გაშეშდა,ირგვლივ ჩამობნელდა და ყველაფერი გაშავდა.წამების წუთები დადგა და გულში სინანულით ნათქვამი სიტყვები ჩურჩულით წარმოთქვა.
-ნეტავ ის არ იყოს რასაც მე ვფიქრობ,გთხოვ დამინდე ალექს.მაგრამ ალექსანდრეს ხმა გულში ისარტივით მოხვდა ლილეს.
-ჭკვიანი გოგო ხარ, რადგან თავად მიხვდი რისი თქმაც მინდა.
-არ ვიცი რატომ გინდა გული მატკინო,მაგრამ ვერ დაგიჯერებ შენ არ ხარ ცუდი.
-ცუდი ბიჭი ვარ,ლილე მე ბაიკერი ვარ და აკრძალულ ჩხუბებში ვიღებ მონაწილეობას.
-იქ ხომ სასიკვდილოდ სცემენ ერთმანეთს.
-ასეა,მაგრამ იქ დიდი ფულია და მე არსებობა მჭირდება.
-შენ,შენ...........................
-რაც შეეხება წუხელ,თაზო მე ვცემე რადგან ის ჩემგან ცემას იმსახურებდა და ბოლოს,მე ასეთი ვარ,ეს ყველაფერი რაც გითხარი სიმართლეა და შენი გადასაწყვეტია მიიღებ თუ არა შენს ცხოვრებაში შენს წინ მდგარ ცუდ ბიჭს რომელმაც გული გაგიხსნა და სრული სიმართლე გითხრა.ლილე შებრუნდა და კარებთან მისულს ალექსანდრეს სიტყვები გაიგონა.
-მე დაველოდები შენს პასუხს და პატივს ვცემ შენს გადაწყვეტილებას. რამოდენიმე დღე ჩაიკეტა და აღარ გამოჩენილა,ალექსანდრეც ნერვიულობდა და ლილეს ბინასთან დააბიჯებდა,რამოდენიმეჯერ ზედიზედ გავიდა რინგზე საჩხუბრად.
-დიდი ფულია ალექს მაგრამ არ ვიცით ვინ არის მოწინააღმდეგე.
-უნდა გავიდე რინგზე,ჩემს ცხოვრებას ამ რინგს ვწირავ.
-რატომ,რატომ ჩიქნიე ხელი ჯერ ხომ 17 წლის ხარ მეგობარო. ალექსანდრემ არ გაითვალისწინა მეგობრების თხოვნა და რინგზე გავიდა,უამრავი ხალხი ესწრებოდა ჩხუბს,თვალი მოავლო მეგობრებს და წინა რიგში მყოფ მეგობრებს გაუღიმა.ცოტნე ადგა და ცრემლიანარევი ხმით უთხრა.
-დაფიქრდი,ჯერ კიდევ გაქვს დაფიქრების დრო და შეგიძლია უარი თქვა, შენ არასრულწლოვანი ხარ ალექს.
-არასრულწლოვანი ვარ,მაგრამ სიტყვის კაცი ვარ,ვთქვი ამ ჩხუბზე უნდა გავიდეთქო და გავალ კიდეც.მათ სპორტულებში ჩაცმული ჭაღარა მამაკაცი მიუახლოვდა და ალექსანდრეს უთხრა.
-ალექსანდრე გადაწყვეტილებას ხომ არ შეცვლიდი შვილო.
-არა მწვრთნელო,გასვლის დრო თუ არის გავიდეთ.
-იცოდე რამდენიმე წუთი და ვეღარაფერს ვეღარ შეცვლი.
-არც მიფიქრის შევცვალო რამე,გავედით ხალხი გველოდება.
-კარგი,მაშინ ჯერ ამ ქაღალდებს მოაწერე ხელი, რომ ეს შენი სურვილით ხდება და არა ძალდატანებით და გავიდეთ. ალექსანდრემ ხელი მოაწერა რამოდენიმე ფურცელს და დარბაზში გასასვლელისკენ შებრუნდა.
-წავიდეთ,ბიჭებო თქვენს ადგილებს დაუბრუნდით.დაღონებულები დაუბრუნდნენ თავიანთ ადგილებს და ნერვიულად დაელოდნენ ალექსანდრეს გამოსვლას,აი ისიც გამოვიდა და დაიწყო სასტიკი ბრძოლა.ორი გაშმაგებული მებრძოლი გამარჯვებისთვის იბრძოდა და ერთმანეთს დაუნდობლად ურტყამდნენ.ამ ბრძოლას არ ჰქონდა წესები,არ ჰქონდა კანონები,ორი ძლიერი მებრძოლი იბრძოდა სიკვდილამდე და მთელ სიბრაზეს ერთმანეთის რტყმევაში ახშობდნენ.ეს ბრძოლა განსხვავდებოდა ყველა ბრძოლისაგან,აქ ხომ დამარცხებულიც კი გამარჯვებულად ითვლება თუ ცოცხალი გადაურჩა მოწინააღმდეგეს.მოწინააღმდეგე არაბი იყო,ეს კი ძალიან რთულად აისახა ალექსანდრეზე რომ არაბი იბრძოდა გამარჯვებისთვის მის ქვეყანაში,მის მიწაზე.სიბრაზე,ზიზღი რომელიც მასში იყო ამოიღო და საბოლოო დარტყმით არაბი ძირს უგონოდ დასცა.ალექსანდრემ გაიმარჯვა,მაგრამ მან მტერი შეიძინა მას სასიკვდილოდ დაეძებდა არაბის ახლობლები,რადგან უგონოდ დაცემული არაბი საავადმყოფოში გონზე მოვიდა,მაგრამ რამოდენიმე დღეში გარდაიცვალა ეს კი ალექსანდრეს დაბრალდა,ამიტომ მას არაბის ყველა ახლობელი დაეძებდა რომ შური ეძიათ მკვლელზე და ერთ კვირა დილას როცა ალექსანდრე ბაიკერით მიდიოდა მას უცნობი ბაიკერი აედევნა,ქალაქიდან გავიდა და მოულოდნელად უცნობი ამოტრიალდა,ალექსანდრემ არ მიატოვა უცნობი გასაჭირში და დაეხმარა თუმცა იცოდა ვინც იყო და ეს უცნობისთვის გასაკვირი იყო,ის კოჭლობით დაბრუნდა უკან და ჩუმად იჯდა,ფიქრობდა.
-რა მოგივიდა,სად იყავი.
-ამოვტრიალდი გზაზე და იცით ვინ გადამარჩინა?
-ვინ?
-ალექსანდრემ.
-შეუძლებელია.
-სიმართლეა,ის რომ არა მოვკვდებოდი მან კი ხელი გამომიწოდა გადასარჩენად.ძმებო ის არ არის მკვლელი,ჩვენ ძალიან დიდ შეცდომას ვუშვებთ მკვლელს იქ არ ვეძებთ სადაც უნდა ვეძებოთ.სწორ გზას ავცდით და იმას ვადანაშაულებთ ვინც უდანაშაულოა
-მახე იყო?
-აქ სულ სხვა რამ ხდება,ვიღაცას უნდოდა ჩვენი ძმის ჩამოშორება და ვის ეს უნდა გავარკვიოთ.
-ეს თქვენ გაარკვიეთ,მაგრამ გულწრფელად მინდა გითხრათ მე მკვლელი არ ვარ.უთხრა ალექსანდრემ არაბის მეგობრებს და ტელეფონზე ნაცნობ ნომერს უპასუხა.
-გისმენ ლილე.ლილეს იმ დღის შემდეგ არ ენახა ალექსანდრე და ცოტნესგან გაიგო მისი უკანონო ბრძოლებში მონაწილეობა.შეეშინდა,ძალიან შეეშინდა და დაურეკა.
-როგორ ხარ,ალექსანდრე შენზე ვნერვიულობ.
-მე ხომ ცუდი ბიჭი ვარ,ლილე მაინც ინერვიულე?
-ვინერვიულე,შენ წარმოიდგინე ძალიან ვინერვიულე.
-ნუთუ დაგიჯერო?
-ეს შენ უნდა გადაწყვიტო,მაგრამ მინუსებთან ერთად პლიუსებიც გაქვს ალექსანდრე და ეს არასოდეს დაივიწყო.
-ვიცი და მე მჯერა შენი ლილე.
-როდის დაბრუნდები სკოლაში.
-იარები რომ გამივლის სახეზე მოვალ და იმედია გულის იარებს შენ უმკურნალებ.
-იარები? ძალიან დაშავდი?
-ძალიან,ხომ არ მიექიმებდი?
-ძალიან გტკივა?
-მტკივა, სახე გადახსნილი მაქვს და სისხლს ვერ ვაკავებ.თავს აცოდებდა ლილეს მაგრამ ჩუმად იცინოდა.
-ალექსანდრე ნუ დამცინი მე მართლა ვნერვიულობ შენზე.
-არა,მართლა კარგად ვარ არ ინერვიულო და ძალიან გამახარე რომ მომიკითხე ეს იმის ნიშანია,რომ ჩემზე ფიქრობ.
-მინდა იცოდე,რომ ერთი დღეც არ გასულა შენზე ფიქრის გარეშე.
-მაშინ მოდი,რომ შემხედავ დამშვიდდები. ლილე არც დაფიქრებულა,მოემზადა და ალექსანდრესთან წავიდა კართან მისულმა იგრძნო თუ როგორ ძალიან უცემდა გული,კარი ღია დახვდა და ფრთხილად შევიდა,დაინახა ალექსანდრე და მის სახეზე იარები ჯერ ხელით ნაზად შეეხო წარბთან იარას და ცრემლიც კი მოერია,ალექსანდრემ კი მისი ხელი გულთან მიიტანა და თვალები დახუჭა,ლილემ კი მკერდზე თავი მიადო და გაინაბა.
-ოდესმე გიფიქრია ცხოვრებაზე? ამ ცხოვრებას ხომ ერთხელ ვცხოვრობთ,ერთხელ გავივლით ეკლიან თუ ვარდებით სავსე ბილიკებს.ჩვენ მხოლოდ ერთხელ ვართ,წამი წუთისოფელშიო ხომ გაგიგონია.
-მე კი ვფიქრობ გული როგორც გკარნახობს ისე უნდა იცხოვრო,ცხოვრებაში ღრმად უნდა ჩაიყვინთო რომ მისი სიმწარ-სიტკბოება კარგად შეისისხლხორცო.ცხოვრება სიგიჟეა და სწორედ სიგიჟის დროს უნდა დაიკარგო.
-დავიკარგოთ? ეს როგორ,როგორ უნდა დავიკარგოთ.
-ჩვენ მე და შენ დავიკარგებით და რამდენიმე წუთი სულ სხვა სამყაროში გადავალთ თუ შენც იქნები თანახმა.
-ალექს...........................
-მე მოგეხმარები ბედნიერების მწვერვალზე აგიყვანო,ჩვენ ერთად შევიგრძნოთ ბედნიერება და შემდეგ შენთან ერთად შენი სურნელით გაბრუებულმა დავიძინო.
-ალექს მე ხომ ჯერ..................
-მოსწავლე ხარ,პატარა ხარ მაგრამ შენ გინდა იყოს ასე და არ გინდა შეიგრძნო ის რაც ძალიან გინდა.
-მაგრამ.......................
-სწორედ ეს მაგრამ მაგიჟებს შენში,შენი შეშინებული კრთომით აღსავსე თვალები,ეს მთრთოლვარე ბაგეები,შეწითლებული ღაწვები და ძლიერად აძგერებული გული.
-ალექსანდრე გაჩუმდი..........
-შენ გაჩუმდი და მომენდე ლილე რადგან ძალიან მინდიხარ,მინდა მარადისობაში წაგიყვანო და ჩემში გაჩენილი მხეცური ალი აგიყვანს ვნების მწვერვალზე.ლილეს სხეულს სიმხურვალისგან სულ მალე კოცონი წაეკიდებოდა,მას უნდოდა ჩაედინა ყველაზე დიდი სიგიჟე,მაგრამ შიში აქვს არ გადაიჩეხოს უფრსკულში იქ სადაც ამაოებაა დასადგურებული.
-დამშვიდდი და ჩვენ ერთად გადავიჩეხებით უსასრულობაში გაჯერებული შენი ბაგეების გემოთი,სისველით და სიტკბოთი.ვეღარაფერს გრძნობდა,ის ალექსანდრეს მკლავებში იყო და ვნების მორევში ცურავდა.სიამოვნების ბინდმა დაფარა მისი თეთრი უმანკო სხეული და უეცრად ერთად ორივემ გაშალა ფრთები,ორივე ერთად ავიდა მწვერვალზე გარეთ კი შემოდგომა ღაფავდა სულს და ზამთრის დასაწყისში ჯერ კიდევ ბრძოლობდა მზე გაეთბო სამყარო,მაგრამ ლილეს შიშველ სხეულზე ვერ გაეგო ალექსანდრეს მას სციოდა თუ ვნებისაგან კანკალებვდა.ლილეს გვერდით საყვარელი მამაკაცის მძაფრმა სურნელმა გრძნობა დააკარგვინა და ის დანებდა,ის ეზიარა სიყვარულის იმ დიდ ვნებას რომელმაც ქალად აქცია 15 წლის ასაკში.
-ახლა რა მოხდება,როგორ გაგრძელდება ჩვენი ცხოვრება.
-რა მოხდება, ლილე ეს მართლა გაინტერესებს?
-რა თქმა უნდა მაინტერესებს.
-შენ ვერ ხვდები რა მოხდება? მაშინ მე გეტყვი რაც მოხდება,რადგან მოხდება ის რომ ჩვენ ჩვენ ვართ და სიკვდილამდე ჩვენ ვიქნებით.
-ერთად ვიქნებით,მაგრამ ასე დამალულად?
-არა,სკოლას დავასრულებთ და დავქორწინდებით.ლილემ წამოდგომა დააპირა,მაგრამ გაახსენდა რომ ის შიშველი იყო და პლედი ნიკაპამდე აიტანა,ცალი თვალით კი ალექსანდრეს შეხედა,რომელიც ღიმილით უცქერდა.
-ნუ დამცინი,გადაბრუნდი უნდა ავდგე.
-ჩვენ ერთი ნაწილი გავხდით და მაინც გრცხვენია ჩემი? ადამიანი საყვარელო პეპელასავით არის,მისი ცხოვრება ხანმოკლეა და მოდი ჩვენც მივყვეთ ცხოვრების ტკბილ-მწარე ბილიკებს.
-ახლა უნდა წავიდე,არ მინდა დამაგვიანდეს.
-დამელოდე,მე გაგიყვან სახლში.ალექსანდრე სააბაზანოში შევიდა ჯაკუზი სურნელოვანი ქაფით აავსო და ლილე უნდა გაეყვანა რომ ტელეფონზე ცოტნეს ზარი დაფიქსირდა.
-გისმენ მეგობარო
-ალექსანდრე ბინა დატოვე თუ ბინაში ხარ.
-რატომ?
-გაიგეს გიგაშვილების ბინაში ვინ შევიდა,ეჭვი შენზე აქვთ და ბინა უნდა დატოვო ახლავეს.თვალი გაუშეშდა,წუთიერად გონებაც გაეთიშა და სმენაც დაკარგა,შემდეგ კი შეცვლილი და გაყინული თვალებით შეხედა ლილეს,ცოტნეს კი უთხრა.
-რას ამბობ ცოტნე.
-კითხვები მერე დასვი,ახლა კი სასწრაფოდ წადი და დატოვე ბინა,დატოვე ყველა და ყველაფერი,თავს უშველე. ალექსანდრემ ლილეს შეხედა და მის თვალებში ამოიკითხა.
-ნუ მასწავლი ცხოვრებას ტკივილთან ერთად,ეს არ გააკეთო და არ დამტოვო.გული შეეკუმშა,მაგრამ სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა და უთხრა.
-სასწრაფოდ ჩაიცვი ლილე და აქედან უნდა წახვიდე.
-რა მოხდა,სად მიდიხარ ან ასეთი სიჩქარე რატომ არის საჭირო.
-მერე აგიხსნი ყველაფერს,მხოლოდ ახლა გთხოვ ზედმეტი კითხვების გარეშე ჩაიცვი,გასვლისას კარი ჩაკეტე და წადი,სათადარიგო გასაღები მაქვს.ეს გასაღები შენ წაიღე მე დროებით უნდა წავიდე და გავუჩინარდე,ზოგჯერ აქ შემოიარე თუნდაც აქ არ ვიყო შენ უკვე ამ სახლის ნაწილი ხარ,იჩქარე და აქედან წადი.
-ორი სიტყვით მითხარი რა მოხდა.
-ყველაფერს აგიხსნიდი,მაგრამ დრო არ გვაქვს შესაძლებელია ისინი უკვე ბინასთან იყვნენ უნდა გაასწრო აქედან როგორმე.ალექსანდრემ გაოცებულ ლილეს თითქოს უკანასკნელი კოცნა დაუტოვა და უკან ხევით გავიდა ვერანდაზე,ლილეს ცრემლი მოერია,მაგრამ სასწრაფოდ ჩაიცვა და თავადაც სასწრაფოდ დატოვა მისთვის ახალი სამყარო.კიბეები ცრემლებით სავსე თვალებით ჩაიარა და გვერდი აუარა ზემოთ ამომავალ რამოდენიმე პოლიციელს.მიხვდა,ყველაფერს მიხვდა და ჩანთის ჯიბეში ბეჭედი შეინახა რომელიც მზად იყო ხელზე გაეკეთებინა.ფეხით გაუყვა ტროტუარს არც ტაქცი და არც არანაირი ტრანსპორტით არ უმგზავრია,მიუყვებოდა ნაწვიმარ ქუჩემს და ცრემლები სახეს უსველებდა.
-ნუთუ ეს იყო ჩემი ბედნიერების მხოლოდ რამოდენიმე წუთი? რა იქნება დღეიდან,მითხარი და დამპირდი მარტო არასოდეს იქნებიო,დაგელოდები ალექსანდრე მინდა იცოდე რომ მხოლოდ შენთვის ვიარსებებ და უსასრულო ლოდინით დაგელოდები. სიმარტოვეს მაშინ ვიგრძნობ,როცა ჩემში შენდამი მოლოდინი გაქრება.გელოდები,მე გელოდები ალექს და ლოდინი ახლა დაიწყო.რამოდენიმე დღე არ გამოჩნდა ალექსანდრე და ლილე ძალიან ნერვიულობდა,ერთ დილით სკოლაში მიმავალს ალექსანდრე წინ გადაუდგა და ადგილზე გაიყინა,ალექსანდრე საოცრად მიმზიდველი და სიმპატიური იყო, სულ ერთიანად შავ სამოსში გამოწყობილიყო და სახეზე დაბალი წვერიც კი დაეყენებინა.
-როგორ ხარ,ძალიან მომენატრე.
-თავად როგორ ხარ,წახვალ და დაიკარგები სად იყავი.
-ლილე იმ საქმეზე დამიჭირეს,გამომიშვეს მაგრამ ძიება არ დასრულებულა.
-იქნებ სამხილები არ ჰქონდათ საკმარისად,ეს ბეჭედი რომ მივიტანო პოლიციაში ვფიქრობ გამოდგება სამხილად,შენ რას იტყვი? ალექსანდრე არ დაიბნა,ჩაეცინა მაგრამ შემდეგ ლილეს გაბრაზებული ხმით უთხრა.
-ეს ბეჭედი სამხილად არ გამოდგება.
-ვითომ? რატომ უნდა დაგიჯერო,იქ უკეთესად მეტყვიან გამოდგება თუ არ გამოდგება.
-უნდა დაიჯერო,რადგან ეს მამას ნაჩუქარი ბეჭედია.შენ რა იფიქრე რომ მე ნაქურდალი ბეჭედი გადმოგეცი და ნაქურდალი ნივთით გთხოვე ჩემთან ცხოვრების გატარება?
-მე ყველაფერზე ვფიქრობ,სიმართლეს შენგან მინდა მოვისმინო.
-სიმართლეა ის რაც პირველად გითხარი.
-კარგი,აქ რას ელოდები გაკვეთილზე არ შედიხარ?
-ჯერ არა,საქმეები მაქვს მოსაგვარებელი.
-და შენი საქმეები არასოდეს დასრულდება,მე უნდა წავიდე არ მინდა დამაგვიანდეს საკონტროლო მაქვს.ლილეს დრო დასჭირდა შეგუებოდა ამ ყველაფერს რაც ალექსანდრეს უკავშირდებოდა,დრო და დრო ხვდებოდნენ ერთმანეთს და თითქოს ყველაფერი დალაგდა,ლილე ბედნიერი იყო როცა ალექსანდრეს გვერდით იყო,ბრწყინავდა მისი თვალები ბედნიერებისგან.რამოდენიმე დღე ვახო აკვირდებოდა შვილს და შემდეგ იზოს უთხრა.
-რა ჭირს შენს შვილს იზო.
-ჩემს შვილს თუ ჩვენს შვილს საყვარელო.
-ძალიან მხიარულია და ბედნიერი.
-ჩვენი შვილი გაიზარდა ძვირფასო,გაიზარდა და დამშვენდა.
-რისი თქმა გინდა იზო.ხმა გაიმკაცრა ვახომ.
-რისი თქმა მინდა გარდა იმისა,რომ ჩვენი ლილე შეყვარებულია.
-შეყვარებულია? შენ საიდან იცი,გითხრა?
-არა,თქმა არ არის მისგან საჭირო როცა მისი ბედნიერებით სავსე თვალებს ვხედავ ყველაფერს იმ თვალებში ვხედავ.
-შენ თვალებით მიხვდი რომ ის შეყვარებულია?
-ერთ დროს მახსოვს მეც ასეთი ბედნიერი ვიყავი,როგორც ის არის ახლა და იმავე ასაკში.
-შენ ვისზე იყავი შეყვარებული ქალბნატონო?
-შენზე,შენ ჯერ გამაგიჟე და მერე გამაბედნიერე.
-კარგი დრო იყო,მაგრამ ჩემმა ქალიშვილმა ჯერ უნდა ისწავლოს და ექიმი უნდა გამოვიდეს.მოულოდნელად ლილეს თვალები ჩაუქრა და ის ბედნიერებას აღარ ასხივებდა ისე როგორც ადრე.
-ლილე დღეს გასართობად მივდივართ მთელი კლასი,საღამოს გამოგივლი ერთად წავიდეთ.
-ვერ წამოვალ ქრისტი უკეთესია სახლში დავრჩე და დავისვენო.
-კარგი,როგორც გინდა. ლილე შეიცვალა,ყველას უკვირდა მისი ასეთი უეცარი შეცვლა,ყველას მიმართ გაცივდა მაგრამ დღე და ღამე მეცადინეობდა.მტკიცედ გადაწყვიტა ცხოვრებაში მისი მიზნებისთვის და ოცნებევისთვის ებრძოლა,ექიმი გამხდარიყო.რამდენიმე კვირა არ ჭამდა,არც ხალისობდა და ბოლოს გადაღლილობის გამო გულიც რამოდენიმეჯერ წაუვიდა.შეშინებულმა მისი თხოვნით ვახოს არაფერი უთხრა,მაგრამ ბოლოს თავად ვახოს რომ ჩაუვარდა ხელებში გულშეწუხებული შეშინებულმა მშობლებმა საავადმყოფოში წაიყვანეს სადაც შოკირებული და თავზარდაცემული უცქერდა ხან შვილს და ხან ექიმს,მის გვერდით არანაკლები შოკი მიიღო იზომ და შვილს გაოცებული თვალებით უცქერდა,ლილეს კი შეეშინდა ეგონა უკურნებელი სენით იყო დაავადებული და ცრემლით აევსო თვალები მის წინ გაიარა ფილმის კადრივით მისთვის ბედნირმა წუთებმა,მაგრამ თავადაც შოკში ჩავარდა რომ გაიგონა რამოდენიმე თვეში დედა გახდებოდა,ხელში მის შვილს აიყვანდა.
-ექიმო დარწმუნებული ვარ სხვისი ანალიზი მოიტანეთ.
-არა,პაციენტები ერთმანეთში არასოდეს მერევა,ეს ანალიზები ნამდვილად თქვენს შვილს ეკუთნის.ბატონო ვახო ვიცი რას გრძნობთ,მაგრამ თქვენი შვილი სულ მალე დედა გახდება და თქვენ კი ბაბუა.
-არა,არა,არა ეს შეუძლებელია,ჩემი ლილე ასე არ მომექცეოდა.
-მე როგორც ექიმი გითხარით რა აწუხებს პაციენტს,მისი მომავალი კი თქვენ გადაწყვიტეთ,მაგრამ მინდა გაგაფრთხილოთ თუ იმას ფიქრობთ რომ უხმაუროდ მოაგვარებთ ყველაფერს და ნაყოფს მოაშორებთ თქვენს შვილს ეს არც კი გაიფიქროთ,უკვე ძალიან გვიანია ნაყოფის მოშორება.ირგვლივ ყველაფერმა იცვალა ფერი და სამყარო გაჩერდა, ყველაფერმა სუნთქვა შეწყვიტა და საავადმყოფოს ეზოში ღია ცის ქვეშ მდგარი მხოლოდ ერთ ვარსკვლავს უცქერდა ცაზე.ჯერ კიდევ გაურკვევლობაში იყო და ფიქრობდა,ფიქრობდა შვილის მომავალზე.
-ასე არ შეიძლება,მოსახდენი მოხდა და ახლა უნდა ვიფიქრო რა მოხდება ხვალ და შემდეგ.საავადმყოფოს მაღალ შენობას ახედა და დამძიმებული ნაბიჯებით შევიდა შენობაში,პალატის კარი გააღო ფრთხილად და თვალები საწოლზე მწოლიარე შვილს მიაპყრო.
-მამა,მაპატიე..........
-ახლა არა,შენი ნერვიულობა არ შეიძლება,მაგრამ ჩვენ სერიოზულად ვილაპარაკებთ,მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს რაზედაც სწორი პასუხი მჭირდება.
-გისმენ,ყველაფერზე მზად ვარ მივიღო სასჯელი მამა.
-ბავშვის მამა ვინ არის,დარწმუნებული ხარ აიღებს თავის თავზე ამ დიდ პასუხისმგებლობას? არ იფიქრე ოჯახზე,მშობლებზე,ტრადიციებზე და რაც ყველაზე მთავარია შენს ასაკში არ იფიქრე შენს გადადგმულ ნაბიჯზე.კარგი,გეთანხმები რომ მკაცრი მამა ვიყავი და ვარ,მაგრამ შენი სურვილის წინააღმდეგ არასოდეს არ წავსულვარ,ყოველთვის შენს გვერდით ვიყავი,შენთან ერთად გავიზარდეთ და ასე ფერებაში გაზრდილმა გეგონა შენით მიღებულ ამ გადაწყვეტილებასაც მივესალმებოდით.ვერა შვილო,ვერ მოგიწონებ და ტაშს ვერ დაგიკრავ,მაგრამ შვილი ხარ ჩემი ერთადერთი შვილი და არ შემიძლია შენი დაკარგვა.ლილე ვახოს თვალს ვერ უსწორებდა,დედას მისი ხელი ხელში ეჭირა და მთელი სიძლიერით უჭერდა.
-ლილე შვილო ჩვენ დაგიცავთ,ყველაფერს გავაკეთებთ შენთვის და შენი პატარასთვის,მაგრამ აუცილებელია ვიცოდეთ ვინ არის მამა,მან უნდა იცოდეს შვილის არსებობის შესახებ.ლილემ ვეღარ შეძლო თავის შეკავება და ხმით ატირდა დედის მკერდზე თავმიდებულმა.
-რა დღეში გაქვს ნერვები შვილო,დამშვიდდი და ბავშვის მამის ვინაობა თქვი სად ვნახო ან ვინ არის.
-არ ვიცი სად არის,ერთ დღეს სახლის გასაღები მომცა და მითხრა როცა სურვილი გექნეს შეგიძლია მოხვიდე და აქ იყოო.
-ეს რას ნიშნავს,არ ვიცით სად ვეძებოთ სიძე?
-არ ვიცი,ის არც სკოლაში მოსულა უკვე რამოდენიმე კვირაა.
-სკოლაში? ლილე შენ გინდა მითხრა,რომ ბავშვის მამა ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლეა? ვახო ადგა და უხმოდ დატოვა დედა-შვილი,იმ დღეს საავადმყოფოში აღარ მისულა და იზომ წაიყვანა შვილი სახლში,ვახო არც მეორე და არც მესამე დღეს გამოჩენილა,იზო უკვე ნერვიულობდა,მაგრამ ერთ საღამოს კარის ხმა გაიგონა და გულის ფრიალით მივიდა კართან.ვახო დაბრუნდა,მაგრამ დაბრუნდა პირგაუპარსავი და მოუწესრიგებელი.
-სად იყავი, ვახო ძალიან შემაშინე.
-კარგად ვარ,მოვედი და აქ ვარ თქვენს იქით მაქვს წასასვლელი?
-წყალი გადაივლე,გამოიცვალე და მე მაგიდას გავშლი. ვახომ უხმოდ და სიტყვის შეუბრუნებლად დაუჯერა იზოს და სააბაზანოში შევიდა,ერთი საათს ლოდინით დაღლილი იზო ადგილს ვერ პოულობდა.ვახო უხმოდ მიუახლოვდა მაგიდას და სამი დღის უსმელ-უჭმელი გემრიელად დანაყრდა,შემდეგ დედა-შვილს შეხედა და თქვა.
-გადაწყვეტილება მივიღე.
-რა გადაწყვეტილება მიიღე ვახო.
-ორივე დედა-შვილი რომ გაჯიუტდეთ,აქედან ძალის გამოყენებით წაგიყვანთ.
-სად უნდა წავიდეთ, ვახო კარგად დაფიქრდი?
-ეს სამი დღე ფიქრის მეტი არაფერი გამიკეთებია,იზო სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავ.ბავშვის მამა რომ სრულწლოვანი იყოს და პასუხისმგებლობის აღება შეეძლოს თავის თავზე დავაქორწინებდი,მაგრამ ამ ორის დაქორწინება შეუძლებელია.ისინი ბავშვები არიან,ბავშვის მოცილებაც დაგვიანებულია და ამას არც ვთხოვდი, პატარა დაიბადება. მას გავზრდით,მაგრამ აქედან შორს ვიქნებით და მანამ არ დავბრუნდებით სანამ ამის საჭიროებას არ შევხედავთ.
-სად უნდა წავიდეთ,რა გადაწყვიტე.
-აქედან შორს,ევროპაში ალბად გერმანიაში მე გერმანული ვიცი და ბევრი მეგობრები მყავს იქ,ლილემ ინგლისური იცის და გერმანულსაც შეისწავლის ეს არ არის მისთვის სირთულე,შემდეგ თავის ოცნებას აისრულებს მყარად დადგება ფეხზე და უკანაც დავბრუნდებით.
-ლილე შენ რას ფიქრობ შვილო.
-მეც ვფიქრობ,რომ წასვლა ყველაზე სწორი გადაწყვეტილებაა
-მაშინ დროა ბილეთები ავიღოთ,მაგრამ ერთი თხოვნა უნდა შემისრულო.
-მითხარი მამა.
-არავინ არ უნდა იცოდეს სად მივდივართ და რატომ გადავწყვიტეთ ასე მოულოდნელად წასვლა.
-სკოლა და ჩემი საბუთები?
-ამას მოვაგვარებ,დილით გამოვიტან შენს საბუთებს.ვახომ შუბლზე აკოცა შვილს და დასაძინებლად წავიდა დილით ჯერ კიდევ ეძინა ლილეს როცა სახლიდან გავიდა და სკოლაში მივიდა,სახლში დაბრუნებულმა მაგიდაზე ლილეს საბუთები დააწყო და გული შეეკუმშა როცა შვილის აცრემლიანებულ თვალებს შეხედა.
-აუცილებელია აქედან ჩვენი წასვლა,დრო სწრაფად გავა და შენც გაიზრდები,თავად მიხვდები რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღეთ. მომავალს ჩვენ ვერ დავწერთ,ის უფალს დაწერილი აქვს და ვინ იცის თქვენი ბედის წიგნში მან რა ჩაწერა.
-მამა მიყვარს.............
-ვიცი,მაგრამ ახლა უკეთესი გამოსავალი წასვლაა.ისიც გაიზრდება,დასერიოზულდება,კაცი დადგება და წლების შემდეგ თუ ისევ შეხვდებით ერთმანეთს მე წინააღმდეგი არ ვიქნები,წინ არ გადაგიდგები და არ ჩავერევი თქვენს შორის.ნუ ნერვიულობ და ჩემს პატარას ნუ ანერვიულებ,გთხოვ დამიჯერე.