გამარჯობათ, ახლა ვწერ იმას, რაც დარწმუნებული ვარ სხვებსაც უგრძვნიათ, გადაუტანიათ. ვწერ არა რაიმე მიზნისთვის, არამედ იმისთვის, რომ გულს უნდა ასე. ხშირად დგება ჩემს ცხოვრებაში ისეთი მომენტი, როდესაც ძალიან ბევრი ფიქრი ერთად იყრის თავს ჩემს გონებაში და თავს ვერ ვიხსნი. არ შემიძლია მივიდე ვინმესთან და მოვუყვე რა მაფიქრებს, რა მადარდებს და ზოგადად რა მინდა ცხოვრებაში, ეს არა იმიტომ, რომ არ მყავს ასეთი ადამიანი, უბრალოდ არ შემიძლია, რაღაც მაფერხებს, ვერ ვუყრი სიტყვებს თავს და საკუთარ თავში ვიკეტები. ასე ხდებოდა პატარაობიდან, ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც ჩემი საზრუნავი მხოლოდ თამაში უნდა ყოფილიყო, მაგრამ თამაშის გარდა ბევრი სხვა რამ არ მაძლევდა მოსვენებას. ხშირად ვტიროდი ხშირად ვგრძნობდი თავს მარტო, ხშირად ვგრძნობდი ადამიანებისგან გარიყვას. იყო დრო, როდესაც აღარ მინდოდა თუნდაც სკოლაში წასვლა, რადგან მაწუხებდა პრობლემა, რის გამოც თანატოლებისგან დაცინვას ვიღებდი, იმ მომენტში სულ მინდოდა გავქცეულიყავი, ან მეტირა, ვინმესგან მეგრძნო მზრუნველობა მაგრამ არა ადგილზე ვშეშდებოდი და ვიყინებოდი, ვერ ვამბობდი ერთ სიტყვასაც კი, ვერც მათ შეჩერებას ვახერხებდი, ამ ყველაფერმა კი დიდი ზიანი მიაყენა ჩემს ფსიქიკას, უამრავ ღამეს ვათენებდი ტირილში თანაც ისე, რომ დედას არ გაეგო არ მინდოდა გული სტკენოდა და ენერვიულა. ვახერხებდი კიდეც დამალვას. იყო პერიოდიც როდესაც მშობლები დაშორდნენ, დედა დროებით საზღვარგარეთ წავიდა, რამაც უფრო დაამძიმა ჩემი მდგომარეობა. ვხედავდი ბავშვები როგორ ეხუტებოდნენ საკუთარ მშობლებს მე კი ეს არ შემეძლო. სახლში მისულს მხოლოდ ბებია და პაპა მხვდებოდნენ, სკოლაში მშობელთა კრებაზე დედის ნაცვლად ბებია იჯდა. სახლში ხშირად ვიმალებოდი და დედის მაისურს დავსტიროდი მისი მონატრებისგან, ერთხელ ბებიამაც მომისწრო და ძალიან ვინერვიულე ყველაზე მეტად რაც არ მინდოდა ის მოხდა. მაგრამ ბევრი მტკივნეული დღე დამთავრდა, როდესაც დედა დაბრუნდა. მას შემდეგ ვცდილობ, რომ დედა გვერდით მყავდეს, როცა ერთად ვართ მის გარეშე ვერ ვიძინებ. მშობლები შერიგდნენ, მაგრამ დედას ყოველთვის ვთხოვდი, რომ ჩემს გვერდით ყოფილიყო. უხერხულუა ალბათ, მაგრამ დღემდე მის გვერდით მძინავს. გავიზარდე, შემეცვალა შეხედულებები და თითქოს გავძლიერდი, მაგრამ მოგონებები არასდროს მტოვებს, არც ფიქრები ქრება. ერთადერთი გამოსავალი ფიქრების განსქარვებლად წერა აღმოჩნდა, რდესაც ფიქრები შემომაწვება და თავს ცუდად ვგრძნობ, მაშინვე ვიწყებ წერას, ვწერ იმაზე, რასაც იმ წუთას განვიცდი და შემდეგ ვკითხულობ, თითქოს ეს მეხმარება დამშვიდებაში შემდეგ ჩემს ნაწერს ვშლი ან ვხევ და ვყრი, არ მინდა მისი სხვა დროს წაკითხვა ან ვინმემ რომ წაიკითხოს. პირველად ხდება, როდესაც ასეთ საკითხზე ღიად ვწერ და შესაძლებელია, რომ ვინმემ წაიკითხოს. და ახლა ახლა რა ხდება ჩემს ცხოვრებაში. არაფერი, უბრალოდ შევეგუე, რომ ფიქრები ხშირად მჭამენ. ყოველ დღე ვდგავ ნაბიჯებს, ზოგჯერ სწორს, ზოგჯერ და უფრო ხშირად არასწორს, რაც ჩემს გონებას ვნებს, მაგრამ არა სპეციალურად. უბრალოდ ყველაფრის მიუხედავად ვერ ვისწავლე, რომ ადვილად არ ვენდო. რომ ბევრი ბოროტი ადამიანია ამ სამყაროში. მგონია, რომ კარგები არიან და არ შევცდი, როდესაც ვენდე. თუმცა ხშირად ვცდები. ბევრი შემოვუშვი ჩემს ცხოვრებაში და ბევრიც შეცდომის გამო გავუშვი ჩემი ცხოვრებიდან. არავინ არ დამიბრუნებია უკან მათი სურვილის მიუხედავად. ძალიან მინდა ვიპოვო ისეთი ადამიანი, რომელიც ჩემიანი იქნება, ისეთი რომელიც გულწრფელად მიმიღებს და არ იქნება ჩემთან რაიმე მიზეზით ან მიზნით. ასევე მინდა და ვცდილობ გავაკეთო ის, რაც მე და ჩემს გარშემო მყოფებს გაგვაბედნიერებს. მინდა ჩემს ცხოვრებაში კარგი უფრო მეტი ხდებოდეს. მინდა არ მეშინოდეს დაღამების, რომ ისევ ფიქრებმა არ შემაწუხონ. გული მინდა, გული, რომელიც სიხარულითაა სავსე და არა სევდით :)