***
ბოლო დროს გაჩენილმა აუტანელმა თავის ტკივილებმა, უმიზეზო გულის რევებმა და მეტყველებაში და წონასწორობის შენარჩუნებაში გაჩენილმა სირთულეებმა ილანა პოლსკაია იძულებული გახადა, ექიმამდე მისულიყო. სიმპტომების გამხელის შემდეგ მედიკოსების მხრიდან სასწრაფოდ გამოკვლევები დაენიშნა და საგულდაგულოდ შეისწავლეს მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა.
თხუთმეტი ოქტომბერი იყო. ალბათ, ყველაზე საშინელი დღე ილანას ცხოვრებაში. აღარ ახსოვდა როგორ გამოიხურა თვალებჩამქრალმა ექიმის კაბინეტი სამედიცინო დასკვნით ხელში და არც ის ახსოვდა, როგორ მიაღწია სახლამდე. მას შემდეგ აღარც გამოსულა ოთახიდან და არც არავის ეკონტაქტებოდა.
შვილის მდგომარეობით შეშფოთებულმა დედამ ყველაფერი მის უახლოეს მეგობარს, სოფი მესხს უამბო, იმ იმედით, რომ მას მაინც გაანდობდა გულის ნადებს. სოფიმ მაშინვე მიატოვა მორიგი კონცერტისთვის დაწყებული სამზადისი და მეგობრის სახლისკენ გასწია. იცოდა, რაღაც სერიოზული შეემთხვა, ოღონდ რა, ეჭვითაც ვერ მოიაზრებდა. ილანას ოთახში შესულს საშინელი სურათი დაუხვდა. საწოლზე პირქვე დამხობილი უძრავად იწვა და ცარცის ფერი დასდებოდა. ყოველთვის მხიარულს უმეტყველო სახე მიეღო და უკაცრიელი კუნძულივით უინტერესო და ცარიელი გამოიყურებოდა. სოფიმ ასეთ დღეში ჩავარდნილი მეგობარი რომ დაინახა, გულს შემოეყარა. არასოდეს ახსოვდა ილანა ასეთი, პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც უიმედო მდგომარეობაში ჩავარდნილი იხილა.
-ილ, როგორ ხარ, საყვარელო?- ხელი დაადო ცოცხალმკვდარ მეგობარს და შეეცადა, აელაპარაკებინა.
ილანას თვალი ერთი წერტილისკენ გაეშტერებინა და მხოლოდ წამწამებს აფახულებდა.
-ილ, გესმის? გამეცი პასუხი გთხოვ. რამე შეგემთხვა?
ილანა კვლავ კონტაქტზე არ გამოდიოდა. თვალიდან ერთი ცრემლი ჩამოუგორდა და არც მოუწმინდავს, გახევებული იწვა.
-ვინმემ გაწყენინა? რამეზე გაბრაზდი?
ისევ ხანგრძლივი და აუტანელი დუმილი იყო.
-ილ,- სახეზე მიუალერსა სოფიმ,- მითხარი, ამოუშვი რაც გაწუხებს. ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ? შენს ასეთ მდგომარეობაში ყოფნას ვერ გადავიტან.
-ილანა მოკვდა,- გაურკვევლად ამოილუღლუღა და ოდნავ შეირხა.
სოფი მეგობრის სიტყვებმა შეაშინეს და სახე შეჭმუხნა:
-რას ნიშნავს ეგ სიტყვები? რაღაც არ მომწონს.
-არც მე მომწონს, მაგრამ რას ვიზამთ? ზოგჯერ ბედი იქიდან გვარტყამს, საიდანაც არ ველოდებით.
-აღარ მეტყვი რა მოხდა?-არ ეშვებოდა სოფი.
მეგობარმა ძლივს წამოსწია ბალიშიდან თავი, ძალაგამოცლილი ხელი მატრასის ქვეშ შეჰყო და ფურცელი გამოაძვრინა. მერე სოფის კალთაზე დაუდო და თავი დახარა. სოფიმ შუაზე გაკეცილი ფურცელი გაშალა და ექიმის დასკვნას გაეცნო, სადაც გარკვევით ეწერა, რომ ილანა პოლსკაიას აღენიშნებოდა თავის ტვინის სიმსივნე. თავდაპირველად დაიბნა და ვერაფერი თქვა. შემზარავი რეალობა მასზეც, ისევე როგორც ილანაზე, საშინლად მოქმედებდა, მაგრამ ფურცელს ხელი გაუშვა, უკან დაუბრუნა და თბილად გაუღიმა:
-და ეს არის მიზეზი, რის გამოც ასეთ ხასიათზე ხარ? კარგი რა, ილ. ოცდამეერთე საუკუნეა. მედიცინა ისეთ დონეზეა, პაციენტებს სქესსაც კი უცვლიან და ამ დაავადებამ როგორ უნდა შეგაშინოს?
-ეს მომაკვდინებელია, სოფი. სქესის შეცვლა სხვა არის,-მისავათებული ხმით უპასუხა მეგობარმა.
-მერე რა? უამრავმა ადამიანმა დაამარცხა და დღეს სრულიად გამოჯანმრთელებულები არიან.
-ამდენ ხარჯებს ვერ გავწვდები. სახელმწიფო ბევრ რაღაცას არ აფინანსებს.
-მაგაზე ჯავრობ?
-არ მინდა სიკვდილი,-აცახცახებულმა ჩაილაპარაკა და ერთმანეთზე გადაჯვარედინებული ხელის მტევნები ნიკაპთან მიიდო.
სოფიმ შეატყო, რომ ახალ ამბავს ძალიან დაეძაბუნებინა მისი მეგობარი და ახლა, როგორც არასდროს, ისეთი ძალა და მებრძოლი სული სჭირდებოდა, რომელიც ცხოვრების ურთულეს პერიოდს გადაალახინებდა.
-კარგად მომისმინე. სიცოცხლე ხომ გინდა?
ილანამ ტუჩები გადმოაბრუნა და თავი დააქნია.
-მერე? რას აკეთებ იმისთვის, რომ საკუთარ თავს დაეხმარო? გგონია, ნერვიულობით და საწოლზე პირქვე წოლით ეს ვერაგი დაავადება ასე იოლად ადგება და წავა? მას ილანას მხრიდანაც სჭირდება უკუგდება.
ილანამ არაფერი თქვა. მხოლოდ მძიმედ სუნთქავდა. ისევ სოფიმ გააგრძელა.
-ნუ გეშინია. ყველაფერი კარგად იქნება. მე შენს გვერდით ვდგავარ, გინდა ფინანსურად, გინდა სულიერად. ოღონდ დამპირდი, რაც შენზეა დამოკიდებული, იმას პირნათლად შეასრულებ და ექიმის რეკომენდაციებს მიჰყვები.
ილანამ თავი დაუქნია და მრავალჯერ შეკავებული ცრემლები ნიაღვარივით წასკდა.
-ასე ნუ განიცდი რა, თორემ მეც ავტირდები,-სოფის ცრემლები ჩაუდგა თვალებში, თუმცა მეგობრისთვის რომ არ ეჩვენებინა, სასწრაფოდ მოიწმინდა.
-არ მოვკვდები?-ზლუქუნებდა მეგობარი.
-არ გრცხვენია? რა თქმა უნდა, არა. ეგ როგორ იფიქრე? დამიჯერე, აქ სანერვიულო არაფერია. გამოჯანმრთელდები. როდიდან უნდა დაიწყო მკურნალობა?
-რაც შეიძლება, მალე.
-დედაშენსაც გააგებინე. ნურავის უმალავ. ახლა როგორც არასდროს, ისე გჭირდება საყვარელი ადამიანების გვერდში დგომა.
-ჰო, ჯერ არ მითქვამს, მაგრამ ვაპირებ.
-შემდეგში რომ წასვლას დააპირებ, მეც გამოგყვები და ექიმსაც დაველაპარაკები,- სოფი ახალი ამბით თავზარდაცემულ მეგობარს გამუდმებით ეხუტებოდა და ცდილობდა, სასოწარკვეთილებიდან გამოეყვანა.
ის საღამო მესხისთვის ყველაზე მტკივნეული აღმოჩნდა. გაფიქრებაც არ უნდოდა, დაეკარგა ილანასნაირი მეგობარი, რომელიც მთელი სამეგობროს თვალში ყველასთვის მეტისმეტად ზედ გადამყოლი და ისეთი იყო, რომელიც არავის არაფერზე დაზარდებოდა. მისგან არავის ახსენდებოდა ერთხელ ჩადენილი სიბოროტეც კი. სადაც გამოჩნდებოდა, ყველგან სილაღე შეჰქონდა და თუ საჭირო იყო, ყოველთვის მზად ყოფნას გამოთქვამდა დახმარების ხელი გაეწოდებინა ნებისმიერისთვის. ამიტომ მისი ავად ყოფნის ამბავი მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნას ჰგავდა და მთელი სამეგობრო ფეხზე დადგა, რომ ნებისმიერი ხერხით გამოეჯანმრთელებინათ.
ილანამ მალევე იგრძნო ყველას გვერდში დგომა და ცხოვრებისგან მოულოდნელად თავს დამტყდარ პრობლემას მედგრად დაუწყო ბრძოლა. მომდევნო დღეებში ქიმიო თერაპიის კურსის ჩატარება გადაწყვიტა და დეტალურად მიჰყვებოდა ექიმისგან მიცემულ დირექტივებს.
სოფიმ თავის სიტყვა შეასრულა - საყვარელი და ერთგული მეგობრისთვის ერთი თეთრიც არ დანანებია. ყველანაირად გვერდში დაუდგა და მკურნალობის დაწყებაში დახმარებით სიცოცხლის გაძლიერებული წყურვილი გაუჩინა.

***
ლევან მდივანმა საკმაოდ დიდხნიანი და საპასუხისმგებლო კონცერტისთვის სიმფონიურ ორკესტრთან მუშაობა დაასრულა და თანამშრომლებთან ერთად ბათუმისკენ აიღო გეზი. ესპანეთიდან ოპერის ვარსკვლავს, სერხიო დიაზს ელოდებოდნენ. რა თქმა უნდა, რეპერტუარი წინასწარ იყო შერჩეული და სოფიც დიდი პატივით იღებდა მონაწილეობას. მთელი საქართველოს მასშტაბით როგორც მთავრობის, ასევე შოუ ბიზნესის ორგანიზატორების მხრიდან დიდ სამზადისს ჰქონდა ადგილი. სცენა გრანდიოზულად მოეწყოთ, ყველა საჭირო ტექნიკა დაემონტაჟებინათ და ბოლო დეტალებს ამოწმებდნენ. სოფიც საქმროსთან ერთად ესწრებოდა მოსამზადებელ სამუშაოებს, ყველაფერს თვალს ადევნებდა და გული სიამაყით ევსებოდა, როდესაც უამრავი ხალხის პატივისცემას და მოწიწებულ დამოკიდებულებას გრძნობდა როგორც ლევანის, ასევე მის მიმართ.
შუადღე იყო, როდესაც დაღლილი სოფი გენერალურ რეპეტიციას მოსწყდა და დროებით სასტუმროს ნომერში ასვლა მოიწადინა. სრულიად შემთხვევით, ნინაკა აბაშიძისგან მიგზავნილ ძველ თანამშრომელს, რესტორნის მენეჯერს მოჰკრა თვალი და მიესალმა.
-როგორ ხარ?- ქალი მოსაკითხად მიუახლოვდა და სახეზე მისთვის ჩვეული ნაძალადევი ღიმილი აიკრა.
-გმადლობთ. თავად როგორ გიკითხოთ?-ქედმაღლურად გადახედა მესხმა, კარგად ახსოვდა მისი გამოხტომები და საყვედურები, რომლებიც მძიმე ხასიათის წყალობით, არცერთ თანამშრომელს არ აკლდა.
-მინდა თითოეული წარმატება მოგილოცო, რომელიც ჩვენი რესტორნიდან წასვლას მოჰყვა. აი, თურმე რატომ აწყობდა ლევან მდივანს იქ არ დარჩენილიყავი.
სოფიმ წარბები შეკრა და ინტერესით ჩაეძია:
-ლევან მდივანი რა შუაშია?
ქალს ბოროტულად გაეღიმა:
-ღმერთო ჩემო, ეგ ამბავი არ იცოდი? ლევანი თავად იყო ინიციატორი, იქ არ დარჩენილიყავი. შენი წასვლის შემდეგ არანაკლებ კარგი, სხვადასხვა საკრავების სპეციალისტებით დააკომპლექტა რესტორნის მუსიკალური შემადგენლობა. მფლობელებსაც მეტი რა უნდოდათ?-მხრები აიჩეჩა და გააგრძელა,- მათთვის მთავარი ყოველთვის ფინანსური მოგება და მეტი კლიენტის მიზიდვა იყო, არის და იქნება. ხომ გესმის? ასეთია ბიზნესმენის ხედვა -მეტი ფული!
-თქვენ ეს საიდან იცით?
-რამე იმალება? -თვალები დაიწვრილა ქალმა. სოფის შეატყო, რომ არასასიამოვნო შეგრძნება გაუჩნდა და თავის ნამოქმედარით კმაყოფილება შეემატა,-მაშინ ვერ ვხვდებოდი, რა იყო მაესტროს ჩანაფიქრი. რატომ უნდა შეწუხებულიყო ვიღაც უცხო ბიზნესმენების გამო, მაგრამ როდესაც ცოტა ხნის წინ მისი საცოლის სტატუსით გიხილე, მერე კი მივხვდი, რომ მისი ინტერესები საკმაოდ დიდ გათვლებს უტოლდებოდა,-საყურის წვალება დაიწყო და თან სოფის რეაქციებს ზედმიწევნით კარგად აკვირდებოდა.
მესხს სახე წაეშალა და ეტყობოდა, არნახული სიბრაზე იპყრობდა. მენეჯერმა უფრო მეტად მოინდომა მისი მდგომარეობიდან გამოყვანა, თან ისე, რომ თითქოს ლევანს საქციელსაც უწონებდა და არაფერი ჰქონდა მისი ქმედების დასაწუნი:
-იცი რა? მე მესმის მისი და თანაც ძალიან კარგად. არცერთ მამაკაცს არ სიამოვნებს, მისი საყვარელი ქალი რესტორანში ამდენი ნასვამი და ზოგჯერ შემაწუხებელი მამაკაცის წინაშე წარმოდგენებს მართავდეს. მიხარია შენი სცენაზე ხილვა და სხვა დონის წრეში ტრიალი. მინდა, წარმატებები და დიდი ბედნიერება გისურვოთ ორივეს.
სოფიმ ვეღარაფერი უპასუხა. ცრუ ღიმილიც არ გამოუვიდა წესიერად.
-კარგი, თავს არ შეგაწყენ, ხვალ დიდი დღე გაქვთ. დაგემშვიდობები,- ზრდილობის ნიშნად გაუღიმა და სასტუმროს მიმდებარე ტერიტორიიდან გაქრა.
სოფის გონებაში ერთმანეთის მიყოლებით გაირბინეს წარსულის იმ მონაკვეთში სამსახურების ზედმიწევნით დაკარგვებმა და იმედგაცრუებებმა:
-ღმერთო, რას წარმოვიდგენდი, თუ იმ საშინელი პერიოდის მოთავე ლევანი იყო. ჯანდაბა! ნუთუ ამ დონის სისასტიკე ჩაიდინა? ტყუილია! ეს ჩემი ლევანის საქციელს არ ჰგავს. ამას არ გააკეთებდა. იქნებ გააკეთა? მე სულელმა მის გამო მუსიკისთვის სამუდამოდ კარის გამოხურვაც კი გადავწყვიტე,- გონებაში ფიქრობდა და რეტდასხმული მიუყვებოდა სასტუმროს ნომრისკენ.


***

იჯდა გაურკვევლობის ორმოში ჩავარდნილი სოფი და გზას ვერ იგნებდა. ვეღარ გაეგო, ვინ იყო მის გვერდით მყოფი მამაკაცი სინამდვილეში-ადამიანი, რომელიც მისი ბედნიერებისთვის და სრულყოფილებისთვის იყო შექმნილი, თუ ადამიანი, რომელსაც საბოლოოდ დაღუპვისთვის ჰყავდა განწირული? პირველად დაფიქრდა ლევან მდივნის პიროვნულ ღირებულებებზე და ვერაფრით ხსნიდა, რატომ აწყობდა ძირიდანვე მათი ურთიერთობის ბოროტულ საწყისებზე და ტყუილზე აგება. თავადაც შეიტანა ეჭვი თავის ღირსებებში -აღმოაჩინა, რომ გრძნობა, რომელიც საქმროს მიმართ წესით მთელი მრავალფეროვნებით და ძლიერი მაკავშირებელი ძაფით უნდა ჰქონოდა მასთან გაბმული, რეალურად გახუნებულ და ძველი წარწერებით უინტერესოდ ნაბეჭდ წიგნს ჰგავდა. მერე საკუთარი თავიც აღარ მოეწონა, ლამის გული აერია. არასოდეს ჩაღრმავებოდა ასე ძირფესვიანად საკუთარ ქცევებს და ურთიერთობას ლევან მდივანთან და სხვანაირი თვალით დანახული, გაშიშვლებული და მართალი თავი იმდენად აღარ მოეწონა, კვლავ ტყუილის ტანსაცმელს დაუწყო ძებნა და ძველებურად შეიმოსა. ახლა გაცილებით იოლი იყო საკუთარ თვალში სოფი მესხის დანახვა. მას ხომ მუსიკა და ამბიციები იმდენად საციცოხლო მნიშვნელობის წყაროდ ჰქონდა გადაქცეული, თანახმა იყო, ტყუილისგან სამოსი ეთხოვა და ასე უნამუსოდ ეარა? ცოტა დამშვიდდა, საკუთარი თავი გაამართლა, კვლავ ბრჭყვიალა და მიმზიდველ ცხოვრებად მოეჩვენა ყოველდღიურება და იმდენად გადაიკრა თვალზე ლიბრი, ახლა მხოლოდ კვლავ ლევანის უსამართლობას ხედავდა და ჯავრობდა, რომ საშიში და არასწორი ყოფისთვის გაიმეტა, მოატყუა, გააბრიყვა...
ოთახში შესულ ლევან მდივანს ულამაზესი საცოლე გაქვავებული სახით დაუხვდა. საწოლზე წამომჯდარს უცნაური შეხედულება ჰქონდა, თითქოს ასეთ მდგომარეობაში გამოექანდაკებინათ.
-სოფი, კარგად ხარ?- გაკვირვებული სახე მიიღო მამაკაცმა.
ქალი რამდენიმე წამით მასთან კონტაქტზე არ გადიოდა, შემდეგ სახე მისკენ მიატრიალა და ყოველგვარი შემოვლითი საუბრების გარეშე, პირდაპირ ჰკითხა:
-რატომ გამოაგდებინე ჩემი თავი ბატონ ნუკრის სამსახურიდან?
ლევანი სახტად დარჩა, არ მოელოდა, ოდესმე ეს საიდუმლო თუ სააშკარაოზე გამოვიდოდა, თუმცა თავი მოიკატუნა, რომ ვერაფერს მიხვდა:
-რა სამსახური? ვინ ბატონი ნუკრი?
-თავს ნუ მაჩვენებ, რომ ვერაფერს მიხვდი. პასუხი მჭირდება!-საწოლიდან წამოდგა სოფი და საქმროს მიუახლოვდა,-შენ უშუალო წვლილი მიგიძღვის ამაში და ნუ უარყოფ!
-საიდან გაიგე? ვინ გითხრა?
-კი თუ არა? ამაზე გამეცი პასუხი.
-სოფი, ძალიან დავიღალე. შენ თუ ახლა მთელი დღის მშიერს ტვინი უნდა მიბურღო რაღაც სისულელეზე, მაშინ მირჩევნია, უკან გავბრუნდე და ავი ძაღლივით მყეფარე შენს თავთან დაგტოვო.
-დამცინი კიდეც, არა? -სიმწრით ჩაეცინა სოფის, -ვინ იყო ის პიროვნება, რომელიც ჩემი სამსახურიდან წამოსვლის შემდეგ კმაყოფილი სახით რესტორან "ჰანგის" მუსიკოსთა ჯგუფს აყალიბებდა?
-რა გინდა, სოფი?
-სიმართლე. აღიარე, ლევან, ყველაფერი ვიცი.
-ვინ გითხრა?
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-რადგან გეკითხები, ესე იგი აქვს.
-ვერ ვიტყვი. როდის ერთხელ იყო, ხალხს ვუშვებდი?
ლევანს ნერვებმა უმტყუვნეს და გამოტყდა:
-კარგი, გეტყვი, რომ ეს სიმართლეა. ახლა რა ვქნათ?
-რატომ?
-რა რატომ?
-ეს რატომ ჩაიდინე?
მამაკაცმა შეწუხებული სახით ამოიხვნეშა და სავარძელში ჩაჯდა.
-თქვი რამე,-არ ეშვებოდა სოფი.
-ეს იმიტომ გავაკეთე, რომ არ მინდოდა იქ დარჩენილიყავი.
-და რატომ? ეს ოხერი მიზეზი ხომ არსებობს?-ხმას აუწია სოფიმ.
-ქალი, რომელიც მე მაინტერესებდა, რესტორნის მუსიკოსი არ უნდა ყოფილიყო. მას ბევრად მეტი პოტენციალი ჰქონდა ცხოვრებაში.
მესხს ცალყბად ჩაეცინა:
-ზღაპარია, რომ ლევან მდივანს მაშინ ჩემზე ნერვი შესტოკებოდა, ნუ მატყუებ!
-არ გატყუებ, სწორედ ასე იყო, თავხედურად გაუსწორა თვალები.
-შენ ჩემზე მაშინ ასე ვერ იფიქრებდი. არანაირი საბაბი არ მომიცია შენთვის.
-ვითომ რატომ ვერ ვიფიქრებდი?
-რა გარანტია გქონდა, რომ ერთად ვიქნებოდით, ან შენს შემოთავაზებულ წინადადებას დავთანხმდებოდი მუსიკალურ სამყაროში წინსვლისთვის?
-გარანტია ზოგადად არც ჩემი სიცოცხლის არ არსებობს. ვინ იცის, იქნებ აქედან რომ გავალ, თავში რამე დამეცეს და კიდეც სული განვუტევო?
-ესე იგი, გარისკე?
-როგორ მიხვდი?-ალმაცერი მზერა შეავლი ლევანმა.
-უგულო ხარ! იმდენად უგულო, რომ არც კი დაფიქრდი მე ეს რად დამიჯდებოდა.
-ვერ მიგიხვდი.
-აი, ხომ ხედავ? ვერც მიხვდი რაზე ვბრაზობ,-ყელს მიბჯენილი ნერწყვი მძიმედ გადააგორა,- ვერც კი აცნობიერებდი სამსახური და იქ მიღებული მიზერული ანაზღაურება რამდენად მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის.
-რა გინდა? რაზე ჭედავ?-ხმას აუწია ლევანმაც,-ყველაფერი ხომ კარგად დამთავრდა? დღეს მე და შენ საქმრო-საცოლე გვქვია და ერთ თვეში ქორწილი გვაქვს.
-და ნდობა? ის ნდობა როგორ დავიბრუნო შენს მიმართ, რომელიც აქამდე მქონდა?
-მე შენთვის მხოლოდ კარგი მინდოდა და ამას თუ ვერ ხვდები...
-ტყუილი კარგი რაღაც გგონია? ყველაფერი ხომ არ უნდა იკადროს ადამიანმა? აღიარე, ლევან მდივნის მიდგომა ასეთი ხერხით ჩემთან უფრო ახლო დაეჭირა ურთიერთობა, არასწორი იყო! მოსულიყავი და სხვანაირად გეცადა, გამცნობოდი. რა საჭირო იყო ჩემი ადამიანური ფასეულობების უკან დაწევა? გაჭირვებულ ადამიანს უფრო ადვილად დაიპყრობდი? დავიჯერო, ასეთი დონის ადამიანი ხარ? ისე თავს ვერ მომაწონებდი? ეს არის შენი ღირსება?
-გაჩუმდი!-იღრიალა ლევანმა.
-იცი, რომ შიმშილის ზღვრამდე მიმიყვანე? ახლა ვზივარ და ვფიქრობ, იქნებ დანარჩენი სამსახურების დაკარგვაც შენი ბრალი იყო? რანაირი ადამიანი ხარ? ტკივილს ისე აყენებ ადამიანს, თითქოს ვიღაც უკანასკნელი დონის ავაზაკი იყოს.
-კენედის მკვლელობაც ჩემი დაგეგმილი იყო, ძვირფასო. ეგ რა არის? სტალინიც მე მოვკალი და "დაჟე" ვახტანგ გორგასალსაც ჩემი დავალებით ესროლეს შხამიანი ისარი იღლიაში.
სოფიმ სინანულით გააქნია თავი და ვიდრე სასტუმროს ნომრიდან სულშეხუთული გავარდებოდა, აღმოხდა:
-შენთან ლაპარაკს აზრი არა აქვს!..


***
ზღვისპირა კაფეს ჩაუარა და ცარიელი პლაჟისკენ გაიჭრა. ლამაზი იყო შემოდგომის ზღვა, მუქ სილურჯეს ფერად-ფერადი გემები აქეთ-იქით მიმოეფანტა და ჰორიზონტზე თავად ცეცხლისფერ ცას შეერთებოდა, თუმცა სოფის არცერთი არ ადარდებდა, წყლისგან წამოსულ ქარს ბრაზისგან გაცხელებულ სახეს უშვერდა და თბილ მოსაცმელში იმალავდა ოდნავ შეციებულ, ახორკლილ მკლავებს. ვერაფრით იცხრობდა ყოფილ მენეჯერთან და ლევანთან საუბრის შემდეგ მიღებულ ემოციებს. ეგონა, შინაგანად ხანძრის ალში იყო გახვეული. საშინელი განცდა ჰქონდა, ხმამაღლა კიოდა მასში გამოკეტილი გაგიჟებული სული და დახსნას ლამობდა, მაგრამ ამაოდ...
სიარულისგან დაიღალა და ქვიან პლაჟზე ჩამოჯდა. ფეხები მუხლებში მოკეცა და შეწუხებული დააცქერდა ზღვისგან გამორიყულ ნიჟარებს. ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ახსენდებოდა სიტყვები, რომლებმაც მოსვენება დაუკარგეს და უნებურად მოსდიოდა ცხელი ცრემლები.
-აგატირა, არა?- უეცრად მოესმა თავზე წამომდგარი სანდროს სიტყვები და შეცბა.
-შენ აქ რას აკეთებ?-სწრაფად მოიწმინდა ცრემლები სოფიმ.
-მე იმ კაცის დედა ვატირე, ქალს რომ აატირებს,-კბილებში გამოსცრა მამაკაცმა.
სოფიმ არაფერი უპასუხა, ასრუტუნებული გაჰყურებდა ცასთან შეერთებულ ზღვას და ნაღველი ემძლავრებოდა.
-მე ვერ დაგეხმარები?
ქალი კვლავ დუმდა.
-სოფი, რატომ არ მესაუბრები? იქნებ რაღაცით მაინც შეგიმსუბუქო მდგომარეობა?
-აქ რა გინდა? როგორ მოხვდი ბათუმში?- ძლივს ამოთქვა ქალმა.
-რომ გითხრა, შემთხვევით მოვხვდი-თქო, მოგატყუებ და ისიც ვიცი, არც შენ დამიჯერებ. უბრალოდ, სადაც შენ, იქაც მე. ესაა ჩემი პასუხი.
-რატომ დამდევ?
-შენც იცი რატომ. ნუ მეკითხები!
-უკვე ვისაუბრეთ და ყველაფერი გითხარი ჯერ კიდევ ორი წლის წინ. ვერ ვხვდები, რა გინდა ჩემგან?
-ის საუბარი საუბარს ჰგავდა? გამიბრაზდი და მეჩხუბე, თითქოს მიუტევებელი ცოდვა ჩამედინა. ცხელ გულზე რომ ყველა საკონტაქტო გზა მომისპე და დამბლოკე ის იყო ყველაფრის თქმა? რისთვის, სოფი? იმისთვის, რომ მესწავლა და შენთან ერთად უკეთესი მომავალი მქონოდა? ეს იყო შენი სამართალი?
-ახლა არ მაქვს საუბრის თავი. გთხოვ, ოღონდ თავი დამანებე და მარტო დამტოვე. ისე ვარ დასუსტებული, რომ ვსუნთქავ, ეგეც მეზარება.
-და რატომ მიიყვანე საკუთარი თავი ასეთ მდგომარეობამდე? თავმოყვარეობა სულ დაკარგე? სად არის ის ამაყი სოფი, რომელიც არავის თავს არ დააჩაგვრინებდა?
სოფის ხელმეორედ წამოუვიდა ცრემლები. სანდროს ატირებული ქალის დანახვაზე გული მოუკვდა და რომ დაემშვიდებინა, მკერდზე მიიკრა. ზღვისგან მონაბერმა ქარმა საყვარელი ქალის სურნელს ვერაფერი მოუხერხა, მაინც ვერსად მიმოაბნია. სანდრო ხარბად ისუნთქავდა სოფის გაწეწილი თმიდან და კანიდან წამოსულ სურნელს და მის სხეულზე მიკრულს ბედნიერი სახით დასცქეროდა. წყრომისგან წალეკილმა ქალმა მის მკერდზე დროებითი შვება იგრძნო და სიმშვიდე დაიბრუნა. მამაკაცი თვალებმილულულ სოფის თმაზე ეალერსებოდა. შემდეგ ფრთხილად მოიშორა მკერდიდან და ჯერ მონატრებულ სახის ნაკვთებს შეავლო თვალი, შემდეგ თანდათან გადაიხარა მათკენ, რომ ნაზი კოცნებით დაეფარა. ქალმა როგორც კი სანდროს რბილი ტუჩების შეხება იგრძნო, მაშინვე გამოერკვა მდგომარეობიდან და სილა გააწნა. შემდეგ წამოდგა, რამდენიმე ნაბიჯით დაიხია უკან, საჩვენებელი თითი რისხვით აუწია, მეორედ მსგავსი რამ აღარ გაბედოო, -დაუყვირა და ბულვარისკენ გაეშურა.
-სოფი, -უკან დაედევნა სანდრო, მაგრამ ქალი აღარ უსმენდა.
-დაბრუნდი, მინდა, დაგელაპარაკო,-ხმას აუწია, რომ სოფისთვის მიეწვდინა, მაგრამ თავზარდაცემული იმდენად გარბოდა, ქუჩაში მოძრავ ტრანსპორტსაც აღარ აქცევდა ყურადღებას.
-სოფიიიი!..- ბოლოჯერაც იღრიალა სანდრომ, როდესაც ქალი გაქანებულ მანქანას წინ გადაუხტა და ისეთი სიმძლავრით ჩაავლო მკლავზე ხელი, რომ არა ის, ალბათ საშინელება დატრიალდებოდა.
ეჭირა გულაფართხალებული და მკერდზე მიკრული სოფი სანდროს და ღმერთს მადლობას ეუბნებოდა, რომ ყველაზე საშინელი ამბის მომსწრე არ გახდა:
-მეორეჯერ არ გაბედო ასეთი დაუფიქრებელი საქციელი, გასაგებია?!
შეშინებული სოფი სიტყვის ამოღებასაც ვერ ბედავდა. მხოლოდ ცივად გააშვებინა ხელები, სევდიანი თვალებით შეხედა და ზურგი აქცია. სანდრომ გაყოლა დააპირა, მაგრამ ქალმა ხელით ანიშნა, რომ სიახლოვეს არ გაჰკარებოდა. მიუხედავად ამისა, გულმა მაინც ვერ მოუთმინა და შორიდან, მაგრამ მაინც მიაცილა სასტუმრომდე.

***
-ზუსტად ვიცოდი, რომ საყვარელი ქალისთვის ბრძოლას გააგრძელებდი და ასე იოლად არ დანებდებოდი, მაგრამ იმას ნამდვილად ვეღარ წარმოვიდგენდი, თუ ასეთ არაჩვეულებრივ მასალას დამაჭერინებდი ხელში ლევან მდივნისთვის კისერის მოსაგრეხად,- კმაყოფილების გრძნობით სავსემ ჩაილაპარაკა ნინაკა აბაშიძემ, როდესაც მისმა ფოტოგრაფმა პაპარაცული ფოტოების სახით სანდროს და სოფის აღბეჭდილი საალერსო წამები დაუდო წინ.

***
სასტუმროს ნომერში ასულ სოფის ლევან მდივანი ისეთი გამძვინვარებული სახით დაუხვდა, კაცი იფიქრებდა, მისი მოკვლა ჰქონდა ჩაფიქრებული:
-სად წახვედი?
-პლაჟზე ვიყავი.
-ამ სიცივეში იქ რა გინდოდა?
-როცა გცხელა და შინაგანად დუღილის ტემპერატურა ას გრადუსს უახლოვდება, ასეთ დროს შემოდგომის ზღვიდან მონაქროლი ქარი სასარგებლოც კია.
ლევან მდივანი სოფის მივარდა, კედელთან მიიმწყვდია და შუშის თვალებით დააცქერდა. შემდეგ საზარელი ხმით ისე დაიღრიალა, ქალმა ყურებზე აიფარა ხელები:
-მეორეჯერ, როდესაც მე მელაპარაკები და საუბარი დასრულებული არ გვაქვს, გაბედავ, ზურგს შემაქცევ და რაც მოგივა, პასუხს არ ვაგებ!
-მემუქრები?-დაბალ ხმაზე ჰკითხა გაკვირვებულმა.
-რაც გინდა, ის იფიქრე. ახლა, ნება იბოძე, მოწესრიგდი და ტანსაცმელი გამოიცვალე, სასტუმროს რესტორანში ვახშამზე გვეპატიჟებიან.
-არ შეიძლება, მხოლოდ შენ წახვიდე?
-არა!-მოკლედ მოუჭრა და კონცერტის ორგანიზატორების მიწერილ ტექსტურ შეტყობინებებს დაუწყო კითხვა.
აღელვებულმა სოფიმ წყლით სავსე ჭიქა გამოცალა, ბრაზით სავსე თვალები შეავლო მამაკაცს და მისი მოთხოვნის შესრულებას შეუდგა.
რესტორანში უხასიათოდ მყოფი სოფი ყველას თავს აჩვენებდა, რომ ლევანსა და მის შორის ყველაფერი რიგზე იყო. მხოლოდ მან იცოდა რა ცეცხლიც ტრიალებდა მის გულში.

***
მეორე დღეს კონცერტმა დიდი მოწონება დაიმსახურა. სერხიო დიაზის გამორჩეულმა ხმამ და შესრულების მანერამ ყველა ღრმა შთაბეჭდილების ქვეშ დატოვა. ამაში რა თქმა სოფი მესხის და სიმფონიური ორკესტრის არაჩვეულებრივმა შემადგენლობამაც დიდი როლი ითამაშა და არც ეს ფაქტი გამორჩენიათ მუსიკის მოყვარულებს შეუმჩნეველი.
კონცერტის დასრულებისთანავე საქმროსთან ნაჩხუბარი სოფი ლევანს მანქანაში აღარ ჩაუჯდა, თბილისში დაბრუნება ახლად შეძენილ მეგობარს სთხოვა, მიზეზად კი ის დაასახელა, რომ ლევანს საქმე ჰქონდა და ბათუმიდან ბიზნეს პარტნიორებთან შესახვედრად რაჭაში უნდა წასულიყო.
ლევან მდივანს მართლაც ასე ჰქონდა ჩაფიქრებული. მეორე დღეს რაჭაში ვენახის შესაძენად უნდა წასულიყო, ოღონდ ერთი განსხვავებით, სოფიც თან უნდა გაეყოლებინა და ერთი ღამის გასატარებლად ეგზოტიკური კარვების სასტუმროში, კერძოდ ამბროლაურის რაიონის სოფელ კრიხში უნდა დარჩენილიყვნენ. სოფის საქციელით იმედგაცრუებულმა ლევანმა სასტუმროს ნომრის შეკვეთა გააუქმა და იმ ღამეს გალიაში გამომწყვდეული ნადირივით არეული დაიარებოდა ბათუმის სასტუმროს პატარა ნომერში.
ათას ფიქრში გახვეული ნინაკა აბაშიძის სატელეფონო ზარმა გამოაფხიზლა. ქალი ჩვეული სიდინჯით, აუღელვებლად, ცინიზმით გაჟღენთილი სიტყვებით და ტონით ესაუბრებოდა და დაჟინებით სთხოვდა შეხვედრას. თავდაპირველად, ლევანმა მასთან შეხვედრაზე უარი განაცხადა, მაგრამ როგორც კი ნინაკამ სოფი მესხზე მნიშვნელოვანი მასალის შესახებ დაუწყო საუბარი, მაშინვე დაითანხმა და მასთან შესახვედრად ფოიეში ჩავიდა.
შენობის შესასვლელში კანტი-კუნტად ირეოდნენ სასტუმროს დროებითი ბინადრები და თანამშრომლები. ნინაკა აბაშიძე პირველ სართულზე სამეულში მოკალათებულიყო და ლევანს უცდიდა. მალე ისიც გამოჩნდა და დაღლილი სახით ჩამოუდგა წინ:
-დროზე მითხარი რისი თქმაც გინდა, ბევრი დრო არ მაქვს.
-გამარჯობა, ლევან. როგორ ხარ?- გაუღიმა ნინაკამ.
-ზრდილობის გაკვეთილებს მიტარებ?
-უბრალოდ იმის შეხსენება მინდა, რომ ორ ზრდასრულ და ჩამოყალიბებულ ადამიანს შორის საუბარი ასე არ უნდა დაიწყოს.
-კიდევ დიდხანს გააგრძელებ?-მობეზრებულმა შეხედა და ქალის მშვიდი დამოკიდებულება და ბოროტული ღიმილი ნერვებს უშლიდა. ნინაკას კარგად იცნობდა, მისი კარგი ხასიათის ხილვით წინასწარ ხვდებოდა, რომ ცუდი რამ ჩაიფიქრა.
-არა, არ გავაგრძელებ. ჩამოჯდები?
მამაკაცმა ღრმად ამოისუნთქა და სამეულზე ჩამოჯდა:
-გისმენ.
ქალმა ჩანთა გახსნა და პლაჟზე გადაღებული სურათები ამოიღო, სადაც ნათლად სჩანდა როგორ ეხუტებოდა სანდრო სოფის და შემდეგ როგორ მიილტვოდა მისი ბაგეებისკენ.
-სამწუხაროა, რომ როგორც ყოველთვის, კვლავ უცხვირპირო მოსაუბრე აღმოჩნდი. არადა, მინდოდა, ჯერ მომეკითხე და მთავარი ამბის გარდა, სხვა თემებზეც გვესაუბრა.
-ხელში რა გიჭირავს?-სიტყვა გააწყვეტინა მდივანმა.
-სოფის და ჟურნალისტ სანდრო ლიჩელის ძალიან საინტერესო ფოტოები,- საქმეზე გადავიდა ნინაკა და ხელთ არსებული მასალა მიაწოდა.
ლევანმა ფოტოებს დახედა თუ არა, მოვარდნილი აგრესიისგან სუნთქვა შეეკრა და ყელზე მიბჯენილი ჰალსტუხი მაშინვე შეიხსნა. შუბლზე ოფლმა დაასხა და გულის ცემა გაუორმაგდა. იქ რომ სადმე სანდრო ლიჩელი ყოფილიყო, ალბათ არც დაფიქრდებოდა, ხელის აუკანკალებლად საკუთარი ხელებით დაახრჩობდა.
-რას იტყვი, ლევან?- ინტერესით დააკვირდა ქალი.
-ეს სურათები არაფერს ამტკიცებს.
ნინაკას ცალყბად ჩაეცინა:
-მეტი რა გინდა? მაინცდამაინც პლაჟზე მოეწყოთ შენი ღალატის ამსახველი დანარჩენი სცენებიც?
-როცა რამე არ იცი, გაჩუმდი!
-მეტი რაღა უნდა ვიცოდე? საცოლეს არ უყვარხარ. ის სხვა მამაკაცზე ფიქრობს და თან როგორ მამაკაცზე? ნამდვილად არ დაეწუნება ულამაზეს და უმშვენიერეს მუსიკის დედოფალს გემოვნება.
ლევან მდივანი სიბრაზისგან ბრდღვინავდა:
-გაჩერდი! აღარაფერი თქვა. სანდრო და სოფი ძველი შეყვარებულები არიან. მას ისევ უყვარს ჩემი საცოლე. ამ ფოტოებით ვერ დაამტკიცებ, რომ სოფი მღალატობს. გასაგებია? იქნებ ადრეც გადაიღეს? უამრავი ვერსია შეიძლება გაჩნდეს. ასე, რომ წამოკრიბე ეს სურათები და დაახვიე!
-თუ შენ საცოლეში და მის გრძნობებში ეჭვი არ გეპარება, რატომ გაბრაზდი და ამ ფოტოების ნახვის შემდეგ სიცილი არ დაიწყე?-წარბი ასწია ქალმა.
-საკმარისია! შენთან პირადი ცხოვრების გარჩევას არ ვაპირებ. ეს ფოტოები სადმე გამოჩნდება და „ჩვენის“ რედაქცია ფერფლად თუ არ იქცეს, მე ვიყო არაკაცი.
ქალმა ფეხი ფეხზე გადაიდო და სიამოვნებით გააგრძელა გაცოფებულ მამაკაცთან მასლაათი:
-როდის იყო, ნინაკა აბაშიძე პირად ანგარიშებს საჯაროდ ამზეურებდა? გიხაროდეს, ჩემს ინტერესებში არ შედის, ხვალ-ზეგ ვიღაც ბებო ჟუჟუნა და დეიდა ლამარა სოფი მესხის ნამდვილ სიყვარულზე იჭორავებენ თუ არა. სხვებივით ყველაფერზე წამსვლელი და ზნედაცემული არ ვარ.
-მაშინ რა იყო შენი ინტერესი?
ქალმა საუბარი უფრო კომფორტულ რეჟიმში გააგრძელა:
-არ შემეძლო, არ მეთქვა, რომ „ტაბლოზე“ ანგარიში ჩემს სასარგებლოდ, 2-1-ით შეიცვალა, ლევან. ასე, რომ სამომავლოდ ვიდრე ჩემს დაშანტაჟებაზე ოდნავ მაინც გაიფიქრებ, შენს პირად ცხოვრებასაც გადახედე.
-შენნაირი ამაზრზენი ქალი არსად შემხვედრია.
-ამაზრზენი არა, უფრო დაუმარცხებლის სტატუსი მომიხდებოდა.
ლევანმა კმაყოფილ ქალს ზიზღით გახედა:
-როგორც ვხვდები, სულ ეს იყო, რისი თქმაც გინდოდა. მეც გითხარი ჩემი სათქმელი. კარგად იყავი.
-ამ სურათებს საჩუქრად გიტოვებ. მე საკმარისი რაოდენობით მაქვს,-ბოროტულად გაეცინა ქალს და თმა შეისწორა.
ახალი ამბისგან გამწარებულმა მდივანმა სწრაფად წამოკრიბა სურათები და სასტუმროს ნომრისკენ აიღო გეზი.

***
დილის ხუთი საათი სრულდებოდა, როდესაც მგზავრობისგან დაღლილი სოფი საცხოვრებელ კორპუსთან მიიყვანეს. ქალმა მადლობა გადაუხადა მეგობარს და სადარბაზოსკენ წავიდა. მოულოდნელად, ვიღაცამ მანქანის ფარები აანთო და მიმავალ ქალს სახეში შეანათა. სოფიმ სანდროს მანქანა იცნო და ამოიქშინა:
-ღმერთო ჩემო, ასეთი რა დავაშავე, რომ გამუდმებულ სატანჯველში მაგდებ?
სანდრო მანქანიდან გადმოვიდა და სოფის მიუახლოვდა.
-რა არ გასვენებს? რატომ დავდევ?-მკაცრად უთხრა ქალმა და სახე შეჭმუხნა.
მამაკაცს განადგურებული სახე ჰქონდა. ასეთი სევდიანი არასოდეს ახსოვდა სოფის და როდესაც ეს შენიშნა, მაშინვე საშინელება გაიფიქრა:
-არ მითხრა, რომ ილანას მოუვიდა რამე.
სანდროს სუსტად ჩაეღიმა:
-მაინცდამაინც ილანას უნდა მოუვიდეს რამე, რომ ჩემი მოსვლა სერიოზულად აღიქვა?
-რა მოხდა, აღარ იტყვი?-სანამ პასუხი მოისმინა, ლამის სიცოცხლე გაათავა.
-ილანა კარგად არის, დაწყნარდი. მე მაქვს შენთან სალაპარაკო.
-უკვე მანიაკივით იქეცი. ყველგან დამყვები და მითვალთვალებ. რა გინდა ბოლოს და ბოლოს? როდის შემეშვები?
-მინდა, ბოლოჯერ და ძალიან გარკვევით აგიხსნა ყველაფერი და ამის შემდეგ თუ კიდევ გენდომება ჩემგან შორს ყოფნა, გპირდები და იცი შენ კარგად ჩემი ხასიათი, რომ რასაც ვამბობ, ყოველთვის ვასრულებ, აღარასოდეს გამოვჩნდები შენს ცხოვრებაში.
-კარგი, გისმენ.
-აქ არა, ერთ ადგილას მივალთ და იქ მომისმენ.
-ლოკაციას რა მნიშვნელობა აქვს?
-რადგან ასე ვამბობ, ალბათ აქვს.
-საერთოდ არ შეცვლილხარ, იცი? -ამოიოხრა სოფიმ.
-შენგან განსხვავებით,-დაურთო მოსაუბრემ.
-ცინიზმი შენთვის შეინახე, გულისგამაწვრილებელო! -გამწარებულმა ესროლა სიტყვები და მისი მანქანისკენ დაიძრა.

***
უკვე გათენების პირას მისული ცა მის თაღზე დაკიდებულ მთვარეს ეთხოვებოდა, როდესაც სანდრო და სოფი კუს ტბის მისადგომებთან გამოჩნდნენ.
-აქ რატომ მომიყვანე?-ხმაში ბზარი გაუჩნდა სოფის.
-მანქანიდან გადმოდი, მინდა ერთი ადგილი გაჩვენო.
-არა,-დაბალ ხმაზე თქვა სოფიმ.
-ჩემი გეშინია? არაფერი გაქვს სანერვიულო, დამიჯერე. არ შევცვლილვარ, იგივე სანდრო ვარ და საყვარელ ქალს ისეთ რამეს არ ვაკადრებ, რომელსაც შემდეგ ვინანებ.
-იქნებ ჩემი სიკვდილი გინდა? მე რა ვიცი,-ხელები გაშალა მესხმა.
-ამას მართლა ამბობ?- ხმა შეეცვალა მამაკაცს.
სანდრო ყოველთვის გულწრფელი იყო სოფისთან. ქალმა ეს ძალიან კარგად იცოდა. უმიზეზოდ გაჩენილი ეჭვები მალევე გაუქრა და მანქანიდან გადავიდა. მამაკაცმა ხელი გაუწოდა და სოფისთან ერთად ხელჩაკიდებული გაუყვა ფიჭვნარისკენ:
-გატყობ, გცივა. ერთ რაღაცას გაჩვენებ და მერე მანქანაში დავბრუნდეთ და იქ გავაგრძელოთ საუბარი.
-აქ რატომ მომიყვანე?-კვლავ გაუმეორა კითხვა სოფიმ.
სანდრომ ერთ ხესთან გააჩერა და ქალს ხელი გაუშვა:
-გახსოვს ეს ადგილი?
სოფიმ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
-მე აქ აგიხსენი სიყვარული და აქ შემოგფიცე, რომ სიცოცხლის ბოლომდე მეყვარებოდი. ეს ნიშანი გახსოვს? ზუსტად იმის მსგავსია, რაც ჩემს უბანში კიპარისის ხეზე ერთად ამოვტვიფრეთ,-ტელეფონი მიანათა წარწერას და შემდეგ ისევ სოფის მიუბრუნდა:- მას შემდეგ მიყვარხარ და ამ გულში სხვისი ადგილი აღარ არის,-გულზე ხელი მიიდო და მთელი გულწრფელობით წარმოთქვა.
იმ დროს სანდრო იმდენად ნამდვილი იყო, შეუძლებელი იყო, ვინმეს მისი სიყვარული არ ეწამა.
-რატომ მიმატოვე?-ამოიჩურჩულა ბრაზმორეულმა სოფიმ და ცრემლები მოადგა.
სანდრო ქალს მიუახლოვდა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და მთელი ძალისხმევით არწმუნებდა:
-გეფიცები, არასოდეს მიმიტოვებიხარ. იცი მიზეზი რატომ და რისთვის დავტოვე ქვეყანა. უამრავჯერ აგიხსენი, რომ დავბრუნდებოდი და ყველაფერი იგივენაირად იქნებოდა. შენ არ გჯეროდა. ჩემს სიყვარულშიც ეჭვი შეიტანე და გულწრფელობაშიც. უფრო მეტიც, იმდენად დაიკიდე ჩემი სიყვარული, სხვასთან წახვედი. დავიჯერო, ასე მალე გადაგიყვარდი? იქნებ არც არასოდეს გიყვარდი და ტყუილად მჯეროდა შენი?
-ბედავ და ჩემს გრძნობებში ეჭვიც შემოგაქვს?-ხმა აუკანკალდა სოფის.
სანდრომ ხელი მოკიდა:
-წამოდი, მანქანაში ჩავჯდეთ და დანარჩენზე იქ ვისაუბროთ.
ქალი მორჩილად გაჰყვა და მანქანაში ჩაჯდომისთანავე იგივე კითხვას მიუბრუნდა.
-მაშინ ასე უმიზეზოდ როგორ გადაგიყვარდი? ეს იყო შენი ფიცი, რომ უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე გეყვარებოდი? უმიზეზოდ მომიშორე. ახლა ვდგავარ და აქეთ მიხდება იმის მტკიცება, რომ სანდროს არასოდეს მიუტოვებიხარ. მიტოვებული მე ვარ, მე! და მინდა, სანამ ძალიან მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას მივიღებ, ყველაფერზე პასუხი მივიღო.
-რომელ გადაწყვეტილებაზეა საუბარი?
-უკანასკნელ შანსს გაძლევ, რომ დამიბრუნდე და თუ ეს ასე არ მოხდა, მაშინ ჩემს აქ ცხოვრების გაგრძელებას აზრი არა აქვს.
-რას აპირებ?
-შვედეთში წავალ, ჩემს სიყვარულსაც თან გავიყოლებ და გპირდები, თვალით ვეღარასოდეს მიხილავ. კარგად მიცნობ, ის ადამიანი არ ვარ, როცა ვხედავ, რომ სადმე ზედმეტი ვარ, ვინმეს თავი მოვაბეზრო და თვალში უშნოდ გავეჩხირო. თუ არ გინდა, არც დაგაძალებ. მე ჩემი ვეცადე, სიმართლეც დაგანახე და ახლა შენ იფიქრე რამდენად სწორი ხარ გინდა ჩემთან, გინდა შენს თავთან და გინდა ლევან მდივანთან.
სოფიმ თავი დახარა, ვეღარაფერი თქვა, რადგან პირველად იგრძნო მის წინაშე თავი დამნაშავედ. ხანგრძლივი დუმილი ისევ სანდრომ დაარღვია. აღელვებული სოფისკენ გადაიხარა, მის თმას მოეალერსა და ჩურჩულით უთხრა:
-ისევ ჩემი საფიცარი რომ ხარ, იცი?
სოფის სანდროს სიახლოვემ გაყინული გული გაულღო და ცხელმა სუნთქვამ გონებაზე ბინდი გადაუკრა. პირველივე წამებიდან ასე ატყვევებდა სანდრო. ობობასავით მუდამ ასე აბამდა ნამდვილი სიყვარულის ქსელში და შემდეგ გაბრუებულს ადვილად იმორჩილებდა. მისი არსებობა და გვერდში ყოფნა იმდენად დიდ სისავსეს ჰმატებდა, აღარასოდეს უნდოდა, რომ დაშორებოდა. ასეთი იყო სანდრო მისთვის, მუდამ ასეთი თავბრუდამხვევი და ერთადერთი, რომელსაც ქვეყნის დასალიერშიც გაჰყვებოდა.
-მინდა, ყოველ დილით შენი კანის სურნელს შევიგრძნობდე, ისევ ჩემი გერქვას და ასე აღარ გამირბოდე.
ქალმა თვალები დახუჭა და კიდევ სურდა, ის მართალი სიტყვები მოესმინა სანდროსგან, რომლებსაც ოდესღაც სულგანაბული უსმენდა და მის მკლავებში ირინდებოდა ხოლმე. სანდრო ისევ აგრძელებდა მისი თმის ალერსს და თავის სიყვარულის დასამტკიცებლად არაფერს იშურებდა:
-მინდა გწამდეს, რომ სიცოცხლის თითოეული წუთი შენთვის მემეტება და ჩემი სიხარულის მიზეზი ხარ. როცა გიყურებ, რაღაც მემართება. სუნთქვა მიძნელდება და ეს მფეთქავი გულიც შენსკენ მოიწევს დასამშვიდებლად,- თითებით მის ღაწვებს აუყვა და მონატრებული სახის ნაკვთებს მთელი მონდომებით შეიგრძნობდა.
-ისევ ისე გყვარებივარ,- სოფიმ საკუთარ ნათქვამს გული ამოაყოლა და ცრემლი წამოუვიდა.
მამაკაცმა ცერა თითი მის ტუჩებზე გადაატარა და სოფის სურნელი მთელი მონდომებით შეისუნთქა:
-თუ შენ ახლა მეტყვი, რომ შენი ათრთოლებული სხეული ჩემთან ყოფნას გაურბის, შენ იქნები ყველაზე მატყუარა ადამიანი მსოფლიოში.
-მეშინია.
-რისი გეშინია?
-არ ვიცი, მაგრამ მეშინია.
-როდის იყო, ჩემს სიყვარულს შიში იმორჩილებდა? ჩემს გვერდით ხარ, სისულელეებს მოეშვი და საკუთარ გულის თქმას აჰყევი,- ნაზად შეახო თავის ბაგენი სანდრომ და ქალს კიდევ მეტად თიშავდა.
-საძაგელი ხარ,- აღმოხდა ქალს და მოფერებით აღგზნებული თავადაც აჰყვა.
სანდრო მისთვის ნამდვილად იყო ის მამაკაცი, რომელიც სიყვარულს და ვნებას თანაბრად უზიარებდა და ყოველთვის ახერხებდა, სოფისთან ურთიერთშეთანხმებული და უკომფლიქტო ურთიერთობა ჰქონოდა. მათი ურთიერთობა ყოველთვის იყო დაბალანსებული მრავალფეროვნებით, რომელიც არასოდეს მიდიოდა მცდარი და მოსაწყენი გზით. სანდრო იყო პიროვნება, რომელიც არა მხოლოდ შეყვარებული ადამიანივით, არამედ სხვა მხრივადაც ედგა გვერდში და ყოველთვის მზად იყო, რომ მასთან სრულყოფილი ურთიერთობის ჩამოსაყალიბებლად შეეწყო ხელი. სხვანაირად იზიდავდა, არავის ჰგავდა. ახლაც ზუსტად ამას გრძნობდა. მის მწველ და სასიამოვნო ალერსში ეხვეოდა და იმ რეალობის მიღმა საერთოდ ვეღარაფერს ამჩნევდა.
შემოდგომის წვიმა დაწყებულიყო. ამინდი განსაკუთრებულად უხდებოდა სიყვარულში დაკარგულებს.
-იცი, რა კარგი ხარ?- სოფის შიშველ სხეულზე ზემოდან მოქცეული მამაკაცი თითოეულ ადგილს კოცნით მიუყვებოდა და ქალის გაორმაგებულ გულის ცემას და აქა-იქ აღმოხდილ ყრუ კვნესას სიამოვნებით უსმენდა.
სოფის აღარაფერი ახსოვდა, ვეღარაფერზე ფიქრობდა, იმ წუთებში მხოლოდ სანდრო იყო მისთვის ყველაზე და ყველაფერზე მნიშვნელოვანი. ისევ ეწვია ჭეშმარიტი სიყვარულისგან მიღებული სიამოვნება, რომელიც გიჟურ და დაუვიწყარ მომენტებში გადადიოდა. შემოდგომის სუსხისგან დაორთქლილ ფანჯრის მინებზე ქალის გრძელი თითებისგან დამჩნეული კვალი ალაგ-ალაგ ჩნდებოდა. მის კვნესას მამაკაცის ოხვრის ხმა უერთდებოდა. მათი შერწყმა ერთ დიდ მორევს ქმნიდა, საიდანაც ძნელად თუ დააღწევდა თავს რომელიმე მათგანი.


***
ბათუმიდან თბილისისკენ მიმავალი ლევან მდივანი გადარეული მიაპობდა გზას თბილისისკენ. ნინაკა აბაშიძემ ნამდვილად მოახერხა, რომ მისი, როგორც მამაკაცის ღირსება შეელახა და არაფრის დიდებით არ დატოვებდა ამ საქმეს პასუხგაუცემელს. ბრაზი მახრჩობელა გველივით ეხვეოდა და ისე უჭერდა, ლამის იყო, სული ამოერთვა მისთვის, მაგრამ საჭეზე მყოფი მაინც იმორჩილებდა თავს და უსწრაფესად მოკლე დროში ფარავდა კილომეტრებს.


--------------
რამდენიმედღიანი პაუზის შემდეგ დაგიბრუნდით ახალი თავებით. რადგან დასასრულისკენ მივდივართ და წინ კიდევ დიდი აურზაური გველის, ვიფიქრე, აღარ გამეწელა და ორი თავი ერთიანად დავწერე და ავტვირთე. იმედი მაქვს, ძალიანაც არ დავაგვიანე. აბა, რას ფიქრობთ? გამანდეთ თქვენი მოსაზრებები