თვალებს ვახელ და საოცარ სიმსუბუქეს ვგრძნობ, უწონობას განვიცდი. ასეთ ადგილას არასოდეს მოვხვედრილვარ. ირგვლივ პლანეტების გაუჩერებელი მოძრაობა, ქარები და შიშინია. ხმაც უცნაური ჩამესმის. ამგვარი ჯერ არაფერი გამიგონია. თითქოს უზარმაზარ სივრცეში გავიჭერი და პლანეტების, ვარსკვლავების და სხვადასხვა ციური სხეულების ტრიალში ადგილს ვერ ვპოულობ. გონება ისეთი თავისუფალია, თითქოს მეხსიერების ველი ალესილი ცელით გამიკაფეს და მხოლოდ ალაგ-ალაგ, შეცდომით ან განგებ შემორჩა ძირეული ფრაგმენტები. შიში? არა, ამ გრძნობას უფრო გაურკვევლობას დავარქმევდი. ჩემმა სხეულმა რამდენიმე წუთის წინ დედამიწა შხუილით დატოვა და ცდილობს, დაადგინოს ზუსტად სად იმყოფება. ვბედავ, ჰაერში ლივლივს თავი დავაღწიო და აქეთ-იქით ვიყურები. ვხედავ, როგორ ბრუნავს ქაოტურ გარემოში ყველაზე ფერადი პლანეტა „დედამიწა“ და უმალ თვალებს ვხუჭავ, არ მინდა რამეს შევასკდე. ეს ხმა და ქარები თავგზას მირევენ...
ვყვირი, მაგრამ ჩემი ხმა თავადაც არ მესმის. კოსმოსში ბგერებს ვერ ვავრცელებ, თითქოს ვაკუუმში ვარ მოქცეული.

***
მატარებელი ლიანდაგებიდან გადასულიყო და მგზავრებით დატვირთული ვაგონები მიწაზე მძიმედ გადაწოლილიყვნენ. შემთხვევის ადგილზე ახლად მისული პოლიციელები სერიოზული სახეებით დადიოდნენ და საქმის ვითარებაში ერკვეოდნენ. ექიმების ნაკადი დაშავებულებს პირველად სამედიცინო დახმარებას უწევდა, უსიცოცხლო სხეულებს კი სინანულით დაჰყურებდა და მათში გადამალულ ცოცხლად მყოფებს ეძებდა.
-აქ ორსულია!- ვიღაცამ გამყინავი კივილით გაჰკვეთა ჰაერი და კოლეგებს დასახმარებლად მიუხმო.
ახალგაზრდა ქალს გარდაცვლილი მამაკაცისთვის ხელი ძლიერად ჩაეჭიდა და ოდნავღა სუნთქავდა.
-პულსი სუსტად, მაგრამ მაინც ისინჯება!-იყვირა ექიმმა და წყვილის ერთმანეთზე გადაჭდობილი თითები სასწრაფოდ დააშორა ერთმანეთს.
პაციენტმა ძლივს მიატანა სული საოპერაციო მაგიდას.
ერთი, ორი, სამი...
სიშავე უდრტვინველად მიიწევდა მისკენ.
ოთხი, ხუთი, ექვსი...
გარეთ უკანასკნელი ზამთრის ფანტელები დაფრინავდნენ და მკაცრ სიკვდილს თოვლის სახით ეყრებოდნენ.
შვიდი, რვა, ცხრა...
სიშავემ საავადმყოფოს ფანჯრები ზრიალით შელეწა და ფერადოვნებას სასტიკად გაუსწორდა, მთლიანად ჰპოვა მათში განფენილობა...
მომაკვდავმა ბოლოჯერაც ამოისუნთქა და მერე ყველა ფ ე რ ი წაიშალა, დარჩა მხოლოდ თეთრი!
სამყაროს პატარა გოგონა ტირილით მიესალმა.
ექიმმა ოფლისგან დაცვარული შუბლი მოიწმინდა და სევდანარევი ხმით სიკვდილის და დაბადების დრო ერთდროულად გამოაცხადა.

***
მზის შტორმში ჩაკარგული მის სიმღერას ვისმენ. ვგრძნობ, როგორ დავცოტავდი და მტვრის ნაწილაკზე პატარად ვიქეცი. უხილავი, უსუსური და უმწეო გავხდი, თუმცა სადღაც, რაღაც დოზით მაინც ვარსებობ. მამაშენს ვეძებ, მაგრამ ვერსად ვპოულობ, არ იძებნება... ალბათ, ისიც მეძებს და ვერსად მპოულობს... აქაურობა ძალზედ დიდია, მაგრამ იმედს ვიტოვებ, მოძრაობაში სადმე გადავიკვეთებით. სწორედ ისე, როგორც ეს დედამიწაზე მოვახერხეთ... მხოლოდ იმაზე ფიქრი მამშვიდებს, რომ ახლა, როცა ფიზიკური არსებობა შევწყვიტეთ და უზარმაზარ სამყაროში თითქმის აღარ ვჩანვართ, შენში ყველაზე ლამაზი ყვავილის პატარა მარცვლებივით ჩავიკარგებით, გავიზრდებით, ფესვებს გავიდგამთ, გავყვავილდებით და სულიერ წალკოტს გაგიშენებთ.
გ ა გ ი შენებთ!..