მათანელი საჭეს მართავდა. მანქანაში სასიამოვნო მელოდია ისმოდა, რომელსაც როგორც შემდგომში გაირკვა „H.E.R.- Focus” ერქვა. მათანელს ფანჯრიდან ჰქონდა ხელი გადაწეული. სიგარეტის ღერს რომანტიკულად იჭერდა ხელში და შიგადაშიგ მის სახეზე თავბრუდამხვევი ღიმილი აისახებოდა ხოლმე.
- სასიამოვნო სიმღერაა, მათა...- ვუთხარი მას ისე, რომ მისი სახის ნაკვთებიდან თვალი არ მომიცილია.
- მიხარია თუ მოგეწონა. ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი სიმღერაა, დეპრესიულო ყვავილო. თუმცა გამიკვირდა. შენ ხომ სულ მძიმე როკს უსმენ... რამშტეინი და მთელი ამბები.- მაცდურად ჩაიღიმა მან.
- ჩვენს ურთიერთობას მძიმე როკი არ შეესაბამება.
- მართალია. სწორედ ამიტომ მომწონს ეს სიმღერა, რადგან ჩვენი ფერი დაჰკრავს.- ღრმა ნაფასი დაარტყა მან.- მიყვარხარ დეპრესიულო ყვავილო.


სანამ დანიშნულ ადგილამდე მივიდოდით ფიქრებმა ძალიან შორს წამიყვანა. გამახსენდა ყველა ის ადამიანი, რომლებიც ჩემს ცხოვრებაში უმალვე შემოიჭრნენ და კვლავ მომენტალურად გაქრნენ... გაქრნენ ისევე როგორც ფერადი ფერები ჩემში ერთ დროს. წარმოსახვაში თვალს ვადევნებ აწ უკვე ყოფილ მეგობრებთან გატარებულ წამებს და სწორედ ამ დროს ტანში ავისმომასწავებლად მცრის. ზოგჯერ როგორ მინდა ფიქრი შევწყვიტო.... ეს ყველაფერი უბრალოდ მფიტავს.
- შეგცივდა, ევა? ახლავე ავწევ ფანჯარას...- თქვა მათანელმა და შემომხედა, თუმცა ჩემი სახის დანახვისთანავე ადგილზევე გაქვავდა. მე ხომ ვტიროდი. მას კი აქამდე არ ჰქონდა ნანახი ჩემი ცრემლები. მათანელმა მანქანა გადააყენა. ღვედი შეიხსნა და შიგ თვალებში ღრმად ჩამხედა. თითქოს დახმარების ხელსაც მიწოდებდა.- შენ რა ტირიხარ?- შიშით წარმოთქვა მან.- რამე არასწორად გავაკეთე, პატარავ? რამე მოხდა?!
- არა... შენ არაფერ შუაში არ ხარ, მათა...
- აბა ეს რას ნიშნავს, ევა... მითხარი გამაგებინე. ვერ ვუძლებ შენს ცრემლებს.
- უბრალოდ....
- რა უბრალოდ, ევა.
- მეშინია.
- გეშინია? რისი?
- იმის რომ ერთ დღეს შენც გაქრები ჩემი ცხოვრებიდან. განა შეიძლება ნებისმიერ წელიწადს ყოველთვის გაზაფხული იყოს? მეშინია გაზაფხულთან ერთად არ გამიფრინდე.- ვთქვი მძიმედ, ხოლო მათანელი თავისი თლილი ხელებით ცდილობდა ჩემი ცრემლები შეეშრო.
- თითოეული ადამიანი ქმნის ნებისმიერ წელიწადის დროს. გაზაფხული ჩვენი ურთიერთობის ფერია. იგი არასოდეს არ გაქრება. გპირდები.
- ამ ცხოვრებაში ყველაფერი წარმავალი მგონია. სწორედ ეს მაშინებს, მათა.
- ოდესმე პირობა დამირღვევია შენთვის?
- არა....
- ხოდა არც ახლა არ იქნება გამონაკლისი. დამერწმუნე გოგოების ნაკლებობა არასოდეს არ მქონია. იმ ბიჭების კატეგორიაში არ შევდივარ, რომლებსაც ქალი მხოლოდ თავისი პირადი მიზნების მისაღწევად სურთ. ახლა კი მოიწმინდე ცრემლები, გთხოვ. ვიცი დეპრესიული ხარ, მაგრამ მთლად ასეთი დეპრესიულობაც მიუღებელია, როცა შენ ჩემთან ხარ!- თქვა მან და ნაძალადევად გაიღიმა.
- ხო... ალბათ მართალი ხარ.

მათანელის სახლი იმაზე აღმაშფოთებლად გამოიყურებოდა ვიდრე ეს მეგონა. ზოგადად მასზე ადამიანი ვერ იტყოდა თუ შეძლებული ოჯახის შვილი იყო.
- დედა, მამა... ეს ევაა?- ჩემი თავი გააცნო მათანელმა თავის მშობლებს.- ევა ეს დედაჩემი-ანაბელია, ხოლო ეს ჯელტმენი- ნოდო.
- სასიამოვნოა შენი გაცნობა, შვილო.- მითხრა ანაბელმა თბილი ტონით. ეს ქალი უკვე ძალიან მომწონდა.
- მათანელს თქვენზე ძალიან ბევრი აქვს მოყოლილი. ახლა კარგად ვხვდები ასე, რატომ აფასებს იგი მშობლებს.- მეც გავუღიმე მას.
საღამო სასიამოვნოდ წარიმართა. ნოდო შიგადაშიგ ჩაგვერეოდა ხოლმე საუბარში. ეტყობოდა, რომ დიდად განცვიფრებული ჩემით არ იყო, თუმცა ქალბატონი ანაბელი ჩემთან ადვილად შემოვიდა კომუნიკაციაში... მეტიც, სულ მცირე ხნის შემდგომ მათანელის ბავშვობის სასაცილო მომენტებიც გამიზიარა.
- შენ არ იცი როგორი მშიშარა იყო ხოლმე, მათანელი. განა ყოველთვის ასეთი დინჯი ბიჭი იყო?- გაიცინა ანაბელმა.
- დედა შეწყვიტე, სირცხვილია.- სახეაწითლებულმა ძლივას აღმოთქვა მათანელმა, რომელსაც ალბათ ერთი სული ჰქონდა როდის გააღწევდა ამ ოთახიდან თავს.
- რა არის სირცხვილი, მათანელ? შენს შეყვარებულთან რა გაქვს დასამალი? თუ მხოლოდ დადებით მხარეებზე გსურს ყურადღების გადატანა?- კვლავ ჩაიცინა მას.
- ევა მინუსებიანად მიცნობს.
- მაშინ არც არაფერი ყოფილა დასამალი. ერთ დღეს მათანელს პარკში ვასეირნებდი. ბავშვობაში ყოველთვის მოსწონდა ჩემი ტოლა ქალები და თვალს ეშმაკურადაც აპარებდა ხოლმე. ნეტავ შეგახედა როგორი სახე ჰქონდა ამ დროს. ერთხელ ერთ ქერათმიან ქალთან მივიდა და სიყვარული აუხსნა. ქალს, რომელსაც ალბათ მუხლამდე ძლივს სწვდებოდა.
- დედააა....- ჩაიბუზღუნა მათანელმა.- ცოტა არ იყოს მარცხვენ.
- კარგი, კარგი... ევა, აბა რას გვეტყვი შენზე? რას საქმიანობ და რა გეგმები გაქვს?
- როგორც მოგეხსენებათ პირველი კურსის სტუდენტი ვარ. კერძოდ იურიდიულის სფეროში. მესამე კურსიდან ვფიქრობ, რომ სისხლის სამართალსაც ავირჩევ და რაც შეეხება მომავალში მინდა იურიდიული ფსიქოლოგი გამოვიდე. ამ კარიერის გარდა მინდა გითხრათ, რომ მწერალიც ვარ. ეტაპობრივად ვაპირებ, რომ გამოვცე ჩემი წიგნებიც.
- კარგი არჩევანი გაუკეთებია, ჩემს ბიჭს!- აღფრთოვანებით თქვა ანაბელმა.
- და აქვე მინდა ვთქვა, რომ მათანელისა და ჩემს ურთიერთობაზე ერთ მოთხრობას ვწერ, რომელსაც როგორც კი დასრულდება აუცილებლად გავაცნობ მას.- ვთქვი და მათანელს ხელი ნაზად ჩავკიდე.
- მოთხრობაო? ამაზე აქამდე რატომ არ მითხარი?- კაკლისოდენა თვალები მომაპყრო მან.
- შესაფერისს მომენტს ველოდებოდი, ძვირფასო.
- შენი მშობლები რას საქმიანობენ?- ჩაერია საუბარში კვლავ ანაბელი.
- დედაჩემი მასწავლებელია, ხოლო მამა ბიზნესმენი.
- საინტერესოა.- თქვა ფართო ღიმილით მან.