ვიცი რომ პატარა თავია მაგრამ მეტის დაწერას ვერ ვახერხებ ♡ აბა მოგოწონთ ისტორია?

#4
დილით თავის და მუცლის ტკივილმა გამაღვიძა, არაფერი მახსოვდა წინა ღამიდან, ოთახს თვალი მოვავლე ვერ ვიცანი, შემდეგ წამოდგომა ვცადე რაც არ გამომივიდა, მეორე მხარეს გადაბრუნება გადავწყვიტე და მგონი ჯობდა რომ არ გადავბრუნებულიყავი, იქ შიშველი დემეტრე დამხვდა რომელსაც მშვიდად ეძინა, შოკში ვიყავი, ვერ ვაზროვნებდი, შემდეგ როდესაც გავიაზრე რა ხდებოდა გადავწყვიტე აქედან გავმქრალიყავი, ნელ-ნელა წამოვდექი ჩემი ტანსაცმელი მოვძებნე, ჩავიცვი და ოთახიდან გამოვარდი გასასვლელი მოვძებნე და გარეთ გამოვედი, ტელეფონს დავხედე სადაც უამრავი შემოსული ზარი დამხვდა, არავისთან ლაპარაკის თავი არ მქონდა, ეგრევე ტაქსი გავაჩერე და სახლისკენ წავედი, გზაში დავფიქრი იმაზე თუ რა უნდა გამეკეთებინა, როგორ შემეხედა თვალებში დემეტრესათვის, მეგობრებისთვის ან თუნდაც ოჯახის წევრებისთვის, რა უნდა მეთქვა მათთვის, შემდეგ უკვე იმაზე ჩავფიქრდი და იმაზე დავიწყე ფიქრი თუ რა მოხდა, ყველაფრის გახსენება მინდოდა რაც ნამდვილად არ გამომივიდა, ამასობაში სახლამდე მივედი, ტაქსისტს ფული გადავუხადე და ტაქსიდამ გადმოვედი, ოთახში ისე შევედი სანდროსთვის არაფერი მითქვამს, ეგრევე აბაზანაში შევედი და წყალი გადავივლე, როდესაც მოვრჩი ყველაფერს საჭმლისთვის ჩავედი პირველ სართულზე, ალბათ გიკვირთ ასე მშვიდად როგორ ვარ ხოო? სინამდვილეში ძალიან მეშინია და ვნერვიულობ უბრალოდ არ ვიმჩნევ, მიუხედავად იმისა რომ არ ვიცი რა მოხდა წინა საღამოს დემეტრესი ძალიან მრცხვენია.
მალევე ელენე გამოვიდა ჩემთან გაგიჟებული, გადავწყვიტე რომ მისვის ეს ყველაფერი მეთქვა.
-აუ ან კაი რაა ნუ ტირი, არ ინერვიულო ჩემო გოგო მაგაზე, რატომ მანამდე არ მითხარიი?
-ელენეე... არ ვიციი... მართლა ძალიან ვნერვიულობ და მრცხვენია...შეცდომა დავუშვი...
-კარგი რა ანკა შენს თავს ნუ აბრალი
დიდხანს გავაგრძელეთ ლაპარაკი, შემდეგ კი ელენეზე ჩახუტებულს ჩამეძინა.
ერთი თვე ისე გავიდა დემეტრე არ მინახავს, იმიტომ რომ ორი კვირა სკოლაში არ დავდიოდა, ხოლო როცა ვიყავი კლასიდან არ გავდიოდი ხოლმე.
აი დადგა ის დრო როდესაც მასთან შეხვედრა მომიწია როგორც იცით ბევრი საერთო მეგობარი გვყავს და ერთ-ერთი მეგობრის სახლში დამხვდა ეგ და მაგის რამოდენიმე ძმაკაცი, მის მზერას ვგრძნობდი მაგრამ ვცდილობდი ყურადღება არ მიმექცია
-აუ ბავშვებო რამე გავაკეთოთ რაა მოვიწყინე-წამოიძახა ნენემ(მეგობარმა)
-თქვენ რაც გინდათ ის ქენით მე მშია- ისე ამ ბოლო დროს ძალიან მოვუმატე ჭამას არ ვიცი რა ხდებაა
-ვაიმე ანაა რამდენს ჭამ, მოსუქდი თან ცოტა, რამე ხო არ გჭირს გოგოო?
-აუ კაი რა რა უნდა მჭირდეს უბრალოდ ძაან მშია დაა... ვაიმე შოკოკადი გაქვსს?- წამოვიყვირე უცებ, ჩემს წამოყვირებაზე ბავშვებს გაეცინა,ამ დროის განმავლობაში დემეტრე მაკვირდებოდა და მეც აღარ შემეძლო მისი მზერის გაძლება
-აუ გოგო არ გამაგიჟოო მთელი საღამოა შოკოლადებს ჭამ და შენი აზრით იქნება?
-შოკოლადი მინდაა
-აუ აღარ არის ანაა
-არ მაინტერესებს მინდაა.. სად არის ჩემი მოსაცმელი
-სად მიდიხარ გოგო, ვერ ხედავ რომელი საათია?!
-არ მაინტერესებს
-აუ ანაა
უცებ თვალებში დამიბნელდა,თავბრუ დამეხვა წონასწორობა ვეღარ შევინარჩუნე და წავიქეცი, შემდეგ უკვე ყველაფერი გაშავდა.
როდესაც თვალები გავახილე პირველად თვალში დემეტრე მომხვდა, რომელსაც იქვე პატარა მდივანზე ჩაძინებია, შემდრგ ოთახს თვალი მოვავლე და მივხვდი რომ საავადმყოფოში ვიყავი, მალევე დემეტრესაც გაეღვიძა
-რა მოხდა გუშინ? ან აქ რა მინდა?- ვკითხე დემეტრეს
-ცუდად გახდი და საავადმყოფოში წამოგიყვანე
-ბავშვები სად არიან?
-სახლში გავუშვი ყველა
-შენ რატომ არ წახვედი?
-ეგრე მინდოდა და მაგიტომ
-აუფფ უნდოდა ბიჭს თურმეე
ამ დროს ოთახში ექთანი შემოვიდა
-ქალბატონოო რა მჭირსს? როდის გამწერთ?
-მარიამ რაღაცას გეტყვი და არ ინერვიულო... მოკლედ მეორე სტადიის სიმსივნე გაქვს
-უკაცრავად მარიამი კი არა ანა ქვია-უცებ გააწყვეტინა დემეტრემ, რომელიც საშინლად ნერვიულობდა
-მოიცა მარიამ დევდარიანი არ ბრძანდებით?
-არა ანა ვიბლიანი ვარ
-ვაიმე დიდ ბოდიშს გიხდით, შემეშალა ანალიზების პასუხი ეს როგორ მომივიდა ვაიმეე
- არაუშავს ქალბატონო
-ახლავე მოვიტან თქვენს ანალიზის პასუხს
როდესაც პალატიდან გავიდა სიცილი დავიწყეთ მე და დემეტრემ.
-აუ დემეტრეე რაღაცას გთხოვ რაა
-გააჩნია რას, გისმენ
-აუ მარწყვი მინდა
-შენ გოგო ნორმალური ხარ?საავადმყოფოში სად გავაჩინო მარწყვი?
ეს რომ მითხრა ძალიან მეწყინა და მეორე მხარეს გადავბრუნდი, თან ცრემლები წამომივიდა. მოულოდნელად დემეტრე მომეხუტა უკნიდან და თავისკენ გადამაბრუნა
-კარგი რა პატარავ რა გატირებს- შუბლზე მაკოცა, ამაზე უფრო მოვუმატე ტირილს- ანა კარგი რაა, პატარავ გაჩერდი ახლავე მოგიტან
-აღარ მინდა- ვუთხარი და მივეხუტე, მალევე ექთანი შემოვიდა და დემეტრე ფეხზე წამოდგა
- გილოცავთ მალე მშობლები გახდებით
ამის თქმა და ჩემი გაშეშება ერთი იყო
-მოიცადე გაიმეორეთ რა თქვითთ
-თქვენი მეუღლე ერთი თვის ორსულია, 2 კვირა წოლითი რეჟიმი აქვს, ძალიან არ უნდა გადაიღალოს და რააც მთავარია არ უნდა ინერვიულოს- თქვა ექთანმა და ოთახიდან გავიდა, ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებდი რომ მუცელში ჩვენი ჩემი და დემეტრეს შვილი იზრდებოდა

*დემეტრე*
ანასთან კარგი ურთიერთობა არასდროს მქონია, სულ ვჩხუბობდით, მაგრამ რაღაცნაირი დამოკიდებულება მქონდა მის მიმართ, თითქოს მომწონდა, მაგრამ არ ვაღიარებდი. ნატას დაბადების დღეზე რა მოხდა თავიდან არ მახსოვდა, დილით როდესაც გავიღვიძე არაფერი მახსოვდა მაგრამ როდესაც საწოლზე წითელი ლაქა შევამჩნიე და ამასთან ერთად საწოლი ანას სურნელით იყო გაჟღენთილი, ნელ-ნელა ყველაფერი გამახსენდა, გამახსენდა ის თუ როგორი მთვრალები ვიყავით მე და ანა, როგორ აღმოვჩნდით ოთახში, მოკლედ ყველაფერი გამახსენდა.
ერთი თვის განმავლობაში ანა ვერ ვნახე. ერთი თვის შემდეგ დადგა დრო და მას შევხვდი, ძალიან უცნაურად იქცეოდა, თავს მარიდებდა და ცდილობდა ყურადღება არ მოექცია ჩემთვის რაც არ გამოდიოდა. შემდეგ არ ვიცი რა დაემართა გაითიშა ეგრევე საავადმყოფოში წავიყვანე, იქ არავინ გავაჩერე მხოლოდ მე დავრჩი და მას დავაკვირდი, საოცრად ლამაზია.
როდესაც გავიგე რომ ორსულად იყო, ჩემგან ბავშვს ელოდა ძალიან გამიხარდა იმდენად რომ თავი ვერ შევიკავე მასთან მივედი და მისი ტკბილი ბაგეები დავუკოცნე, შემდეგ კი მაისური ავუწიე და მუცელზე ვაკოცე
-ყველაფერს მირჩევნიხარ მამი...
ანას ავხედე რომელიც ტიროდა მასთან მივედი და ჩავეხუტე

გამარჯობა ბავშვებო, მოკლედ ისტორიაში ბოლო ნაწილი შევცვალე, კომენტარებშიდაც დამიწერა ერთმა რომ ბანალური იყო, თითქმის ყველა ეგრე წერდა ამიტომ გადავწყვიტე შემეცვალა <3