"არ დანებდე იბრძოლე...
ცხოვრებას თავი არ დაუხარო, წელში გაიმართე და ამაყად იარე...
დაგამარცხებს? თავი ისე მოაჩვენე ვითომ უკან დაიხიე, ძალები მოიკრიბე და ომისთვის მოემზადე...
ჩაებღაუჭე ბედნიერებას... იბრძოლე სიყვარულისთვის... ენდე მას ვინც გენდობა და ცხივრება გპირდები ვერასდროს დაგამარცხებს...
თავი არ დახარო.. არასდროს დახარო, არც ზურგი უჩვენო ტკივილს, პირიქით წელში გაიმართე და თვალებში ღრმად ჩააშტერე შენი აიზბერგისფერი თვალები, შენ ამას შეძლებ, შენ ძლიერი ხარ... ლელა შენ გამთელდები... გამთელდები და სახლში დაბრუნდები, შეეგუები წარსულს და სარკისაც აღარ შეგეშინდება... მიიღებ ყველაფერს რასაც იმსახურებ... ღრმად ჩაისუნთქე, ეხლა ამოისუნთქე... მიდი, ჩადი წყეული თვითმფრინავიდან.ჩადი და ცხოვრებას მოაჩვენე რომ შენ სუსტი ხარ, ამასიბაში ძალებსი მოიკრიბეხ გაძლიერდი და ყველას და ყველაფერი დაიბრუნე რაც ადრე გაგაჩნდა... ყველა გულში ჩაგიკრავს დაბრუებულს და შენი სულის სწორსაც იპოვი".
თვითმფრინავიდან გაუბედავად ჩავდივარ და ახალ, უცხო და მიზიდველ ქალაქში სახე გაბადრული დავაბიჯებ... ერთი დიდი ოცნება იყო ჩემთვის გერმანია... მისი მიმზიდველი და დამატყვევებელი ჰაერი მაბრუებს... ან უბრლაოდ ამდენი ხნის მერე ახდენილი ოცნების გამო მეჩვენება ასე. უნივერსიტეტი იმაზე მეტად მომწონდა ვიდრე ოდესმე, არც ლაპარაკი მიჭირდა და არც კომუნიკაცია,მაგრამ კარს არავის ვუღებდი, ჩემ ოთახის მეზობელ ჯუდის სულ ძალით მივყავდი წვეულებებზე და გასართობად... მოგატყუებთ რომ გითხრათ გერმანიამ ყველაფერი დამავიწყა თქო.. 5თვე გავძელი მერე კი მონატრებამ ისეთი ძალით შემომიტია ლამის მესამე მსოფილიო ომი დავიწყე მასთან ჭიდილში... დრო გადიოდა მე კი ნელ-ნელა ვმთელდებოდი... ვაგებდი კედლებს და სახლებს, მერე კი ისევ ვანგრევდი... დროთა განმავლობაში წარსულს თვალი გავუსწორე და იმდენად ღრმად მივანათე გამყინავი აიზბერგისფერი სფეროები რომ ვერც ვერავინ დაიჯერებდა მისდამი ჩემს გადაულახავ შიშს, ვეგუებოდი ჩემს თავს ისეთს როგორიც ვიყავი... უგულოს და ბოროტს...
დამიანე?დამაინე წამით არ მტოვებდა, როგორცკი მარტო დავრჩებოდი მოგონებები მომაწვებოდნენ მასზე და ლელეზე, არაფერი მქონდა რაც მათ გვერდით ყოფნას მაგრძნობინებდა, ან იქნებ მქონდა და ვერ ვამჩნევდი... ღამით ძილის წინ სულ იმ კოცნაზე მეფიქრებოდა... ღმერთო რა სულელი ვარ, როგორ მივაბარე პირველი ამბორი იმას ვისაც სულ არ ვაინტერესებდი... მაგრამ რატომ ამყვა? რატომ არ მკრა ხელი??ამ ორ კითხვას ყოველ ღამით ვუსმევდი ჩემს თავს თუმცა პასუხი მხოლოდ დამიანემ იციდა...
დრო გადიოდა მონატრება კი ტკივილად გადამექცა, იმდენად ღრმა და ძლიერ ტკივილად, რომ ვეღარ ვუძლებდი... მენატრებოდა ყველა და ყველაფერი, მენატრბოდა ლელე, ლელე რომელიც ჩემს სხეულს ეკუთვნოდა. ის იყო ადამიანი რომლის შეყავრებულსაც შემეძლო თამამად შევკამათებოდი რომ ის ჩემი იყო, მე მეკუთვნოდა და არავის სხვას...
გერმანიამ თავისი ქნა და მეც შემცვალა, 1 წლის შემდეგ, როდესაც მონატრებამ პიკს მიაღწია ჩოლკა და კარე შევიჭქეი, ვაღიარებ მიხდებოდა, და ეს ლელა მართლაც მომწონდა... საქართველოდან წამოსვლის შემდეგ მანქანაზე აღარ ვმჯდარვარ. და ეს ჩემთვის ყველაზე დიდი ტკივილი იყო... ძნელია მიატოვო ოჯახი, მეგობრები, კაცი რომელიც თან გძულს და თან გიზიდავს... ყველაზე მეტად აკოს მიმართ ვგრძნობდი დანაშაულს, მე ფიცი დავარღვიე... ფიცი რომ არასდრის მიავტოვებდი, ჭირში და ლხინში გვერდში დავუდგებოდი, ვაპატიებდი ყველაფერს, გამიხარდებოდა მისი ბედნიერება და თუ უბედური იქნებოდა დავეხმარებოდი... მე კი გავიქეცი, გავიქეცი რათა ჭრილობებ მოშუშებული უკან დავბრუნებულიყავი და ბედნიერება მიმეთვისებინა...ეს კი ალბათ არც არავის ესმოდა...
_______________
"ყველაფერი თავზე გემხობა, თუ გგონაი რომ ყველაფერი დამთავრდა, ნება იბოძე და კვალვ წამოდექი. კვლავ გაიღიმე და კვლავ თქვი :თქვენ დედაც! მე კვლავ თამაშში ვარ! თქვი რადგან თუ ასე არ მოიქცევი, თუ ცხოვრებას ზურგს დაანახებ, თუ შენს ცხოვრებას არ დაუბრუნდები, თუ ომს წააგებ სამყაროსთან, ცხოცრების გემოს ვერასდროს გაიგებ, ეს კი მერწმუნე კატასტროფაა ლელა"
ერთ დღესაც ჩამძახა მეორე მემ, მეც რობოტივით ფეხზე წამოვხტი, ჩემოდნებში ნივთები ჩავტენე და ტაქსი გამოვიძახე, არ მედარდებოდა ჯუდი, რადგან ის მარტო ცხოვრებას და უმეგობროდ ყოფნას მიჩვეული იყო, მე კი არა. მეგობრები და ოჯახის მომატრება პიკზე იყო, რბოლაზე რომ არაფერი ვთქვათ. მაგისტრატურაც დავასრულე და აქ აღარაფერი მაკავებდა, ტაქსიში ნივთები ჩავტენე და პირდაპირ აეროპორტისკენ დავიძარი... ბედნიერებისგან სახე მიბრწყინავდა და უნებურად მადონას ნაჩუქარი გულსაკიდისკენ გამექცა ხელი... წამით არ მომიხსნია, ისევე როგორც აკოს ნაჩუქარი კულონი... როცა მონატრება გულში ღრნად შეაღწევდა და მღრღნიდა, როცა მისი გვერდით დგომა მჭირდებოდა უბრალოდ ვხსნიდი და ვუყურებდი...
უნებურად მახსენდება ჯერ მისი და შემდეგ მადონას სიტყვები.
"თუ კი ოდესმე შენთან არ ვიქნები და დაგჭირდები, ან მოგენატრები უბრალოდ გახსივდეს მე მუდამ შენთან ვარ, მაშინაც როცა ვერ მხედავ"
"როცა შეატყობ დაბრკოლებებთან მარცხები იწამე რომ ყველაფერს გადალახავ, გეკეთოს და ყევალფერს დაძლევ."
ტაქსისტ ფულს ვუხდი, პირველივე რეისისთვის ბილეთს ვყიფულობ, ძვირი მიჯდება, მაგრამ მაინც ღირს... 1საათში თვითმფრინავში ავდიავრ და ფანჯარასთან ვჯდები. მალევე ახალგაზრდა გოგო მიჯდება გვერდით. გზაში არ ვიცი საიდან მაგრამ ყელსაბამს ამჩნევს.
-მთვარის ქვა?
წამით ვიბნევი და ყელსამაბს ხელით ვაწვალებ.
-ხო მთვარის ქვაა...
-გწამს?
-მწამს, მწამს რომ ყევლფერს გადამალხინებს, მწამს რომ მადონა არასდროს შეცდებოდა ასეთი ნივთის ჩემ ხელში ჩასაგდებად.
ვუღიმი და უნებურად ჩემი და დამიანეს დიალოგი მახსენდება. "სვანეთში ვართ და სახლისკენ მივდივართ, მე კი უნებურად ვიკიდებ გულსაკიდზე ხელს.
-მთვარის ქვა?
-ხო მადონამ შენთვის გავაკეთეო!
-ბედნიერებას უნდა ჩაებღაუჭი?
-დედამიწაზე მაინც ვიყო ბედნიერი, მანამ სანამ ჯოჯოხეთს შევერწყმები. "
გოგო ისვე მე მიყურებს მე კი ფანჯარას, ფანჯარას საიდანაც ლელე მიმზერს.
-ჩემი ქმრის მეგობარს გავხარ!
-მართლა?
-ხო მართლა, ოღონდ მას გრძელი თმა აქვს.
-დიდი ხანია გათხოვილი ხარ?
-ერთი წელია... ცოტა უცნაურად გავიცანი... ვიღაცას ეძებდა მეგობართან ერთად...
-მომიყვები, ყველაფერს... მაინც დიდი გზააა...
-მას აკაკი ქვია, 2წლით დიდია ჩემზე... დიდი ხანი არ ვიცნობდით ერთამნეთს, ცილად რომ გავყევი, მაგრამ ბედნიერი ვარ...უცანური სამეგობრო ყავს...შარშან სექტემბერში გავიცანი, ოქტომბერში სამეგიბრო გამაცნო... მისი მეგიაბრ თემოს უეცრად შვილი გამოუჩნდა, თურმე მისი საყავრელი ქალი, რომელიც დანიშნული ჰყავდა სხვასთან ერთად გაიქცა, მაგრმა ის ბიჭი არ უყავრდა... ანუ რაშია საქმე იცი? ამ გოგოს ის ბიჭი დაემუქრა რომ თუ არ გაჰყვებოდა მოკლავდა თემოს, ამანაც თავის ტანჯვა არჩია საყვარელი ადამიანის სიკვდილს...თემოსგან 2 თვის ორსული იყო... თვითონ მშობიაროაბს გადაჰყვა ბავშვი კი იმ კაცს დარჩა. როცა კოტემ ბავშვი თემოს მიაბარა , მძმედ იყო. მეოთხე სტატიის სიმსივნე ჰქონდა და მალევე გარდაიცვალა, სებე კი 3წლის იყო... იცი რა საყავრელია...
-აუ რა კარგია , და მაგ თემომ ეგ ყევალფერი რიგორ მიიღო?
-დიდხანს ვერ იჯერებდა მერე როდესაც ყევალფერი გააცნობიერა ბავშვს ცივ ნიავსაც აღარ აკარებდა.
მთელი გზა მელაპარაკებოდა, თურმე გერმანიაში ბიძაშვილთან იყო... კიდევ ბევრი რამ მომიყვა, თუმცა სახელების გარეშე, მერე კი კითხვა მე დამისვა.
-მაგ ქვას ვინც ატარებს რაღაც მიზანი აქვთ და შენ?
-ჩემი მიზანია უკან დავბრუნდე, ოჯახმა მიმიღოს... მეგობრები დავიბრუნო და კიდევ... კიდევ სულის სწორი ვიპოვო..-
სევდიანად გავუღიმე და თვალებში შევხედე... - და ყველაზე მეტად იცი რა მინდა? რბოლაში ჩემი კუთვნილი ადგილი ისევ დავიბრუნო, მინდა რომ ისევ ის ვიყო რაც გამოქცევამდე..
-ძალიან სევდიანი ხარ!
-ჩემი ცხოვრება გაცრუებული იმედების და დამსხვრეული ოცნებების მშვენიერი სასაფლაოა.
ამასობაში თვითმფრინავიც ჯდება და სწრაფად გავდივარ ჩემი ადგილიდან.
-რა გქვია?
ოდნავ მივტრიალდი და გავუღიმე.
-ნაამა...
ორ წამს ვფიქრდები და მერე სარბოლო სახელს ვეუბნები.
-მე მარია..
-იმედია კიდვე შევხვდებით...
გავუღიმე და გასასვლელისკენ წავედი.
"1...
2...
3...გადადგი ეს ნაბიჯი, შენ ყველაფერს დაიბრუნებ, იარები მოიშუშე შეიძლება ბოლომდე ვერა, მაგრამ მოიშუშე ახლა კი ყველაფერს დაიბრუნებ რაც შენ გეკუთვნის"
თვითმფრინავიდან ჩავდივარ და რაღაცნაირად გული მწყდება, ყველას ყველა რომ ხვდება მე კი საერთოდ არავინ. არავინ იცოდა, როგორ წამოვედი და არც ის იცოდნენ როგორ ჩამოვდიოდი... წარსულის რაღაც ნაწილს შევეგუე თუმცა ისევ ჩემ აზრზე ვიდექი... რომ ვიმსახურებდი ყვეალფერ იმას რაც მემართებოდა...
გზაში გამოძინებაც მოვასწარი, ტაქსი გავაჩერე და ჩემს სახლში წავედი, გარაჟიდან ეგრევე BMW გამოვიყვანე, ბარგი ჩავტენე და ნოეს კაფეში წავედი.
კაფესთან ბედნიერი სახით გავაჩერე მანქანა და ვიტრინებს მოვავლე თვალი, თუმცა ადგილზე გავქვავდი როდესაც აკოს გევრდით მჯდარი მარია დავინახე, ბავშვები იჯდნენ ირგვლივ და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ...ლანას გამობერილი მუცელი მაშინვე თვალში მომხვდა... მეწყინა ყველაფერი გლთან მძიმედ მომხვდა, მაგრამ რა აზრი ჰქონდა მე ვთხოვე ცხოვრება გაეგრძელებინათ. მხოლოდ ლელ და ტყუპები არ იყვნენ... მაშინვე დამკრა თავში მარიას ნათქვამმა, რომ თემოს შვილი ჰყავდა... ანუ რა გამოდის, მე... მე მამიდა ვარ? ამაზე კარგი არასდროს არაფერი არ მოხდებოდა ალბათ. გაჩერებული მანქანა დავქოქე. დიდი სიაჩქარით წავედი სახლში და ჩემი ბარგითურთ მერვეზე ავედი. კარზე დავაკაკუნე. "ლელა დამშვიდდი, დაწყნარდი... ახლა ძმებს და დებს ნახავ.... მშობკებს და პატარა ძმიშვილს..." 11 საათი ხდებოდა და ცოტა ეუცნაურებოდათ ალბათ ოჯახს კარზე ზარი მაგრამ მეკიდია...
კარი პატარ ბავშვმა გამიღო... სახე გამებადრა მის დანახვაზე ის კი უცბად ატლიკინდა...
-ვინ ქალ?
-სებე რამხელა ყოფილხარ...
-ეეე მე ალ გიცნობ.
-სამაგიეროდ მე გიცნობ...
ცხვირზე თითი ჩამოვკარი მაგრამ უკან დაიხია.
-ვინ ქალ?
-ლელა მამიდა...
ბავშვი ისეთი საყვარელი იყო მონდოდა გულში ჩამეკრა და არ გამეშვა...მე მამიდამისი ვიყავი და ვფიცავ მისთვის ყევალფწრს დავთმობდი, ის ჩემი ძმის ერთადერთი სიყავრულის ნაყოფი იყო...
-მე მხოლოდ ორი მამიდა მკავს ლელ და ცტაცია...შენ კი მამიდა ალა ქალ...


ჰაჰაი მეც აქ ვარ.