თავი 4

შენი სხეული კვლავ ცეცხლივით იწვოდა... ერთია ადამიანი მთელი არსებით გიყვარდეს და მეორე ის, რომ იგი შენით მანიპულირებდეს.
კეკე, ნეტავ გამაგებინა... გოგოების უმეტესობას რატომ მოგწონთ ისეთი ბიჭები, რომლებიც ყურადღებას არ გაქცევენ და ძალიან ირონიულად გეპყრობიან...
- გთხოვ წამომყევი...- გითხრა კონსტანტინემ და წელზე ძლიერად მოგკიდა ხელი. ისე, რომ მისი თავიდან მოშორება შეუძლებელი ხდებოდა.
- გამიშვი ხელი, ცხოველო...
- მე სწორედ ის ცხოველი ვარ, რომელსაც გულიდან ვერ უშვებ!
- ძალიან ცდები ასე თუ ფიქრობ...
- ერთი იცოდე, მე არასდროს ვცდები. ისევე როგორც შენს გრძნობებში.- ნიშნისმოგებით გითხრა მან.- წამოდი რაღაც მინდა განახო!

შენ კონსტანტინეს უძალიანდებოდი. რაც კი შინაგანი ძალა გქონდა მის წინააღმდეგ იყენებდი, თუმცა შეუძლებელი აღმოჩნდა... შეუძლბელი აღმოჩნდა მისი მკლავებისგან თავის ასე მარტივად დაღწევა.
ბოლოს კონსტანტინეს ნერვებმა უმტყუვნდა და ხელში აგიყვანა. შენ ფეხების ქნევას არა და არ წყვეტდი, რაზეც მას ირონიულად ეღიმებოდა
- შეწყვიტე ეს ირონიული ღიმილი, კონსტანტინე!
- რატომ კეკე? გეშინია უფრო მეტად არ შეგიყვარდე?
- ის მაინც მითხარი, სად მიგყავარ, ცხოველო!
- თუ გითხარი სიურპრიზი აღარ იქნება!
- აჰ.... თურმე რა „რომანტიკული“ ყოფილხარ კონსტანტინე და არ მცოდნია!
- ეს ჯერ კიდევ დასაწყისია, კეკე.- გითხრა და საჯდომზე ხელი შემოგცხო.
- შეეშვი ჩემს საჯდომს.
- შენი?!- წარბი აგიწია მან და გულიანად გადაიხარხარა.
კონსტანტინემ სადღაც ბნელ სარდაფში ჩაგიყვანა.
შემდგომ ნაზად ძირს ჩამოგსვა და შენს კულულებს თვალებდახუჭული შეეხო, თითქოს ნეტარებას განიცდიდა.
- როგორ მიყვარს, შენი თმის სურნელი... შეუძლებელია მისი ოდესმე დავიწყება, კეკე...
- ზოგადად ჩემი დავიწყებაა საკმაოდ რთული.- ირონიულად მიმართე მას.
- ისევე, როგორც ჩემი.

კონსტანტინემ ღვინის ბოთლი გახსნა და ორ ჭიქაში თანაბრად ჩამოასხა წითელი სითხე. შემდგომ ფირს მიუახლოვდა. შენთვის ძალიან ნაცნობი, საყვარელი სიმღერა ჩართო. "I Wanna Be Sedated" by The Ramones.

ოთახში სასიამოვნო მელოდია გაისმა. გრძნობდი როგორ სასიამოვნოდ ეღიმებოდა მას, შენი გაოცებული სახის დანახვისას. გრძნობდი, როგორ ნელა და ამავდროულად რიტმულად გიახლოვდებოდა, კონსტანტინე, რომელიც საშინლად სექსუალურად გამოიყურებოდა „სმოკინგებში“.
ხვდებოდი, რომ სული გეხუთებოდა მის თითოეულ მოძრაობაზე. თითქოს შენს ჯინაზე კონსტანტინე ნაბიჯებსაც ანელებდა.
შენს გონებას უკვე დავიწყებული ჰქონდა, რამდენიმე წუთის წინ მომხდარი ამბავი. ახლა მხოლოდ დაუოკებელ ვნებას გრძნობდი კონსტანტინეს მიმართ... გინდოდა მალე მოახლოვებულიყო... კვლავ შეგეხედათ ერთმანეთისთვის აღზნებული თვალებით... ოღონდაც მალე მოსულიყო და არ გაეჭიანურებინა... ოღონდაც...
კონსტანტინეს გულიც საშინლად ძგერდა. თვითონაც უკვირდა თავისი თავის ამდაგვარი გარდასახვა, თუმცა გრძნობდა... გრძნობდა, რომ შენ გარეშე ცხოვრება ფერებს კარგავდა. ოცდახუთი წლის მანძილზე პირველად იგრძნო თავი კაცად... ნამდვილ კაცად. და ესეც შენი დამსახურებით, კეკე.
კონსტანტინე შენს პირისპირ დადგა და ქოშინით გაურკვეველ რაღაცებს გეუბნებოდა... თუმცა მის სიტყვებს არანაირი აზრი ჰქონდა. სხეული საუბრობდა გონების მაგივრად.
მან უეცრად ვნებიანად ხელში აგიყვანა. საჯდომზე ხელები შეგახო და რამდენჯერმეც თავისკენ მოჰქაჩა.
- საოცარი ხარ, კეკე... იდეალური ქალი... ნეტავ იცოდე, იმ ღამის შემდგომ როგორ მინდიხარ...- ჩაგჩურჩულა ყურში მან.- სამწუხაროა, რომ შენ აღარაფერი გახსოვს, იმ ღამისგან... მინდა მთელი ცხოვრება გახსოვდეს... მინდა....
კონსტანტინემ სწრაფად შემოგაბრუნა და უკნიდან მოგიქცია. შენი შავი კაბის, ელვის ნელი გახსნა დაიწყო. როდესაც სხეული სრულიად გაგიშიშვლა ერთი ვნებიანად ამოიოხრა და შენს სასიამოვნო ყელს დაუწყო ამბორი.
შენ სიამოვნებისგან მძიმედ, ხმაურიანად სუნთქავდი.
ცდილობდი უკნიდან მდგომი, კონსტანტინეს შარვლის ქამარი გაგეხსნა... რამდენიმე წამში ესეც შეძელი.
ბუხარი სასიამოვნოდ ანათებდა. ერთმანეთის სახეზე დაგთამაშებდათ მეწამული ფერი.
კონსტანტინემ საროჩკა გაიხადა და იატაკზე დაფენილ რბილ ქსოვილზე ნაზად დაგაწვინა, სადაც კარგად ანათებდაა ბუხრიდან გადმოსული ცეცლის ალი, რადგან შენი სახის თითოეული მიმიკა უკლებლივ შეესწავლა.
- ვფიცავ, ეს ღამე ცხოვრების ბოლომე დაგამახსოვრდება, კეკე.- და კვლავ ამბორი დაგიწყო.


***
ძილში კონსტანტინე ჩუმად გიყურებდა, თითქოს ცდილობდა ამოეცნო შენი შინაგანი სამყარო, მიუღწეველ ფენებთა შორის.
უნდოდა... ოხ, როგორ ძლიერ უნდოდა, შენი სახის ნაკვთების თითოეული დეტალის გაცოცხლება და თავისაც ქცევა. საკუთარი სხეულის ბნელ ადგილში ჩამალვა.
შენ სახე ჩვილი ბავშვის მსგავსი გქონდა, ხოლო სახეზე ის სიამოვნების კვალი კოცნად დაგრჩენოდა, რომელმაც შენი ცხოვრება საკეთილდღეოდ შეცვლიდა.
კონსტანტინე ხვდებოდა... ხვდებოდა, რომ შენ გარეშე ცხოვრება მეტად მოსაწყენი გახდებოდა. უფერადო, უემოციო, ცინიკური, გახუნებული, ნაწილ-ნაწილ დაფლეთილი, რომელიც ასე ძალიან არ მოსწონდა.
გულში ათასჯენ გიხდიდა ბოდიშს ყველაფრისთვის. იმისთვის რაც გაგიკეთა ან სულაც ჯერ არ გაუკეთებია. მთელი სულით სურდა, შენს სახეზე მხოლოდ ღიმილისა და ბედნიერების კვალი დაგრჩენოდა.
მართლაც... ის ღამე თქვენთვის დასამახსოვრებელი გახდა. გარდამტეხი მომენტი თითოეულის ცხოვრებისა.

დილის ხუთ საათზე კოშმარებმა შეგაწუხა... ძილში ტირილი დაიწყე, რის გამოც კონსტანტინემ შენი დაწყნარება განიზრახა. უნდოდა კოცნით ამოეშრო, შენი თითოეული თვალებიდან გადმოსული მარგალიტები.
- დაწყნარდი, კეკე. ყველაფერი კარგადაა. მე შენთან ვარ და ხელს არასდროს გაგიშვებ.
- ძალიან მეშინია, კონსტანტინე... ძალიან.
- რისი, კეკე?!
- იმის რომ ერთ დღეს გავიღვიძებ და შენ არ დამხვდები...
- ეგ აფსურდია, კეკე. გგონია ოდესმე ხელს გაგიშვებ?
- მაინც მაშინებს, კოსტანტინე. ვიცი... იმდენად ძლიერი არ ვარ, რომ ეს დარტყმა გადავიტანო.
- გსმენია, კეკე სტოკჰოლმის სინდრომზე რაიმე?
- კი, მაგრამ ეს რა შუაშია?!- გაიკვირვე შენ.
- შენ, შენი მჩაგვრელი უანგაროდ გიყვარს, კეკე. რამდენი ხანია, ირონიულად გექცეოდი.. ათას შეურაცხყოფასაც გაყენებდი, მაგრამ შენ მაინც გიყვარვარ, საყვარელო...
- „მე გეტყვი, რომ მე შენ მიყვარხარ ყოველ დღე შიშით, რომ ხვალ არ არის სხვა...“