ავტორი:
ამდენი ხნის შემდეგ სულ გადამავიწყდა ეკუშა და ნიკა, რომლებსაც ჰარმონიული და უპრობლემო ურთიერთობა აქვთ.
იმავე დღე:
ნიკა კი სახლში დარჩა, მაგრამ ეჭვები ღრღნიდა, იმისა, რომ სალომე ისევ რაღაცას უმალავდა და გადაწყვიტა უკან გაჰყოლოდა შეუმჩევნელად. მშობლებს გამოემშვიობა და რეზის და თომას დაურეკა.
-შე*ემა, დროზე გამოა*ვი ახლა სახლიდან და ჩემს მიერ გამოგზავნილ მისამართზე მოდი. (ნიკა)
-რა გჭირს შენ? დარღვევა ხომ არ გაქვს ფსიქიკაში შე ჩემისა. (რეზი)
-ახლაააა... თომასაც უთხარი და ტრა*ები აწიეთ და წამოდით.
-რა ხდება აღარ იტყვი?
-სალომე...
-გამოვდივართ.
რეზიმ ეს ყველაფერი თომას მოახსენა და ორივე ერთად გაოდიოდნენ სახლიდან როდესაც ეკამ შეაჩერა ისინი.
-ნიკა სად არის, რეზი შენ ახლა მას ელაპარაკე ხომ?
-კი ნიკუშას ველაპარაკე და ჩვენ მასთან მვიდვართ.
-მეც წამოვალ.
-არა საყვარელო, წადი მიდი ნიაკოსაც ძინავს და შენც დაიძინე. (თომა)
-კარგით რა თქვენ თვითონ არ თქვით, რომ ერთანეთშ არაფერს არ დავუმალავდით?
-ჩვენ არაფერს გიმალავთ ეკუშ და გთოვ, რომ შიგნით შედი მადენინ დრო არ გვაქვს.
-კარგი, მაგრამ ვშიშობ, რომ თქვენი მანქანების გარეშე ვერსად წახვლათ, ახლა კი მემგონი მეტროთი სიარული არ გინდათ.
ეკამ დამცინავად უთხრა ბიჭებს და ხელში ორი მანქანის გასაღები აათამაშა.
-ეკა არ არის სასაცილო, სასწრაფოა. (რეზი)
-ან მეც მოვდივარ ან თქვენც აქ რჩებით.
-აუ ეს რა ტვინის ჭმაა რა, წავიყვანოთ შე*ემა და იმედია ღს ნიკას ოცხლები გადავურჩებით. (თომა)
საბოლოოდ ეკუნამ მაინც დაიყოლია ისინი და ბოლოს რეზის მანქანით მიდიოდნენ, ნიკას მიერ გამოგზავნილ მისამართზე. თომაც და რეზიმაც იცოდნენ, რომ ნიკა ეკას დანხვაზე ორივეს თვებ წააცლიდა, მაგრამ ეკამაც აღარ დაუტოვა სხვა გზა. მალე მივიდნენ დანიშნულ ადგილამდე, სადაც მათი ძმაკაცი ელოდებოდათ. თომამ და რეზიმ იცნეს ეს ადგილი, ამის მიზეზი კი უკვე სხვა ისტორიაა.
-ეკა აქ დარჩი და რაც არ უნდა მოხდეს მანქანიდან არ გადმოხვიდე. (თომა)
-დარჩენა, რომ მდომოდა, სახლშიც კი ვიქნებოდი.
-დარჩი და ნუღარ გვალაპარაკებ ხოლმე ამდენს. (რეზი)
-კარგი.
ეკა კი დათანხმდა, მაგრამ ისეთი ჯიუტია, რომ მაინც გაყვა უკან, აბა რა ექნა? დარჩენა, რომ დომოდა სახლში დაიძინებდა ფუმფულა საწოლში და მანამდე ცხლე ჩაისაც დალევდა. თომას და რეზის ფეხდაფეხ მიყვებოდა და იქამდე სდია, სანამ ნიკას არ შეხვდნენ, ეს არ იკმარა და მათი საუბრის მოსმენაც დაიწყო.
-აქამდე სად ხართ შე*ემა, გითხარით, რომ საჩქარო იყო. (ნიკა)
-თომა თავის სახლში იყო და გავუარე მანქანით. (რეზი)
რატომ მოიტყუეს? ამაზე პასუხი არც ისე რთულია, ნიკა თუ გაიგებდა, რომ ეკაც აქ იყო ამ ადგილას სადაც ყველაზე ცუდი ადამიანები იყრიან თავს და თან საშიშიცაა.
-სალომე აქ შევიდა, როგროც დავინახე სანდროსთნ ერთად. (ნიკა)
-ეგ ჩე*ისაც ჩაითრია თამაშში? (თომა)
-როგორც ჩანს, მაგრამ აქ სანდროს გამო კი არა ალბათ დამიანეს გამო არიან. (ნიკა)
-მერე სალომე ხომ იცონბს? (რეზი)
-არა, უფროსწორად ვერ იცნობ, დაგავიდათ?
ნიკამ ეს კითხა და ხელში ნიღაბი აათამაშა.
-აუ ეს დამიანე ერთხელ მაგრად გაიპერტყება რაა და საკუთარი ხელითაც დავახრჩობ. (თომა)
-მეც მოგეხმარები. (რეზი)
-მოიცადეთ რა, თუ ისეთი რამე იქნება თქვენი დახმარება არ დამჭირდება, მაგრამ მეცოდება, ეგეც და სალომეც, რა გავაკეთო? მირჩიეთ რამე რა. (ნიკა)
-შეგიძლია, რომ ისევ ის გრძნობები გაუღვივო, რაც აქამდე ქონდათ, ერთმანეთის მიმართ. (ეკა)
-ეკა? შენ აქ რა გინდა? რა გითხარით მე თქვენ, ღირსები ხართ ცხვირ-პირი გაგიერთიანოთ. (ნიკა)
-ისინი არაფერ შუაში არ არიან, მოუწიათ ჩემი წამოყვანა, რადგაან მანქანის გასაღებს არ ვაძლევდი და ხო, კიდევ ის მითრეს მანქანაში დარჩიო....
-მერე რატომ არ დარჩი? შენი ადგილი აქ არ არის პატარავ. (ნიკა)
-საერთოდ რა ადგილია ასეთი?
-იმაზე უარესი ადგილია, ვიდრე ეს შენ გონია. (ნიკა)
-არაუშავს, მე შენ გვერძე არაფრის არ მეშინია.
ნიკა უცბად მივიდა ეკასთან და მთელი გულით, სულით, ძალით ჩაეხუტა და თან ყურში უჩურჩულა.
-ჩემი გოგო ხარ...
-შენ კიდე ჩემი ბიჭი...
ამ ორ ჩიტუნას აღარ ახსოვდა არც არაფერი, ეს სიტყვები იყო მხოლოდ მათ გარშემო.
-ეპეეეე, გამოფხიზლდით ახლა, გეყოთ სიყვარულობანა, სალო და ალექსი გამოვიდნენ. (რეზი)
-საყვარელო, გთხოვ, რომ მანქანაში ჩაჯდე და დაგველოდო კარგი? (ნიკა)
-კარგი. (ეკა)
გოგონა წავიდა მანქანისკენ, უხმოდ დაემორჩილა ნიკას ნებას და ლოდინი დაიწყო, სინმადვილეში ძალიან აინტერესებდა რა ხებოდა მის ირგვლივ და რაში იყო საქმე, მაგრამ ყველა ისე ექცეოდა თითქოს ამ ,,თამაშში“ მას არაფერი ესაქმებოდა და მისი საყვარელი ადამიანები არ ყვნენ გარაულები ამაში.
ბიჭებმა დაინახეს სალომე როგორ გამოვიდა და არც ისე კარგ მდგომრეობაში არ იყო. ნიკამ მაშინვე გადადგა მისკენ ნაბიჯი, მაგრამ თომამ გადუღობა წინ ხელი.
-არა, ახლა არა ნიკა...
-გამიშვი, ამის დე*აც, ვერ ხედავ რა დღეშია?
ნიკა ყველანირად ცდილობდა რომ სალომესთნ მისულიყო, მაგრამ ამხანაგები არ აძლევდნენ ამის ნებას. ამჯერად რეზიმ წამოიწყო საუბარი.
-დაწყნარდი შე*ემა, მეც ისვევ მიყვარს სალო, როგორც შენ, მაგრამ ახლა ის ძალიან გაბრაზდება და ჩათალე, რომ მისთის აღარ ვარსებობთ, ხომ იცი როგორ ვერ იტანს ასე ჩუმჩუმად მიპარვას.
-ფუ შენი....
-დაწყნარდი ბიჭო, გონს მოეგე. (თომა)
თომამ და რეზიმ ოდნავ გამოაფხიზლეს მეგობარი და ახლა ასე გსნაგარძეს ყურება და ელოდნენ როგორ განვითრდებოდა მოვლენები. ახლა თავიდან აღარ მოვყვები რა მოხდა და რა დაინახეს ბიჭებმა, თუმცა იმას გეტყვით, რომ ნიკას თავში მხოლოდ სალომე უტრიალებდა და ერთინ სული ქონდა დამიანესთვის ყოველი ძავლი მიყოლებით ჩაემტვრია და ამის გამკეთბელიც იყო. როესაც სანდრო და სალომე როგორც იქნა გაეცალნენ იქაურობას, ნიკამ ცოტახანს კიდევ უყურა დამიანეს და შემდეგ უკვე თომამ და რეზიმაც ვეღარ შეძლეს მისი შეკავება. ნიკა სწრაფად მიეჭრა დამიანეს და იმხელა ძალით მოუქნია მუშტი, ძნელია, რომ ამის მერე წონასწორობა შეგენარჩუებინა, მაგრამ დამიანემ შეინარჩუნა.
-რას აკეთებ აქ? შენ შ*გ ხომ არ გაქვს? (დამიანე)
-შ*გ მე კი არა შენ გაქვს, როგორ გაბედე? (ნიკა)
-გგონია მე მინდა, რომ ყველაფერი ასე იყოს? (დამიანე)
-ღირსი ხარ შუაზე გაგხიო ცემით შე ნაბი*ვარო. (ნიკა)
თომა და რეზი ყველნაირად ცდილობდნენ, რომ ნიკა შეეკავებინათ, მაგრამ როდესაც შენს დას აწყენინებენ ასეთი მარტივი არ არის ყველაფერი. ნიკამ მაინც დაარტყა დამიანეს, მაგრამ ბიჭი ხელის გაუნძრევლად იდგა და არაფერს არ აკეთებდა.
-ეგოისტი ხარ შენი.... ფუ ამის დედ*აც. (ნიკა)
-მე მას ვიცავ და შეიგნე რააა.
-რას ქვია შევიგნო, ბიჭო, შენ მართლა შ*გ ხომ არ გაქვს? ჩემი და იცი რა დღეში იყო, მადლობა თქვი, რომ ახლა თავს ვიკავებ, სალოს ვცემ პატივს და ჩვენს ძმაკაცობას, რომელსაც შენ როგორც ჩანს აღარ აფასებ.
-რას შემ*ცი შე*ემა, რა გინდა? მე ყველაფერს ვაკეთებ, რომ არაფერი დაგიშავდეთ და თქვენ რატომ ცდილობთ, რომ საკუთარ თვებს ზიანი მიაყენოთ? შენ გგონია, რომ მე არ მტკივა? სალომეს ტკივილი მტკივა ყველაზე მეტად.
-მერე რატომ იქცევი გამო*ირებული ეგოისტივით? ჩვენ შევთანხმდით, რომ ერთად ვიქმოდებდით. ყველანი ერთად უფრო ძლიერები ვართ.
ტონის დაწევაზე არცერთს არ უფიქრია.
-შენ არ გესმის.
-რა არ მესმის? სალომეს ასე უფრო ანადგურებ, შენ ტვინი სად ტრა*ში გაქვს?
-ნიკა, ჩევნი ძმაკაოცბის სახელით ვცდილობ, რომ ყველანაირად გცე პატივი, მაგრამ გამიგე... როდესაც მარტო ხარ, სუსტ წერტილს ვერ გპოულობენ და შესაბამისად ეს ჩემი ძლიერი მხარე იყო ამ დრომდე...
-არაუშავს, შენ თუ ამ რაღაც შტერობებს მოეშვები და ჩვენთნ იქნები ყველანი ერთად ვიმოქმედებთ.
-არა...
-კარგი, მაგრამ გაფრთხილებ სალომეს თუ შენს გამო კიდევ ერთხელ ვნახავ ასეთ მდგომარეობაში...
-ვიცი, ამ შემთხვევაში ამას ჩემს თავსაც არ ვაპატიებ, მისი ცხოვრებიდან სამუდამოდ წავალ.
-ის ასე ვერ გაძლებს.
-გაძლებს.
ეს თქვა დამიანემ და თავი ჩახარა, რადგან ამდენი წლის შემდეგ ისევ აევსო თვალი ცრემლით, მაგრამ მას გზის გაგრძელები უფლება არ მისცა, ის ხვდებოდა, რომ მისი დაპირება, რომელიც სალომეს ცხოვრებიდან გაქრობას გულისხმობდა, ძვირად დაუჯდებოდა.
ვერ დაიჯერებთ, მაგრამ ეკამ ყველაფერი ნახა და მოისმინა, იკითხავთ იმას იქ რა უნდოდაო, მაგრამ გეტყვით, რომ მანქანა იმ ადგილიდან სადაც ნიკას და დამიანეს ერთგვარი ,,გარჩევა“ ჰქონდათ, არც ისე შორს იყო, როდესაც ხმაური შემოესმა იფიქრა, რომ ნახავდა რა ხდებოდა. როდესაც ნიკას ასეთ უყურებდა აანალიზებდა ეს არაბიულოგიური ,,და“ რამდენს ნიშნავდა მისთვის, მაგრამ რაღა არაბიოლოგიური, ისინი იმაზე უკეთესი და-ძმა არან ვიდრე ზოგიერთი ბიოლოგიური. ამ საუბრის შემდეგ ნიკა და ბიჭები მანქანისკენ წამოიდნენ. ეკამ კი სასწრაფო დაიკავა ადგილი, რადგან მის ასეთ საქციელზე ნიკა ძალიან გაბრზადებოდა და ახლა ეს ნამდვილად არ აწყობდა. გზაში თომა და რეზი ცდილობდნენ, რომ გარშემო ეს დაძაბულობა მოეხსნათ, მაგრამ რამდენად კარგად გამოდიოდათ ეს უკვე სხვა საქმეა. მაქანამდეც სწრაფად მივიდნენ, მაგრამ ნიკაც თავისი მანქანით იყო და ის და ეკა ერთად ჩასხდნენ.
-პატარავ, სად იყავი? რატომ გაჩერდით იქ?
საუბარი ეკამ წამოიწყო, ამავდროულად ცოტა შეშინებული ხამც ქონდა, რადგან ეშინოდა, რომ ნიკა გაბრაზებულიყო, იცოდა, რომ ის რაფერს არ დაუშვებდა, არც კი უყვირებდა, მაგრამ მაინც. ამ კითხვაზე პასუხი ეკამ ხომ ისედაც იცის, ნახა და მოისმინა, მაგრამ ნიკას ცდის.
-არსად იქვე ძველი მეგობარ ვნახეთ.
-რატომ მატყუებ ნიკა მაისურაძე?
-რას გატყუებ?
-რას და იმას, რომ დამიანეს ეჩხუბე, თუ გრჩვენია ვთქვა, რომ საქმე ,,გაურჩიე“?
ბოლო სიტყვა გარკვევიდ თქვა და თითებით ანიშნა, რომ ბრჭყალებში იგულისხმა.
-ეკატერინე, საიდან იცი ეს?
პირველად დაუძახა ეკატერინე, ეს კი იმის ნიშანია, რომ მთლად კარგი და მშვიდი საღამო არ ელოდებათ მათ.
-დავინახე, ხმაური იყო და გამოვედი, მაინტერეებდა ხომ ყველაფერი რიგზეათქო, შემდეგ კი მოვისმინე თქვენი საუბარი.
-რატომ?
-შენთვითონვე თქვი, რომ ერთად უნდა ვიყოთ და ერთმანეთს ზურგს უკან არ უნდა ვატყუებდეთ.
-კი ვთქვი, მაგრამ ეს სულ სხვაა, ეს სალოს...
-სალოს პირადულს ეხება, კი, მაგრამ ეს ამავდროულად სალოს და დამიანეს სიცოცხლესაც ეხება, ასე, რომ მემგონი როგორც შენს შეყვარებულს და სალომეს საუკეთესო მეგობარს უფლება მქავს ვიცოდე... ყოველ შემთხვევაში მე როგორც ნომერ 1-ლი ჭორების თავი და თავი მაინც მომიყვებოდა.
-პატარავ იქნება და მიხვდე და გაჩერდე?
ნიკამ ეკუშას არაფრის თქმა არ აცადა, ისე დაუკოცნა საყვარელი ტუჩები, ეკას რეაქია ამ ქმედებაზე უცვლელია, ისევ ბურძგლავს მის შეხებაზე და ისევ თავდაყირა უდგება მთელი მუცელი, რა დროს პეპლებია, როდესაც მის მუცელში მთელი ზოოპარკია. და ბოლოს როგორც იქნა ჰაერი, რომ აღარ ეყოთ მოშორდნენ ერთანეთს. ეკას ჯერ კიდევ თვალები დახუჭული ჰქონდა.
-უი, პატარავ... არ ვიცოდი ასეთი კარგი კოცნა თუ ვიცოდი.
ახლა კი ნამდვილად დაეშვა ეკუშა დედამიწაზე და ნიკასაც კრა ერთი მუჯლუგუნი.
-მოკეტე... იდიოტი...
ბოლო სიტყვა ძალიან ჩუმად თქვა, მაგრამ ეს ასე ეგონა ეკას, თომცა ზედმეტად ხმამაღლა მოსვლია, შემთხვევით.
-მაგსთვის დაიჯები პატარა ქალბატონო.
-შენ მხოლოდ 3 წლით ხარ ჩემზე დიდი, ასე, რომ პატარა ქალბატონი ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია.
-ჩემთვის პატარა ხარ და მორჩა ბაზარი. ახლა კი შევიდეთ სახლში, თორემ მომავალი სიდედრი და სიმამრი რას იტყვიან?
-სასჯელი?
-სასჯელი ხვალ საყვარელო.
ნიკამ გამოსამშვიდობებლად ყელში აკოცა, თა
ნ ისე ვნებიანად, რომ ეკას მთელს ტანში უცანურმა ტალღებმა, ელექტრონებმა და პირდაპირი მნიშვნელობით ჩაადნა მკლავებში ნიკას, იმის მიუხედავად, რომ მანქანაში ისხდნენ ნიკას შეძლებისდაგვარად ჰყავდა მიკრული ეკუშა. ამჯერად უკვე გოგონა დასწვდა ბიჭის ბაგეებს. მალევე მოამთავრეს თავისებური ,,დამშვიდობება“.
-ახლა წადი ციცქნავ, თორემ შემომეჭმევი მალე.
-იდიოტო...
-სასჯელი არ დაგავიწყდეს.
ეკა აწითლდა და ჭარხალსაც კი აჯობა სიწითლეში.
-რომ იცოდე რა სიცოცხლე ხარ ეგრე რომ აკეთებ.
ეკა მანქანიდან გადავიდა, ნიკა კი მანამ არ წასულა, სანამ არ დაინახა, რომ ეკა სახლში შევიდა, თავდაც წავიდა სალოსთან, ახლა ასე იყო საჭირო, მის მარტო დატოვებას აღარ აპირებდა.
ჩვენი მოთხრობის არცერთი პერსონაჟი არ იყო მშვიდად. წარმოიდგინეთ როგორია, რომ შეიძლება დღეს და ამ წამს თუ არა ხვალ უკვე სავადმყოფოში სიკვდილს ებრძოდე, თუმცა მხოლოდ ეს არ იყო, ამჯერად სიყვარულსაც ეხებოდა ეს ყველაფერი. სალომეს და დამიანეს ორივეს ერთნაირად ტკიოდა, ნიკასა და ეკას ურთიერთობა კი ჰარმონიული იყო, მაგრამ ორივეს ეშინოდა, რომ კარგის მერე რამე ცუდი არ მომხდარიყო, თომა და ნია კი ისე ახლოს აღარ იყვნენ ერთმანეთთან თითქოს გაუცხოვდნენ. სანდრო ნიაზე ფიქრობდა და ფიქრობდა უკვე მომავალზე, მაგრამ მხლოდ ნია არ იყო, სალოც. მასზე ძალიან ნევულობდა, მისი ის ქმედება, რაც დამიანეს დანახვისას გააკეთა ნორმალურს არ გავდა. სინამდილეში ყველა ეხეხბოდა ღამი ფიქრებში სალომეს მეტნაკლებად და ყველას შედტკიოდა გული მის გამო. ნია ისევ სალომესთან იყო და ტკბილად ეძინა. ოხ, ოხ როგორ უყვარს ამ პერსონაჟს ძილიიი. ნიას სხვა ოთახში ეძინა ამიტომ ნიკა გვერდით მიუწვა სალოს და მიიხუტა მთელი ძალით. ყველას, უკლებლივ ყველას უნდოდა, რომ ეს უბრალოდ გრძელი სიზმარი ყოილიყო, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ საკუთარი თავის ჩქმეტის და თვალების კარგად გახელის შემდეგ ეს კოშმარი მაინც რეალობა იყო. ეს ღამეც არ იყო გამონაკლისი სალოსთვის და ეს დაწყევლილი სიზამრი კიდევ ნახა, მაგრა ამჯერად ცრემლები აღარ იკმარა და ტირილით ყვიროდა და თნ სხეულიც ეჭიმებოდა, ცოოტა ხანში კი ნიკამ გამოაღვიძა. აი ახლა კი ნამდვილად გადაუვიდა ნიკას ჯანმრთელი ადამიანის ფერი.
-სალო... სალო... მიდი პატარავ გაიღვიძე....
ბოლოჯერ ამოიკივლა სალომემ და ნიკას ნებას დაჰყვა.
-რა.. რა ხდება?
ნიკა ძალიან გაოცებული ჩანდა.
-ნიკა... აღარ შემიძლია... საშინლად ვარ...
ტირილით ლაპარაკობდა და თან ნიკას მთელი ძალით ეკვროდა ტანზე.
-სალომე, შეგიძლია ამიხსან რა ხდება?
-მე ისევ ვხედავ კოშმარებს, მაგრამ ასე არასდროს არ გამიღვიძია... რა მემართება?
-სალო ფსიქოლოგი ან წამლები ცადე?
-კი, ყველაფერი ვცადე, მაგრამ მაინც ვხედავ, არ ვიცი რატომ?
-რას ხედავ ხოლმე გამახსენე.
-მწვანე თვალებს და ვიღაცა ოდიშს მიხდის, იმ ვიღაცის სითბოს ვგრძნობ, მაგრამ სიზმარშივე თითქოს ვაცნბიერებ, რომ ჩემში სიცარიელე რჩება.
-დამიანე ხომ?
სალომემ აღარაფერი არ უპასუხა, მაგრამ ნიკა ამას თავისითაც მიხვდა. არ იცოდა როგორ მოქქცეულიყო, რადგან ერთ მხარეს მისი საყვარელი და იდგა, ხოლო მეორე მხარეს დიდი ხნის, ბავშვობის ძმაკაცი. ამ მომენტში კი ძალიან ბრაოზბდა დამიანეზე და მაინ ვერ იგებდა, როგორ შეეძლო მას, რომ ასეთი დამპალი და ეგოისტი ყოილიყო. სალომეს კი გული ცუდს ძალიან ცუდს უგრძნობდა, მაგრამ რატომღაც არავის არ ეუბნებოდა ამის შესახებ. ნიკაც, სალომეც, ნიაც და თომაც მოწესრიგდნენ ტანსაცმელი ჩაიცვეს და დამშეულებმა ოთხივემ სამზარეულოს მიაშურეს.
-თქვენც მოგშვდათ ბარტყებო? (ნიკა)
-აბა ჩვენ რა ადამიანები არ ვართ თუ... (ნია)
-რავიცი, რავიცი მე მეგონა ამ ღამეს ერთმანეთ ხომ არ შემოეჭმათთქო. (ნიკა)
-გაა*ვი რაა. (თომა)
-ბოდიში, რომ შუა საუბარში გეჩხირებით, მაგრამ მშია და ცოცხალი თუ მივალ მაცივრამდე კარგი იქნება. (სალო)
-მართალია ჩემი დაქალი. (ნია)
სალომე:
ვჭამეთ, ვიცინეთ და ერთმანეთც გავამწარეთ. სიმზრების გამო აღარც კი ვღელავ, რადგან ისინი უკვე ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცნენ და დიდად აღარც ვაქცევდი ყურადღებას დილას მომხდარ ამბავს. საღამოსკენ ეკუშა და რეზიც შემოგვიერთდნენ.
-აბა დღეს სადმე არ წვიდეთ, არ გაავერთოთ? ამ ბოლოდ როს სულ გამოვიფიტე თქვენს ხელში, მეც მინდა შენობის თავზე დამხობა. (რეზი)
-აუუუფფფფ, ის მე ვიყავი ხომ, გუშინ კლუბში, რომ დავგრიალობდი. (ეკა)
-შენ საიდანღა იცი, არა რა, ხომ ვამბობ ეს FBI-ში მუშაბს და ჯაშუშები ყავს ყველგანთქო. (რეზი)
-კარგით რააააა, მართლა წავიდეთ სადმე, ან რამით გავერთოთ, მომენატრა თქვენთნ ერთდ დროის გატარება. (მე)
-ჩვენც.
ყველამ ერთხმად დააკომენტარა ჩემი აზრი.
-აბა რას ვშვებით, ჰე, ნიუშ მოგვეშველე. (ნიკა)
-წამოდით რა ბაღში წავიდეთ, უნის დროს, რომ დავდიოდით და ისევ ავიკლოთ იქაურობა. (ნია)
-აააა, ხომ ვთქვი მე ეს ბავშვი აგვაშენებსთქვა.
ეს სიტყები თომამ სიცილით წარმოთქვა და ნია მიიხუტა გულზე.
-შენ ხომ აგაშენე შე უმადურო, უყურე ერთი ამას. (ნია)
-შე*ემა ეს გველი როგორ შეგიყვარდა მაინც არ მესმის რააა. (ნიკა)
-აუ ნიკა მოკეტე რა, ეკუშა, რომ ხმას არ იღებს ეგ იმას არ ნიშნავს, რომ შენი დადუმება არ შეუძლია.
ნიშნისმოგებით გასძახა ნიამ ნიკას და თნ კმაყოფილი ღიმილი აიკრა სახეზე და თვითნაც მიეხუტა თომას.
-ჩემი პატარა მე ვერფერს....
ეკამ არ დაამთავრებინა სიტყვა და მაშინვე აკოცა. ნიკა მართლაც დადუმდა, ასე მოულოდნელად არ ელოდა ეკასგან ასეთ საქციელს.
-პატარვ იქნება მიხვდე და გაჩერდე?
ნიკას სიტყევბი გაიმეორა ეკამ და გაეკრიჭა, რათქმაუნდა ნიკა მაშინვე მიხვდა და მასაც ჩაეღიმა ტუჩის კუთხეში. წყვილები დივანზე ისხდნენ, მე და რეზის კი მათ პირდაპირ გვქონდა დაკავებული ადგილი.
-შეხე შენ, რა უცბად დაადუმა, მიგაჩმორეს შე*ემა?
რეზი თან ლაპარაკობდა და თან იცინოდა და მემგონი თავისი ემოციებისაგან მალე გადაიწვებოდა, მალე ჩვენს ავყევით სიცილში და ერთ ხმაში ,,ვკვდებოდით“. ეკა აპირებდა ადგომას, როდესაც ნიკამ მაჯაში დაუჭირა ხელი და ეკაც წამში აღმოჩნა ნიკას კალთაში.
-სად მიბრძანდებით, მადმუაზელ?
-წყლის დასალევად სერ.
-არ წახვალ, კიდე რა გინდა.
-მაშვინ დავიხრჩობი წყურვილით და მერე შენ ვინ ე....ბა მეორე ჩემნაირი მაგასააც დავინახავთ.
-ნუ იკბინები შენ. არსადაც არ წახვალ ჯერ.
ნიკამ ისე თბილად მიიკრა სხეულზე ეკა, ლამის ამეტირა, რა სიქიუთე წყვილია თომაც და ნია, ნიკა და ეკა. ყველანი გავემზადეთ და სახლიდანაც გავედით. გზაში კიდევ მუსიკები ბოლო ხმაზე ჩავრთეთ და თან ვგიჟობდით, ამ მომენტში არ მახსოვდა არც დამიანე და არც ეს წყეული ბიზნესი. ვერც კი მივხვდი როგორ მივედით ჩვენს საყვარელ მაგრამ ძველის ძველ ადგილას. ამ ბაღში ბევრი კარგი მოგონება გვქავს ჩალექილი გონებაშ, ადრე აქ ხშირად მოვდიოდით ხოლმე და პირდაპირი მნიშვნელობით ვაყრუებდით აქაურობას, სხვა ადამიანები ფეხებზე გვეკიდა, ვიყავით მხოლოდ ჩვენ და მეტი არავინ. აქ მოსვლამ კი რატომღაც დამასევდიანა და მომინდა, რომ მეტირა, მაგრამ ბავშვებს არ ჩავუშხამებდი ამ დღეს, კარგად ერთობოდნენ და ძლივს მოვახერხეთ, რომ ასე ერთდ გაგვეტარებინა დრო.
-აუ ბალღებო გახსოვთ, მეთორმეტე კალში, რომ ვიღაც დაქნეული აეკიდა სალოს და ვარდები, რომ მიართცა თავზე, რომ დააყარა და მერე კიდევ ერთი სილაც გააწნა, იმის მერე ეგ ბიჭი არ მინახავს, ხომ ცოცხალია?
მხიარულ ნოტაზე მყოფი რეზი, ისევ აგრძელებდა ჩვენს გახალისებას და დიდი ხნის წინანდელი, თითქმის დავიწყებული ამბების ისევ ამოტივტვებას ჩვენს გონებაში. ცოტა ხანში ვიღაც გვიახლოვდება, მაგრამ იმის გამო რომ გვიანია და სიბნელეა ვერფერს ვხედავ ამიტომ წყნარად და აუღელვებლად ველოდებით აუცხო ბიჭის მოახლოებას.
-გამარჯობა, თქვენში სალომე მაისურაძე რომელია?
ჩვეულებრივი ტონით კითხულობს უცხო.
-მე ვარ, რა ხდება?
ბიჭი მაშინვე მაწვდის რაღაც ფურცელს.
-ეს რა...
უცნობი არ მაცდის სიტყვის დამთვრებას.
-ცუდია, თქვენს მდგომარეობაშ შევდივარ, მეც ძალიან მიყვარს ის.
ოდნავ სევდიანი ტონი შეეპარა მას ხმაში.
-რეებს ბოდავ, ვინ ხარ ან რა გინდა?
ნიკას ტონში უკვე იგრძნობოდა სიბრაზე და გაურკვევლობა.
-მე დამიანეს მეგობარი ვარ, დანარჩენი აქ წერია.
როგორც კი დაამთავრა თავისი გამოსვლა, ისე უცბად წავიდა როგორც კი გამოჩნდა. მე სხვა გზა აღარ მქონდა, წერილი უნდა გამეხსნა, ნეტავ რა წერია, იმის მიუხედავად, რომ ძალიან მაინტერესებს ამ წერილის ,,შიგთავსი“, მაინც ნელა ვხსნი, რადგან გული ძალიან ცუდს მიგრძნობს....



აბა როგორ ხასიათზე ხართ ჩემო კარგებო? იმედი მაქვს, რომ მოგეწონათ ახალი თავი და სანიტერესოც გამოვიდა, მადლობა მათ ვინც კითხულობთ ჩემს მოთხრობას და ასეთ კარგ შეფასებებს მიწერთ.