ბრეგაძე უყურებდა თვალებში ქეთის და ამჩნევდა, რომ ათასი ემოციით დატვირთულ ქალს ყველაფერი ერთმანეთში ქაოსურად არეოდა. აღელვება ყველაზე აშკარა იყო, რასაც თვალის გარდა, ნაკანის სხეულიც გამოხატავდა. თუმცა, ეს მხოლოდ ქიმია იყო, ჯერ კიდევ გაუღვივებელი, მაგრამ ნაპერწკლებით სავსე.
- ქეთი, მე მინდა დრო მოგცე. - მშვიდად უთხრა ლევანმა. იცოდა, დრო ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო დასაფიქრებლად და ასაწონ-დასაწონად. ამ ნაბიჯამდე თვითონ ყველაფერი გათვლილი ჰქონდა ზედმიწევნით. სწორედ ამიტომ, გადაწყვიტა ქალისთვისაც მიეცა აზროვნების, განმარტოების საშუალება. - სულ ერთია, რას მიპასუხებ. არა, არა, მოგატყუე. ვიგულისხმე ის, რომ შენი პასუხი ჩემთვის მისაღები იქნება. დანარჩენზე თვითონვე უნდა ვიზრუნო. - რადგან არეული ჰქონდა ტვინში დეტალები ნაკანს, ლევანი ზედმიწევნით ცდილობდა აეხსნა თავისი სიტყვების მნიშვნელობა მისთვის. - არ მინდა იფიქრო, რომ ჩემთვის მინიმუმს ნიშნავ. არ გადაგეკიდები. მინდა იცოდე, რომ სიამოვნებას მომანიჭებს შენ გვერდით დგომა, მხარდაჭერა და დახმარება. ხანდახან ხდება ისე, რომ გინდა მარტო ამოძვრე ჭაობიდან, მაგრამ რაღაც ქვემოთ ძალაუნებურად გექაჩება. შენ კიდევ, ამოსვლის ნაცვლად უკან ეშვები. ვიღაც თოკს გიჭრის, თითქოს. ჰოდა, ერთად ამოვათრიოთ, რა. თუნდაც, სადღაც წერტილამდე მისვლისას დასრულდეს ყველაფერი. მთავარია, ახლა მარტო ვერ დაგტოვებ და არ მოგცემ უფლებას, ისევ შენში დაიგროვო ამდენი გულისტკივილი. ვერ გავუძლებ ამას. - ლევანი არასდროს ყოფილა მსგავსად მოლაპარაკე აქამდე მისთვისაც ისეთივე უცხო იყო გვერდიდან საკუთარი თავის ასე აღქმა, როგორც ნაკანისთვის. პირველად უყურებდა ლევან ბრეგაძეს მთელი სიცოცხლის განმავლობაში და უკვირდა კიდეც, რადგან არასდროს არაფერს ხსნიდა და ტოვებდა ისე, როგორც თვითონვე თვლიდა საჭიროდ. ყოველთვის ლაკონურად გადმოსცემდა სათქმელს. ახლა კი, გრძნობათა ჯაჭვის თითოეულ რგოლს განმარტავდა შეფარული ნერვიულობით. არაფერს ნანობდა. არც იმ კოცნას და არც მოულოდნელ გამოცხადებას. მხოლოდ ის უტრიალებდა თავში, რომ საყვარელი ქალი მარტო არ უნდა დაეტოვებინა პრობლემებთან. - გელოდები. არ ვიცი, რა კონკრეტული დრო დაგჭირდება, მაგრამ იფიქრე. არ ვარ ის ტიპი, რომ რამე დაგაძალო. ერთი ის მიტყდება, რომ არასწორად არ მიიღო ასეთ დროს ჩემი გამოჩენა. დანარჩენს ეშველება, მენდე. მე და შენ, ქეთი, ჩვენ ერთად შევძლებთ, გესმის? იგრძენი, რომ გყავარ და გჭირდები. - ქალის ხელები თავის მტევნებში მოიქცია და თითის ბალიშები რბილად გადაატარა, მოეალერსა. მერე შუბლზე აკოცა და პასუხს არ დალოდებია, ნაკანის სახლი დატოვა.
ქეთი იდგა. ჯერ კიდევ გამოუფხიზლებელი და ემოციებით დახუნძლული იყო. თითქოს იგი ასწლოვანი მუხას ჰგავდა, რომელსაც ტოტებზე სხვადასხვა სიტყვა ეკიდა.
მერე თავისი ოთახისკენ წავიდა, საყვარელ საწოლში გაინაბა და ფიქრის საშუალება არ მისცა გონებას. თვალები დახუჭა და თითქოს, ბრეგაძის დასიზმრებას ცდილობდა დანარჩენის გააზრების გარეშე. რაღაცის დაჭერას ცდილობდა.

***
ახალი ცხოვრების პირველი ნაბიჯის გადადგმას ენერგიამოზღვავებული იწყებდა ზურა. ჩვეულებრივზე ადრე გაეღვიძა. როგორც იცოდა ხოლმე, არ დაზარებია ფეხზე ადგომა და ნახევარი საათით ისევ არ უცვლია გვერდი საწოლში. სწრაფადვე მოემზადა და ყავა თვითონვე გაიკეთა. საკუთარი თავის უკვირდა, ისეთ ტალღაზე იყო. ტელეფონში ბრეგაძის ნომერი მოიძია და დაურეკა:
- გაუმარჯოს ძმას, მშვიდობიანი დღე. ეს რა ცხოვრება გაქვს, დილას ჩემნაირი დიდებული ადამიანის ხმის გაგონებით იწყებ. - სიცილით მიესალმა.
- ძმა კი არა, მორდას მოგხსნი, შე ბრიყვო. - ტელეფონს იქიდან შემოუღრინა ბრეგაძემ.
- ნუ ატ/რაკებ ახლა, ძმები ვართ უკვე. აბა, რას მეხმარები?
- კაცი ვარ და ჯიგრულად დაგიდექი ტო. ჩემთან რომ წაუყ/ლევე, დაგავიწყდა?
- შენთან კი არა, ათას ვინმესთან ჩავისვარე და ვცდილობ გამოვასწორო, მეტი შუაზე ვერ გავიხევი ახლა.
- კაროჩე, მოეშვი მაგ ბაზარს და გელოდები ნახევარ საათში.
- ოც წუთში რომ მოვიდე, შიშველი დამხვდები? - ახარხარდა ზურა და თან ყავა მოსვა.
- ტაქსის ფული დაიტოვე, ბეზდელნიკო? - არც ბრეგაძემ დააკლო.
- ტრუსიკით არ დამხვდე. სულ რომ უკანასკნელი ადამიანი იყო ამ სამყაროში და პიდა/რასტი დაბადებიდან, შენ მაინც არ მოგცემ.
- შენ მოგიტ/ყან ბინძური სული! - შეიკურთხა ლევანმა და ტელეფონი გაუთიშა.
ზურამ შეგრილებული ყავა ერთიანად ჩაცალა. სახლის გასაღები აიღო და ბრეგაძისკენ გაეშურა.
დრო გათვალა, მაგრამ მისდა გასაკვირად საცობები არ იყო გზად და ნახევარი საათიც არ დასჭირვებია ლევანთან მისასვლელად.
კარზე ზარი რომ დარეკა და ურდულის ხმა გაიგონა, აქედან მიაძახა:
- მართლა შიშველი თუ ხარ, არ გამიღო. - გაუჩერებლად იცინოდა და კარის გაღებისთანავე ბრეგაძის გაცეცხლებული სახე დაინახა თუ არა, ჩუმად ფხუკუნი განაგრძო.
- ქალი რომ იყო, ვაგზლის ბო/ზი იქნებოდი.
- პორ/ნოვარსკვლავობას ისევ ვაპირებ და ტრანსგენდერობას ნუღარ შემტენი, ბლინ. - დივანზე დავარდა ზურა და კმაყოფილი იყო ლევანის ნერვების გაღიზიანებით.
- ბავშვთან ეგრე თუ ილაპარაკებ, ფერფლად გაქცევ. - სერიოზულად თქვა ბრეგაძემ.
- დამაცადე ტო, ბავშვებთან მაგარი ბუნჩულა ტიპი ვარ. - გაიკრიჭა ნაკანი. - მართლა, ქეთის ამბავზე რა ხდება? - უცებ შეიცვალა მიმიკა ბიჭმა და ინტერესით იკითხა.
- მიხედილია, დღის ბოლომდე გააქრობენ ყველაფერს.
- მართლა ტო?
- ისე როდის მიბაზრია რამე?
- ჯიგარი ხარ, იმენა!
- ნუ პლასტელინობ ხოლმე, ერთი. - ხელი აიქნია ბრეგაძემ, ფეხზე წამოდგა და თავის ოთახში გავიდა.
ტუმბოს უჯრა გამოსწია და თავისი საათების კოლექციას კმაყოფილი დააჩერდა. საყვარელი საათი ამოიღო, მთლიანად შავი, მხოლოდ ნაცრისფერი ციფერბლატებით და ხელზე მოირგო. ჩვეულებრივ, სახასიათო განწყობა შეიქმნა და ისევ ზურასთან დაბრუნდა. - აეგდე და წამოდი, გეყოფა ამდენი ნებივრობა, მიიღე დივნის ფორმა.
სახლი დატოვეს ბიჭებმა და გაემართნენ დანიშნულების ადგილზე.
ნაკანს ისევ არ გაუჩერებია ენა გზაში და გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, მობეზრებული ბრეგაძე ხანდახან შეუკურთხებდა ხოლმე, მაგრამ აშკარა იყო, ადრინდელი დაძაბულობა სადღაც გამქრალიყო და ზურა მართლა ძმასავით აღიქვამდა ლევანს, უფასებდა გაწეულ დახმარებას და მადლიერი იყო მისი. გაუტეხელი და მუდმივად აღრენილი კაზინოს უფროსი არც ისე მარტივი მოსალბობი იყო, მაინც ალმაცერად უყურებდა ზურას და ჯერ აკვირდებოდა. ერთს კი ხვდებოდა, ყველაზე დიდი ტრავმა ბიჭს ბავშვობიდან ჰქონდა შემორჩენილი და სწორედ ამან გამოიწვია შემდეგ ყველაფერი. შინაგანად ჯერ კიდევ ვერ გაზრდილიყო ნაკანი. ამას ისიც ემატებოდა, რომ კეთილმოსურნეებს თავიდან იშორებდა და დახმარების საშუალებას არავის აძლევდა. ჩარჩა ბავშვობაში ზურა და ყველა ჭრილობის დაფარვას მანიაკალური მიდრეკილებებით და მუდმივად აკრული ირონიული გამომეტყველებით ცდილობდა. რეალურად კი, არავინ იცის, ვინ არის დამნაშავე. თვითონ ზურა მხოლოდ სატანური ბუნების მქონე ღმერთს აბრალებდა ყოველივეს.
ფიქრებში გართული ბრეგაძე ყურადღებას არ აქცევდა ბიჭს და მგზავრობისას დროც მალე გავიდა.
ჯერ ადრე იყო ბაღში წასვლამდე და სახლში ეგულებოდა ლევანს ძიძაც და პატარა ანაბელიც. ზურას ნერვიულობაც ეტყობოდა, რადგან არ უნდოდა ბავშვი გაენაწყენებინა პირველი შეხვედრისას, ან აღმზრდელთან ცუდი ურთიერთობა ჰქონოდა.
მანქანიდან გადმოვიდნენ და სახლისკენ გასწიეს. რამდენიმე წუთის შემდეგ კარი არც ისე ხნიერმა ქალბატონმა გააღო.
- დილა მშვიდობისა, ლელა. - გაუღიმა ბრეგაძემ და სახლში შევიდა, ზურაც უკან შეჰყვა.
- გამარჯობა, ბატონო ლევან. ხომ მშვიდობაა? - გაკვირვებულმა იკითხა ქალმა სტუმრების ხილვისას.
- კი, სალაპარაკო მაქვს შენთან. - ეს თქვა და ანაბელის კისკისიც გაიგონა კაცმა. - ვაა, ძიას გოგო, აი, ყველაზე ლამაზი ხარ, იმენა! - ხელში აიტაცა დისშვილი და დაატრიალა, ლოყები დაუკოცნა პატარა გოგოს, რომელიც აჟრიამულებდა გარემოს და სიცოცხლის სურვილს უღვიძებდა ყველას.
- ნაწყენი ვარ, რომ არ მნახულობდი. - ტუჩები გამობურცა ბავშვმა და მოზრდილ თმებზე წაეთამაშა ბრეგაძეს.
- ერთი ნაყინი გამოასწორებს?
- თუ მარწყვის იქნება, კი. - პირი გააწკლაპუნა გოგონამ წარმოდგენისას.
- და კიდევ?
- არაფერი, გაპატიებ, თუ დამაბრუნებ ისევ მიწაზე.
ძირს ჩამოსვა ბრეგაძემ ანაბელი. ბავშვი ნაკანისკენ წავიდა, ირგვლივ შემოუარა და წინ დაუდგა ბოლოს, ალმაცერად შეავლო თვალი, ხელები გადაიჭდო და თვალებმოჭუტულმა დააკვირდა, ტუჩზე თითი მიიდო ჩაფიქრებულმა:
- შენ ვინ ხარ?
- მე კარგი ბიჭი ვარ, რომელიც გაგართობს ხოლმე. - გაეცინა ზურას ბავშვის ქცევაზე.
- ესე იგი, მეთამაშები?
- შენ დურაკა, თუ იცი?
- ეგ რა არის?
უცებ ლელას და ლევანს სიცილი აუტყდათ ნაკანის სერიოზულ შეკითხვაზე.
- კარტია, რა. ეგ როგორ არ იცი?
- მე მხოლოდ ხუთი წლის ვარ, მალე ექვსი წლის გავხდები და ბიძია მეუბნება, რომ ცუდია.
- მე გასწავლი და ბაღში დააბოლე ბავშვები, ფულზე ითამაშე, საკაიფოა. პირველ კლასში იმდენი ხურდები მქონდა, პავიდლოიანი ბულკები მევასებოდა და ჩანთას ვიტენიდი სულ.
- ეე, შენ ხომ არ გააფრინე, ბიჭო? - ხმას აუწია ლევანმა. - რაებს ასწავლი? პატარაა ტო.
- ბავშვია და თავისი ჯიბის ფული ექნება, რა იყო ტო?
- შენ დარჩები ახლა ცარიელი ჭუჭუ, თუ არ მოკეტავ. - თვალები დაუბრიალა და ენას კბილი დააჭირა, რომ პატარასთან ერთად არ გაელანძღა ნაკანი.
ბავშვი იდგა და გაკვირვებული უყურებდა ორივეს, ლელას კი ჩუმად ეღიმებოდა მათ შემყურეს.
- ლელა, ცალკე გავიდეთ, აგიხსნი, რაც ხდება და ზურა მანამდე ანაბელთან იქნება. იმედია, ნორმალურად დაელაპარაკება ბავშვს. - გამაფრთხილებელი ტონი ჰქონდა ბრეგაძეს და წარბაწეული უყურებდა ნაკანს.
- დიახ, რა პრობლემაა.
სამზარეულოში გავიდნენ და ზურა იქვე ჩამოჯდა, ბავშვი კალთაში ჩაისვა.
- ანაბელ, ახლა რა მითხარი, იცი? ბაღში თუ გაწვალებენ შენ? - წაბლისფერ თმებზე წაეთამაშა ბავშვს ნაკანი.
- კი, ხშირად მეჩხუბებიან.
- მერე შენ არაფერს აკეთებ?
- მასწავლებელს ვეუბნები და უყვირის. ბიძიამ მითხრა, რომ სხვებს არაფერი უნდა დავუშავო.
- ბიძაშენს მოეშვი, კაცო. შენ ხომ ძლიერი გოგო უნდა იყო? მე გასწავლი ყველაფერს და თავსაც დაიცავ.
- ბიძია გაბრაზდება. - დარწმუნებულმა თქვა ბავშვმა.
- მერე შენ ხომ არ უნდა გატირონ ტო? იქით ატირე. აბა, რა პონტია, დაჩაგრული უნდა იყო?
- არა, არა. შენ ვერ გაიგე. მასწავლებელი რომ უყვირის სხვებს, მე აღარ მერჩიან მერე.
- ყველაზე ძლიერი გოგო გახდები, პატარავ. ჩემი ხომ გჯერა? - თბილად გაეღიმა ნაკანს.
- ბიძია არ გაბრაზდეს, მეშინია. ნაყინს არ მაჭმევს.
- არაფერი ვუთხრათ და მე გაჭმევ ბევრ ნაყინს.
მალევე ოთახში ლევანი და ლელა დაბრუნდა. ქალი დიდად არ იყო კმაყოფილი გადაწყვეტილებით, ეტყობოდა, მაგრამ, რადგან ზურას დახმარება სჭირდებოდა, თავს უარის თქმის უფლება ვერ მისცა და წინააღმდეგობა არ გაუწევია ბრეგაძისთვის.
- მოგვარებულია, მე გავეშვი ახლა და მიხედეთ თქვენ საქმეს. ნაკანო, ჭკვიანად. - ბავშვი ჩაიხუტა ლევანმა დამშვიდობებისას და ლოყები დაუკოცნა. - ნაყინი შემდეგი შეხვედრისას, კარგი? - ბავშვის თანხმობის შემდეგ ლელას მადლობა უთხრა და კარისკენ წავიდა.
- ჯიგარი ხარ, ძმა! - სიტყვები დააწია ზურამ და თვითონაც გაეღიმა ბრეგაძის ჩაცინებაზე.

***
ოთახში მოუსვენრად მიმოდიოდა. დეტალ-დეტალ აწყობდა ყველაფერს, რა უნდა გაეკეთებინა და ეთქვა ქალისთვის. ნერვიულობდა კიდეც. შანსი მიეცა, რომ მომენტი სათავისოდ გამოეყენებინა და რაღაცების სანაცვლოდ სასურველი მიეღო. ახლა ვეღარაფერი შეაფერხებდა, რადგან ზუსტად იცოდა, როგორც უნდა ემოქმედა. ამ შემოთავაზებაზე ნამდვილად არ ეტყოდა ქეთი ნაკანი უარს, ცხადი იყო. ყველამ იცოდა, ქალს კარიერა ისევ თავიდან უნდა დაეწყო ბრძოლით და კვლავ წარმატებისთვის მიეღწია, წუმპედან ამოსულიყო. ზღვარი უცნაურად იშლებოდა.
ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო, გონებაში კიდევ ერთხელ გადაავლო თვალი ყველა გეგმას, ნაბიჯი რომ არ არეოდა ან გამორჩენოდა რამე და ბოლოს დარწმუნებულმა აკრიფა ნაკანის ტელეფონის ნომერი. ერთი წუთიც არ დასჭირვებია, უპასუხა ქეთიმ და მაშინვე დაიწყო საუბარი ბიჭმაც:
- გამარჯობა, ქეთი!
- ჟურნალისტების უზნეობას საზღვარი არ აქვს! - გაბრაზებული ლაპარაკობდა ქალი ტელეფონს იქიდან, ვიღაც უცხოსგან პირდაპირ ასეთი მიმართვა არ ესიამოვნა.
- ოთო ვარ, ბერიძე.
- რა მნიშვნელობა აქვს?
- სალაპარაკო მაქვს შენთან, შევხვედრივართ რამდენჯერმე წვეულებებზე.
- ვთქვი, რომ ჟურნალისტებისთვის არ მცალია.
- არც მე მცალია მაგათთვის, შენ უნდა გელაპარაკო - მეთქი.
- რა ტონია?! - უფრო გაცხარდა ქეთი.
- მეტისმეტად ხელსაყრელი წინადადება მაქვს და ამის დრო არ არის, დამიჯერე.
- რა ჯანდაბა გინდათ?
- შევხვდეთ და აგიხსნი.
- რატომ არ უნდა ვიფიქრო, რომ ვიღაც მანიაკი ხარ, რომელიც რაიმეს დამმართებს? - დაეჭვებული ხმა ჰქონდა ნაკანს.
- იმიტომ, რომ ეს წინადადება ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე შენთვის.
- და მაინც უნდა შეგხვდეთ?
- მამუკა ბერიძის შვილი ვარ.
ქალს წამიერად ამოუტივტივდა თავში ყველასთვის ცნობილი და სახელგანთქმული ბიზნესმენის შესახებ ინფორმაცია. ის იყო კაცი, რომლისთვისაც შეუსრულებელი სურვილი არ არსებობდა. კიდევ უფრო შეიპყრო ეჭვებმა ქეთი და დაინტერესდა, რა სურვილი ამოძრავებდა ახალგაზრდა ბიჭს.
- უნდა გენდოთ?
- ერთი მიზეზი მაინც მითხარი, რატომ არა, როცა შემიძლია დაგეხმარო.
- მეეჭვება. იქნებ, ვიღაცის მოგზავნილი ხართ?
- არ გახსოვარ? ეგეთი ტიპი ვარ?
- მამუკა ბერიძეს რაში აწყობს ეს ვითარება?
- ირიბად აღვნიშნე, რომ მაქვს ძალა და მე მაწყობს ჩემი საქმისთვის. მისამართს მოგწერ და მოხვალ. თუ არ მოხვალ, წააგებ, მითქვამს. - სიტყვები თქვა თუ არა, ტელეფონი გათიშა ბერიძემ და მისამართი ტექსტური შეტყობინებით გაუგზავნა ნაკანს.

***
საღამო ხანი იყო, როცა ზურა ლელას და ანაბელს დაემშვიდობა და პირველი სამუშაო დღე კმაყოფილმა დაასრულა. ეგონა, ბავშვთან ურთიერთობა არც ისე კარგად გამოუვიდოდა, რადგან არ ჰქონდა ამის გამოცდილება და ისედაც, დიდად არ იყო ბავშვების მოყვარული, მაგრამ, როცა ახალ ცხოვრებას იწყებ, ახალი სირთულეებისთვისაც მზად უნდა იყო. ნაკანი ფიქრობდა, რომ ამ ეტაპზე ანაბელთან ურთიერთობა საუკეთესო გამოსავალი იყო, რომელიც მას ნამდვილად დაეხმარებოდა და გონს მოიყვანდა. უცებ, არსაიდან გამოჩენილი ანგელოზივით გამოეცხადა პატარა გოგონა, რომელმაც მისი ახალი ცხოვრების პირველი დღეც კი გააბედნიერა და სახიდან ღიმილი არ ჩამოშორებია ბიჭს.
რაღაც ხსნას ეძებდა ნაკანი და ხვდებოდა, რომ დღეიდან ყველა ათვლა ანაბელით და მასთან ურთიერთობით დაიწყებოდა.
სასიამოვნო ფიქრებიდან უცებ გამოერკვა ზურა და იმ ერთადერთ საქმეს მიუბრუნდა, რომელიც მოუგვარებელი დარჩა.
ტაქსი გააჩერა და ზოიძისკენ გასწია.
მისამართზე რომ მივიდა, ტელეფონზე გადაურეკა:
- შენს სახლთან ვარ და ჩამოდი.
გაუთიშა და ვიღაცის მანქანას მიყრდნობილი, თითებში სიგარეტგაჩრილი ელოდა ვახოს. კვამლს ყელში იგუბებდა და ფილტვების დახეთქვასაც არ დაეძებდა. ნერვები ყელში ასხამდა. ყველაფერი დაეჭიმა, როცა წინ მომავალი ზოიძე დაინახა. სიგარეტის ნამწვი ძირს დააგდო, ფეხით გასრისა და დაგროვილი კვამლი წინ დამდგარ ვახოს სახეში შეაბოლა:
- კიდევ კარგი, ბოლომდე არ იპრო/ჭე და სახლში პრინცესასავით არ ჩაიკეტე. - ახარხარდა ზურა და მუშტები მოსაქნევად მოამზადა.
- შენ არ გეყო, რაც მიქარე და გირტყი? - დაიღრიალა ვახომ და ხელი მიჰკრა მხრებზე ბიჭს.
- ჰოდა, შენს დედას მოვტ/ყნავ ახლა. - მუშტი მაშინვე სახეში მოუქნია ზურამ ზოიძეს და ძირს დააგდო. მთელი ძალით ურტყამდა და ხელის უკან დაბრუნების საშუალებას არ აძლევდა. ვიდრე სახე არ დაუსისხლიანა, იქამდე არ მოეშვა და მერე წიხლებს ურტყამდა სხეულზე. ვახო ტყუილად წვალობდა და მახეში გაბმულ თაგვს ჰგავდა. ლომივით ბრდღვინავდა ნაკანი. ყოველი ახალი დარტყმისას უფრო დიდ ძალას გრძნობდა და მოზღვავებულ ენერგიას მთლიანად ხარჯავდა.
რომ არა ირგვლივ გასაშველებლად შეკრებილნი, მკვდარს დატოვებდა იქ დასისხლიანებულ, ძალაგამოცლილ და ნეკნებჩამსხვრეულ ზოიძეს, რომელსაც სიცოცხლის ნატამალი არც კი ეტყობოდა.
ძლივს აკავებდნენ ზურას, რომელიც გამწარებული იგინებოდა და იფურთხებოდა. საშუალება რომ მიეცათ, იქვე დამარხავდა თავისი ხელით ვახოს.
- შე ახვარო! არაკაცი ხარ და მთვრალზე ხელის აწევა რომ სი/რობაა, შენს აზროვნებამდე ვერ მივა. ჩამოსხმა ხარ! - არ ჩუმდებოდა ნაკანი და ზოიძე ძლივს აატყავეს მიწიდან.
არავის ეგონა, თუ გადარჩებოდა ცოცხალი და გამოძვრებოდა ამ სიტუაციიდან.

***
იჯდა ქეთი და საათებს ითვლიდა. ფიქრობდა მთელი დღე იმაზე, რა ეპასუხა ბრეგაძისთვის. მიუხედავად იმისა რომ არ აჩქარებდა ლევანი მას, თვითონ მაინც მოუსვენრად გრძნობდა თავს. ორჭოფობის შემდეგ ტელეფონი აიღო:
- ლევან, მე ვარ. - ტუჩზე იკბინა.
- ვიცი, რომ შენ ხარ. - სიცილით უპასუხა ბრეგაძემ.
- არ არის სასაცილო! - უცებ აენთო და გაბრაზდა ქალი.
- ნერვიულობდი?
- რაღაცის სათქმელად დაგირეკე, უბრალოდ.
- მითხარი, ქეთი. - ხმა დაუთბა ლევანს და ნაკანმაც იგრძნო ასე - შორიდან.
- მე არ ვარ მზად სერიოზული ურთიერთობისთვის და არ მინდა, ეს ფსიქოლოგიური მომენტი ცუდად აისახოს შემდეგში.
- მესმის, მეც ამას გიხსნიდი.
- თუ დამაცდი სიტყვის დასრულებას, აბა?!
- კი, კი. - ბრეგაძეც ღელავდა, ეტყობოდა.
- როცა შენ… აქ იყავი, ახლოს და ჩემთან, ვგრძნობდი რაღაცას და მწერლები ამას უხილავ ქიმიას ვეძახით, რომელიც ორ ადამიანს შორის ქსელივით არის გაბმული. ეს კი დაზუსტებით ვიცი, რომ მართალს ვამბობ. მინდა, ჩემ გვერდით იყო, ლევან!
ბრეგაძე დუმდა, ხმა არ ამოუღია და ბოლო სიტყვებმა გულისცემა ისე აუჩქარა, ნაკანს ტელეფონშიც ესმოდა სუნთქვის ხმა.
- ქეთი… - გაჩუმდა და სიტყვის სათქმელად მოემზადა. - ახლა ძალიან მაგრად ჩაგეხუტე!