- რაიყო ლილე ენამ გიყივლა?- ძლივს ამოვიხრიალე.
- აი ახლა ამოვწყდები.- ვერ ჩერდება ანი.
-კარგად ხარ?- ძლივს ამაყენეს ბიჭებმა.
- კი მადლობა. აი ყოჩაღ ანი დაქალი გიკვდება და შენ სიცილილისგან კვდები. ტიპიური ანი მაისურაძე.- სკამზე ჩამოვჯექი.
- ყველაფერი რიგზე გაქვს თებეა? - შეწუხებული სახით მკითხა ჩვენმა ლექტორმა.
- კი თუ არ ჩავთვლით იმას რომ ხელი, ფეხი, წელი და თავი ერთდროულად მტკივა მაგრად ვარ.- ცერა თითი ავუწიე.
- გადი გარეთ და ეგ შენი მოხარხარე დაქალიც თან გაიყოლე.- ამაზე ანის უფრო სიცილი აუტყდა, მე კი მხარზე ვუჩქმიტე.
- მეტკინა ველურო. წამოდი დაშლილო, გარეთ ჰაერზე აგაწყობ.- აი უკვე სიცილისგან ცრემლები მოსდიოდა.
- ნივთები წამომიღე რა. გარეთ დაგელოდებით.- ერთი წამი ალექსანდრეს მოცინარ სახეს შევხედე, ერთი დავუბღვირე და კიბეებზე ჩავედი. უკან ანი მომყვებოდა არა კიარ მომყვებოდა სიცილისგან მოხოხავდა. გასასვლელში კიბეებთან, სკამზე ჩამოვჯექით. ანი წელს მიმასაჟებდა, მე კი ხელს და ფეხს.
- რას შვებით გოგოებო? დაგინახეთ და მოვედი.- საბა მოვიდა ჩვენთან. დიდი ჩახუტებებისა და მოსიყვარულების, შემდეგ გვერძე მომიჯდა.
- ამას რა ჭირს ეეე.
- სკამი გაუსრიალდა და ბეჭებით იატაკს აკოცა.
- მართლა?- ანიმ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. ამ იმბეცილს კიდევ არც აცია არც აცხელა და იმეხა ხმაზე გაიცინა კინაღამ გულმა მხია.
- შენ ბიჭო ალაოდ ხომ არ ხარ? გამისკდა გული.- ბავშვებიც გამოვიდნენ.
- როგორ ხარ თებ?
- ვერ ხედავ ლილე როგორ ვარ? დამლეწე.
- შენ თუ სკამზე ჯდომა არ იცი რა ამისი ბრალია და შენ თუ დებილი ხარ ახლა ეგეც ჩვენ დაგვაბრალე რა.- ოხ ლექსომ დაიცვა თავის შეყვარებული.
- ლექსო, იმენა მთხოვ რომ გლეწო ხომ?!
- კარგად ხარ?- ალექსანდრე ჩემთან ჩაიმუხლა და გამიღიმა. მოიცა... რა ქნა? ეს გიჟი ხომ არ არის?