თეთრ პენუარში გამოწყობილს ხელში, ღვინის ჭიქა ეჭირა და მასში მონარნარე სითხეს, უფლებას აძლევდა დაეთრო. თბილისის ხედს უყურებდა და ყელში მოწოლილ იმედგაცრუებებს, როგორც ყოველთვის უკანვე აბრუნებდა.
თვალიდან, მარილიანი სითხის წამოსვლამ საერთოდ დაუმძიმა სული. აივნის კარი გამოაღო და ახლა უკვე გრილ ჰაერს მისცა უფლება, მის სხეულზე დაუკითხავათ ეთარაშათ.
წვრილ თითებში მოქცეულ ჭიქას ზიზღით დახედა და მზერა უსასრულობაში გადაიტანა...
აზრზე მობილურის წკრიალმა მოიყვანა და ტანის სასწაული რხევით მივიდა ტუმბოსთან დადებულ აპარატთან.
-ნუ სვამ მაგდენს. კაცის ხმამ ტანში ჟრუანტელად დაუარა. ძებნა არ დაუწყია, არ აინტერესებდა სად იდგა ამაღლობელი მთავარია, რომ იქ იყო, ახლოს.
-და კიდევ ეგ პენუარი ტრაკს არ გიფარავს კარგად. სანდროს სიცილზე თავადაც გაეცინა.
-დატკბი ბოლო დღეებით ანო!
ყურმილი გათიშა კაცმა. ფანგანი კი გაშეშებული იდგა ისევ იქ, სადაც თავდაპირველად.
***
ქორწილის სამზადისში არ იყო ჩართული, ბოლო დღემდე მუშაობდა და იღებდა პაციენტებს.
შენობიდან გამოსულს, მანქანაზე მიყუდებული პრეზიდენტი, რომ დახვდა შუბლი შეკრა და გზა განაგრძო.
-ასეთი მოკლე კაბებით დადიხარ სამსახურში? ვითომდა მკაცრი ტონით მიაძახა ზურგით მდგარ ანოს.
-ნეტავ ახლა გამოსი*ებული და ეჭვიანი ქმრის როლი მოიშორო.
-რატომ როლი ძვირფასო? ხვალ ქორწილი გვაქვს.
-ისეთი აღფრთოვანებული სახე გაქვს,როგორც თინეიჯერ ბიჭებს ცოლი, რომ მოჰყავთ და იციან წინ პირველი ღამე ელით.
-მეც ხომ მექნება პირველი ღამე! ქალის გაბრაზებულ სახეს, რომ წააწყდა მეტად გახალისდა.
-მეცოდები, არ შემხებიხარ.
-ქორწილის მერე სულ სხვაა.
-სე*სი სე*სია, ქორწინებამდე და ქორწინების შემდგომაც.
-არა რატო, მერე იცი, რომ შენს ცოლს *იმავ და არ გეშინია იმის, ბავშვი არ ჩაისახოს.
-აქამდე გეშინოდა?
-არა ანო, ახლა უფრო მეშინია, ისევ იგივე სიდებილე არ ქნა.
-მაგ სიდებილეს ჯერ ჩემი შეცდენა და მინიმუმ ბავშვის ჩასახვა სჭირდება.
-შენი შეცდენა და ბავშვის ჩასახვა მე მომანდე. რაც შეეხება მაგ სიდებილეს, აზრადაც არ გაივლი ამ პატარა თავში.
-არა რატო? რამდენჯერაც დამაორსულებ იმდენჯერ მოვკლავ ბავშვს, თუ სავადმყოფოში არა დანას ჩავირტყამ პირდაპირ აქ. ხელი მუცლის მიდამოზე გადაიტარა და გაცეცხლებულ ამაღლობელს მიაშტერდა.
-პატარავ რა დედა მოტ*ნული აზრები გიტრიალებს მაგ თავში.
-არმითხრა, რომ გაწუხებს აქ რა ტრიალებს.
-კი მაწუხებს. დაჯექი სახლში მე გაგიყვან. ხელით მანქანისკენ უბიძგა.
-ჩემიც აქ დგას.
-გითხარი გაგიყვან.
აღარაფერი უთქვამს, უსიტყვოდ მოთავსდა ავტომობილში, რომლის სალონი გაჟღენთილი იყო ამაღლობელის სურნელით.
-იმედია არ გავიგუდები.
-ვითომ არ გიჟდებოდე ამ სუნამოზე. ცხვირთან დაუტოვა კოცნა და მანქანა დაძრა. გზაში არც ერთი იღებდა ხმას და არც-მეორე. სიჩუმეში ჩაკარგულებს მხოლოდ, დაბალ ხმაზე ჩართული რადიო ურღვევდათ მყუდროებას.
ავტომობილი კორპუსის წინ გააჩერა და ანოს გადახედა, რომელიც ღვედს იხსნიდა.
-არაფერი წამოიღო აქედან, ყველაფერი იქ იქნება.
-შენ რაა თოჯინა გგონივარ? რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? ტონს ვერ აკონტროლებდა ფანგანი.
-გითხარი გასაგებად? ხელზე მტკივნეულად ჩააფრინდა.
-ნუ გგონია, რომ ყველაფერზე გაგიცინებ. ადეთი კაბებით ვეღარ ივლი, ვერც იმ დედამოტ*ნულ პაციენტებს მიიღებ გაიგე?
-ეგღა მაკლია...
სიტყვა ვერ დაასრულა ისე ჩააფრინდა ამაღლობელის ბაგეები. გაშმაგებით უკოცნიდა ტუჩებს... უჰაერობამ შეაწუხა და მხოლოდ მაშინ მოშორდა ქალს.
-გადადი.
-ველური ხარ! კარი მთელი ძალით მიხურა ანომ და თითქმის სირბილით შევიდა კოროუსში.

ის ღამე საშინლად გრძელი მოეჩვენა, თვალი ვერ მოხუჭა. ხვალინდელ დღეზე ფიქრობდა. ქორწილის გახსენებაზე, ტანში უსიამუვნოდ დაუარა. მალბოროს ღერი ტუჩებს შორის მოიქცია და ღრმად დაქაჩა. ცოტახანში მთელი ფილტვები ნიკოტინით აივსო.
ფიქრობდა რა იქნებოდა ხვალინდელის შემდეგ. მიუხედავად მისი სიძლიერისა, სანდროს ვერ აჯობებდა, ვერ გადალახავდა ამ ყველაფერს.
საშინელი სიმძიმე იგრძნო გულის არეში.
ინსტიქტურად გაუშეშდა მზერა საკუთარ მუცელზე.
-აქ უნდა ყოფილიყავი ხო? ცრემლებს გასაქანი მისცა.
-რა გავაკეთე? რატომ გაგწირე? თვალები ცას მიაპყრო.
-ვერ ვამტყუნებ მას. მსჯის... მაგრამ, ჯანდაბა მეშინია, რომ ვერ გავუმკლავდები. ღმერთო დამეხმარე.
საწოლზე იჯდა უემოციოდ და საათის ისრებს აყოლებდა თვალს.
სამი...ოთხი... ხუთი.... ექვსი... შვიდი.... რვა.... ცხრა...
ვიზაჟისტები აღებენ ანოს კარს.
ყველა თავს ეხვევა, ნინია ოდნავ გაბერილი მუცლით მის დახმარებას ცდილობს.
მაგრამ ფანგანი ვერ გრძნობს ვერაფერს. ისევ მუცელს დაჰყურებს, სადაც ის უნდა ყოფილიყო. მერე სარკეში, საკუთარ ანარეკლს უსწორეს თვალს. ჩაშავებული უპეები უკვე კარგად დაეფარათ. ძლიერად ხუჭავს თვალებს...
ყველაფერი საშინლად იწელება... კაბაც ჩააცვეს, რომელიც თავად არ შეურჩევია.
უკვე მზად მყოფი, ოთახში დააბიჯებდა. ისე ამძიმებდა ეს კაბა, ცოტაც და სხეულზე შემოიგლეჯდა.
კარი ნინიამ შემოხსნა. ეს გოგონა ძალიან უყვარდა, მაგრან ახლა მის დანახვაზე, ახალი საფიქრალი გაუჩნდა. რა უნდა ექნა. აქ დემნასთან უნდა დაეტივებინა?
-ნინია.
-ანო. მინდა ბედნიერი იყო.
-ვიქნები, რომ?
-შენ იმსახურებ...
-შვილი მოვკალი. საკუთარი შვილი აქ მოვკალი. ხელის ზურგი შეახო საკუთარ მუცელს.
-მერე რა? მაგით რა მოხდა? ანო ამას ვერავინ გაიგებს რა რთულია იმედგაცრუებული მიხვიდე იქ.
ვერ ხარშავ რას აკეთებ. მეც ვცადე... დემნამ მომაბრუნა.
-რას ამბობ ნინია?
-ხო, ისე მეჩხუბა უარესად მომინდა მომეკლა ეს ბავშვი აქვე, მაგრამ მერე გავაანალიზე, მას არაფერი დაუშავებია.
-რა ძლიერი ხარ გოგო. მე მოვკალი ბავშვი, რომლის მამაზეც ვგიჟდებოდი, შენ კი დაიტოვე ბავშვი, რომლის მამაც გეზიზღება...
-ეს არაფერს ცვლის...
-ცვლის. ახლა ჩემი სასჯელი უნდა მივიღო.
-დამიჯერე დალაგდება.
-იმედი მაქვს.
კიდევ ერთხელ მოეხვია ნინიას და საბოლოოდ შეავლო თვალი საკუთარ გამოსახულებას სარკეში.

ჰოლში მდგარ სანდროს გახედა და მთლიანად მოიცვა აღელვებამ. კიბეებზე მიაბიჯებდა და ნელ-ნელა იპყრობდა ყველას ყურადღებას. ამაღლობელის მზერა, რომ იგრძნო ტანში სასიამუვნო ჟრუანტელმა დაუარა და ღიმილით ამოუდგა გვერდში.
-ლამაზი ხარ. კაცის ხავერდოვანმა ხმამ მთლიანად მოსწყვიტა რეალობას.
თითქოს მართლა ყველაფერი კარგად იყო. ამაღლობელის თვალებში, რაღაც უცნაური ვარსკვლავები კიაფობდნენ.
ეკლესიაში წასვლა, რომ გადაწყდა საერთოდ აიტანა კანკალმა. იმდენი ხანი იყო გასული, რაც აქ ფეხი არ შეედგა მაგრამ... იმის გაანალიზებაზე, რომ სანდროზე ჯვარს იწერდა აანერვიულა. იმიტომ კი არა, რომ ამ კაცის ერთგულება იყო რთული, არა ანო აქამდეც მისი იყო, უბრალოდ ახლა ეშინოდა. იმის ეშინოდა, რომ ამის შემდეგ საერთოდ ყველაფერი აირეოდა... ვერ დალაგდებოდნენ...
ტაძარში შესულს იმდენად დიდი სიმშვიდე ჩაუსახლდა მთელი არსება მოიცვა.
ნაცნობი სილუეტის დანახვისას გაეღიმა და სანდროს გახედა, რომელიც მამა დავითს ესაუბრებოდა.
უახლოესი მეგობრები იყვნენ, ამაღლობელი და მენაბდე. მერე რატომღაც მან ეს გზა არჩია...
ჯვრისწერა დაწყებული იყო. ტანში სასიამუვნოდ უვლიდა თითოეული სიტყვა რასაც მამაო ამბობდა. მერე ამბიონი იყო... უდიდესი ემოცია და მოკრძალება... თითქოს ამ წამს ვიღაცამ განწმინდა ყველა ცოდვისგან.

ჯვრისწერის შემდეგ იყო მომაბეზრებელი ფოტოსესია, არ გაუპროტესტებია... არც სანდროს ელაპარაკებოდა, უბრალოდ მიჰყვებოდა სადაც მიდიოდა...
-აკოცეთ და გიღებთ. ფოტოგრაფის უეცარი რეპლიკა ვერც გაიაზრა, ამაღლობელი, რომ დაეტაკა ბაგეზე.
-გადაღებულია.
დამცინავი მზერა სტყორცნა აბუზულ ქალს და ხელის ერთი მოძრაობით მიიხუტა.
-ქალიშვილი გოგოსავით იქცევი ანო. ყურთან ახლოს სველი კოცნა დაუტოვა და მისიანად წავიდა ავტომობილისკენ.

ყველაფერი წესის დაცვით მიდიოდა... ანო ცეკვავდა სანდრო სვამდა. მერე მასზე მოხვეული ამაღლობელი და საოცარი ვალსი, ყველას დაამახსოვრდა.
განათების შუაში მდგარს ისე აეწებებინა ქალის სხეული, გატოკებას ვერ ახერხებდა ფანგანი.
-ჯანდაბა სანდრო მეტკინა წელი.
-ის სი*ი რატომ გიყურებს?
-ისე მეკითხები თითქოს ვიცოდე ვისზე ამბობ, ყველაფერი შენი გაკეთებული მაინც არ იყოს.
-ბექაურს მოვუტ*ან კარგის .
-რა გინდა წელში გადამტეხო?
-ახლა არა, საღამოს შეიძლება.
-ნუ გგონია, რომ ასე ადვილად გავერთხმები მიწას.
-შენ კი ნუ მაიძულებ ძალისნდემონსტრირებას
-არ შეგიძლია
-სხვას არა, მხოლოდ მე შემიძლია ფსიქოლოგიური თამაშები მოგიგო.
ცხვირზე თითი დაჰკრა და მომღინარ გეგას მოეხვია.
-ტყუპიც ასეთი უნდა. ბრაზნარევი მზერა ესროლა ძმას და ანოს გადახედა.
-ტყუპი გყავს? ნერწყვი მძიმედ გადააგორა სასულეში და გეგას დააკვირდა. იმდენად ჰგავდნენ ერთმანეთს, რომ არა სანდროს კარგად ცნობა, ვერ გაარჩევდა ერთმანეთისგან.
-ასე მმალავდი ძმაო?
-გეგა. თვალები დაუბრიალა ძმას და მაგიდისკენ წავიდა.

***
-ხომ შეიძლებოდა გეთქვა? ფატის მოშორებით დაკავებული, განრისხებული შევარდა სასტუმროს ოთახში.
-რა პანიკებია ცოლო? პიჯაკი ფრთხილდ მოიშორა სხეულიდან და ქალის სილუეტს უკეთესად დააკვირდა.
-ამდენი წელია მიცნობ. არც ერთხელ დაგცდენია.
-და მაინტერესებს ძმაზე უნდა მელაპარაკა?
-შენ თუ იცოდი ყველაფერი ჩემს შესახებ...
-შენ არ უნდა იცოდე ანო.
ფანგანის სხეულს აეკრა და ფრთხილად აკოცა ლავიწზე.
-ჯანდაბა ეს სურნელი ისე მთიშავს.
კაბის ბრეტელი ფრთხილად გადაუწია მხრიდან და ხორბლისფერ კანს გადაატარა ტუჩები.
ყბის ძვლისკენ, გაწეულს ანოს ოხვრა, რომ მოესმა კიდევ იფრო აუკიაფდა თვალებში ვნების ნაპერწკალი.
-ჯანდაბა ყველაფერს. ხელში აიტაცა მსუბუქი სხეული
-სანდრო.
-არ გამაჩერო...

ორი საშინლად მონატრებული სხეულის შეხება, სრული აფეთქება... კაცის მომთხოვნი თვალები და ანოს მოგუდული ხმა... ძლიერი ბიძგები და საბოლოოდ ქალზე დამხობილი ამაღლობელი.
ხელოვნების ნიმუშის შექმნას თუ შევძლებ ოდესმე, აუცილებლად დავხატავ ამ სცენას...


*****
ვიცი, საშინლად მალე ვითარდება მოვლენები მაგრამ, ჩემი ბრალი არ არის.
მინდოდა მაინც გამეგრძელებინა ანოს ჯიუტობა, მაგრამ ამჟამად გადავწყვიტე გრძნობას ეჯობნა მისთვის... იმედი მაქვს მოგეწონებათ...