ქეთი დგას და ამ ყველაფერს ისმენს უცებ მობილური და ჩანთა უვარდება ხელიდან და სანდრო ტრიალდება
*სანდროსთან*
ხმა მესმის და ვტრიალდები ეს ხომ ქეთია ქვევით რომ დავინახე იოანესთან, როგორ ვერ შევნიშნე მისი ამოსვლა სპეციალურად ამოვედი აქ. ჯანდაბა ყველაფერი გაიგო დარწმუნებული ვარ
-უკაცრავად-მეუბნება და იხრება მე კი ვდგები და ვითომ შემთხვევით მის ტელეფონს ფეხს ვკრავ ზევიდან ვარდება და იფშვნება
-უკაცრავად-ვეუბნები
-უკაცრავად?-მეუბნება ნელ-ნელა კი ბრაზდება
-ბოდიში ფულს მოგცემთ რომ ახალი იყიდოთ-ვეუბნები და საფულეს ვუღებ ის კი ხელიდან მგლეჯს და ძირს ახეთქებს
-თავი ვინ გგონია?-მორჩა ვიცი რომ თავის მოჩვენებას აღარ აპირებს რომ ვითომ ვერაფერი გაიგო-თავის მოკატუნებას არ ვაპირებ ყველაფერი გავიგე ანას ასე როგორ მოექეცი შე არაკაცო-მეუბნება და ხელს წევს რომ დამარტყას მაგრამ ვაჩერებ
-როგორ ბედავ თავხედო-ვცდილობ თავი შევიკავო და არ ვუყვირო იოანე რომ არ ამოვარდეს
-წუთი-წუთზე გამოვა ანაც და შენს ნამდვილ სახეს ვანახებ
-ეჭვი მეპარება-ვეუბნები და ერთ ბიჭს ვანიშმებ რომ კარები გარედან ჩაკეტოს
-თქვენ თქვენ...-სიტყვებს ვერუყრის თავს
-ჰო ჩვენ ყველაფერი დავგეგმეთ დღევანდელ ღამემდე თითოეული ნაბიჯი, ის ღამეც კი დადგმული სპექტაკლი იყო ის ბიჭი კი-ვჩერდები შემდეგ უკან ვანიშნებ-ის მთვრალი ბიჭი ეს იყო გაიცანი გეგი-უკან ტრიალდება და მას ხელს უქნევს
-ბრავო-ტაშს გვიკრავს ქეთი-კარგი სპექტაკლი იყო მაგრამ აქ და ახლავე დასრულდება-საპირფარეშოსკენ მიდის მაგრამ ვაჩერებ-ხელი გამიშვი-მეუბნება და ჩემს მოშორებას ცდილობს მეც ვუშვებ
-იოანე-ჩაილაპარა შემდეგ კი კიბეებისკენ წავიდა
-არაა-დავიყვირე და მისკენ გავიქეცი დამინახა რომ მივზდევდი ფეხს აუჩქარა, სიჩქარისას გადაუტრიალდა და ვხედავ როგორ მიგორავს კიბეებზე თავზე ხელს ვიკიდებ-ამის დედაც-ვამბობ და გეგის ვანიშნებ კარი გააღოს ჩემს ადგილს ვუბრუნდები და ნელ-ნელა ვდგები რომ ანამ შემამჩნიოს,ქვევით უკვე ქაოსია ანა გვიახლოვდება და ქვევით იხედება მეც მასთან მივდივარ ძირს ეცემა და ყვირის
-ქეთიიიი
-ანაა დამშვიდდი-ვეუბნები და ვეხუტები
-ქეთიი ის ქეთიაა ქეთიაა-იმეორებს უაზროდ და დგება მეც არ ვუშლი ხელს და ქვევით ვუშვებ სწრაფად ჩადის ამდროს ლევანი მირეკავს
-რა ხდება სანდრო?
-პრობლემა გვაქვს ქეთიმ მოისმინა ყველაფერი და როცა გარბოდა კიბეებზე დაგორდა
-კარგი ნამუშევარია-მეუბნება ლევანი
-კარგი ნამუშევარი? ეს რას ნიშნავს მე იმისთვის არ დაგთანხმებივარ ამ ყველაფერს რომ ვინმე დაშავებულიყო და შენც კარგად იცი რატომაც დაგთანხმდი სხვა გზაც არ მქონდა
-სხვა გზა ყოველთვის არის შენი საქმე გააკეთე-მიმეორებს მშვიდად მე კი ამაზე ნერვები მეშლება
-წადი შენი-ვეუბნები და ტელეფონს ვუთიშავ
*ანასტასიასთან*
-იოანეე ქეთიი-ვყვირი და ისიც იქ არის
-გაიწიეთ-ამბობს იო და ხელში იყვანს-შენ აქ რაგინდა?-მეკითხება
-ამის დრო არაა ახლა მერე აგიხსნი-ვეუბნები და მანქანისკენ მივდივართ ამდროს სანდროც ჩემთან ჩნდება
-მე წაგიყვანთ ამბობს და საჭესთან ჯდება იოანეს უკანა კარს ვუღებ და ქეთის თავი ფეხზე უდევს მე კი წინ ვჯდები
-ამის დედაც ეს როგორ მოხდა?-კითხულობს იოანე
-მე, მე არვიცი საპირფარეშოდან რომ გამოვედი უკვე ქაოსი იყო-ვეუბნები და თან ვტირივარ შემდეგ სანდროს ვუბრუნდები-სწარაფად იარე მალეე გთხოვ
-ყველაფერი კარგად იქნება-მეუბნება და ხელს ხელზე მადებს შემდეგ იოანესკენ ისვრის მზერას-დავინახე ჩქარობდაა და ფეხი გადაუტრიალდა კიბის წინ გვქონდა დაჯავშნილი მაგიდა ჩვენ-ამასობაში საავადნყოფოშიც მივედით...
ქეთი საოპერაციოში შეიყვანეს უცებ გამახსენდა რომ ნიკა და ირაკლიმ არაფერი იცოდნენ
-ჯანდაბა ნიკა გაგიჟდება-ვამბობ და უფრო ვუმატებ ტირილს
-გთხოვ ანა-მეუბნება სანდრო
-რას მთხოვ სანდრო რას პატარაობიდან ვიცნობ ქეთის ერთად გავიზარდეთ მას რომ რამე მოუვიდეს არვიცი რა მეშველება-ვამბობ და და კედელთან ვიკეცები სანდრო წინ მუხლზე დგება ჩემს ხელებს მის ხელებში ათავსებს და მაგრად მიჭერს
-გპირდები რომ არაფერი მოუვა-მეუბნება და შუბლზე მკოცნის შემდეგ იოანეს ვეძებ ის სკამზე ზის და ერთ ადგილს მიშტერებია ვდგები და მასთან მივდივარ
-იო-ვეუბნები და ცრემლებს ვერ ვიკავებ
-მხოლოდ რამდენიმე წუთის წინ ბედნიერები ვიყავით და ახლა მე აქ ვზივარ ქეთა კი სიკვდილს ებრძვის-ამბობს და ცრემლი მოსდის
-იტირე მოგეშვება-ვუთხარი და ჩავეხუტე
-ნიკას დაურეკე?-მეკითხება
-არ შემიძლია ამას ვერ ვეტყვი
-მაგრამ ვერც დაუმალავ
-დავრეკავ-ვდგები და ტელეფონს ვიღებ ისიც მპასუხობს
-გისმენ ანა-ვტირი-ანაა რამოხდა რაგატირებს
-ნიკა
-ნუ მაგიჟებ გოგო მითხარი
-არშემიძლია-ვჩურჩულებ და ტელეფონს დაბლა ვწევ ამდროს სანდრო მართმევს და მეუბნება მევეტყვიო მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევ
-ქეთი საოპერაციოშია მისამართს მოგწერთ და რაც შეიძლება მალე მოდით-ეუბნება და უთიშავს
*10წუთის შემდეგ*
-ანაა-მესმის ირაკლის ხმა
-ქეთი ქეთი სადააა?-კითხულობს ნიკა და მასთან მივდივარ
-ჯერ არაფერი ვიცით ნახევარი საათია მხოლოდ რაც საოპერაციოშია ექიმებიც არ გამოსულან
-არა ეს როგორ მოხდააა, ქეთის რამე რომ დამეართოს ამ საავადმყოფოს თავზე დავამხომ ყველას-ყვირის
-გთხოვ დამშვიდდი ნიკა-ვეუბნები და ვეხუტები ისიც ძირს ეცემა და მეც მივყვები-გთხოვ-ვეუბნები მუდარით
-ანა ნუ მთხოვ არ შემიძლია მის მეტი შემომრჩა ვინმე?-ამბობს და ტირილს იწყებს არასდროს მინახავს ნიკა ასეთი
-ვიცი ნიკაა ახლა მხოლოდ მოთმინებაა საჭირო
*1 საათის შემდეგ*
საოპერაციოს კარიც იღება
-ქეთი ვოტსონის ახლობლები თქვენ ხართ?-გვეკითხება ექიმი ნიკა დგება და წინ მიდის
-ძმა ვარ როგორაა ქეთი?
-ბევრი სისხლი დაკარგა დროულად რომ მოგეყვანათ ასს არ მოხდებოდა ამის გამო ოპერაციისას გული გაუჩერდა მაგრამ შევძელით და ავამუშავეთ ახლა რეანიმაციაში მისთვის შემდეგი 24საათი გადამწყვეტია-ამბობს და გადის
-ამის დედაც-მუშტს ურტყამს იოანე შემდეგ ნიკა კითხულობს
-რა მოხდა სად იყავით ყველა ერთად ან ეს ვინაა-სანდროზე ანიშნებს, მეც ყველაფერი მოვუყევი იქ რაც მოხდა რატომ ვიყავით და იოანეს უბრუნდება
-თქვენი ერთად ყოფნა მიხარია ძმაო მაგრამ გირჩევნია ილოცო რომ არაფერი დაემართოს- და მისკენ მიდის
-ნიკაა-აჩერებს ირაკლი
-იოანე რა შუაშია ბიჭო რაც მოხდა ამ ყველაფერში, მასზე ნუიყრი ჯავრს-უთხრა ირაკლიმ
საშინელი 24 საათი დრო არა და არ გადიოდა იწელებოდა წუთები წამები  საშინლად. ნიკასაც ვერ ვამშვიდებდით იოანეც პიკზე იყო, სანდრო სულ გვერდში მედგა და არ მშორდებოდა ის რომ არა არ ვიცი ალბათ მეც გავგიჟდებოდი.
*24 საათის შემდეგ*
-ქეთი ვოტსონის ძმა ხომ?-მიმართავს ნიკას
-დიახ ქეთი როგორაა?-ექიმი ცოტახანს ჩერდება
-ამის დედაც თქვიით მალეე-მივარდა იო
-სამწუხაროდ მის ვოტსონი გონს არ მოვიდა მისი გული მუშაობს ცოცხალია მაგრამ ვერიღვიძებს
-ეს რასნიშნავს-ვეკითხები
-ეს ნიშნავს რომ ის კომაშია და არ ვიცით რამდენ ხანს იქნება, ვწუხვარ-ამბობს და უკან ბრუნდება,იოანე კი მუხლებზე ეცემა
-იო-მივდივარ მასთან ის კი მიშორებს დგება და საავადმყოფოდან გადის
-მე გავყვები-ამბობს სანდრო მეც თავს ვიქნევ
*სანდროსთან*
იოანეს უკან გავყევი მანქანაში ჩაჯდა მაგრამ ვერ მივუსწარი, ჩემს მანქანაში ჩავჯექი და უკან გავყევი ის კი საკმაოდ ჩქარა მიდიოდა და მალევე დავკარგე, ტელეფონსაც არ პასუხობდა ამიტომ ტბაზე წავედი სადაც მაშინ ანა ვნახე...  ვცდილობდი გამეაზრებინა რა ხდებოდა ჩემს თავს.... ვფიქრობდი ყველაფერზე ანაზე ქეთიზე მათ ძმებზე იოანეზეც ბოლოს კი ლევანიზე...ის რომ არა ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა არ მინდოდა ასე გამოსულიყო ქეთის რომ რამე დაემართოს საკუთარ თავს არასდროს ვაპატიებ...-ფიქრებიდან ტელეფონის ზარს გამოვყავარ ვიხედები და ლევანი
-რა გიდნა-ვეკითხები
-მოკვდა?
-კომაშია და იმედია არაფერი დაემართება
-ილოცე რომ მოკვდეს
-შენ მგონი მაგრად გაკლია-ვდილობ უწმაწური სიტყვები არ ამოვუშვა პირიდან
-შენს საქმეს მიხედე რაც გევალება ის გააკეთე. კომიდან არ უნდა გამოვიდეს თორემ ჩვენი საქმე წასულია
-ჩვენი არა შენი ლევან
-ასე ფიქრობ?
-კი-ვეუბნები მოჭრით
-შენს საქმეს მიხედე-მიმეორებს ისევ
-თუ არადა?
-თუ არადა შენი და იგივე ბედს გაიზიარებს რაც ქეთის, ანას, ნიკას, ირაკლის და შენმა მშობლებმა
-იმედია ჯოჯოხეთში დაიწვები იმის გამო რაც გაგვიკეთე ყველას
-ჯერ თქვენ დაიწვებით
-როგორმე შენი ბინძური ხელიდან ვიხსნი ნინას გეფიცები პასუხს აგებ ყველაფრისთვის-ვუყვირი ტელეფონში
-ნახევარი წელია მაგას მპირდები მაგრამ ჯერ კიდევ მე მყავს-ამბობს და იცინის
-წადი შენი-ვეუბნები და ტელელეფონს  ვუთიშავ. ვდგები და უკან მივდივარ საავადმყოფოში
-იოანეს ვერ დავეწიე ტელეფონსაც არ პასუცობს-ვეუბნები და ანას გვერდით ვჯდები ის კი თავს მხარზე მადებს-ნუ ტირი გთხოვ-ვეუბნები და ცრემლებს ვწმენდ...არვიცი ასე რატომ მადარდებს იტირებს თუ არა...თავს ძალიან უცნაურად ვგრძნობ.არა საერთოდ არ ვივი რას ვგრძნობ ნუთუ ანას მიმართ მართლა მიჩნდება გრძნობები...არა ეს არუნდა მოხდეს არმინდა კიდევ ერთი სუსტი წერტილი მყავდეს და ლევანიმ გამიგოს. ის ნაბი*ვარი მაგითაც ისარგებლებს, რომ გაიგოს რომ მათ ყველაფერი ვუთხარი ნინას მომიკლავს...
ვდგები, ანას ვეუბნები რომ სუფთა ჰაერზე გავალ და გარეთ გავდივარ...
გადის დღეები კვირები. ყოველ დღეს მათთან ვატარებ და ვუყურებ როგორ იტანჯებიან გული მეწვება ასეთებს რომ ვხედავ, ვერაფერს ვაკეთებ.ახლახანს გავიცანი მაგრამ თითქოს დიდი ხანია ვიცნობ.ანასთან რაც უფრო მეტ დროს ვატარებ თითქოსდა ჩემში რაღაც იცვლება. მის მიმართ გრძნობები მიჩნდება.
*1თვის შემდეგ*
*ანასტასიასთან*
ისევ არაფერია ისევ ისეა, ცოტა მაკლია და ჭკუიდან გადავალ.რას წარმოვიდგენდი თუ საზაფხულო არდადეგების გატარება საავადმყოფოში მოგვიწევდა. იოანე თავის თავს აღარ გავს ნახევრად არც ჭამს დღეში ორ ლუკმას ძლივს ვადებინევთ პირში. ნიკა უარესადააა ირაკლისაც ცოტა უკლიაა რომ მათ დაემსგავსოს მაგრამ ის მაინც დგას ფეხზე და ცოტა მშვიდად ვარ. რაც მთავარია ქეთი ცოცხალია და არ მომკვდარა მხოლოდ ამით ვიმშვიდებ თავს
-ანა-ფიქრებიდან სანდროს ხმა მარკვევს და საჭმელს მაწოდებს,ჭამის თავი ნამდვილად არ მაქვს
-არ მინდა სან
-უკვე დაღამდა დღეს კი არაფერი გიჭამია თუ არ ჭანე ქეთი რომ გონს მოვა მარტო ძვალი დახვდები, ძალა არუნდა დაკარგო-მეუბნება და მეც ვართმევ ორი ლუკმა ძლივს გადამდის ყელში,ამდროს ირაკლი მოდის და სანდროს მხარზე ხელს ადებს
-მადლობა რომ გვერდში გვიდგახარ-ჩერდება-ანას მარტოს რომ არ ტოვებ
-რასამბობ მარტოს როგორ დავტოვებ ასეთ მდგომარეობაში-ეუბნება და ხელს ადებს ირაკლიც თავს უქნევს და ნიკას გვერდით ჯდება
*აგვისტო* ოპერაციდან 2თვე
*სანდროსთან*
კომპანიაც ნახევრად მიატოვეს ირაკლი კვირაში ერთხელ მიდიოდა რომ ლევანის რამე არ მოემოქმედებინა. ნეტა მცოდნოდა ნინა სად ყავდათ რომ გადამერჩინა შემდეგ კი მათთვის ყველაფერი ამეხსნა, ანასთვის მომეყოლა ყველაფერი და მეთქვა რომ ძალიან მიყვარს ჯანდაბა ხო ძალიან მიყვარს. არვიცი ეს როდის მოხდა მაგრამ შემიყვარდა. ესეც დავუშვი
*4აგვისტო*
*ანასტასიასთან*
როგორც ყოველთვის ვზივართ უიმედოდ 2თვეზე მეტი გავიდა. ექიმი ყოველ დღე ერთიდაიგივეს გვეუბნება ლამისაა გავგიჟდეთ მაგრამ რაღა გვიკლია გაგიჟებას. ექიმი ისევ გამოდის წაშლილი სახეებით ვხვდებით ვიცით რომ იგივეს გვეტყვის მაგრამ არა.
-გილოცან ქეთი კომიდან მოვიდა
_________________________________________
და დამ...თქვენი მეხუთე თავის კომენტარები ვნახე, აბა ახლა რას ფიქრობთ? მგონი ისე არაღმოჩნდა ყველაფერი როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა