თორნიკე დარბაზში დაბრუნდა და მიას მიაჩერდა ამღვრეული თვალებით , ახლა საშინელება ხდებოდა მის გულში, მაგრამ ყველაფრისდა მიუხედავად გრძნობდა რომ მიას ვერ დათმობდა, მასზე უარს ვერ იტყოდა, მითუმეტეს, ისედაც იცოდა რომ მიას სხვა უყვარდა, სულ იცოდა, სულ გრძნობდა...მოულოდნელად მიასაკენ გაქანდა, მოცეკვავეთა წრიდან გამოიყვანა და ტუჩებში ეძგერა, მია ძალიან დაიბნა და მოერიდა, მაგრამ აყვა კოცნაში, თუმცა თორნიკე მაინც გრძნობდა მიას უგრძნობლობას, როცა მიას ტუჩებს მოწყდა თვალებში ჩააცქერდა და დიდხანს აკვირდებოდა მის თვალებს, იმ თვალებს რომელიც მისთვის სამყაროზე მეტი იყო და სამარეზე ცივი
-ნანობ?-ამ კითხვამ მია გააღიზიანა და გააკვირვა, დიდი დრო დასჭირდა პასუხის გასაცემად
-ეგ შენზეა დამოკიდებული-უთხრა დაღვრემილი სახით და მაგიდისკენ გასწია.
თორნიკეს მაშინვე შეატყეს მშობლებმა რომ აირია და შეეშინდათ სიმართლე ხომარ გაიგოვი, ამის გამო შვილს მაქსიმალურად თავს არიდებდნენ ვერ გაებედათ მასთან მისვლა და რამის კითხვა.
მია მაგიდასთან დაჯდა და ცრემლები მოეძალა, გადახედა დარბაზში მყოფ ხალხს და ზიზღი მოეძალა საკუთარი თავისადმი, ამ ხალხის გამო იყო იძულებული ყოფილიყო დღეს აქ, სცმოდა ეს თეთრი კაბა და გამხდარიყო თორნიკეს ცოლი.
ნატა ფაქტიურად ეზოში იყო მთელი საღამო აქეთ იქით დაბოდიალობდა რომ თვალში არავის გასჩხეროდა, ნიკას თავს არიდებდა, რომელიც მისი საქციელისდა გამო დიდად აღარ იწუხებდა თავს მისთვის.
თორნიკე გრძნობდა რომ მია სიმართლეს ეუბნებოდა, მასზე იყო დამოკიდებული მიას ბედნიერება და მათი ბედი ზოგადად, სწორედ მასზე იყო დამოკიდებული ის თუ, იქნებოდა თუ არა მისი საკუთრება, მისი ქალი, მისი ცოლი, ამიტომ სცადა გონებიდან ამოეგდო იმ ბიჭის სახე და მიას მისადმი გრძნობები, ახლა მია აქ იყო, მისი იყო და მასზე იყო დამოკიდებული ზოგადად იქნებოდა თუარა მია მისი საკუთრება სამუდამოდ, ამიტომ ძალა მოიკრიბა მაგიდას მიუჯდა მიას ხელი გადახვია და შუბლზე აკოცა. გვიანობამდე გასტანა ქორწილმა, ჩხუბის და აურზაურის გარეშე დაიწყეს სტუმრებმა წასვლა
-დროა თქვენც წახვიდეთ-თავზე წამოადგათ მარინა
-კი ჯობია-სწრაფად დაეთანხმა ქეთი
-ძაან დაიღალეთ-ნანამ მიას სახეზე მოეფერა-ბედნიერები იყავით დედი
-ხო მალე მოვა მამუკა და წაგიყვანთ-თქვა ზურამ და თორნიკეს შეხედა და ცდილობდა გამოეცნო რახდებოდა მის თავს
-კარგით რადგან ასე ძაან გინდათ თავიდან მოგვიშოროთ წავალთ-თორნიკემ ხელი გადახვია მიას და გულზე მიიკრო, გოგონა დაიძაბა, მამუკას მისვლამ ყველა გაახარა, ფაქტიურად გამოაგდეს მია და თორნიკე დარბაზიდან
-წადით ჰე-ზურამ ხელი დაარტყა მანქანის სახურავს და მამუკამაც უმალ დაქოქა მანქანა,მიაზე არა ნაკლებად ღელავდა თორნიკე, ჯერ ისევ ტანჯავდა იმაზე ფიქრი რომ მიას გული ვიღაც სხვას ეკუთვნოდა, უნდოდა რაღაც ეთქვა მაგრამ იცოდა მისი ხმის ამოღება ატომური ბომბის აფეთქება იქნებოდა მათ ურთიერთობაში, ყველაფერს გაანადგურებდა თავისი ეჭვებით, ყოყმანით, ბრაზით, მრისხანებით და შეიძლება მია დაეკარგა სამუდამოდ, უბრალოდ გაქცეოდა ამიტომ ყველა ეს ემოცია ერთად გვერძე გადადო დროებით და გადაწყვიტა მხოლოდ ამ ღამეზე ეფიქრა. წყნეთამდე გზა თორნიკესთვის უსასრულოდ გაიწელა, მიასთვის კი ძლიან ხანმოკლე აღმოჩნდა, გადავიდნენ თუარა მანქანიდან მამუკა მაშინვე მოტყდა თავის მანქანიანად, თორნიკემ მიას ხელი ჩაკიდა და ეზოში შევიდნენ,სახლის კარი გააღო ათრთოლებული ხელით და მიასთან ერთად შევიდა, ორივე გაოცდა ისეთი რომანტიული განწყობა სუფევდა, ოთახები ყვავილებით და ბუშტებით იყო სავსე, მია აღფრთოვანდა ამ სილამაზით
-დალევ?-თორნიკემ შამპანიურზე მიუთითა
-ცოტას-მიამ შეხედა თორნიკეს და უმალ თვალი აარიდა, თორნიკემ გახსნა ბოთლი და ჭიქებში დაასხა, მიამ გამოწვდილი ჭიქა ჩამოართვა და თორნიკეს მიანათა მწვანე სფეროები
-ჩვენ გაგვიმარჯოს-მიას მიუჭახუნა და მაშინვე დაცალა ჭიქა, შემდეგ კი მიას მიუახლოვდა და სახეზე თითები ჩამოუსვა, მია ადგილზე გაიყინა, თორნიკემ ჭიქა ააცალა ხელიდან და მაგიდაზე დადო, მიას რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ თორნიკემ უმალ ნიკაპზე წაავლო ხელი და ტუჩებში ეძგერა, თავიდან ვნებაარეული ძლიერად და უხეშად კოცნიდა, თუმცა რომ დაცხრა პირველი სიგიჟის ტალღა კოცნა უფრო ნაზი გახდა, როცა შეძლო და მის ტუჩებს შეელია, სახეზე დააცქერდა, მია გაფართოებული თვალებით მისჩერებოდა ბიჭს,თავის გულისცემის ხმა ესმოდა იმდენად დაძაბული და აღელვებული იყო, თორნიკემ უეცრად ხელში აიტაცა და საძინებლისაკენ წაიყვანა და აი აქ ამ წამს იგრძნო მიამ როგორ მიაწვა ამღვრეული სისხლი საფეთქლებს, როგორ ავარდა შემდეგ თავში და როგორ დაიარა მთელი სხეული. საძინებლის კარი ფეხით შეაღო და მია დასვა, ისე ახლოს იდგნენ ერთმანეთთან რომ ერთამნეთის გულისცემის ხმა ესმოდათ, გრძნობდნენ ერთმანეთის მღელვარებას, თორნიკემ ხელები მკლავებზე ჩამოუსვა და მაიჩერდა საოცნებო ქალის სახეს, დიდხანს ვერ გაუძლო გრძნობათა მოზღვავებას და ცხელი ტუჩები მიაწება ყელზე შემდეგ აკოცა ლავიწის ძვალზე და თითები მის ზურგზე გადაიტანა, ელვა შესაკრავს მიწვდა და ძალიან ნელა დაიწყო მისი გახსნა, თან ისე იდგა რომ მისი ცხელი სუნთქვა მიას ყურთან ეფრქვეოდა, გოგონა ოდნავ თრთოდა, თორნიკემ გახსნა ელვა შესაკრავი და მიას თვალები მოძებნა, ალბათ ცდილობდა დარწმუნებას იმაში რომ მია არც ზიზღს და არც სინანულს არ განიცდიდა, რომ ვერაფერი ამოიკითხა მის ცივ თვალებში, კვლავ ტუჩები მიაწება მის ფერმკრთალ ტუჩებს, თან კაბა ჩასრიალდა იატაკზე, მიას რამდენიმე წამის განმავლობაში გულისცემა შეუჩერდა, თორნიკეს კი გულმა გაგიჟებით დაუწყო ცემა, ვნებამორეულმა თორნიკემ ტუჩები მოწყვიტა მის მოცახცახე ტუჩებს და პირდაპირ მკერდზე მიაკრო ცხელი ვნებიანი ტუჩები, ერთი ხელით მეტად მიიკრო სხეულზე მია მეორეთი კი მეორე მკერდი დაუსრისა, და ახლა იქ მიაკრო ვნებიანი ტუჩები და თან ნელნელა საწოლისკენ წაიყვანა და ერთად გადაეშვნენ საწოლზე, თორნიკე ზემოდან მოექცა სიფრიფანა სხეულს და პერანგის გახდა დაიწყო, თან მიას არ აშორებდ თვალს რომელიც მოწოლილ ემოციებთან გამკლავებას ლამობდა, თორნიკემ სწრაფად მოიშორა პერანგი სხეულიდან და მიას ტუჩებს მიაწება კვლავ თავის ვნებისაგან ანთებული ცხელი ტუჩები ,თან ნელა და ფრთხილად ზედმეტი ტანსაცმელიც მოაშორა და სრულიად შიშველი გოგონას სხეულს დააკვირდა ანთები თვალებით, მიას ძალიან რცხვენოდა და თვალს არიდებდა თორნიკეს ჟინიან თვალებს, ბიჭი კვლავ მიას ტუჩებს დაეწაფა და როცა დაიშოშმინა კოცნის ჟინი ახლა ყელს მიწვდა, შემდეგ ყურს და თან უჩურჩულა
-მომენდე-და თავადაც მოიშორა ყველაფერი სხეულიდან, მია სრულიად დაბნეული თვალს ვერ უსწორებდა ბიჭს რომელმაც იმავე წამს საბოლოოდ, მიისაკუთრა მისი სხეული, ღირსება, თავმოყვარეობა, სახელი, სული და რაც მთავარია მთლიანად მისი მფლობელი გახდა, ეს ყველაფერი იმდენაც უცხო, უცნობი, გაუგებარი, შეუცნობელი, გაუთვითცნობიერელი, გაუაზრებელი იყო მიასთვის რომ საბოლოოდ ვერ გააცნობიერა რომ ახლა ამ წამებში იყო სრულიად თორნიკეს საკუთრება, იყო მისი ცოლი, მისი ქალი, მაინც ბოლომდე ვერ გაიაზრა და გაითავისა რომ ახლა ამ წამებში თორნიკე ხდებოდა მისი სულის და სხეული მესაკუთრე, იმდენი გრძნობა და ემოცია აწვებოდა ერთდროულად მიას რომ ის ფიზიკური ტკივილი ფაქტიურად არ განუცდია რადგან ვერ აცნობიერებდა ბოლომდე ამ ვითარებას, თორნიკე კი არაამქვეყნიურ სიამოვნებას განიცდიდა სწორედ ამ წამებში, ამ წუთებში, ის ხომ გახდა საოცნებო გოგონას ქმარი, მისი პირველი მამაკაცი, მან ხომ მიისაკუთრა საოცნებო გოგონას არამარტო სხეული არამესდ სულიც, ასე იმიტომ ფიქრობდა რომ აქამდე არასოდეს არცერთ ქალთან არ განუცდია მსგავსი გიჟური ბედნიერების და სიამოვნების გრძნობა, მხოლოდ ახლა შეიგრძნო რას ნიშნავს ნამდვილი სიყვარული, რადგან დაეუფლა სასურველს, მია დაძაბული იყო ზედმეტად და თორნიკესაც ძაბავდა
-მიყვარხარ -აღმოხდა თორნიკეს ბოლოს და რამდენიმე ძლიერი ბიძგის შემდეგ გოგონას გვერდით მიუწვა, ხმას არცერთი იღებდა, სათქმელი არაფერი ქონდათ, მია იმდენ ემოციში იყო არეული რომ ფიქრისგან თავი ასტკივდა და თვალები დახუჭა და მალევე მიეძინა, თორნიკესაც აღარ ქონდა ფიქრის თავი და დაიძინა.
ნატა მთელი ღამე იმის ფიქრაი იყო, თუ რა ურთიერთობაში იყვნენ ნიკა და თიკა, და საერთოდ ნიკა დაეთმო მისთვის, თუ უყვარდა და სჭირდებოდა. საბოლოოდ ვერაფეზე ვერ შეთანხმდა საკუთარ თავთან და გადაწყვიტა რომ არ უყვარდა და გაეშვა ნიკა. ლაშა კი კვლავ გამომთვრალი ეგდო თავის საწოლზე და ხვრინავდა მამამისი მსგავსად ეომწლიც ლაშასგან განსხვავებით ქორწილში გამოთვრა.
-დილამშვიდობის-თორნიკემ მია ცხვირზე კოცნით გააღვიძა -როგორ ხარ?თავს კარგად გრძნობ?-მიაყარა კითხვები თვალებ ძლივს გახელილ ცოლს
-კარგად ვარ-გაუღიმა და თვალი აარიდა მორცხვად
-გტკივა?-არ ეშვებოდა ბიჭი
-მომეშვი-მიამ ვეღარ გუძლო და სახეზე გადაიფარა საბანი
- ჩემი საკუთრება ხარ უკვე-მიას საბანი მოაშორებინა სახიდან და ტუჩებში კოცა -წყალის გადავლება გინდა?-კითხა ღიმილით, მიამ თავი დაუქნი -მიდი და მეც მოვალ-თორნიმე გავიდა, მია ადგა და აბაზანაში შევიდა, სარკის წინ დადგა და თავის თავს დააკვირდა, დიდხანს ათვალიერებდა საკუთარ თავს მაგრამ რეალურად ვეღარ იპოვა მია, ვერსად მიაგნო მის კვალს, ახლა მის წინ იდგა ქალი რომელიც გახდა თორნიკეს ცოლი, რომელიც საერთოდ არ იყო მია, მიას ხომ არ უყვარდა თორნიკე და როგორ შეიიძლებოდა გამხდარიყო მისი ცოლი? როგორ შეიძლებოდა მია მდგარიყო აქ? ამ სარკის წინ? მაშინ როცა არავითარი გრძნობა და ემოცია არ აკავშირებდა ამ ფაქტიურად უცნობ ბიჭთან, როგორ შეიძლებოდა მია ყოფილიყო ცოლი მაშინ როცა ის ოცნებობდა ექიმობაზე? ამ ფიქრებს აყოლილს ლამის ტვინი გადაეწვა და ამიტომ შხაპის მიღება და გონს მოსვლა არჩია და ცხელი წყლის უხვი ნაკადის ქვეშ დადგა.
იყო თუარა რეალურად თორნიკე ბედნიერი? რათქმაუნდ არა, ის სულ იტანჯებოდ მას და მიას შორის ჩამდგარი ახლა უკვე მისთვის ნაცნობი სახის გამო, აგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ მია კი მიისაკუთრა მაგრამ გიორგის ჯერ ისევ ვერ გამოსტაცა მისი გული, მასთან მწოლიარე მია იფოქრებდა სხვ კაცზე, შწიძლება ახლაც ნანობს მომხდარს გიორგისგამო
-ამის დედაც-დაიღრინა თავისთვის აივანზე მდგარმა და სიგარეტის მესამე ღერს მოუკიდა არ ეგონა ასე რთული თუ იქნებოდა მისთვის ამ ყველაფრის ატანა, არ ეგონა ასე თუ შეაშინებდა ის ბიჭი რომელისთვისაც მია აშკარად არაფერს ნიშნავდა, მაგრამ სამაგიეროდ თორნიკესთვის საყვარი ქალის გული ქონდა მისაკუთრებული , ახლა უფრო უჭირდა იმაზე ფიქრი რომ შეიძლებოდა ოდესმე მია დაეკარგა, ამიტომ გადაწყვიტა უაზერო ეჭვიანობით მია არ გაეწვალებინა და წასვლის მიზეზი არ მიეცა თავად, გულში ჩაიმარხა ყველა შიში და ბრაზი და სცადა წესიერი ოჯახი შეექმნა.
რამდენ ხანს შეიძლება დამალონ ადამიანებმა საკუთარი რეალური გრძნობები? მითუმეტეს ცოლმა და ქმარმა? რამდენ ხანს შეიძლება თვალი დახუჭო მეუღლის უცნაურ ქცევებზე? რამდენხანს.შეძლებს ადამიანი იყოს ის ვინც სინამდვილეში არაა? აკეთოს ის რაც არ სურს რეალურად? იცხოვროს იქ სადაც არ უნდა? უყვარდეს ის ვინც არ უყვარს? ითამაშოს სახლობანა როცა თამაში არ უნდა? ერთი თვე? ერთი წელი? ათი წელი? მგონია რომ დიდხანს ვერ შეძლებს რადგან არაა იოლი იყო ის ვინც არ ხარ სინამდვილეში, რადგან ადრე თუ გვიან მოწოლილი ემოციები აფეთქდება. ასე მოხდა მიას ცხოვრებაშიც გახდა მოსიყვარულე ცოლი, ყოჩაღი და მეოჯახე რძალი, მაგრამ რეალურად საერთოდ არ სურდა ეს სამი პროფესია ერთად მითუმეტეს ამ სახლში.მაგრამ ემორჩილებოდა ბედს და თამაშობდა იქამდე სანამ თავად ცხოვრებამ არ აიძულა ამოეღო ხმა. და როცა შვიდი თვის ორსულმა გააღო კარი და ატირებული თათა შერჩა ბავშვით ხელში იქ დამთავრდა თამაში, სახლობანა და საერთოდ ყველა ზღვარი წაიშალა