გამარჯობა ჩემო კარგებო .. უღრმესი მადლობა ,რომ მოგეწონათ ჩემი ისტორია, ეს კი გახლავთ ახალი ისტორიის მესამე თავი, იმედია სიმპათიას დაიმსახურებს.
მოემზადეთ :
1......
2...
3....
-სიურპრიზი― ავღრიალდით ერთიანად, მერიემი გაკვირვებას ვერ მალავდა და პირველი რაც გააკეთა : დემნას ეცა და მაგრად ლეწა სიფათში,უჰ რა გამისწორდა ვერც კი წარმოიდგენთ.

-შე იდიოტო!როგორ გაბედე!
-ახალგაზრდავ სიტყვებს დაუკვირდი!― გაბრაზებას ვერ მალავდა დემნა
-უხ !აეეეეეეე როგორ მიყვარხარ ძამიკოოო!― ვაიმე ! მერიემი შეაფრინდა დემნას და მაგრად ჩაეხუტა, არადა ვიფიქრე სამაგიეროს ჩემმაგივრად გადაუხდის თქო!მოღალატე!გამყიდველი!

-კიდევ კარგი!მეც მიყვარხარ ალქაჯო!
-შენ ! შე მოღალატე შენ!― მომვარდა მეც
-ჰა?
-ე.ი თქვენი შეთანხმება იყო ხომ ეს?!
-კი ! ჩვენი მოწყობილია, მადლობა დეას!
- ოჰ უფროსი და ასისტენტიო ხო?
-ხო
-ბატონო?
-უკვე მესამედ!დემნა!― ალუღლუღდა და აბურტყუნდა ველური
-ბატონო დემნა!
-ოხ ეს სიჯიუტე ვინ არის!
-ჩემი დაა ვერ ცნობ?― ახიხინდა გაბრიელი
-რავიცი აბა , ასაკმა შემომიტია―აყვა! ესეც აყვა!
-ცხოველი!― ჩავიბურტყუნე და ტორტისკენ წავედი
-გავიგე!
-გაფიცებ?!― წავუცინიზმე
ტორტი გამოსატანად შევდივარ, მანამდე კი შუქი ქვრება კი მაგრამ მე ხომ ჯერ ამინთია სანთლები , ოხ ეს იდიოტები . ასანთს ვანთებ რომ სანთლებს გავუკიდო და უკნიდან ცხელ სუნთქვას ვგრძონ, ოღონდ ის არ იყოს რასაც მე ვფიქრობ ,ოღონდ ეგ არა

-ე.ი ცხოველი ვარ შენი აზრით?!
-კი თან წარმოდგენაც არ გაქვს როგორი! გაიწიე და მაცადე სანთლის ანთება― მეკითხება კიდეც, ხომ არის ღირსი გლანდებში წვდე და ამოაგლიჯო, ვირი,ორანგუტანგი ეს!

-კარგი!― მკაცრი ტონით თქვა, თითქოს რამეს გახდება და გადამაფიქრებინებს რა! ორიანის ფორმის სანთელი ავანთე და ზუსტად ორ წამში წელზე ხელებს ვგრძნობ და კისერში სველ კოცნას, ხელები კი არ აქვს შემოხვეული უბრალოდ წელზე „უდევს“,

-რას აკეთებ დემნა!―შევუბრუნდი გაბრაზებული სახით, მაგრამ რად გინდა ისე ბნელა იმაში კი არ ვარ დარწმუნებული რომ ეს დემნაა .

-მშვენიერი ხარ როცა ბრაზდები―ეს იდიოტი გადამრევს, მის თვალებსაც ვერ ვხედავ და მშვენიერი ხარო, მინდა!უხ როგორ მინდა გემრიელად ვლეწო!

-დამანებე თავი!საერთოდ რამდენს ბედ....― დამაცხრა ტუჩებზე და მეორედაც მიითვისა ჩემი ტუჩები, ყველანაირად ვუძალიანდებოდი მაგრამ ამ მოზვერივით კაცს რა მოიშორებს, მგონია გულ-მკერდი ჩავულეწე მაგრამ ისევ ცხოველივით იქცევა, ერთი გზა მრჩება , ჩემი ფრჩხილებით კისერზე დავკაწრე, ვიფიქრე მომშორდება თქო , შენც არ მომიკვდე ხელები უკან წამაღებინა და ცალი ხელით მაკავებდა , ლამის გავაფრინე, გეგმა B-ზე გადავედი, ტუჩზე ვუკკბინე და ხელი ძლიერად ვკარი , ტორტს დავეტაკე და გამოვფრინდი სამზარეულოდან, დამავიწყდა რომ მხოლოდ ერთი სანთელი ავანთე და , აშხლართული ამ ქუსლებზე მოვკაკუნებ თან მეორე სანთელს ვანთებ
-რა ლამაზი დღეა, რა ნათ.....―აღიღინდნენ ბიჭუნები
-happy birthday to you, happy birthday to you …….
-სერიოზულად?― ბიჭებმა გოგონებს გადახედეს და მზერა პირდაპირ თვალებში ესროლეს.
-დიახ დიახ.happy birthday to youuuuuuuuuuu……….―დაასრულა ემილიამ და ნიკოლოზს თვალი ჩაუკრა .ნიკა უნდა გენახათ ლამის თვალებით შემოეჭამა ჩემი გოგო, კიდევ კარგი ტორტით არ მივუვარდი და არ გავწეწე.
-მერ ჩემო გოგოვ გილოცავ შენს დრეს, სულ ბედნიერი მეყოლე
-ჩემო სიცოცხლევ!მადლობა დეაკო
-მერო
-გისმენ გაბრო― გაბრიელი მივარდა მერიემს, წელზე ხელები შემოხვია და მის ბაგეებს დაეწაფა, აი ძმა მესმის.სად არ არის ახლა ის პრიმატი !ხედავდეს ერთი როგორია როცა უკითხავად კოცნი ვიღაცას .
-დემნა მოკლავს―ახარარდა სანდრო და აიყოლა ნიკაც, დანარჩენებს პირი ღია დარჩათ
-უკაცრავად?!― აი ისიც , გამოჩნდა მხეცი

-ძაღლი ახსენე და ძვალი ხელში დაიჭირეო რა― წესით ეს უნდა გამეფიქრებინა მაგრამ ოხ ეს ენა, ამოსაგლეჯი მაქვს
-შენ მოგივლი პატარავ ! ―გაბრიელისა და მერისკენ დაიძრა და „გზად“ ჩუმად მომახალა
-აქ რა ხდება?
-რა უნდა ხდებოდეს დემუშ, ჩემს შეყვარებულს დაბადების დღე მივულოცე
-აჰ კიდევ კარგი, მე სხვა რამ ვიფიქრე!
-რას ამბობ ხოიცი არა?....―ბატონო? მეგონა შემოაკვდებოდაგაბრიელი, ყოველშემთხვევაში მე მასე ვიზამდი
-ჰააააა?
-რა ჰა?!
-ის.. მან... მას.. ის.. მან..― ემილია გამოშტერებული ბლუყუნებდა
- რა იყო გრამატიკაში ვარჯიშობ?!
-რა? აუ კაით რა !მე რატომ არ ვიცოდი რომ შეყვარებულები იყვნენ?!
-ეგ არც მე ვიცოდი― ღიმილიანი სახით გახედა მერიემმა ემილიას და გაბის მაგრად გადაეხვია
-ვაიმე ვერაფეი მესმის
-ვერაფერი გაიგე! და არა ის რაც თქვი
-აუ დემნა!როდის მერე გახდი ფილოლოგი?!
-დღეის!
-შენ ეს იცოდი ხო?!― მე მომიტრიალდა ემილია, დავიღუპე ახლა რა ვუთხრა ა
-არა!მე მხოლოდ ის ვიცოდი რომ ერთმანეთი მოსწონდათ კიარადა უყარდათ
-მე ეგეც არ ვიცოდი!―ისე დაიწიქვინა უცბად შევხტით ყველა
-ხლა იცი!―აჰა მოკლედ და კონკრეტულად უპასუხა ვაჟბატონმა. კიდე კაი არსებობს ეს განათლებული თორემ რა გვეშველება. სუულ რაღაც გუშინ ჩემი უფროსი იყო და ახლა ლანძღვისთვის სიტყვებს ვერ ვიშურებ.
მოკლედ კარგად გავერთეთ.ემილიაც გამოვაფხიზლეთ სიბრაზიდან , ბევრი ვიცეკვეთ, დავლიეთ, ამბები გავიხსენეთ გავიგე ,რომ დემნას კლაოსტროფობია სჭირს, ცოტა არ იყო გამიკვირდა, მოზვერივით კაცს ეს რომ ჭირს.თურმე გაბრიელ არასდროს გაუსინჯავს სუში, რატომ არ ვიცოდი ეს ?რანაირი და ვარ რა.ემილიას სიმაღლის შიში აქვს და ნიკოლოზსაც,ლიზასა და სანდროს თურმე პომიდვრის ფობია აქვთ, ანასა და ალექსანდრეს არვიცი, ჩამოუყალიბებლად საუბრობდნენ.’’და შენ მის?“, „ოჰ გამოიღვიძეთ „
ვეჩხუბები მეორე მეს,’’შენი წყალობით“. მე სიყვარულის მეშინია.რატომ არ მკითხოთ, როცა ვიქნები მზად მერე გეტყვით .არ მიწყინოთ რა.
მანქანებში გადავნაწილდით, მე ცოტა ნასვამი ვიყავი , ამიტომ ჩემი საჭესთან დაჯდომა თვითმკვლელობა იქნება, არც დემნას დანახვა მინდოდა მაგრამ ჰა?ყველანი გადანაწილდნენ, მე და ემილია-ნიკა დემნას უნდა მივეყვანეთ სახლამდე, მას ხომ არ დაულევია , ის უფროსია!
ჯერ ემილია დავტოვეთ სახლში, ერთი საათი ველოდეთ როდისმორჩებოდნენ დამშვიდობებას, ამ დროს კი დემნა თვალს არ მაცილებდა, მე კი გარეთ ვიხედებოდი ვითომც არაფერი არადა რა ფერი?!აჰა ეღირსა კოცნა გავუგზავნე ემიკიკოს და ნიკას სახლისკენ გავემართეთ, იმედი მქონდა ,რომ ნიკა უფრო შორს ცხოვრობდა ვიდრე მე, არ მინდოდა ამ მოზვერთან მარტო დარჩენა მაგრამ შენც არ მომიკვდე, ნიკა სახლში დავტოვეთ და მარტო მე და დემნა დავრჩით.შარში ვარ!

-ე.ი ძაღლები გიყვარს ხომ?
-უკაცრავად?!― რომ მეთქვა ბატონო თქო აყაყანდებოდა, კიდევ კარგი მოვტვინე და არ ავყრანტალდი
-რამე არასწორად გითხარი ?! დეა!
-საერთოდ არ მესმის რას ბოდავ
-ვბოდავ კიდეც?!
-შეგიძლია უბრალოდ გაჩუმდე და წინ იყურო!
-მე ისეც წინ ვიყურები მშვენიერო!―სხვათაშორის მართლა არ შემოუხედავს ჩემთვის ისე მელაპარაკებოდა მაგრამ, მე რის მე ვარ რომ არ ჩავვარდა დებილურ სიტუაციაში
-ტაში!
-და ჩემი კითხვა?!
-დემნა რა გინდა ვერ ვხვდები?ჯერ მომვარდი და მაკოცე , არა ერთხელ, არამედ ორჯერ, მერედამემუქრე და ახლა ძაღლებზე გამიმართე საუბარი, ნორმალური თუ ხარ?!―ვეღარ მოვითღმინე და ერთიანად ამოვხეთქე.
-ნუ წიქვინებ!―ეს სიტყვები ადრეც მაქვს მოსმენილი,ბარში გუშინ ჩხუბის წინ, მადლობა მას ამისთვის
-გააჩერე მანქანა!
-უკაცრავად?!
-ახლავე !გააჩერე!მანქანა!
-ხომ არ შეეიშალე, ამ შუაღამეს სად გაგიჩერო, გარეთ ყინავს
-დემნა მანქანა გააჩერე!!!―მთელი ხმით შევყვირე.მანქანა გვერდით მიაყენა და გააჩერა, ნერვები მაქვს მოშლილი და ამ დეგენერატის მანქანაში ყოფნას აღარ ვაპირებ
-გაგიჟდი?!ამ სიცივეში ფეხით აპირებ სიარულს!―მაჯაში ჩამჭიდა ხელი
-ჯერ ერთი-მომაშორე ხელი, მეორე-შენთან ერთად ერთ მანქანაში ყოფნას მილიონჯერ მირჩევნია გასაგება!
ხელი ძლიერად ავიქნიე და გავთავისუფლდი, ფეხით სიარული ახლა ყველაზე ცუდი იდეააა, წვიმას აპირებს. მაგრამ არა!იმასთა ყოფნას მირჩევნია მოვკვდე, ნაგავია ნამდვილი ნაგავი!
-დეა!
-აჰა ბღავის მოზვერი!შენ თუ მართლა ფიქრობ რომ შენს მანქანაში ჩავჯდები , უჰ როგორ ცდები.
ჩემთვის ვაგრძელებ ლაპარაკს ის კი ნელი ნაბიჯებით მომყვება და თან ჩემს სახელს ყვირის .მე არ ვიყო დეა წიკლაური თუ შენ ყურადღება მოგაქციო!
-დეა!უკვე ყელშია შენი საქციელი და განანებ იცოდე!―განანებო?ეს თავხედი ნახე , შევბრუნდი და ბოლო ხმაზე დავუწყე კივილი
-შენ ვის რა უნდა ანანო ჰა?!გეკითხები !საერთო ვინ ჯანდაბა ხარ?!ორჯერ ძალით მაკოცე და თვი ჩემი მფლობელი გგონია?! როგორ ცდებით მისტერ ბაგრატიონო !
-ვცდები?!―გაცოფებული მეცა და იქვე მდგარ ხეზე ძლიერად მიმაყრდნო, უფრო სწორად მიმაგდო და ხელები ძლიერად დამიჭირა
-მტკენ გამიშვი!
-ჯერ ვცდებოდი ახლა გტკენ ხომ?!იცი რომ უკვე დიდი ხანია მე მეკუთვნი?! იცი რომ როცა გაგიცანი იმ დღიდან ჩემი საკუთრება გახდი?!არ გაქვს უფლება ის ემოიქცე როგორც ქუჩის ქალებს სჩვევიათ გასაგებია შენთვის?!
-ქუჩის ქალებს?! შენ ახლა ბოზს შემადარე?საერთოდ ვინ ხარ ?! რაუფლებით ერევი ჩემს ცხოვრებაში! ჩემი უფროსი გგონია თავი? მომისმინე ჯიგარო ჩემი უფროსი ხარ მხოლოდ სამსახურში გასაგებია?მხოლოდ სამ-სა-ხურ-ში!
-გაჩუმდი!მე შენი უფროსი არ ვარ! მე ვარ ის ვისთ ისაც შენ მთელი სამყარო ხარ გასაგებია?!თუ შენს ტვინში ამდენი ინფორმაცია ვერ აღწევს ?!
-არ ვარ მე შენი არავინ ! მძულხარ დემნა მძულხარ!
-სიტყვები უკან წაიღე ახლავე!
-მძულხარ!
-ახლავე-მეთქი!
იმხელა ხმით მიღრიალა რომ ცრემლები ვეღარ შევიკავე , თან მკლავები და ზურგი ძალიან მტკიოდა. ისე მაგრად მიჭერდა რომ ალბათ ხე გადატყდება მალე.მისი ეს სიტყვები, მიისი საქციელი, ვერ ვიტან, მძულს!
-დემნა გევედრები დამანებე თავი, გთთხოვ!გთხოვ!
-სიტყვებს დაუკვირდი დეა!ჩემს ხასიათს ნუ გამოცდი!გატკენ დეა !გატკენ!
-უკვე მტკენ, ნეტა საერთოდ არ გამეცანი, ნეტა არც არასდროს დაბადებულიყავი, ვერ გიტან, არ მაინტერესებს ,ფეხებზე რას გრძნობ, მე ვერ გიტან!
-გეყო!
დამიყვირა ბოლოხმით, კისერში წამიერად თავი ჩამირგო, სისველე ვიგრძენი, მოიცა ის ტირის?მმე მას .. მე არ...
-გთხოვ ახლა ჩაჯექი მანქანაში და ვფიცავ : დღეის მერე არ მოგეკარები, გავქრები ,თითქოს არ ვარ დაარც ვყოფილვარ შენს ცხოვრებაში.ახლა უბრალოდ ჩაჯექი გთხოვ დეა!
ისეთი ტკივილი იგრძნობოდა ამ სიტყვებში, თავი მაღლა არ აუწევია , მევედრებოდა რომ მანქანაში ჩავმჯდარიყავი, მე ცუდად ვარ... მე .. მე არ ვიცი....
-გთხოვ დეა
-კარგი ! ოღონდ ნუ მთხოვ!
მისი შავი თვალები, უკუნით სიბნელეს ასხივებდა, ვიგრძენი რომ ამის მიზეზი მე ვიყავი, მას ტკიოდა , ის... ღმერთო
-მადლობა! ვწუხვარ!
-არა დემნა ....
...............................................
ოპლა! ესეც მესამე თავი, მე ვფიქრობ გავამართლე თქვენი მოლოდინები.ნუ თუ მაინც ვერ გავამართლე მითხარით და გამოვსწორდები:დდდ სასიამოვნო კითხავ