სამყარო გაჩუმდა. მოულოდნელად ადამიანებმა დუმილი გადაყლაპეს და ყველა ჩაწერილი ფირი, რომელიც ქეთი ნაკანის დანგრეული ცხოვრების ამსახველ კადრებს ინახავდა, ერთიანად გაქრა. თითქოს ვიღაცამ ყველაფერი ცეცხლში დაწვა და ფერფლად აქცია, მაგრამ მითქმა-მოთქმა კვლავ გრძელდებოდა. ენაჭარტალა საზოგადოება ვერ შეაკავა სხვა დიდი ძალების გაჩუმებამ, თუმცა, როგორც იციან და საზოგადოდ ხდება ხოლმე, მცირე დროის გასვლის შემდეგ მათაც ყველაფერი დაავიწყდებათ და ისევ ახალი სკანდალის აგორებას დაელოდებიან, რათა დრო არ გაფლანგონ ტყუილად და ენა არ გააცივონ. თამბაქოს ლომკას ჰგავს. ღერს ღერზე ეწევი გაუჩერებლად და ზუსტად მსგავსად გჭირდება ცხელი ინფორმაციის მირთმევა, როგორც დელიკატესის. როცა მოგაკლდება სიახლე, აბრტყელებ და ღეჭავ, მაგრამ რამდენი თამბაქო არსებობს? - იწყება ახალი ტალღა. ერთი კი უნდა ითქვას, არა თბილისი, არამედ საქართველოც იმდენად პატარაა, ყველამ ყველაფერი იცის და არაფერი იმალება.

***
ქეთიმ ადრიანად გაახილა თვალები. რამდენიმე დღე იყო, ტელევიზორი აღარც ჩაურთავს და ამ დილით გადაწყვიტა ეყურებინა. გაუკვირდა, როცა ვერაფერი იხილა თავისზე და ჩაფიქრდა იმაზე, თუ ვის შეეძლო გაეკეთებინა ეს. მაშინვე ბრეგაძე ამოუტივტივდა თავში და სასიამოვნო ღიმილი გამოესახა სახეზე. ეს იყო პირველი ნაბიჯი, რომლითაც ლევანმა ქალს თანადგომა გამოუცხადა და აგრძნობინა, რომ არც მომავალში მიატოვებდა. მოულოდნელად ოთო ბერიძე მოაგონდა, რომელთანაც შეხვედრა დღეს ჰქონდა დათქმული, მაგრამ ეჭვები ღრღნიდა მას და ამასთან, გარეთ გასვლისგანაც თავს იკავებდა. ვერ აიტანდა ნაკანი დამხეცებულ მზერებს და ჩუმ გადალაპარაკებებს, რომლებიც თვითონ ხმაურიანად მოეჩვენებოდა. კითხვები უჩნდებოდა თავში: რატომ გამოჩნდა მაინცდამაინც ამ მომენტში ოთო ბერიძე? რა ფარული მიზანი ჰქონდა ბიჭს? რატომ სურდა მისთვის უცნობი ქალის დახმარება და თან სათავისოდ გამოყენება? სხვადასხვა აზრი იპყრობდა ქალს და რადგან ერთი კონკრეტული პასუხი ვერ იპოვა, გადაწყვიტა, შეხვედრაზე წასულიყო. ისედაც არაფერი გააჩნდა და ახალი ჩირქიც რომ მოეცხოთ, სულერთი იყო. დასაკარგი მაინც აღარაფერი გააჩნდა ნაკანს.
ფეხზე წამოდგა და სამზარეულოში შევიდა. შავი მწარე ყავა გაიკეთა და აივანზე გავიდა. დღეს შედარებით გრილი ამინდი იყო და მწველი მზე არ აცხუნებდა. არ უყვარდა ქეთის სიცხე და სულს უხუთავდა ჩახუთული ჰაერი. ახლა, როცა სიო სასიამოვნოდ მოელამუნა სახეზე, უფრო კარგ ხასიათზე დადგა.
გარემო მოათვალიერა. ცის პალიტრა შესანიშნავ ფერებში ირეოდა: ნაცრისფერი, ცისფერი, თეთრი და ლურჯი. თაღზე გადაფენილიყვნენ ღრუბლები და დაცურავდნენ, მსუბუქად ლივლივებდნენ. ადრე, როცა ხუთი-ექვსი წლის იქნებოდა, უნდოდა ღრუბლებივით მჩატე ყოფილიყო. აინტერესებდა, თუ ხელს შეახებდა, რა დაემართებოდა მათ. დღემდე ასეთი იყო ნაკანი. დროდადრო ბავშვური ფიქრები გაიტაცებდა ხოლმე. განსაკუთრებით, წერის პროცესში. მიუხედავად განვლილი რთული ცხოვრებისა, ახლა ფერადი სამყაროს შემყურეს მაინც ბედნიერება იპყრობდა, რადგან თვლიდა, რომ სიცოცხლე საჩუქარი იყო, რომელსაც ასე უანგაროდ მეორედ არ გამოიმეტებდა ღმერთი. თითოეული დეტალი ქეთის გონებაზე გავლენას ახდენდა და ღრმად სწამდა, რომ ყველა მწერალი მას ჰგავდა ამ თვისებით. მისი ბუნება იმდენად ფაქიზი და სათუთი იყო, ყოველივეს განსხვავებულად აღიქვამდა. ყველაზე დიდ მნიშვნელობას კი, მყუდროებას ანიჭებდა.
ფიქრებში მოხეტიალე ტელეფონის ზარმა შეაფხიზლა და სახელი რომ ამოიკითხა, კვლავ გაეღიმა, თვალები გაუნათდა:
- დილა მშვიდობისა, ლევან.
- დილას ჩემით რომ იწყებ, წარმოგიდგენია, როგორი დღე გელის წინ? - გაეცინა ბრეგაძეს.
- თვითკმაყოფილი. როგორ ხარ, აბა?
- შენი ხმა მესმის და მგონი, კარგად.
- მგონი, ხომ? - ტუჩები გაებუშტა ბავშვურად ქალს.
- გავიგე, კარგ ყავას აკეთებ. - კითხვაზე პასუხი არ გაუცია ლევანს და გემრიელი ყავის სუნის წარმოდგენაზე პირი გააწკლაპუნა.
- კი, ახლაც ვსვამ.
- როგორი სტუმართმოყვარე ხარ, ქეთი. - განაწყენებული ხმა ჰქონდა კაცს. ბავშვურობას არც ერთი კარგავდა.
- ჩაგიფიქრებ, არ გყოფნის? - ყავა მოსვა და ხმა გააგონა ქალმა ლევანს.
- კაი ტო, მე რომ ახლა მარტო ვარ და უყავოდ, ვაფშე არ გიტყდება? - აბუზღუნდა ბრეგაძე.
- აქამდეც ეგრე არ იყავი? - ისევ ყავა მოსვა ქალმა და ტუჩებზე ენა გადაიტარა.
- ქეთი, ნუ ცუღლუტობ!
- არ მცალია, შეხვედრაზე მივდივარ.
- ვისთან? - მაშინვე წითელი ნათურა აენთო ლევანს.
- საქმიანი შეხვედრა მაქვს, რა იყო? - მკრთალად გაეღიმა ქეთის ბრეგაძის ეჭვიან ხასიათზე, შემობრუნდა და აივნის მოაჯირს წელით მიეყრდნო.
- ჭკვიანად იყავი, პატარავ.
- ვაიმე! - აღშფოთდა უცებ ქალი.
- რა ტო?
- ასე აღარ მითხრა.
- ოო, ნუ ატ/რაკებ ახლა.
- ლევან, არც ეგრე - მეთქი! რა ლაპარაკია?!
- აბა, სიტყვების კონტროლს ხომ არ დავიწყებ ტო?
- ბრეგაძე!
- აუ, ეს ვინ არის ტო?! კაი, ცხვირი არ ჩამოუშვა ოღონდ.
- წავედი, მოსამზადებელი ვარ.
- ქეთი…
- რა?
- იცოდე, ძალიან არ გალამაზდე. - სერიოზული ტონი ჰქონდა ბრეგაძეს.
- ნორმალური ხარ? ვიფიქრე, რაიმე მნიშვნელოვანი უნდა გეთქვა.
- გკოცნი, ქეთი!
არაფერი უპასუხია ნაკანს, ზარი გათიშა და თავის ოთახში დაბრუნდა. იმ მტკივნეული დღის შემდეგ, პირველად დაიწყო დილა ასე ბედნიერად და დადებითად დამუხტულმა.
პირველ საათზე უნდა შეხვედროდა ბერიძეს. მომზადებას შეუდგა. რაც მართალი იყო, მომხიბვლელობა არ აკლდა ქალს და ყველაფერი შესაშური ჰქონდა.
გასვლის წინ აბაზანა მიიღო, როგორც წესი. მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და ტანისამოსიც ჩაიცვა. ვიდრე თავს იწესრიგებდა, დროც გავიდა და პირველი იყო დაწყებული, როცა სახლიდან გამოვიდა. ცხვირზე სათვალე მოირგო. მანქანამდე მანძილი სწრაფი ნაბიჯებით გაიარა, მომართულ მზერებს თვალი აარიდა, მაგრამ ქალის შარმი არავის გამოჰპარვია. გალანტურობას არც ერთ სტილში ჰკარგავდა ნაკანი. გამოგზავნილი შეტყობინება გახსნა და რუკაზე მისამართი მიუთითა, რადგან თვითონ არ იცოდა, სად მდებარეობდა და აქამდე არ იყო ნამყოფი იმ ადგილას.
საკმაო დრო დასჭირდა საცობების გამო. ორის წუთები იყო უკვე, როცა პატარა, მყუდრო რესტორანში შეაბიჯა, რომელიც ბარის სტილში უფრო მოეწყოთ.
თვალი მოავლო სივრცეს. უკვე მისთვის ნაცნობი, მარტოდ მჯდომი ბიჭიც დაინახა და მისკენ გაემართა:
- გამარჯობა, ქეთი. - ხელი გაუწოდა ბერიძემ.
- გაგიმარჯოს, ოთო. კარგი ადგილი შეგირჩევია, მინდა გითხრა. - ხელი ჩამოართვა და კმაყოფილმა აღნიშნა ქეთიმ, რადგან არც მიპყრობილ ყურადღებას და არც მზერებს არ შეუწუხებიათ.
- ახლა ასე ჯობდა, მერე გამოვასწორებ. თუმცა, ცოტა დრო დაგვჭირდება სამაგისოდ. - ამ წინადადების თქმისას თვალი კიდევ ერთხელ გადაავლო ტვინში დაწყობილ გეგმებს ბიჭმა და ღიმილი გადაეფინა სახეზე.
- პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ, ბევრი დრო არ მაქვს და თავს ვარიდებ გარეთ გამოსვლას ისედაც, ხომ გესმის? - წყალი ითხოვა ქეთიმ და თან სწრაფ-სწრაფად ლაპარაკობდა.
- ლამაზად გამოიყურები, შესაშური გარეგნობა ნამდვილად გაქვს! - კომპლიმენტი არ დაიშურა ოთომ. თვალებში გამოხატვოდა ქალის ნახვით აღძრული სიხარული.
- ეს არის საქმე?
- საქმეს, რაც შეეხება, ახლავე გეტყვი. - გულში გაეცინა ნაკანის ირონიულ კითხვაზე ბიჭს.
- საკმარისი იყო ის საუბარი, რაც ტელეფონზე შეგრჩა. - მკაცრი ტონი ჰქონდა ქალს.
ბერიძე სათქმელს აჭიანურებდა. კარგად ათვალიერებდა ქეთის და თვალს არ აშორებდა. ნატვრად გადაქცეოდა ამ ქალის ახლოს ხილვა და მასთან საუბარი. აშკარა იყო, ახლა თავს ვერ იკავებდა და ასე ღიად გამოხატავდა თავის გრძნობებს, რომელთაც მთელი ქვეცნობიერი მოეცვათ და ბიჭს სხვა ვინმეზე ან საგანზე ფიქრის საშუალებას არ აძლევდნენ.
კარგა ხანი იყო, რაც ნაკანს შეეპყრო და მოენუსხა იგი. სწორედ ამიტომ, გასაქანი აღარ ჰქონდა ოთოს და დღე-ღამ ქალზე მოფიქრალს ხელსაყრელი მომენტი გამოუჩნდა. შეუძლებელი იყო, გადაემალა აღტაცება და თვალებშიც ეტყობოდა ყველაფერი. მსუბუქი ფლირტიც კი არ ღირსებია აქამდე ქეთისთან, რომ ამით მაინც მიეღო სიამოვნება. მხოლოდ რამდენიმე წვეულებაზე აღმოჩნდნენ ერთად და მოკითხვის გარდა ერთი-ორი სიტყვით თუ შემოიფარგლებოდნენ. ყურადღების გადატანას რომ ეცადა ქალის სხეულისგან, საუბარი განაგრძო ბერიძემ:
- მინდა შემოგთავაზო კონკურსის მოწყობა. ფართომასშტაბიანი უნდა იყოს და შედარებით ხანგრძლივიც, რადგან ასე უფრო მოვხვდეთ ინტერესის ობიექტში. რაც უფრო დიდ ხანს ისაუბრებენ, მეტად ცნობისმოყვარეებიც გახდებიან. - დროის ფაქტორი განგებ აღნიშნა ბიჭმა, რომ, რაც შეიძლებოდა მეტი დრო გაეტარებინა ქეთისთან. თავადაც ვერ ამოეხსნა, რა სჭირდა მის მიმართ, თუმცა ეს უბრალოდ ვნება არ ყოფილა, რადგან თავიდან ვერ იგდებდა ოთო მწერალზე ფიქრებს. აბსოლუტურად ყველა გადაცემა, თუ ინტერვიუ ნანახი ჰქონდა, სადაც ნაკანი საუბრობდა. დაზეპირებულიც კი ჰქონდა მისი მიხრა-მოხრა, მიმიკები და ყოველი წვრილმანი. დაჯდებოდა და ერთ საათიან პროგრამას სამი-ოთხი საათი უყურებდა მცირე ეპიზოდებად, რომ პატარა დეტალიც კი არ გამორჩენოდა. - ეს არ უნდა იყოს პალიტრა ელის მსგავსი და დარწმუნებული ვარ, შენთვისაც მიუღებელია გამარჯვებულის გამოვლენა ხმის მიცემით. სწორედ ამიტომ, გვეყოლება ჟიური, რომლის ერთ-ერთი და მთავარი წარმომადგენელი იქნები შენ. დანარჩენ წევრებს თავად აარჩევ. როცა მონაწილემ იცის რომ ჰყავს ობიექტური შემფასებელი, ორმაგად იბრძვის თავის მოსაწონებლად. ეს სტანდარტები თავადაც გეცოდინება, ვიცი, ბევრჯერ გიმუშავია მსგავს პროექტებზე.
- საერთოდ არ მესმის, შენთვის რატომ არის ასეთი ხელსაყრელი ჩემი დახმარება? - მონასმენით გაკვირვებულმა იკითხა ქეთიმ, მაგრამ თან ფიქრობდა იმაზე, რომ ეს საქმე ნამდვილად წაადგებოდა.
- სხვისი პირადი ცხოვრების განხილვაზე იმდენად გამგელებულნი არიან, რამე ისეთი უნდა მოიმოქმედო - ყველაფერი დაავიწყდეთ. შენ წარმატებული მწერალი ხარ, ამაში ვერავინ შეგედავება! ჩავთვალოთ, მე შენი სპონსორი ვიქნები, მაგრამ მაქვს მოთხოვნაც. - ცალყბად ჩაეცინა ოთოს იმის წარმოდგენაზე, რომ სასურველ ქალთან ხშირი შეხვედრა მოუწევდა, თუკი ამ წინადადებას დათანხმდებოდა ნაკანი. ხარბი მზერა ისევ არ მოუშორებია მისთვის და პარალელურად ჟინიანი ფიქრებიც იპყრობდა. - შესაძლოა იცოდე ჩემი გადაცემის შესახებ, მაგრამ არ არის დიდად ცნობილი, რადგან ჩემთვისაც ახალი წამოწყებაა და ჯერ კიდევ ვუმკლავდები. რეიტინგების აწევა მინდა, ამაში შენი გადაცემაში სტუმრობა ნამდვილად დამეხმარება და მაყურებლების რიცხვიც ბევრად მოიმატებს. ამავდროულად, შენ იტყვი, რაც სათქმელი გექნება და დასრულდება მითქმა-მოთქმაც. ოდესმე ხომ უნდა მოეღოს ბოლო? - ოთო თანდათან რწმუნდებოდა, რომ ქალს ნამდვილად აინტერესებდა შეთავაზებული წინადადება. მისი ენაწყლიანობა ყველაზე კარგად ეხმარებოდა, რომ უფრო მეტად მოეხიბლა ქალი.
- იქნებ, სხვა მიზანი გაქვს და არ მიმხელ? - ყველაფრის მიუხედავად, არც ადვილად მიმნდობი ყოფილა ქეთი.
- ჩავთვალოთ, რომ პირადი მიზნებისთვის მჭირდება. - მეტისმეტად ქვეტექსტური იყო ბერიძის ეს სიტყვები. პირად მიზნებში ქეთისთან დაახლოებას გულისხმობდა და არა - პირად საქმეს. მოჩვენებასავით გამოეცხადა ქალს და გადაწყვიტა მის პირად სივრცეში თავხედურად შეჭრილიყო. იმ ამბიდან დღემდე ბევრი ეფიქრა. ყველაფერი აწონილ-დაწონილი ჰქონდა. თუმცა, იმასაც მიხვდა, რომ არც ისე მარტივი იქნებოდა ნაკანთან დაახლოება, მაგრამ მზად იყო ყველაფრისთვის. ამაზე უკეთესი მომენტით სხვა დროს ვერ ისარგებლებდა.
- დრო მჭირდება, რომ დავფიქრდე. არ არის მარტივი ამხელა პროექტთან გამკლავება. რთულია ორგანიზატორობა, თან ჟიურიში ყოფნა და ეს ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა. მე საშინლად მაცოფებს, როდესაც ყველაფერი წინასწარ არ მაქვს ორგანიზებული და სიზუსტით დაცული, ამიტომ ჯერ უნდა დავფიქრდე, თუ ვარ ამ ყველაფრისთვის მზად. არც გადაცემაში წარდგენა არის იოლი საქმე. იმხელა სკანდალის შემდეგ ყველაფრის სასიკეთოდ შემობრუნება, რა თქმა უნდა, მეძნელება.
მონუსხული უსმენდა ბერიძე ქალის მონოლოგს. საუბარიც კი განსაკუთრებული ჰქონდა მას. რაც არ უნდა ეთქვა, უცებ ჩაგითრევდა და დაგატყვევებდა. იმდენად იდეალურად ეჩვენებოდა ბიჭს ქეთი, საკუთარი თავის უკვირდა, ასე როდის გაიტაცა მასზე ფიქრებმა. ფაქტობრივად, ნაკანმა არ იცოდა, თორემ ეს პატარა ბიჭი თავის კლანჭებში ჰყავდა მოქცეული.
ოთო არ აპირებდა, რომ კარგახნიანი ლოდინი წყალში ჩაეყარა. მას უნდა დაენგრია ის ციხესიმაგრე, რომელიც ქალმა ყველას აუშენა და ზღვარი დააწესა. ბერიძის მისია კი ის იყო, რომ როგორმე შიგ შეეღწია, დაახლოებოდა და ისე დაეპყრო მწერლის გული, როგორც ქალს - ოთოსი.
- ვიცი, უარს არ მეტყვი. ცუდ წინადადებას არც შემოგთავაზებდი. - თავდაჯერებული ტონი ჰქონდა ბიჭს.
- ორმაგად მოგვიწევს ბრძოლა, ფარ-ხმალი არ უნდა დავყაროთ, თუ დავიწყებთ განხორციელებას.
- ბუნებრივია, მაგრამ მჯერა, ერთად არ გაგვიჭირდება. - ბერიძემ განგებ გაუსვა ხაზი, რომ მათ ხშირი ურთიერთობა მოუწევდათ.
- დაგიკავშირდები, ოთო. მადლობა დახმარების სურვილისთვის! - ფეხზე წამოდგა ნაკანი და თავაზიანად ხელი გაუწოდა.
ბიჭს გული ამოეწია, თითქოს ყველაფერი გეგმის მიხედვით მიდიოდა:
- მადლობა შენ, რომ არ დაიზარე მოსვლა! - დაემშვიდობა ქალს და მისთვის მზერა არ მოუშორებია, ვიდრე რესტორანი არ დატოვა და კარიდან გავიდა.
გარეთ გამოსულმა ქეთიმ ბრეგაძის ნომერი მოიძია და გადაურეკა, შეხვედრაზე შეუთანხმდა. რადგან საქმის გამო ლევანი გამოსვლას ვერ ახერხებდა, კაზინოში უნდა მიეკითხა მისთვის.
ასე იყო თუ ისე, ნაკანი შეხვედრით მაინც კმაყოფილი ჩანდა. უკვე იცოდა, რომ აუცილებლად უნდა გაერისკა.
მთელი გზა ფიქრობდა და არ აპირებდა ძალების დაზოგვას, არც უყვარდა უგულისყუროდ საქმის კეთება. ახლა მხოლოდ ბრეგაძის მხარდაჭერა და გამხნევება სჭირდებოდა, თანადგომა, რომელიც მარტივად შეაძლებინებდა ახალი ნაბიჯის გადადგმას.
კაზინოში თავაწეული შევიდა. გაახსენდა მისი პირველი სტუმრობა აქ და გაეცინა. პერსონალს გაუღიმა და მაშინვე მეორე სართულისკენ წავიდა. მიხვდა, ბრეგაძეს ყველა გაფრთხილებული ჰყავდა უკვე. აღარც დაცვას შეუმოწმებია, პირდაპირ შევიდა უფროსის ოთახში.
ლევანი მაშინვე ფეხზე წამოდგა, ქეთისთან მივიდა და ჩაეხუტა, შუბლზე და ლოყაზე აკოცა. მისი თავბრუდამხვევი სურნელი ისე ხარბად შეისუნთქა, თითქოს საუკუნეა არ ეგრძნო.
- გცალია ჩემთვის, უფროსო? - სიცილით ჰკითხა პატარა დივანზე მოკალათებულმა ქალმა.
- მოვიცლი, გამოვნახავ დროს.
- რა საზიზღარი კაცი ხარ! ახლა მაშინდელივით უნდა გამაცოფო? - გაიბუტა ქეთი.
- ისევ მაქვს შენი ფოტოები, დახიე, თუ გინდა. - ახარხარდა ბრეგაძე გაცეცხლებული ნაკანის გახსენებისას.
- განგებ გააკეთე, არა? გესიამოვნა ჩემი გაბრაზება, ხომ?
- ცოტა სადისტური ვარ, მეც მანთებს შენი აალება.
- მართლა ცუდი კაცი ხარ! - კვლავ შეუბღვირა ქალმა.
- სად ბრძანდებოდი ერთი? რა არის ეს, მეტი არაფერი გქონდა სახეზე წასასმელი კიდევ?
- უკაცრავად? - აღშფოთდა ქალი და თვალები გაუფართოვდა.
- აბა, რა მკვდრის ფერი გადევს სახეზე ტო, რა გისვია?
- ფანჯრიდან გისვრი ახლა!
- გოგო, ცალი ხელით აგწევ. - ხმამაღლა იცინოდა ლევანი.
- იცოდე, შენს დაცვას ვეტყვი და დავიხმარ!
- რა საყვარლად მემუქრები, ქეთი. - გულში სითბო ჩაეღვარა ბრეგაძეს ქალის ბავშვურობაზე.
- კეთილი ინებე და ეცადე, ჩემი სილამაზე დაინახო, თორემ სხვებიც კარგად ამჩნევენ. - ნიშნისმოგებით ჩაილაპარაკა ნაკანმა.
- ვისი დედა მოვტ/ყნა ახლა? - აიფოფრა უცებ კაცი.
- რა საუბარია, ლევან? სიტყვები აკონტროლე და ჩემი თანდასწრებით ასე ნუ ლაპარაკობ!
- აბა, საეჭვიანო არ მაქვს? ყველა გამოსი/რებული შენზე ან/ძრევს. - თავი ვერ შეიკავა და უფრო უშვერი სიტყვებით ალაპარაკდა ბრეგაძე.
ქეთი დივნიდან წამოდგა და წინ დაუდგა კაცს. ლევანმა ვერ მოითმინა და გაბრაზებული მაშინვე ტუჩებზე ეცა. მომთხოვნად კოცნიდა და კბილებიც კი მოსდო ბაგეებზე მსუბუქად, მერე ყელშიც უკბინა და უცებ გონება გაუცივდა. მოაშორა ტუჩები და კბილები ქალის სხეულს და შუბლი შუბლზე მიაბჯინა:
- მაპატიე, რა. - სევდიანად ჩაილაპარაკა. - თავს ვერ გავუმკლავდი და შენც ნუ მაგიჟებ. ხომ იცი, რომ არაპროგნოზირებადი ვარ? - ცხვირის წვერზე აკოცა.
ქეთი ჩუმად იდგა, გული კი უცემდა გამალებით. სხეული მთლიანად დაჭიმვოდა.
- მაპატიე, კარგი?
- ლევან, მე ხომ აგიხსენი? - ხმადაბლა თქვა ქალმა.
- შენ სუნთქვას ვფიცავარ, აღარ გაწყენინებ.
ნაკანს ფიცი გულზე ძლიერად დაეტაკა. ვინმეს მისი სხეული რომ გაეჭრა, კოსმოსური ძალით მფეთქავ გულს შეხედავდა, რომელიც ისეთ შთაბეჭდილებას ტოვებდა, თითქოს მალე გასკდებოდა.
- მომიყვები, რაც უნდა გეთქვა? - თავდახრილ ქალს ნიკაპზე ორი თითი მოსდო და თავი ააწევინა. თვალებზე აკოცა.
ვერ აკონტროლებდა თავის დაუოკებელ სურვილებს ბრეგაძე. მხოლოდ სითბოს ითხოვდა იგი.
- მამუკა ბერიძეს იცნობ, ხომ?
- კი, ვიცნობ.
- მისმა შვილმა წინადადება შემომთავაზა, რომ დამწყებ მწერალთა კონკურსი მოვაწყოთ.
- თვითონ რაში აწყობს? - წარბი ასწია კაცმა.
- თავის გადაცემაში უნდა ვესტუმრო. ფიქრობს, რომ რეიტინგის აწევაში დაეხმარება.
- მერე შენ რა გადაწყვიტე?
- მინდა, ვცადო. დასაკარგი მაინც არაფერი მაქვს. არც პატარა ნაბიჯია და დიდი შრომაც სჭირდება, დამეხმარება ძალების აღდგენაშიც და წარმატების მომტანიც იქნება. შენ იმიტომ გითხარი, რომ რჩევა მომცე.
- ასწორებს მასობრივი პროექტი და ხალხის ყურადღება, თან ახალგაზრდებს დაეხმარები, მაგრამ გადაცემაში სტუმრობით დიდად ვერ მოვიხიბლე. ცოტა ულოგიკოა და რამე ხომ არ უხურს პატარა ბიჭს?
- ლევან! - წარბები შეკრა ქალმა. - გეყოფა! მე საქმეზე გელაპარაკები.
- ქეთი, ეს შენი ახალი ნაბიჯი იქნება და თუ ყველაფერი წარმატებით ჩაივლის, ჩათვალე, ამ ომში გაიმარჯვე. - დაამშვიდა ბრეგაძემ ქალი.
- ღირს, ხომ?
- უეჭველი ტო, დიდი გამოხმაურება ექნება. მამუკა ჩარევს ვიღაცებს მანდ, აბა, იმ პატარა ბიჭს რა დიდი სანაცნობო წრე ეყოლება ახლა?
- მარტოც გავუძღვები. უბრალოდ, შენი გვერდით დგომა მჭირდება და გამხნევება.
- შენ ძლიერი ქალი ხარ ტო, არ იცი?
- დამავიწყდა.
- ეე, კარგი ახლა, ლამაზმანო, ნუ იცი ასე. თუ არ დაეცი, წამოდგომას როგორ ისწავლი?
- ჩემ გვერდით ხარ?
- ბოლომდე, პატარავ.
ნაკანს გაეღიმა. იცოდა, რომ მისი იმედი უნდა ჰქონოდა. სწორედ ეს მხარდაჭერა იყო მისთვის ყველაფრის ამომავალი წერტილი ახლა. თუ რაიმე დასჭირდებოდა, ბრეგაძე უკან არაფერზე დაიხევდა.
- მგონია, ახალ სუნთქვას ვიწყებ. - ეს თქვა და თავისი ინიციატივით ჩაეხუტა კაცს ქეთი. მომენტალურად გაშეშდა ლევანი. არც კი ელოდა, მაგრამ თვითონაც გულში ჩაიკრა ნაკანი და ხელები ძლიერად შემოჰხვია.
- შენ ყველაფერს შეძლებ! - კიდევ ერთხელ გაამხნევა და შეაგულიანა საყვარელი ქალი.

***
საღამოს ხუთი საათი სრულდებოდა, როცა ზურა პატარა ანაბელს ბაღთან ელოდა. ლელა შიგნით იყო შესული. ბრეგაძე მარტო მაინც ვერ ანდობდა ბავშვს ბიჭს.
რამდენიმე წუთში კისკისით მომავალი გოგო რომ დაინახა, გული გაუთბა და მის დანახვაზე გამოქცეული ბავშვი გულში ჩაიკრა. ძალიან ცოტა დრო დასჭირდათ ერთმანეთის მისაჩვევად, რაც დიდსაც თუ პატარას, ორივეს სიამოვნებას ანიჭებდა.
- აბა, როგორი დღე იყო, პატარავ? - ცხვირზე ორი თითი მოუჭირა და გააწვალა ანაბელი.
- ცოტა გამაბრაზეს, მაგრამ ყურში რაღაცას გეტყვი. - ძიძისკენ თვალი ეშმაკურად გააპარა ბავშვმა და ზურას ყურში უჩურჩულა: - შენ რომ მასწავლე, ფეხებში ამოვარტყი და ეტკინა.
- ვაა, შენ რა კარგი მოსწავლე ყოფილხარ! - კმაყოფილმა თქვა მასწავლებელმა ნაკანმა. - ერთ გასეირნებას იმსახურებს პარკში, არა, ლელა?
- ცოტა სიგრილეა, არ გაცივდეს.
- ჩვენ ჩვენი ხერხები გვაქვს, ნაყინი გაგვათბობს. - ხელში აიტაცა გოგონა ზურამ, მანქანის კარი გამოაღო და ჩააჯინა, ლელაც ჩაჯდა და თვითონ საჭეს მიუჯდა.
გასართობ პარკში მალევე მივიდნენ. მიუხედავად ოდნავ მოღრუბლული ამინდისა, ბავშვებით სავსე იყო იქაურობა. ზურა და ანაბელი ერთად შევარდნენ და სხვადასხვა გასართობისკენ გასწიეს.
ხან ტირის თოფით ითამაშეს, ხან საქანელაზე ისხდნენ და ბიჭს არც უტყდებოდა, რომ პატარა ბავშვივით იქცეოდა ისიც. სასრიალოებიც კი ერთად ჩამოიარეს და ზურა უფრო ბედნიერი ხდებოდა ციცქნა ანაბელის კისკისის მოსმენისას. დროდადრო ჩქმეტდა და აწვალებდა, უყვარდა გაბუშტულტუჩებიანი პატარას ყურება და ხანდახან უღიტინებდა კიდეც, რაზეც უფრო უბრაზდებოდა გოგონა.
- შეჭამს პრინცესა ბამბის ნაყინს?
- კი, კი! - აღტაცებული დაეთანხმა ანაბელი.
ლელა შორიდან უყურებდა მოთამაშეებს და პირველად ხედავდა ბავშვს ასე ბედნიერს. უხაროდა, რომ საერთო ენა იპოვეს და არ გაუჭირდათ ერთმანეთთან კონტაქტი. ამჩნევდა, ბიჭსაც ეხმარებოდა პატარასთან ურთიერთობა. ყველაფრის დავიწყების საშუალებას აძლევდა.
- პატარავ, ხვალ კონტაქტურ ზოოპარკში წავიდეთ, გინდა? შაბათია, ბაღიდანაც ისვენებ და მთელი დღე თავისუფალი ხარ. - ახალი იდეით კმაყოფილმა თქვა ზურამ.
- მინდა! ძალიან მიყვარს გველების მოფერება.
- ღადაობ ტო? ეგ როგორ გიყვარს?
- ბიძიამ წამიყვანა, ხელზე დამისვეს და ისეთი ლამაზი იყო, სტაფილოსფერი.
- არ შეგეშინდა ტო?
- არა, რისი უნდა შემშინებოდა? თან ბიძიაც იქ იყო. როგორ დაცოცავდა ჩემს ხელზე, იცი? დიდხანს ვეფერებოდი. - აღტაცებული იხსენებდა ანაბელი და იკრიჭებოდა.
- შენ რა მამაცი გოგო ყოფილხარ. მე იმენა ჩავისვრი.
- ეგ რას ნიშნავს?
- შენ არ თქვა, კარგი? ჩვენი საიდუმლო იყოს, თორემ ლელა გვეჩხუბება. - ჩაიხითხითა ზურამ. - ანუ, მივდივართ ტროპიკებში და ჯუნგლებში ხვალ?
- კი, კი!
- შე პატარა მაიმუნო! - ცხვირზე თითი დაჰკრა ბავშვს.
- შენ არ დაიჭერ გველს?
- რას ჰგავს, ბლინ, მახინჯი. მაგას ხელზე რა დამასმევინებს?
კისკისებდა პატარა გოგო.
- გაიქეცი ახლა, თორემ ხვალ ნიანგებს ვაჭმევ შენ თავს, იცოდე.
ნაყინის ჭამა რომ დაასრულა ანაბელმა, ისევ თამაში გააგრძელეს. გაუჩერებლად კისკისებდა გოგონა და აჟრიამულებდა ყველაფერს, განსაკუთრებით, ზურას გულს ედებოდა მალამოდ მისი სიცილი და აციმციმებული თვალები.

მანქანიდან გადმოვიდა. ცხვირზე დაკოფსილი სათვალე მოიხსნა და გაფართოებული თვალებით მიაჩერდა პარკში პატარა გოგონასთან ერთად მორბენალ ნაკანს. თვალებს არ დაუჯერა. ვერც კი წარმოედგინა, თუ ოდესმე ზურას აქ ნახავდა, მით უმეტეს, ბავშვთან ერთად. ეგონა, მონატრებისგან ელანდებოდა, მაგრამ ჰალუცინაციებს აქამდე არ შეუწუხებია და არც შიზოფრენიკი ყოფილა. სევდამ შეიპყრო. ამდენი ხნის უნახავს შორიდან უყურებდა. უნდოდა, მასთან მისულიყო და ძალიან მაგრად ჩახუტებოდა, მაგრამ პრინციპები არ აძლევდა ამის საშუალებას. საკმარისი იყო, რაც ეტკინა ბიჭისგან და იგივეს განმეორებას არ აპირებდა. უძრავად კი იდგა. ფეხს არ იცვლიდა. კითხვები უჩნდებოდა: ვინ იყო ეს ბავშვი? რას აკეთებდა აქ? და ასე შემდეგ, რომელთა პასუხებიც არ ჰქონდა. ასეთი ზურა აქამდე არასდროს ენახა. თითქოს ახლა ინაზღაურებდა ბიჭი იმ ბავშვობას, რომელიც ვერ გამოიარა და დაკარგა. კი იცოდა, შინაგანად პატარა იყო ნაკანი, მაგრამ არც ამდენად ეგონა. გაუხარდა, როცა სიცოცხლით სავსეს უყურებდა, მაგრამ თან ეჭვიანობისგან სკდებოდა. არც კი მოეკითხა ბოლო შეხვედრის მერე ბიჭს. ან რას ელოდა? თვითონვე არ გამოუშვა და დაასრულა ყველაფერი? გული ეკუმშებოდა, რადგან საკუთარ თავს მასთან მისვლის საშუალებას არ აძლევდა. ჯერ კიდევ ვერ გადაეტანა ის ტკივილი. საერთოდ დაავიწყდა რისთვის მივიდა იქ, თითქოს ვიღაცამ დრო განგებ გააჩერა. მერე გაიაზრა, რომ აზრი არ ჰქონდა იქ დგომას. გონს მოვიდა და სვლა გააგრძელა ბანკისკენ, რათა თანხა გაენაღდებინა. გვერდი ჩაუარა და თან თავისი სახელიც გაიგონა ზურგს უკან:
- ნინო! - ზურა ეძახდა, მაგრამ უკან არც მოუხედავს ქალს. თითქოს არც გაუგია, ისე გააგრძელა სიარული.
ტკივილის განახლება არ უნდოდა ონიანს. ზურამ ანაბელი ლელას მიუყვანა უცებ და ქალს აეკიდა:
- ნინო - მეთქი, არ გესმის? - პასუხს ისევ არ სცემდა და ნაკანი გრძნობდა, რომ გული კვლავ უტყდებოდა. - ნინო! - ბოლოჯერ დაუძახა და საპასუხო რეაქცია რომ ვერ მიიღო, გაჩერდა. ფიქრობდა, ნეტავ სულ არ დამენახაო. არადა, მართლა ასე აჯობებდა. თავი გააქნია და ფეხი ძირს დაგდებულ ლუდის ბოთლს მიჰკრა. ერთი-ორჯერ შეიკურთხა და იქ რომ ვერ დაიღრიალა, სხეულში დაიგუბა. სახეზე წამოწითლდა და ბრაზი ასკდებოდა. ვერც კი წარმოედგინა, თუ საყვარელი ქალი ასე შესძლებდა მისთვის გვერდის ავლას, მაგრამ რას გააწყობდა.
უკან გამობრუნდა და მაშინვე ანაბელს ჩაეხუტა. სულიერად ამშვიდებდა ბიჭს პატარა გოგონა.
კვლავ დაიმსხვრა და გატყდა ზურა. მხოლოდ ონიანის გამო შეეძლო დამპალი ცრემლი გადმოეგდო თვალიდან და ახლა მთელი ძალით იკავებდა თავს.

***
ცხრა საათი იქნებოდა, როცა ქეთიმ ვაიბერით გოგონებს გადაურეკა და თავისთან გამოსვლა სთხოვა. რამდენი დღე იყო, არ ენახა არც ერთი და მონატრებული ჰყავდა. ამ ხნის განმავლობაში საგრძნობლად მოაკლდათ ერთმანეთი, მაგრამ დამოუკიდებლად ძალების აღსადგენად მაინც სჭირდებოდათ დრო. ბუნებრივია, განმარტოებაც სურდათ თავიანთ ფიქრებთან და აზრებთან.
ნაკანს ყავა უკვე მოდუღებული ჰქონდა, როცა მეგობრები ეახლნენ.
შეხვედრისას სამივე გემრიელად ჩაეხუტა ერთმანეთს.
- როგორ მომენატრეთ, თქვენ ხომ არ იცით!
ცალ-ცალკე იმეორებდნენ ამ სიტყვებს და ერთმანეთის ხილვით დანაკლისი მალევე შეივსეს.
- ქეთ, შენი ყავა ყველაფერს მირჩევნია. - როგორც ყოველთვის, ახლაც აღნიშნა ნინომ.
- ნიჟარაძე, შენ სად ბრძანდებოდი ერთი? - წარბი ასწია ნაკანმა.
- თქვენ გელოდით, რას მიბრიალებ ახლა მაგ თვალებს?
- უთვისტომო!
ამბები გაცვალეს. მოსაყოლი ქეთის უფრო ბევრი ჰქონდა, ვიდრე ლიკას და ნინოს. გაშტერებული უსმენდნენ გოგონები ნაკანს და იმდენ კითხვებს აყრიდნენ, პასუხების გაცემას ვერ ასწრებდა ქალი. ისედაც მიჩვეული იყო მათგან ასეთ ქცევას და გულში ეცინებოდა კიდეც.
- გადავირიე, რა! ჭურში მძინავს!
- წადი და დაუკარი შენს პიანინოზე, ნიჟარაძე, ახალ ამბებს მოგიტანს ფოსტალიონი მტრედი.
ბუზღუნებდნენ გოგონები და თან ახალი ამბის გაგებით გამოწვეულ აღშფოთებას ვერ მალავდნენ.
- ქეთი, რაღაც უნდა გითხრა.
- მშვიდობაა, ნინო? რას დამძაბე?
ლიკამ და ქეთიმ ერთდროულად მიაპყრეს სმენა ონიანს.
- ზურა დავინახე დღეს პარკში პატარა ბავშვთან ერთად. იმედია, ისევ ვინმე შვილიან ქალს არ გადაეკიდა. - ეჭვები გულს უღრღნიდა ნინოს და ფიქრებს ვერ იშორებდა. ისე ეტკინა ის რამდენიმე წუთი ცხადია, სამუდამო იარად დარჩებოდა, მაგრამ თავისი არჩევანი ეს იყო - უმოქმედობა.
- ლევანს ეცოდინება, დავურეკავ. - ქეთიმ ტელეფონი მოიმარჯვა და რამდენიმე ზარის შემდეგ ბრეგაძემ უპასუხა. ყველაფერი გამოკითხა ზურას შესახებ და პასუხი რომ მიიღო, დაემშვიდობა.
- მუშაობს, ბავშვის მძღოლია და სათამაშოდ ჰყოლია წამოყვანილი. - ეს რომ თქვა, ნინოს დააკვირდა და შეამჩნია, რომ თავისუფლად ამოიხვნეშა ქალმა. გაეღიმა მეგობრის ქცევაზე, მაგრამ არ შეიტყო და ეშმაკურად მომღიმარ ნიჟარაძეს თვალი ჩუმად ჩაუკრა ისე, რომ ონიანს არაფერი შეემჩნია.
ნაკანს ესიამოვნა ძმის ამბავი, რომ გამოფხიზლებას ცდილობდა ბიჭი, მაგრამ მისგან დარჩენილი ჭრილობა ისეთი ღრმა იყო, არასდროს მოუშუშდებოდა ქალს.
- ესე იგი, ბრეგაძე, არა? - სიჩუმე ლიკამ დაარღვია და ქეთის წარბები აუთამაშა. ნაკანმა მხარი მიჰკრა და თვალები დაუბრიალა.
- მე რაღაც ბერიძის ამბავი არ მომწონს. - ჩაფიქრებულმა თქვა ნინომ.
- ხომ უნდა ვცადო, აბა, ისე როგორ? - საკუთარ გადაწყვეტილებაში დარწმუნებული იყო ქეთი.
- ყველაფერი ნულიდან იწყება, მაგრამ მე უშველებელი მჭირს. - ონიანმა მძიმედ ამოიხვნეშა და ყავა მოსვა.
ყველამ იცოდა, ვის როგორ უმძიმდა, მაგრამ დრო იყო საჭირო.