-გამარჯობა, ბატონო ალექსანდრე-შემოვიდა თუ არა, მაშინვე მიმართა სანდროს
-თინი-ღიმილით უპასუხა სანდრომ,კი ეს ნამდვილად ის თინია ჩემი მეზობელი
-მეზობელო-მეც ამოვიღე ხმა და გაკვირვებული სახით გავხედე, უკვე კარგად ნაცნობ ექთან თინის
-დენიელ-აშკარად არ მოელოდა ჩემს იქ ნახვას და შეცბუნებულს ღიმილი უფრო ფართო გაუხდა -კი მაგრამ აქ რას აკეთებ-მკითხა გაკვირვებულმა , ალექსანდრეს გადახედა და მზერა ისევ ჩემზე გადმოიტანა
-თქვენი მფრინავი პაციენტი ჩემი ბავშვობის მეგობარია-ვუთხარი სიცილით და ალექსანდრეს გავხედე, რომელიც თვალებს მიბრიალებდა
-მართლა?!-ინტერესით აევსო თვალები-არ ველოდი..
-ხო არც მე ველოდი შენს აქ ხილვას
-და თქვენ საიდან იცნობთ ერთმანეთს?-გაკვირვებული თვალებით გვიყურებდა ხან მე, ხან თინის ალექსანდრე
-მეზობლები ვართ-დამასწრო ექთანმა
-ვაა მართლა? აქამდე არ მინახავხარ
-ხო ახლახანს გადავედი ახალ სახლში -თითქოს უხერხულად გამოუვიდა თქმა
-და რატომ შეიცვალე ბინა?- ჩემი კითხვა გაახმოვანა სანდრომ
-აამ..პირადი პრობლემების გამო -ამოილაპარაკა და გვერდებზე გაიხედა
-ანუ აქ მუშაობ-გავანეიტრალე სიტვაცია
-კი როგორც ხედავ-გაიცინა და მადლიერი სახით გამომხედა
-ძალიან კარგი ანუ სანდო ხელშია ჩვენი პაციენტი -ღიმილით გავხედე სანდროს, რომელიც გაკვირვებული მიყურებდა, ხო ზოგადად ამდენს არ ვიცინი ხოლმე
-კარგი მოდი ალექსანდრეს შევამოწმებ
-მოდი, მოდი დღეს არ ისვენებდი შენ?-კითხა სანდრომ
-ხო ვისვენებდი, მაგრამ გადავაბი მორიგეობა
-აა, ძალიან კარგი უფრო დიდხანს იქნები აქ-გაიცინა და თვალი ჩაუკრა, რამაც რატომღაც გამაღიზიანა ,ეს უცნაურია ასე არასდროს მომსვლია
-კარგით მოვრჩი,წნევა ნორმაშია, გიფსსაც მალე მოგხსნიან ასე, რომ მალე გაწერთ-ღიმილით გვამცნო ნამდვილად კარგი ამბავი.
არის ამ გოგოში რაღაც მაგრამ ჯერ არ ვიცი რა,კარგი თუ ცუდი თითქოს თავისკენ გიზიდავს აი უნებლიედ თითქოს ძალა არ შეგწევს მას, რომ შეეწინააღმდეგო .არ ვიცი არეულ გრძნობებს იწვევს ჩემში დანახვის დღიდან. მომწონს?!არა უფრო მაინტერესებს ის ჩემში ნამდვილად დიდ ინტერესს იწვევს და როგორც ჩანს არა მარტო ჩემში,ფიქრებიდან კარის ხმამ გამომარკვია, როგორც ჩანს იმდენად გავერთე ვერ გავიგე როდის დამემშვიდობა თინი და გავიდა
-უნდა გამხარებოდა ხო, რომ მალე გამწერენ?-უცნაური კითხვა დამისვა სანდრომ
-და რატომ არ გიხარია?-კითხვითვე ვუპასუხე მე
-არ ვიცი თითქოს გული არ მიმდის ,სულ მინდა ვყურო,ორი დღეა რაც ვიცნობ მაგრამ ისე მიმიზიდა -გადაწვა საწოლზე და დამძიმებულმა ამოიოხრა სანდრომ,ხო აშკარად არც ის არის გულგრილი -ისე თამაზი არ გინახავს?-მალევე შეცვალა თემა
-არა პირდაპირ შენთან წამოვედი და არავინ მინახავს
-აუფ ნეტა რექსი როგორაა-რექსი ალექსანდრეს ძაღლია, რომელიც ქუჩიდან აიყვანა და უკვე წლებია შვილივით უვლის
-ნენეს ეყოლება-გამეღიმა პატარა გეგეჩკორის გახსენებაზე
-მომენატრა ეგ პატარა მავნე,აუ დენ მიდი დაურეკე რა მოვიდეეს-საწყალი თვალებით გამომხედა ,სადაც სიყვარულის და მონატრების ცეცხლი გიზგიზებდა.ალექსანდრეს და და არა მარტო მისი სუსტი წერტილი ნენე.ის გვიან გაუჩნდათ ალექსანდრეს მშობლებს.მასზე, რომ გავიგეთ მეცხრე ცაზე ვიყავით სიხარულისგან. იმ პერიოდში თამაზთან უკვე კარგი ურთიერთობა მქონდა და ლილიანაც დედასავით მყავდა. ბებიის გარდაცვალების შემდეგ ალექსანდრესგან არაფრით მარჩევდა და მათთან გადასვლაც კი შემომთავაზა.პატარა პრინცესას გამოჩენამ ყველას ცხობვრება შეცვალა მასზე ამოგვდიოდა მზე და მთვარე საკუთარი დასავით ვზრდიდი და ალექსანდრესავით მეც ძმას მიწოდებდა.მალევე შემოაღო კარი პატარა ცელქმა, რომელიც უკვე ათი წლის იყო და დიდი ქალივით იქცეოდა
-ალექსანდრე-დაიყვირა და სირბილით გაიქცა უფროსი ძმისკენ-როგორ მომენატრე-ამოიტირა და ძლიერად ჩაეფსკვნა სანდროს
-მეც ჩემო პატარა მეც-სიცილით იხუტებდა დას ერთი ხელით
-პრინცესა მე არ მოგენატრე-ჩემი არსებობაც შევახსენე პატარა ონავარს
-დენიკოოო-დაიკივლა სანდროს ჩამოეხსნა და ახლა მე ჩამეფსკვნა, მეც გაჭ....ტვამდე ჩავიკარი გულში-გავიჭყლიტე ბიჭოო-წამოიყვირა და გაიცინა
-ნენე ,ამ ერთ თვეში რამხელა გაზრდილხარ-დავაბზრიალე და გავუცნე, მასთან მეც მის ხელა ვხვდებოდი
-ხო აბა უკვე დიდების კაბებსაც მაცმევს დედიკო-შეიფერა ჩემი ნათქვამი და თავის მშვენიერი კაბის ფრიალით დატრიალდა
-ნელა ნენე არ წაიქცე-გავიგე ლილიანას მზრუნველი ხმა, რომელიც ღიმილით და ცრემლიანი თვალებით გვიყურებდა სამივეს-დენი-გამიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა-როგორ მომენატრე ერთი არ უნდა დაგერეკა? იცი როგორ ვინერვიულეე-წყენით ამომხედა ერთი თავით დაბალმა და გულზე დამადო თვაი
-ბოდიში რა ხომ იცი რამე რომ ყოფილიყო დაგირეკავდი უბრალოდ მჭირდებოდა-შუბლზე ვაკოცე და უფრო მძლავრად ჩავიხუტე მისი სიფრიფანა სხეული.ეს ქალი ჩემთვის ყველაფერი გამხდარიყო ამ წლების განმავლობაში.ალბთ ის ,რომ არა მე და სანდრო არასდროს ვიქნებოდით ასეთი მეგობრები, ის ჩემთვის ქალის ეტალონია, იყოო და იქნება
-სანდრო-ახლა ავადმყოფისკე გაიწია და ფრთხილად ჩაეხუტა
-გაგახსენდი-გაიცინა და თვალი ჩამირა
-რა ლაპარაკია-თავში წამოარტყა ხელი ლილიამ
-კარგი ხო რა იყო აღარც ვიეჭვიანო-აწუწუნდა და მტკივან თავზე გადაისვა ხელი-მამა სადაა-გახედა დედას და ნენე ჩაიხუტა, რომელიც მარკერით ყვავილებს ახატავდა გიფსსზე
-ექიმს ელაპარაკება მალე გაგწერენ -გახარებული ლაპარაკობდა ლილიანა და ხან მე გამომხედადა ხან კიდე ნენე/ალექსანდრეს დუეტს
-ქალბატონო რექსი შენთანაა?-თავი ააწევინა ხატვაში გართულ ნენეს სანდრომ
-კიი წამოყვანა მინდოდა მაგრამ დედამ არაო-უცბათ მოიწყინა და სანდროს ახედა-გეწყინა?აი დედა ხო გითხარი მოენატრებოდათქო შენ კიდე არ წამომაყვანინე -ლამის ტირილი დაიწყო პატარა გეგეჩკორმა
-არაუშავს მალე სახლში გამომწერენ და იქ ვნახავ-დააწყნარა ალექსანდრემ და ღიმილით ჩაიკრა გულში-შენ როგორ ხარ?-სიყვარულით ახედა დედამისს
-უკვე კარგად რახან შენ გამოკეთდი და ეს ვაჟბატონიც ჩამოვიდა-მე გამომხედა და ისევ სანდროს მიუბრუუნდა -ისე ხო ჩვენთან წამოხვალ, რომ გამოგწერენ?-მავედრებელი სახით შეხედა შვილს
-სანამ გავივლი და დამოუკიდებლად გადაადგილებას შევძლებ კი-ახედა ლილიას და როდესაც ქალის გაპრწყინებულ თვალებს წააწყდა მასსაც გაეღიმა.მიყვარდა ეს ოჯახი და მიყვარდა მათი დამკიდებულება ერთმანეთის მიმართ
-ძალიან კარგი,შენ უკვე აღარც გეკითხები იმდენჯერ მითხარი უარი-მე გამომხდა და თითქოს თავი დამნაშავედ ვიგრძენი
-ლილ ხომ იცი არაა...-დავიწყე მაგრამ მაშინვე გამაჩუმა
-ვიცი და ამიტომ აღარაფერს გეუბნები-გამიღიმა და ალექსანდრეს გახედა-კარგი ახლა დაისვენე სავარაუდოდ ხვალ გაგწერენ და წაგიყვანთ სახლში-ღიმილით ამცნო შვილს და თავზე აკოცა
-დედა პატარა ხომ არ ვარ-დაიწუწუნა ალექსანდრემ და შუბლზე გადაისვა უკმაყოფილოდ ხელი
-უმადური-დაიჩურჩულა ლილიანამ და ნენეს მიუბრუნდა-დედიკო მიდი ჩამოდი მამა მოვა და უნდა წავიდეთ დაისვენოს შენმა ბედოვლათმა ძმამ-ფრთხილად გადმოსვა საწოლიდან პატარა გეგეჩკორი
-დედა ბედოვლათი რას ნიშნავს?-ახალმა სიტყვამ ინტერესი გამოიწვია პატარა ონავარში და ინტერესით ახედა დედას
-აი მამაშენი მოვიდა და იმას კითხე-ახლად შემოსულ კაცს გახედა და შვილს ანიშნა
-ოჰ დენიელს ვახლავართ-სიცილით გადაეხვია თამაზი დენის
-ბატონო თამაზ როგორ ხართ?-კითხა დენიელამ და გვერდზე გადგა
-ოჰ როგორ ვიქნები ქალების გარემოცვაში თავის ჭკუაზე რომ მატრიალებენ-თვალები აატრიალა და იქვე მდგომ ცოლ-შვილს გადახედა.ლილიანა დახვეწილი და საკმაოდ ლამაზი ქალია.ალექსანდრე, რომ გააჩინა სულ რაღაც 16 წლის იყო.თამაზს დანახვის თანავე მოწონებია და მალევე მოუტაცია, იმ დროს ეს ჩვეულებრივი ამბავი იყო მაშინ თამაზი 20 წლის იყო და მშვენიერი ლილია გაგიჟებით უყვარდა.მათი სიყვარული უკვე 28 წელს ითვლის.დიდი ბრდღვიალა მწვანე თვალებითა და ჟღალი თმით. ალექსანდრე თვალებით დედას გავდა მაგრამ სხვა ყველაფერი მამის ქონდა ხოლო ჩევნი პატარა პრინცესა ლილიანას ასლი გახლდათ ,სიფრიფანა სხეული ,გრძელი წელამდე ცეცხლისფერი თმით და კამკამა მწვანე თვალებით.მის თეთრ კანს კი პატარა გაზაფხულები ამშვენებდა.პატარა მზე იყო ნენე ჩვენს ცხოვრებაში-ხვალ გაგწერენ და წასვლის წინ გიფსსაც მოგხსნიან-ცოლ-შვილს თვალი მოაშორა და ალექსანდრეს გახედა
-კარგია მეტკინა წელი ამდენი წოლით-ამოიწუწუნა და წელში გასწორება სცადა,რაც არც ისე კარგად გამოუვიდა და ისევ ძველ პოზას დაუბრუნდა
-ჯერ ფეხზე მაინც ვერ ადგები წოლითი რეჟიმი გამოგიწერა ექიმაა-„ახარა“ თამაზმა და სიცილი დაიწყო ალექსანდრეს მოღუშულ სახეზე
-კარგი,კარგი წადით ახლა დამასვენეთ-ამოთქვა ვითომ მობეზრებული და გაბრაზებული ხმით და პატარა ონავარი კიდევ ერთხელ ჩაიკრა გულში-მიყვარხარ პატარავ და იცოდე დედას დაუჯერე-ლოყები დაუკოცნა ნენეს და სიცილით დაუქნია ხელი
-მე სულ ვუჯერებ დედიკოს-გულზე გადაიჯვარედინა ხელები და დაბღვერილმა გვერდზე გაიხედა
-ვიცი ჩემო პატარა ქალო,ვინ არის დამჯერი გოგო ვინოო-მივეპარე და დავაბზრიალე,გაამართლა უცბათ მოვიდა ხასიათზე და კისკისით ჩამეხუტა
-ნენეე-დაიკივლა და ლოყაზე მაკოცა
-ღმერთო უშენოდ რა მეშველებოდა ჩავიჩურჩულე და გულში უფდრო ძალიან ჩავიხუტე
-არაფერი-თავი გააქნია და გაიცინა, თავისი პატარა ხელებით წინ გადმოყრილი თმები გადაიწია და ამ მომენტში ისე გავდა ლილიანას
-ფერია წავედით აბა -თამაზი მოვიდა და გაომართვა პატარა ონავარი
-კარგი-გაუღიმა და მხარზე ჩამოადო მამას თავი
-ჩვენ წავედით გუშინაც გნახეთ და აღარ ვნერვიულობ ისე ძალიან-აკოცა ალექსანდრეს და ჩემთან მოვიდა-თავს მიხედე,ხვალ შენც ხომ წამოხვალ-ზუსტად ისე მიყურებდა ,როგორც ნენე რამე, რომ უნდა
-კი წამოვალ,გპირდები-შუბლზე ვაკოცე და სამივე პალატის კარამდე მივაცილე-კარგად-ჩავკოცნე ჩემი მზე და დავემშვიდობე,ამ დროს ვიბრაციის ხმა გავიგე შარვლის ჯიბეში ამოვიღე და დავხედე-გისმენ-ვუპასუხე სწრაფად და ალექსანდრეს გავხედე, რომელიც თვალებით მეკითხებოდა თუ რა ხდებოდა
-გავარკვიე, სასწრაფოდ უნდა გნახო-ერთმანეთს მიაყარა ყურმილის მეორე მხარეს მყოფმა და და აღელვებულმა გამითიშა
-ვინ იყო?-მკითხა გაურკვევლობაში მყოფმა
-დარასელი,რაღაც გაარკვია და სასწრაფოდ უნდა ჩემი ნახვა-აღელვებულმა ვუპასუხე და თავზე გადავისვი ნერვიულად ხელები.



პი.ეს. ვეცადე დიდი გამოსულიყო, დრო საერთოდ არ მაქვს, მაგრამ მალე მექნება და დიდ თავებსაც შემოგთავაზებთ.
ესეც უთბილესი(ჩემთვის)თავი იმედია მოგეწონებათ სურათზე ნენე და ლილიანაა