გოგონამ ის ხის ძირას მჯდარი შენიშნა. დახეული და ჭუჭყიანი ლაქებით დაფარულ სამოსში გამოწყობილი , მას თხელი , მოკლემკლავიანი, ოდესღაც თეთრი მაისური ეცვა და ნაცრისფერი შეჭუჭყული ნაჭრის შარვალი, მუხლთან გარღვეული, თან ისეთი მოკლე რომ ბიჭს კოჭები უჩანდა . ფეხზე კი გაცვეთილი შავი სპორტული ფეხსაცმელი ეცვა .ქერა , შუბლზე ჩამოყრილ თმაში აქაიქ მუქი ფერის თმა ერეოდა მისი ყავისფერი თვალები კი იმდენად მუქი და ღრმა იყო მასში დაიკარგებოდი .სწორი , ოდნავ აპრეხილი ცხვირი, რომელზეც ჭორფლებს დაედოთ ბინა . გამურული სახე ლოყის სიწითლეს ვერ ფარავდა გოგონასი მან მაშინვე ინტერესი გამოიწვია გადაწყვიტა მასთან მისულიყო ,გზაში გოგონა ნაცრისფერი ჟაკეტისკუთხეს ნერვიულად აწვალებდა .

ბიჭი ახლოდან უფრო სულისშემძვრელად გამოიყურებოდა ის მის გვერდით ჩამოჯდა ,მაგრამ ხმა არ ამოუღია, იჯდა და წინ იყურებოდა ხან ბიჭს გადახედავდა შემდეგ კი ისევ გარემოს აკვირდებოდა , უნდოდა გაერკვია რას ან ვის უყურებდა ასე დაჟინებით მის გვერდზე მჯდარი ბიჭუნა მაგრამ ის თითქოს აქ არ იყო, მისი სხეული აქ იყო მაგრამ გონება სხვაგან იგი არაფერს და არავის უყურებდა თვალსაც კი არ ახამხამებდა მან ვერც კი შენიშნა როგორ მიუახლოვდა და ჩამოჯდა მის გვერდით გოგონა...
მურში ჩაფლულ ლოყაზე ხალები შენიშნა და ოდნავ გაეღიმა ბიჭს ფეხები შეტყუპებულად ეწყო და ზედ ნიკაპი ჰქონდა ჩამოდებული გოგომაც მიბაძა მაგრამ თავი ჩარგო თავისივე კალთაში . დაახლოვებით 10-15 წუთი ასე იჯდა გაუნძრევლად ისეთი სიჩუმე იდგა ეგონა მარტო დარჩა და თავი მაღლა ასწია ისევ იქ მჯდარი ქერა დაინახა მაგრამ ახლა ნერვიულად იჭამდა ფრჩხილებს, ფეხს ატოკებდა და თვალებიდან კი ცრემლები გადმოსდიოდა .გოგონა შეცბა, არ ელოდა ბიჭის ასეთ მდგომარეობას არ იცოდა რა ხდებოდა მაგრამ მისი დამშვიდების ძლიერი სურვილი კლავდა . გაუბედავად ადებს მარცხენა მტევნის თითებს მის მხარს , ხელს ნელი სვლით ზურგზე ათავსებსდა ბოლომდე შლის .ბიჭი მაშინვე კრთება მის გვერძე მჯდომ გოგონას პირველად ამჩნევს სუნთქვას ახშირებს მაგრამ მალევე წყნარდება , მალევა აანალიზებს რომ ეს გოგომ მხოლოდ რამდენჯერმე ჰყავს დანახული და არც არასდროს დალაპარაკებია მას მაგრამ იმდენადაარის ემოციებით შეპყრობილი ახლა მაგას ყურადღებასაც არ აქცევს და ეუბნება

- ისინი ჯერაც არ დაბრუნებულან - ამ ყველაფერს ისე სერიოზულად ამბობს თითქოს იცოდეს გოგომ რაზე საუბრობს .მაგრამ გოგონა უბრალოდ თავს უქნევს შემდეგ ბიჭს მის გაწითლებულ , დაშაშრულ ხელზე ჰკიდებს ხელს მისი ხელი ერთიანად გაყინულია ხელის ზურგზე მკვეთრად ეტყობა იასამნისფერი კაპილარები . პირით ღრმად სუნთქავს და ყოველი ამოსუნტქვაზე თბილ ორთქლს უშვებს ჰაერში მსხვილი ქვედა ტუჩი და ნიკაპი უთთრთის ოღონდ ძნელი სათქმელია ეს სიცივისგან სჭირდა თუ ერვიულობისგან . გოგონა უფრო მაგრად უჭერს ხელს რაც მის ყურადღებას იქცევს

- ხომ იც , ისინი დაბრუნდებიან , არმიგატოვებენ - ის სწრაფად უქნევს თავს თითქოს ეს ბანალური ფრაზაც კი ოდნავ ამშვიდებს

-კარგია შესანიშნავია - ფრთხილად უღიმის გოგონა და შუბლზე ჩამოყრილ თმას უწევს ,ხის ძირას ჯდება და თვალებს ხუჭავს ის კი შეჭუჭყულ ხელებს სახეზე იფარებს და გოგონას კალთაში რგავს თავს

-დაისვენე

-არ შემიძლია უნდა დაველოდო - პასუხობს დაღლილი ხმით

-დაისვენე მე დაველოდები მათ-აგრძელებს გოგო

-არ მეძინება- ლუღლუღებს და ტირილისგან ძალა გამოცლილს მალევე ჩასთვლიმა

როცა მისს უშფოთველ ძილში რწმუნდება თვითონაც იძინებს


ბიჭუნა მის სახეზე მოთამაშე კაშკაშა სხივმა გააღვიძა, მთქნარებით წამოდგა, წყაროსთან მივიდა სახის დასაბანად . შემდეგ კი ჰორიზონტს გახედა : რამდენიმე ხის ქოხი ტყე და გარშემო ცამდე აღმართული ელექტროღობეები .თვალი გპოგოსკენ გააპარა ისევ ეძინა წამით დაფიქრდა მის საქციელზე თვითონაც მიიტანდა თუ არ აუცხო ადამიანის განცდას გულთან ახლოს. სინდისმა შეაწუხა და ჩათვალა რომ მისი ვალი ჰქონდა .
გოგომ გაღვიძებისას ვერავინ რომ ვეღარ დაინახა თავის გარშემო წამოხტა და ბიჭის ძებნა დაიწყო ინსტიქტურად წინ გაიქცა სულ წინ და ნახევრად უხილავ ელექტრო ველს შეასკდა უკან გადმოისროლა და მიწაზე დააგდო . ბიჭი მისკენ გაიქცა და თავი ხელში მოაქციია გამოსაფხიზებლად ბოლოს ცივი წყლის დასხმიტ გამოაფხიზლა

- იცი ? ცოტა ნაზადაც შეგეძლო - უსაყვედურა
- ვცადე მაგრამ არ გამოვიდა - მხრები აიჩეჩა

გოგომ სამაგიეროს გადახდის მიზნით წყალში გადააგდო

-შემდეგში ეცადე არ შეიწვა- ეუბნება დამცინავად ბიჭი

-აბა დაბრუნდნენ ისინი?

-რათქმაუნდა ისინი ხომ დამპირდნენ -გოგონა საპასუხოთ უღიმის

-და ....სად არიან?-ეკითხება დაინტერესებული

ტყიდან კიდევ სამი ბიჭი გამოდის ხელში ნანადირევით მშვილდებით და დანებით რომელბიც პირდაპირ მათკენ მიდიან მათაგნ ყევლაძე დიდი იწყებს:

- ჰეი მეთი (გოგონას ათვარიელებს) მეგობარი გოგონას შოვნა მოგისწრვრია არ გინდა ნაანდირების გასუფთავებაში მოგვეხმარო?

-ხო რათქმაუნდა პასუხობს მეთი რომედენიმე ნაბიჯის გადგიმის შემდეგ მეთი ტრიალდება და გოგონას ეძახის- არ მოდიხარ? !


- ხო რათქმაუნდა..რათქმაუნდა მოვდივარ...მეთიუ..მეთიუ.. მეთ..მეთ.მმეთ - ეს სიტყვა თავიდან არ ამოსდისს რამდენიმე ნაბიჯის გადადგმის შემდეგ ყველაფერი ბინდდება საგნები კონტურებს კარგავს და გოგონა მხოლოდ ერთმანეთში აზელილ ფერების გროვას ხედავს მსუბუქ დარტყმას გრზნობს და ითიშება . სიბნელეში შორს ძალიან შორს ხედავს თეთრ წერტილს ნელნელა ეს წერტილი დიდდება და ფერებს იძენს.....
მწოლიარე გოგო ჯდება ლოგინზე ღრმად სუნთქავს და მეთიუს ჩურჩულებს ჯერ ვერ გაურკვევია სად და როგორ არის ხელებსზე ყრუ ტკივილს გრძნობს უამრავ ნემსს და წამლებს ხედავს. დაჩხვლეტილ ხელებზე ათასი სახვევი აქვს გადახვეული ისევ ბალიშს ეყუდება და წამომჯდარ მდგომარეობაში ოთახს ათვარიელებს . ხელებიდან ყველაფერს იძრობს და ლოგინიდან დგება ნელი სვლით მიდის ფაჯარასთან და ქვევით იყურება საკმაოდ მაღალ სართულზე ყოფილა ზოგიერთი შენობის დათოვლილ სახურავებს გადაჰყურებს . "გამოფხიზლდა!" "კომიდან გამოვიდა ! " ესმის ყვირილი შეშინებული ისევ ლოგინსი ხტება და კარს მიაჩერდა " რა კომა ვინ გამოფხიზლდ?" "მეთიუ სად არის ?" ფიქრობს თვისთვის.
ცოტახანში კარის ზღურბლთან "მეთიუ" ჩნდება .ეს ბიჭი ზუსტად გავს "მეთიუს" ოღონდ მას შავი ფეხსაცმელი მუქი შარვალი შავი მანდტო და წითელი კაშნე უკეთია , ფეხსაცმლის წვერებზე და ქერა თმაზე თოვლი აყრია თოვლს იფერთხავს და შიგნით შედის .გოგონას საწოლზე ჯდება ფართო ღიმილით მაგრამ საპასუხოთ იგივეს არ იღებსდ

- აბა როგორ ხაღ?-იწყებს ბიჭი

-მეთიუ?-გახარებული გოგო ჩურჩულებს
- რა თქვი?-სმენას ძაბავს

-მეთიუ- იმეორებს

-ვინ არის მეთიუ?

-შენ ხარ სულელო- პასუხობს იღიმის და ეხუტება

ბიჭი უკან იწევა თვალებსი დაჟინებით ჩაჰყურებს და ცდილბს გაარკვიოს საღ გონებაზეა თუ არა მაგრამ როგორც ჩანს გოგონას გიჟის არაფერი ეტყობა ნიკაპს იჭმუხნის და ბალიშზე აყუდებს .

-წყალი გინდა?

-კი-ერთი ამოსუნტქვით ცლის ჭიქას

-დაისვენე პატარავ ახლა გამოხვედი კომიდან -ეუბნება მშვიდად და საწოლიდან დგება

-მეთიუ- ბიჭი უკვე რეაგირებს ამ სახელზე და უკან იხედება

-არ წახვიდე -ეუბენაბდა ტავისკენ ქაჩავს ხელით. ბიჭიც უჯერებს

-რამდენი ხანი ვიყავი კომაში?

- ორი თვე -დაუფიქრებლად პასუხობს -იცი? ცოტა შემაშინე კიდეც

-მეთი....

-საყვარელო, მე მეთიუ არ ვარ

-როგორ არა ხარ , შენ იქ გნახე

-სად იქ? -დაინტერესდა ბიჭი და უფრო კარგად მოკალათდა საწოლზე გოგომ ყველაფერი უამბო

-კარგი ასე იყოს მე მეთიუ ვარ ახლა კი მიდი დაისვენე მეც აქვე ვიქნები აქ შენს გვერდით დავწვები...მე..მეთიუ- წვება და გოგოდს ხელს ჰკიდებს როგორც დაჰპირდა

-დაიძინე-ეჩურჩულება ბიჭი

იმ ღამეს გოგონას არ ეძინა არც ეღვიძა სიცხისგან იწვოდა მთელი სხეული უხურდა გული აჩქარებით უცემდა და შუბლზე ოფლი სდიოდა .ის ძილსა და სიფხიზლეს შორის იყო გაჭედილი და საბოლოდ გაითიშა.თითქოს ყველა შეგრძნება და უნარი ერთიანად წაართვეს. მოულოდნელად შორიდან ძალიან შორიდან გამოჩნდა თეთრი ბუნდოვანი წერტილი . წერტილები ნელნელა გამრავლდა და სხვადასხვა ფერი შეიძინა. მან მალე ისევ დაინახა ხესთან მდგარი მეთიუ რომელიც ნიკაპს დაფიქრებით ისრესდა . გოგონა მხოლოდ მას და ხეს ხედავდა წმინდად დანარჩენი ყველაფერი კი ბუნდოვნად გრძელდებოდა შემდეგ კი შაც სივრცეში იკარგებოდა . წინ წასვალ სცადა და ფეხი გამხარ ფოთოლს დაადგა მას ახლოს ვეღარ უახლოვდებოდა ფოთლის ხმაზე მეთიუმ თვალებში შეხედა ემოციები ერთიანად მოაწვა თვალცრემლიანი ცდილობდა მისკენნ წაწევასმაგრამ უშედეგოთ რაღაც ბარიერი მათ ბლოკავდა .

-ჰჰეეიიი.. მოხვედი??- ეკითხება სუსუტი ღიმილით ბიჭი , გოგონა მხოლოდ თვს აქნევს და ცრემლები ღაპაღუპით გასდის

-ჯობია შწყვიტო, მაინც ვერ მოხვალ არ მინდა გხედავდე როგორ გტკივა
ისიც უჯერებს და ჩერდება ერთი წუთი გაჩუმებულები შეჰყურებენ ერთმანეთს შემდეგ კი სევ მეთიუ იწყებს

-გეგონა ასე მარტივად მომიშორებდი?-ხუმრობით საყვედურობს

-იცი?//აქ შენი ადგილი არ არის ჯერჯერობით მაინც -თვალს უკრავს

-არ მესმის

-დრო მოვა და შენც აქ იქნები აქ ჩემთან ერთად სამუდამოდ

-უი ისე... იქ კიდევ არის ერთი მეთიუ ის შენ ძალიან გგავს მაგრამ იფიცება რომ ეს შენ არ ხარ .


-ვიცი -ისეთსახებს იღებს თითქოს უმნიშვნელო ინფორმაცია მიიღო

-იცი? -წარბებს წებს მაღლა

-ის მე ვიყავი ...თუ ვარ არ ვიცი როგორაა სანამმ....

--სანამ რააა....??


--სანამ მოვკვდებოდი

-რაა??? და მე რო ცოცოხალივარ??

-კლინიკური სიკვდილი, ნება მომეცი აგიხსნა

-ესეიგი მე ის ვარ მაგრამ ცოცხალი როცა მე მოვკვდები აქ მოვხვდები

- როცა გავიღვიიძებ მკვდარი იქნები?-იკითხა შეშინებულმა

-რა?? არა არა რას ამბოობ დიდიხნსი მერე ვკვდები უბრალოდ აქ ვხვდები ახალგაზრდა

-ესეიიიგი...-ცილობს ინფორმაცია გადახარშოს- შენ ის ხარ მაგრამ როცა დაბერდი და მოკვდი აქ მოხვდი ახალგაზრდა ეს შენ იცი მაგრამ იქ მწოლიარე "მეთიუმ" არ იცის

- ზუსტად - რა ჭკვიანი ხარ <3

- მაგრამ შენ და ის თუ ერთი ხართ ..შენ როგორ გქვია მეთიუ და მას არა?

-ეგ ადვილია აქ სახელებს ვცვლით

-გასაგებია -ეუბნება დანაგვლიანებული ხმით

-ჰ.. ჰეი რაიყო მეე მე ვარ იქაც და აქაც

გოგონაა ნელნელა შორდება იქაურობას და ისევ წყვდიადში იკარგება წინააგმდეგობის გაწევის მიუხედავად სანამ უკანასკნელი წერტილი ჩაქრება და სრულ სიბნელეში აღმოჩნდება იგებს მეთის ხმას.. " მე ყოველთვის შენთან ვიქნები ეს გახსოვდეს" "ვალი გადახდილია"
თვალების ხახელისთანავე ბიჭისკენ ტრიალდება და აკვირდება ყველა ნაკვთი ზუსტად ემთხვევა მისას .თავისუფალი ხელით თმას უწევს და საფეტქელზე კოცნის ღრმად ამოისუნთავს და თვალებდაჭყეტილი აჰყურებს ნაცრისფერ ჭერს ეშინია რომ თვალებს დახუჭავს და ისევ იქ აღმოჩნდბა იგრძნობს ტკივილს და ისევ ნახავს იმ ხეს . "მშვიდობით მეთი" დახუჭული თვალიდან მარცხენა საფეთქელზე ცრემლი მოგორავს და ისევ წაიჩურჩულა " ერთი სული მაქვს კიდევ როდის გნახავ მაგრამ ამჯერად სამუდამოდ" ბიჭს ხელს უჭრს და გამთენიისას სიზმრებში ეშვება