ბოლოს კი ძალაგამოცლილი მივიდოდა სახლში, წაბლისფერ თმებს გადაიწევდა.თხელი, სუსტი ხელებიდან ჩამოისხამდა სამაჯურებს, მოიშორებდა საგარეო სამოსს და სასურველი ყვავილის მოლოდინში ტკბილად დაიძინებდა.

ორ კვირაზე მეტი გავიდა უცნაური, ნაცნობი კლიენტის სტუმრობიდან. ცხოვრება კი გრძელდებოდა.
კონსტანტინე ალაზნისპირელი მაღალ სკამზე იჯდა. წინ დიდი მოლბერტი ედგა. მოლბერტზე კი უზარმაზარი დაფა იდო. კაცის თეთრი მაისური მთლად გადაჭრელებულიყო საღებავებით. ვენებდაბერილ ხელებში პალიტრასა და ფუნჯებს ანაწილებდა. ჯაზის ფონზე მსუბუქად არხევდა თავს. მთლიანად იყო თავის საქმეში ჩართული. რას ხატავდა? არ იცოდა. უბრალოდ ხატავდა და გრძნობდა, რომ ცხოვრობდა. ხატავდა და ხვდებოდა, გარშემო არაფერი აინტერესებდა. რამ მოსწყვიტა ამ სამყაროს-მუსიკამ, ფუნჯების შეხებამ თუ ტილოზე მონასმების კეთებამ, არ იცოდა. არც აინტერესებდა. მთავარი ის იყო, რომ არც სიმბა აინტერესებდა, არც მეორე სართულის ვერანდაზე "მცხოვრები" მცენარეები, არც კომპანია, ყოველ წამს მფლობელის მოლოდინში რომ იყო...
და სწორედ მაშინ, როცა თავი საბოლოოდ დაკარგა, ტელეფონის ხმა გაისმა ცარიელ ოთახში. მერე გაიგო კატის კნავილიც. მუსიკა გამორთო. სკამიდან ჩამოხტა, ფუნჯები და პალიტრა მასზე დადო, თვითონ კი ტელეფონს დახედა. მერე, როგორც ყოველთვის, მშვიდი, საოცრად გაწონასწორებული ხმით უპასუხა...
შუადღის მზის ფონზე ფიქრი რთულია, თუმცა საჭირო. ყოველთვის საჭიროა ფიქრი. ყოველთვის საჭიროა რაღაცის გახსენება, გააზრება, დალაგება...
რომ გეკითხათ, რაზე ფიქრობო, არ გეტყოდათ. ან გეტყოდათ, რომ არაფერზე. ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ მუდმივად კომპანია ტრიალებდა მის გონებაში და თვლიდა, რომ არავის ეხებოდა კომპანიის საქმეები, მისი მფლობელის გარდა.
ახლა რაზე ფიქრობდა? იმაზე, თუ რატომ სთხოვეს კომპანიაში მისვლა. რა საჭირო იყო? ისედაც აპირებდა დღის ბოლოს იქ გავლას, როგორც ყოველთვის. შეივლიდა, საქმეებს თვალს გადაავლებდა, დავალებებს მისცემდა ხალხს და სახლში დაბრუნდებოდა, ყვავილებს მიხედავდა, კატას მოეფერებოდა და შოპენის მუსიკის ფონზე დახატავდა ან წაიკითხავდა. ახლა? ახლაც არაფერი შეცვლილა გარდა იმისა, რომ თხოვნაში ერთ წუთამდე დრო დახარჯეს...

შუშის კარი გააღო თუ არა, მაშინვე გადაუარა ჩურჩულის ტალღამ უზარმაზარ შენობას. "ბატონი კონსტანტინე მოვიდა," "ბატონი კონსტანტინე აქ არის..." და სხვა ასეთი სიტყვა მალე ჩაიკარგა ხალხის მასაში. კართან გაჩერებულმა კონსტანტინემ უტყვი მზერა გადაატარა ჰორიზონტს. მერე თავი დახარა, შავი თვალები იატაკს გაუსწორა. გულში გაეღიმა. რამდენს მიაღწია... ოცდაცამეტი წელი და საკუთარი, ყველასთვის საოცნებო ცხოვრება ყველასთვის მიუწვდომელ ადგილას აიწყო...
მერე კვლავ ზემოთ აიხედა და თავისი კაბინეტისკენ წავიდა.
-ბატონო,-გაიგო გოგოს ხმა და მაშინვე გაჩერდა. თითქოს მხოლოდ ახლა დაინახაო თეთრ კედლებს შორის მდგარი დაბალი, შავთმიანი, თოვლივით თეთრი გოგონა. დახედა მას კითხვით სავსე თვალებით და მდივანმაც მაშინვე დაიწყო.
-წინა კვირას რომ შევუკვეთეთ საქონელი, გუშინ ჩამოვიდა. მანქანების ახალი შეკვეთები გვაქვს. და კიდევ...
-ელენე, ახლა სად ვარ?-მშვიდად შეაწყვეტინა კაცმა. დაბალი გოგონა დაიბნა. თვალებში ის ნალერწკლები ჩაუქრა, ბედნიერებისას რომ უჩნდება ადამიანს. ჩაუქრა, თუმცა დიდხანს არა... ვერავინ შეაჩერებდა იმ ფარულ სიხარულს, კონსტანტინეს გამოჩენა რომ იწვევდა...
-კომპანიაში,-ხმაჩამწყდარმა გოგომ ძლივს მიაწვდინა სიტყვა მაღალს.
-ჩემს კაბინეტში?-კონსტანტინეს ხმა იმდენად უცნაური იყო... მუდამ ასეთი ტონი ჰქონდა. მშვიდი, არაფრისმთქმელი და საშიში...
ელენემ თავი გააქნია, უკან დაიხია და მოემზადა იმ შენიშვნებისთვის, რომელსაც კონსტანტინე ზღაპარივით მოუყვებოდა შეშინებულ გოგოს.
-როცა კაბინეტში არ ვარ, ბიზნესზე არ ვსაუბრობ. ახალშემოსულს ნამდვილად არ მსურს ვინმეს ხმის გაგონება. საბუთები შემომიტანე, ყავასთან ერთად.

მერე უნდა წასულიყო. აპირებდა... არაფერი შეუმჩნევია? როგორ არა! წვრილმანებს მაშინვე აქცევდა ყურადღებას და არც წაბლისფერთმიანი, ხორბლისფერკანიანი ქალბატონი გამორჩენია მის თვალთახედვას, თუმცა გზა ისე განაგრძო, თითქოს უცნობი ლამაზმანი გრძელი, ყვავილებიანი კაბით რომ იყო შემოსილი, არ დაუნახავს.
-არა, დაიცადეთ...-გაიგო ელენეს ხმა კაცმა და თვალის კუთხიდან დალანდა მისკენ მომავალი უცნობი. როგორც ჩანს, ელენეს მისი გაჩერება სურდა... დააგვიანდა.
-თქვენ გამო რამდენ ხანს უნდა ვიცდიდე?! დილიდან აქ ვარ! ლამის ცუდად გავხდი, ისე ვინერვიულე, თქვენ კი მოსვლასაც არ ჩქარობთ! საშინელებაა! აღარასოდეს მოვალ აქ... ღმერთო, დამეხმარე...
-ელენე,-კონსტანტინემ მის წინ მდგარს მზერა მოაშორა და მდივანს გახედა,-უკვე გაგაფრთხილე, ხომ ასეა?
-მაპატიეთ, ბატონო...
-როგორც უკვე ვთქვი, ჯერ დღის საქმეებს გადავხედავ ჩემს კაბინეტში. თუ რა თქმა უნდა არ კვდებით,-უცვლელი სახითა და ხმით განაგრძო კონსტანტინემ.
-რა?-უცნობი ბოლომდე ვერ გაერკვა კაცის სიტყვებში.
-კვდებით?
-ღმერთმა დამიფაროს!-ქალმა მაშინვე წამოიძახა, თან ჯვარს შეეხო მარჯვენა ხელით და წარბშეკრულმა განაგრძო კონსტანტინეს ყურება.
-ესე იგი, არ კვდებით. საჩქარო არაფერია,-მერე ელენეს გახედა,-ჩემს საქმეებს მოვაგვარებ და სტუმრებს მერე მივიღებ,-გააფრთხილა და უცნობ ქალს გვერდი აუარა, კაბინეტში რომ შესულიყო. შესვლამდე კიდევ ერთხელ გამოხედა. მისი უცხო სილამაზე შეათვალიერა, მისი თხელი თითები, ჯერ კიდევ ჯვარს რომ ეჭიდებოდნენ და მისი გრძელი, ყვავილებით მოჭედილი კაბა. ლამაზი იყო... მაგრამ ლამაზი ბევრია, ამიტომ, ქალს რომ არაფერი შეემჩნია, ისევ ჩამქრალი თვალებითა და უემოციო ტონით მიაძახა:
-თქვენი ღმერთი დაგეხმარებათ,-მერე კი გაუჩინარდა.

კაბინეტი დიდი იყო. თეთრი კედლები და მუქი, ყავისფერი კარი საშინლად მშვიდ გარემოს ქმნიდნენ. შიგნით შესული კონსტანტინე თავს კარგავდა, მთლად ეფლობოდა თავის საქმეებში. სინამდვილეში მუშაობისას ყველაზე მეტს ფიქრობდა. ფიქრობდა დაუსრულებელ ნახატზე, წიგნზე, რომელიც უკვე უამრავჯერ წაეკითხა... ფიქრობდა სიმბაზე, სახლში მარტო რომ დააბიჯებდა და ჩუმ, უხმაურო სითბოს ტოვებდა პატრონის ოთახებში. ფიქრობდა ბიზნესზე, შემოსავალზე, გასავალზე... მერე ახედავდა თეთრ ჭერს და იქ დაინახავდა იმ ფერებს, ნახატის დასრულებისთვის რომ სჭირდებოდა. გულში გაეღიმებოდა. გიშრისფერი თვალები გაუნათდებოდა და კვლავ ფურცლებს დააჩერდებოდა...

საათზე მეტი იქნებოდა გასული, კაბინეტის კარი რომ გაიღო. ხმაურით გაიღო. ეს არ ჰგავდა ელენეს მოწიწებით შესვლას ოთახში.
მშვიდად ახედა კონსტანტინემ ყავისფერ კარს და მაშინვე დაინახა ყვავილებით მოჭედილი, ჭრელი, თუმცა მაინც-სადა, წყნარი კაბა.
-იცით, რა?! დილიდან გელოდებით!
-ეს უკვე მითხარით,-სკამის საზურგეს მიეყრდნო კონსტანტინე.
-მაპატიეთ, ბატონო კონსტანტინე!-გაისმა ხმა და ელენეც გამოჩნდა ქალის უკან.
-არც კი გახსოვდით! უნდა შემოგეშვით, უნდა გეკითხათ, რამ არ დამაკმაყოფილა! თქვენი საქმე ეს არ არის?! კომპანიის მფლობელი ხომ თქვენ ხართ?!-გოგოს უცნაური ტონი ჰქონდა. არ ყვიროდა, თუმცა წყრომა ხმაში აშკარად ეტყობოდა.
-კომპანიის მფლობელი ვარ,-დაიწყო ალაზნისპირელმა მაშინვე, როგორც კი დარწმუნდა, რომ ჯერ კიდევ უცნობი ქალბატონი მშვიდი საყვედურების თქმას მორჩა,-რაც იმას ნიშნავს, რომ უამრავი საქმე მაქვს. კმაყოფილ თუ უკმაყოფილო კლიენტებს უნდა გასაუბრებოდა იმ უამრავიდან ერთი ადამიანი, რომლებიც პირველ, მეორე, მესამე, მეოთხე და სხვა სართულებზე არიან. უფრო გასაგებად რომ გითხრათ, თქვენ მე საერთოდ არ უნდა შემხვედროდით,-ყალბი ღიმილი ჯერ ქალს მიანათა, შემდეგ ელენეს. და ელენემ იგრძნო, რამდენად გაბრაზებული იყო გიშრისფერთმიანი.
-მხოლოდ იმის თქმა მინდოდა, რომ...
-მგონი, ჯერ სახელი უნდა გეთქვათ ქალბატონი ელენესთვის, შემდეგ შემოსვლის ნებართვა უნდა გეთხოვათ, რომელიც აშკარად არ დაგჭირდათ,-ცივი მზერა აატარა გოგოს სუსტ, ლამაზ სხეულს. უცნობი შეიშმუშნა, დაიბნა. ხორბლისფერი ლოყები შეეფაკლა, წაბლისფერი თმა სახეზე ჩამოეყარა. თხელი თითებით ყურს უკან გადაიწია დაუმორჩილებელი თმა და ძლივს ამოილაპარაკა:
-მე ევა ვარ.
-გვარი არ გაქვთ?
-დეკანოიძე. ევდაკია დეკანოიძე.

კაცმა ეჭვით აათვალიერა გოგო. თითქოს არ მოსწონდა ის. თუმცა უცხო თვალი შეამჩნევდა, როგორ ჩანდა ევდაკიას სილამაზე კონსტანტინეს ნახშირივით შავ გუგებში... უცნაური იყო ეს სანახაობა. უცნაური იყო კონსტანტინეც და... ევდაკიაც.
-ქალბატონო ევდაკია, სამწუხაროდ დრო არ მაქვს თქვენთან სასაუბროდ. ხვალ მობრძანდით, ხუთ საათზე მიგიღებთ. ნახვამდის,-ხელოვნური ღიმილით დააკვირდა ევდაკიას რეაქციას ბატონი კონსტანტინე. და რას აკეთებდა ქალი? არ იცოდა. როცა საღი აზროვნება დაუბრუნდა, უკვე სახლში იყო. პატარა აივანზე იდგა და თეთრ ფინჯანში ყავის ბოლო წვეთებს დაჰყურებდა. ნეტავ, რა ქნა... რა გააკეთა. ნეტავ, რა უთხრა კონსტანტინეს, როგორ წამოვიდა კომპანიიდან..? ზუსტად იცოდა, გამოსვლამდე თავს საბოლოოდ დაიმცირებდა, თუმცა, ალბათ, ისე ნერვიულობდა, რომ მისმა მეხსიერებამ KAC-ს შენობის დატოვებისთანავე წაშალა იქ ყოფნის ყველა დეტალი. ისიც კი არ ახსოვდა ევდაკიას, როგორ გამოიყურებოდა შენობა...
ფინჯანს თვალი მოაშორა და გზას გადახედა. მხოლოდ ახლა გაიგო ქალაქის ხმაური და მიხვდა, განტვირთვა სჭირდებოდა. სჭირდებოდა, რადგან ვერ ხედავდა იმ ფერებს, მის სამყაროს რომ აფერადებდნენ. ვერ ხედავდა იმ მცენარეებს, მის ფესვებად რომ იქცნენ უკვე მრავალი წელია. თვალი გააყოლა რამდენიმე მანქანას. ადამიანებიც დაინახა, ჩქარი ნაბიჯით რომ ცდილობდნენ სიცხეს გაქცეოდნენ. გაეღიმა მათ მონდომებაზე. მოაჯირს მოშორდა, სახლში შევიდა, ფინჯანი სწრაფად გარეცხა, მერე კი ტელეფონით ხელში ოთახისკენ წავიდა.
სანამ აიას უთანხმდებოდა შეხვედრის ადგილსა და დროზე, ტანსაცმლის დიდი კოლექციიდან დღის შესაფერისს არჩევდა. უცნაური იყო მისი გარდერობი-უამრავი კაბა, თითქმის ყველა ჭრელი, ყვავილებით დაფარული და ყველა ერთი სტილის. საბოლოოდ მაინც იპოვა შინდისფერი, შედარებით სადა კაბა. ულამაზესი იყო ევდაკია... მის ხორბლისფერ კანზე კაბის ფერი საღამოს ცასთან ერთად უამრავ ტონად ირეკლებოდა. წაბლისფერი თმა იმ არარსებულ ნიავს ელოდა, მთელი თბილისი რომ ნატრობდა ზაფხულის ცხელ საღამოს. ელოდა და წინასწარ ემზადებოდა საბრძოლველად. სქელ ტუჩებზე მკრთალად ეტყობოდა წითელი ტუჩსაცხი, შავი თვალები კი ამავე ფერის კონტურით გამოეყო. შავი ფეხსაცმლის მაღალი ქუსლები ევდაკიას ყოველ ნაბიჯს მთელ დედამიწას ატყობინებდნენ, თუმცა ქალი სულ არ გრძნობდა უხერხულობას. მიაბიჯებდა და ცდილობდა გონებიდან ამოეგდო კონსტანტინე ალაზნისპირელი, რომელმაც მთელი დღე გაუუფერულა...

*

-ჯინსის შარვლითაც მეცხრამეტე საუკუნის ევროპელს ჰგავხარ!-იყვირა და საკუთარი ხმა ძლივს გაიგო.
ლურჯი განათება აღიზიანებდა, არც უცნაური, ხმაურიანი მუსიკა იზიდავდა, თუმცა ამ აურზაურშიც იპოვიდა რაიმე საინტერესოს. მეგობრის სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ალბათ, ვერც გაიგო. მხოლოდ თავის დაკვრით მოესალმა და გვერდით მიუჯდა კაცს ღია ფერის თმითა და თაფლისფერი თვალებით.
-გიო, არ გირჩევნია სახლში?-იკითხა კონსტანტინემ ტანჯვითა და მოწყენილობით სავსე ნახევარი საათის შემდეგ. თუმცა სამწუხარო იყო, რომ გიორგი ესართიას უკვე ეპოვა შოკოლადისფერი გოგონა, რომელსაც სქელი ტუჩებით უკოცნიდა გრძელ კისერს.
ბოლოს ამოიოხრა ალაზნისპირელმა. მაგიდაზე მდგარ ჭიქას თვალი აარიდა და მსხვერპლის ძიება დაიწყო.

კარგი მეხსიერება ჰქონდა კონსტანტინეს. ახსოვდა ვის ესაუბრა ერთი თვის წინ, შუადღის მზეზე. ახსოვდა სად მიირთვა იმ გოგონასთან ერთად, სკოლის შემდეგ ძალიან, ძალიან რომ მოსწონდა. და ახსობდა ისიც, თუ ვის ესაუბრა რამდენიმე საათით ადრე. ახსოვდა, რადგან იმ ქალს ლამაზი ხმა ჰქონდა, მიმზიდველი სხეული, ხორბლისფერი კანი და გრძელი თითები. ალბათ, სწორედ ამიტომ შეამჩნია ევდაკია დეკანოიძე საშინელ ქაოსში.
ზუსტად იცოდა რას აკეთებდა.
იცოდა რა სურდა.

უკნიდან აეკრა მარტო მოცეკვავე გოგონას სუსტ სხეულს. მასთან ერთად დაიწყო მოძრაობა. ლამაზად ნათალი ხელები წელზე შემოჰხვია გოგოს და იმაზე დიდი გამოჩნდა, ვიდრე იყო. წაბლისფერი თმა ყურსუკან გადაუწია და ევდაკიამ იგრძნო კაცის ცხელი სუნთქვა.
მეორე დღეს რომ გეკითხათ ევდაკიასთვის, როგორ აღმოჩნდა სახლში, ვერ გიპასუხებდათ. კონსტანტინემ კი ესეც იცოდა... იცოდა, ვნებამორეულნი როგორ ჩასხდნენ კაცის მანქანაში და როგორ შევიდნენ ქალის ბინაში.

კონსტანტინეს ყველაფერი ახსოვდა...

ნეონის ლურჯ შუქზე ევდაკიას თმა გრძნეულივით ანათებდა. ყვავილების გარემოცვაში მდგარ, ამ ხორბლიფერ ღვთაებას კოსმოსში გაჰყავდა კონსტანტინეს გონება. დაბალ ხმაზე ჩართულ მათთვის საყვარელ მუსიკას, ტანის ნაზი, მაგრამ ყველაზე ვნებიანი რხევით უერთდებოდა გოგოს სხეული.
ნელ-ნელა სცილდებოდა ბიჭისთვის იმ დროს ყველაზე სასურველ ქალს შინდისფერი მატერია. ევას სხეულზე გველივით აქვს შემოტმასნული, თეთრი მაქმანებიანი საცვლები. მისი ლამაზი მკერდი, იდეალურად ერწყმის ბიჭისთვის გასაგიჟებლად გამომწვევ ფერს. ახლა კონსტანტინეს ყველაფერი აქვს სრული ტრანსისთვის: ევა,მუსიკა და თეთრი მაქმანები.