***
შერიგებული წყვილი სიამოვნების ღრუბლიდან რომ ჩამოვიდა და რეალობას ფხიზელი გონებით დაუბრუნდა, სოფიმ კვლავ შეხედა თავს სხვა მხრიდან და საკუთარი ქმედებიდან მიღებულმა ზიზღმა უსიამოვნო შეგრძნება მოჰგვარა. ლევანის მიმართ თავი დამნაშავედ იგრძნო, მაგრამ ის მხარე, რომელშიც წუთების წინ ისევ დაიწყო ცხოვრება, იმდენად ხიბლავდა, ყველაფერს დასთმობდა, რომ იქ დარჩენილიყო და სამუდამოდ დაედო ბინა. სანდრომ მაშინვე შეატყო სოფის ფორიაქი, მის სახეს მიუალერსა და დაბალი ხმით ჰკითხა:
-ხომ არ ნანობ?
-სანდრო, ახლა როგორ იქნება?
-არაფერზე იღელვო. ლევანზე თუ ფიქრობ, მე დაველაპარაკები.
-არა, შენ არა, მე დაველაპარაკები და ყველაფერს ავუხსნი. ეს მე უნდა გავაკეთო.
-მარტო არ შეგატოვებ!
-ძალიან გთხოვ, ეს ჩემი და მისი პირადი საქმეა და ასახსნელი თუ რამე მაქვს, ეს მე მაქვს და არა შენ.
-მე და შენ ერთნი ვართ, სოფი.
-ძალიან გთხოვ, მომეცი საშუალება, როგორც ჩემი ნებით დავიწყე, ასევე ჩემი ნებით დავასრულო ეს ურთიერთობა.
-რას აპირებ?
-ჯერ არ ვიცი, დრო მჭირდება, რომ ვიფიქრო, ამიტომ სახლში წამიყვანე, ყველაფერზე ერთად უნდა დავფიქრდე და საბოლოო გადაწყვეტილება მივიღო.
-არ მინდა, მიგატოვო. ვხედავ, რომ ჩემი თავი გჭირდება.
-არც მე მინდა, რომ მიმატოვო. ახლა, როდესაც თავი მატერიალიზმისგან მოჯადოებულ სამყაროს დავაღწიე და თავისუფლება და ბედნიერება შევიგრძენი, აღარ ვაპირებ უკან დახევას და ჩემს გრძნობებზე უარის თქმას, მაგრამ ერთიც არის, ჩემს თავთან კითხვა-პასუხის რეჟიმში დარჩენა მჭირდება და ხელს ნუ შემიშლი.
სანდრო საჭეს მიუბრუნდა და მანქანა დაქოქა:
-ესე იგი, სახლში.
სოფი შეფიქრიანდა და პირველი ვინც გაახსენდა, ილანა იყო. ადამიანი, რომელიც დასავით უყვარდა და ყოველთვის სწამდა, რომ ყველაზე სწორ გადაწყვეტილებამდე მიიყვანდა.
-სახლში წასვლა გადავიფიქრე, ილანასთან მივდივართ.
-იქ რა გინდა?-გაუკვირდა სანდროს.
-მასთან საუბარი მჭირდება.
-და რა თქმა უნდა, ყველაფერი უნდა მოუყვე,-თავი გააქნია სანდრომ,-რომ გითხრას, შეცდომა ჩაიდინე და ლევანს დაუბრუნდიო, რადგან ილანამ თქვა, ასეც უნდა იყოს? შენ შენი აზრი არა გაქვს?
-რატომ ფიქრობ, რომ სოფის თავის ჭკუა არა აქვს და იმას აკეთებს, რაც მას არ უნდა? თავის დროზე ილანას სულაც არ მოსწონდა ლევანი, მაგრამ მასთან ურთიერთობა მაინც წამოვიწყე.
-მანდ კი ძალიან მიქარე.
-ადამიანებს ყველა ურთიერთობა რაღაცას აძლევს.
-და რა გასწავლა ლევანთან ურთიერთობამ?
-ძალიან ბევრი რამ. თუნდაც მხოლოდ ის, რომ საკუთარ ამბიციებს შენთვის ძვირფასი ადამიანები არ უნდა შესწირო.
-მოდი, მაგ ტიპზე ნუღარ ვილაპარაკებთ. წინ უამრავი ამბავია, რომელიც მე და შენ უნდა გამოვიაროთ.
-ლევან მდივანი იმდენად არის შემოჭრილი ჩემს ცხოვრებაში, რთული იქნება გარკვეული პერიოდი მაინც, რომ მასზე საუბარს თავი დავაღწიოთ.
-როცა ამის საჭიროება იქნება, ვერც გავექცევით, მაგრამ ჩემთან ერთად როცა იქნები, ზედმეტად მის ხსენებას მოერიდე და კიდევ ერთი, მინდა, როდესაც ლევანთან მიხვალ სალაპარაკოდ, მე მიგიყვანო.
-ამის საჭიროებას ვერ ვხედავ,-თავი გააქნია სოფიმ.
-სამაგიეროდ მე ვხედავ და ნუღარ შემეწინააღმდეგები.
-რატომ?
-იმიტომ,- ხმა აიმაღლა სანდრომ და ისეთი სახით შეხედა, სოფი მიხვდა, რომ არ ღირდა ამ თემაზე კამათი.

***
გაცეცხლებულმა ლევან მდივანმა განუწყვეტელი ბრახუნისგან სოფის ბინის კარი ლამის ჩამოიღო და როცა დარწმუნდა, სახლში არ იმყოფებოდა, გინებ-გინებით დატოვა კორპუსი და ტაბახმელის გზას დაადგა.
სოფის მობილური ტელეფონი გამორთული ჰქონდა. იცოდა, ლევანი აუცილებლად დაუკავშირდებოდა და მასთან სასაუბროდ სხვანაირად უნდა შემზადებულიყო. ამისთვის გარკვეული დრო სჭირდებოდა და რაც მთავარია, დაწმენდილი გონება.
სწრაფად აირბინა ილანას სადარბაზოს კიბეები და მთელი მოუთმენლობით დაელოდა კარის მიღმა მეგობრის გამოჩენას. ილანა ნამძინარევი სახით გამოვიდა და სოფის დანახვაზე შეცბა:
-მშვიდობა გაქვს?
-კი, არა, არ ვიცი...- აღელვებულმა ხელის მტევნები ააფართხალა და პირდაპირ მის ოთახს მიაშურა,-ჯერ ის მითხარი, როგორ ხარ და როგორ მიდის მკურნალობა?
-კარგად, შენი წყალობით, ფეხზე ვდგავარ და არ ვნებდები. ექიმი ამბობს, საწყისი სტადიაა და დროული მკურნალობა გაცილებით უკეთეს შედეგს მოგვცემსო. მეც შიში მოვიხსენი და ყველაფერს იმედით ვუყურებ.
-ასეც უნდა იყოს, ასეც უნდა იყოს...-გაფითრებული იმეორებდა ერთსა და იმავეს.
-კარგად გიცნობ, კიდევ რაღაც ჩაიდინე,- შეჩერდა ილანა და კარგად შეათვალიერა.
-მე და სანდრო ისევ ერთად ვართ.
-რა?-გაოგნებული სახე მიიღო მეგობარმა და თვალები გაუფართოვდა.
-ჰო, შევრიგდით,-თავი დაუქნია სოფიმ და ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-მერე ლევანი?
-ჰო, აი, ეგ ყველაზე რთული ალგორითმია, რომელიც მთელი სიზუსტის დაცვით უნდა ამოიხსნას და საბოლოოდ გადაიჭრას,-თითებს იწვალებდა სოფი.
-მოდი, ჯერ დაწყნარდი და ყველაფერი დაწვრილებით მომიყევი. ქორწილის დღე დანიშნულია და სამზადისიც დაწყებული, რა ბზიკმა გიკბინა, რომ ისევ სანდროსთან დაბრუნება გადაწყვიტე?
-შენიც ვერაფერი გამიგია. ახლა ლევანის მხარეზე ხარ?
-მე ყოველთვის სიმართლის მხარეზე ვიყავი. შენი სიმართლე კი სანდრო იყო, მაგრამ ლევანთან რატომ იყავი, ეგეც შესანიშნავად ვიცი.
-ლევანს ვუღალატე.
-ახალი ამბავი. შენ მას იმ წუთიდან ღალატობ, როცა ცოლობაზე დასთანხმდი.
-ამ დილას სანდროსთან ვუღალატე.
-რა?- ყბა ჩამოუვარდა ილანას.
სოფიმ თვალები დახუჭა და ფიქრებისგან გაწამებული სახე ხელებით დაიფარა.
-რატომ გიყვარს ასეთი სწრაფი და უპასუხისმგებლო გადაწყვეტილებების მიღება?
-არ ვიცი,-თავი გააქნია სოფიმ,-მე ის გავაკეთე, რაც დიდი ხნის წინ უნდა გამეკეთებინა.
-ჯერ დაშორებოდი. ასე რატომ მოიქეცი?
-როდესაც შენს ცხოვრებაშიც იდგება შენს წინ ის ადამიანი, რომელიც მთელი არსებით გიყვარდა, გიყვარს, გეყვარება და დიდხანს გენატრებოდა, მაგრამ გარკვეული მიზეზების გამო შენს თავს მასთან სიახლოვეს უკრძალავდი, მაშინ ალბათ მიმიხვდები ასე რატომ მოვიქეცი.
-მაპატიე, მაგრამ ისევე არ გამართლებ ლევანის ღალატში, როგორც თავის დროზე სანდროს მიტოვებაში და მდივანთან ურთიერთობის წამოწყებაში. ძალიან არასწორ ნაბიჯებს დგამ და მერე შედეგები რომ არ მოგწონს, წუწუნებ. რა გინდა ბოლოს და ბოლოს? ჩამოყალიბდი და თქვი, რომ აი, სოფი მე სანდრო მიყვარს და მასთან დავრჩები ბოლომდე და ვუერთგულებ, ან ლევანისთან მაწყობს ურთიერთობა და სანდრო სამუდამოდ უნდა ამოვირეცხო გულიდან. ჩიჩიაც გინდა და ბაბაც, ეგრე სად არის?- სახეზე აჭარხლებულ ილანას დაეტყო, რომ მეგობარზე ძალიან გაბრაზდა.
-სანდროს დავუბრუნდები.
-მერე რა იქნება? ამაზე იფიქრე?
-რა უნდა იყოს? გავაგრძელებ ჩემს საქმიანობას და ცხოვრების წესს შევცვლი.
-რაკი შენ იტყვი. და ლევანი ასე იოლად შეეგუება შენს დაკარგვას?
-დარწმუნებული ვარ, რომ ლევანი გამიგებს და ღირსეულად დავშორდებით. ტყუილში ცხოვრებას ასე აჯობებს.
-შენი კარიერა?
-მე ჩემი სახელი უკვე დავიმკვიდრე. არც ლევანით იწყება მუსიკალური სამყარო და მითუმეტეს, არც მისით მთავრდება. მუსიკის სიყვარულს ვერავინ წამართმევს, შრომა რომ არ მეზარება, ეგეც არ გესწავლება. ასე, რომ თუ აქამდე რამეს მივაღწიე, პირველ რიგში ჩემი დამსახურებაა.
-იმ ფაქტს ვერ უარყოფ, რომ ლევანმა საკმაოდ ბევრი გააკეთა შენთვის.
-და რა გავაკეთო? იმიტომ, რომ კარიერაში ხელი შემიწყო, მასთან დავრჩე და მთელი ცხოვრება სიცრუეში გავატარო?
-თუ სანდრო გიყვარდა, რატომ იყავი მასთან?
-მეგონა, რომ სანდრო დავივიწყე და ჩემს თავს ვარწმუნებდი, რომ ლევანისთან ყოფნა მინდოდა.
ილანამ ღრმად ამოიოხრა და მეგობარს წინ ჩამოუჯდა:
-არც კი ვიცი, რა გირჩიო. ძალიან ბობოქარი ცხოვრება გაქვს, ზოგჯერ მოვლენები ისე სწრაფად იცვლება და ვითარდება, გააზრებასაც ვერ ვასწრებ ხოლმე.
-მე ვიცი რასაც გავაკეთებ. სიმართლე უნდა გაიგოს ლევანმა.
-კი ბატონო, მაგაში გეთანხმები, მაგრამ მისი ფიცხი ხასიათი რომ ვიცი, არა მგონია, ასე იოლად გაპატიოს.
-საპატიებელი არაფერი მჭირს, სიმართლეს ვეტყვი და არაფერს დავუმალავ. უნდა დავშორდე.
-ჰო, შექმნილ ვითარებაში ალბათ, ეს ერთადერთი სწორი გადაწყვეტილებაა.
სოფი ცოტა ხანს ფიქრობდა, შემდეგ შლეგიანივით წამოხტა და წასვლა დააპირა.
-სად მიდიხარ?-უკან გაეკიდა ილანა.
-ლევანი უნდა ვნახო.
-კარგად დაფიქრდი, ცხელ გულზე და გონებაზე ნურაფერს აჯახებ. აქ თითოეულ სიტყვას დიდი მნიშვნელობა აქვს სათქმელს როგორ მიაწოდებ.
სოფი ჯერ კიდევ ამღვრეული გონებით მოქმედებდა, მისთვის ნომერ პირველი სადარდებელი მხოლოდ სანდროსთან დაბრუნება და ცხოვრების ძველი რეჟიმით წარმართვა იყო. ვიდრე ილანა სიტყვას დაასრულებდა, უკვე სადარბაზოს კიბეებზე ჩარბოდა.

***
მაშინ, როდესაც სანდრო თითქმის მზად იყო, საყვარელი ქალის ბედნიერებაში აღარ ჩარეულიყო, პატივი ეცა მისი არჩევანისთვის და უბრალოდ საშუალება მიეცა, თავის ცხოვრებით ეცხოვრა და რამდენადაც გულის გამგლეჯავი არ უნდა ყოფილიყო, თუნდაც იმ ფაქტით დაკმაყოფილებულიყო, რომ საყვარელი ადამიანი უმისოდაც ბედნიერი იყო, ბედმა სიხარული კვლავ ნამქერივით შეაყარა და დაარწმუნა, რომ ადამიანი, რომელიც მთელი თავის არსებით უყვარდა, ისევ მისკენ მიილტვოდა და ისევე ეძვირფასებოდა, როგორც მას იგი.
ახალი ეტაპისთვის ემზადებოდა, სადაც მისი და სოფის მომავალი საერთო სურვილებზე, გიჟურ თავგადასავლებზე და ურთიერთშეთანხმებით მოქმედებაზე იქნებოდა დაფუძნებული. სოფის სწორედ ეს აძლევდა სანდროსთან ყოფნის კომფორტს, სადაც ბოლომდე ეძლეოდა შანსი, რომ გახსნილიყო, საკუთარი თავი გამოევლინა და ხელოვნურად შექმნილი პიროვნული მახასიათებლები სადღაც მიუსავლეთში მოესროლა. სანდროსაც სწორედ ეს უყვარდა მასში -ნამდვილი სოფი, რომელიც ყოველ დილით ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარი მზიან ამინდში აივანზე გადიოდა, მზის სხივებს პატარა ბავშვივით შესცინოდა და ჟასმინის ყვავილების გემრიელ ჩაის წრუპავდა. მისი სიჯიუტეც უყვარდა, ყვავილებისადმი უზომო სიყვარული, გულიანი კისკისი და ყველა უბრალო ისტორია, რომლებიც წვეთ-წვეთობით დაგროვილიყო მათი ურთიერთობის ჭურჭელში და ცისარტყელასავით ჭრელ ფერებად შეღებილიყო. მოენატრა მასთან ერთად გატარებული ღამეები, როდესაც საწოლში მუდამ მოუსვენრად მყოფი სოფისთვის საბნის დაფარება უხდებოდა და ყოველ ჯერზე ცხვირზე კოცნით აჯილდოვებდა. ის დილებიც მოენატრა, როდესაც ერთმანეთთან ათას რამეზე მოსაუბრეებს ერბოკვერცხი ეწვებოდათ და მერე დანახშირებული ტაფის გარეცხვაზე იუმორით შეზავებულ კამათს იწყებდნენ ხოლმე.
დღევანდელმა დღემ მთლიანად აუმაღლა განწყობა. ცხოვრებას სხვანაირი იმედებით დაუწყო ყურება და ყოველი წუთი და წამი ენანებოდა, რომლებიც სოფისთან ყოფნის გარეშე განაგრძობდნენ გაუჩინარებას.

***
არეული აზრები აქეთ-იქით მიმოფანტულიყვნენ სოფის გონებაში. ახლა საჭირო იყო, თითოეულთან მისულიყო, კარგად შეეთვალიერებინა და მხოლოდ ისინი წამოეკრიბა, რომლებიც იმ გზის შუქს აპოვნინებდნენ, რომელსაც ადამიანები მთელი ცხოვრება ეძებენ. ბედნიერებისკენ სავალი აზრების ამოკრება არც თუ ისე ეადვილებოდა. საგონებელში იყო ჩავარდნილი, ვეღარ გაეგო ამდენ შელამაზებულ და შეფუთულ აზრში რომელი ჰგავდა საჭიროს და რომელი მხოლოდ დეკორაციულად მორთულ-მოკაზმული ნივთის ფუნქციას ატარებდა. ლევანი და სანდრო -ორი დიდი თავსატეხი და დილემა! ლევანი- ადამიანი, რომელსაც თანადგომისთვის და მისი დახმარებით კარიერაში მიღწეული წარმატებებისთვის დიდ პატივს სცემდა, მასთან ყოფნა სიამოვნებდა, კარგ სექსუალურ პარტნიორადაც მიიჩნევდა და სანდრო-ადამიანი, რომელსაც უპირობოდ ზედმიწევნით კარგად იცნობდა, მასში ყველა თვისება უყვარდა, თავის მეორე ნაწილად მიიჩნევდა და ბავშვობიდან იმდენად ჰყავდა შესისხლხორცებული, მისი ხელმეორედ ხილვა ყოველ დღე მიძინებული სიყვარულის და ტკივილნარევ გამოღვიძებას ჰგავდა. ურთულეს მდგომარეობაში იმყოფებოდა სოფი. ალბათ ბევრი არც ისურვებდა მის ადგილას ყოფნას. გონებაში ხან ერთი აზრი სწონიდა მეორეს, ხან მეორე პირველს და ხანაც ორივე ერთად მესამეს. საწოლზე იწვა, თვალები დაეხუჭა და ცდილობდა, სოფი მესხი რიგითი ლოგიკურად მოაზროვნე ადამიანის გონებით განესაჯა.
სიყვარულს სიცრუის წვიმით დანამვა და ტყუილის ბრჭყვიალა ქაღალდში გახვევა ისე ამახინჯებს, როგორც საღ პროდუქტს დამპალ და ხრწნად პროდუქტებთან ყოფნა. მერე ეს სიდამპლე თანდათან შენც გედება და ისე ემსგავსები გვერდით მყოფებს, როგორც დედის მუცელში ჩასახული ტყუპის ცალი თავის ტყუპის ცალს. ამ გრძნობას თავისუფლება უყვარს, შეზღუდული კი ალადინის ლამპარში გამომწყვდეულ ჯინს ემსგავსება და მაშინ ხდება ყველაზე საშიში, როდესაც თავაწყვეტილი და სივრცეში ჩახშული ხელმეორედ თავისუფლებას პოულობს,-უნებურად წამოცდა ნაფიქრალიდან გამოწურული სიტყვები და დაღვრემილობა კიდევ უფრო მეტი სიმძაფრით დაეტყო, რადგან სწორედ ასე დაემართა მის სიყვარულსაც, წარსულში გამოკეტილმა ნამდვილმა გრძნობამ დალაგებულ აწმყოში უეცრად წარმოქმნილი ბუნებრივი კატასტროფასავით შემოაბიჯა და ხანჯალივით ნაწილ-ნაწილ აუკუწა.
გამოსავალი ერთი იყო, რაც აწუხებდა, ის მოეშორებინა და ახალი გზით და ახალი ადამიანებით მისულიყო იმ მწვერვალამდე, სადამდე მისვლასაც ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ გეგმევდა და ლევან მდივნის წყალობით, დროზე ადრე უახლოვდებოდა. ახლა საჭირო იყო სხვა ძალები, რისთვისაც მზად იყო. ყველამ და პირველ რიგში მან იცოდა, რომ სოფი მესხი არასოდეს უშინდებოდა ცხოვრებისგან მოვლენილ ქარტეხილებს. მთავარი იყო, ლევანთან წამოწყებული ურთიერთობისთვის წერტილი დაესვა და საკუთარი საქმიანობა მის გარეშე, მარტო გაეგრძელებინა.
დაგეგმა, რომ ლევანის რაჭიდან თბილისისკენ წამოსვლამდე ტაბახმელაში ასულიყო და თავის ნივთები წამოეღო, შემდეგ აუცილებლად შეხვედროდა და ყველაფერზე დალაპარაკებოდა.
საღამო იყო. სოფიმ ტაბახმელაში ასასვლელად ტაქსი გამოიძახა, სწრაფად ჩაუჯდა მძღოლს მანქანაში და ფიქრებისგან გადაღლილი გონება რომ განეტვირთა, ტელეფონში საყვარელი კომპოზიციებისგან შემდგარ „ფლეილისტს“ ჩამოუყვა. მუსიკამ მართლაც დადებითად იმოქმედა მასზე და მელოდიებში ჩაძირული ვერც კი მიხვდა, როგორ მიუახლოვდა ლევან მდივნის სახლს.
თამამად გააღო სახლის კარი და კიბეებისკენ მეორე სართულზე ასასვლელად გაეშურა, როდესაც მისაღებ ოთახში მყოფ ლევან მდივანს მოჰკრა თვალი და სახტად დარჩა. იქვე გაშეშდა და სიტყვის თქმაც ვერ მოახერხა. სამეულში მჯდომ გავეშებულ მამაკაცს ხელში ვისკის ბოთლი ეჭირა და ნელ-ნელა ცლიდა. სოფის დანახვამ მასში მეტი სიბრაზე გააღვიძა და სახე წაუშალა:
-სად ეგდე?- ნაძალადევად დაყენებული მშვიდი ტონით ჰკითხა და ნელი ნაბიჯებით დაიძრა მისკენ.
ქალი დაიბნა, ნამდვილად არ იყო მზად მასთან შეხვედრისთვის და უკვე ნანობდა იქ მისვლას, მაგრამ გვიანი იყო:
-შენ ხომ რაჭაში უნდა ყოფილიყავი? არ ველოდებოდი, რომ სახლში დამხვდებოდი,- დაბნეულმა მიუგო.
-სად ეგდე-მეთქი?-თვალები დაუბრიალა მდივანმა.
-რა ლაპარაკია? სიტყვები შეარჩიე,-შუბლი შეკრა სოფიმ.
მამაკაცი თმაში სწვდა და კაბინეტისკენ წაათრია. შეშინებლმა ქალმა შეჰკივლა:
-რას აკეთებ? გადაირიე?
-აქ მოეთრიე, ამ სურათებს დახედე და ამიხსენი ეს რას ნიშნავს?- მაგიდასთან მიიყვანა ქალი და მიმოღავებულ სურათებზე ნერვიულად დაარტყა გაშლილი ხელის გული.
სოფიმ სურათები ხელში აიღო და სიმწრისგან თვალები დახუჭა:
-ეს ფოტოები ვინ მოგაწოდა?
-ამიხსენი რას აკეთებდა ჩემს საცოლესთან ეს ნაბიჭ/ვარი? გელოდები.
-ამ თემაზე აუცილებლად დაგელაპარაკები, მაგრამ არა ასეთ მდგომარეობაში.
გახელებული მამაკაცი ყელში სწვდა და კედელზე მიაზღერთა:
-ახლავე ამიხსენი რა ჩემი ყ/ლე უნდოდა სანდრო ლიჩელს შენთან და რატომ მიეცი საშუალება, რომ შენთვის ამდენი გაებედა?- ხელი წაუჭირა და დაუნდობლად იმეტებდა სიკვდილისთვის.
სახეზე წამოწითლებულ სოფის ჰაერი არ ეყო და ხველა აუტყდა. ლევანმა ოდნავ მისცა შვება და კითხვა გაუმეორა.
-დამშვიდდი, ასე ვერ დაგელაპარაკები,-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ აღმოხდა ქალს და ცდილობდა, გაგიჟებულ ლევანს როგორმე ხელიდან დასხლტომოდა.
-ამოიღე ხმა,-აღრიალდა ლევანი.
-ამომასუნთქე, გთხოვ.
-იქნებ არ ხარ ღირსი?-თვალები დაიწვრილა ლევანმა და კიდევ ძლიერად მოუჭირა ხელი ქალს.
-გამიშვი და გეტყვი,- ძლივს გააგებინა სიტყვები. წამები აკლდა, რომ გაგუდულიყო.
მამაკაცმა ასეთ მდგომარეობამდე მისული სოფი რომ დაინახა, გონს მოეგო და ხელი გაუშვა. ქალი აკანკალებული უყურებდა და სულს ძლივს ითქვამდა.
-ალაპარაკდი!- არაადამიანური ხმით აგრძელებდა ლევანი.
-ახლა შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს, ლევან. ძალიან გთხოვ, ხვალ ვილაპარაკოთ.
-აქედან არსად არ წახვალ, ვიდრე არ იტყვი რატომ ჩამოგაკითხა იმ ახვარმა ბათუმში და სად ეგდე დილა უთენია, როცა შენი ბინის კართან ვიდექი და გეძებდი.
-მინდოდა, სხვაგვარად დაგლაპარაკებოდი, ცივილური ადამიანებივით დავმსხდარიყავით და ყველაფერი წესიერად ამეხსნა, მაგრამ რადგან არ იშლი, მაშინ გეტყვი, რომ სანდრო მიყვარს და მასთან დაბრუნებას ვაპირებ.
ლევანი ყოველთვის ხვდებოდა, რომ სოფი ბოლომდე გახსნილი არასოდეს იყო მასთან და საიდუმლოებით გამოტენილ შავ ყუთს მალავდა, რომელსაც ერთ დღეს აუცილებლად გამოაჩენდა, თავსახურს მოხდიდა და რიგ-რიგობით გააცნობდა შიგნით მოთავსებულ ამბებს, მაგრამ ეს თუ ასე მალე დაიწყებოდა და ასეთი მტკივნეული იქნებოდა, ნამდვილად ვერ წარმოიდგენდა. საცოლის სიტყვების გაგონებაზე არწივივით ეკვეთა და სილა გააწნა:
-სანდროსთან ერთად იწექი, შე ბო/ზო?
ქალი ამგვარ საქციელს ლევანისგან არ მოელოდა და უკვე კარგად შეშინებულმა კივილი ატეხა:
-შემეშვი. შენთან ნორმალური საუბარი არ შეიძლება. ვერ უყურებ? ადამიანის სახე დაკარგე.
-კიდევ მე დავკარგე ადამიანის სახე? რა დაგაკელი?-მკლავზე წაავლო ხელი და მისკენ მიითრია.
-ლევან, ხელი გამიშვი!
-რა დაგაკელი-მეთქი?- ტანსაცმლის შემოხევა დაუწყო სოფის.
ქალი ჭკუიდან გადასულ მამაკაცს ვეღარაფერს აგებინებდა, თუმცა ყველანაირად ცდილობდა, რომ წინააღმდეგობა გაეწია:
-რას აკეთებ? დაფიქრდი!
-შენ დაფიქრდი, როცა იმ ნაგავს აძლევდი? ჰა? დაფიქრდი?
-რას აპირებ?
-ვერ ხვდები, არა?-თავადაც დაიწყო სამოსისგან გათავისუფლება.
-არ გაბედო!
-რა დამიშლის?
-გეხვეწები, გამიშვი და ხვალ დავილაპარაკოთ. ახლა იმას ნუ ჩაიდენ, რასაც ხვალ-ზეგ ინანებ.
-არ ვინანებ. შენნაირი კახპები ასეთ მოქცევას იმსახურებენ,-მაგიდაზე ძალდატანებით გადახარა, პირი ყურებთან მიუტანა და მკერდი მტკივნეულად დაუსრისა:-გულის წასვლამდე უნდა გიხმარო, მოემზადე.
სოფი გაველურებული ლევანის ხელში მომწყვდეულ ნანადირევს ჰგავდა, რომელიც სიკვდილის ბოლო წუთებს ითვლიდა და ტირილი აუვარდა:
-ძალიან გთხოვ, ეს არ გააკეთო. არ იძალადო და თავი არ შემაზიზღო. შენ ჩემს თვალში სხვა ადამიანი იყავი აქამდე.
მამაკაცი ისევ მტკივნეულად უსრესდა მკერდს და ქალს აწამებდა.
-მტკივა, ლევან, როგორ არ გესმის?
-ყ/ლეზე მკ/იდია შენ რა გტკივა და რა -არა. მე უფრო უარესად მეტკინა, როდესაც ჩემმა საცოლემ მიღალატა და უკანასკნელი მეძავივით სხვას თავს აჟიმინებდა. რა გააკეთეთ ასეთი, რაც ჩვენ ორს არ გაგვიკეთებია,- ძლიერი ბიძგებით შეიჭრა ქალის სხეულში.
-მორჩი! გეყოფა!-სიმწრის ცრემლები სცვიოდა სოფის.
-იქნებ ასე გისწორებდა,-მაგიდაზე მიაგდო და პოზა შეაცვლევინა ქალს.
სოფის უკვე ხმა დაეკარგა, ხავილით ამოსთქვამდა:
-მტკივა. აღარ გინდა!
მამაკაცი კიდევ უფრო ხელდებოდა და შეურაცხადივით დაათრევდა ადგილიდან ადგილზე, რომ კიდევ მეტი ტკივილი მიეყენებინა. შეურაცხმყოფელი სიტყვების კორიანტელი ჭერს თავს ხდიდა. ქალს ძალა ეცლებოდა და ბოლოს ხმის ამოღების თავიც აღარ ჰქონდა, მთლიანად დანებდა. როდესაც ლევანმა ორგა/ზმს მიაღწია, სოფის სიძულვილით შეხედა და ნივთივით მოისროლა. ქალი ცოცხალ-მკვდარივით დაეცა იატაკზე და ერთადერთი რაც მოახერხა, თვალებზე ხელი აეფარა, რომ ლევან მდივანი აღარ დაენახა.
-აეთრიე და გადი გარეთ, თორემ შემომაკვდები!- ჩახლეჩილი ხმით უთხრა, ისე, რომ ზედაც აღარ შეუხედავს.
დამცირებული, შეურაცხყოფილი, ნაცემი, გაუპატიურებული და სულში ჩაფურთხებული სოფი ძლივს-ძლივობით წამოდგა ფეხზე და უსიტყვოდ გავიდა. ლევანმა კარი მოიჯახუნა და იატაკზე დაჯდა. ჯერ კიდევ ვერ დაცლილიყო იმ ბრაზისგან, რასაც სოფის მიმართ გრძნობდა და ვერაფრით ეგუებოდა იმ ფაქტს, რომ ქალი, რომელსაც თავის საცოლე ერქვა, სხვასთან წასვლას აპირებდა. იმ ღამეს, რამდენჯერაც სანდრო ლიჩელი გაახსენდებოდა, იმდენჯერვე ხანძარი ეკიდებოდა და მისი წამებით სიკვდილზე ფიქრი იპყრობდა. შურისძიების წყურვილით აღვსილმა დიდხანს იფიქრა, ყველა დეტალი გათვალა და საჭირო კონტაქტებზეც გავიდა, რომ მისთვის ჭკუა ესწავლებინა.
აკანკალებულმა სოფიმ მისაღებ ოთახში დაკეცილ პლედს წამოავლო ხელი, სხეულზე შემოიხვია და საცოდავად მოიკუნტა დივანზე. მთელი სხეული სტკიოდა, პირველ რიგში კი სული, რომელიც შინაგანი ბრაზისგან და ამბოხისგან იმდენად ეფლითებოდა, მზად იყო, იმ უსუსურ მდგომარეობამდე მისულს კაციც კი მოეკლა.

***
ადრიანი დილა იყო, როდესაც ლევან მდივანი კაბინეტიდან გამოვიდა. სოფი მის გამოჩენაზე არც კი შეირხა, გაქვავებული იწვა და წინა ღამეს დაჯიჯგნული სხეული და სული კვლავ ეწვოდა.
-ოთახში შემოდი!-მკაცრად გაისმა ლევანის ხმა.
ქალს მისი სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.
-მანდედან აეთრიე და ოთახში შემოენ/ძრიე, სალაპარაკო მაქვს.
-დარჩა რამე?-ამოილუღლუღა ქალმა.
-რა?-ხმას აუწია მამაკაცმა.
-დარჩა რამე, რაც არ გითქვამს და არ გიკადრებია?
-ზედმეტ ლაპარაკს მორჩი და აქ მოდი-მეთქი.
-ახლა რას მიპირებ? ნაჯახით უნდა დამჩეხო, დიდ შავ პარკებში ჩამტენო და რომელიღაც წიფელის, ან მუხის ძირში დამმარხო?
-არა, ეგ შენთვის ძალიან დიდი შვება იქნება.
ქალი წამოდგა, პლედი მჭიდროდ შემოიხვია და აწეწილ თმაზე ხელი გადაისვა. შემდეგ ყელს მომდგარი ბოღმა ნერწვით გადააგორა და კაბინეტში შეჰყვა. არსად არ დამჯდარა, თვალი მოარიდა, არ უნდოდა, რომ შეეხედა, ვერ შეძლებდა, მთელი არსებით სძულდა. მამაკაცი მაგიდის კიდეზე ჩამოჯდა, დამძიმებულმა ღრმად ამოიქშინა, მის წინ მდგომ სოფის შეხედა და წინა ღამეს ღრიალის შედეგად წასული ხმით დაიწყო:
-გუშინ უნდა მომეკალი. ამის ღირსი იყავი, მაგრამ ჩემი დანაშაული ის არის, რომ შემიყვარდი და ამას ვერაფერს ვუხერხებ. რომ მცოდნოდა როგორი გამყიდველი სულის პატრონი იყავი, ალბათ არ დავიჭერდი შენთან ურთიერთობას, ან არ ვიცი, შეიძლება იმიტომაც დავიჭირე, რომ ჩემთვის რთულად ამოსაცნობი აღმოჩნდი და კაზინოში შესული მოთამაშესავით შემიყოლიე. შენც კარგად იცი, რომ ძალიან დააშავე და თუ ჩემგან წასვლას დააპირებ, წადი, მაგრამ ახლავე გაფრთხილებ, რომ როგორი მონდომებითაც შენს ფეხზე დასაყენებლად და პიანისტად ჩამოსაყალიბებლად ვიზრუნე, ასევე თავგამეტებით ვიზრუნებ შენს დაცემა-განადგურებაზე. იმის ილუზია არ გქონდეს, რომ იმ ყ/ლესთან წახვალ და ყველაფერს იმ ადგილიდან გააგრძელებ, სადაც გაჩერდი. ბოლომდე დაგცემ ჯერ შენი სახელის შებღალვით და ამ სურათების პრესა-ტელევიზიაში გამოფენით, მერე პირადი ცხოვრების ნგრევით.
-წყევლად მექეცი,-წარბები შეკრა სოფიმ და შეწუხებულმა თავი გააქნია.
-ჯერ სად ხარ? გუშინ ჟურნალი წაგაკითხე, დღეიდან ფილმის გადაღებაზე მუშაობა იწყება.
-რატომ არ ვიცოდი, რომ ასეთი იყავი? თურმე რამდენი სახე გქონია,- ცრემლიანი თვალებით ახედა ქალმა და მორეული შიშისგან და ბრაზისგან მთელი სხეული აუკანკალდა.
-თავზე დაჯ/მას არავის ვპატიობ და პლუს ამას ბავშვობიდან არ მიყვარს, როდესაც ჩემს ნივთებს და საკუთრებას ეხებიან.
-მე შენი ნივთი და საკუთრება არ ვარ!-ხმას აუწია სოფიმ.
-გადაწყვიტე, ან ჩემგან მიდიხარ და ხელში გრჩება განადგურებული პირადი ცხოვრება და კარიერა, ან ჩემთან რჩები და ყველაფერი ისევ ისე გაგრძელდება, როგორც ადრე იყო.
-რომც დავრჩე, ისე არაფერი გაგრძელდება, როგორც იყო, რადგან ის პატივისცემაც დაკარგე ჩემგან, რაც აქამდე შენს მიმართ მქონდა.
-შენ რომ ჩემს მიმართ პატივისცემა გქონოდა, სხვას არ დაუწყებდი ფეხების მაღლა აშვერას,- სახე შეეცვალა ლევანს და წინა ღამის სიშლეგე ერეოდა.
-ის სხვა არ არის. სამწუხაროდ სხვა შენ უფრო ხარ. სანდრო კი მთელი გულით მიყვარს და ზუსტად ვიცი, ამ გრძნობას ვერაფერს მოვუხერხებ.
მამაკაცი თმაში სწვდა და სახეში მრისხანედ მიაჩერდა:
-მაშინაც კი, როცა გეტყვი, რომ შენი სანდრო გვერდით არ გეყოლება?
-რას აპირებ?-გულის რევით შეხედა სოფიმ.
-ეგ მე ვიცი, მაგრამ თუ შენი სანდრო მართლა ძალიან გიყვარს და გინდა, არაფერი დაუშავდეს, მაშინ იცი როგორც უნდა მოიქცე.
-ხელი გამიშვი, -ტკივილისგან სახე დამანჭა სოფიმ და მდუღარე ცრემლებმა ღაწვები ერთიანად დაუსველა.
-მართლა ასე ძალიან გიყვარს, რომ მისი გულისთვის ცრემლებად იღვრები?
-საბედნიეროდ არიან ადამიანები, რომლებსაც ნამდვილი სიყვარული შეუძლიათ და მეც მასწავლიან როგორ უნდა მიყვარდნენ ისინი.
-და ჩემს სიყვარულს რა დაუწუნე?
-შენი სიყვარული ჩემთვის ბირთვულ იარაღად იქცა. მას არაფერი აქვს საერთო იმ ადამიანების სიყვარულთან, რომლებსაც ჩემთვის ცუდი არ ემეტებათ.
-არა, საყვარელო. მე შენთვის ყოველივე კარგი მინდა. უბრალოდ შენ ვერ ამჩნევ ამას.
-ჰო, ალბათ ბრმა ვარ.
-არ გინდა ცინიზმი. სჯობს, ჩემი სიტყვების ირწმუნო და კარგად გაიაზრო, რასაც გეუბნები.
-რას ითხოვ ჩემგან?
-დროულად გადაწყვიტე ჩემთან რჩები, თუ იმ სირ/თან.
ქალმა თვალები დახუჭა და წამებში კადრებად გაურბინა სანდროს ბედნიერმა სახემ, რომელიც გაბრწყინებული თვალებით შესცქეროდა და წამებს ითვლიდა, რომ სოფი მიახლოვებოდა. ქალი ჭოჭმანობდა, იცოდა, რომ როგორც კი ხელს მოკიდებდა და მასთან გვერდზე დადგომას დააპირებდა, წამსვე მტრედებით სავსე და მშვიდ კამკამა ცას შავი ღრუბელი გადაუვლიდა და წარღვნისმაგვარი ამბავი დაიწყებოდა. მაინც გაბედა, საყვარელი ადამიანისკენ ფეხი გადადგა და წამსვე ჩამობნელდა, საშინელი ამინდი ატყდა და ცაზე გრუხუნი გაისმა. წამოსულმა წვიმის თქეშმა სანდროს მიწა გამოაცალა და უზარმაზარ, ყბადაღებულ უფსკრულში ჩაიტანა. სოფიმ არაადამიანური ხმით ამოიკივლა და შეძრწუნებულმა თავში წაიშინა ხელები. დაუფიქრებელ საქციელს დააბრალა საყვარელი ადამიანის გაწირვა და ათასჯერ გაწამებული სული კიდევ ერთხელ დაუნაწევრდა.
წარმოსახვებით გატანჯულმა ქალმა თვალი გაახილა და ძლივს ამოთქვა:
-ეს რა კარმა მქონია. გამოდის, რომ მათთან გვერდში ყოფნით ჩემთვისვე საყვარელ ადამიანებს ზიანს ვაყენებ და უბედურების მეტი არაფერი მომაქვს.
-შენი უაზრო სიტყვების რახა-რუხის მოსმენის თავი არ მაქვს. რჩები ჩემთან, თუ არა?-კბილებში სცრიდა მამაკაცი.
-შენთან ვრჩები!-მკაფიოდ წარმოთქვა და უმალ მოვარდნილმა ცრემლების ახალმა ტალღამ წალეკა.
-ჭკვიანური გადაწყვეტილებაა, ძვირფასო,-ხელი გაუშვა ქალს და ისევ მაგიდის კიდეზე ჩამოჯდა,-ის დროა, ზლუქუნი შეწყვიტო და შენს სიყვარულს საბოლოოდ გამოეთხოვო. დაურეკავ, დღესვე შეხვდები, ყველაფერს მოაგვარებ და იმ წუთიდანვე ჩემს სახლში გადმოხვალ საცხოვრებლად.
-ჯერ სახლში უნდა წავიდე, ტანსაცმელი უნდა ჩავიცვა და ადამიანის სახე უნდა დავიბრუნო,-ეს თქვა და ლევანის ფეხებთან მუხლები მოეკვეთა.
შეცბუნებული მამაკაცი მაშინვე ეცა, ხელში აიყვანა და მისაღებ ოთახში დივანზე დააწვინა:
-სოფი,-დასუსტებულ ქალს ლოყებზე დაუწყო თითების ტყაპუნი.
ლევანის სახლის ბუნდოვანი გამოსახულებები და შეშფოთებული მამაკაცის ხმა მეტისმეტად გამაღიზიანებლად იჭრებოდნენ გონსმოსულის გონებაში და თავს ძალა დაატანა, რომ იქაურობას დროებით მაინც გასცილებოდა:
-აქედან წამიყვანე, თორემ მოვკვდები.
-წაგიყვან,- მაშინვე დაეთანხმა ლევანი. რაც ხელში მოხვდა, ოთახიდან ჩამოუტანა და ჩაცმაში დახმარება დაუწყო, მაგრამ სოფიმ ხელი აუკრა. გაჭირვებით გადაიცვა ტანსაცმელი და მანქანამდე მილასლასდა. ლევანმა აქაც სცადა, ხელი შეეშველებინა, მაგრამ ქალმა ისეთი სახით შეხედა, უმალ ხელი გაუშვა და ზედმეტი მოქმედებებით აღარ გაუღიზიანებია.

------
გამომდინარე იქიდან, რომ მინდოდა, ერთ თავში ჩამეტია და დამესრულებინა ნაწარმოები, შინაარსმა აღარ გამიშვა და იძულებული ვარ, ისევ გავყო და ეს თავი ბოლოს წინა თავად შემოგთავაზოთ.