- დამაძინებს? - მეკითხება დამფრთხალი, დიდი ცისფერი თვალებით.
- არ ვიცი, ვნახოთ...
ინტერესით ვუყურებ გოგონას. საწოლზე მოკუნტული წევს და ჩუმად ტირის. შიშები ახრჩობს, რეალობა ახრჩობს, მოტყუებული ქვეცნობიერი ანაწევრებს.
- შენ ვინ ხარ? - მეკითხება ისევ, თან გოგონას აწყლიანებული თვალებით შესცქერის. ის ერთადერთია, ერთადერთი, რომელთანაც თავი დაცულად უნდა იგრძნოს, მაგრამ ვერ გრძნობს! პირიქით, ეშინია! სიკვდილამდე ეშინია მისი!
- მე...
მომკელის ხელებზე დავიხედე, როგორ ამეხსნა მისთვის ვინ ვიყავი, როცა ამ პატარა არსებას ჯერ საკუთარი რაობაც კიარ ჰქონდა გაცნობიერებული?!
- მე, ის ვარ, ვინც დაგაძინებს, თუ ის ამას გადაწყვეტს.
გოგონაზე ვანიშნებ და ვცდილობ ისე საზარლად არ გამომივიდეს, როგორც ალბათ გამოვიყურები. ბავშვებთან მუშაობა ყოველთვის ჭირს, უდანაშაულო თვალები, სპეტაკი სული და ჯერ კიდევ უმანკო არსება. არა... ჩემთვისაც კი, მეტისმეტად რთულია!...
- რატომ ტირის?
- ეშინია.
- ჩემი? - პაწია ტუჩები ებურცება. ტირილისთვის ემზადება და ჯერ ტირილიც არ იცის.
- დედის უფრო. მერე კი ალბათ საკუთარი თავის.
- დედა რა არის?
- დედა ეს ადამიანია, ვინც ყველა უსიამოვნებისგან გიცავს და არასოდეს მისცემს უფლებას ვინმეს რამე გავნოს. დედა ყველაზე წმინდაა, პატარავ.
- მაშინ მას რატომ ეშინია მისი? პირიქით, თავი დაცულად არ უნდა იგრძნოს?
- მე გითხარი, რომ დედა ადამიანია, ადამიანები კი როგორ გითხრა...
სწორ სიტყვებს ვარჩევ, რომ მისთვის საკითხი ცოტათი ნათელი მაინც გავხადო, მაგრამ სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი, სადღაც ჯანდაბაში მეფანტება. უცებ, კარი იღება და ზათქით ასკდება კედელს, ოთახში სახეგადაფითრებული ქალი შემოდის. პაწია არსება მოულოდნელობისგან მთელი სხეულით კრთება, გოგონას მსგავასად, რომელიც დაფეთბული კუთხისკენ იწევს და შიშით სავსე თვალებით უყურებს დედას, რომელმაც შობა.
- ეს როგორ გააკეთე? - იწყებს კივილს - თავი მომჭერი სახალხოდ! ჩვენი ოჯახი შეარცხვინე და შენი თავიც დაიღუპე, რისთვის?! კი მაგრამ, რისთვის?!
- რას აკეთებს? ასე რატომ აკეთებს? - პატარა არსება ჩემს მკლავს უკან იმალება და შიშით უყურებს ქალს, რომელიც შვილს მონდომებით ლანძღავს.
- ნუ გეშინია. ხანდახან ასეც აკეთებენ ხოლმე. მშვიდად, არაფერს გავნებს.
- მასაც უნდა, რომ დამაძინო?
- ჰო.
- კი მაგრამ, რატომ, რა დავუშავე? მე მასთან მინდა - პაწია თითს გოგონასკენ იშვერს - ძალიან მინდა მასთან, შეიძლება, რომ ჩავეხუტო? ცოტახნით მაინც და მერე თუ გინდა დამაძინე, აქ მთბილა - გულზე ხელს იდებს - უცხოდ მთბილა.
- მაგას სიყვარული ჰქვია. შენ ის გიყვარს.
- მას? - ცისფერი თვალები ცრემლით ევსება - მას არ ვუყვარვარ? მე რატომ ვერ ვგრძნობ იგივე სითბოს მისგან?
- მასაც უყვარხარ, მაგრამ ეშინია.
- შიში რა არის?
- აი ის ქალი, - გაფშეკილ თითს გააფთრებული დედისკენ ვიშვერ, რომელიც შვილს უკვე აბორტზე არწმუნებს.
- აბორტი რა არის? ცუდია?
- დაძინებას ნიშნავს.
- ესე იგი, ცუდია...
ისიც კი არ იცის დაძინება რა არის, მაგრამ ხვდება, რომ დედამის ვერ ჩაეხუტება და ეს აშინებს. მის პატარა თვალებში უზომო სევდას ვხედავ. ადამიანო... წყეულო ადამიანო, როგორ შეგიძლია ასეთი დაუნდობელი იყო?!
- უთხარი, ნუ ტირის, დავიძინებ... - ტუჩები ისევ ებურცება, ტირილი უნდა - უთხარი ასე ნუ განიცდის, მისი ემოციები ჩემში იჭრება, თავს ცუდად ვგრძნობ.
ყბაზე კუნთი მეჭიმება, მზერა დედა-შვილზე გადამაქვს, რომელიც ახლა მამისთვის სიმართლის შეტყობინებით ემუქრება. გოგონა დაზაფრული უყურებს მშობელს და იაზრებს, მთელი არსებით იაზრებს - თვითონ კანონის ფარგლებში, რომ არ მოქცეულიყო, ასე არ გაუმართლებდა! მასაც უყოყმანოდ მოკლავდნენ!
ქალი რომელმაც შობა!
ქალი, რომელმაც გაზარდა!
ქალი, რომელიც ყოველ ღამე მის საწოლთან ათევდა... მოკლავდა!
შიშთან ერთად მის თვალებში ზიზღი იღვიძებს, ზიზღთან ერთად, სასოწარკვეთა, სასოწარკვეთას კი, მრისხანება მოსდევს! საბოლოო ჯამში კი უძლურება იმარჯვებს...
დამარცხდა...
ამ ტვირთის თრევას დამოუკიდებლად ვერ შეძლებს, ჰო... ეს ნაყოფი მისთვის პირველ რიგში ტვირთია, შემდეგ კი შვილი...
ერთი თავის დაქნევა...
მხოლოდ ეს ერთი უსუსური ჟესტი და ამით ყველაფერი გადაწყდა...
კანონმა!!
ხალხის აზრმა!!
გარშემომყოფების დამოკიდებულებამ!! - უდანაშაულო ბავშვის სიცოცხლეზე ისე გაიმარჯვა, რომ არც უბრძოლია!
ადამიანებში უსუსურობა ყარს!!!
ადამიანებში უგულობა ყარს!!!
ადამიანებში შიში ყარს!!
ერთმანეთსი შიში!!!
- მაგრამ, მაინც ვერ გავიგე, რატომ არ შეიძლება რომ მას ჩავეხუტო?
პაწია ლოყებს ცრემლები უსველებს, ცრემლები, რომელიც დაბადების სიხარულს არ ეკუთვნის. მე კი ვდუმვარ, რადგან პასუხი, რომელიც მის კითხვას ეკუთვნის... პასუხი სულაც არ არის!