7 საათზე ყველაფერი ისე იყო ,როგორც ადრე. ჩემი საყვარელი დათუნია ისევ მიმზერდა სამუშაო მაგიდიდან. აქ 7-8 საათი ვმეცადინეობ ყოველდღე და გასაკვირი არაა ,რომ მაგიდის ზედ წამოსკუპებული დათუნიას დავუმეგობრდი. დრუნჩა, ჩემმა შეყვარებულმა მაჩუქა დაბადების დღეზე ,როდესაც მალიორკაზე წავედით. მაშინ ვმეგობრობდით და გვეგონა ასე იქნებოდა ბოლომდე. მახსოვს უცბად ლელე ,როგორ შემოტრიალდა და ლოყაზე მაკოცა. გავოცდი დენდარტყმულივით უკან გავხტი. შემდგომ კი მითხრა ბავშვობიდან მიყვარხარო. სასტუმროს ფანჯარასთან ვიდექით ჩემი გული ჩემ ორგანიზმში აღარ ეტეოდა ვგრძნობდი ,როგორ აგზავნიდა სინოატრიული კვანძი ნერვულ იმპულსს მთელ გულში. ის კი იკუმშებოდა. მე შენ მიყვარხარ. ლიფიდან დათუჩა ამოიღო და მაჩუქა.სულ ვფიქრობდი ამხელა დათუნია ლიფში ,როგორ ჩაატიათქო.
დემე ჩვენთან მოვიდა და თავისი მეგობრებიც მოიყვანა თან : ანი,პანდა,შავტუხა და ვაჟა.შუა ფართის დროს მომესმა:
- ჰაჰაჰაჰა უკვე "შვილი" გყავთ და დღემდე არ იცის ვინ ხარ - ხუმრობდა დემე
-ჩუ ბიჭო რა გაღრიალებს. გინდა დამინგრო ცხოვრება??- შეუღრინა ჩემმა სატრფომ, რომლის დედასაც უკვე რძალს ვეძახდი.
ამ სიტყვებმა დამაფიქრა.
ძილისწინ, როდესაც ყველა წავიდა და ლელე ლოგინში მელოდებოდა, ბავშვის ოთახში შევედი. საერთოდ არ მგავდა კარენი მე, უფრო ჩემ ისტორიის მასწავლებელს მივამსგავსებდი ვიდრე ჩემ თავს.ნუთუ კარენი არაა ჩემი შვილი,ნუთუ ლელემ მიღალატა.ყველაფერი თავში დამიტრიალდა და თვალის გუგები შემივიწროვდა. სანამ ავარიაში მოვყვებოდი მე ხომ- მე ხომ თბილისში ხეებით შემორტყმულ სკოლაში ვსწავლობდი ჩემ საუკეთესო მეგობართან ერთად ლულუსთან.ლულუ ბიჭი იყო. ოთახში შევედი, სეიფი გამოვაღე და დავიწყე ძებნა აქ არ არის არც აქ ჯანდაბა სად უნდა წამეღო აი