ეს-ეს იყო კონსტანტინე უცხო ქალთან ერთად სასტუმროსკენ მიემართებოდა, თავისი ავტომანქანით. ერთი სული ჰქონდა, როდის დააგემოვნებდა მის მარწვივით ტუჩებს... მართალია ამ ქალს სრულიად არ იცნობდა და სახელის კი არ იცოდა, თუმცა დაუოკებელი ველური გრძნობა ამოძრავებდა მის მიმართ...
დაუოკებელ ვნებას ვერც წითური ქალი უძლებდა... საჩქაროდ თავისი ხელი კონსტანტინეს უბისკენ აპარებდა და ნელი და ამავდროულად გამომწვევი ტონით ეუბნებოდა.
- აქვე... აქვე ვქნათ ეს!
კონსტანტინემ მანქანა მიფარებულ ადგილას მიაყენა... თავისი მაისური წამშივე გადაიძრო... სიდენიები ბოლომდე გადასწია... ქალი მოლოდინი სიამოვნებისგან წინასწარ კანკალებდა...
როგორც იქნა კონსტანტინემ გაანთავისუფლა თავისი სხეული ტანისამოსისგან და ქალის მკერდს დაემონა.... ქალი უფრო და უფრო ქაჩავდა თავისკენ... ცდილობდა მეტად დაეჩქარებინა შეერთების წუთები.
კონსტანტინე უყურებდა ქალის სახეს და ყოველი ბიძგის შემდგომ სიამოვნებას უამრავალკეცებდა მისი სასიამოვნო კრუსუნიც. ქალთან უხეში სექსით დაკავდა, რაც წითელთმიან ქალს უფრო აღაგზნობდა.
სურვილი არა და არ ქრებოდა, პირიქით ვერ იოკებდნენ შინაგან მყოფ გრძნობებს. ქალმა მის სხეულს თავისი ფრჩხილებით კაწვრა დაუწყო, კონსტანტინეს კი ეს ქმედება უფრო და უფრო აგიჟებდა...
- მოგწონნს? კაია?!- მძიმე და ამავდროულად აკანკალებული ტონით ჰკითხა კონსტანტინემ მას.

თითოეული ბიძგი ქალის სხეულს უფრო ათრთოლებდა... სიამოვნებისგან ტუჩებს იჭამდა და კონსტანტინეს სხეულს უფრო აწვებოდა.
კონსტანტინე ჰაეროვნად იგერიერებდა ქალის მოქნილ სხეულს. ეს-ეს იყო სასტუმროში შესულიყვნენ და ლიფტშიც დროს არ კარგავდნენ...
გოგონა აკრული იყო ლიფტის კედელზე და დამშეული კონსტანტინეს სხეულს იყო შეზრდილი... კონსტანტინე, წითურთმიან გოგონას უფრო და უფრო აღაგზნობდა... ხელებით ცდილობდა მისი სამყაროს ამოკითხვას... შეცნობას....
გოგონა სიამოვნებისგან ოხრავდა... ერთი სული ჰქონდა, როდის შეაღწევდნენ დაქირავებულ ოთახში, რომ იგი მთლიანად შეეგრძნო...
როგორც იქნა ლიფტის კარები გაიღო. კონსტანტინემ წითურთმიანი გოგონა 309 ოთახში შეიყვანა და ლოგინზე მძიმედ დააგდო.
- დროზე, დროზე მოდი!- აკნავლდა ქალი, რომლის ხმაც ოთახის ყრუ კედლებსაც კი აღწევდა...


***
ორ ადამიანს შორის ვნება მალევე ჩაქვრა... ღამემ ერთმანეთი შთანთქა, თუმცა როდესაც მზის სხივებმა კონსტანტინეს სახეზე დაიდეს ბინა, მანაც უმალვე გამოიღვიძა.
სანამ თვალებს გაახელდა გრძნობდა, რომ გვერდით ვიღაც ქალი ეწვა. თუმცა ის არა ვისკენაც გული რეალურად ექაჩებოდა...
საკუთარ თავზე საშინელი ბრაზი აწვება და ისე ლეწავს იქ მყოფ ნივთებს, რომ უცხო ქალზე არც დარდობს, რომელიც მოულოდნელ ხმაურზე ელდანაცემივით წამოფრინდა... კონსტანტინეს საშინლად ეუცხოვებოდა ასეთი ამპლუა. ჭკუას უშლიდა ის ფაქტი, რომ გვერდით ის არ ყავდა, ვინც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა. გულს ურევდა საკუთარი სხეულიც, რადგან ყოველ დილით სხვადასხვა ქალთან იღვიძებდა... ყველასთან მის გარდა...
ყოველ გაღვიძებისას, კონსტანტინე საკუთარ თავს სჯიდა იმის გამო, რომ კეკე მიატოვა. შეეძლო ცხოვრება ერთად გაეგრძელებინათ, თუმცა პასუხისმგებლობები აშინებდა. მისთვის ქალის გრძნობები, არასდროს არაფერს წარმოადგენდა, თუმცა ახლა ვითარება შეეცვალა... ყოველთვის ეშინოდა სახელშერქმული ურთიერთობების. ისიც იცოდა, რომ შეყვარებულობის თამაშობისას ყოველ დღე რაღაცა კამათი ექნებოდათ ერთმანეთთან... ეს კი საშინლად აშინებდა... მაგრამ მის ქმედებას არანაირი გამართლება ეძებნებოდა... მან კეკე, ორჯერ მიატოვა, თავისივე ნებით. ორჯერვე მისცა კეკემ სიახლოვის უფლება, თუმცა ეს სათანაოდ არ/ვერ გამოიყენა
- საყვარელო, იქნებ დაბრუნდებულიყავი ლოგინში?- შიშნარევი ტონით გითხრა ქალმა. მისი ყურებისას უფრო მეტად გძულდა საკუთარი თავი. მეტად გინდოდა შენ გრძნობები თითოეული ადამიანისთვის სააშკარავოდ გამოგეტანა, გადაშლილი წიგნივით წინ დაგედო, თუმცა რა აზრი ჰქონდა... კეკე უკვე მეოთხე თვეა გაუჩინარდა. სწორედ იმ ღამის შემდგომ, რაც მან მიატოვა.
- გაეთრიე ჩემი სახლიდან!- ზიზღნარევი ტონით მიუგე უცნობ ქალს.
- უკაცრავად?
- კიდევ ბევრჯერ უნდა გაგიმეორო, ეს წყეული სიტყვები?! მარტო დამტოვე თორემ მეორე ჯერზე ეს მუშტი კედლის მაგივრად, შენს სახეს შეეხება! აქედან დამეკარგე, ჩქარა!

ქალს გაკვირვებული გამომეტყველება ჰკონდა. ვერ ხვდებოდა კონსტანტინე ეხუმრებოდა თუ რა თამაშს უწყობდა. ყველაფერმა რეალობის ეფექტი მაშინ მიიღო, როდესაც კონსტანტინემ უცნობი ქალი პიჟამის ანაბარა გარეთ გააგდო და კარები ცხვირწინ მიუჯახუნა.
- !- დაიყვირა უცნობმა ქალმა, კონსტანტინეს გასაგონად.


კონსტანტინეს სხეული მეოთხე თვეა დაცარიელებულია... იმდენად გახუნებული, რომ მასში მზის სხივებიც ვეღარ აღწევს... რამდენ გოგოსთანაც არ უნდა დაამყაროს ურთიერთობა, ყოველ ჯერზე გონებაში კეკე უდგება. მისი მაცდური თვალები, რომლებიც მის ქმედებას ვერ პატიობდა.


რამდენიმე საათში, კონსტანტინეს სახლში მარიამიც მივიდა. მან კარგად იცოდა, რომ თავისი შეყვარებულის ცხოვრებაში მის გარდა სხვა გოგოებსაც ჰქონდათ ადგილი, თუმცა დიდად ამას არც აქცევდა ყურადღებას.
- რა სახე გაქვს?
- მარიამ, შენი თავი არ მაქვს. გეხვეწები მომწყდი თავიდან.
- ვაჟბატონი გაბრაზებულია არა?
- გაურკვევლად ვლაპარაკობ, მარიამ?!- და თვალებში ისეთი ეშმაკისეული მზერით შეხედა, რომ მარიამმა სიტყვაც ვეღარ დაძრა.- ძალიან ბევრს ეწევი კონსტანტინე. ასე არ შეიძლება.
- ნუ მასწავლი, რა შეიძლება და რა არა. სრულწლოვანი ვარ და ჩემს ცხოვრებას თავადვე ვმართავ.
- როგორც ვხედავ ხასიათზე არაა, რომეო და თავის ჯულიეტასაც აწამებს. საღამოს კლუბში მივდივართ კურსელები. გამოგივლი და ერთად წავიდეთ. უკვე დამპირდი და იცოდე პასუხს ვერ შეიცვლი.


კონსტანტინეს ძალიან უკვირდა, როგორ დაუშვა, რომ ასეთი მომაბეზრებელი ქალი გვერდით ყოლოდა, როგორიც მარიამია.



თითოეული წუთი კონსტანტინესთვის ტანჯვის მომასწავებელი იყო. უკვირდა მისი ასეთი გარდასახვა... უკვირდა იმ, გრძნობის რომელიც მასში ბუდობდა.
ყველაფრის მიუხედავად დიდი ფიქრის შემდგომ მიხვდა, რომ ასე გაგრძელება არ შეიძლებოდა. ვინ იცის, კეკე ახლა რას აკეთებდა და თვითონ კი ასე იტანჯებოდა. განტვირთვა არც მას აწყენდა.
საცვლისამარა ოთახში დაიარებოდა და არ იცოდა, რომელ ტანისამოზე დაემყარა არჩევანი. თითქოს გულის სიღრმეში იმის მოლოდინიც ჰქონდა, რომ ამ საღამოს კეკეც იქ იქნებოდა...
სულ რამდენიმე წუთი დასჭირდა შავი მაისურისა და ამავე ფერის შარვლის ჩაცმას. თავისი ოდეკოლონიც იპკურა, იმ იმედით რომ რომელიმე გოგოს კვლავ მიიზიდავდა. მისი გარდერობი ისეთი იყო, რომ კარგ „შოპინგის“ მოყვარულ ქალსაც შეშურდებოდა. იდეალურად დაწყობილი ნივთები. გასაკვირი არცაა, კონსტანტინე ხომ იდეალის მოყვარული ბუნების გახლდათ. ვერასდროს იტანდა არეულობას. მუდმივად სურდა სახლში ქალის არარსებობა თვალსაჩინო არ ყოფილიყო.
მისი სახლში შესვლისას თვალს მოჰკრავდით კლასიკური მუსიკის ფირებს. გასაკვირი ისაა, ასეთი ირონიული სულის პატრონი როგორ უნდა უსმენდეს ბახს, შუბერტს ან სხვა მუსიკოსებს.




კონსტანტინე მარიამთან ერთად დანიშნულ ადგილას მივიდა.
კურსელები მთელი თავიანთი შინაგანი ძალით ცეკვავდნენ...
კონსტანტინეს კი არაფრის თავი ჰქონდა... საერთოდ არაფრის. ბართან მძიმე ნაბიჯებით მივიდა. იქიდან ხალხს თვალს ავლებდა, იმ იმედით, რომ მას იპოვიდა, თუმცა თითოეული ცდა კრახით მთავრდებოდა.
ბართან მისვლისას უკვე აღარ ახსოვდა, მერამდენე ჯიქას უკვეთავდა და სვამდა. მხოლოს ის იცოდა, რომ რაღაცა სითხე მას ყელს უწვავდა, შემდგომ კი აბრუებდა.
- ბევრი დაგილევია, როგორც ჩანს.- უთხრა კონსტანტინეს, კატომ, რომელსაც გრძელი შავი თმა და სექსუალური, სწორი ფეხები ჰქონდა.
- ხო, როგორც ჩანს.
- გინდა სახლში წაგიყვანო? საჭესთან ვარ და არც დამილევია.
- უხერხული ხომ არაა?
- უხერხული ის იქნება, აქ თუ დაგტოვებ და საშუალებას მოგცემ ალკოჰოლით სავსე ჭიქით ხელში ჩამოგეყვინთოს. ასე რომ ადექი ბატონო, კონსტანტინე.- მიუგო მან გამჭოლი და ამავდროულად ღიმილიანი ტონით.

ერთმანეთს გზაში არ ელაპარაკებოდნენ, თუმცა ძალიან რთულია გაარკვიო დიალოგის არსებობა, როცა კონსტანტინე მთელი გზა, სულისწამღებად ხვრინავდა.
გოგონამ მალევე გააღვიძა კონსტანტინე და მხარზე დაყრდნობით ოთახში შეიყვანა. თავისი ნორჩი, გრძელი, წვრილი თითებით ურდული გააღო. კონსტანტინე შიგნით შეიყვანა.
კატო გაოცებას ვერ მალავდა, როდესაც კედელზე გაწყობილი კლასიკური სიმღერის ფირები შენიშნა. ეუცხოვა... ძალიან ეუცხოვა და ამავდროულად სასიამოვნოდ იღიმოდა კონსტანტინეს ამ გატაცების შესახებ.
- არ ვიცოდი, კლასიკური მუსიკა თუ გიყვარდა.
- რატომ? არ შეიძლება ჩემნაირი კაცი, ბეთხოვენის სონეტას უსმენდეს?
- როგორ არა... უბრალოდ....- სიტყვები გაუწყდა მას. უბრალოდ, ძალიან უცნაურია.
- მე კიდევ ის ფაქტი უფრო მეუცნაურება, რომ ქალი ჩემს სახლშია და მე სათანადოდ არ ვუმასპინძლდები.
- ამაზე არ იდარდო. ოთახში შეგიყვან და იმედია შემდგომ საკუთარ თავსაც მოუვლი.
- მეეჭვება.- ირონიულად გაიცინა მან.
- ზედმეტი არ მოგივიდეს, კონსტანტინე მახარაძევ!- მალული ღიმილითვე გიპასუხა მან.
- ისეთი მთვრალი ვარ, არა მგონია, რომ ტანისამოსის გამოცვლა შევძლო.
- ეგეც არ არის პრობლემა. ამითვე დაიძინებ. ახლა კი ნახვამდის. დილას შემატყობინე როგორ იქნები.
- იქნებ დარჩენილიყავი?
- ფრთხილად, კონსტანტინე... ისეთი არ ვარ როგორიც გგონივარ.- თქვა და მისი სახლი დატოვა.