-აბა, რომელ ფილმს ვუყუროთ?-მეკითხება გაბრიელი სახლში შესვლისთანავე. კარებს ვხურავ და ვეუბნები:
-არ ვიცი, არ მომიფიქრებია... ავარჩიოთ რა რამე-ვეუბნები და მაგიდაზე დადებულ ლეპტოპს ვრთავ, მას კი სურსათით გავსებული პარკები სამზარეულოში შეაქვს.-გაბრიელ, რომანტიკას ვუყუროთ რა!-ვეუბნები და ხმას ვისაწყ*ლებ, რადგან ვიცი რამდენად არ უყვარს ასეთი ფილმები.
-მეგონა დღეს კომედიას ვუყურებდით-მესმის ბოხი ხმა სამზარეულოდან.
-ბოლოჯერ რა...
-წინაც ბოლო იყო-მეუბნება და ხარხარებს.
-ეს მართლა ბოლოა-ვამბობ მტკიცედ და სამზარეულოში გავდივარ.-შენები სად არიან?
-მამა როგორც ყოველთვის, შეხვედრაზეა. თიკა და მარინა ზოოპარკში წავიდნენ.-მეუბნება და თაფლისფერ თვალებს მანათებს.
-ბატი-ბუტი მოვხალო?-ვეკითხები და ქილიდან სიმინდის მარცვლებს ვიღებ მუჭით.
-ფილმი რომ არ აგვირჩევია ჯერ...-მეკითხება და გვერდში მიდგება.
-„იჩქარე შეიყვარო“-ს ვუყუროთ-ლეკვის თვალებით შევყურებ. ჩემს გამომეტყველებაზე ეცინება და საგრძნობლად მიახლოვდება. ჩემს სახეს ხელებში იქცევს და თვალებში დაჟინებით მაშტერდება. მეც ვუყურებ ჩემთვის ყველაზე ლამაზსა და საყვარელ თვალებს და გულში სითბო მეღვრება. შუბლს შუბლზე მადებს, მეც თვალებს ვხუჭავ, გაგიჟებული გულის ცემას ვერაფერს ვუხერხებ, თუმცა ვცდილობ სუნთქვა არ დამავიწყდეს. დუმილს არც ერთი არ ვარღვევთ. ანდა რა უნდა თქვა ასეთ დროს? არც კი მინდა მომენტი გაფუჭება. რამდენიმე წუთი ასე ვდგავართ, მერე რამდენიმე სანტიმეტრით მაშორებს სახეს და ახლა მზერა ტუჩებზე გადააქვს. საკოცნელად იხრება და ისევ თვალებს ვხუჭავ და მოლოდილში ვირინდები. საეჭვოდ გაწელილი კოცნის ლოდინში გაბრიელის ჩაცინების ხმა მესმის და იმ წამსვე თვალებს ვახელ.
-ძალიან სასაცილოა?!-ვეუბნები და შუბლს ვკრავ. ახლა უკვე ახარხარებულს შევყურებ და ქილიდან სიმინდის მარცვლებს მოსახალად ჯამში ვყრი და ზურგს ვაქცევ-მასხარა ხარ!
-გამიბრაზდა ჩემი პრინცესა?-ჩამეხუტა და მხარზე მაკოცა. ჰგონია ახლა ჩახუტებით გამოისყიდის დანაშაულს?
-მასე ნუ მეძახი-შევუბღვირე და მოცილება ვცადე.
-აბა როგორ დაგიძახო?-სიცილით მეუბნება. შემოსასვლელი კარი იღება და თიკას ხმა ისმის:
-შემდეგში მამიკო და გაბრიელიც წავიყვანოთ კარგი მარინა-კარები როგორ გააღეს ხომ დავკეთ?თუ არა?როგორც ჩანს დამავიწყდა.
-გაბრიელ მომშორდი ახლა თიკა და მარინა შემოვლენ-გეუბნები და გათავისუფლებას ვცდილობ.
-მერე რა?-მეუბნება უდარდელად და მილიმეტრითაც არ მშორდება.
-დაგვინახავენ!
-რამე ცუდს ვაკეთებთ?-ვითომ ვერ ხვდება რას ვეუბნები.
-გთხოვ... სირცხვილია...-ჩურჩულით ვეუბნები.
-გაბრიელ დავბრუნდი-უკვე ახლოს ისმის თიკას ხმა. თავს სწრაფად ვითავისუფლებ და სისწრაფეში შემთხვევით ხელს ცხელ ქვაბს ვადებ.
-ჯანდაბა!-ნატკენ ადგილს დავყურებ.
-მაჩვენე! ძალიან გეტკინა?-ჩემს მაჯას დასწვდა და შეშინებული თვალები მომაპყრო.
-არა, უბრალოდ მეწვის-ამოვიკნავლე. ასე როგორ დაიწვი ეკა, რა დაბდურა ხარ! ამ დროს თიკაც ოთახში შემოვიდა.
-ეკა, შენც აქ ხარ?-მითხრა და გახარებული ჩემკენ გამოიქცა-რა დაგემართა?
-არაფერია, თიკუნა, უბრალოდ ხელი დავიწვი.-ვამბობ და თვალს გაბრიელს ვაყოლებ, რომელსაც უკვე სახლის „აფთიაქიდან“ რაღაც მალამო აეღო და დამწვარ მაჯაზე წასმას ცდილობდა.
-ხომ არ გტკენ?-მეკითხება და საქმეს განაგრძობს. თავს უარყოფის ნიშნად ვაქნევ და ახმაურებულ ჯვაბს ვუგდებ ყურს.
-თიკა, გამორთე რა გაზი. როგორც ჩანს ბატი-ბუტი გაკეთდა-ამბობს გაბრიელი.
---- ------- --------------------------
-რომანკიტას ვეღარ ვუყურებთ! რა საწყენია!-მეუბნება ჩურჩულით გაბრიელი და თიკაზე მიმანიშნებს.
-რა ბოროტი ხარ-თავს ვაქნევ ღიმილით.-სამაგიეროდ ანიმაციას ჩავრთავთ.
-კარგი რა... წამო გავისეირნოთ
-თიკა, „პატარა ბოსს“ ვუყუროთ?-პოზიციას არ ვთმობ.
-კიიიიიიიიიიი-სიხარულისგან ხტის. გამარჯვებული სახით ვუყურებ გაბრიელს, ბატი-ბუტი მომაქვს და დივანზე ვკალათდებით სამივე.
-შნ აქ დაჯექი, შენ აქ-გვკარნახობს თიკა და თვითონ შუაში გვისკუპდება. საღამო ისეთი არ გამოვიდა, როგორსაც ვგეგმავდიოთ, თუმც არც ეს არის ცუდი.

--------------------------------------------------------------
ესეც ახალი თავი. ძალიან გთხოვთ შემიფასეთ, როდესაც ვშრომობ და თავს 200 ადამიანი კითხულობს და იქიდან მხოლოდ ერთი აკომენტარებს... ეს ძალიან მოსაწყენია... მოტივაცია მეკარგება და ჩემი მუზაც შორს მიფრინავს. ამიტომ თუ გინდათ, რომ განვაგღძო გთხოვთ დატოვეთ კომენტარი. თუნდაც ერთი სიტყვით, მაგრამ მაინც შემიფასეთ. სიყვარულით ავტორი.