-შენი სივი მაჩვენე.
-აი აიღეთ.
-ანასტასია, სავალდებულოა, რომ გკითხოთ, რატომ გინდათ, ფოტოგრაფიის სასწავლებელში ჩაირიცხოთ?
-რადგან როდესაც მე ამას ვაკეთებ ვხვდები, რომ ჩემი თავი ვარ და თან მსიამოვნებს, მომენტები მხოლოდ გონებაში კი არა, ფურცლებზეცაა და როდესაც ფოტოს იღებ აკვირდები რა ლამზია სამყარო.
-ასეთი ახსნა პირველად მოვისმინე და მგონი საჭირო ხარ ჩვენ სფეროში, ასე, რომ მინდა მოგილოცოთ.
-დიდი მადლობა.
-დანარჩენს ჩემი მდივანი გეტყვით და შემდეგ შეგიძლიათ სწავლასაც შუდგეთ.
-კარგით, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა.
-არაფრის და ნახვამდის.
ერთმანეთს ხელი ჩამოვართვით და დირექტორის კაბინეტიდან გამოვედი. გზაში, მისი მდივანი მოვნახე.
-გამრჯობა, შენ ალბათ ანასტასია ხარ.
-დიახ.
ძალიან სასამოვნო გოგონა ჩანდა.
-ყოჩაღ უნდა მოგილოცო ორმაგად.
-მადლობა მაგრამ რატომ ორმაგად?
-ბატონი საბა ასეთი აღფრთოვანებული სტუდენტის პასუხით ჯერ არ ყოფილა და დიდი ხანია არ გაუცინია, შენ ეს შეძელი.
-მართლა? კარგია.
-მოდი ახლა ერთმანეთი გავიცნოთ და შემდეგ ყველაფერს აგიხსნი.
-კარგი. მე ანასტასია გავაშელი ვარ, მაგრამ მემგონი ყველაფერი წერია ჩემზე სივისში, ამიტომ ბევრს აღარ ვილაპრაკებ.
-მე კი სალომე კიკნაძე გახლავარ, სასიამოვოა ძალიან, შენი გაცნობა.
-ჩემთვისაც.
-როგორც გავიგე ფოტოგრაფიული მეხსიერება გაქვს ხომ ასეა?
-კი დაგეთნხმები
-ძალიან მაგრარია, შენ არანაირი სირთულე არ შეგხვდება აქ. დამიჯერე, ძალიან ნიჭიერი ჩანხარ.
-მადლობა და შეიძლება, რომ პირდაპირ მითხრათ ინფორმაცია, რომელიც უნდა ვიცოდე, ბოდიში მაგრამ მალე უნდა წავიდე და მინდა რომ დროში ჩავეტიოთ.
-რათმაუნდა მესმის შენი, კარგი ესიგი შენ მეორე კურსზე ჩაირიცხე პირდაპირ, იმიტომ, რომ საბას ძალიან მოეწონა შენი გადაღებული ფოტოები და იფიქრა, რომ ერთ წელს ტყუილად დაკარგავდი, შემდეგი ის არის, რომ გაკვეთილები შენ ყოველდღე გექნება, დილის 9 საათზე დაიწყება და 4ზე დამთვრდება, შეიძლება ასევე, სადმე შენობის ფარგლეფს გარეაც მოგიწიოთ გასვლა, მეტი ისეთ არაფერია თუ რამე გენდომება ან გაგიჭირდება, ჩემთან მოდი და დაგეხმარები.
-კარგი დიდი მადლობა სალომე და ნახვამდის.
-ნახვამდის.
სალომე ძალიან კარგი გოგონა იყო, რადგან სულ იღიმოდა და გულრწფელად საუბრობდა. ლამაზი იყო ძალიან, წითური ფერის თმა, კურნოსა ცხვირი და ღია ყავისფერი ფერის თვალები ქონდა.
კიბეებზე ჩავდიოდი, რომ უცბად ფეხი გადამიბრუნდა და მაინც უნდა ვთქვა რომ ბედი დამცინის. არა ამას ფეხის გადაბრუნები გამო არ ვამბობ, უცბად დირექტორმა, ბატონმა საბამ დამიჭირა, მაგრამ რანაირი ბატონი ან დირექტორი იყო ვერ ვხვდები ის ხომ ჩემხელა იყო მაქსიმუმ ორი წლით უფროსი.
-მადლობა საბა.
-ჩემი სახელი გაგიგია.
-კი სალომემ მითხრა.
-გაოგნებული ვარ როგორ მარტივად დაუმეგობრდი დანარჩენებს.
-იცი კარგად ვარ, შეგიძლია ხელი გამიშვა არ წავიქცევი.
-უი ხო ბოდიში, მაგრამ მგონია, რომ ვერ გადადგამ ნაბიჯს და პირველადი დახმარების ყუთს მოვიტან და შენ აქ დამელოდე.
-არა არ გინდა მე სიარული ჯერ კიდევ შემიძლია.
ცოტა მბრძანებლური ტონით გამომივიდა ამ სიტყვების წარმოთქმა, მაგრამ არაფერი უჭირს.
-კარგი მიდი აბა გაიარე გიყურებ.
გავიარე, მაგრამ ვაი იმ გავლას ფეხი უარესად მეტკინა და დავეცი, ნუ რათქმაუნდა კიდევ ერთელ დამიჭირა საბამ
-კიევ ერთელ მადლობა.
-მემგონი დაცვა გჭირდება შენ სერიოზულად, შარს მაგნიტივით იზიდავ.
-ვაიმეეე რა თავაზიანი ხარ, პირდაპირ შაქარი ხარ ცარიელი რაა, მიდი ახლა და პირველადი დახმარების ყუთი მომიტანე.
-აჰა ახლა მბრძანებელის ტონით მელაპარაეკბი ხომ?
-ისედაც შენი ბრალია, უარესად რომ მეტკინა.
-ჩემი?
-დიახაც, შენ გამიშვი თორემ ისე აღარ დავეცემოდი მეორედ.
-კარგი ხო, ოღონდაც შენ გაჩუმდი და პირველადი დახმარების ყუთსაც მოგიტან და ბანანის კოქტეილსაც.
-მოშორდი რააა.
საბა წავიდა და მალევე პირველადი დახმარების ყუთით დაბრუნდა.
-წაისვამ თუ ამაშიც მოგეხმარო?
-არა იყოს მეთვითონ ვიზამ.
-კარგი მაშინ აქვე ჩამოვჯდები და დაგელოდები.
-არაა დალოდება საჭირო, წავისვამ და გამივლის.
-შენ ზღაპარში ხომ არ გგონა თავი, რაღაცა მალამოს წაისვამენ და ჭრილობა უხორცებათ.
-რატომ მოიწყინე?
-ისეთი არაფერი, დაიკიდე.
ვეც კი მივხდვდი, როგორ მოსაღამოვდა და ეს ინციდენტიც მაშინ მოხდა, როდესაც სასწავლბებლში თითო ოროლა ადამიანიღ მოჩანდა. ისე მინდა გითხრათ, რომ საბას საოცარი ღიმილი ჰქონდა, ღიმილს დროს ცალ ლოყა ეჭმუჭნებოდა, რაც ჩემს თალს არ გამოპარვია. მას მუქი ყავისფერი, დატალღულ-დახუჭუჭებული თმა ჰქონდა და ბუჩქივით ედგა თავზე, ნავარჯიშები სხეული, აშკარად თვის თვზე შეყვარებული კიდევ ერთი იდიოტი იყო. გარდა ამისა ულამაზესი მწვანე თალები ჰქონდა, თითქოს სადღც მენახა ეს თვალები, მაგრამ ვერ ვიხსენებდი საიდან, პირველად ხდება, რომ ერთხელ ნანახი დამავიწყდა.



ბოდიშით, ძალიან დიდი ხანია არ დამიდია და თვენაგნ შეფასებებს ველოდები, ვფიქრობ ხომ არ შევქყვიტო წერა, რადგან მაიც არავინ კითულობსთო. გთხოვთ, რომ დააფიქსიროთ თქენი მოსაზრება ამ მოთხრობის მიმართ.