თავი 10


დაკვირვებიხართ, რომ ყველაფერი კარგად მანამდეა, სანამ მიხვდებით, რომ ყველაფერი კარგად არის?
ყველაფერი თქვენს ხელშია, სანამ დაუკვირდებით, რომ აკონტროლებთ.
ყველაფერი წყნარადაა, სანამ ქაოსს დაუგდებთ ყურს...

ევდაკია დეკანოიძემ დაიბრუნა ბედნიერება, რომელიც ერთი წლის წინ ძმის საფლავს ჩააყოლა. და როცა გადაწყვიტა, ეს ბედნიერება სახლში შემოეშვა და კარი ჩაეკეტა, გასაღები დაკარგა.

კონსტანტინემ მაშინვე შეამჩნია კართან მდგარი ხორბლისფერი გოგო და ელენეს თეთრ კანს მოაშორა თავისი თხელი ტუჩები.
-სად არის მუსიკა? შოპენი, ბეთხოვენი... წითელი ღვინო?-ისე იკითხა ევამ, თითქოს საყვარელ ადამიანს ქალთან არ წაუსწრია, მერე კი თვითონვე დაამატა,-აი, ღვინო მოგიტანეთ.
-ეგ მხოლოდ მნიშვნელოვან ადამიანებთან ყოფნისას მჭირდება, ევა,-კონსტანტინემაც მშვიდად უპასუხა, თუმცა ევასგან განსხვავებით, მისი სიმშვიდე ყალბი არ იყო.
-მე შენთვის მნიშვნელოვანი არ ვარ?!-ახლა ელენემ ამოიკნავლა. ევდაკიას გაეცინა.
-ისევ ერთად უნდა გავარჩიოთ ჩვენი ურთიერთობა თუ მარტო დაგვტოვებთ, ელენე?-მშვიდად უღიმოდა ნაცრისფერთვალებას ევა. თუმცა კონსტანტინე ხედავდა ამ სიმშვიდეში რამდენი იმალებოდა და ხვდებოდა, ევდაკიასთან დიდი "პირველი კამათი" ელოდა.
-არ ვაპი...
-ელენე, გადი,-გააწყვეტინა გოგოს დაწყებული სიტყვა კონსტანტინემ და ძლივსნაპოვნი გამბედაობა ისევ დაკარგა ელენემ. გაფართოებული თვალებით შეხედა კონსტანტინეს, თითქოს ეუბნებოდა, ამას როგორ მიკეთებო, თუმცა კონსტანტინე მხოლოდ ევას უყურებდა და ელენესაც სხვა გზა აღარ ჰქონდა.
კარისკენ წავიდა. იქ კი ევამ ღვინის ბოთლი გაუწოდა.
-მე მალე გავალ. ეს დაგჭირდებათ,-დაამატა და მოუნდა მკვლელი ყოფილიყო, როცა ელენემ ღიმილით გამოართვა ბოთლი.

მარტო დარჩნენ ევა და კონსტანტინე.
მხოლოდ ახლა იგრძნო ევამ, რამდენად უჭირდა სუნთქვა. შინაგანად კანკალებდა. სხეულს ძლივს იმორჩილებდა.
გიორგიმ თქვა, კონსტანტინე ემოციებს ვერ იტანს, ცუდად ხდებაო.
ახლა რა სჭირდა კონსტანტინეს? რატომ არ იმჩნევდა არაფერს? ნუთუ საერთოდ არ ღელავდა?
-დიდი ხანია ერთად ვართ?-დაიწყო ბოლოს გოგომ. ალაზნისპირელი კი მშვიდად პასუხობდა.
-არა.
-და მასთან დიდი ხანია ხარ?
-მასთან არასდროს ვყოფილვარ.
-ჩემი თვალით რა დავინახე, კონსტანტინე? მეგობრულად კოცნიდი ლავიწის ძვალზე თმააწეწილ გოგოს?!-გაღიზიანებულმა ევამ ხელები აიქნია და დაინახა, როგორ ჩაეცინა მაშინ კონსტანტინეს.
-არა, მასთან მხოლოდ ფიზიკური ურთიერთობა მაქვს, ევა. ვერ ვხვდები, ამაში რა პრობლემას ხედავ?
-ანუ მე რომ ვინმესთან შემომისწრო, ეს არ იქნება პრობლემა?!
-არა,-მშვიდად უპასუხა კაცმა. და მაშინ მიხვდა ევა, მაშინ გაახსენდა, რომ კონსტანტინე არ იყო ადამიანი...
-რას ამბობ, კოსტა...-გაოცებულმა ამოილაპარაკა,-ასე აღარ გაინტერესებ? იმდენად, რომ ღალატზე რეაქცია არ გექნება?!
-ეს არ არის ღალატი, ევა. სექსი სხვაა, მე და შენ კი ეს არ გვაკავშირებს. მე და შენ ერთმანეთი იმდენად გვაინტერესებს...
-იმასაც კი არ ამბობ, რომ ერთმანეთი გვიყვარს,-ზიზღით ამოილაპარაკა ევდაკიამ. იმ წუთს უნდოდა, დაევიწყებინა კონსტანტინე... იმ მომენტში ყველაფერს გასცემდა, ოღონდ გიშრისფერი ღვთაების წინ არ მდგარიყო.



-იმიტომ, რომ სიყვარული არ არსებობს, ევა! ეს პირველად არ მითქვამს შენთვის. უნდა მიხვდე განსხვავებას, ევა. მე და შენ რაღაც სხვა გვაკავშირებს. რაღაც, რასაც სახელი არ აქვს... ვისთანაც არ უნდა გქონდეს სხვა სახის ურთიერთობა, ან მე ვისაც არ უნდა ვაკოცო, ჩვენ არ შევიცვლებით, ევა. მე და შენ ისევ "ჩვენ" ვიქნებით, ისევ ერთმანეთისთვის... იმიტომ, რომ ეს გრძნობა...
-გასაგებია,-კარისკენ შებრუნდა ევა,-მგონი, ვერანაირად ვერ ვიქნებით ერთად.
-რა?-ახლა, მხოლოდ ახლა ანერვიულდა კონსტანტინე. ევასთან მიახლოება სცადა, თუმცა რაღაც არ აძლევდა ამის უფლებას. რა იყო ეს არ იცოდა. სიამაყე? ან იქნებ ის უცნობი გრძნობა, რომელზეც თავად საუბრობდა...
-მე შემიძლია ვიყო იმ ადამიანის გვერდით, ვისაც არ სჯერა ღმერთის, თუ ჩემი სჯერა. შემიძლია ვიყო იმ ადამიანის გვერდით, ვისაც არ სჯერა სიყვარულის, თუ მეტყვის, რომ მასში ჩემი ინტერესი არასდროს გაქრება... მაგრამ ვერ ვიქნები ისეთი კაცის გვერდით, რომელიც ჩენთან არყოფნის დროს სხვა ქალით ერთობა.

აღარ მოუსმენია კონსტანტინესთვის. არ მიუქცევია მისთვის ყურადღება. კომპანიიდან ამაყად გავიდა.
კონსტანტინე ალაზნისპირელი კი ძლივს მივიდა სკამთან.
ჩამოჯდა. გიორგის დაურეკა.
და დიდხანს, დიდხანს იჯდა იქ. იჯდა და ცდილობდა ესუნთქა, ცდილობდა, გული არ წასვლოდა, სანამ გიორგი არ მოაკითხავდა.

კაბინეტში ისე შევარდა გიორგი, არ უკითხავს ელენესთვის, არც გოგოს ანერვიულებული სახე და აკანკალებული სხეული შეუმჩნევია.
-რა ჯანდაბა გააკეთე?!-ძლივს გააკონტროლა ხმა. კონსტანტინე კი იჯდა... ვერ სუნთქავდა. გიშრისფერი თვალები ჩაწითლებოდა, თხელი ბაგეები დაეშორებინა და ხარბად ეწაფებოდა ჰაერს, რომელიც ფილტვებამდე ძლივს აღწევდა.
-იმდენად არ მენდობი, რომ ამ მდგომარეობაში მიყურებ და მას იცავ?-ძლივს ამოიხავლა კაცმა. ოქროსფერ თმებში შეიცურა ხელი გიორგიმ.
-რატომ ამბობ მაგას, რატომ...-დანანებით ჩაილაპარაკა. როგორი სხვანაირი იყო მაშინ გიორგი ესართია... როგორი უცნაური, ბნელი და მოღუშული. არ იცინოდა ოქროსფერი ადამიანი და ალბათ, ეს რომ დაენახა აიას ან ევას, აუცილებლად ძალიან გაუკვირდებოდათ.
კონსტანტინეს არ გაუგია გიორგის სიტყვები. მხოლოდ უმეტყველო თვალებით გასცქეროდა ჰორიზონტს, თუმცა უკვე თითქმის ვეღარაფერს ხედავდა.
-ელენე, წყალი შემომიტანე!-გასძახა ბოლოს გარეთ მდგარ გოგოს, თვითონ კი კონსტანტინეს დაეხმარა, კომფორტულად დამჯდარიყო. თუმცა ნახევრად გონდაკარგულ კონსტანტინეს არ ახსოვს, გიორგი მაინც ყველაფერს ცდილობდა... გიორგიმ იცოდა, სჭირდებოდა იმ უნამუსო გიშრისფერს, რომელიც საკუთარი უაზრო პრინციპების გამო ყველაფერს კარგავდა, სიცოცხლის კიდევ რამდენიმე წელი, რომ გაეგო, რა იყო ცხობრება... რომ გაეგო, ყველაფრისთვის გარდაცვლილი შვილის გამო არ უნდა გადაესვა ხაზი.

*

აიას წითელ ხვეულებს შორის გამომძვრალი მზის სხივები ევდაკიას თაფლისფერ თვალებს ეცემოდა. დეკანოიძე მხიარულად უსხამდა წყალს პატარა ქოთნის ყვავილს.
-რამდენ ხანს უნდა გააგრძელო ეს?!-წამოიკივლა ბოლოს ნერვებაშლილმა აიამ. ევას გაუკვირდა. უცნაურად გამოხედა მეგობარს.
-რა?-ისე იკითხა, აშკარა იყო, ვერ მიხვდა რა უნდოდა წითურს.
-როდემდე უნდა გააგრძელო ისე მოქცევა, თითქოს არ გაინტერესებს?!
-სავარაუდოდ,-ახლა მეორე ქოთნისკენ მიბრუნდა ევა,-სულ ასე ვიქნები, იმიტომ რომ მართლა არ მაინტერესებს.
-ნუ სულელობ!
-აია, სულ მცირე, სულ ცოტა მაინც თუ იცი ჩემ შესახებ, როგორ მთხოვ, რომ ღალატი ვაპატიო?!
-არ გთხოვ, აპატიო... უბრალოდ...
-უბრალოდ რა?-თავდახრილ აიას ზემოდან დახედა ხორბლისფერმა.
-დაივიწყე,-წარბშეჭმუხნილმა აიამ ისე თქვა, ევა მიხვდა, ეს ყველაზე დიდი თხოვნა იყო, რაც იმ წუთში აიას თავში ყველა სხვა თხოვნას ებრძოდა.
დაივიწყებდა თუ არა? ვერა. ალბათ, ვერასდროს დაივიწყებდა იმ უემოციო სახეს, რომელსაც ძალიან იშვიათად გადაურბენდა ღიმილი. ვერც ამ ღიმილს დაივიწყებდა, რადგან ზედმეტად უცნაური, ზედმეტად განსხვავებული და განსაკუთრებული იყო. ვერ დაიმიწყებდა მის ცრემლიან თვალებს წარსულის გახსენებისას, ვერც იმას, თუ როგორ ინერვიულა "პაემანზე" და ვერც იმას, როცა საავადმყოფოში დედამისის გამო გვერდში ედგა.
და ვერც იმ უკანასკნელ სურათს დაივიწყებდა. ვერ დაივიწყებდა, როგორ ეხვეოდა ელენეს კონსტანტინეს ხელები, რომლებიც მანამდე, ცოტა ხნით, მაგრამ მაინც ევას ეკუთვნოდნენ.

იმ საღამოსაც, როცა აია წავიდა, მარტო დარჩა ევა. იჯდა ფანჯრის რაფაზე და წინ მდგარ პატარა ქოთანს უყურებდა. მაშინ ინატრა, სიმბა ჰყოლოდა. კონსტანტინეს სიმბა. სიმბა დაელაპარაკებოდა თავისი დიდი, ცისფერი თვალებით...



ისე დაელაპარაკებოდა, როგორც კონსტანტინეს. ისე გაუგებდა, როგორც კონსტანტინეს...
მერე, მზემ რომ დამალვა დაიწყო, თვალები დაეხუჭა ევდაკიას. შორიდან თითქოს რაღაც ხმა მოესმა, თუმცა ყურადღება არ მიაქცია. იფიქრა, ყველაფრისგან შორს ყოფნა როგორი იქნებოდა და მოუნდა, გამოეცადა. ამიტომ აღარ მიაქცია ხმას ყურადღება, მოლანდებად ჩათვალა.
დაიძინა ევდაკიამ.
დაიძინა და ყველა პრობლემა დედამიწაზე დატოვა.
სად წავიდა?
შორს.
სადღაც შორს.
შორს ადამიანთა სამყაროდან. შორს ტკივილისა და სინანულისგან...

თვალი რომ გაახილა, უკვე ბნელოდა. მილეული აგვისტოს ვარსკვლავები ანათებდნენ პატარა თბილისის პატარა ქუჩებს. სახლშიც ბნელოდა. ამოიხვნეშა ევამ, ემოციებისგან დაცლილი წამოდგა შუქის ასანთებად.
და როგორც კი ოთახში დაბუდებული შავი ფერი სინათლემ ჩაანაცვლა, ევამ წამოიკივლა და გულაჩქარებულმა მარჯვენა ხელით ჯვარი მოძებნა.
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?!-ჯერ ვერ გააკონტროლა გოგომ ხმა, მერე, კაცის უემოციო სახეს რომ დააკვირდა, თვითონაც დალაგდა.
-დავაკაკუნე. ზარიც დავრეკე. არ გამიღე. ჰოდა, ჩემით გავაღე,-სავარძელში მჯდარი გიშრისფერი მშვიდად საუბრობდა, თითქოს ცოტა ხნის წინ ცხოვრების ახლადნაპოვნი აზრი არ დაეკარგოს.
-რატომ მოხვედი?! შენი საყვარელი მდივანი მარტო როგორ დატოვე?! ცოდოა...
-ელენე მას მერეა მარტო, რაც შენ გაგიცანი.
-მე რომ ბოლოს ვნახე, არ უჩიოდა მარტოობას,-მხრები აიჩეჩა ევამ და კონსტანტინეს კარისკენ ანიშნა,-წადი ჩემი სახლიდან.
ალაზნისპირელი ფეხზე წამოდგა. ნელი ნაბიჯებით დაიძრა ევასკენ.
-გიორგი ვნახე. მითხრა, რომ არასწორი ვარ.
-გიორგი კარგი ადამიანია, უფრო ხშირად რომ უსმენდე, ალბათ, შენც ადამიანი იქნებოდი,-ევა იმდენად არაფრისმთქმელი თვალებით უყურებდა კონსტანტინეს, თითქოს ერთსაათიანმა ძილმა ჩააქრო ყველა გრძნობა მასში... თუმცა კონსტანტინეს არ ესმოდა, რას ამბობდა ევა. კონსტანტინე უახლოვდებოდა იმ ოცნებას, რომელიც მუდამ უტრიალებდა გონებაში. უახლოვდებოდა და საუბარს განაგრძობდა.
-ვიცი, რომ არ ვარ სწორი. ვიცი, რომ არ ვიქცევი ადამიანივით. მაპატიე, თუ არ მჯერა შენი ღმერთის, მაგრამ შენი მჯერა, ევა. მაპატიე, რომ არ ვამბობ, რომ მიყვარხარ, რადგან არ ვთვლი, რომ ეს სიცრუე ჩემს გრძნობას შეეფერება, თუმცა თუ შენ ამ გრძნობას დაუძახებ სიყვარულს... თუ შენთვის ესაა სიყვარული, მაშინ იყოს ასე.
-რას გულისხმობ?-სიჩუმეში ახლა ევას ნაზი ხმა გაისმა.
-არ მაინტერესებს ინტერესს დავუძახებთ ამას თუ არა. თუ გინდა იყოს სიყვარული. დავუძახოთ ამას ჩვეულებრივი ადამიანებივით, მიუხედავად იმისა, რომ მე და შენ არ ვართ ადამიანები... დავუძახოთ სიყვარული, ოღონდ ჩემთან იყავი, ევა...
-ორი ადამიანის სიყვარული, სადაც მესამეს ადგილი არ არის?-რაღაც სინათლემ გადაურბინა ევას სახეს. კონსტანტინემ თავი დაუკრა გოგოს. ევამ კი ეჭვით იკითხა:
-სხვა ქალებს დაივიწყებ, კოსტა?
-უკვე დავივიწყე,-გაიღიმა კონსტანტინემ.
ყველაფერს ერჩივნა ის ღიმილი ევას. ის თეთრი კბილები წითელ ბაგეებს შორის, ის გიშრისფერი თვალები, ღიმილის გამო რომ მოეჭუტა, ის დაუმორჩილებელი გიშრისფერი თმა, შუბლზე რომ ეყრებოდა და ის ხელები... ის უხეში, თბილი ხელები, სახეზე რომ ეხებოდნენ ევას...

ცხოვრება სირთულეებითაა სავსე. არჩევანი ბევრია, ძალიან ბევრი და ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სირთულე, სწორედ არჩევაა მრავალთაგან იმ ერთის, რაზეც შენი მომავალი ხდება დამოკიდებული.
ზოგი ოჯახს ირჩევს, დედ-მამას და და-ძმას. ზოგი დამღლელ ცხოვრებას იწყებს, სადაც უამრავი მომაბეზრებელი სამსახური და გაუთავებელი თავის ტკივილია.
ზოგი ცხოვრებას საყვარელი ადამიანის გამო ივიწყებს, ზოგი კი პირიქით, საკუთარ ცხოვრებას ყველას ამჯობინებს.
მანაც აარჩია. ზუსტად იმ დროს აარჩია, როცა ყველაფერი დათმო ხორბლისფერკანიანი ქალისთვის. რა აარჩია? ეს მხოლოდ მან იცოდა. მან და იმ ღმერთმა, რომელიც მისთვის არ არსებობდა... ან იქნებ თვითონ ფიქრობდა ასე, სინამდვილეში კი ყველა შემხვედრი მიხვდებოდა, რომ კონსტანტინე ალაზნისპირელმა საკუთარი ცხოვრება მხოლოდ ევდაკია დეკანოიძესთვის დათმო.

*

სექტემბერი დაიწყო და აგვისტოს მზემ ჩასვლის წინ იქროს ჯაჭვებით გადაბმული ევდაკია დეკანოიძე და კონსტანტინე ალაზნისპირელი იხილა. ალბათ, მზეს რომ ლაპარაკი შეეძლოს, მთვარესა და ვარსკვლავებს მოუყვებოდა, რომ ორმა ადამიანმა დედამიწა მასზე მეტად გაანათა.

სექტემბრის პირველ ღამეს კი მთვარე წყვილს მიესალმა. მიესალმა და მათთვის გაანათა გრძელი, გრძელი გზა. ევდაკიამ და კონსტანტინემ არ იცოდნენ რა ხდებოდა იმ გზაზე. მხოლოდ ის იცოდნენ, რომ მარტოებს უნდა ეარათ. და გვიან მიხვდნენ, რომ უამრავი რამის დათმობა მოუწევდათ...

*

იმ ღამეს კონსტანტინესთან დარჩა ევდაკია. დილით კი, რატომღაც კონსტანტინე ოთახში არ დახვდა. ფეხზე წამოდგა. გრილი ნიავი ღია ფანჯრიდან აღწევდა და თხელ ფარდებს აფრიალებდა.
ხალათი შემოისხა ევამ ხორბლისფერ კანზე და ოთახიდან გავიდა.
დერეფანში სიმბა შეხვდა. კაბინეტისკენ მიდიოდა. ევაც მას გაჰყვა.
თაროებით დაფარულ ყავისფერ ოთახში შევიდა და თავი სხვა სამყაროში იგრძნო. ყველგან წიგნი იდო, ყველა თაროზე და უჯრაში.
ყავისფერ მაგიდაზე ორი წიგნი იდო. "იესოს სახარება" და "ყოფის აუტანელი სიმსუბუქე". იმ მომენტში საშინლად მოუნდა ამ წიგნებზე კონსტანტინეს აზრის მოსემნა. და სწორედ მაშინ გაახსენდა მომღიმარ გოგოს, რომ ის, ვისაც ეძებდა, კაბინეტში არ იყო. სიმბა ოთახიდან გაიყვანა.



ახლა სახელოსნოსკენ წავიდა, თან ნაზი ხმით დაუძახა.
თუმცა კლასიკური მუსიკით გაბრუებულ ალაზნისპირელს არ გაუგონია საყვარელი ქალის ხმა.
კარში მდგარი ევა უყურებდა, როგორ ირხეოდა კონსტანტინეს სხეული მსუბუქად წყნარ მუსიკაზე. გვერდით, მაგიდაზე წითელი ღვინის ბოთლი ედგა, მაღალი ჭიქით. გიშრისფერთმიანის ხელი რბილ მონასმებს ტოვებდა უზარმაზარ ტილოზე. იქ კი ყვავილებიან კაბაში გამოწყობილი გოგო იყო გამოსახული, ხორბლისფერი კანით, სწორი ცხვირით, ხვეული, ხორბლისფერი თმით, სქელი ტუჩებითა და თაფლისფერი თვალებით.
-კოსტა...-ყურებამდე გაღიმებულ ევას თავისდაუნებურად წამოსცდა. ახლა იგრძნო კონსტანტინემ დეკანოიძის იქ ყოფნა. ფუნჯი და პალიტრა მაგიდაზე დადო და ღვინო ჩამოასხა. საღებავით დასვრილი ხელი წინსაფარზე შეიწმინდა. ჭიქით ხელში ღიმილით მიუახლოვდა ევას. ჭიქა მას გადასცა და გოგომაც მშვიდად გამოართვა. მოსვა თუ არა, იმავე მაგიდაზე დადო, საიდანაც კონსტანტინემ აიღო და გათავისუფლებული გოგოს ტუჩებს მაშინვე დაეწაფა კონსტანტინე.
წვრილ წელზე მოჰხვია ხელები კაცმა, ევამ კი კისერზე შემოაჭდო ნაზი მტევნები.
შოპენის ფონზე მოცეკვავე წყვილი საოცრად ჰარმონიულად ეწყობოდა არეულ სახელოსნოს, რომელშიც ყველა კედელზე ნახატი იყო მიყუდებული, ყველა თაროზე საღებავი ან ამ საღებავით დასვრილი ქილა და ფუნჯები ეწყო...
ის პატარა ოთახი, ის მუსიკა, ღვინო, ნახატი და ცეკვა, ალბათ, არასდროს გაქრებოდა გიშრისფერისა და ხორბლისფერის მეხსიერებიდან...
ევდაკიამ და კონსტანტინემ დაიწყეს მთვარით განათებულ გზაზე სიარული, თუმცა სწორედ მაშინ, როცა ყველაზე ბედნიერები იყვნენ, მთვარემ ნათება შეწყვიტა. რა იცოდნენ, თუ მალე მის ადგილს მზე დაიკავებდა...

-გაიღვიძეთ!-გაისმა უცებ სახლში ხმა,-გა-იღ-ვი-ძეთ!-უფრო გაძლიერდა და ახლა მუსიკა მთლად ჩაახშო.
-რა ხდება?
-რა აყვირებს?-ერთდროულად წამოიყვირეს ევამ და კონსტანტინემ. გაეცინათ. ცეკვა შეწყვიტეს და მუსიკა გამორთეს, მანამდე კი სტუმარმა კიდევ ერთხელ მოასწრო დაძახება.
-გიორგი...-ღიმილით გადაკოცნა ევამ ახალი მეგობარი.
-ჩემი სარძლო უნდა იყო შენ! დაგეხმარები, ქორწილისთვის რომ მოემზადებით! აი, ჩემზე მაგარი დამხმარე არ გეყოლება!
-რა?-უკვე ხმამაღლა მომცინარმა გაკვირვებით შეხედა კაცს.
-ჩვენ ქორწილზე არ გვიფიქრია, ნუ უსწრებ მოვლენებს,-მშვიდად ჩაერია კონსტანტინე, როცა უკვე სავარძლებზე დაიკავეს ადგილი. გიორგიმ ჯერ გიშრისფერს გახედა, მერე ევას და ისევ ალაპარაკდა:
-ეს მეთვრამეტე საუკუნის ფილოსოფოსია დიდი ბრიტანეთიდან. ნუ მოუსმენ შენ მაგას! მე მომისმინე! აუ, შენ კარგი მეჯვარე იქნებოდი, რა! მაგრამ ამ გიჟ ფილოსოფოსს შევპირდი წლების წინ...-იმდენად ჩქარა ლაპარაკობდა და ისეთი გაბრწყინებული სახე ჰქონდა, ევაც და კონსტანტინეც მხოლოდ ყურებითა და მოსმენით ბედნიერდებოდნენ, თუმცა ბოლოს ევამ მაინც ვერაფერი გაიგო.
-გოგო, რა დაგემართა!-შესძახა გიორგიმ და ალაზნისპირელს გადახედა,-კოსტა, არაფერს ეუბნები ამ ბავშვს?!
-ბავშვი არ ვარ მე!-წამოიკივლა გოგომ და მის ამ საქციელზე კონსტანტინეს ღიმილი უფრო გაფართოვდა, თუმცა ხმას არ იღებდა.
-როგორ არ ხარ?! შვიდი წლით ხარ ჩვენზე პატარა. ოცდაექვსი წლის გოგო ბავშვია, აბა რა არის!-თუმცა მიხვდა გიორგი, რომ მალე ისევ აკივლდებოდა ევა და თემა ჩქარა შეცვალა,-ორ თვეში ქორწილი მაქვს. კოსტა, შენ მეჯვარე ხარ. ევა, შენ არა... მაინც უნდა დაგვეხმარო! აიასაც ვუთხრათ! არა, მე ვეტყვი აიას! და შენ და აია დაგვეხმარებით...
-დაგეხმარებით!-წამოიძახა გოგომ, თან ტაში შემოჰკრა. პატარა ბავშვივით აჟიტირდა, ფეხზე წამოხტა.
-საით?-კონსტანტინემ გააყოლა ნათელი მზერა საყვარელ ქალს.
-უნდა ავარჩიო ტანსაცმელი, ფეხსაცმელი... ლიზასაც უნდა დაველაპარაკო, პატარძალს ხომ არ გადავფარავ...
-პატარძალს ყველანაირად გადაფარავ, ევა, თუნდაც არ გეცვას ლამაზად,-მშვიდად გაუღიმა კონსტანტინემ ხორბლისფერ გოგოს და მაშინვე დაიმსახურა გიორგის მკაცრი მზერა.
-ჩემს საცოლეს თავი დაანებეთ!-გაბუტული ბავშვივით წამოიყვირა.

იმ საღამოსვე გაისმა ზარის ხმა აიას სახლში. გაწეწილი წითელი ხვეულებით მიირბინა კართან გოგომ და როგორც კი გიორგი დაინახა, დიდი ცისფერი თვალები გაუბრწყინდა. სახლში შეიპატიჟა, ყავა შესთავაზა და სამზარეულოში გავიდა მოსამზადებლად.
გიორგი კი დივანზე იჯდა და ბედნიერებას აფრქვევდა ნათელი ღიმილით. ნაბიჯების ხმა რომ გაიგო, იფიქრა აია მოდისო, გასწორდა და მოემზადა საუბრის დასაწყებად, თუმცა მალე სასტუმრო ოთახისკენ მომავალი ალაპარაკდა.
-აია, სად არის ჯოისტიკები?!-წუწუნით შემოვიდა თორმეტი-ცამეტი წლის ბიჭი, წითელი თმითა და დიდი, ცისფერი თვალებით, თუმცა უცხო კაცის დანახვისთანავე შეეცვალა სახე. ზრდილობიანად მიესალმა სტუმარს და ვინაობაც იკითხა.
გიორგი ესართია დადებითი პიროვნება იყო. მალევე გაუგო ბიჭს. ალბათ, უცნაური არ არის, მასთანაც ქორწილზე რომ გააბა საუბარი, თუმცა ცამეტი წლის ბიჭი ამით როგორ დააინტერესა, საკვირველია.
-ილია!-შესძახა სავარძლისკენ ყავით ხელში მომავალმა აიამ,-გიორგი, ეს ჩემი ძმაა, ილია,-მალევე დაამატა ღიმილით.
გიორგიმ უთხრა, უკვე გავიცანიო და თან წარმოიდგინა, როგორ უვლიდა ოცდაშვიდი წლის გოგო ცამეტი წლის ბიჭს, რომელიც რამდენიმე დღით უცხოეთში გამგზავრებულმა მშობლებმა დაუტოვეს.
ცოტა ხანს სამივე ერთად საუბრობდა.



ილიას ეტყობოდა, ბევრი რამის გაგებას ცდილობდა გიორგიზე. ბოლოს, ილია ოთახში გაისტუმრეს და ისედაც უბედნიერესი გიორგი უფრო გაბედნიერდა, ქორწილზე ლაპარაკის საშუალება კიდევ ერთხელ რომ მიეცა.
გიორგიმ აია ქორწილში დაპატიჟა. არ გაკვირვებია, როცა წითურმა სიხარულისგან შეჰკივლა მცირედი გაოცების შემდეგ, რადგან ქორწილზე იცოდა, თუმცა ზუსტი თარიღის გაგება უდიდეს ბედნიერებას ჰგვრიდა.
-რა ჩავიცვა? კაბა მაქვს საყიდელი! და ფეხსაცმელი. თმას უნდა მივხედო, გაპუტული ხომ ვერ წამოვალ?
-ყველა ქალი ერთნაირია,-დანანებით ჩაილაპარაკა. ოქროსფერთმიანმა,-გოგო, თქვენ თავს მიხედავთ! კოსტას უნდა დაეხმაროთ შენ და ევა!
თუმცა აიას არ აინტერესებდა გიორგი რას ფიქრობდა. მის წინ დაიწყო მომავალზე ფიქრი და როგორღაც გიორგიც ჩართო ამაში.
1იმ ღამეს მარტო დარჩნენ აია და ილია და ოჯახური საუბრისას პატარა ძმამ ინტერესით შეაპარა უფროსს.
-აია, გახსოვს, იდეალური ბიჭი რომ წარმოიდგინე?
აია გაქვავდა. ილიამ განაგრძო:
-ქერა თმა აქვსო, თაფლისფერი თვალებიო. პოზიტიურია და დადებითიო.
-მერე?-დაბნეულს გაეღიმა აიას და ძმის სიტყვებმა საბოლოოდ დაუბინდა გონება:
-გიორგი ზუსტად ეგეთია.