- წამოდი ლუკა ნიტა მივიყვანოთ სახლში.
- კარგი! - წამოდგა და კარისკენ წავიდა - რატი შენ არ გეგონოს რომ ესე მარტივად გადარჩები, მოგაკითხავენ. - კართან მისულს უთხრა ლუკამ.
ხელში აიყვანა ლუკამ ნიტა ,მანქანაში ჩასვა და სახლის გზას გაუყვა.
სახლში მივიდნენ ნიტა ისევ უგონოდ იყო ლუკას მკლავებში.
- ლიკა გთხოვ აქ დარჩი, შეტევა რომ დაეწყოს და ვერ დავაწყნარო...
- კაი დავრჩები. - ნიტა ოთახში აიყვანეს და საწოლში ჩააწვინეს.
- ოთახს გავაშლევინებ შენთვის.
- არ მინდა ლუკა, ნიტასთან დავწვები.
- როგორც გინდა. - ამბობს და ჩველებრივი სერიოზული და ნაღვლიანი სახით გადის ოთახიდან.

ნიტა¥
შეშინებულს და უკვე ბრძოლით დაღლილი ვგდივარ მეტს ვეღარ ვუძლებ, შველა რომც ვითხოვო ვერავინ მოვა, თუ მოვა ახლა მოვიდეს, ახლა მჭირდება ვინმეს შველა მაგრამ არა ლუკასი, თვალებში როგორ უნდა ჩავხედო, ღმერთო რა სულელი ვარ. ლუკას რა ვუთხრა ან როგორ შევხედა, იცით? უკვე დავიღალე ბრძოლით, ეს უკვე ბოლო ბრძოლოაა მე აღარაფერს ვიზამ ცხოვრებისთვის, ცხოვრებამაც გააკეთოს ჩემთვის რამე, მე აღარ უფროსწორედ ვეღარ ვიბრძოლებ უკვე მეც დავიღალე. 1 კვირაში გავხდები 18 წლის, ხოო რა სასაცილოა არაა 18 წლის ვარ ჯერ მხოლოდ და უკვე მომბეზრდა ეს სამყარო.
ჩემს სამყაროში მინდა!

გონების დაკარგვა, საშინელი ფიქრები და შემდეგ მეღვიძება, თბილ საწოლში, კლასიკური მუსიკა ისმის გვერდზე კი ლიკა მიზის და ჟურნალს კითხულობს, ჩემს დანახვაზე კი მაშივე თვალები სიხარულით ევსება და მეხუტება.
ეს სამყარო არ მიყვარს, მაგრამ აქ ისინი არიან ვინებიც სიცოცხლეს მირჩევნია.


დილით ნიტას ეღვიძება, მის დანახვაზე კი ლიკა სიხარულით ეხუტება.
- მე წავალ ლუკას დავუძახებ.
ნიტას უნდა უთხრას რომ არ უნდა ლუკასთან ლაპარაკი მაგრამ არ გამოსდის, გონია რომ როცა პირს გააღებს სიტყვები კი არა უბრალოდ იხავლებს. თვალები ცრემლებით ევსება და ცდილობს არ იტიროს.

- ლუკააა! ლუკაა!
- აქ ვარ ლიკა, რა მოხდა. - ლუკას ხმა ისმის კაბინეტიდან და ლიკაც მაშინვე მის კენ გარბის და კაბინეტში შედის.
- გაიღვიძა!
- კაია
- მასთან არ შეხვალ?
- არა! ჩემი ნახვა არ ენდომება, უნდა დაისვენოს.
- კაი როგირც გინდა მაგრამ, ვფიქრობ თუ დაელაპარაკები მოეშვება.
- კარგი შენ მიდი დაისვენე ყავა დალიე, საჭმელი თუ გინდა გამოიძახე მაცივარზეა ნომრები.
- ჩემზე არ იდარდო მიდი შენ.

ლუკა ოთახში შედის იქით აქთ იხედება ნიტა კი ოთახში არ ხვდება, შეშინებული მის ძებნას იწყებს გიჟივით ეძებს ნიტა კი კარზე მიყუდებული დგას და მადზე იღიმის, ბოლოს ლუკა ამჩნევს მომღიმარ ნიტას და მუდო სახით უყურებს.
ხელი დაავლო ნიტას და საწოლში ჩააწვინა.
- აუ არ მინდა დაწოლა. - ძლივს აგებინებს ნიტა ლუკას.
- რა გინდა ეგ არ მაინტერესებს, მამაშენმა რაღაც დრო გამოყო! და სანამ არ ამოიწურება ეს დრო აქ დარჩები და ჩემს დაუკითხავად ნაბიჯსაც არ გადადგამ.
- და მერე?
- .... მერე წახვალ. - ჩუმად ამბობს ტრიალდება და მიდის. ამდროს ნიტა ამჩნევს თეთრ მაიკაზე სისხლს.
- ლუკა ჭრილობა გაგეხსნა. - ხავის ნიტა.
- დამიმუშავებენ.
- კარგი.
ახლა კი ნიტა უფრო რწმუნდება იმაში რომ ამ სამყაროში მისი ყოფნა აზრს კარგავს.
ნიტასთან მედდა შემოდის ვენაში რაღაც სითხეს უშვებს რომელიც ნიტას ვენაში სწრაფად გადის და სიცივეს უტოვებს.

- დავიღალე! უკვე მომბეზრდა, აქ არ მინდა. - ნიტა სახურავზე დგას და უკვე ხმა დაბრუნებული მთელი ხმით ყვირის. - ესეთი რა დავაშავე, ბავშვთა სახლი, საშინელი დედა... სულ ვამბობდი რომ ეს ფაქტი არ მადარდებდა მაგრამ მართლა ესე ხო არ იყო არა? ეს შენ ხომ იცი? მეც მინდოდა დედაჩემი ჩემთან მოსულიყო და რძე მოეტანა როგორც მის შვილებთან აკეთებდა ამას, მეც მინდოდა! გესმიით? ხო ეს არავინ არ იცის მაგრამ მეც მტკიოდა როდესაც დედაჩემი მის შვილებს ტკბილ ძილს უსურვებდა შუბლზე კოცნიდა და ეხუტებოდა, და მე? მე უბრალოდ იმას მეუბნებოდა რომ მისი შვილებისთვის კარგად მომეარა, კარგი მარტო მე არ ვარ ასე, დედის სითბოს გარესე მარტო მე არ გავზრდილვარ, მაგრამ მამა? სულ ახლა გაცნობილი მამა იცით როგორ მიყვარს? საშინლად მიყვარს. მაგრამ მას? თუ ვუყვარდი და თუ ვაინტერესებდი აქამდე სად იყო, ჩვენ ხომ კარგი მამაშვილი ვიქნებოდით. - ფეხებუ ეკეცება სველ იატაკზე ვარდება და იატაკს ხელებს ურტამს. - კარგი შვილი ვიქნებოდი, დედასთან მეგობრული ვიქნებოდი, მამიკოს გოგო ვიქნებოდი სახლში მისულს ყოველ დღე ჩავეხუტებოდი და დავკოცნიდი. და ძმა თუ მეყოლებოდა მათაც ძალიან შევიყვარებდი, დედაჩემის შვილები კი მძულს, მძულს იმიტომ რომ დედა წამართვეს, მძულს და მშურს, მეც მინდოდა ბავშვობა მქონოდა და არა ჯოჯოხეთი, მეც მინდოდა ჩემი სამყარო და ჩემი თავი მყვარებოდა მაგრამ მეორე სამყარო შევქმენი რომ გავქცეულიყავი, ხო და დავიღალე ამას გუშინ მივხვდი, როდესაც რატი ცდილობდა თავი დაკმაყოფილებინა მაშინ მივხვდი რომ ამ სამყაროს ვერ ვიტან, ვერც ჩემს თავს, ვერც ჩემს ცხოვრებას. ოთხი , მხოლოდ ოთხი ადამიანია ვინც მადარდებს მამაჩემი, ლიკა, ლუკა და სანდრო ბიძია. აქამდე მხოლოდ არნი იყვნენ, მათ გამო ვრჩებოდი აქ მაგრამ, ბიძიას თავისი ცხოვრება აქ, მამაჩემიც ასევე თავისი ცხოვრებითაა დაკავებული, ლუკას ცხოვრებაშიც გაუფრთხილებლად შევიჭერი მხოლოდ ლიკასთვის არ ვარ ზედმეტი მაგრამ მე ჩემს სამყაროში მინდა!
ალბათ იფიქრებთ რა ეგოისტი არისო მაგრამ, მთელი ცხოვრების განმავლობასი ცოტა ოდენი ეგოისტობა რომ გამომეყენებინა უკეთესი ბავშვობა მექნებოდა. - ძირს წაქცეული ნიტა მუშტებს ეყრდნობა ფეხზე დგება, სახურავუს კიდესთან მიდის და თავის სამყაროში მიფრინავს, ამდროს კი აქოშინებულს ეღვიძება ნიტას.
ეღტას ეღვუძება, და ისე სუნთქავს თითქოს აქამდე სასუნთქი მილები გადაკეტილი ქონდა და ახლა გაეხსნა.
იქით აქეთ იხედება და ლიკას ეძებს მაგრამ მის გვერდზე არავინ არაა.
სუნთქვა ნელნელა უნელდება და ბოლოს ისევ იკეტება სასუნთქე მილები, ხოხვით მიდის ლუკას ოთახამდე კარებს აღებს და უკვე ხოხვაც რომ ვერ შეძლო ხელი კრა პატარა მაგიდას და ზემოთ დადებული ვაზა გადმოვარდა. ვაზის გატეხვის ხმაზე ლუკას ეღვუძება ნიტას დანახვისას საწოლიდან ხტება და ნიტასთან მიდის.
- ნიტა! ნუტააა! კარგად ხარ? - ორ თითს კისერზე ადებს ლუკა და პულსს უმოწმებს.
ნიტა კი მხოლოდ ამას ამბობს.
- ჩემს სამყაროში მინდა!