კიდევ კარგახანს ვიჯექი გაშეშებულ. ვერ ვისვენებდი თითქოს ცაში აფრენილი მიწაზე გამეტებით დამანარცხეს. წყენისგან, ბრაზისგან და მოულოდნელობისგან ანთებულ ფერშეცვლილ თვალებს დამიანეს ვუბრიალებდი. ძმების მაჯებს ჩაფრენილი ხელები მოვაშორე და გულზე დავიკრიფე. ძლიერად ვირჭობდი ფრჩხილებს კანში. იმ წამს ვერ ვგრძნობდი ვერანაირ ფიზიკურ ტკივილს... იქ შიგნით რაღაც საშინლად მღრღნიდა.მთელი შინაგანი განცდების გადმოტანა ფიზიკურ ტკივილში მინდოდა. კანს ისე ღრმად ვასობდი ფრჩხლიებს ლამის ძვალს შევხებოდი. კარგად ვიაზრებდი მე, თუ დამაინეს ცოლად გავყვებოდი მთელი ჩემი ცხოვრება, ოცნებები, მომავალი ისევე გაქრებოდა, როგორც გაჩნდა. მოულოდნელად. ვაცნობიერებდი რომ რა წამს მე დამაინეს ცოლი დამერქმეოდა იმ წამიდანვე ჩემი ცხოვრება ციხედ იქცეოდა. ვეღარ ვიცხოვრებდი ისე, როგორც მინდოდა. რბოლებში მონაწილეობას ვეღარასდროს ვერ მივიღებდი... აკაკისთან ღამის სამ საათზე ვერ გავიპარებოდი... ვერ გავივლიდი მასზე ჩახუტებული თავისუფლად თბილისის ქუჩებში... ვერ წავიდოდი ანისთან ერთად სალაშქროდ...ჩემს Blood of Blood - ს ხშირად ვეღარ ვნახავდი... ვეღარ გავიღვიძებდი პახმელიაზე აკოს აივანზე, მისივე სხეილზე აკრული... მის ნაჩუქარ ნივთებს ვეღარ გავუფრთხილდებოდი ისე, როგორც ადრე... ვერც აკოსთან ერთად მოვივლიდი მსოფლიოს... გერმანიაში ან სულაც კანადაში ვერ წავიდოდი მაგისტრატურაზე სასწავლებლად... აკო მადარდებდა ყველაზე მეტად... ყველაზე მეტად მისგან შორს ყოფნას ვერ ავიტანდი...ლანასთან ერთად ვერ დავიმხობდი მთელს ლესელიძეს. და ყველაზე მეტად ის მადარდებდა რომ სხვა უბედურებებთან ერთად არ იყო გამორიცხული ჩემი ორივე თუ არა ერთ-ერთ საიდუმლო მაინც გამჟღავნებულიყო. ფიქრებიდან დამიანეს დედის ხმამ გამომიყვანა.
-ძვირფასო შენ რას ფიქრობ?
-არ გისმენდით და რაზე რას ვფიქრობ?
-კაბაზე.
-ქორწილი როდისარის?
მხოლოდ იმიტომ ვიკითხე რომ გაერკვია რამდენი დრო მქონდა აკოსთან გასატარებელი! ახლა ყვირილზე კივილსა და ყველაფრის დალეწვაზე მეტად არაფერი მინდოდა, მინოდდა მაიაც და დათოც იქვე მომეკლა... მინდოდა ყევლაფერი ერთი დიდი სიზმარი ყოფილიყო, მაგრამ არა ცხადი იყო და მე ერთი გზა მქონდა უარი მეთქვა ქორწილზე... ყველაფრის განადგურება მსურდა თუმცა იმდენად უკულტურო არ ვყოფილვარ სტუმრებთნ კონცერტები მედგა...
-20დეკემბერს.
-აჰამ ქალბატონო...
-ქალბატონოს გარეშე სოფი.
-სოფი მოკლედ თუ გადავწყვეტი რომ აი ამ ადამიანს გავყვე ცოლად გაგაგებინებთ, და კაბასაც როგორმე ავარჩევ.
ლუკას და თემოს ტუჩისკუთხეები ჩაეტეხათ. მე კი ჩემი ფერშეცვლილ აწ უკვე ლაჟვარდისფერი თვალებით ხან,სოფის ხან მის ქმარს, ხანაც დამიანეს ვუყურებდი. თვალებიდან ირონია არ მცილდებოდა. უეცრად ვიგრძენი, როგორ ლამობდა კანიდან ამოღწევას ძარღვებში მჩქეფარე სისხლი.
-უკაცრავად მოვალ მალე.
ლუკამ და თემომ გაკვირვებულმა შემომხედეს. მეც ვნიშნე მერე აგიხსნით თქო და იქაურობას გულხელდაკრეფილი გავეცალე. კიბეებთან ხელები გავშალე და ისე ავედი ზევით. კარებთან მისულმა ვიგრძენი, როგორ ჩამოცურდა მკლავიდან მაჯამდე, მაჯიდან თითამდე, თბილი სითხე. მერე კი იატაკზე ხმაურით დაეცა.ოთახი გადავკეთე და აბაზანის კარები შევგლიჯე. ის-ის იყო ონკანდან მომავალი წყლით ჭრილობა უნდა ჩამომებანა, რომ ოთახის კარი ხმაურით დაიკეტა
-ლუკა რამდენჯერ უნდა...დამიანე? აქ რა გინდა? - ხმას ავუწიე, მაგრმა მაინც არ ვანებებდი მკლავს თავს-გაეთრიე! დროზე! სასწრაფოდ გადი აქედან! არასოდეს! გესმის არასოდეს არ გაბედო ჩემს აბაზანაში კი არა ჩემი ოთახის ზღურბლზეც კი ფეხის გადმოდგამ!
ორივე ხელით ძლიერად მივაწექი და ვცდილობდი უკან დამეწია არა კი გამომივიდა რა გინდათ.
-რა გჭირს?
-რა?
-ხელზე გეუბნები!
-არაა შენი ტრა*ის საქმე. გადი აქედან!
-სიტყვები!
ისეთი ცივი, მკაცრი და ხმამაღალი ხმით თქვა ალბათ, როამ არა ხმის იზოლტორები თემო ამოვარდებოდა.
-და როარა? მცემ? მიყვირებ? არ მეშინია შენი! ვაფშემდა ვინ ჯანდაბა ხარ! ნიმანდ! საერთოდ არავინ! შენ ვინ ხარ სიტყვები გამაოსწორეო რომ მითითებ როდესაც ჩემი ძმები არაფერს ამბობენ!
გაბრაზდა საშინლად გაბრაზდა. ხელები ძლიერად ჩამავლო მკლავებში და ტკივილისგან უნებურად წამოვიყვირე
-ვინ ვარ? გვაინტერესებს ვინ ვარ? შენი მომავალი ქმარი ვარ!
-შენ ჩემი ქმარი არასდროს იაქნები არასდროს. არ მიყვარხარ მეზიზღები მძულხარ. ორგანულად ვერ გიტან.
მის ხელებში უღონოდ ვფართხალებდი და რაც შემეძლო ხმამაღლა ვუყვიროდი.მკლავდბზე მოჭერილ ხელს უფრო და უფრო მიჭერდა და ტკივილიც მიუარესდებოდა. ვგრძნობდი, როგორ სურდა ერითროციტებს გარეთ გამოღწევა, როგორ ეხებოდნენ მის ხელებს.
-დამიანე გამიშვი! მტკივა შე ცხოველო ვერ გიტან გამიშვი! გამიშვი მეთქი!.
-ახლა ასე იყოს, მაგრამ იცოდე არ დაგვისრულებია.
ხელი მიშვა და გავიდა ვერც მიხვდა რომ სისხლით ჰქონდა მოსვრილი ხელის მტევანი. მკლავი დავიმუშავე და სახვევით გადავიხვიე. მერე კი ქვევით ჩავედი. უკვე მიდიოდნენ სტუმრები, სოფიმ მკლავს მოჰკრა თვალი. საფენს არც თუ ისე დიდ ლაქად ეტყობოდა სისხლი. ნეტავ ვიცოდე ასეთი რა ვქენი.
-ხელზე რა მოგივიდა?
-არაფერი სერიოზული.
არ რა ასეთი ძლა არააა დასაკარგავი. ქალი ჩემკენ წმოვიდა და სახვევს შეეხო.
-როგორ თუ არაფერი სისხლი გდის!
-არაფერი გამივლის.
-მოდი ვნახავ.
თემოს მუდარით სავსე თვალები მივანათე და ისიც წამში ჩემთან გაჩნდა.
-არ არის ქალბატონო სოფი საჭირო მე ვუნახავ და დავუმუშავებ. წამო.
ზევით ავედით, ჩემს ოთახში შევედით, თემომ კარგად დაინახა კართნ დაქცეული სისხლი. საწოლზე დამაჯინა და სახვევი მომხსნა ჩემი "შედევრი" რომ დაინახა წამოაყვირა.
-რააარის ეს?
-ვერ ვაკონტროლებ თემო, ამას ვერ ვაკონტროლებ არ შემიძლია.
ხელები უნებურად თმაში შევიცურე და მონოტორულად აქეთ - იქით დავიწყე გადახრა.
-დაწყნარდი სიხარულო დაწყნარდი. თუ არ გენდომება მე შენს გვერდით ვარ.
თავზე მაკოცა დაახლოებით ათ წუთში ქვევით ჩვედით, კარისკსენ წავედი და ფეხსაცმელი გავიხადე რომ ბოტასები ჩამეცვა. ავტოდრომზე წასვლას ვაპირებდი მერე კი აკოსთნ. ბოტასებს დავწვდი მაიამ რომ მკითხა:
-სად მიდიხარ?
-არ არის შენი საქმე.
გაბრაზებულმა ცივად ვუთხარი და ისევ ბოტასის გამოსაღებად მივბრუნდი.
-აეთრიე ოთახში სანამ გავბრაზებუვარ.
რა? სანამ კიდე ეს გაბრაზებულა? ახლა გაბრაზებული მე უბდა ვიყო. მე უბდა ვლეწავდე ყევალფერს ფულზე გამცვალეს და კიდე ეს არ გაბრაზდეს თურმე.
-ბოდიში ვერ გავიგე?
-არ გამაბრაზო ადი ოთახში.
-არ ვაპირებ არც ასვლას და არც დამიანეს ცოლობას. არ მინდა.
-შენთვის არავის უკითხავს აეთრიე ოთხში სანამ გავბრაზებულვარ..
მიყვირა.გავმწარდი გავცეცხლდი სიბრაზისგან ანთებული თვალები ისევ ლაჟვარდისფერი გამიხდა, იქვე მდგომ ყავავილების ვაზას ხელი ვაკრი ... ძველი ვაზა გადმოავრდა და დაიმსხვრა ვარდები უმოწყალოდ დაეცნენ ძირს. ფეხთით კი ჩემი ყინულივით ცივი თვალების მსგავსად ცივი წყლის შეხებას ვგრძნობდი.
-ანუ არ გაბრაზდე? ახლა ვინც უნდა ბრაზობდეს მე ვარ! მე ვარ ის ვინც ამ დედა მოტ***ლ სახლს თავზე უნდა გამხობდეს, მე ვარ ის ვინც უნდა ბრაზობდეს! არ გაბრაზდე ხო? არ გაბრაზდე ხო ნერვები არ მოიშალო? ფეხებზე შენი ნერვები ფეხებზე შენი ქონება. არც დამაინეს გავყვები და არც ოთახში არ ავალ! პრობლემა რაარის იცი? იცი? არ იცი მაია-ირონიულად გავიცინე და მერე საჩვენებელი თითი მკერდზე მიავდე-შენ! შენ არასდროს ფიქრობ რა მინდა მე! არ ფიქრობ მე რას ვგეგმავ! იქნბ მიყვარს ვიღაც! არ დაფიქრებულხარ? მაგრამ არასდროს არასდროს ფიქრობ შენ! ყოველთვის ფეხებზე გეკი** რას ვგრძნობდი. იქნებ უბრალოდ მიყვარს ვიღაცა! მე თუ ოდესმე გავთხოვდები თუ ვინმეს ქმრად მივიღებ დარწმუნებული იყვი რომ მიყავრს.დამიანე სულ ფეხის გულებზე მახატია-ლოყა ამეწვა და ვიგრძენი, როგორ მომაწვა თვალებზე ცრემლი-მეზიზღები, მეზიზღეი მაია ასათიანო. ვერ წარმოიდგენ როგორ ვერ გიტან! რა დაგიშავე ასე რომ მიმეტებ! არ გაბედო და არ გამაჩერო თორემ დამერწმუნე ამ სახლს დავლეწავ. - ჯიქურად ჩავაშტერდი ქალს თვლებშ მერე თემოს და ლუკას მივუბრუნდი. -იცით სადაც მიპოვით, თუ ვერ მნახეთ იქ მას იცით ვისაც ეცოდინება და თუ მანაც არ იცის რუსთავის ავტოდრომზე ასტორმარტინთან ერთად მაქ პაემანი და იქ დაგელოდებით.
ლუკამ გასაღბი მესროლა და დედას მკაცრი მზერაც დაიმსახურა სახლიდან გიჟივით გავვარდი. მანქანა დავქოქე და ადგილს გიჟივით მოვწყდი. ნახევარსაათში უკვე რუსთავის ავტოდრომზე ვიყავი. წრეეებს გიჟივით ვურტყავდი და არაფრის დიდებით სიჩქარეს არ ვაგდებდი. მაინც ვერ ვხვდებოდი ასე, როგორ მომექცნენ. ტელეფონი არა და არ ჩერდებოდა ბოლოს მანქანა გავაჩერე და რადგან თემო იყო ვუპასუხე.
-ხო ძამიკო.
-სახლშ მოეთრიე სასწრაფოდ არ გამაბრაზო
-შენი დედაც...
ყურმილი დვკიდე და უაკნ მოვისროლე ტელეფონი. საჭეს გამეტებით ვურტყავდი ხელებს. ერთ კვირაში რბოლებზე ჩაწერა იწყებოდა და აკაკის დავპირდი არ მივიღებ მონაწილებას თქო თუმცა ახლა პირობასაც გავტეხდი ისე ვიყავი. დაახლოებით5წრე დავარტყი კიდევ, ეს წყეული ტელეფონი არ ჩუმდებოდა. არა და არ ჩუმდებოდა. ტელეფონზე 25გამოტოვებული ზარი იყო ვიღაც უცხოსაგან.
-დიახ.
-სად ჯანდაბაში ხარ სად გაქ ტელეფონი რამდენს გირეკავ!
-ვინ ხარ?
-დამიანე.
-მისმინე მომავალო ქმარო წადი შნი.
ყურმილი დვაკიდე, მაგრამა რეკვა არ შეუწყვიტავს
-რა გინდა რას შემჭამე?
-სიტყვები თქო გითხარი და სახლში მიეთრიედროზე!
-ააა ახლა სახლში მივეთრიო? ბრძანებებიც დაიწყე? ბოდიშ ,მაგრამ არ გაგივა მე არასდროს არ უნდა მეუფროსო არ გაბედო და არაფერი მიბრძანო თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
-სახლში თქო.
-წადი შენი.
-სიტყევბი! სად ხარ?
-რა შენი საქმეა?
-რომ გეკითხები ესეიგი არის.
-არ მინდა და არ გეტყვი გამანებე თავი.
-სად ხარ თქო?!
ისე დასჭექა სერიოზულად დავფიქრდი ყურის ექიმთან კონსულტაციაზე.
-პაემანი მაქვს რუსთავის ავტოდრომზე რამე პრეტენზია გაქვთ ბატონო დამიანე?
-რა პაემანი რა პაემანი? ჩემი საცოო...
-არც გამედო მაგის თქმა! არ მიყავრხარ არა! ანუ ვინც მიყვარს იმასთან შეხვედრას ვერ ამიკრძალავ.
მანქანა დავქოქე და გზას გავუდექი.
-გოგოოოო ენააა.! ახლავე წამოდი!
-როარა?
-წამოდი თქო.
-არა თქო!
-კი.
-არააააა და მორჩა დაახვიე.
-მე მოვალ.
-ნახ** რა.
ტელეფონი დავკიდე და თბილისისკენ წავედი. გზაში აკაკის დავურეკე.
-აკო.
-ხოფერია.
-დამიტოვებ ამაღამ?
-კი რა მოხდა.
-ახლა რუსთავში ვარ რომ მოვალ მოგიყვები.
-რუსთავში?
-ავტოდრომზე ვიყავი.
-ეგეთი სერიოზული რამ მოხდა.?
-კი აკო კი.მალე მოვალ.
ზუსტად იცოდა აკაკიმ რადროს მივდოდი ავტოდრომზე. რადროს ვერთვებოდი რბოლებში. ეს ორი, ანუ მანქანა და სარბოლო ტრასა ჩემი დამამაშვიდებელი იყო. მანქანაზე მაშინ ვჯდებოდი როცა ცუდად ვიაყვი (ანუ ლუკას მანქანაზე) დავიანხე დამიანეს მანქანმ, როგორ ჩამიქროლა. რაც შემეძლო სწრაფად მივდიოდი 15წუთში უკვე თბილისში ვიყავი მერე კი 15წუთში აკაკისთან გავჩნდი. როგორცკი სადარბაზოს კარში შევედი მაშინვე დამიანემ დამირეკა.
-სად ხარ ავტოდრომზე ვარ!
-მე არ ვარ იცი რა არ მინდა არავის ნახვა და დამაენებე თვი!
-სახლში წადი სასწრაფოდ
-ვერ მიბრძანებ თქო გითხარი ვერ მიბრძანებ ვერაააა. ეს მხოლოდ ჩემს ძმებს შეუძლიათ შენ არარაობა ხარ აღარ დამირეკო.
ტელეფონი გამოვრთე და აცრემლებული აკაკის სახლთან ავღმოვჩნდი. კარებზე გამეტებით ვუბრახუნებდი. მთელს ჯავრს მასზე ვანთხევდი.კარი რომ გაააღო მკერდზე ავეკარი.