ყველას დიდი მადლობა რომ კითხულობთ ჩემს ისტორიას.
ვიცი რომ პატარა თავია მაგრამ მეტის დაწერა ვერ შევძელი.
მოუთმენლად ველი თქვენს შეფასებებს... :)


-კარგი რა სანდრო-ჩემს ცხვირწინ აფრიალებულ თეთრ კაბას კოპებ შეკრული ვუყურებ-იქნებ კაბა არ ჩამეცვა? არაა საჭირო შენც კარგად იცი
-პირველად ვქორწინდებით და მაისურით და ჯინსებით დავქორწინდეთ? მიდი რა, ჩემი ხათრით-კაბას ხელში მაჭერინებს და გასახდელს შორდება... უკვე საქორწწინო სახლში ვართ, საჭირო საბუთებითა და როგორც ჩანს სამოსითაც
-თუ მე ამის ჩაცმას მაძალებ შენ რატომ ხარ უბრალო ტანსაცმლით?-ხმამაღლა ვამბობ , მაგრამ ვიცი რომ მაიმც ვერ გაიგონებს-ან მე რას ვჭირვეულობ, მშვენიერი კაბაა...-ვამბობ ჩემთვის და სწრაფად ვიცვამ
ისე მიხდება, მგონია ჩემს ტანზეა შეკერილი, მაგრამ რა გასაკვირია? ეს სამოსი ხომ სანდრომ შემირჩია, მას კი ეს ძალიან კარგად გამოსდის
-სად არ არიან, ნინო და კახა-დანანებით ვაქნევ თავს და ვიცინი
მბზინავი სარკის წინ ვტრიალდენი და სარკეში მომზირალ თვალებაკიაფებულ ჩემს თავს რომ ვხედავ პულსი მიჩქარდება-სანდროზე არ იფიქრო-სიტყვა არ მაქვს დამთავრეებული სანდრო ჩემს უკან ჩნდება და თავისკენ მატრიალებს
-რატომ არ უნდა იფიქრო ჩემზე?-შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილს რომ ვხედავ ისე მესიმპატიურება თვალს ძლივს ვაშორებ
-იმიტომ რომ ნერვებს მიშლი-აჩეჩილ თმას ვუსწორებ-კარგად გამოიყურები
-მადლობა ცუნცულ, შენც ძალიან ლამაზად გამოიყურები
-ეს ცუნცულ დაიშალე თორემ ვერ გადამირჩები
-ტიკტიკს მოეშვი და წამოდი თორემ ვეღარ დავქორწინდებით-წელზე ხელს მხვევს და წინ მიბიძგებს. მის შეხებაზე ჟრუანტელი მივლის
“რა დროს ჟრუანტელია ლილე?! ჭკუას მოუხმე“ ვფიქრობ და ჩემს სახეზე მოშტერებულ სანდროს მსუბუქად ვუღიმი...
ესეც ასე, დავქორწინდით!
რეგისტრატორის სიტყვებზე „პატარძალს ვთხოვ, წერილობით დაადასტუროს ქორწინებაზე თანხმობა_ო“ გულმა ერთდროულად, რამდენიმე დარტმა გამოტოვა, შემდეგ კი მთელი ძალით დაიწყო ფეთქვა...
სახლისკენ მიმავალი გზა ფეხით გავიარეთ. ალბათ ბევრი იფიქრებდა ჩვენზე, რომ გიჟები ვართ.
მე თეთრი საქორწილო კაბით და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით, სანდრო კი შავი შარვალ-კოსტუმით, ფიქრებში ჩაფლულები მივაბიჯებდით ასფალტზე.
-თავს უცნაურად ვგრძნობ-მეუბნება და მზერას მისწორებს-ახლა ყველაფერი შეიცვლება, ხომ ასეა?
-ჩვენს ურთიერთობაში არაფერი შეიცვლება, არ ინერვიულო-ვეუბნები და ჰაერს ღრმად ვისუნქავ. მეწამულისფერ ცას ღიმილით ვუყურებ და ვფიქრობ, სწორედაც რომ ყველაფერი შეიცვლება..!