ზოგჯერ ადამიანი გადაწყვეტილებას ისე იღებს, მიზეზს არ უკვირდება. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ჩვენმა შინაგანმა მემ იცის, როგორ გვმართოს, გვაიძულებს იმ რისკზე წავიდეთ, რაზეც საღ გონებაზე მყოფები არც კი ვიფიქრებთ.
ევდაკიაც ასე, თავისდაუნებურად დათანხმდა კონსტანტინეს. არა, თავიდან უარი უთხრა, არ მცალიაო, თუმცა მერე... უცნაური იყო კონსტანტინე. სახლში გამოგივლიო უთხრა. თუ სახლში არ ხარ, სადაც ხარ, იქ გამოგივლიო. ევასაც აღარ ჰქონდა სხვა გზა. იმ დღეს იმდენად გამოიფიტა, მხოლოდ ცივი მადლობა მიუგდო კონსტანტინეს ჩარიცხული ფულისთვის და თითქოს ამ "მადლობამ" გამოაცალა ის უკანასკნელი ენერგიაც, შეწინააღმდეგებისთვის რომ სჭირდებოდა.
ალაზნისპირელს რომ გაუთიშა, დიდხანს აზრზე ვერ მოვიდა, რა გააკეთა. არც კი ფიქრობდა ამაზე. მერე თავის წინ მწოლიარე ქალს შეხედა და მიხვდა, მისი დატოვება რომ უწევდა, მერე კი იმას მიხვდა, რომ კონსტანტინეს შეხვედრაზე დასთანხმდა.
სახლიდან უნდა წამოეყვანა კონსტანტინეს, ევაც სახლში წავიდა. სანამ სადარბაზოში შევიდოდა, ნაცნობი მანქანა დალანდა.
კონსტანტინე ალაზნისპირელმა კარი გააღო და მანქანიდან გადმოვიდა.
"რატომ... რატომ არაფერს მაცდი, კოსტა... რატომ..." იმეორებდა გოგო გონებაში. უცნაური იყო კონსტანტინეს ასეთი ყურადღება და იბნეოდა გოგო, ვერ იტანდა ალაზნისპირელის უსაფუძვლო ცვლილებას.
სადარბაზოსთან იდგა და ელოდა. კონსტანტინემ ჯერ შავი მანქანის საბარგული გააღო. ცოტა ხანში ერთი დიდი და ერთი პატარა ქაღალდის პარკით ხელში ნელი ნაბიჯით წამოვიდა ევასკენ.
ერთმანეთის წინ იდგნენ ევდაკია და კონსტანტინე.
მთვარე ცისფერ სინათლეს ახვევდა გიშრისფერს და მის თვალებში ხირბლისფერი გოგონას იდეალური სხეული იკვეთებოდა.
ჩურჩულებდნენ ვარსკვლავები.
ჩურჩულებდნენ და ეს ჩუმი ხმაური რძისფერსა და ხორბლისფერ სხეულებს შორის უხილავ ოქროსფერ ძაფებს აბამდნენ. ძაფები ვიწროვდებოდა, კონსტანტინე და ევდაკია ეწინააღმდეგებოდნენ, მაგრამ... არ იყო მარტივი ცას გამკლავებოდნენ. სულ ცოტა აკლდა კონსტანტინეს. სულ ცოტაც და მისი სახე ევდაკიასას შეეხებოდა.
-აქ დაგელოდები,-დაიჩურჩულა ბოლოს კაცმა და უმცროსს პარკები გაუწოდა.
ევამ ჯერ შეხედა, მერე ნელა გამოართვა და სახლში შევიდა.

ჯერ დიდი პარკი გახსნა.
წითელი კაბა იდო. პატარა, ვარდისფერი ყვავილებით დაფარული. მხრებზე მოღებული, თითქოს განგებ შეექმნათ ასეთი, ევას სხეულისთვის...
ვიწრო წელზე შემოიჭირა წითელი, ვარდისფერყვავილებიანი ქამარი. გაეღიმა, საკუთარ თავს რომ შეხედა სარკეში. სარკიდანვე დაინახა საწოლზე დარჩენილი პატარა პარკი. გაბრუნდა და ყუთი ამოიღო, ყუთში კი პატარა ყელსაბამი იდო, ვერცხლისფერი, ბრილიანტით...
ფრთხილად გაიკეთა ევამ ყელსაბამი. ისიც მაშინვე დაუახლოვდა მარმარილოს ლავიწებს.
ევდაკია გარეთ გამოვიდა.
გვიანი აგვისტოს ცხელი ნიავი უფრიალებდა მუხლამდე კაბას დეკანოიძეს. შიშველ ზურგს წაბლისფერი თმით იფარავდა გოგო.
უყურებდა კონსტანტინე და ხვდებოდა, ის ღამე განსაკუთრებული იქნებოდა.
მანქანასთან რომ მივიდნენ, კონსტანემ საჭისკენ წასვლა დააპირა.
ერთი ნაბიჯი გადადგა თუ არა, გაჩერდა და გიშრისფერი თვალები ევას მიაპყრო. მერე გაიღიმა. ნამდვილი ღიმილით, იმ იშვიათი ღიმილით გაიღიმა, ალბათ, მხოლოდ ევასა და გიორგის რომ უნახავთ. იმ ღიმილით, ბოლო შვიდი წლის მანძილზე მხოლოდ რამდენჯერმე რომ გაუღიმია.
გაიღიმა და ევას სხეული პატრონის უკითხავად ათრთოლდა. ის ღიმილი, ის თეთრი კბილები სისხლისფერ ტუჩებს შორის... ის განათებული, ვითომდა უგრძნობი თვალები... გოგომ გაუაზრებლად ასწია მარჯვენა ხელი და მოშიშვლებულ ლავიწებზე დაფენილ ყელსაბამს შეეხო, შემდეგ ფრთხილად, შეუმჩნევლად ამოიცურა ჯვარი და თხელ თითებში მოიქცია.
კონსტანტინე წამში გამობრუნდა, მანქანის კარი გააღო და ევას თავი დაუკრა, თან აღელვებული სიმშვიდით დააყოლა,-გთხოვ.
ევდაკია მანქანაში ჩაჯდა.
გზაში ხმა არ ამოუღიათ და ეს სიჩუმე იმდენად კარგი იყო, იმდენად სასიამოვნო, რომ არც ერთს და არც მეორეს წამით არ გაუელვებია გონებაში, დაერღვია უაზრო, არაფრისმთქმელი სიტყვებით.
მანქანამ სოლოლაკში, ერთ-ერთ თაღში შეუხვია და გაჩერდა.
იტალიური ეზო იმდენად ჩვეულებრივი იყო, ვერც კი წარმოიდგენდა ვინმე, რომ იქ კონსტანტინე ალაზნისპირელის მსგავსი დიდებული მილიონერი ცხოვრობდა.
-აქ რა გვინდა?-გოგოს სახეზე დაბნეულმა ღიმილმა გადაირბინა და ისე განაგრძო ევდაკიამ, კონსტანტინეს საუბარი არც კი დაუწყია,-ვინმე ცხოვრობს აქ? შენი მეგობარი? რამე დაგრჩა? მიდი გამოიტანე და დაგელოდები...
-აქ ვცხოვრობ, ევა,-თქვა კაცმა უცნაური ღიმილით და მანქანიდან გადავიდა. გაკვირვებულმა ევამ თვალი გააყოლა გიშრისფერს. ალაზნისპირელი ევას მხარეს მივიდა, კარი გაუღო ქალს.
-სახლში მომიყვანე, კოსტა?-წამოიძახა გოგომ, თან ჩაეცინა და გვიან მიხვდა, ეს სიცილი დამცინავს რომ ჰგავდა. ალბათ, კონსტანტინე ამას არ დააკვირდა. ან დააკვირდა(რა გამოეპარებოდა ალაზნისპირელს), თუმცა არ შეიმჩნია. კონსტანტინეს იმდენად დიდი გეგმები ჰქონდა იმ ღამეს, დამცინავი სიცილი ვერაფერს ჩაუშლიდა.
-მე ბარს, კაფეს ან რაიმე მსგავსს ველოდი,-ახლა უხერხულად ჩაეცინა გოგოს, თან კონსტანტინეს ხელს თავისი შეახო და მანქანიდან მოხდენილად გადმოვიდა. ალბათ, ყველა ფანჯრიდან თვალების უამრავი წყვილი უცქერდა, როგორ აკავშირებდნენ ვარსკვლავები გიშრისფერ კაცსა და ხორბლისფერ გოგოს.
-მანდ ყველას წაყვანა შემიძლია, ევა. სახლში არავინ მომყავს,-მოკლედ და, თავისი აზრით, გასაგებად ახსნა კონსტანტინემ, ქალს ხელი მოჰხვია შიშველ მხრებზე და სხეულზე აიკრა. ის იყო გზა უნდა გაეგრძელებინა, რომ ევა გაჩერდა.
-რა მოხდა?-ზემოდან დახედა გიშრისფერმა.
-გგონია, ყველა დანაშაულს გამოისყიდი? ჯერ ბათუმში წამიყვანე, მერე მითხარი, მაღაზიას მიხედავენ და ჩემთან დარჩიო. შენი წარსული შემომთავაზე ერთი ღამის სანაცვლოდ. ახლა რას აპირებ? ფული საკმარისი იყო, კონსტანტინე, ამაღამ ენერგიის დახარჯვა აღარ გინდა...
-ჩემი წარსული ერთი ღამის სანაცვლოდ? მეხუმრები?-მხრები აუთამაშდა ალაზნისპირელს. ევამ იგრძნო ეს. იგრძნო, რომ დაბნეული კონსტანტინე იცინოდა. დაბნეული იყო. და იცინოდა.
-ჩემი წარსულის სანაცვლოდ იმ ღამეს შენ აგირჩიე, ევა, და არა ერთი სასიამოვნო ღამე. აქ კი ფიზიკური სიამოვნებისთვის არ მომიყვანიხარ, თუ დააკვირდი, ამას შენს სახლში ვაკეთებდით. არ მინდა ფიზიკური კავშირით დავარღვიო ის სულიერი ბედნიერება, რასაც შენთან ყოფნა მანიჭებს, ევა.
გაეღიმა ევდაკიას. ხორბლისფერი ღაწვები შეეფაკლა. ესიამოვნა? არა, კონსტანტინეს სიტყვები სიამოვნებაზე დიდი იყო, რაღაც უფრო კარგი, ვიდრე უბრალოდ სიტყვა "სიამოვნება".
სახლში შესულებს მაშინვე სიმბა შემოეგებათ. გოგოს თვალები გაუბრწყინდა. ჩაიმუხლა და კატა ხელებში მოიქცია, სქელი ბაგეები ცხვირზე შეახო, შემდეგ კი წამოდგა და კაბა გაისწორა.
უყურებდა კონსტანტინე და ყველაფერი ავიწყდებოდა. ეღიმებოდა.
ევასაც ეღიმებოდა, ალაზნისპირელის სახლს რომ ათვარიელებდა. თაროებზე უამრავი უცნაური სუვენირი: დინოზავრის ფიტულები, სხვადასხვა ფორმის ქვები, არაპროპორციული დოქები, რომლებსაც, ალბათ, არასდროს ხმარობდა... ჩინური ქოთნის უკან პატარა ფარდაგი ეკიდა, ორნამეტნებით დაფარული თეფში კი ქოთნის გვერდით სადგამს ეყრდნობოდა...
აივანზე გაიყვანა კონსტანტინემ ხორბლისფერი გოგონა.
მზე უკვე კარგა ხნის ჩასული იყო.
ვერანდას პატარა ცისფერი ნათურები აფერადებდნენ, მონაცვლეობით ინთებოდნენ, თითქოს შავ ცაზე ჩამოკიდულ ვარსკვლავებს ეთამაშებოდნენ.
აივნის მოაჯირი ფერადი ბეგონიებით იყო მორთული, მათ ქვეშ კი წითელი ჰიბიკუსები ცხოვრობდნენ. სენპოლია, ლობელია და კესანეც იქვე იყვნენ. ევამ ვერანდის მეორე მხარეს გაიხედა და დეკორატიულ თაროებზე დაწყობილი პახიფიტუმის ქოთნები დაინახა, შემდეგ კი ცერეუსი, მამილარია, წითელი ეპიფილუმი...
საოცარი იყო იქაურობა. საოცარი იყო ევას გაბრწყინებული თვალები, გაოცებული სახე, ოდნავ დაშორებული სქელი ბაგეები და გაკვირვებისგან აკანკალებული ნათალი თითები.
კონსტანტინეს სიცილმა გამოაფხიზლა ევდაკია.
ისევ უკვირდა.
ყვავილებით დაფარული ვერანდა კონსტანტინესი იყო. და კონსტანტინე იცინოდა.
მის გონებაში კი, ალბათ, სამუდამოდ დარჩა მომცინარი კონსტანტინე ლურჯი ნათურებით განათებული ყვავილების ფონზე.
-რა გაცინებს?-წარბები აზიდა გოგომ, თუმცა სახეზე ჯერ კიდევ ის გამომეტყველება ჰქონდა, პატარა ბავშვს რომ აქვს შოკოლადის დანახვისას.
-უცნაური ხარ, ევა,-თავისთვის ჩაილაპარაკა კაცმა, თითქოს ევდაკიას კითხვა არც კი გაუგია,-ისეთი უცნაური და საოცარი ხარ, შენი ინტერესი აღარ ქრება, ევა...
და ისე ანიშნა გოგოს მოაჯირთან მდგარი მაგიდისკენ, ევამ იფიქრა, რომ ვერც კი მიხვდა კონსტანტინე, ხმამაღლა თუ ლაპარაკობდა.
-აი, სიყვარულის ახსნაც ასეთი უნდა!-თავისთვის ჩაილაპარაკა გოგომ თეთრ სკამზე დაჯდომამდე.
-სიყვარულს არ გიხსნი, ევა, არც სხვა დროს აგიხსნი. არასდროს გავაკეთებ ამას,-ევას წინ დაიკავა ადგილი კონსტანტინემ. ჯერ ხორბლისფერი გოგოს კანს შეხედა-რა ლამაზად ირეკლავდა მისი სხეული ვერანდის ლურჯ განათებებს-შემდეგ ჰორიზონტს გახედა. გახედა და მიხვდა, თბილისის ხედს ვეღარ ეგუებოდა. ევას ყურება სურდა მხოლოდ.
ევდაკიას კი ეწყინა, შერცხვა, ეუხერხულა კონსტანტინეს ასეთი უარი...
-რატომ?!-ისე იკითხა, წარბებაწეულმა, თითქოს აიძულებდა ამის გაკეთებას. კაცმა შეხედა და გაიღიმა.
გაიღიმა და ამ სიცილისა და ღიმილის გამო, ეს საუკეთესო დღე იქნებოდა ევას ცხობრებაში.
-იმიტომ, რომ სიყვარული არ არსებობს, ევა. არ ვაპირებ, მოგატყუო. არც ტყუილ დაპირებებს მოგცემ, რადგან ჩემი ინტერესი აღარასდროს გაქრება, სიყვარული კი თავისთავად ტყუილია. თუ გეტყვი, რომ მიყვარხარ, აუცილებლად წავალ. ან შენ წახვალ. მე კი არ მინდა ურთიერთობა სიცრუეზე ავაგოთ და ზიზღით დავასრულოთ.
-სიყვარული არსებობს. რატომ საუბრობ პატარა, გულგატეხილი გოგოსავით?!
-არ ვიცი, აშკარად დიდი გულგატეხილი ბიჭი ვარ,-ჩაეცინა კაცს და ევასაც გაეღიმა, მიუხვდა სათქმელს კონსტანტინეს და უფრო მშვიდად დაამატა:
-კოსტა, წარსული ხომ წავიდა, გაქრა...
-მოგონებები დარჩნენ. დარჩნენ და ყოველ წუთს უფრო მძიმდებიან...
-მაშინ მე რატომ ვარ აქ? წარსულს თუ ვერ ივიწყებ, მე რატომ არ მანებებ თავს?
-შენ როცა ხარ, მოგონებებიც მიდიან,-შეხედა კონსტანტინემ ევას. თვალებში ჩახედა და ღიმილით დაამატა,-თან, შენც გინდა ჩემთან ყოფნა, შენც გაინტერესებ.
ევა გაჩუმდა. სქელმა ბაგეებმა რკალის ფორმა მიიღეს. ტელეფონს დახედა ევამ. მერე ტელეფონი მაგიდაზე დადო, პატარა ჩანთა აიღო და ფეხზე ადგა.
-სად მიდიხარ?-ისე იკითხა კონსტანტინემ, თითქოს შეეშინდა, რომ ევაც წავიდოდა...
-საპირფარეშოში. საით არის?-კონსტანტინეს ნაჩუქარი წითელი კაბა შეისწორა ევდაკიამ.
-შიგნით შედი, დერეფანშია, მიაგნებ,-თქვა კონსტანტინემ და ევაც მაშინვე წავიდა.
კონსტანტინე უყურებდა ხედს აივნიდან. ლამაზად იკლაკნებოდა ოქროსფრად განათებული გზები ძველი თბილისის სახლებს შორის. ახლა ღიმილით გადმოხედა ალაზნისპირელმა საკუთარ ვერანდას, ლურჯ განათებებსა და ფერად ყვავილებს.
ამ ყვავილებს შორის კი ევა ჰყავდა კონსტანტინეს.
იცოდა გიშრისფერმა, თბილისის ხედს მისი ფერადი აივანი და მისი ხორბლისფერი ევა ანათებდა და არა ოქროსფრად აელვარებული ლამპიონები.
გრძნობდა კონსტანტინე, დრო გადიოდა, ახლა ევა გამოვიდოდა... მოვიდოდა და ისევ მისი სილამაზის კლანჭებში მოექცეოდა კაციც. გრძნობდა ამას და გული უჩქარდებოდა, სუნთქვა უჭირდა... რაღაც ხმა ეძახდა, დედამიწისკენ იხმობდა. მოაშორა თვალი ძველი თბილისის ხედს გიშრისფერმა.
ევას ურეკავდნენ.
ჯერ ეცადა დაეიგნორებინა.
ტელეფონი არ ჩერდებოდა.
-ევა!-წამოიძახა კაცმა, თუმცა მიხვდა, ასე ვერ გააგონებდა, ამიტომ მობილური აიღო და ევასკენ წავიდა. შემთხვევით დახედა ეკრანს.
"დედა" დიდი, თეთრი ასოებით ეწერა.
-დედა...-თავისთვის ჩაილაპარაკა კაცმა. ჯერ გაბრაზდა, საღამოს ჩაგვიშლისო. მერე გაეღიმა, წარმოიდგინა ევას დედა-მასავით ლამაზი, დახვეწილი, განსაკუთრებული...
სუნთქვა უფრო გაუჭირდა.
თავისდაუნებურად უპასუხა ტელეფონს.
სიტყვა არ უთქვამს, ახალგაზრდა გოგოს ხმა გაიგო.
აშკარად აფორიაქებული ჩანდა უცხო გოგონა, ხმას ვერ აკონტროლებდა, ცხადად ხედავდა კონსტანტინე, როგორ კანკალებდა გოგო...
-ევა!-იყვირა, როცა გოგომ სათქმელი დაასრულა...
ევდაკია, ახლახან რომ შეესწორებინა მაკიაჟი, წამში ალაზნისპირელის წინ დადგა და ანერვიულებულმა იკითხა, რა ხდებაო.
-ევა,-ძლივს ლაპარაკობდა კონსტანტინე. გიშრისფერი თვალები ებინდებოდა, სუნთქვა კიდევ უფრო უჭირდა,-სასწრაფოდ უნდა მოხვიდეთ,-თან ტელეფონს უწვდიდა გოგოს, თან აგრძელებდა,-დედათქვენი ცუდად არის.
-რა?!-შეიცვალა ევა. აკანკალდა. ემოციური იყო, თუმცა ახერხებდა ემოციების დამალვას. ახლა? ახლა არ შეეძლო. ტელეფონი უცებ გამოჰგლიჯა უფროსს და რაღაცის ძებნა დაიწყო, თან აცრემლებულ თვალებს არიდებდა კონსტანტინეს.
-კიდევ გითხრა რამე? რა გითხრა?
-მეტი არაფერი,-მუდამ მშვიდ ალაზნისპირელსაც რაღაც სჭირდა...
-კოსტა, მადლობა,-კარისკენ წასულმა უკან გაყოლილ კაცს ისე უთხრა, არც შეუხედავს,-ვეღარ დავრჩები... იქნებ, სხვა დროს... ჰო, სხვა დროს... აბა...
-ევა, დაწყნარდი...-ძლივს ჩაისუნთქა კონსტანტინემ გვიანი აგვისტოს ჩახუთული ჰაერი, კარი გაუღო ანერვიულებულ გოგოს და ისე გაჰყვა უკან, არც ვერანდა და ყვავილები გახსენებია, არც სიმბა.
-რას აკეთებ, შედი სახლში..!-მხოლოდ წამით შეავლო ევამ გიშრისფერს თვალი, ამ უკანასკნელმა კი ძლივს გაიღიმა:
-არა, მე წაგიყვან.
კონსტანტინე წინ გაქცეულ ტელეფონზე მოსაუბრე ევას უგდებდა ყურს. ცდილობდა რამე გაეგო. ცდილობდა ესუნთქა. ცდილობდა თავი შეეკავებინა. ცდილობდა დაწყნარებულიყო, რადგან საკუთარ თავს გადააბიჯა, ევდაკია სახლში დაპატიჟა, ის გაუკეთა, რაც მხოლოდ მართას, ახლა კი არ იცოდა, სად მიჰყვებოდა გოგოს.
ევაც მიდიოდა.
მიდიოდა და ვერ იაზრებდა, რამდენად ღრმად შეიჭრა კონსტანტინეს ცხოვრებაში. ვერ ხვდებოდა, რამდენად ძვირფასი იყო მისთვის...

*

-რა დაემართა?
-კომაშია.
-რატომ?
-ერთი წლის წინ ავარიაში მოვყევით. ჩემი ძმა გარდაიცვალა. დედა კომაშია,-თავდახრილმა გოგომ ისე თქვა, აშკარა იყო, ავარიის სცენა ჯერ კიდევ თვალწინ ედგა, ჯერ კიდევ გრძნობდა, ძმა რომ აკლდა...
-ამიტომ გჭირდებოდა ფული?-ხმა შეეცვალა კონსტანტინეს.
ზემოდან უყურებდა გიშრისფერთმიანი ხორბლისფერ გოგოს. უყურებდა და ალბათ, ნებისმიერი, ვინც მათ დაინახავდა, მიხვდებოდა, რამდენად იდეალურები იყვნენ ისინი ერთად.
უყურებდა კონსტანტინე, ევა კი თვალს არიდებდა.
-ექიმმა რაო?
-ჯერ არ გამოსულა...-კედელს მიეყრდნო ევა. და იმ წუთში თავბრუ დაესხა კონსტანტინეს. ხელი კედელს მიადო და თავი შეიმაგრა.
-არ მინდოდა ასე გამოსულიყო, მაგრამ...-დაიწყო ბოლოს კაცმა. ევამ გაიღიმა.
-ჯერ ოცდაექვსის ვარ. ძმა დავკარგე. დედა მჭირდება...ჯერ...-ღიმილით ამოხედა კონსტანტინეს. ისეთი ლამაზი იყო იმ დროს, ისეთი საოცარი, გიშრისფერმა გაუაზრებლად მოჰხვია ხელი და მთელი ძალით ჩაიხუტა. თუმცა დიდხანს ვერ გაძლო...
-კარგად ხარ?-მის მკერდში ჩამალულმა ევამ ამოილაპარაკა.
კონსტანტინემ ხელი გაუშვა ევას და კედელს მიეყრდნო, ძლივს ჩაისუნთქა ჰაერი და ევას ჩაწითლებული თვალებით შეხედა:
-ექიმს დაუძახე...

*

საწოლზე დაწყობილ ხელებში თავჩარგული ცდილობდა აჩქარებული გულისცემის დამშვიდებას. რამდენიმე წუთში ერთხელ ასწევდა ხოლმე თავს, მძინარე გიშრისფერისთვის რომ დაეხედა, თითქოს მის ჯანმრთელობას მხოლოდ მზერით მოუვლიდა... მერე ისევ დადებდა თავს და ფიქრობდა-რა უნდა ექნა კონსტანტინეს გარეშე? რა უნდა გაეკეთებინა, რაზე უნდა ეფიქრა, ეცინა... ვინ უნდა ჩაეთვალა ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან ადამიანად ცხოვრებაში..?
ბოლოს თავი ასწია. სკამის საზურგეს მიეყრდნო და ხელებგადაჯვარედინებული დაელოდა მის გაღვიძებას.
თვალი გაახილა თუ არა, ის დაინახა კონსტანტინემ და მაშინვე დახუჭა.
-ასე არ გინდა ჩემი ნახვა?-გაეცინა სკამზე მჯდარს.
-თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ გათიშვამდე ევდაკიას სახე დავინახე და მშვიდად მეძინა, რა თქმა უნდა, არ მინდა შენი ნახვა.
-ჩემს სახეს რას ერჩი?!-მაშინვე წამოიყვირა გიორგიმ, წყენა კი არ შეიმჩნია, რადგან იცოდა, კონსტანტინე იმას არ გულისხმობდა, რასაც ამბობდა.
-ევდაკია ლამაზია.
-მე არ ვარ?!
-არა, გიო, შენ მას ვერ შეედრები და არც იფიქრო ამაზე,-ამოილაპარაკა ჯერ კიდევ სუსტად მყოფმა ალაზნისპირელმა და გაიღიმა. გაიღიმა და ამ ღიმილს თითქოს მთელი სიმძიმე გამოატანა, მერე კი, გათავისუფლებულმა უფრო მშვიდად იკითხა,-სად არის ევა?
-ჰოლშია.
-როგორ არის?
-რა ვიცი, ინერვიულა...-მხრები აიჩეჩა გიორგიმ.
-არ მინდოდა ენერვიულა, უბრალოდ...
-სხვათა შორის, მეც ვინერვიულე! ევამ რომ დამირეკა და მითხრა რაც მოგივიდა, ივენთორს ისე დავემშვიდობე, ლიზასთვის არც კი ამიხსნია ნორმალურად, რა ხდებოდა.
-ვის?
-ქორწილის ივენთორს ვარჩევდი. ისე, გაგახსენებ, მალე ქორწილი მაქვს. შენ მეჯვარე ხარ და ნახევარ საქმეს უნდა აგვარებდე, მაგრამ არაუშავს... იყავი შენს ევასთან და შეაშინე ყოველ ჯერზე სუნთქვის შეკვრითა და გულის წასვლებით!
-დამშვიდდი, გიორგი!-გაღიზიანდა ალაზნისპირელი,-ვიცი, მნიშვნელოვანია შენი ქორწილი, მაგრამ... თვითონ მითხარი, გაარკვიე რა სჭირსო. და საერთოდ... დამაცადე, რა! ის ვიპოვე, გიო! ევა ვიპოვე! ის არის ის არამატერიალური გოგო ამ მატერიალურ სამყაროში, რომელსაც მთელი ცხოვრებაა ვეძებ... ნუ გაბრაზდები, თუ მისთვის გადავდებ ჩემი უაზრო ცხოვრების ნაწილს...
უყურებდა გიორგი მეგობარს და მის თვალებში ჩანდა, იმაზე მეტს გრძნობდა, ვიდრე ამბობდა. ეტყობოდა ალაზნისპირელს, იმას ვერ გადმოსცემდა სიტყვებით, რაც გულში ჰქონდა. ხედავდა ამას ესართია და ღიმილით უქნევდა თავს, ბოლოს კი მშვიდად, ბედნიერმა უთხრა:
-არ ვბრაზდები, კოსტა. სწორად იქცევი.
სანამ გიორგი და კონსტანტინე საუბრობდნენ ქორწილზე, ევაზე, გოგოს წარსულსა და ალაზნისპირელის მომავალზე, თეთრ კედლებს შორის აქეთ-იქით მოსიარულე ხორბლისფერთმიანს აია მშვიდად უყურებდა.
-რატომ არ ჩერდები?-იკითხა ბოლოს თავბრუდახვეულმა.
-ერთ პალატაში დედა წევს, მეორეში კოსტა. რა გამაჩერებს?!
-შენი სიარული რამეს უშველის?-თვალები გადაატრიალა აიამ,-თან კონსტანტინესთან გიორგია შესული.
-და აღარ არის სანერვიულო?-გაეცინა ევას. გიორგის ენდობოდა, თუმცა ეს ნდობა ვერ ამშვიდებდა.
-არა, მასზე გიორგი ინერვიულებს. ყველაზე რომ იღელვო, საკუთარი თავი და დედაშენი აღარც გაგახსენდება, ევა.
-კოსტა ყველა არ არის,-იმდენად მშვიდი სახე ჰქონდა ამ სიტყვების თქმის დროს ევას, იმდენად მშვიდი ღიმილი, აიასაც გაეღიმა. გაეღიმა, რადგან მიხვდა, კონსტანტინე ალაზნისპირელი ის არაადამიანი იყო, რომელიც ევდაკია დეკანოიძეს უნდა ექცია ადამიანად. და იცოდა აიამ, ევას ეს გამოუვიდოდა.
პასუხი აღარ დაუბრუნებია წითურს. ერთ-ერთი კარი გაიღო და თეთრი დერეფანი ოქროსფრად განათდა.
-როგორ არის? ექიმმა რა თქვა?-პირდაპირ მიახალა ევამ. გიორგის გაეღიმა.
-არაფერია სერიოზული, არ ინერვიულო. ბაბის სიკვდილის მერე გულზე შეექმნა პრობლემები...ზედმეტად გადაიტვირთა ემოციურად. დაისვენებს და გაწერენ,-წყნარად თქვა გიორგიმ თავისი ჩვეული, მუდამ თბილი ღიმილით. ევამ თითქოს იგრძნო, როგორ ჩაეღვარა სხეულში მონატრებული სიმშვიდე.



-მგონი, წასვლის დროა, ევა,-აია ჩაერთო საუბარში.
-მეც მივდივარ. წამო, წაგიყვანთ,-გაუფართოვდა ღიმილი გიოსგის.
ხორბლისფერთმიანმა თავი გააწნია, აქ უნდა დავრჩეო. გიორგი ახლა აიას მიუბრუნდა. აია უხერხულად დათანხმდა.
საავადმყოფოს შენობა ოქროსფერთმიანმა ბიჭმა წითურ გოგოსთან ერთად დატოვა. ანათებდა ოქროსფერი ბიჭი ისედაც ახლადგანათებულ თბილისს, თუმცა... თითქოს არაფერი იქნებოდა ეს სინათლე აიას ცეცხლისფერი ტონების გარეშე...

ცოტა ხანში მარტო მყოფი ევა კონსტანტინესთან მივიდა. მისი გიშრისფერი თვალები რომ დაინახა, თავისდაუნებურად ამოილაპარაკა:
-მადლობა ღმერთს!-მარჯვენა ხელი კი კისერზე ჩამოკიდულ ჯვარს დაადო მსუბუქად.
კონსტანტინეს კვლავ დაუბრუნდა უემოციო ტონი...
-ჰო, მადლობა გადაუხადე ყველაფრისთვის. შენი ძმისთვის, დედაშენისთვის, დანგრეული ცხოვრებისთვის, ჩემი გარდაცვლილი შვილისთვის და გულისთვის, რომელიც ემოციებს ვეღარ იტანს!
ისევ ცივი იყო კონსტანტინე. ისევ უგულო.
-რატომ ამბობ ამას...-თითქოს რაღაც ჩასწყდა გულთან ევას.
-იმიტომ, რომ ასეა.
-არ არის ასე. ღმერთმა გადამარჩინა. მეც, დედაჩემიც... შენც...
-ჰო, ევა, რა თქმა უნდა! ცხოვრება წამართვა, თუმცა გადამარჩინა.
-არა, კოსტა... სხვანაირად უნდა შეხედო ამ ყველაფერს...
-როგორ? როგორ, სხვანაირად?! როგორ შევხედო მკვდარი შვილის საფლავს სხვანაირად?! როგორ გავიგო ერთადერთი ბედნიერების წართმევა?!
-ის წაგართვა, თუმცა... მე ხომ აქ ვარ?
-შენს თავსაც წამართმევს.
-არა. ჩემს თავს სხვა ვერ წაგართმევს. შენ და მე. მხოლოდ ჩვენ შეგვიძლია ჩვენი მომავლის გადაწყვეტა.
კონსტანტინეს გაეღიმა. ევას ნაზი მტევანი ხელებში მოიაცია და ჰორიზონტს გახედა. იქ თითქოს რაღაც დაინახა. მერე კი თავისთვის გაიმეორა.
-მე და შენ. მე და შენ... მხოლოდ ჩვენ შეგვიძლია...

მართალი იყო ევდაკია.
მხოლოდ ორ ადამიანს შეუძლია გადაწყვიტოს, როგორი იქნება მათი ურთიერთობა.
ალბათ, ამიტომ შეიცვალა კონსტანტინე, ამიტომ იცინოდა უფრო მეტს... ამიტომ საუბრობდა უფრო გახსნილად, ამიტომ იხსნებოდა ევდაკიას წინ, სიმშვიდეს, რომელიც მუდამ თან სდევდა, ევას წინ თავიდან იშორებდა...

ევა კონსტანტინეს ენდობოდა.
ენდობოდა იმდენად, რომ ვერც კი წარმოიდგენდა, თუ რაიმე ცუდის გაკეთება შეეძლო კაცს.
თუმცა, არც კონსტანტინე თვლიდა, რომ არასწორად იქცეოდა.
იმ დილით კი, როცა საავადმყოფოდან გაწერეს, კონსტანტინემ ევდაკია სამსახურში მიიყვანა, იქიდან კი, როგოც წესი, ჯერ სახლში წავიდა, ვერანდას მიხედა, კატას მოუარა, წაიკითხა, დახატა, შემდეგ კომპანიაში წავიდა.
ევამ მაღაზია ადრე დახურა. კონსტანტინეს ნახვა უნდოდა. გზაში წითელი ღვინო იყიდა და კომპანიისკენ წავიდა.
ისევ უზარმაზარი შენობა.
ისევ უამრავი ხალხი.
თავაწეული მიაბიჯებდა ევდაკია და სასიამოვნო აურას ქმნიდა ყველგან, სადაც გაივლიდა.
გაუკვირდა, როცა კონსტანტინეს კაბინეტთან არ დახვდა ელენე, თუნცა ამაზე ბევრი არ უფიქრია, პირდაპირ კაბინეტის კარი შეაღო, იქ კი...
მაგიდას მიყრდნობილი გიშრისფერთმიანი ნაცრისფერთვალებიან გოგოს ვნებიანას აწებებდა თხელ ტუჩებს...