როგორც კი გავედი სახეზე გრილი ნიავი ვიგრძენი და რაც შემეძლო ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი მხოლოდ ახლა მივხვდი რომ სანამ გამოვიდოდი სუნთქვა მიჭირდა ვიგრძენი რომ ცოტახანს მარტო დარჩენა მჭირდებოდა,მჭირდებოდა დრო ამ ყველაფრის გადასახარშად და ისევ უკან შესაბრუნებლად, ასე რომ გადავწყვტე კიდევ ცოტახანს გავჩერებულიყავი გარემოს თვალი მოვავლე არცთუისე ბევრი ადამიანი იყო გამოსული რაც მესიამოვნა რადგან ხალხმრავლობა ბაშვობიდან არ მიყვარდა.მოაჯირს დავეყრდენი და გარემოს თვალი გავუსწორე ალბათ გაინტერესებთ რამ ამაღელვა ასე ძალიან, გეტყვით ალბათ გახსოვთ ჩემს მტკივნეულ წარსულზე რომ გიყვებოდით ეს ადამიანი სწედ ერთ-ერთი გმირია ჩემი საშინელი კოშმარიდან.
ყველა ერთად სალისთან ვრჩებოდით ზაფხული იყო ზუსტად ისეთი ამინდი როგორიც მე მიყვარს დაახლოებით 9 საათი იყო ჩემი საყვარელი შორტო,მოკლე ტოპი და ფეხზე კეტები ჩავიცვი ტელეფონი მიჯდებოდა ასე რომ სატენი ავიღე და აი მეც მზად ვიყავი . როგორც ყოველთვის ფეხით გავლა ვარჩიე მართალი სალის სახლი ცოთა შიორს იყო მიყრუებულ ადგილას მაგრამ ამ ფაქტს არასდროს შევუშინებივარ .სახლიდან მალევე გავედი და სალის სახლისკენ გზას დავადექი ტელეფონში მუსიკები ჩავრთე და ღიმილით გავაგრზელე გზა იმის წარმოდგენაზე თუ როგორ გავერთობოდით.ცოტახანი ფეხით სიარულის შემდეგ დამცხა და აღარც მუსიკების მოსმენა შემეძლო ასე რომ გავთიშე და მხოლოდ ახლა შევნიშნე რომ ამ გზაზე მარტო მე არ მივდიოდი ვიღაცეები კიდევ იყვნენ და ერთმანეთში საუბრობდნენ ცოტა შემეშინდა ასე რომ ტემპს ავუჩქარე თან სალის დავურეკე
-სალ რას შვები?
-რავი რადა სახლშივარ ახლა ვაპირებდი შენთან დარეკვას ანა და კესო უკვე მოვიდნენ მარიამიც გზაშია ველაპარაკე უკვე შენ სადხარ?
-მეც მალე მოვალ უკვე
-კარგი მაშინ გელოდებით მიდი მალე მოცუნცულდი
-მოვდივარ,მოვდივარ
ტელეფონი სიცილით გავთიშე მაგრამ ჩემს უკან მომავალი ადამიანები გამახსენდა და უცბად დავსერიოზულდი ყური დავუგდე და ლაპარაკის ხმა აღარ მესმოდა და ვიფიქრე რომ სადმე გადაუხვიესთქო ,სიარული ისევ შევანელე სალის სახლისკენ უნდა ამეხვია უკვე რომ წინ ორი ტიპი დავინახე ჩემი მიმართულებით მოდიოდნენ შიშმა ამიტანა ცოტაღაიყო დარჩენილი სალოს ასახვევანდე ნაბიჯს ისევ ავუსწრაფე რადგან ამ ადგილას დასახლება არ იყო მაგრამ ფაქტია რომ ამან ვერ მიშველა როგორც კი მომიახლოვდნენ წინ გადამიდგნენ ერთ-ერთმა ხელები დამიჭირა პანიკამ შემიპყრო მაგრამ დროულად მოვეგე გონს და გამახსენდა რომ ფეხები ჯერ კიდევ თავისუფალი მქონდა როგორც კი მეორე მომიახლოვდა ფეხი ძლიერად გავიქნიე და მუცელში მოვარტყი ბიჭი მოიკეცა ჩემი თავის მეც გამიკვირდა ვერ მივხვდი სად ვიპოვე საკუთარ თავში ამხელა ძალა შემდეგ ხელების გათავისულებას შევუდექი ავფართხალდი წიხლებს ვურტყავდი და როგორც იქნა თავისუფალი ვიყავი არცკი მიფიქრია ისე გავიქეცი რაც ძალა მქონდა გავრბოდი,მაგრამ არა იქით საითაც უნდა გავქცეულიყავი,თვალები ცრემლებით ამევსო ბნელოდა უცნბად რაღაცას წამოვკარი ფეხი და ძლიერად დავეცი უკან გავიხედე უკვე ახლოს იყვნენ ბოლო ძალების მოკრებვა ვცადე და წამოვდექი გაქცევას ვაპირებდი როცა ვიღაცამ თმებში ჩამავლო ხელი
-მოდი აქ შე ლაწირაკო!!
-არა გთხოვთ ფული თუ გინდა რაც მაქვს მოგცემთ და წავიდთ გთხოვთ უბრალოდ თავი დამანებეთ
-არა ჩემო პატარა ფული არგვინდა
ამის თქმა და ზედატანი აღარ მეცვა რაც შემეზლო ხმამაღლა ვითხოვდი შველას მაგრამ ამაოდ იმედი უკვე აღარ მქონდა როცა ვიღც დავინახე იმედი მომეცა კიდევ ერთხელ მოვიკრიბე ძალები და მთელი ხმით დავიყვირე ამის მერ მხოლოდ ის მეხსოვს რომ მისი სილუეტი დავინახე როელიც ცვენსკენ მორბოდა და ხმა რომელიც ზალიან შორიდან მოდიოდა მერე კი გონება დავკაგე.
რომ გავიღივძე თავი სასინლად მტკიოდა თვალების გახელა არმინდოდა,მაგრამ თავს ძალა დავატანე და გავახელი უხო გარემო რომ დავინახე ყველაფერმა თვალწინ გამიარა და ახლა უფრო ავირიე შემეშინდა და უცბად წამოვხტი ფეხზე გამახსენდა რომ ზედატანი აღარმქონდა მაგრამ რომ დავიხედე შავი მოკლემკლავიანი მაისური მეცვა ოთახს თვალი მოვავლე რომ არავინ არიყო ცოტა დავმშვიდდი ტელეფონს დავუწყე ძებნა მალევე შევნიშნე რომ მაგიდაზე იდო გამიხარდა უცბად ავიღე და გასაქცევად მოვემზადე როცა კარებიგაიღო შისის ახალმა ტალღამ დამიარა ოთახში ახალგაზრდა ბიჭი შემოვიდა დაახლოებით 19-20 წლის იქნებოდა .
-ვხედავ უკვე გაგიღვიძია.