრძნობ ესეც კარგია,-გაიცინა და ისევ ფეხებს მიუბრუნდა-ამ პატარა მოქმედებამ ვაჩეს უცნაური შეგრძნება დაუტოვა და გაიღიმა
-აი ნახეთ გაგაღიმეთ, კიდევ არ გჯერათ ჩემი არადა.
-სისხლის მსმელი ტირანი კი არ ვარ, ადამიანი ვარ და ზოგჯელ ვიღიმი.
-ააა ტირანი არ ხართ?
-ბავშვი კი ხარ მაგრამ ეცადე არ მეტლიკინო.კარგი?
-კარგი ხო, აქაც ვერ გრძნობთ ვერაფერს? მარჯვენა ფეხის ცერა თითზე უჩხვლიტა ნევსი უეცრად შეკრთა ვაჩე, მცირედი ჩხვლეტა იგრძნო უმნიშვნელო.
-რა ჯიუტიც ხართ,ის ჯიუტი ორგანიზმი გაქვთ ..
-მოიცაა-მკლავზე მოკიდა ხელი
-რა მოხდა?
-ვიგრძენი, შეხება...
-რაა?? სადდ როგორ?
-მარჯვენა ფეხის ცერა თითზე მსუბუქი ჩხვლეტა.
-ხვდებით ეს რას ნიშნავსს... ანუ იგრძენით გრძნობთ...
-აშკარად ვგრძნობ
-ახლა ჩვენ უზარმაზარი ნაბიჯი გადავდგით გრძნობთ, -გახარებული წამოხტა ფეხზე და მაშინვე მაიას დაურეკა, იმდენი ქნა საავადმყოფოში წაიყვანა ვაჩე.
-ამ პატარა ჩხვლეტის გამო ამხელა გზას გავდივართ..
-ეს უბრალო ჩხვლეტა არაა, ერთი წელზე მეტიაა ამისთვის ვიბრძვით, იგრძენით მაგარიააა ბევრს ნიშნავსსს.
-ასე ძალიან რატომ გიხარია?
-ჩემგან განთავისუფლდებით როცა ფეხზე დადგებით.მე კი აღარ მეყოლება ტირანი პაციენტი.
-მშვენიერია.-

კვლევები ჩატარდა, საავადმყოფოს პირობებში კარგად გამოიკვლიეს რეფლექსები, აშკარა პროგრესი იყო, შესაძლოა ეს რეფლექსი კიდევ უფრო გაზრდილიყო, გახარებული წამოვიდნენ საავადმყოფოდან და მართა რომ გაახარა ანამ სასწაული ენერგიით დაიმუხტაა...
აივანზე გაიყვანა ვაჩე, არ უსაუბრიათ ვაჩე რაღაცას თამაშობდა, ანა კი მეცადინეობდა....
საღამოს საჭირო პროცედურები ჩაატარა.
-ფორთოხალი წაიკითხეთ?
-არაა, არ ვაპირებ-თქო ვთქვი.
-და არც საუბარს აპირებთ?
-არა,
-მაშინ კიდევ ერთ საშუალებას დაგიტოვებთ
-იძულებული ვარ გისმინო
-"დაწერეთ – თუ საუბრის ხასიათზე არ ხართ, ბევრი ფიქრის გარეშე, დაწერეთ თქვენი მდგომარეობის შესახებ ყველაფერი, რაც თავში გიტრიალებთ. ფსიქოლოგების მოსაზრებით, ეს მდგომარეობას საგრძნობლად აუმჯობესებს."
-ანუ წერა.
-დიახ მე მშველის
-მაგიტომ წერ ხო სულ, აი თურმე რა ხდება, არც შენ ხარ კარგად, გეტყობა საუბარზე ისე.
-ხუმრობის ჩრდილებიიი, მაგარია,
"ყოველგვარი მცდელობა, თავს მოვახვუოთ ადამიანის არსებას მზარდსა და ღვთის ბაგეებზე სიტკნოების შესაძლი მომცანთ. თავს მოვახვიოთ-მეთქი კანონები და ის პირობები მექანიკური ქმნილებებისათვის რომ უფროა შესაფერისი, ამის წინააღმდეგ მივმართავ მე კალამს-ჩემს ერთადერთ მახვილს"
-ფრაზა?
-მექანიკური ფორთოხლიდან.
-ანუ არ ეშვები მაგ წიგნს და ისევ აგრძელებ ფრაზებით მკურნალობას.
-დიახ, ჯობია ახლა წავალ. ღამე მშვიდობის, ხვალ არა და ზეგ კიდევ ერთი ცვლილებით დავბრუნდები
-ხვალ ვისვენებ
-თქვენ არა, მე ვისვენებ.-
სახლში დაღლილი მივიდა, კოტეც ახალი მოსული იყო
-საღამო მშვიდობისა ოჯახობა.
-მოხვედი ტასოო,
-მოვედი მოვედი
-არ მომწონს ეს სამუშაო ამისთვის სწავლობდი? მომვლელი ხარ ფაქტიურად.
-დედაა, ისევ ვიწყებთ?
-კარგი კარგი არაფერს ვამბობ, საჭმელი მაგიდაზეა შეგიძლია ჭამო
-მაშო სადაა?
-ოთახშია ისიც დაღლილია-
ჯერ ივახშმა მერე მაშოსთან შევიდა, თინას დაურეკა და ორივეს ერთად მოუყვა ყველაფერს, ბევრი იცინეს საბოლოოდ ვერცერთმა ვერ გაიგო როგორ ჩაეძინათ...
მეორე დღეს დასვენება შეირგო, შემდეგ კი კვლავ წავიდა გერლიანებთან მეგი და მისი პატარა ქალიშვილი ელენეც გაიცო, ელენეს ძალიან მოეწონა ანა, ამიტომ მას გაჰყვა ვაჩესთან
-აბა ელენე, გავაღვიძოთ ვაჩე?
-არ გვეჩხუბება?
-არა, მოიცა შენ გეჩხუბა ხოლმე?
-არა, დედას უთხრა ბავშვს მიხედეო
-არაუშავს, ალბათ ხუდ ხასიათზე იყო
-სულ ცუდ ხასიათზეა-საყვარლეად ააფახურა თაფლისფერები.
-გავამხიარულოთ ბიძია.
-მერე მომეფერება?
-კიი, ჯერ მოდი წადი დედასთან და მე დაგიძახებ...კარგი?
-კარგი-
უკვე ეღვიძა ვაჩესს ანა რომ შევიდა ოთახში.
-გღვიძავთ?
-კი, შემოდი.
-რამე ხომ არ გნებავთ?
-არა, მხოლოდ შენს შემდეგ გაკვეთისლ ველი და მერე ვისაუზმებ
-მოგეწონებათ მესამე გაკვეთილი, გავერთობით,
"ისაუბრეთ ხმამაღლა  – თუ არც წერა და არც ვინმესთან საუბარი გგონიათ გამოსავალი, მაშინ ხმამაღლა ესაუბრეთ საკუთარ თავს. გადმოეცით თქვენი ემოციები ხმებით, შეიძლება ეს სულელურად ჟღერს, მაგრამ იგივე ეფექტი აქვს, როგორც პირველ ორ შემთხვევაში."
-აჰაა ანუ ახლა ჩემს თავს ვესაუბრო, ეს რომ დედაჩემმა გაიგოს საბოლოდდ დაკარგავს ჩემს იმედს.
-არადა კარგი ხერხია.
-ვგოდებ შენგან ნაცადი.
-კარგი, მეგი და ელენე არიან მოსულები
-მერე
-არ უნდა ნახოთ? ელენეს უნდა თქვენი მოფერება მაგრამ ტირანი რომ ხართ აქაც იგრძნობა.
-ვეფერები ელენეს
-მხოლდ თავზე ხელის გადასმა არ კმარა,უნდა ესაუბროთ აკოცოთ, გაუღიმოთ, ძალიან უნდა კარგ ხასიათზე იყოთ
-რა იცი?
-ვისაუბრეთ
-ხო თქვენ გაუგებდით ერთანეთს...გავიდეთ
-კარგი..-ძალიან გაუხარდა ელენეს ვაჩეს დანახვა ჯერ იკავებდა თავს თუმცა ძალიან ბრთხილად მივიდა და ლოყაზე აკოცა.-
-მე არ მომწონს სახეზე თმები რომ გაქვს დიდი-სასაცილიდ დაუსვა პაწაწინა თითები-ანას გაეღიმა ვაჩეს თვალები დაუბრიალა.
-არ მოგწონსს? რა ვქნათ ?
-ისევ შეიჭერი ადრე რომ გქონდა მაშინ რომ მეფერებოდი ხოლმე, ახლა აღარ მეფერები-
-როგორ არ გეფერება ელენე, როგორ ესაუბრები-მეგიმ გამოხედა ელეს.-
-მოდი ჩემთან-
-მოვიდე?
-ხოო...
-იცი მე არ გებუტები რომ არ დადიხარ და ისე არ ამიყვან ხოლმე ხელში, იყოს ასე ჩაგეხუტები, არც შენ გამებუტო- ისე საყვარლად თქვაა ანა დაიხარა და ბევრი აკოცა, მეგიმმაც ვერ შეიკავა თავი მართას კი ცრემლები წაამოუვიდა.
-მოდი ჩემთანნ მოდი, ასე ჩაგეხუტებიი- აიყვანა და მუხლებზე დაისვა, მაგრად შემოხვია ხელები ელენემ
-ხომ იცი რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ,
-რომ აღარ მეფერები, სხვა ბავშვი გყავს?
-არა, უბრალოდ ცუდად ვიყავი ელე, -შუბლზე აკოცაა
-მაკატავებ?
-თუ ანა მოგვეხმარებააა,
-რათამაუნდააა, ახლავე წავიდეთ ბაღში გავიდეთ, ლამაზი ფოთლები შევაგროვოთ თან-სიცილით გააგორა ეტლი და გარეთ გავიდნენ.-
-მეგი ამჩნევ შვილო? აშკარად კარგადაა ვაჩე, თითქოს ნელ-ნელა უფრო ხალისიანი ხდება.
-კი დედა ვამჩნევ, ვამჩნევ და ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია, ძალიან საყვარელია ანა
-ნამდვილად, ახლა აპირებს ოთახის ინტერიერი შეუცვალოს.
-უკვე რეკორდებს ხსნის-გაიცინა და ჩაი დალია.
გარეთ დადიოდნენ ელე იცინოდა, თითქოს სულ სხვა ვინმე იყო ვაჩე, ბევრად თბილი და განსხვაებული, გული უთბებოდა და უცნაურად სიამოვნებდა ასეთი ვაჩეს ხილვა.
ელე და მეგი რომ წავიდნენ კვლავ ვარჯიში დაიწყეს..
-გრძნობ ისევ?
-კი ვგრძნობ.
-კარგია, ძალიან კარგი.
-რაღაც ხასიათზე ვერ ხარ დღეს თუ მეჩვენება
-ჩემს ხასიათს უკვირდებით?
-არა უბრალოდ ნაკლებს საუბრობ დაა...
-სეანსი რომ დასრულდება, მეოთხე გზას გასწავლით ბევრი საქმე გვაქვს დღეს.
***
-"შეცვალეთ გარემო – ჩვენს ყოველდღიურ ქმედებებზე გარემო ძალიან დიდ გავლენას ახდენს. შეცვალე ოთახი სადაც ხარ, ან გადი გარეთ ბუნებაში და დაინახე სამყარო სხვანაირი კუთხით"
-ოთახის შეცვლა?
-დიახ, და დავიწყეთ ყველაფერი მზად მაქვს, დღეს კედელს შეღებავენ
-არ მინდა
-გინდათ
-არა, ძალიან ბევრის უფლებას აძლევ თავს, საერთოდ ვინ გგონია რომ ხარ?
-უბრალოდ მინდა რომ უკეთ იყოთ
-ნუ გინდა, საერთოდ მოეშვი, არ მოგცემ ჩემი ოთახის შეცვლის უფლებას, არ გაქვს ამის იფლება, არააა გესმის არააა, უბრალო დამხმარე ხარ თავი გამორჩეული ნუ გგონია.
-არ მგონია, ასეთ პირქუშ ოთახში როგორ ცხოვრობთ ვერ ვხვდები
-ვცხოვრობ.ასე მომწონს.შენი საქმე არაა, არაფერო არაა, საერთოდ როგორ გაბედე ამ ყველაფრის ყიდვა გადაყარე აქედან წაიღო, შენც მომშორდი, მეტისმეტია უკვე-გაბრაზებული უყვიროდა, ძლივს იკავებდა ტირილს ანა
-კარგი, წავალ. ნუ ნერვიულობთ მივდივარ- ტირილით გამოვიდა ოთახიდან არაფერი უთქავმს არავისთვის, პარკში დაჯდა სკამზე და ტირილი დაიწყო, საერთოდ თავიდან არ უნდა წასულიყო ასე, ინანა ყველაფერი, ისიც ამ ჯიუტის საქმეში რომ გაეხვა,მობილური გამორთო...
***
-ვაჩე რა მოხდა, ტირილით მირბოდა ანა რა უთხარი.-
-არაფერი დედა...
-არაფრის გამო ასე არ იქნებიდა
-ოთახის კედლები შევღებოთო, აქ მოიტანა ყველაფერი, რა უფლებით
-ჩემი ნებართვით გააკეთა ეს, უნდოდა რომ დიალა მუქ ფერებში არ დაგეწყო, ძალიან დაბრმავდი ვაჩე, ანა შენიდან ამის ღირსი არ იყო-გაბრაზებული გაბრუნდა მართა..
-დედაა....-გაბრაზებულმა ჰკრა ხელი წყლის ბოთლს, უუნარობა სულ აგიჟებდა, ლამის ჭკუიაზე გადადიოდა, ტელევიზორის კუთხეში მიწეპებული ანას ნომერი აიღო და დარეკვა სცადა, თუმცა არ იღებდა, ადრე არ უგრძვნია ასე თავი, უცხო შეგრძნებები დაეუფლა.
უკვე ღამე იყო სახლში წავიდა ანა, ის დაიძახა მოვედიო და ოთახში ავიდა, საწოლზე დაწოლილი თინა რომ დაინახა ჯერ იკივლა ისე შეეშინდა მერე სიხარულით დიდხანს იყო მასზე ჩახუტებული...
-რატომ არ მითხარი რომ მოდიოდი?
-რეაქცია მაინტერესებდა
-როგორ გამახარე...
-მომენატრე შე სულელო ქალო.მოიცა თვალები რა დღეში გაქვს
-არაფერია
-გისმენნ...-საბოლოოდ ყველაფერს მოუყვა თინას, მაგრად ჩაეხუტა
-ჩშ. ასე რატო ტირი მაინც ვერ ვხვდები, მერე რა, ხომ ამბობდი ძალიან ჯმუხიაო
-ხო მაგრამ არვიცი ბოლო ხანებში უცნაურად ვარ მასთან
-მემგონი მოგწონს შენ ეგ ვაჩე
.....
-რატო გაჩუმდი არ გადამრიოოო ახლა ანა-სიცილით გახედა
-ხომ შეიძლება მომწონდეს??
-შეიძლება, ამდენი ხანია მასთან ხარ მიეჩვიე და შეიძლება მოგწონს ან უფრო მეტი.
-მიყვირა, არავინ ხარო ასე მთხრა
-შარში ეხვევა ჩემი ანაა...-შუბლზე აკოცა, იმ ღამით ერთად ეძინათ, მეორე დღეს მობილური გათიშა არ წასულა ვაჩესთან, არც შემდეგ დღეს, მესამე დღე იყო არ უნახავს მხოლოდ მართას დაურეკა და ბოდიში მოუხადა, მარტო იყო სახლში ზატავდა, კარზე ზარი გაისმა, ეგონა შეკვეთილი პიცა მომიტანესო ფა გახარებული წავიდა
-როგორც იქნა მომასწარით, იქნებ კვდება ადამინი შიმ...-კარი რომ გამოაღო გაშეშდა, მის წინ ვაჩე იდგა არანაირი პიცა, ვაჩე უცნაური მზერით
-გამარჯობა
-გამარჯობა
-შემომიშვებ?
-აქ რა გინდაათ?
-ბოდიშის მოსახდელად მოვედი,
-რა?-
-რა რა? ბოდიში უნდა მოგიხადო, თუ შეიძლება შემომატარე უკვე ზამთარი მოვიდა და ძალიან ცივა გარეთ, -რობოტივით გაიწია ანა და შეუშვა სახლში ვაჩე.
-ლამაზი სახლი გაქვს
-მადლობა.
-არ მომწონს სიტყვა ძუნწი და ჩემზე გაბრაზებული ანასტასია,
-არ ვარ გაბრაზებული
-მაშინ რატომ აღარ მოხვედი?
-ხომ თქვით წადიო, მეც წამოვედი-ძალდატანებით გაიღიმა და მდივანზე ჩამოჯდა
-ძალიან მომაკლდა შენი მეთოდები, ისევ სუიციდზე მეფიქრება, შემეშინდა და მოვედი, ცუდად მოგექეცი, მაგრამ არ მიყვარს დაუკითხავად რომ იჭრებიან ჩემს სივრცეში
-დაუკითხავად რომ შემოვჭრილიყავი თქვენს გარეშე შევღებავში იმ ოთახს და ავეჯს შევცვლიდი, არ ღირს ამაზე საუბარი, შეგიძლია დამშვიდდეთ არაუშავს, ჩათვალეთ გაპატიეთ.
-პატიება არ მინდა მე
-აბა?
-ჩემი მკურნალი დაბრუნდეს ჩემთან, შემდეგ ეტაპს ველოდები, თან ის ავეჯიც მარტო ვერ დავალაგე
-რა ავეჯი?
-კრემისფერს არ უხდება არსებული, გამოცდილი მინდა ვინმე-გაიცინა და გახედა, პირველად დაინახა გაცინებული ვაჩე, გაშტერდა ისე უხდებოდა თეთრი კბილები ისე უელევდა ისე ეტყობოდა ტუჩის კუთხეში ნაკეცები, უცბაურმა გრნობებმა და ფიქრებმა შეიბყრო კოცნა მოუნდა ამ ფიქრზე დააჟრჟოლა.
-კარგად ხარ ანა?
-დიახ დიახ,
-წამოხვალ?-ხელი გაუწოდაა, ცოტახანს უყურა შემდეგ სიცილით მოკიდა ხელი.
-კარგი წავიდეთ,
-ხო შენი წიგნი მოგიტანე
-წაიკითხეთ?
-კი წავიკითხე მომეწონა საინტერესო იყო, ფსიქოლოგიური.
-ძალიან კარგი.
-ოთახს რომ დავასრულებთ მერე მეც დავიწყებ შენთვის თერაპიას მოგბაძავ, ხომ თქვი ხმამაღლა ისაუბრეო
-ვა ეს კარგია რამდენ რამეს ითვალისწინებთ...
-წავიდეთ რა..
-კარგი, წავედით.
ამ დღეს დაინახა ვაჩეს ახალი ელფერი, მხიარული იყო ოთახის კედლები უკვე შეღებილი იყო, შესაბამისი ავეჯი დადგეს ასევე ერთი მაგიდაც ჩაამატეს, დაფა გააკრა ანამ სადაც ფურცლები მიაწება, თავისი გამმოჯამრთელების საშუალებებზე გეგმები, ბევრი იცინეს გამხიარულდა ანა, სულ დაავიწყდა წყენა.
-"შეადგინეთ სია , რას გინდათ მიაღწიოთ მომავალში –   იმაზე ფიქრი თუ რისი გამოცდა ან მიღწევა გინდა ცხოვრებაში , შეიძლება კარგი მოტივატორი იყოს "-სიცილით ჩაიკითხა თავის ბლოკნოტში ჩაწერილი და მდივანზე ჩამოჯდა-ჩამოწერ და მერე იმ დაფაზე მიაკრავ
-თერაპია.
-თერაპია, ლამაზი გამოვიდა ოთახი, კარგი დიზაინერი გყავდა.
-თუმცა ჯერ ვერ ვეგუები
-შავბნელი ტირანი.
-შავბნელი ტირანი... შენ ხომ მკურნალობდი წიგნებით, და ის რომ იყო ხმამაღლა ისაუბრე თუ მესაუბრეოო
-ნუ არ დაგიმახსოვრებია რომელს ამბობ მაგრამ მაინც გისმენ, ცუდად გასწავლიი? რატო ვერ იმახსოვრებ?-გაიცინა და თვალებ მოჭუტულმა გახედა.
-მისმენ ანუ
-გისმენ აბა რა. რა მაგარია ლუკას შეშურდება
-კი კი შეშურდება-ეშმაკურად ჩაიცინა და წიგნი აიღო...
-ნეტავი ასე რატო იცინი...
-"გარე სამყაროს აღქმა ცნობიერებას ნელ-ნელა უბრუნდება რა საოცარი იყო,თითქოს წყალზე ვტივტივებ.ჩემს ხელს ებღაუჭება მკერდს წევს ეშვება და თეძოს ვახვედრებ ზევით....ქვევით...ზევით ქვევით...."-გამომცდელად ახედა ანას სახეს და გულიანად გაიცინებდა ალბათ თუმცა არა უნდა განეგრძო გართობა, სასწაული რეაქციები იყო...
-გაჩუმდიი...
-მე ხომ გისმენდი, თან რაც გაკლია ისაუბრეო" რიტმს ვიჭ.."-გერლიანო სანამ საერთოდ მთლიანად არ დაგაკარგვინე მოძრაობის უნარი გაჩუმდი-თითები პირზე ააფარაა
-რა მოქცევაა ეს? ძალით აკეთებ, სამაგიეროს მიხდი, არ მომწონს იცი და ჩემივე წესებით მეთამაშები ოღონდ შეცვლილი კურსით.-თითებს საკუთარი თითები მოჰკიდა თვალებში შეხედა და ბრთხილად მოიშორა ტუჩებიდანნ ნაზი თითები
-რა არ მოგწონს?-ირონიით გახედა და აი აქ კი რომ არ დაეკავებინა მოხერხებულათ ხელები მართლა დაარტყავდა
-გარყვნილი...ცუდი ბიჭი...
-რას აკეთებ? მცემ ?ექიმი ქალი ხარ თუ მანიაკი-სასაცილოდ იჭერდა თვალებ გაფართოებულს.
-არაფერს არ ჰქონია აზრი-გაბუტული მოშორდა
-ხომ უნდა მოგესმინა ჩემთვის...
-ისევ განაგრძნობს...ფანჯრიდან გადაგაგდებდი პირველ სართულზე რომ არ ვიყოთ.
-რა სტერეოპიპებით მოძრაობ...მეგონა თავისუფლად აზროვნებდი
-რა დამთხვევაა მეც მეგონა, თავისუფალი კი არა სულ ვერ აზროვნებ..
-აღარ გეცოდება ვაჩე?
-არც მეცოდებოდა.გინდა გითხრა მთელი ტრაგედია რა არის?
-აბა მიდი მითხარი.
-რა და ის რომ....
-რა?-ისევ ის ირონიული მზერა
-ის რომ სამწუხაროდ ამ ავარიას თქვენი ს*უალური აქტიურობია შეეწირა ახლა, უმოქმედობა გაგიჟებთ ჭკუიდან გადაყავხართ და 16 წლის ვაჟივილი ბიჭივით ხართ.
-ოჰოო, არ მოველოდი ამას, საკითხავია ისე ვის რა შეუძლია
-არ მაინტერესებს თქვენი ს*უალური ცხოვრების დეტალები.მოვრჩეთ ამ საუბრებით შორს წავალთ.
-მაინტერესებს რას იტყვი
-ბატონო ვაჩე.თუ შეიძლება ნორმალურად ისაუბრეთ, არ მომწონს ასე რომ საუბრობთ.უშულოდ ტირანიდან ცხოვემური ჟინებით შებყრობილ არსებას ემსგავსებით.
-კარგი კარგი, გეხუმრე საყვარლად ბრაზდები ხოლმე, ნუ ააალდები დაწყნარდი
-მართლა ცემის ღირსი ხართ...
-წამოდი ჩაი დალიე და დაწყნარდი-ხელში მოქაჩა-მეც მომეხმარე
-ჩაი ჩაი კარგი იქნება
-მემგონი სისხლის მაგივრად ჩაი მოძრაობს შენს სისხლძარღვებში.
-წავედით-ისევ იცინოდა ვაჩე ანა კი დაბღვერილი მისდევდა, მართამ რომ დაინახაა სიხარულიტ ცას ეწია,ასე გაღიმებული ვაჩე ძალიან ჰყავდა მონატრებული.ცოტა დაამშვიდა ჩაიმ, მერე სავარჯიშოდ გაიყვანა ბატონი
-ცუდი ექიმი მყავდა ორი დღე არ მოვიდა,
-ცუდუ პაციენტი ყავდა, დამეყრდენით ბრთხილად-უეცრად ძალიან ახლოს აღმოჩნდა ვაჩეს სახესთან უხერხულად მოშორდა და მოაჯირზე მიუთითა მოჰლიდე ხელიო.
-ეცადეთ ნაბიჯები გადადგათ, შეეცადეთ-თვალებში უყურებდა, უცნაურია თუმცა უცნაურ ძალას გრძნობდა, მოუნდა დაეძლია ეს აუტანელი უსუსურობა, გაევლო, ფეხები აემოძრავებინა, მისულიყო ანასთან ისევ მდგარიყო მყარად ფეხზე, უშედეგო აღმოჩნდა ცდა, გაბრაზებული დავარდა
-არ შემიძლია... ჯანდაბა არ შემიძლიაა... არ შემიძლია-გაბრაზებულმა მუშტები იატაკს დაუშინა, შეშინებული მივარდა ანა სისხლი რომ დაინახა სულ გაფითრდა, -
-ხელები... რა გააკეთეთ...ეს რატომ ქენით...-თვალები აემღვრა,ხმა გაებზარა, გაკვირვებულმა ახედა ვაჩემ
-ვერ გავაკონტროლე თავი... მაპატიე..
-შენს თავს თხოვე პატიება..ხელეი რა დღეში ჩაიგდე...
-რატომ ტირი-გაშეშებულმა გახედა, მხოლოდ მის წყლიან მწვანეებს ხედავდა თითქოს ირგვლივ ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ ორნი იყვნენ სავა არავინ და არაფერი, ისევ ანა შეფხიზლდა
-ბინტს მოვიტან და მოვალ...
ეტლზე დაჯდომაში მოეხმარა შემდეგ თელიები გადაუხვია
-შეხვევა რა საჭიროა ნაკაწრებია.
-სისხლი გდით...
-არაუშავს...
-წავიდეთ დღეისთვის მორჩა
-დღეს ლუკასთან ერთად გავდივარ, თუ შეგიძლია ტანსაცმელი მომიტანე-
-ჩაგეკითხებით სად?
-ერთ-ერთ ძმაკაცთან მივდივარ, დღეს ადრე შეგიძლია წახვიდე
-დალევთ?
-დიახ
-კარგი ახლავე მოგიტან ტანსაცმელს.
****
შავი შარვალი და ნაცრისფერი ზედა ეცვა, ტყავის ქურთუკი მოიცვა.თასმებს ვერ დაწვდა, გაბრაზებულმა დახედა ფეხებს
-მოგეხმარებით-ჯერ ერთი შეუკრა მერე მეორე-
-მადლობა
-არაფერს, გაგიყვანთ ეზოში, მოვიდა ლუკა
-აიღე ნივთები და წამოდი, გაგიყვანთ სახლამდე
-არაა საჭირო
-იქეთ მოვდივართ მაინც, ნუ გაჯიუტდები.
-კარგი..ჩანთა აიღო და მანქანისკენ წავიდნენ, ლუკას მიესალმა შემდეგ კი მანქანაში ჩასხდნენ,
-ანა რპფორ ხარ? საქმეები როგორ მიდის?
-კარგად ლუკა, შენსკენ რა ხდება?
-არც არაფერი.
-თქვენ ერთმანეთს საიდან იცნობთ?
-ჩემი თინას ახლო მეგობარია ანა,
-დეიდაშვილის ხო?
-ხო...
-აქ გაამიჩერე რა ლუკა, აქ ჩამოვალ, მადლობა მოყვანისთვის კარგად გაერთეთ
-ნახვამდის ანა,
-ვაჩე ხვალ სამზე გამოგივლით კლინიკაში უნდა წავიდეთ.
-კარგი მაგრამ მე გამოგივლი მანქანით, მე რაა ჩემი მძღოლი, არ მოხვიდე ჩემთან-
-კარგი.-გაიღიმა და ჩავიდა..
-ვაჩეე სად გაქრა უჟმურობა?
-აქაა ისევ, დროზე წავიდეთ..
-წავიდეთ, გავსინჯოთ ნინას საოცარი შესაძლებლობები.
-ინვალიდიც ვევასები მაგ გოგოს.-ჩაიცინა და თმა გაისწორა
-მაგ თმას და წვერს რას უპირებ? არ აპირებ შეიჭრა
-ვნახოთ....-
იმ ღამით მთელი დაგროვილი ვნებები გამოიდევნა, დაქანცული აეკრო მამაკაცის სხეულს ქალი და ვნებიანად აკოცა.
-მაინც საოცრება ხარ-თითები პრესზე ააცურა და ეშმაკურად გაუცინა...
-მაინც?!- ცალყბად ახედა და თითები უკანალზე მოუჭირა, უხეშად მოქაჩა და ლამის ტუჩები მოაჭამა, სიამოვნების ბგერები უნებურად წარმოსდინდა ქალის გახსნილი ბაგეებიდან.

****
-რატომაა ჩემი გოგო ცუდ ხასიათზე.
-არ ვიცი მაშო, დასვენება მინდა, სოფელი მინდა ბებოსთან მინდა, ნეტავ როგორაა დედას არაფერი დაურეკია?
-არა, ხომ იცი რა ძლიერია ჩვენი ნანა, აუცილებლად გამოკეთდება-თავზე აკოცა და ჩაეხუტა.
-მის გამო მიმიწევს სოფელში გული, მის გამოა იქ ყველაფერი ტკბილი-
-არ იტირო,
-დავიღალე,
-დაეთხოვე და ორი დღით ჩავიდეთ...
-კარგი აზრია- სამწუხაროდ იმ დილას როცა უკვე წასვლას ალირებდნენ სოფელში გოგოები თათულიმ ტირილით შეატყობინა რომ ნანამ დატოვა, საშინელი ტკივილი იგრძნო ანამ, ერთადერთი ბებო საუკეთესო მეგობარი დაკარგა, ტირილით ეხვეოდა მაშოს,იმ დღესვე ჩავიდნენ სოფელში, აღარაფერს აღარ ჰქონდა ისეთი სახე როგორც ადრე, ყველაფერი აღიზიანებდა, ნანა რომ დაინახა უსულო გაციებული კინაღამ გონება დაკარგა ყველა მომენტი გაახსენდა, ყველა ტკბილი წუთი, მისი დარიგებები და ინანა ... ინანა ყველა ის მალე დასრულებული საუბრები.მეტხანს რომ არ იყო ხოლმე სოფელში ეგეც ინანა.ნეტავ უფრო ხშირად მოესიყვარულებინა საყვარწლი ბებო.
ერთი კვირა სულ არწულობაში გაატარა, გამოფიტური ჩავიდა თბილისში, არანაკლებ იყო მაშო, თუმცა მაშო ნაკლებად ემოციური იყო ანაზე, ანას ყოველთვის მძაფრი ემოციური ფონი ჰქონდა, ჩასვლის დღეს დაისვენა შემდეგ კი ჯერ კლინიკაში მივიდა შემდეგ კი გერლიანებთან წავიდა.
-მართამ გაუღო კარი
-ანა მოხვედი? ძალიან მეწყინა ბებოს ამბავი- თბილად მოეხვია
-გაიხარეთ.როგორ ხართ?
-კარგად კარგად, შემოდი ვაჩე გელოდებაა-გაუღიმა
-კარგი შევალ ოთახში...
-დააკაკუნა და დასტურის შემდეგ შევიდა
-ანასტასიაა დაბრუნდი?-
-მოვედი მისტერ, აბა როგორ გივლიდა ჩემი შემცვლელი-ძლით სცადა გაღიმება.
-ძალიან ცუდად.. მთელი ერთი კვირა მაწამებდა,
-ცუდი გოგო, ვეჩხუბოთ მერე-
-შენ როგორ ხარ? არ უნდა მოხვიდე ახლოს?
-ასეც გესაუბრებით.
-გულცივ გადაკოცნას მაინც მოველპდი-
-ბოლო დროს მხუარულ ტალღაზე ხართ
-სუიციდის ფიქრები გავფანტე.
-კარგია.მალე იმედია ფეხზეც დადგებით
-ხო მართლა ბებოს ამბავი მეწყინა
-მადლობა...
-ძალინ ცუდ დღეში ჩაგიგდია თვალები-
-ბოდიში, ვეცადე შევნუღბულიყავი, თუ არ გსიამ...-
-გაჩუმდი, მსგავსი არაფერი უბრალოდ შენ ხარ ცოდო, გეტკინებააა-თბილად ამოთქვა არ მოელოდა ანასტასია, გაჩუმდა ვერაფერი თქვა
-გამასეირნებ?
-პარკში წავიდეთ,
-წავიდეთ,
-თბილად ჩაიცვით ოღონდ ცოტა ცივა...
ერთ-ერთ სკამზე ჩამოჯდა ანა, მის გვერდით იყო ვაჩე.
-ძალიან არ მომწონს ასეთი ანა
-არც მოლაპარაკე მოგწონთ თქვენ
-ამას აშკარად ჯობია, ჯობია ბრაზი ანათებდეს მწვანეებში ვიდრე სევდა...
-რთულია საყვრელი ადამინის დაკარგვა, ძალიან მიყვარდა...-თვალებ ამღვრეულმა გაიღიმა, რომ არ გაეღიმა ტურილს დაიწყებდა,
-"ჩაიკარით გულში რაიმე ან ვინმე – თუ ვინმე გყავთ გვერდით , ან შინაური ცხოველი, ან დათუნია ტედი , ან ბალიში – ჩაეხუტეთ-" ნელა მიუახლოვდა რამნენადაც შეეძლო ვაჩეს და ჩაეხუტაა ანასტასიას, რომელსაც სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა, არ შეეწინააღმდეგა ახლოს შეიგრძნო სასიამოვნო სურნელი...
-ჩემი დაწერილები წაიკითხეთ?
-ხო და გამახსენდა, უცებ მომაწვა ისევ სევდა.-
-არადა მეგონა არ წაიკითხავდით.
-თუ იცოდ და გეგონა რატომ გააკარი იმ დაფაზე
-არვიცო.მე წავიკითხავდი და გავიხსენებდი.
-გინდა რაღაც გაჩვენო?
-რა უ და მაჩვენო?
-მზად ხარ?
-კიი
-კარგი,
ფეხები დაბლა დადგა, სახელურებს დაეყრდნო
-რას აკეთებბბ...
-ნახე, დრო დაინიშნე-გაიცინა და ფეხზე წამოდგა,გააკვირვებული წამოდგა ანასტასია
-ხედაავვვ შენზე ერთი თავით მაღალი ვარ,სულ შენ რომ მიყურებდი ზემოდან რა გეგონა-
-დგახარ....
-დიდხანს ვერა 1 წუთი შემიძლია
-რა მაგარია დგახართ-გახარებულმა მოხვია ხელები...
-შენი დამსახურებით ვდგავარ,
-ძალიან მაგარია, აი ძლაინ გამიხარდა-
-საჩუქრის ღირსი ვარ
-რას ელით
-ლოყაზე ამბორს მაინც
-ბატობო ვაჩე ძალიან ცუდად ხრთ აკვიატებული
-რა მოხდ ერთი კოცნა
-კარგი აჰა-ტუჩები ლოყაზე მიაწებაა.
-შემდეგი ნაბიჯი ამ წვერის მოშორებაა იცოდე
-არ მიხდება?
-კი ან არააა, -ეტლში დააბრუნდა ბრთხილად
-მალე ნაბიჯებსაც გადავდგავთ
-მერე კი ალბათ სიარულს დავიწყებ.თავიდან ვსწავლობ ყველაფერს.-გაიცინა-ძალიან მომბეზრდა ეს ეტლი.
-აი ნახავ მალე აღარ დაგჭირდება,
*****
ერთ კვირაში ყველაფერი შეცვალა? პროგრესი დიდი იყო, ნაბიჭებს დგავდა სულ თვისუფლად, ერთ თვეში კი ეტლიც გადააგდო და დადგა ანასტასიას განთავისუფლების დღე.
-ესეც ასე ჩემი მისია შესრულებულია, აღარც სუიციდი და აღარც ეტლი-გაიცინა და ახედა-რა ცუდია მარალი რომ ხარ, ჩემზე დაბალს ვიყავი მიჩვეული.-დაფიდან ფირცლების ჩამოხსნა დაიწყო
-ანასტასია..
-გისმენთ
-იყოს ეგ ფურცლები მანდ
-რა საჭიროა აქ
-სამახსოვროდ დამრჩეს.
-კარგით ბატონო დარჩეს- ჩანთა ზურგზე მოიკიდა -აბა კარგად
-კიდევ შეცხვდებით ხოლმე, იმედია არ დამივიწყებ
-წარმატებული პაციენტი ბრძანდებით ეგ როგორ.
-აღარც ეს ოფიციალურობა გინდა
-ძალიან მივეჩვიე, არც თავიდან მინდოდა მაგრამ ვერ დავთმე- სიცილით ახედა
-არ ჩამეხუტები ბოლოჯერ?
-კარგი, როგორც იტყვი-ხელები მოხვიაა ვაჩემაც შემოჰხვია ძლიერი მკლავები...
-მადლიბაა,მადლობა ყველაფრისთვის...
-ჩემი მოვალეობა იყო...ახლა წავალ დავუბრუნდე ჩვეულ ცხოვრებას დროა-გაიცინა
-ტირი?
-რატომ უნდა ვიტირო
-კიდევ თვალები აგემღვრა
-გეჩვენება-ზურგი აქცი, ვიინ დააცადა წასვლა, მკლავში დაქაჩა და წამიერად მათმა ტუჩებმა მონახეს საერთო წერტილი, ათრთოლებული ძლივს მოშორდა, ვაჩეს გემოს გრძნობდა უკან მოუხედავდ წავიდა, დატოვა პაციენტი და დატოვა სახლი რომელშიდაც ალბათ აღარ მოუწევდა სტუმრობა...
....................
ცივ და სუსხიან ზამთარს გამოღვიძების გაზადული მოჰყვა, დაღლილი იჯდა მიმღებში და ნინოს უსმენდა, თან მობილურში სიახლეებს ნახულობდა.
"ვაჩე გერლიანი ბრუნდება, თითქმის ორ წლიანი მკურნალობის შემდეგ ის კვლავ ფეხზე დგას" აჭრელებული იყო სოც.ქსელები, ფოტოებზე ვიღაც გრძელ ფეხებიან ლამაზმნთან ერთად იყო აღბეჭდილი, გაღიზიანდა და მობილური დადო.
-რა გჭირსს ანა?
-არაფერი ნინო,
-არ მომწონხსრ ბოლო დროს, წესით გახარებული უნდა იყო ვაჩე რომ გამოჯამრთელდა შენი წყალობით.
-ვარ კიდეც
-არ გეტყობა
-რა გინდა ნეტაა ჰა? რატო გადამეკიდე
-აღრენილი, ვინმემ უნდა გიშველოს თორემ უკვე 24 წლის ქალიშლი ხარ, აგრესიული გამოსვლები გაქვს.
-ოხ ნინოო, წავედი მე ჩამოვლაზე მაგვიანდება-პირბახე გაიკეთა და ხალათი მოიცვა, პაციენტები მოინახულა, ყველაფერს გადაავლო თვალი მორიგეობის შემდეგ კი დადგა სახლში წასვლის დროც, გახარებული წავიდა გემრიელად გამოიძინა...
კოტე და თათული სსოფლისკენ იყვენნ ამიტომ ძირითადად მარტო უწევდა ყოფნა, მაშოც რომ წავიდა, მხოლოდ თინათინი აუვლიდა ხოლმე, დაათობით საუბრობდნენ განიხილავდნენ ამბებს, ახლად გაღვიძებულს დაადგა შოკოლადის ტორტით.
-ექიმ რა ხდება? რარომ ხარ ასეე?
-არ ვიცი, უხასიათობა დამჩემდა.
-რატო ნეტა? რაც იმ ვაჩეს აღარ ხვდები მის მერე აირიე.-
-ვითომ?
-ხოო ხოოო...
-მენატრება... და იმას ვგრძნობ რაც აქამდე არ მიგრძვნია, ცუდად ვარ,მას კი საერთოდ არ გავხსნებეივარ, ცზობილი გერლიანი...თურმე მართლა ცნობილი ყოფილა, ბევრად სიმპათიური გახდა, ალბათ დავავიწყდი კიდეც-ცრემლებმა დაიწყეს დენა, ყკვე აავითინებული მოეხვია თინას. .-
-რა გითხრა ? როგორ დაგამშვიდო?ის დაგრჩენია პლატონურად იტანჯო, ვინაა ეგ ვაჩე. დაწყნარდი
-ვაჩე...
-სიმპათიური ჭკვიანი ...ვაიმე ხმამაღლა ვიფიარე, მე დაგეხმარები დავიწყებაში, არ იდარდო
-როგორ ნეტა?
- დავლიოთ
-არა, არ გამოვა.-
-სადმე წავიდეთ?
-არც ეგ გამოვა
-სახე ეგრე რატომ დამანჭე
-გვერდი მტკივა ძალიან ცუდად.მემგონი აპენდიციტის ბრალია
-ექიმთან ხომ არ წავიდეთ
-არა ცოტახანი შეიძლება ცრუ განგაშია.
-მაშინებ ფერიც არ მომწონს ანა, მოდი სანამ გართულდა გავიდეთ გაესინჯე
-მემგონი კარგი აზრია, მოიცა ჩავიცვავ ოღონდ..ერთ საათში დაეწყო საშინელი შეტევა, სასწრაფოდ დაიეყეს ოლერაცია, თინა ცრემიანი თვალებით დაჯდა მიმღებში.ლუკამ დაურეკა
-ხო ლუიი
-სად ხარ? ერთი საათია ვაბრახუნებ კარზე.
-საავადმყოფოში.
-მანდ რა გინდა?კარგად ხარ?
-მე კი, ანაა ცუდად.
-რა მოუვიდა?
-აპენდიციტის ოპერაციას უკეთებენ,
-სახლთან რომაა საავადყოფო მანდ ხართ?
-ხო,
-კარგი აგმოვდივარ- სკამზე იჯდა და ერ 45 წუთი უსაშველოდ გაიწელა, ლუკაც გამოვნდა, უკან ვაჩე ამოიცნო თინამ მონათხრობიდან და ფოტოებიდამ იცნო.
-თიიინო როგორ ხარ-ლუკა მოეხვია-გაიცანი ეს ვაჩეაა, ვაჩე ეს თინა
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც მიხარია რომ გაგიცანი.
-დიდი ხანია რაც საოპერაციოში ჰყავთ?
-მალე უნდა დამთავრდეს წესით ოპერაცია.
-მარტო რარო ხარ? სადარიან ოჯახის წევრები
-სოფელში არიან, ვერ ახერხებენ დღეს მოსვლას, ცუდი ამინდიაო-ლუკას მოეხვია და ჩუმად ვაჩეს გახედავდა ხოლმე"არა იმ გოგოს აქვს გემოვნება" გულში იცინოდა,მალევე დასრულდა ოპერაცია, ერთ სათში უკვე პალატაში იყო და გრძნობაზე მოდიოდა.
-ყველაფერი რიგზეაა ან-თინამ აკოცაა და მოეხვია
-თინანოო,
-აქ ვარ შენთან
-არ მიმატოვო... მარტო მეშინია-საცოდავად ამოთქვა და ისევ დაეხუჭა თვალები-
ვაჩეს უცნაურად აუფრიალდა გული,
-ეს გოგო ექიმი როგორაა, პატარა საყვარელი ბავშვია...-ვაჩეს გახედა რომელიც ისევ ალვირდებოდა ანასტასიას.
-ვაჩეეე -ხელი აუფრიალა და ძლივს გამოაფხიზლა
-ხო რა იყო?
-ხომ მშვიდობა გაქვს?
-კი...
-რა იყო?
-რაღაცას გთხოვ..
-რას?
-თინა წაიყვანე სახლში და წადით, მე დავრჩები აქ ანასტასიასთან.
-გაგიჟდი ახლა ამას აქედან ძლით თუ გავიტან
-რამე უთხარი მიდი შე*მა, მიდი რა
-ოხ ვაჩეე....
დიდი წავლების შემდეგ თინა წავიდა თვითონ ვაჩე ესაუბრა
-იცოდე...
-ვიციი არაფერი მოუვა მივხედავ და არ დავტოვებ-სიტყვა გააწყვეტინა და გაუცინა
-ვიცი რომ გენდობა ანასტასია მაგიტომ გტოვებ მაგრამ იცოდეე
-ვიციიი რომ დავტოვო შენი ხელით გამითხრი სამარეს.
-ნიჭიერი ხარ.დილით იცოდე...
-ძალიან ადრე დაგვადგები.გავიგე.წადით მოვიდა დილა 12 საათია.-სიცილით წავიდა თინა თან ბედნიერი იყო, იცოდა ანასტასია ვაჩეს გვერდით რომ გაბედნიერდებოდა... პალატიდან გავიდა გასაცილებლად, ამ დროს გაიღვიძა ანასტასიამ წყალი ლოუნდა
-თინაა წყალი მინდაა...-რომ არავინ გამოეხმაურა შეშინებულმა ტირილი დაიწყო ეგონა დატოვეს, ანესთეზიამ აშკარად ცუდად იმოქმედა...ვაჩე რომ შევიდა და ატირებული ნახა მაშინვე მივარდა.
-ტასუნა რა მოხდა? რამე გტკივა?-
-აქ შენ რაგინდა-გაკვირვებულმა მიხედა.
-შენთან მოვედი, რამე გტკივა? რატო ტირი ეე?
-თინა სადაა.. მარტო ვიყავი აქ მარტო...-თვალები დახუჭა-ახლაც მარტო ვარ... მელანდები, ცუდად ვარ მე და მელანდები.. რეალური არ ხარ.. თინამაც დამტოვა...-პატარა ბავშს ჰაგვდა ცრემლები ცვიოდა და ვერ მშვიდდებოდა,
-აქ ვარ ანასტასია, არ გელანდები-სიცილით გახედა ბრთხილად მოეხვია და თავზე აკოცა.-აი ნახე გეხები, აქ ვარ, შენთა ვარ.მარტო არ ხარ და ნუ გეშინია, თვალები დახუჭე და დაიძინე.
-რეალური ხარ, რატომ მოხვედი?
-მომენატრე ექიმო, ამიტომ მოვედი, თნ მიუხედავად იმისა რომ ექიმი ხარ ვიცი გეშინია საკუთარ თავზე ოპერაციების
-არ გაქრე რა..-თვალები ეხუჭებოდა, მაინც გამაყუჩებელი მოქმეხებდა
-არ გაქრები, აქ ვიქნები შენთან მშვიდად დაიძინე-იმ ღამით ვაჩეს მკლავებში მოქცეულს მშვიდად ეძინა.დილითაც ეგონა სიზმარი მაგრამ მის გვერდით მძინარი ვაჩე დაინახა, ღიმილით გადედა მონატრებულ სახეს დაალვირდა.
-სუპერგმირის უნარები გაქვს, მზერით მწვავ-უცებ გაახილა თვალები და სახე ახლოს მიუტანა..-როგორ ხარ მტირალა ქალბატონო
-ახლა დამცინებ?
-არა, საყვარელი იყავი, ცხვირის წვერზე აკიცა გაიტრუნა ანასტასია.
-როგორ ხარ? რა ხდება? დაუბრუნდი ძველ ყოფას? ფოტოები ვნახე კარგია რომ არ გაგოჭირდა ფორმაში ჩადგომა
-გაბრაზებული ხარ?
-რატო?
-რომ არ გამოგიარე და არ გნახე
-რატომ უნდა ვიყო გაბრაზებული, პაციენტს არ ევალება ექიმის ნახვა..
-შენ რომ უბრალო ექიმი არ იყავი
-აბა?
-ჩემი მკურნალი იყავი ხარ და სულ იქნები
-კიდევ რამე იტკინე შენ? თავიდაარტყი რამეს? ცოტა შორს გაიწიე სული შემეხუთა, ფანჯარა გააღე დაცხა.
-უსევ ისეთი ხარ.
-ისთი აღარ ვარ,...ადრე ბრმანაწლავი მქონდა ახლა კი აღარ მაქვს... ბრმანაწლავის გარეშე ვარისეთი აღა რვიქნები-სერიოზულად თქვა მაგრამ მერე გაეცინა
-თუ გინდა შენებურად გიმკურნალებ... წიგნით...-
-ვაჩეეე, ახლა რამეს ჩაგცხებ მაგ თავში.სულ ამაზე იცინებ? ახლა ხომ მაინც ხარ დაკმაყოფილებული.
-რაიცი რა ვარ-წარბ აწეულმა დახედა
-არაააა არ თქვა რომ მხოლოდ ფეხებმა დაიბრუნაა ფუნქცია და.... ვაჩე გამაგრდი ..
-მდედრი მასხარა, არადა ადრე ლამის ფანჯრიდან მაგდებდაა, დაწყნარდი ყველაფერი რიგზეა
-მე არც ვღელავ შენ იღელვე და შენმა შხვართებმა...გაიწიე ე ბიჭპ ცოტათი..
-რატო? არ გსიმოვნებს სიახლოვე?
-ცხელა, ექიმი რომ შემოვიდეს რას ეტყვი?
-არაფერს.
-ოხ ვაჩე.ოხ ვაჩე..
-ნუ ხვანცალებ ნაკერები გაგეხსნება.
-ნუ მახვანცალებ მერე, გაიგონე ერთს რომ ვიტყვი.
-კარგი ხო აი ავდექი.
-ჩემები მოვლენ მალე
-რაიცი გესიზმრა?
-მოვლენ, ნაშვილები არ ვარ და მომიკითხავენ.
-მერე..
-აქ უნდა დახვდ?
-ხო რა მოხდა?არ თქვა გამიბრაზდებიანო, უთხარი მეგობარია და ეგაათქო.
-ოოუ ნერვებს მიშლი....
-როლებს ვცვლით.
-მე ნერვებს არ გიშლიდი.
-ბევრს ვინ საუბრობდა ხოლმე?
-იმ საუბარმა გიშველა უმადურო.
-რამე გინდა მოგიტანო?
-ჩაი
-კარგი გავალ და მალე მოვალ.

ორ დღეში გაუშვეს სახლში, რათქმაუნდა საწოლში უნდა ყოფილიყო, ყველა უვლიდა ქალბატონს, ვაჩეც აკითხავდა ოჯაი გაიცნო უვე იცოდნენ ვინც იყო და ერთი სიტყვით სულ თავისულად დაიდოდა ხოლმე, ასეთ ვიზიტზე იყო ანასტასიას დეხებთან იწვა
-გინდა წაგიკითხო რამე
-არაა
-რა გეშინია შენ,
-ავიღებ ამ ფეხს და ლამაზ სახეში ჩაგანათენ
-ვერ იზავ შეგეცოდები.
-ნახავ მერე თუ ვერ ვიზავ.მაიმუნო კაცო რას ჩამმისახლდი აქ, აქამდე ერთხელ არ მნახულობდი
-აი ხომ ვამბობ გწყინდათქო.
-შენ არ გეწყინებოდა? მთელი ექვსი თვე ვიწვალეთ ერთად.მერე გაქრი იგრიალე ოქრო გადხი.-
-არ მაპატიებ?
-გაპატიებ, ან რა ვალდებული იყავი მოსულიყავი...
-პიროვნული გაორება გავქა, მის გვერდით დაჯდა.
-ნუ წუხდები შეგიძლია წახვიდე.-
-არ ვწუხდებიი, პირიქით...
-არ მომწონხარ ბოლო დროს.
-ვის ატყუებ
-უკაცრავად რაო?
-ძალიანკარგად გაიგე
-ვაჩ...-სიტყვა არ დაასრულებინაა მეორედ შეიგრძნო მისი ტუჩების გემო, -
-როგორ ბედავ, საერთოდ რას აკ...-აფართხალებულს ისევ მისწვდა ტუჩებზე გაჩუმდა გაიტრუნა ჟრუანტელმა დაურა, რომ მოშორდა მაგის გრძნობაც გაუჭირდა
-გაჩილე თვალები-სიცილით უთხრა და ცხვირზე აკოცა.
-ვაჩე... რას აკეთებ...რატომ აკეთე...
-იმიტომ რომ ასე მინდა, მინდა შენი სურნელი და შენი გემო შევიგრძნო..კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა თუმცა სტუმრები ეწვუვნენ ანასტასიას, შეუმჩნევლად გაუჩინარდა ოფახიდან ვაჩე.თუმცა ანასტასიას ფიქრებში მაინც იყო, ისევ გრძნობდა მის გემოს მის სეხბას...

დრო ნელ-ნელა გაილია, რამდენიმეჯერ ნახა ვაჩე თუმცა თავად ააარიდა თვალი.ისე დრო რომ ზაფხული მოვიდა ამასობაში,ანასტასიას შვებულება და ნანატრი დასვენება, ბათუმისკენ გასწია გოგოებთან ერთად, მზე ზღვა ქვიშა და საუკეთესო დროო...
მზის ჩასვლას უყურებდა უეცრად უკნიდა ვღაცამ დაქაჩა, შეატრიალა და ტუჩებზე დაეწაფა, მიხვდა ვინც იყო, იმდენად იყო მონატრებული კოცნაში აჰყვაა..
-რატომ არ მეშვები გერლიანოო
-ვეცადე... აღარ შემიძლია, შენთან მინდა უშენობა მხუთავსს ანასტასია
-ვაჩეე...-შუბლი შუბლზე მიადო
-შანსი მჭირდება,ცუდი სენით დავაადდი და შენ იქნები ჩემი მკურნალი მხოლოდ.
-ვააჩეეე სულ მე როგორ უნდა გკურნავდე-გაიცინა და ამჯერად თავად აკოცა, გრძელ ყავისფერ თმაზე დაუსვა ვაჩემ თითები და კიდევ დააგემოვნა სავსე წითელი ბაგეები.
-სხვა არმინდა მე,
-სხვას არც მივცემ უფლებას...მორჩა შენი იგრიალე ოქრო დროს ტარებები. ქალები, ძველ სიყავრულებზე დეპრესიები.
-ანუუუ მეორედ ხდები ჩემი მკურნალი?
-დიახ, მეორედ და სამუდამოდ.....
-მაშინ კარგი წარსულს ვივიწყებ. სადღაც გვანცას მადლობას ვეტყვი ის რომ არა ვერ გნახავდი.

****************************************
-ვაჩეე სად ხარრ, გავიყინეეეე
-მოვდივარ ანასტასიაა, წყალი მომინდაა და ავდექი-სიცილით მიუწვა გვერდით და აკოცა
-შენს გამო გამეღვიძა
-რა ფხიზელი ძილი გაქვს
-ჩამეხუტე ისევ-გადაბრუნდა და ისევ ძილის გაგრძელება დააპირა, თუმცა ვინ დააცადა, თბილ პიჟამაში შეაცურა თავხედი თითები წრიული მოძრაობებით აუყვა ბარძაყებს, ფვალები უცებ ჭყუტა ანასტასიამ
-ვაჩეეე-ხმა წასულმა ამოთქვაა
-ძალაინ ცივა, უნდა გავთბეთ, უფრო ზემოთ მიუყვებოდა თითები
-რა თავხედი ბიჭი ხარ, უცებ გადმობრუნდა და ტუჩებზე დაეწაფა
-მე ვარ თავხედი?თან ბიჭი?
-ჩემი ტყვე ხარ... აუუ მშიაა
-ვაიმეე ანასტასია, გადარევა შეიძლება, გარეთ თოვს, ცივაა რომანტიული გარემო, გეფერები და შენ კიდევ მშიაო, არ ხარ კარგად...
-აუ მშია და რა ვქნა
-წადი და ჭამე, რაც ქმრად მომიყვანე სულ მჩაგრავ,- ძლივს შეიკავა სიცილი ვაჩემ
-ქმრად მოგიყვანე არ გეფერები, და საჭმელს გაკეთებინებ- ზედ ააბობღდა და კისერში აკოცა.
-არადა რა კარგი ბიჭი ვარ, მთლად მორჯულებული, დამჯერე, ვერ ირგებ შენ ამ ოქრო კაცს
-ვირგებ... მაგრამ მაინც მშიაა
-შიაააა...რა გშიააა? გინდა წიგნი წავიკითხოთ
-ვაჩეე...
-გიჟდება ვაჩე შენზე, ვაჩეს სულის მკურნალი ხარ...
-მეც ვგიჟდები ვაჩეზე, აი ძალიანნ ძალიანნნ მიყვარსს და კიდევ
-გშიაა-ტუჩები სიცილით დაუკოცნა მერე ფეხზე წამოდგაა, ზურგზე მოეკიდაა ანასტასია და სიცილით დაიძრნენ სამზარეულოსკენ...

*******
გამარჯობა,
მონა მორჩილი ალტერი დაგიბრუნდათ პატარიიკო სიახლით.
არვიცი რამდენად მოგეწონებათ.
უბრალოდ ვერ შევიკავე თავი, მომინდა გამეზიარებინა.
მადლობა ყველას დაფიქსრირებული აზრისთვის წინა სიახლეებზე ( მოიცა ეს გრამატიკულად არეული წინადადებაა მაგრამ მეძინება და მომიტევეთ)
მოკლედდ უუუდიდესიი მადლობააააა...
დიდიი იმედი მაქვსსს მოგეწონებათთთთ...
ველი შეფასებებს ვკვდები ინტერესით(ბოთიში შეცთომებიზა :დ)

გიგზავნით სითბოს და გიძღვნით პატარიკო ისტორიას ❤