- ყველაფერი მესმოდა.
სევდიანი ხმით ამოილაპარაკა ბარბარამ და იგრძნო,როგორ მიუახლოვდა მამაკაცი უკნიდან,თიითები მკლავებზე აატარა და კისერში ნაზად აკოცა,რაზეც ბარბარას კანმა წამიერად მიიღო რეაქცია და ტაომ დააყარა მთელ სხეულზე,მამაკაცისკენ შეტრიალდა და მასზე ბევრად მაღალს,ნუშისებრი თვალებიდან ახედა.
- რა გესმოდა?
თვალები დააწვრილა მამაკაცმა და ცერა გადაუსვა ქვედა ტუჩზე.
- ცოლად არ გამოგყვები.
სიცილი გაეპარა შეღებილ ბაგეებზე მაშარელს,ცალი წარბი გამომცდელად ასწია და ჯიქურად მიაშტერდა თაბაგირს.
- აბა ვის გაჰყვები,მაშკაა?
მხრები აიჩეჩა სასაცილოდ და ტუჩები მობრიცა.- ნუ აჩქარებ მოვლენებს,არ მომწონს..სხვათაშორის,დედაშენს კარგი კანდიდატურა ჰყავს შენთვის..ხმის ტემბრზე შევატყე,ნატალია რომელიმე პრემიერის ან მინისტრის შვილი უნდა იყოს,ხო?!
- ეჭვიანობ?
- რაა? ვეჭვიანობ? ღადაობ ხოო?
- რავიცი,ისე გულგრილად მოიხსენიებ ნატალიას,აი ნახე,მისი სახელის ხსენებაზე ჭარხალივით კი შეფერადდი.
- არაფერიც არ შევფერადდი!
სარკესთან შეტრიალდა და ამოიბუზღუნა.
- ეხლა ფეხების ბაკუნიც დამიწყე და ჩემი დისშვილისგან ვერაფრით გაგარჩევ,დედას გეფიცები.
ხელები გაშალა თაბაგირმა და ყურებამდე გაიკრიჭა.
ისეთი საოცარი ღიმილი ჰქონდა,მუცელში სითბო თავისდაუნებურად ჩაეღვენთა.ვერავინ იტყოდა,რომ იდეალურად ლამაზი მამაკაცი იყო,თუმცა მისი სხეულისა და სახის კომბინაცია იმდენად იდუმალი და ამავდროულად გამომწვევი იყო,მისგან ყველა ქალი იგრძნობდა იმ ქიმიას,რომელიც მასთან სიახლოვისას გმუხტავდა,ჰორმონებს ათასფერ ფეერვერკებად გიშლიდა,ხოლო მისი თვალისმომჭრელი ღიმილი,საბოლოო დარტყმა იყო ქალის გულის მოსაგებად,ამიტომაც ეკიდა ყველა კისერზე,ამიტომ იყო ყველა მორიგი ქალი მისთვის ადვილად მისაწვდომი და დიახ,რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს,თაბაგირშიც უბრალო,პრიმიტიული კაცი ცხოვრობდა მონადირის ინსტიქტებით,რომელსაც მოსწონდა უცხო,მიუწვდომელი ხილი..იდუმალი,ცოტათი ბავშვური,მაგრამ მისთვის ზედმეტად სექსუალურიც კი,ჯიუტი და თავნება,მაგრამ ამავდროულად გულჩვილი და ისიც უბრალოდ ქალი,რომელიც მთელი არსებით უნდა შეიყვარო.
მოსწონდა,როგორი უბრალოც იყო,თითიდან გამოწოვილი ხელოვნურობა არ მოდიოდა მისგან,პირიქით,ეს ბუნებრივობა იზიდავდა იმ თავიდან დაწყებული,რომელიც მთელ სხეულში შთანთქავდა და ფესვებს იდგამდა.
- შენი შეყვარებული იყო?
სხვათაშორის იკითხა მაშარელმა და გადაწეული ფარდიდან მოათვალიერა კორპუსის ეზო.
- ასეც შეიძლება დავარქვათ და მოდი,არ გვინდა ამ თემაზე ლაპარაკი.
მაისური მკლავებიდან გამოიძრო და ტანსაცმლის კარადაში ახლის ძიება დაიწყო.
- რატომ? შენ ჩემი ყოფილით ასე ძალიან ინტერესდებოდი და მე არ შეიძლება დავინტერესდეე?!
პასუხად თაბაგირმა ნაძალადევად გაუღიმა და მოსალოდნელი უაზრო დიალოგისგან,რომელიც ხასიათს გაუფუჭებდა,თავი აირიდა.
- მოდი ჩემთან პატარავ. ხელი ბარბარას ხელს წაავლო და მისკენ მიიზდა,ნიკაპი თითებში ახლართა და მზრუნველად ჩახედა თვალებში,სადაც გოგონას სამყარო გადაშლილი წიგნივით ჩანდა.
- ვიცი,რაც გჭირს,ბრაზობ..ჩემზე ბრაზობ,ისე რომ სიამოვნებით გამაწნიდი სახეში ამ შენს მშვენიერ ხელებს,რომელსაც ფუნჯი ხელიდან არ გაუშვია..
- მართალი ხარ,ვბრაზობ.
იმ პრობლემებს მიგვარებ,რომელიც შენს გამოჩენამდე არ მქონდა.
- მე ვიცი,როგორც გამოვისყიდი.
ხრინწიანი ხმით ჩაილაპარაკა თაბაგირმა,რომლის თვალებშიც ჭინკები ეშმაკურად ათამაშდნენ და არც ბარბარას რეაქციამ დააყოვნა,სახეზე ეწერა ცნობისმოყვარეობამ როგორ მოიცვა მისი გონება.
- ნუთუ?! მაინც როგორ?!
- მსოფლიო შედევრის ხელოვნების ნიმუშებს დაგათვალიერებინებ,საფრანგეთში წაგიყვან..მერე,იტალიაშიც..არცერთ მუზეუმს არ გამოტოვებ,სადაც კი შეძლებ ორიგინალ ნახატებს უყურო შენი ლამაზი თვალებით,რას იტყვი?!
- კარგად მოგიფიქრებია,როგორ შემაბა,მაგრამ კარგი..
ბარი-ბარში ვიქნებით.- თუმცა,ცოლად მაინც არ გამოგყვები.
- კარგი,შეგიძლია ოფიციალური საყვარელიც იყო,არ მაქვს გართულება ოჯახის ინსტიტუტზე.
უდარდელად აიჩეჩა მხრები თაბაგირმა და ბარბარას მკვლელი მზერა დააიგნორა,ცდილობდა სიცილი არ გაპარვოდა სახეზე და მისგან ზურგით მდგარი,ჩუმად ფხუკუნებდა.
- თავკერძა!
ჩაიბურტყუნა მაშარელმა,თუმცა სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა სხეულში და საწოლზე წამოწოლილ თაბაგირს მიუახლოვდა.
- გინდა დაწვე? ნუ გეშინია,შენზე არ ვიძალადებ.
სახლში მარტო არ ვართ,ჯერ.
- კარგ ხასიათზე ხარ,როგორც ჩანს.
- ვხუმრობ,მაშკა..მოდი. ხელით ანიშნა მისკენ ახლოს მისულიყო.
მუხლებით მიხოხდა საწოლზე მაშარელი და ზემოდან დაუწყო ცქერა მამაკაცს,რომელიც უსასრულოდ გადატყორცნილ თვალებში უყურებდა.
ასე არც ერთ კაცს არ შეეხედა მაშარელისთვის და ეს თავად გოგონამაც იცოდა,გულში სევდისა და სიხარულის ყიჟინი ერთმანეთში ერეოდა და შესაბამის ემოციას ვერ გამოხატავდა.
- რა ჭირისუფალივით დამყურებ,ჯერ ცოცხალი ვარ..საწოლის კიდეს სამჯერ მიაკაკუნა ხელი და ორივეს გაეცინა.
- ვინ არის შენი მტერი,დიმიტრი..
წვერზე ხელი ჩამოუსვა და თითებით ყბის მოყვანილობის შესწავლა დაიწყო. მამაკაცმა ხელი გაუკავა,მისკენ ახლოს მისწია და ხრინწიანი ხმით ჩასჩურჩულა.
- რაში გჭირდება ამის ცოდნა?
თვალები დამაბნევლად დაახამხამა მაშარელმა,თუმცა მიუხედავად იმისა,რომ თავი დაეღწია მისი მზერისგან,არ გამოუვიდა.
- არ მინდა რომ რამე ცუდი დაგემართოს.
- მე ხომ პრობლემებს გიქმნი?! არ გირჩევნია მოვკვდე და გათავისუფლდე?
- ჯვარი გწერია,სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ! თანაც,მე გითხარი რომ პრობლემებს მიქმნი,თუმცა არ მითქვამს,შენგან გათავისუფლება მინდა თქო!
მამაკაცი საწოლიდან წამოიწია,გოგონას სახესთან ისე ახლოს შეჩერდა,მათი სუნთქვა ერთმანეთის მონაცვლეობით ედებოდა კანს.
- მაშიკო,ნუთუ შეგიყვარდი პატარავ?!
- არა,არ შემიყვადი.უბრალოდ მოგეჩვიე და ნამდვილად მოვიწყენ შენს გარეშე,თანაც ჩემი გმართებს,არ დაგავიწყდეს მუზეუები!
სახე არც გაუნძრევია,ისე ამოილაპარაკა ზედ მამაკაცის ტუჩებზე.
- მაპატიე,თავს ვერ ვიკავებ..
თმაში წაავლო ხელები თაბაგირმა და მომთხოვნად დააცხრა გამობერილ ტუჩებს,რომელსაც ჩუმი კვნესა ჩაუხშო და ერთი ხელის მოძრაობით გადმოისვა თეძოებზე.
არ სურდა ეკოცნა მამაკაცისთვის,თუმცა ყოველი მისი შეხების მომენტში გონება ნისლში ეხვეოდა,რომელიც არსაით არ ჩანდა და ვერ ემორჩილებოდა თავის მტკიცე ხასიათს,ერთადერთი,რაზეც ორიენტირებული იყო,ეს თაბაგირის მხურვალე ტუჩები და გრძელი თითები გახლდათ,რომლებიც მის სხეულზე დაძრწოდნენ და გველივით სრიალებდნენ აბრეშუმივით ნაზ კანზე..
მაისურის შიგნით გაცოცებულ თითებს გზა მოუჭრა მაშარელის ხელებმა,აქოშინებული მამაკაცი შუბლით მის შუბლს მიეყრდნო,კოცნისგან გამომსკდარ ტუჩებს თითის ბალიშები შეახო და მოვლილ წვერში გაეღიმა.
- თავს რატომ იკავებ..საკუთარ სურვილებს რატომ ეწინააღმდგები?! ჩემთნ გინდა,ჩემს შეხებაზე სხეული გითრთის და ტანსამლის ამარაც კი ვგრძნობ შენს სუსტ წერტილში ჩაღვრილ სისველეს,რატომ არ მაძლევ უფლებას სიამოვნება მოგანიჭო,სიყვარული გაჩუქო,გაგრძნობინო,როგორ შეიძლება მამაკაცს უნდოდე?!
რატომ,მაშკა..
- უბრალოდ არ შემიძლია.
- მე არა,მაგრამ შენ ძალადობ შენს თავზე..რა სულელი ხარ,იცი?! ჯერ კიდევ ბავშვი ხარ,ამიტომაც შეგარქვი მაშკა!
გაეცინა თაბაგირს და გოგონას სიმორცხვისგან შეფაკლულ ლოყებს ნაზად მიაკრო ბაგეები,ნიკაპზე ჩამოსულ ტუჩსაცხს თითი მიაშველა გასასუფთავებლად და აწკრიალებული ტელეფონისკენ წაიღო მეორე ხელი.
- თვითმფრინავი მზადაა.
მტკიცედ ჩაილაპარაკა მეორე ხაზიდან ასაკოვანმა მამაკაცმა და თაბაგირმაც უსიტყვოდ გაუთიშა.
- რა ხდება?
თვალებგაფართოებულმა შეხედა თაბაგირს,რომელიც საძინებლის კარიდან სწრაფი ნაბიჯით გავიდა მისაღებამდე და ბარბარაც უკან მიჰყვა.
- ქეთიი!!!
დაიძახა დიმიტრიმ ხმამაღლა,კარში მდგომმა დამ კი შეშფოთებული მზერით შეხედა,თეძოზე შემომჯდარ ნიაკოს რომ ფაფით უსვრიდა ღაჟღაჟა ლოყებს.
- გაემზადეთ,წასვლის დროა,მალე!
- უკვეე?! ჰო,კარგი..დედას ვეტყვი.
ზურგს უკან მდგომ მაშარელს ცივმა ოფლმა დაასხა,რატომღაც უსიამოვნო გრძნობას დაეუფლებინა მთელი სხეულით და მის ფეხებში გაბლანდულ ნიაკოს დახედა.
- შენც წამოდი რა..შენ ხომ ხატვას მასწავლიდიი..
ამოიტირა ნიაკომ და ტუჩები სატირლად დაბრიცა.
ბარბარამ ლოყები წინსაფრით მოუწმინდა და გულში ჩაიკრო.
- რომ დაბრუნდები,ისევ დავხატავთ,გპირდები...არ იტირო,კარგი?!ეხლა იცი რომ ღრუბლებში უნდა გაფრინდე?ისე იფრენ,როგორც ჩიტები დაფრინავენ ხოლმე,მერე კი,მომიყვები როგორია ცაში ყოფნა,ხომ მომიყვები?
- ღრუბლებში ვიფრეენ?
თვალები გააფართოვა ნიაკომ და ფანჯრისკენ გაიხედა,თითი კი ზევით აიშვირა.- ღრუბლებშიი?!
- ჰო,ჩემო პაწაწინა. იქ დედიკო უფრო მაგარ ფლომასტერებს გიყიდის..მერე რომ ჩამოიტან,ხომ უნდა დავხატოთ?შენი ნახატები ხომ ყველას უნდა ვაჩვენოთ?ჩქარა,გაიქეცი და დედიკოს მიეხმარე ჩალაგებაში,თორემ თვითმფრინავი გაგასწრებს.
- ხომ არსად წახვალ,ხომ აქ იქნები?
- აუცილებლად შევხვდებით ერთმანეთს.
ცხვირის წვერი პატარა გოგონას ცხვირს გაუხახუნა,ძირს ჩამოსვა და კარი გაუღო,საიდანაც ქეთი იძახდა მის სახელს.
ორიოდე წუთში რგოლებიანი ჩემოდნის რახარუხით გამოიარეს ქალბატონებმა გზა შემოსასვლელისკენ,ქეთი ბარბარას გადაეხვია და მადლობა გადაუხადა ყურადღებისთვის,კარში მდგომ თაბაგირს კი სასიამოვნოდ ცრიდა ტანში საყვარელი დისა და ქალის ყურება,რომლებსაც ერთმანეთთან საერთო ენა გამოენახათ და ტკბილად ემშვიდობებოდნენ ერთმანეთს.
- ნანიკო მალე!! დაიღრიალა თაბაგირმა და მაჯაზე საათს დახედა.
ბეწვის უსახელო მოსაცმელით დემონსტაციულად გამოსულიყო ქალბატონი ნანა,შლიაპა სარკესთან შეესწორებინა და ის იყო გასვლას აპირებდა,დიმიტრის რომ კიბეებთან გასძახა მანქანაში დალოდებოდა.კარები გადაკეტა და მის წინ მდგარი მაშარელი მარტო რომ დაიგულა,ქუსლების კაკუნით მიუახლოვდა და ზემოდან დააჩერდა ქორივით,თითქოს ეს ესაა ბარტყების ბუდე უნდა გაანადგუროსო.
- ეხლა კარგად მომისმინე,ქალბატონო..შეიძლება თავის დაღწევას აპირებდი ამ საუბრისგან,თუმცა სულ ტყუილად,მოგიწევს მომისმინო..არ მაინტერესებს ჩემი შვილი რას ამბობს,არც ის მაინტერესებს,შენ რას გრძნობ მის მიმართ,შენ ჩვენი ოჯახისთვის შეუფერებელი ხარ,ვერასდროს გახდები თაბაგირების რძალი და ეს აქედანვე იცოდე,აქ რომ ჩამოვალ,შენი ფეხი არ ვნახო ამ ოჯახში,თორემ სიცოცხლეს გაგიმწარებ,ვისგანაც გიცავს ჩემი შვილი ასე თავგამოდებით,იცოდე იმათ ხელში ჩაგაგდებ!
თვალები ავისმომასწავებლად დაუბრიალა,იმდენად ახლოს იდგა გოგონასთან,მისი მძაფრი სუნამოს სუნი ახრჩობდა მაშარელს.
- იმედი მაქვს გააზრებასთან პრობლებემი არ გაქვს,როგორც ჩვეულებრივ პროვინციალებს. შენ,დიმიტრის გასართობი ხარ,როგორც ყველა ქალი..ბავშვობიდან ასე იყო,როცა პრობლემები ჰქონდა,ახალ სასიყვარულო რომანებს იწყებდა ხოლმე გულის გასაქარვებლად,ასე რომ,რასაც არ უნდა დაგპირდეს,იცოდე რომ ეს უბრალოდ თამაშია..ის ყოფილი მინისტრია,რომელიც ადრე თუ გვიან ისევ დაუბრუნდება თავის პოსტს,ან გაცილებით უფრო მაღალსაც,მერე კი შენნაირებისთვის დრო სამწუხაროდ აღარ ექნება.
სახლს თვალი კიდევ ერთხელ მოავლო და როცა მანქანის გაუთავებელი სიგნალი მისწვდა მათ სმენის არეულს,კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და კარიც ხმაურიანად მოიხურა.

პოლიციის სირენის ხმა კორპუსის გარშემო ტრიალებდა,ხან ძალიან ახლოს ისმოდა,ხანაც კი ძალიან შორიდან,ეკიპაჟს ძებნის რეჟიმი ჩაერთო და ლურჯსა და წითელში მოციმციმე ნათურებს გასაქანი ეძლეოდათ ბნელით მოცული ეზო აებრდღვიალებინათ.
პორშეს მარკის ავტომობილმა ბორდიულზე შემოუხვია და ჰაერში ახტა წამიერად,ვერცხლისფერი მერსედესის გვერდით დააყენა მანქანა და სწრაფი ნაბიჯით გაიქცა გამომძიებისკენ,რომელიც ცალკე სამხარაძეს ესაუბრებოდა.
- ბატონო დიმიტრი.
თავი დაუკრა გამომძებელმა და თაბაგირიც თავის დაკვრით მიესალმა,სამხარაძეს დაფეთებულ მზერას შეხედა და მხარზე ხელი წაავლო,ვერ ხვდებოდა რა ჯანდაბა ტრიალებდა მათ თავს,როცა გამომძებელმა ყველაფერი თაბახის ფურცელზე ჩაინიშნა და ეკიპაჟს მანქანაში ჩაუჯდა,მამაკაცებმა დრო იხელთეს და კარი ფეხის კვრით შეაღეს,სადაც კუთხეში მომწყვდეულ და სახე ჩამოხოკილ კალანდაძეს მზერას შეეჩეხნენ.
- მია!! ჯანდაბა,კარგად ხარ?
გოგონას გამხდარი სხეული მკერდზე მიიკრო,თაბაგირი კი იქვე სკამზე ჩამოჯდა და სახე ნერვიულად მოისრისა.
- პატარავ,უნდა წამოხვიდე განყოფილებაში..
- არ შემიძლია..დღეს არა,გთხოვ..აქ იყავი და არ დამტოვო,ძალიან მეშინია იასონ..
- არ მივდივარ არსად,კარგი,დამშვიდდი..ცრემლები სახიდან მოუწმინდა და ლოყაზე აკოცა,წინ ჩამოშლილი თმა ყურებზე გადაუწია და ყვრიმალებზე მიეფერა.
- მია..რა მოხდა,კიდევ ერთხელ მოგვიყევი.
მისკენ დაიხარა თაბაგირი და თვალები დააწვრილა.
- არ ვიცი...არ მახსოვს..სამზარეულოში ვიყავი,ვკითხულობდი.უცებ საკეტის ჩხრიალის ხმა გავიგე,მერე ნაბიჯების..იასონს დავუძახე,მეგონა სამსახურიდან დაბრუნდა,ვიფიქრე,დამცინის და ხმას არ იღებს მეთქი,როცა შემოსასვლელისკენ გავედი..
კიდევ ერთხელ ამოიტირა კალანდაძემ და უფრო მეტად მოხვია ხელები იასონს.- უკიდან ჩამავლო ხელი მამაკაცმა,ყელზე დანა მომაბჯინა,მითხრა რომ თუ ვიყვირებდი,მომკლავდა.
- მისი ხმა გეცნო?! აქამდე გქონდა მსგავსი ხმა გაგებული?! გთხოვ,კარგად დაფიქრდი.
- არ ვიცი,არ ვიცი იმდენად შეშინებული ვიყავი,ყურადღება სრულიად გამეფანტა.
- კარგი,განაგრძე.
- რაღაცას ეძებდა,მე სკამზე დაბმული ვყავდი. ლენტი ამაკრო პირზე,ძალიან მეშინოდა..ჯანდაბა,ცუდად ვარ,ძალიან ცუდად..მეგონა,ისევ მიტაცებდნენ,ვფიქრობდი ისევ იმ ტანჯვის გამოვლა მომიწევდა ისევ და შენ ვერასდროს მიპოვნიდი..
- დამშვიდდი,აქ ვარ... ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს.ყელი მაჩვენე.
თავი ააწევინა და ყელზე მიბჯენილი დანის წვერისგან პატარა ჭრილობამ მოუჭრა თვალი.
- დამშვიდდი,უბრალოდ ნაკაწრი გაქვს,ხვალვე მიგიყვან ექიმთან და რაც საჭირო იქნება,ყველაფერს გაგიკეთებს.
- დიმიტრი,იმ საქმეზე რა ხდება?
ჩაეკითხა იასონი..
თაბაგირმა მაჯას დახედა,საათის ისრები შეუპოვრად წიკწიკებდნენ და აფრენის დროს აჩვენებდნენ.
-ის ახლახანს აფრინდა.. ჩვენ კი,მოქმედებაზე გადავდივართ.

პარლამენტში ინტერპელაციაზე პრემიერ-მინისტრი გამოვიდა სიტყვით,რომელიც ხაზს უსვამდა ქვეყანაში განვითარებულ დაძაბულ მდგომარეობას ოპოზიციასა და სახელმწიფოს სათავეში მდგომ პირებს შორის,დაკონკრეტების გარეშე,პირდაპირ ეთერში,მან მოუწოდა თავჯდომარეებს,ქვეყნის პირველი პირის წარმომადგენლებს,შეეწყვიტათ მსგავსი ქმედება,ვინაიდან ეს იქნებოდა ქვეყნის დაკნინება,შემდეგ კი - მისი საზოგადოების.
ითხოვდა,რომ მიეღოთ ახალი შინაგან საქმეთა მინისტრი,თუმცა პარლამენტის შენობაში კვლავ გაუთავებელი ჩოჩქოლი ამტყდარიყო იმასთან დაკავშირებით,რომ დაებრუნებინათ დიმიტრი თაბაგირი პოსტზე,რადგან მათ არ სურდათ ქვეყნის მოღალატე მჯდარიყო სავარძელში.უკანა რიგებიდან განსაკუთრებით აქტიურობდნენ ოპოზიციის წარმომადგენლები,რომლებიც ციტირებდნენ ხალხის სიტყვებით და ცდილობდნენ დაერწმუნებინათ პრემიერი,რომ ეს არა მხოლოდ მათი სურვილი,არამედ მთლიანად საქართველოს მოსახლეობის ბრძანება იყო.
ცენტრში მდგომმა მამაკაცმა,თავმჯდომარეს ანიშნა მიკროფონები გამოეთიშათ მათთვის,თუმცა საუბარი მაინც არ შეეწყვიტათ და მთელი ძალითა და ღონით ცდილობდნენ თავიანთი სათქმელის გამოკვეთას.
- მე პატივს ვცემ ჩვენი ქვეყნის ერთგულ წარმომადგენელს,ყოფილ მინისტრს - დიმიტრი თაბაგირს.
წყლით სავსე პლასტმასის ჭიქას თითები მოუჭირა მამაკაცმა და საუბარი მშვიდ ტემბრში განაგრძო:
- არჩევნები წელს გადმოტანილ იქნება რამოდენიმე თვით ადრე,ვადასტურებ პრეზიდენტის ბრძანებას და ამა წლის პირველი მაისიდან,თქვენ შეძლებთ არჩევანი გააკეთოთ,ირჩევთ პრეზიდენტად კვლავ ბენდელიანს თავისივე გუნდთან ერთად,ან ირჩვეთ ნაცვლიშვილს თავის გუნდთან ერთად,რომლის შემდგომაც შესაძლებელი იქნება დიმიტრი თაბაგირი პოსტს დაუბრუნდეს.გმადლობთ ყურადღებისთვის!
- ეს ხომ უსამართლობაა!
- ჩვენ სამაგალითო პრეზიდენტი გვყავს,მისი გადადგომა არ გვსურს,მხოლოდ თაბაგირი დაუბრუნდეს თავის პოსტს,ბატონო პრემიერო!
- ბატონო პრემიერო,თქვენ ხალხს არჩევანის წინაშე არ აყენებთ,თქვენ პირდაპირ გვაიძულებთ,უარი ვთქვათ ჩვენსავე მოთხოვნებზე!
- ბატონო პრემიერო!
ბუზებივით ირეოდა ხალხი პარლამენტში,რომლებიც მთავარ კარში გასულს მისდევდნენ,შენობის შესასვლელში დახვედრილ ჟურნალისტებს კი პრემიერის დაცვა იგერიებდა,კითხვების კორიანტელში ახვევდნენ ახოვან მამაკაცს და თავდახრილი,სახეზე აფარებული ხელით მიიწევდა ავტომობილისკენ.
კამერისკენ წითელ პიჯაკში გამოწყობილი ჟურალისტი უკმაოფილო მზერით დამდგარიყო და ეკრანებთან მჯდომ მაყურებლებს ატყობინებდა,თუ როგორი დაძაბულობა მიმდინარეობდა პარლამენტში და მიმდინარე კადრებს აუცილებლად გვაჩვენებდნენ.
პულტის ღილაკს თითი დააჭირა მაშარელმა და სრულიად სიმშვიდემ დაისადგურა მთლიან ზალაში,რომელსაც ჭერზე ჩამოკიდებული ჭაღი აჩახჩახებდა ასამდე ნათურით.
- ბენდელიანის მტერი ხარ,ბატონო დიმიტრი..ახლა გასაგებია..
ტელეფონი ხელში მოიმარჯვა,სენსორზე მამაკაცის ნომერი ჩაწერა,რომელსაც პატარა ფურცლის ნაგლეჯიდან კითხულობდა,რამდენიმე წუთიანი ზარის შემდეგ კი ნება იბოძა მამაკაცმა პასუხი გაეცა მაშარელისთვის;
- მაშკა,კარგად ხარ?
- სად ხარ? მალე მოხვალ?
მაგიდის ირგვლივ დაიწყო სიარული და ნერვიულად ცქმუტავდა.
- რა ხდებაა?!
- სალაპარაკო გვაქვს.
- გვიან დავბრუნდები,არ მცალია.
- დიმიტრი,მოდი! იცოდე,გელოდები!
ტელეფონი გაუთიშა და მაგიდაზე მიაგდო,კედელზე ჩამოკიდებულ ოქროსფერ ჩარშოში მოქცეულ ციფერბლატებს გახედა,ლამის წამების დათვლა დაიწყო მამაკაცის დაბრუნებამდე რომელიც არც კი იყო დარწმუნებული,მივიდოდა თუ არა.
- მიდი,განაგრძე.
ეკრანებთან მჯდომ ტატოს უბრძანა ვიდეო-ჩანაწერები ეჩვენებინა,რომლებსაც სამხარაძე და თაბაგირი დიდი დაკვირვებით ადევნებდნენ თვალს.
შავ სამოსში გამოწყობილ პიროვნებას,რომელსაც ბასრი დანა უმშვენებდა ხელს,დამონტაჟებული კამერებისკენ მისულიყო,ხელი აექნია მისალმების ნიშნად და დანის წვერი ჩაერტყა ეკრანზე.სწორედ ასე მოიქცა დანარჩენ ოთახებშიც,რომელიც თავის დროზე თაბაგირმა დაამონტაჟა მოსასმენ აპარატებთან ერთად და გამოსახულებებიც გაქრა.
- არ ჩანს,სახლში როგორ შევიდა,მია ამბობს რომ რკინის კარი გააღო.
- ჰო,მაგრამ ჩვენ მთავარ შესასვლელში კამერა არ დაგვიმონტაჟებია..
წვერზე ჩამოისვა ხელი თაბაგირმა და ჯანაშიას კადრები უკან გადაახვევინა.
- ტიპი გამოდის საძინებლიდან,რადგან შემოსასვლელიდან თუ გამოვიდოდა,ჯერ მისაღები უნდა გაევლო..რა დედისტყ/ნაა?!
შეუღრინა თაბაგირმა და ტუჩები სიბრაზიგან მოკუმა.
- არ ვიცი,მეორე კამერაში მია ჩანს,რომელიც მეცადინეობს,როგორც თვითონ თქვა,აჰა..
ხელი გაიშვირა ჯანაშიამ ეკრანისკენ და ზურგით მჯდომ ხუჭუჭას დააკვირდა.
აზრები კვლავ დიმიტრის ტელეფონის წკრიალმა გაფანტა,რომელიც ვიბრაციაზე დააყენა და შავი ჯინსის ჯიბეშე ჩაიდო.
- ხმა გამოურთე მაგ დედამო/ნულს,ისედაც ტვინი ამიდუღდა!
- დამერწმუნე,თვითონ უფრო უდუღს,ვუთხარით საბავშვო ბაღზე ნძ/რევას შეეშვი მეთქი,მოგვისმინაა?!
იღრიალა ჯანაშიამ და თავი გააქნია.
- ტატო,მაგრად აირტყავ,ჩაიჯ/ვი და საქმე აკეთე ბლინ!!!
- დამშვიდდი!
კოპები შეკრა სამხარაძემ,ლარივით დაჭიმულ თაბაგირს გახედა,ადგილს ვერ პოულობდა და ტელეფონზე მოსულ შეტყობინებას დახედა.
"პატარავ,ვერ მოვალ,მნიშვნელოვანი საქმეები მაქვს,დაიძინე."
ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა და სკამზე კუთვნილი ადგილი დაიკავა.
- მეც მოვედი..
წკრიალაშვილი მამაკაცებს შორის გაიწია,მახიდას ხელებით დაეყრდნო,ეკრანს მიუახლოვდა და კანზე იასონის ხელი მიეკრო ინტიქტურად,რაზეც ჟრუანტელმა დაუარა და პირით ჩაისუნთქა ჰაერი.
ორივემ ერთმანეთს შეხედა და სამხარაძეც უხერხულად გაიწია გვერდით,წვერზე ხელი ჩამოისვა და სიგარეტი მოიქცია ბაგეებს შორის.

ვარსკვლავთა ცვენა ერთ დიდ აურზაურს ქმნიდა ცაზე გალეულ მთვარესთან ერთად.პატარა მნათობები თბილისს დაჰყურებდნენ და მინდორზე ალაგ-ალაგ შერჩენილ ტიტებს ბოლომდე აშიშვლებდნენ სიოს მონაბერით,
ურცხვად ელამუნებოდა მთვარის შუქი მის ნაზ კანს,ჩურჩულით უყვებოდა ღამის ზღაპარს და თმას მოურიდებლად უწეწავდა აივანზე მდგომს,რომელიც სათაო ოფისისკენ იყურებოდა,ლურჯად მოციმციმე შენობის ბოლო სართულზე მოსიარულე სილუეტები რომ გადი-გამოდიოდნენ.
თვალები კორპუსის ეზოსკენ გააპარა მაშარელმა. უყვარდა ასეთი დრო,როცა ადამიანებით არ იყო გავსებული ადგილი და შეეძლო საათობით მდგარიყო და დამტკბარიყო მარტოობით,ფიქრებს მიცემოდა,აზრები დაელაგებინა,მომავალი დაეგეგმა ან სულაც ელოცა თვალდახუჭულს,ეთხოვა შემოქმედისთვის,რომ მისი მფარველობა არ მოკლებოდა თუნდაც თავის დანაწევრებულ ოჯახს,მეგობრებს,ახლობლებს,დიმიტრის.
სიჩუმის ნეტარება სხეულში ნელი ნაბიჯებით მიემართებოდა,მანამ სანამ ქუთოთები ერთმანეთს არ დააშორა,თვალები ეზოსკენ არ გააცოცა და უცნაურად ჩაცმული პიროვნება არ დალანდა ლამპიონის შუქზე,რომელიც ზემოთ იყურებოდა,უფრო სწორედ იმ მხარეს,სადაც მაშარელი იდგა,მეტიც..მიხვდა,რომ სწორედ მას უყურებდა.
ტანში სიცივემ გასცრა.
შავ სამოსში გამოწყობილმა სილუეტმა მთვარის შუქზე არეკლილი ბასრი დანა ხელში აათამა და მისალმების ნიშნად,დაუქნია კიდეც.
გოგონამ უკან უკან დაიხია.
რკინის კარისკენ გაიქცა და აკანკალებული ხელებით გასაღები საკეტში მოაქცია,რამოდენიმეჯერ გადაატრიალა,ყველა ფანჯარა დახურა სადაც კი ღია ეგულებოდა და ტელეფონს დასწვდა,რომელსაც ხელში უკვე ძლივს იჭერდა,სმენის არეალს ლიფტის ხმა ჩასწვდა,თუ როგორ დაიძრა მისი სართულისკენ.
- აიღე,დიმიტრი..აიღე გემუდარები.
ცრემლებმა თვალებიდან იხეთქა.
სამზარეულოში გამოწეული უჯრიდან ბასრ ნივთებს დაავლო ხელი და შიშისგან აცახცახებული სხეულით მიეკრო კედელს.

* * *
- ესეც ესე,ჩემთვის დაგებულ მახეში თვითონ ებმიან,ვირთხებივით ისრისებიან დაჟანგულ სათაგურში..ყველას ასეთი ბედი მოელის,ვინც მიღალატებს..ვინც ჩემს ზურგს უკან იარაღს მომიშვერს..რა იციან,მესამე თვალიც რომ მაქვს?!ომი უნდოდათ?!მიიღეს..
სისხლიან ომს მიიღებენ და პირველი პრემიერით დავიწყებ,რადგან მაგ ნაბიჭ/ვარმა ზედმეტად დიდხანს დამაჯერა თავის ერთგულებაში.
ლერი!!!მოკალი,პრემიერი,დღესვე!! ისე გააკეთე,რომ ეჭვი თაბაგირზე აიღონ,საქმეს შეუდექი.
- დიახ ბატონო პრეზიდენტო.
- და ჰო,კიდევ..დანარჩენებსაც მიხედე,პრემიერის გზას მალე ისინიც უნდა გაუყვნნენ,მთავარ პერსონაჟს კი,რამე მზაკვრულს მოვუფიქრებ,მკითხველს გული ძალიან რომ ეტკინოს..მიდით ჩემო ლომებო!!სისხლად შეღებეთ ყველაფერი..მიდით!!
ხელებგაშლილმა გასძახა ლერის და მის უკან მდგომ ახმახებს სიამაყით გაბღენძლმა თავი დაუკრა.
ტყავის სავარძელში მოთავსდა და ქალაქის ხედისკენ შეტრიალდა.