ასე უთქვამთ, ცხოვრებაში არსებობს ორი ძირითადი არჩევანი, შეეგუო არსებულ პირობებს, ან აიღო მათი შეცვლის პასუხისმგებლობაო - მე, მგონი, სადღაც შუაში გავიჭედე.
სამი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც საქართველო დავტოვე და საზღვრებს გარეთ დავეხეტები ქუჩა-ქუჩა. აქ, არავინ მიცნობს, არც არავის ვიცნობ - კომფორტულია.
კომფორტი... სიმშვიდე... ადამიანური ცხოვრება - სიმწრით მეცინება! ყოველი დღე წინაზე უფრო მძიმეა და ვერ ვხვდები სინამდვილეში რა მაწუხებს. წარსული, თუ განადგურებული მომავალი? ალბათ, ორივე, სადღაც გზაჯვარედინთან...
ციურიხში ვარ, ლანგშტრასეს უბანში, სადაც ხალხს შენთან ერთად, საკუთარი არსებობაც ჰკიდია. უბანში, სადაც თვითგადარჩენის ერთადერთი გზა ღია კრიმინალია. გაუმარჯოს ანარქიას! აქ, შენი ლიბერალიზმი, ყველას ერთ ადგილზე ჰკიდია!
ლანგშტრასე, დიდებული ადგილია - ნამდვილი წუმპეა, სადაც საკუთარი ცოდვები საერთო სიმყრალეში, არც კი იგრძნობა.
ყოველ დღე ვფიქრობ მიტოვებულ ოჯახზე, მეგობრებზე და შიგნით რაღაც ყრუდ მტკივა. მენატრებიან. გაუსაძლისად, აუტანლად მენატრებიან და უკან დაბრუნება მაინც არ შემიძლია, რადგან მე... აღარ ვიცი, ვინ ვარ!
როლების თამაშს იმდენად მივეჩვიე, ვეღარ გამიგია, საკუთარ თავში ნამდვილი „მე“ რომელია. ნიღბებში საკუთარი სახე დამეკარგა. ვის ვთხოვო შველა? არც მაშველია, არც საშველი, არც ნანატრი შვება...
დანაშაულის შეგრძნება მაწუხებს, მაგრამ არა დაღვრილი სისხლისთვის - საყვარელი ქალის თვალები მტკივა, შიშითა და ტკივილით სავსე; ერთადერთი მეგობრის თვალები მტკივა, იმედგაცრუებითა და ბრაზით სავსე, მომხდარის მიუხედავად ჩემი პატიება მაინც რომ შეძლო.
ცარიელსა და ბნელ ოთახში, ვისკის ბოთლით ხელში, გიჟივით მეცინება და სულში აყროლებულ საკუთარ მეს ვგლოვობ, თურმე დიდი ხნის წინ, რომ მომკვდარა. იმ მეს ვგლოვობ, ფხიზელზე ჯერ კიდევ ცოცხალი, რომ მგონია და გიჟივით დავეძებ ყველგან.
გული მომდის. რატომ არ მეუბნება ქვეცნობიერი სიმართლეს? - ხვალ, რომ გავიღვიძებ, ისევ არაფერი მემახსოვრება; ისევ წავაწყდები სარკეში ანარეკლს; ისევ ავარიდებ თვალს; ისევ ჩაიმსხვრევა მინა ბრაზით, იმ ფიქრით მოწამლულზე, რომ მას ჩემი მზერა არ აქვს.
ირონიულია, ომი მოვიგე, თუმცა შედეგმა მარცხი მაგრძნობინა. ცხოვრებაში ისეთი ბრძოლაც არსებობს, რომელში გამარჯვებაც, წაგებაზე მეტად დაგანგრევს... მე, ასეთი „ომის გმირი ვარ“, ეკე თოიძე, „პაზლების“ ოჯახიდან, სამართლის ყოფილი სტუდენტი და აწ უკვე მოქმედი კრიმინალი, წყალწაღებულთა კლუბიდან...




პ.ს. გამარჯობა, მეგობრებო ^_^ <3 <3 <3 პირველ რიგში, სანამ ახსნა განმარტებას გავაკეთებ პატარა ამონარიდის შესახებ, მინდა გითხრათ, რომ ძალიან ძალიან მომენატრეთ ყველანი!!!! <33333333 იმედი მაქვს ყველანი კარგად ხართ, ბედნიერად ხართ, ან ცდილობთ მაინც <3 <3 <3 <3
ახლა რაც შეეხება ზემოთ აღნიშნულს. სწორად გაიფიქრეთ, მინდა ძალიან მაგარი ამბავი ვახარო პაზლების გუნდს - "პაზლების ქურდი" ოფიციალურად უბრუნდება თავის საყვარელ მკითხველს!!!! <333333333
მიუხედავად მკითხველების დიდი მოთხოვნისა, ვფიქრობდი რომ პაზლებმა ისე დაწერეს თავიანთი დასასრული, რომ რამის დამატება ზედმეტი იქნებოდა. თუმცა, ბოლო პერიოდში (სამი კვირაა უკვე) უცნაური შეგრძნებები მაწუხებს. ლამის სამი წელი გავიდა ნაწარმოების დასრულებიდან და ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი, რომ ჩემი საყვარელი პერსონაჟები ისევ მომაკითხავდნენ.
ვიცი, რომ უამრავჯერ მითქვამს და კიდევ განვმეორდები, რომ აქამდე შექმნილ და აწ მიმდინარე ნაწარმოებებს შორის, "პაზლები" ჩემთვის განსაკუთრებულად ძვირფასი, მნიშვნელოვანი და ფავორიტია <33333 ენით აუწერელი ბედნიერებაა როცა გრძნობ, რომ მათ ჯერ კიდევ სჭირდები და ისევ სურთ თავიანთი ისტორიის შენთვის გამხელა. აქამდე მეგონა, რომ უბრალოდ ჩემი ნოსტალგია იყო, რომ პაზლების ოჯახი იმდენად მენატრებოდა, ხშირად მეფიქრებოდა. მაგრამ ბოლო დროინდელი სიზმრები (არ ვღადაობ) და სრულიად ჩვეულებრივ მომენტში წარმოსახული ამოჭრილი კადრები... მიმანიშნებელია, რომ მათ ჯერ კიდევ დარჩათ რაღაც სათქმელი. ჰოდა არც თქვენ დაგწყვეტთ გულს და არც მათ.
არ ვიცი როგორ განვითარდება მოვლენები. არ ვიცი, მათი ცხოვრება როგორ წარიმართება. არც ის ვიცი რა გამოვა და ამის გამო ძალიან ვღელავ. ამჯერად "ჩიხზე" ვმუშაობ და სანამ მას არ დავასრულებ პაზლებს ვერ დავიწყებ. მაგრამ ოფიციალურად ვაანონსებ გაგრძელებას.
კიდევ ერთ სიურპრიზს გაგიმხელთ. გაგრძელებას ეყოლება ორი პერსონაჟი, ისე როგორც სიასა და დუჩეს შემთხვევაში იყო. თუ ვინ იქნება ეს ორი ინტრიგად დავტოვებ (ჰო, არ შევცვლილვარ ;დდდდდდდდდდ) დარწმუნებული ვარ მოსაზრებები მხოლოდ თოიძესა და კალანდიაზე გექნებათ (მიხვედრილი მე;დდდ) ჰოდა წინასწარ გეუბნებით, რომ არც გეთახნმებით და არც უარვყოფ (ისევ ინტრიგანი მე;დდდ)
პ.ს.ს. იქნებ ასე მაინც ჰპოვოს ჩემმა სულმა შვებააააააააა ((((((((((
მოკლედ იმედია გაგახარეთ. მალე შევხვდებით ერთმანეთს ძალიან მაგარი სიახლეებით. პატივისცემითა და დიდი სიყვარულით, თქვენი პაზლების ქურდი... ♥