უკვე ორი კვირა გავიდა, გეგას შესახებ არაფერი გამიგია, ღამეს საეროდ ვერ ვიძინებდი, ახლაც ღამეა და ისევ გეგაზე ვფიქრობ, ვერ ვხდები რატო მანაღველბს ასე მისი დაკარგვა, ჩემს ცხვოვრებაში უმნიშვნელოვანესი ადამიანი არის თუ იყო უკვე ესეც ვერ გამიგია, ძალიან მენატრება, მასთან საუბარი და მისი თბილი ჩახუტება, ჯანდაბა ვერ გავიგე რა მემართება.
-ბაბი? გძინავს?-კარი შემოაღო მაშომ.
-როგორ ფიქრობ? იმედია ოდესმე მეღირდება მშვიდი ძილი.
-გენატრება ხო?-გვერდით მომიწვა.
-ძალიან.-ნაღვლიანად ვუთხარი.
-გიყვარს ხო?-მაშოს ეშმაკური მზერა.
-რა? ნუ სულელობ.-უარყოფა გამიჭირდა.
-მასეც ვიცოდი, მასაც უყვარხარ, თანაც ისე რომ ვერ ხვდება.
-მაშო კაი რა ხომ იცი მისთვის დასავით ვარ რა სიყვარულზეა საუბარი.
-ოო ბარბარე გიყვარს და მორჩა.
-არ მიყვარს.
-გიყვარს.
-არა.
-კი.
-ხო კაი მიყვარს.-რა? რა ვთქი, მიყვარს? ჩემი სიტყვები როგორც იქნა გავიაზრე, მიყვარს, მაშო მართალია.-უცებ ცრემლები წამსკდა.
-ჩემო პატარა არ იტირო, ხვალ მიდი და დაელაპარეკე, იქნებ და შერიგდეთ, იცოდე მასაც უყვარხარ.-გულზე მიმიხუტა და თავზე ხელს მისმევდა.
-არა არ შემიძლია, თვალებში ვერ ჩავხედავ.
-შეძლებ.

***
-ბარბარე უნდა წახვიდე და დაელაპარაკო.
-არა ლიზა არ წავალ, ისიც დამნაშავეა, მან გამაღიზიანა იმ დღეს და მაგიტომ ვუთხარი ის ყველაფერი.
-ვაიმე ბარბარე ახლა მოგინდა თავის მართლება.-მაშომ გაცეცხლებულმა შემომხედა.
-აუ ნუ შემჭამეთ, კაი წავალ.-ფეხზე ავდექი და საძინებელში შევედი.
-მგონი ცოტა მოვიდა აზრზე.-ყავა მოსვა მაშომ.
-სახლში რომ არ დახვდეს?
-მაგაზე წინასწარ ნუ ვიდარდებთ, იქნებ და რამე კაი მოხდეს.
-ჰო.
-მე წავედი, თქვენ აქ იყავით და მალე დავბრუნდები.
-კაი , კარგი ამბებით დაბრუნდი.-ლიზამ მიაძახა მისაღებიდან.
-იმედია.- თავისთვის ჩაილაპარაკა და სახლი დატოვა.

***
ისევ ბარდნიდა, უკვე კარგად დაედო, მეც მივუყვებოდი თოვლიან ტროტუარს, გული გამალებით მიცემდა ასე ჯერ არ ვყოფილვარ, ახლა უფრი დავრწმუნდი გუშინ ჩემს ნათქვამ სიტყვებზე, მივდიოდი მაგრამ არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა.
მალე მის ბინასაც მივუახლოვდი და გული გამიჩერდა უკვე სწარფად ფეთქვაც აღარ შეეძლო.
-ბარბარე, ყველაფერი გამოგივა!-ჩემს თავს შევძახე და ლიფტში შევედი.
ზარი დავრეკე მალე კარი კი ნახევრად შიშველმა გოგომ გამიღო, გეგას მაიკა ეცვა(ვიცანი) მოულოდნელად გავშეშდი მაგრამ მალევე აზრზე მოვედი.
-გამარჯობა!-უცხოური აქცენტით მითხრა გოგონამ.
-გამარჯობათ, გეგა სახლია?
-კი სააბაზანოშია მალე გამოვა მობრძანდით.- კარი უფრო ფართოდ გააღო.
-არა მადლობა, მეჩქარება და თქვენ ვინ ხართ გეგასი?-მოურიდებლად ვკითხე.
-მე მისი შეყვარებული ვარ მალე დავქორწინდებით, ელეონორა მქვია ნორას მეძახიან და შენ რა გქვია?-ხელი გამომიწოდა, მაგრამ ამ სიყვების გაგონებაზე კინაღამ იქვე წამივიდა გული, უკვე ვეღარ ვაზროვნებდი,
კონტროლი მქონდა დაკარგული, არც კი მიმიხედავს უკან ისე წამოვედუ, უკვე ცრემლების შეკავება აღარ შემეძლო, სუნთქვა მიჭირდა, ჰაერი აღარ მყოფნიდა, კიბები ისე ჩავიარე არც კი გამიგია, ბინასთან ახლოს პატარა სკვერივით იყო, გადახურულში შევედი და სკამზე ჩამოვჯექი, ცრემლები ულევად მომდიოდნენ, იმ ყველაფრის გააზრებას ვცდილობდი რაც რამოდენიმე წუთის წინ მოხდა, სუნთქვა მიჭირდა, ქუდი და შარფი მოვხსენი და ცივი ჰაერი ჩავისუნთქე, ეს როგორ გამიკეთა, საცოლე ყავდა მე კი არაფერი ვიცოდი, ამაზე რომ ვფიქრობდი ვგიჟდებოდი, მაგრამ არა როგორც მან დამიკიდა ფეხებზე მეც ასე ვიზავ, გეგა გასვიანი ჩემს ცხოვრებაში აღარ არსებობდა.
ტაქსი გავაჩერე და მთაწმინდისკენ მივაშურე.
-აქ გამიჩერეთ.-ფული მივაწოდე მძღოლს და მანქანა დავტოვე.
აღმართს ავუყევი და მალე დანიშნულს ადგილსაც მივადექი, ტელეფონი გამოვრთე და ულამაზესი ხედით დავტკბი.
არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე მაგრამ ჯერ კიდევ არ მინდოდა წასვლა, იმ ადგილას თავს ყველაზე კარგად ვგრძნობდი, ყველაფერი გაავანალიზე და ჩემი გადაწყვეტილებით კმაყოფილი ვიყავი.
-ვიცოდი აქ რომ იქნებოდი.-უკნიდან ნაცნობი ხმა მომესმა, გულმა კი აჩქარება დაიწყო, რატო ვერ ვაკონტროკებ თავს.- გავიფიქრე ჩემთვის.
-გოგოები გაგიჟებას არიან, სჯობს ტელეფონი ჩართო და გააგებინო შენი ამბავი.-უკვე გვერძე მეჯდა.
-შენ რატომ გადარდებს ჩემი ბედი? დაგავიწყდა ბოლოს რა მითხარი? მარტო ყოფნა მინდა და თუ პატივს დამდებ მარტო დამტოვე.-არც კი შემიხედავს ისე ვუთხარი.
-შენ რატომ მოხვედი ჩემთან?-ცოტათი მოულოდნელი კითხვა იყო.
-როგორც ჩანს ამბები მალე ვრცელდება.
-ხო კარგი ჩიტი მყავს.-ამის მოსმენა აღარ მინდოდა და წასვლა დავაპირე.
-რატო გამირბიხარ?-ამ კითხვას არ ველოდი.
-იმ ადამიანთან არაფერი მესაქმება ვინც მატყუებს.-არ ვიცი რატომ ვთქვი ეს.
-უფრო გასაგებად რომ მითხრა თუ შეიძლება.-ჩემკემ რამოდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა.
-გეგა მოდი ყველაფეეი ისე დავტოვოთ როგორც არის, შენ მართალი იყავი, ერთმანეთს გზაზე აღარ უნდა გადავეღობოთ, როცა მეგონა შენზე ყველაფერი ვიცოდი, თურმე არაფერი არ მცოდნია.-ძალა მოვიკრიბე და თვალებში შევხედე, ახლა მივხვდი თუ როგორი სიმპატიური ყოფილა, მისი შავი თვალები კი მაგიჟებდნენ.
-რატომ გინდა ჩემგან წასვლა?ჩემა საქციელებმა თავი მოგავეზრა? შენ ჩემზე იმაზე მეტი იცი ვიდრე მე.
-შენი ცხოვრებიდან შენ შენი ხელით წამშალე, არ მეგონა რამეს თუ დამიმალავდი.- უკვე გული იმაზე
სწარფად ცემდა ვიდრე როდესმე.
-საცოლე არ მყავს, ის ჩემი ძმაკაცის საცოლეა და არა ჩემი, რამდენიმე დღეს ქალაქში არ ვიყავი და ისინი იყვნენ ჩემს სახლში.-აი ამას კი ნაღდათ არ ველოდი, გასვიანი ისე ახლოს იყო ჩემთან რომ მისი სუნთქვა ჩემს ყურამე აღწევდა. არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, მინდიდა ჩავხუტებოდი, მაგრამ ამას ვერ ვიზავდი.
-არ მაინტერსებს, უკვე ვინც გინდა ის გყავდეს, მშვიდობით.- უკან შემოვტრიალდი და უკვე თვალები მემღვრეოდა.
-ასე ვერ გაგიშვებ, ხომ იცი მთელი ჩემი ცხოვრება ხარ, ამ ბოლო დროს ერთმა ნაძირალამ ერთ რაღას მიმახვედრა, მთელი ეს დღეებია ამაზე ვფიქრობ და არ ვიცი აქამდე რატომ ვერ ხვდებოდი, იმას მანამ ვერ დააფასებ სანამ არ დაკარგავ, არ ვიცი ამ დღის შემდეგ როგორი ურთიერთობა გვექნება, შეიძლება საერთოდ აღარ მოგინდეს ჩემი დანახვა.-ვერ ვხდებოდი რას გულისხმობდა, ერთ ადგილზე ვიყავი გაშეშებული, ის კი უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა,ჩემი გულის ხმა უკვე მე მესმოდა.
-მიყვარხარ.-ყურში ჩამჩურჩულა და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა, ღმერთო აი ასე არასდროს არ მიგვრძნია თავი, მისი სურნელი ისე მომნატრებოდა, ტანში გამაჟრჟოლა, ამ დროს მივხვდი რომ ასე არასდრს არ მყვარებია,მეც კოცნით ვუპასუხე, მერე კი არაფერი აღარ მახსოვს, გონება ისე დამებინდა.


***
დილას გეგასთან ჩახუტებულს გამეღვიძა. ასე ბედნიერი ჯერ არ ვყოფილვარ, მისი შეხებისას ტანში ჟრუანტელი მივლიდა, მიყვარდა თანაც თავდავიწყებით.
-დილა მშვიდობისა.-ყურში ჩამჩურჩულა.
-დილა მშვიდობისა.-ლოყაზე ვაკოცე და მეორე მხარეს გადავბრუნდი, ისიც უკნიდან მომეკრო.
-ადექი ვჭამოთ.-ლოყაზე კოცნა დამიტოვა და ფეხზე წამოდგა.
-კაი რა, რა დროს ჭამაა.-მკლავზე მოვკიდე ხელი და ისევ თავის ძველ ადგილს დავუბრნე.
უკნიდან მიმოეხვია და ცხვირი ჩემს ყელში ჩარგო.
-მიყავრს ძილისგუდა გოგოები.
-უკაცრავად? გოგოები არა.-ცალი თვალით შევხედე.
-მიყვარს ძილისგუდა შეყვარებული რომ მყავს.-არ დამუნახვას მაგრამ მივხვდი რო ჩაეღიმა.
-მასე ჯობია.-მეც ჩამეღიმა.
-მიყვარხარ.
-მეც, ჩემო აზრთა სხვადასხაობავ.-სიცილი ვერ შეიკავა და მეც ავყევი.
-“love you my girl”.
-“me too my boy”
-კაი კაი ავდექით.-მაინც არ იშლიდა თავისას.
-აუუ კაი რა, მე არ ვაპირებ ადგომას.-სიტყვის თქმა არ მაცადა, ხელში ამიტაცა.
-დამსვი კაი რა.-ყუყუნით შევხედე.
-დედა რა ცოდო ხარ.- საწყალი სახე მიიღო.
-ჰაჰა როგორი ხუმარა მყავხარ.-ბოლო სიტყვა კარგად გამოვკეთე.
ჩემს ბაგეებს დაეწაფა და მალე მიწასაც შევეხე.
-რას მაჭმევ?-სკამზე კონფორტულად მოვთავსდი.
-აა მე უნდა გაჭამო?
-ხო კაი მეც მოგეხმარები მერე რომ არ დამიწყო მე გაგიკეთე საუზმეო.
მალევე მოვამზადეთ საჭმელი და სახლი დავტოვეთ.

***
ბავშვები კაფეში შევიკრიბეთ.
-სად ვხვდებით ახალ წელს?-სხვა თემაზე გადაუხვია დათამ.
-მაგაზე მეც ვიფიქრე, ორ დღეში უკვე ახალი წელი მოვა და რა ვქნათ.-ლიზაც აყვა.
-მოდი ბაბი შენთან სახლში შევიკრიბოთ ბავშვები და მაგარი ფართი მოვაწყოთ.-მაშომ ცოტა უცნაურად შემომხედა.
-კაი, ოღონდ საჭმელი ვიყიდოთ,ეს ტრადიციული ვახშამი არ გვინდა, საცივები და ა.შ.-ისე ამ ყველაფერს რომ ვამბობდი, ერთი რამ გამახსენდა, უკვე მგონი მესამე ახალი წელი იყო და ამ წლების განმავლობაში არ აღმინიშნავს განსაკუთრებულად მაგრამ ახლა ყველაფერი შეიცვალა.
-ესეიგი, ზეგ საღამოს “ვგუგუნებთ”.-ლიზამ დააბრეხვა უცებ.
-ნაძვის ხე თუ მაინც გაქვს?-ვითომ არ იცოდა ისე შემომხედა გეგამ.
-არა, არ იცოდი?-მეც ეშმაკურად ვუპასუხე.
-კაით აბა წავედით, მაძვის ხე და მორთულობა აუცილებელია.-ფეხზე წამოხტა გეგა და დათაც აიყოლია.
-კაი წავიდეთ.
მალე “თბილისი მოლს” მივადექით, იმდენი ვიარეთ და გეგას მოსაწონი ნაძვის ხე ვერ ვნახეთ.
-ვაიმე რას უწუნებ ერთი ამას, ძალიანაც კარგია, რა აზრი აქვს როგორი ნაძვის ხე მექნება, მაინც ხომ მალე უნდა ავშალო.
-ჩემი პატარა სხვა მაღაზიაში შევიდეთ.-ხელი მომკიდა და მაღაზიიდან გამიყვანა.
-ოხ გეგა გეგა.-ჩემთვის ჩავილაპარაკე.
-რა ქენით აარჩიეთ რამე? -გზაში შეგვხდნენ დანარჩენებიც.
-ნუ იკითხავ.-თვალები ავატრიალე.
-მე ვნახე ერთი ნაძვის ხე წამოდით განახებთ, უნდა მოგეწონოთ.
როგორც იქნა გეგას მოეწონა, არც კი დავფიქრებულვარ ისე ვიყიდე, მეთქი აზრი არ შეიცვალოსთქო.
-წამოდით ახლა მოსართავების დროა, მაგრამ მინისოშიც უნდა წავიდეთ იქ კარგი რაღაცეები აქვთ.-ლიზამ იმედიანი თვალებით შემოგვხედა.
-კაი.-ყველა დავთანხმდით.
“შოპინგს” 6 საათში მორჩით. სახლში მისული პირდაპირ ოთახისკენ წავედი, პიჟამოები ჩავიცვი და თბილ საწოლში შევძვერი. ისეთი დაღლილი ვიყავი რომ მალე დამეძინა, მართალია ჯერ მხოლოდ 10 საათი იყო მაგრამ დასვენებაზე მეტად იმ წუთს არაფერი არ მინდოდა.
დილით ტელეფონის განუწყვეტელმა ზარმა გამაღვიძა.
-ალო.-ჩამწყდარი ხმით ვუპასუხე.
-ბარბარე, სასწაროფ უნდა გნახო.-ნაცნობი ხმა ჩამესმა ყურში.
-დიახ ბატონი დავით, ხომ ყველაფერი კარგადა?-გაკვირვებული ხმით ვუპასუხე.
-კი კი, თუ შეძლებ ნახევარ საათში ჩემთან მოსვლას?
-დიახ.-ყურმილი დავკიდე და ზოზინით დავუწყე მომზადება.
ნახევარ საათში დავით კოპალიანის კართან ვიდექი.
-მოდი ბარბარე.-კარი ფართოდ გამიღო, ქურთუკი გამომართვა და მისაღებისკენ გამიძღვა წინ.
-რა ხდება?-კარგად მოვკალათდით მდივანზე.
-ხო არაფერს დალევ?-თავაზიანობა გამოიჩინა.
-არა მადლობთ.
-კარგი მაშინ დავიწყებ.-მოემზადა მისაყოლად.-ერთმა ჩემა ნაცნობა მთხოვა ვინმე კარგი დამწყები დეტექტივი მერჩია, მე კი შენ დაგასახელე, იმედია წინააღმდეგი არ იქნები, ეს შენთვის დიდი შანსია, თუ მოეწონები, მნიშვნელოვან საქმეებშიც ჩაგრთავს, ახლა მთავარია განყოფილებაში მიხვიდე და გაესაუბრო სოსო ხერგიანს.-ამ ყველაფრის გააზრება ვერ მოვასწარი, ნელ-ნელა გადავხარშე ყველაფერი.
-რატომ მე? რომ ვერ გავამართლო თქვენ იმედე?-ცოტა დავიბენი.
-მე შენი მჯერა და შენც უნდა გჯერდოს ჩემი, ახლა კი წადი და გაესაუბრე, ყველაფერი კარგად იქნება.-იმედიანი თვალებით შემომხედა.
-კარგით სად უნდა მივიდე?-მეც გავუღიმე.
-განყოფილება 14 იმედია იცი სადაცაა?
-კი კი, როდის მივიდე?
-1 საათში იქ უნდა იყო.
-კარგით მაშინ მე წავალ.
-კარგი წარმატებები.
-კარგით ნახვამდის.-კიბებზე ჩავედი და გეგას დავურეკე.
-ხო ჩემო პატარა.
-სად ხარ?
-სამსახურში რა იყო?
-შეგიძლია რომ გამომიარო?
-სად ხარ?
-რუსთაველზე, დათო კოპალიანთან ვიყავი.
-მაინც ვერ გავიგე მაგრამ რომ მოვალ გამაგებიე.
-კაი მალე მოდი თორემ გაგეყინა შეყვარებული.
-კაი კაი მოვდივარ ახლავე.-მისი ღიმილი ვიგრძენი.
15 წუთში უკვე ჩემთან იყო,მანქანში ჩავჯექი და განყოფილებისკენ გავეშურეთ.
-რა ხდება?-გაკვირვებულმა შემომხედა.
-ვაიმე ნეტა მე მაინც ვიცოდე, მეც ძლივს დავლაგდი, ანუ დავითმა მითხრა რომ მის მეგობარს უთხოვია ვინმე ნორმალური დამწყები დეტექტივი ერჩია, მან კი მე დამასახელა, ახლა კი უნდა მივიდე და გავესაუბრო სოსო ხერგიანს.
-რომელ განყოფილებაში მივდივართ?-უცნაურად შემომხედა.
-განყიფილება 14.
-რა?-მანქანა მოულოდნელად გააჩერა.
-რა იყო, რამე მოხდა?
-შენ იქ არ წახვალ!
-უკაცრავად, რატომ ვითომ?
-ბარბარე ახლა ახსნის თავი არ მაქვს, უბრალოდ უნდა მენდო.
-გენდობი მაგრამ ამ შანს ხელიდან ვერ გავუშვებ.
-გოგო შენ რა ჩემი გაგიჟება გინდა? ხომ გითხარი ვერ წახვალთქო, ესეიგი ვერ წახვალ.
-ძალიან კარგადაც წავალ, რაღაც მიზეზის გამო რომელიც არც კი ვიცი, ასეთ შანს ვერ გავუშვებ ხელიდან.-მანქანიდან გადავედი და ტაქსი გავაჩერე.
-ბარბარე თუ ახლა წახვალ ვერასდროს ვეღარ მნახავ!-უკნიდან ჩამესმა მისი მტკიცე ხმა.
-შენ ამას ვერ გააკეთებ, რატომ გინდა ასე მომექცე?ხომ იცი როგორი ვარ ვერაფერი ვერ შემაჩერებს, შენ კი ასე ადვილად ვერ მიმატოვებ, ჯერ ყველაფრის ახსნა მოგიწევს, საღამოს გნახავ.-სახეში შევხედე და ყველაფერი ვუთხარი, შემდეგ ტაქსში ჩავჯექი და გზას გავუყევი.


***
-ჯანდაბა, ჯანდაბა.-ტელეფონს ხელი დასტაცა გეგამ.
-გისმენთ.-ტელეფონში გაისმა ვიღაცის მტკიცე ხმა.
-ახლავე უნდა გნახო, ის რაღაცას გეგმავს, სად ხარ?-გეგამ გაღიზიანებულმა უპასუხა.
-მისამართ მოგწერ, ეცადე არავინ შეგამჩნიოს, თუ რამეს გეგმას უკანაც დაგედევნება, შენ იცი როგორც უნდა მოიქცე.
-კარგი.-ყურმილი დაკიდა და მანქანა საპირისპირო მხარეს მიატრიალა.

***
-ღმერთო ეს პრობლემები როდის გამოილევა.-ჩემთვის ვფიქრობდი.
-სად მივდივართ?-ტაქსის მძღოლმა შეაწყვეტინა ფიქრი.
-განყოფილება 14 თუ იცით სად მდებარეობს?
-დიახ.
-მაშინ მანდ მივდივართ.
-კარგით.

-ალო.
-როგორ გრძნობ თავს საყვარელ ადამიანთან ჯხუბის შემდეგ?
-ვინ ხარ?
-ნუ ჩქარობ ძვირფასო, ჯერ ჩემი გაცნობის დრო არ მოსულა, ეცადე ფრთხილად იყო ახალ სამსახურში პატარა დეტექტივო.
-ვინ ჯანდაბა ხარ?-ეცადა თავი შეეკავებინა.
-ნუ ღიზიანდები, მალე გაიგებ ყველაფერს.-ბოლოს ეს თქვა და ყურმული დაკიდა.
-ჯანდაბა ესღა მაკლდა.-თავისთვის ჩაილაპარაკა.
-ეცადე საყვარელ ადამიანებს გაუფრთხილდე “L”.
-აქ გააჩერეთ!-ტაქსი დატოვა და დიდი ხნის უნახავ მეგობართან წავიდა.

***
-ბარბარე?-გაკვირვებისგან შეჰყვირა სანდრომ.
-უნდა მიშველო.-საწყალი თვალებით შეხედა და პირდაპირ სახში შეაჭრა.
-რა ხდება?-მისაღებში შევიდნენ.
-ვიღაც იდიოტი ძალიან ცუდად მეხუმრება, იქნებ და შეძლო გაარკვიო ვინაა?-მდივანზე მიესვენა.
-კარგი ვეცდები ყველაფერი გავაკეთო, შენი ტელეფონი მომეცი.
-ინებეთ.
-ერთ წუთს ხმა არ გაიღო, მოვალ ახლავე.
-რა? რატო...
-აგიხსნი ახლავე ყველაფერს.
სამზარეულოდან რაღაც პაკეტი გამოიტანა და ტელეფონი ჩადო.
-რა ჯანდაბას აკეთებ?
-გითვალთვალებენ.-გვერდზე დამიჯდა.
-უკაცრავად? რა ჯანდაბა ხდება ამიხსნი?
-ეგ შენ უნდა მითხრა, ყველაფერი მომიყევი რაც დღეს მოხდა, ამ პაკეტის მეშვეობით ჩვენს საუბარს ვერ გაიგებს, ახლა კი მოყოლა დაიწყე.
-დღეს დილით ვიყავი დავით კობალიანთან, რაღაც საქმე დამავალა, მერე გეგას დავურეკე და წაყვანა ვთხოვე, რომ მოვუყევი რა საქმეც მევალებოდა მაშინვე ამიკრძალა იქ წასვლა, მე კი არ დავუჯერე ტაქსი გაბაჩერე და წავედი, მალევე ვიღაცამ დამირეკა, არ მოვუსმინე მის იდიოტობებს და გავუთიშე, მერე კი შეტყობინება მომივიდა ბოლოს კი გამოკვეთოლას ეწერა “L”.
-რა გითხრა? ის ესემესი ტელეფონში გაქვს?
ჩემი მოკლე სატელეფონო საუბრის შესახებ მოვუყევი და შეტყობინებაც ვაჩვენე.
-კარგი არ ვიცი რამდენი დრო დამჭირდება.-პაკეტში ჩააბრუნდა ტელეფონი.
-მე მაშინ იმ განყოფილებაში წავალ ვნახოთ რა მოხდება, შემდეგ კი ისევ შენთან მოვალ.-ჩანთა ავიღე და გასასვლელად მოვემზადე.
-დაიცა იქნებ და გეგა მართალს გეუბნება,ალბათ მართლა არ ღირს წასვლა, რამე მნიშვნელოვანი მიზეზი რომ არ ქონოდა ასე არ მოიქცეოდა.
-თუ ასეთი მნიშვნელოვანი იყო, მაშინ ეთქვა, აუუ არ ვიცი არაფერი, უკვე თავგზა ამებნა, მაგრამ აუცილებლად წავალ იმ განყიფილებაში და ყველაფერს გავარკვევ.
-შენ მაინც არ იშლი შენსას, ეგ შენი სუჯიუტე დაგღუპავს.
-იქნებ და პირიქით მოხდეს.
-კაი წადი ახალ ტელეფონს თუ შეიძენ შენთვისვე აჯობებს.
-კაი მალე დავბრუნდები.