ძვირფასო დღიურო დღესაც იგივე დილა გაამითენდა...სულ რაღაც ორი საათი მეძინა,რადგან კოშმარებმა არ დაამაძინეს.
მომხდარმაც თავისი გააკეთა და მეტად შეეშინებული ვიღვიძებდი ყოველ ჩათვლემაზე,იმ უზარმაზარ მგელს ვხედავდი,დანიელს და იმ უცხო ბიჭს, რომელმაც ჩემმი მოკვლა სცადა.
სიზმრის შინაარსი შეიცვალა ამჯერად,მაგრამ ემოციები არაა,ისევ იგივე გრძნობებით მავსებს ყოველი ნახული სიზმარი...შიშით და ქაოსით!
თვალები გაავახილე და თეთრ ჭერს მივაშტერდი,ხელები მუცელზე მედო და გააშეშებული ვიწექი,ადგომა არ მინდოდა...ეგ კი არა საერთოდ ამ ოთახიდან გასვლა არ მინდოდა,აღარც მათი ნახვა.
მხოლოდ კევინი მინდა ვნახო..მაინტერესებს თუ ცოცხალია,მინდა კითხვებზე გამცეს პასუხი და თუ შეძლებს აქედან წასვლაში დამეხმაროს.
*კაკუნი კარზე*
მზერა ჭერს მოვაცილე და კარზე გაადავიტანე...ნეტავი ვინნა ?
ჯერ ახლახანს ამოვიდა მზე,მეგონა რომ აქ გვიანობამდე ეძინა ყველას.
-მოვდივარ! ვთქვი ხმამაღლა და ფეხზე დავიწყე წამოდგომა,მხრემში გავსწორდი პერანგის ამარა ვიყავი და ხალათი მოვიცვი,კაკუნი ისევ განმეორდა კარზე,რამე ხდება?
კარს რატომ მინგრევენ?
-მოვდივარ,მოვდივარ! გავიმეორე გააღიზიანებულმა და კართან სწრაფათ მივედი ,საკეტი გაადავატრიალე და გამოვაღე...ყველას ველოდი,მაგრამ მას ყველაზე ნაკლებად...გამიხარდა!
-კევინ!! გაოცებულმა ვთქვი და ჩემს წინ მდგარ მაღალ სილუეტს თვალი ავაყოლე და მის სახესთან რომ გავჩერდი ცოტა დავიბენი,იღიმოდა.
-კევინ კარგად ხარ!!? მეგონა რაღაც დაგემართა,გუშინ ღამით შენი ყვ-
არ დამამთავრებინა.
-გუშინ ღამით რა? რა გაიგონე?
ან რატომ არ უნდა ვიყო კარგად?მკითხა პატარა სიცილით,რაზეც ყბა ჩამომივარდა!
-ხუმრობ? გუშინ შემი ყვირილი გავიგე!
ვუთხარი დაბნეული ხმით შოკში მყოფმა ,ის კი რატომღაც მაინც იღიმოდა.
-რა ყვირილი კატერინა? მკვდარივით მეძინა! ისევ სიცილით მითხრა,მე კი ადგილზე გაყინული მხოლოდ ვუყურებდი და ხმას ვეღარ ვიღებდი!
-კ-ი მაგრამ ...დარ-წმუნებული ვარ შენი ხმა იყო..ჩავილაპარაკე დაბნეულმა და თავი ჩავხარე,მილიონმა ფიქრმა შეემიპყრო.
-არა რაღაც შეგეშლებოდა...გუშინ ოთახში ვიყავი და ისე მეძინა ვერაფერი ვერ გავიგე,დილით მითხრა დანიელმა რომ გუშინ რაღაცის შეეგეშინდა და მინდოდა მენახე,თან მინდა 1 კვირის უკან მომხდარზე გესაუბრო.
თქვა ღიმილით და უხერხულად მოიქექა უკან კეფა.
-რა შემთხვევა?

-ნუ...ალბათ არ იცი ,მაგრამ ზოგჯერ ჩემმი ემოციების კონტროლი მიჭირს.
ვიცი ძაალიან დააგაბნია ჩემმა საქციელმა...თან სისულელები ვილაპარაკე იმ დღეს.

-სისულელები? ან-უ..ეს...
მეტად დავიბენი...რას ცდილობს?
ზუსტად ვიცი რომ ის შემთხვევა მხოლოდ მისი ემოციებით არ იყო გამოწვეული!
ჩემს მოტყუებას ცდილობს,უნდა რომ ეს სისულელე დავიჯერო!
-ხო და დიდ ბოდიშს ვიხდი რაც გავაკეთე ,ნამდვილად დაუფიქრებლად გაავაკეთე და მაპატიე თუ შეეგაშინე.
ისევ ღიმილით დაასრულა წინადადება,მე კი ისევ დაბნეული ვუცქერდი და სულ არ მეღიმებოდა!

მისი იმედიღა მქონდა,მეგონა დაამეხმარებოდა...მეგონა იცოდა რა ხდებოდა აქ.
-არ მესმის..იმ დღეს შენ მითხარი-

-ვიცი რაც გითხარი..სისულელები!

-არა..ეს არ იყო სისულელე.
უკვე ბრაზით ავხედე .
-გთხოვ კატერინა,უბრალოდ დააივიწყე....დამიჯერე არაფერი არ გაქვს სანერვიულო.

-აჰ...კარგი..კარგი!
ვიცოდი საუბარს აზრი არ ჰქონდა..მორჩა ერთადერთი ვისი იმედიც მქონდა აღარ მყავს.
-ისე აქ სხვა რაღაცისთვის ვარ...დანიელმა გაამომაგზავნა,უნდა რომ მისაღებ ოთახში ჩამოხვიდე ,ყველამ ერთად უნდა ვისაუზმოთ.
რა? ყველამ ერთად?
-ყველამ ერთად?

-ხო,ყველამ ვინც კი ამ სასახლეში ცხოვრობს..ნუ ოჯახური საუზმე გამოგვდის.
იმხელა საასახლეა ,ყველას არც ვიცნობ და თან არც არასოდეს არ გვქონია ერთად არც საუზმე და არც რაიმე კაავშირი !
ამგვარად ცოტა არ იყოს მიკვირს..რაიმე გაანსაკუთრებული დღეა დღეს?
დანიელმაც გუშინ ასე მითხრა,მმმმ....საინტერესოა.
-კარგი 5 წუთში ჩამოვალ,ჩავიმცმევ.
ვუთხარი მშვიდად,შემდეგ თავს დავაძალე და მკრთალად გავუღიმე,მანაც გამიღიმა და ზურგი მააქცია..კარი მოვხურე თუ არა მეტმა ფიქრმა შემიპყრო,უკვე თავი მტკიოდა ამდენი ფიქრისაგან.
მალევე ჩავიცვი და პირველ სართულზე ჩავედი,კიბები ჩავიარე თუ არა კარგად გამოჩნდა ამ უზარმაზარ ოთახში ასევე უზარმაზარი მაგიდა,თვალუწვდენელი იყო და ასევე გაადაჭედილი საჭმლით.
ისეთი სამეფო სუფრა იყო როგორც ძველ დროში !
ჩასვლის თანავე ყველამ ჩემზე გაადმოიტანა მზერა ,მე კი უხერხულობისგან აღარ ვიცოდი სად წავსულიყავი ,თავი ჩაავხარე და ბრმად გავუყევი გზას მაგიდისკენ,მხოლოდ ძირს ვიყურებოდი და არც კი ვუყურებდი მაგიდას რომელზეც ხალხი იჯდა .
-აქ დაჯექი. სანამ ეს ხმა არ გავიგე და ხელი არ ვიგრძენი ჩემს ხელზე,მჭიდროდ ჩამკიდა ხელი ვიღაცამ,სასწრაფოთ ავხედე ამ პიროვნებას და თავისთავად დანიელი შემრჩა.
-მომყევი...მითხრა და წინ გამიძღვა,მაშინღა გაადვავლე ხალხს თვალი!
ღმერთო ჩემმო რამდენი ცხოვრობს თურმე აქ!
დაახლოვებით 50 კაცი იჯდა სუფრასთან და აქედან რამდენიმე ამოვიცანი მხოლოდ ეგეც დიდი დააკვირვების შემდეგ!
-ა-ქ უნდა დავჯდ-ე? გააფართოვებული თვალებით ძლივს ამოვღერღე და სკამს დავხედე ,რომლის გვერდითაც ის საშიში ბიჭი იჯდა!
-ხო ტობიასის გვერდით,რამე პრობლემა გაქვს? მკითხა დანიელმა და შუბლი შეკრა!
რანაირად ვეტყოდი მაქვსთქო ,თავი გაავაქნიე და ადგილზე დავეგდე!
დანიელიც მომიჯდა გვერდით და იქვე მდგარი ღვინო ჩემს წინ მდგარ ჭიქაში ჩამოასხა.
-მე არ ვსვავ...ვთქვი უხერხული პატარა ღიმილით,მან კი ისევ იგივე უემოციო სახით შემომხედა.
-მოგიწევს დალევა.
გამიღიმა ,მაგრამ არა საყვარლად ან სასიამოვნოთ,ეს რაღაც სხვანაირი ღიმილი იყო....მუქარით სავსე.
-აჰ..კარგი.
ვთქვი უკმაყოფილოთ და ღრმად ამოვიხვნეშე,გვერდით გაახედვას ვერც კი ვბედავდი!
ეს უცნაურად მშვიდი და  მკაცრი გამომეტყველების ბიჭი მეჯდა და რას გავიხედავდი?
თვლიც კი არ გამიპარებია და პირიქით ყველანაირად ვარიდებდი მზერას!
-უზრდელი ყოფილხარ.
მე ავარიდე თავი როგორც შემეძლო ,მაგრამ მხოლოდ ჩემზე როდიდანა რაიმე დამოკიდებული?
გვერდით მჯდარი აქამდე ჩუმად მყოფი ბიჭის ხმა გავიგე თუ არა,ვენებში სისხლი გაამეყინა და იმის მიუხედავად რომ არ მინდოდა მიხედვა, მისკენ მივიხედე.
-უკაცრავად? დაბნეულმა შევხედე ,ოღინთ მის თმას ვუყურებდი ხანაც მკერდს ან მის უკან მჯდარ მოხუცს ,რომელიც ღორივით ჭამდა,მაგრამ არა მის თვალებს.
-უზრდელობაა ,როდესაც ადამიანის გვერდით ზიხარ და სვავ ისე რომ შენს საადღეგრძელოს მას არ უზიარებ.
ეს სასაცილო იყო!
რა სადღეგრძელო?
გავიცინებდი ,მაგრამ ისეთი სერიოზული სახით მითხრა რას გავბედავდი?
-ბ-ოდიში..სადღეგრძელო არ მითქვამს.
-მით უარესი...ჩლუნგი ლოთი ყოფილხარ.
თქვა უემოციოთ და ჭიქიდან სასმელი ძაალიან მკრთალი და მოხდენილი მანერით მოსვა ,მე კი ჯერ ცოტახანს ვუყურებდი.
მან ჩლუნგი მიწოდა?
-ბოდიში, მაგრამ თუ ასეთი ზრდილობიანი ხართ ის არ იცით რომ სრულიად უცხო ადამიანს ჩლუნგი არ უნდა უწოდოთ?
მე ამის უფლება არ მომიცია თქვენთვის და არც დავუშვებ რომ ვინმე ასე მელაპარაკოს!
ვთქვი გააღიზიამებულმა,მაგრამ მშვიდი ტონით ,ისე რომ ზრდილობა არ დამვიწყებია და სულ თქვენობით ვესაუბრე ამ ხეპრეს!
-შენ უფლებებიც გაქვს?
გამომხედა ამ კითხვით და ჩაიცინა,ახლა ავდგებოდი და ზედ გაადავასხავდი ამ სასმელს,დანიელის ხმა რომ არ გამეგო.
-გთხოვ კატერინა არ აყვე.
არ აყვე კარგია! 
ვინნა ასეთი?
ვინ გგონია თავი?!!
თუ გარეგნულად სატანური დაჯგუფების ლიდერს გავს ეს იმას ნიშნავს რომ ასე უნდა მელაპარაკოს?
-ვინნ მიგდია საერთოდ!
ჩავილაპარაკე უკმაყოფილო სახით და გვერდით მჯდარს თვალი ავარიდე,რადგან ისევ მოწიწებით სრუპავდა სასმელს და კმაყოფილი გაამაღიზიანებელი ღიმილით მიყურებდა!
-კარგად ჭამე.
ისე მითხრა რომ ზედ არც მიყურებდა.
-რა? გაამოტენილი პირით ძლივს ვთქვი ეს ერთი "რა"რაზეც თავი ამოსწია და რომ დამინახა გაეცინა!
-ნუ როგორც ჩანს ჩემმი თქმა არც გჭირდება.
მითხრა ღიმილით და ხელი ჩემმი სახისკენ წამოიღო!
მე კი გააფართოვებული თვალებით ველოდი რას აპირებდა!
მან კი რა ქნა?
თავისი მამაკაცური ხელებით და ამ მიმზიდველი მზერით ტუჩიდან რაღაც მომაცილა,ეს ისეთი მომენტი იყო რომ გულს ვერაფერი მოვუხერხე და ისევ ამიჩქარდაა!

ამდენი რომ ვჭამე ისე მოვითენდე და თან ისე გავიბერე ,რომ ერთადერთი რაც მინდოდა საწოლთან მიგორება და დააძინება იყო!
იძახიან საკვები ენერგიას აძლევსო სხეულს,მაგრამ იმის მაგივრად რომ მოეცა წამართვა!
-ჯანდაბა ,ამდენს აღარ შევჭამ.
ვთქვი წუწუნით და თვალები მოვისრისე,უკვე მერამდენედ დამამთქნარა ,მაგრამ თავის გაამაგრება ვაარჩიე!
ჯერ მხოლოდ პირველი საათი იყო რა დროს ძილია?
-ან იქნებ ...ჩავილაპარაკე და ისე რომ არც დაავამთავრე საწოლზე გაადავეშვი და რბილად ჩავიძირე მასში,ისეთი შეესანიშნავი გრძნობა იყო!
მგონი რომ ამ სასმელმა მიქნა რაღაც,მგონი კი არა მაგის ბრალი იქნება,იქნებ სჯობს  ცოტა გამოვიძინო?
დავიძინე...მაგრამ ღრმა ძილში მახსოვს რომ ვიღაც ტანსაცმელს მხდიდა.
არც კი ვიცი ეს სიზმარი იყო თუ რეალობაში ხდებოდა,რადგან ღრმად მეძინა,მაგრამ ყოველი მოძრაობა და შეეხება ისეთი რეალური ჩანდა...ეს ქალი იყო ,რომელმაც ტანისამოსი გამხადა და სხვა რაღაც ჩაამაცვა,კარგად ვერ დავინახე ,მაგრამ რაღაც თეთრი იყო,რა ხდება?
რა უცნაური სიზმარია,ასეთი არაფერი არ მინახავს,მაგრამ იმ კოშმარებს სჯობს!
ქალი რომ მორჩა და გავიდა რაღაც დამემართა და ყველაფერი დააბნელდა,ისე თითქოს აქამდე მეღვიძა და ახლა დაავიძინეო!
რა ჯანდაბაა გრძნობა ეს?
გააღვიძება მინდა,მაგრამ ვერ ვიღვიძებ,ცოტა არ იყოს პანიკა მიტევს.
თვალი რომ გაავახილე პირველი რაც დავინახე შავი ცაა იყო და წითლად მნათობი მთვარე..ისევ მძინავს?
ეს სიზმარია? სად ვარ?
ყველაფერი დაბუჟებული მქონდა თითქოს და ვერ ვმოძრაობდი,მხოლოდ თავს ვამოძრავებდი და ეგეც თვალებიდან ნორმალურად ვერ ვიყურებოდი,ყველაფერი ბუნდად ჩანდა.
თავი მარჯვნივ გაადავატრიალე და სხვა გოგონებიც შევნიშნე ,ისინი სკამებზე იყვნენ მიბმულები და გრძელი თმები ჰქონდათ ჩამოფხატული სახეზე,ისე თითქოს უგონოთ იყვნენ...დახლოვებით ასეთი 20 გოგო დავინახე,თან ყველას თეთრი გრძელი კაბა ეცვა.
ამაზე მეც ძალა დაავატანე თავს და ჩემს სხეულს დავხედე...მეც იგივე!
თეთრი კაბა მეცვა,ანუ ეს იმ სიზმარის გააგრძელებაა სადაც ეს კაბა ჩაამაცვეს?
თავბრუ მეხვეოდა,მაგრამ დაბნეული ამ უცნაური სიზმრით თვალებს ვაცეცებდი და თავს აქეთ-იქით ვაატრიალებდი,ყველა ის ადამიანი ვინც დღეს სუფრაზე ვნახე აქ იყო,მაგრამ ყველა უცნაურად იყო გაამოწყობილი და სახეზე რაღაც მასკები ეფარათ...მგლის მასკები?
რა უაზრო და საშიში სიზმარიაააა!
რატომ ვერ ვიღვიძებ? რატომ??
-ა-ჰ...ვ-ინმემ...ვინ-მენ..გაამა-ღვიძეთ.
სუსტად ვთქვი ,ისე რომ  მხოლოდ მე გავიგე ჩემმი ნათქვამი!
-გეშინია? ხმა მომესმა უკნიდან,მაგრამ ესეც ძაალიან ბუნდად,ისე თითქოს ყოველ ასოზე წყდებოდა ხმა.
ვერ ვხედავდი ვინ იყო ,მაგრამ ცოტახანში ჩემს წინ რომ გადმოინაცვლა დავინახე!
-დაითვალე 10-მდე და ყველაფერი მალე დაასრულდება. მითხრა ბიჭმა და სახეზე ნაზად მომეფერა ,მე კი იმის თავიც არ მქონდა რომ მისი ხელი მომეშორებინა.რადგან...რადგან...მეც დაბმული ვიყავი!
ამას კი ეხლა მივხვდი.
-ს-ად..ს-ად ვარ?
ვიკითხე სუსტად ჩურჩულით,რაზეც ბიჭმა ეშმაკურად ჩაიცინა.
-თვალი მოავლე აქაურობას..სად ხარ შენნი აზრით...მითხრა კმაყოფილი ღიმილით და რომ მიხვდა რომ ამას ვერ ვიზავდი ხელები სახეზე მომკიდა და რაღაც მიმართულებით გაამახედა!
სწორედ ამ მომენტში მომხვდა თვალში გოგონა ,რომელიც ბოლო ხმაზე ყვიროდა,მისი ხელი ვიღაცას ეჭირა და ამ ხელიდან რაღაც წვეთავდა...სისხლი?
სა-დ ვარ?? რა ჯანდაბა ხდება!!
მინდა რომ ეს სიზმარი დაასრულდეს!
-სად ხარ მიხვდი? მომესმა ბიჭის ხმა,რაზეც სუსტად ავხედე და ძლივს ვუპასუხე.
-სიზმარში...ძაალიან ცუდ სიზმარში...ვთქვი ჩურჩულით და მეტი ყვირილი რომ გავიგე ,შეეშინებულმა დაავამატე,ისე რომ ცრემლები წამომივიდა თვალებიდან.
-მინდა რომ გაავიღვიძო.
ვთქვი ტირილით ძაალიან სუსტად,რაზეც ბიჭი ჩემსკენ გაადმოიწია ,ისე რომ ყურთად გააჩერდა ბოლოს.
-ვერ გააიღვიძებ...მიჩურჩულა ჩუმად და ცოტახანი პაუზის შემდეგ მიამატა!
-რადგან ეს სიზმარი არაა.
მხოლოდ ამ სიტყვების გააგება იყო სააკმარისი ქაოსურმა შიშმა და პანიკამ რომ მოიცვა მთელი ჩემმი სხეული და შეშლილივით რომ ავკანკალდი!
-არ-ა..არ-აა..არა..შეუძლებელია!
ვბუტბუტებდი და თან გაუჩერებლად მდიოდა ცხელი ცრემლი თვალებიდან!
-შოუს მთავარი ნაწილის დროა.
თქვა ბიჭმა ღიმილით და უკან დააიწია,მისი სხეულის გაუჩინარების შემდეგ კი ჩემს წინ უდიდესი მგელი დამხვდა!
ყვირილი დავიწყე ბოლო ხმაზე და რაც ძალა და ღონე მქონდა მოძრაობაც,რომ ამ თოკებისგან თავი გაამეთავისუფლებინა!!
მგელი ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა და ჩემმი გულის ცემაც ნელ-ნელა სუსტდებოდა ისე თითქოს მალე გააჩერდებაო! 
სააბოლოდ ჩემს წინ გააჩერდა ,მშვიდად დადგა ადგილზე და თავისი დიდი წითელი თვალები მომაპყრო!
რაზეც პირი მოვხურე და უხმოთ მივაპყრე მზერა,იმის მიუხედავად რომ გაუჩერებლად მდიოდა ცრემლები და ძლივს ვხედავდი უკვე!
მისმა თვალებმა წითელი ფერი დააკარგეს და მუქი ყავისფერი ფერი მიიღეს...მაგრამ რატომ მეცნობოდა ეს თვალები?
-დანიელ მთვარემ ეს გოგონა აარჩია..ის მოავლენს ამ ქვეყნად ჩვენი კლანის მემკვიდრეს.
უცხო მამაკაცის ხმა მომესმა ,რომელიც გაურკვევლად საუბრობდა რაღაც მემკვიდრეზე და თან ამ მგელს დანიელით მიმართა!!?
გთხოვთ ვინმემ მითხარით რომ ეს კოშმარია!!
მითხარით რომ მესიზმრება!!
მითხარით რომ გაავიღვიძებ და ყველაფერი სიცრუე აღმოჩნდება!!
გთხოვთ...დამეხმარეთ...მგონია რომ სუნთქვას შევწყვეტ და მოვკვდები,ვერ ვიგებ სად ვარ და რაში გაავყავი თავი,მაგრამ ერთს ვხვდები აქედან ასე ადვილად თავს ვერ დავიძვრენ.
-არ-ა...ა-რა...გ-თხოვ...გ-თხოვ...არ
მო-მკლა...და-მეხმარეთ...ხმის კანკალით ვბუტბუტებდი და თვალები მჭიდროდ მქონდა მოხუჭული ,რომ ჩემს წინ მდგარი მგლისთვის არ შეემეხედა,მაგრამ ეს ვერ აკავებდა  ჩემს აღუწერელ შიშს ,რომელსაც მის მიმართ ვგრძნობდი!
გაუჩერებლად მდიოდა თვალებიდან ცრემლები და კარგად ვგრძნობდი მის სუნთქვას ,რადგან ის ძაალიან ახლოს იყო!
ამის შედეგად კი მივხვდი კიდევ, რომ ეს სიზმარი არაა ,ეს არ არის სიზმარი!
ეს რეაალობაა,ეს მართლა ხდება და მალე ეს მგელი ნაკუწებათ მაქცევს!
არ ვიცი აქამდე როგორ მოვედი და ამაში როგორ გავყავი თავი,მაგრამ როგორც ჩანს ასე მიწევს ჩემმი სიცოცხლის დასრულება!
-დანიელ...ეშინია...სჯობს შენი ფორმა დააიბრუნო. მომესმა უეცრად ვიღაცის ხმა,ეს ხმა თითქოს მეცნო,მაგრამ ვერ ვბედავდი თვალების გახელას რომ მენახა ვინ იყო!
-თვალები გაახილე...და აი მომესმა კიდევ ერთი ნაცნობი ხმა,ეს დანიელის ხმა იყო?
ამაზე მეც გაავახილე თვალი და ის დავინახე,დანიელი!
ეს დანიელია და შეიძლება ის დამეხმაროს,აქედან უნდა წამიყვანოს!
ამ ხალხს ჩემგან რა უნდა არ ვიცი,მაგრამ ვხვდები რომ კარგი არაფერი!
-დანიე-ლ...და-მეხმარე...გ-თხოვ დამეხმარე...ტირილით ვუთხარი ,რაზეც იგივე უემოციო სახით წამოიღო ხელები და ჩემმი სხეულიდან თოკების მოხსნა დაიწყო.
ამ მომენტში ცოტა მოვეშვი, რადგან მეგონა რომ გადავრჩი ,მეგონა რომ დანიელი გაადამარჩენდა...სანამ ეს არ გავიგე.
-ყველაფერი ღამის 4-საათამდე უნდა მოასწრო..გოგონა დღეს ღამით უნდა დააფეხმძიმდეს.
რაზე ლაპარაკობდნენ? არა! არა!
არ მინდა ამის გააზრება,არ მინდა რომ ეს დაავიჯერო!
შეუძლებელია,ეს სიმართლე ვერ იქნება.
-ა-რა..არ მინდა..რას მიპირებთ?!
და აი უეცრად ვიყვირე და დანიელის ხელები უხეშად გაადავაგდე ჩემმი სხეულიდან,შემდეგ კი რაც ძალა და ღონე მქონდა დარჩენილი თოკების მოხსნა ვეცადე,ვერ დავიჯერებ რომ ეს სისულელე მესმის...რატომ? რატომ?
-ადგილზე საცოდავო ადამიანო.
მომესმა მაღალი ბიჭის ხმა,რომელიც ზემოდან ზიზღიანი გამომეტყველებით დამყურებდა .
მე კი მეტად ვცდილობდი გაათავისუფლებას!
-გოგო დააწყნარეთ! იყვირა იგივე ბიჭმა,რაზეც ცოტახანში გარს რამდენიმე პიროვნება მომეხვია და ჩემმი დააკავება დაიწყეს,სანამ დანიელი შორიდან მიცქერდა..ვხვდებოდი მისი გაამომეტყველებით რომ ეს მასაც არ უნდოდა,არ მოსწონდა ის რაც ხდებოდა,მაგრამ რატომ არ აჩერებს მათ!?!
-არ-ა!არა! ნუ მეხებით! ნუ მეხებით!
ვუმატე ყვირილს,მაგრამ ამდენი ადამიანი უბრალოდ იდგა და შორიდან მიყურებდა,მეტი არაფერი!
არც მეხმარებოდნენ და ისე იქცეოდნენ თითქოს მათ წინ ესეთი სააშინელება არც ხდებოდა,ესენი ადამიანები არიან საერთოდ?
-გთხ-ოვთ! ვინმე...ვინმე დააამეხმარეთ!
ყვირილს არა და არ ვწყვეტდი და უკვე ყელი მტკიოდა ამდენი ყვირილისგან,მაგრამ რატომ არაავინ არ მეხმარებოდა!!?
ამ ურჩხულებს ხელში აყვანილი ძალით მივყავდი სადღაც ,სად არც კი ვიცი,რადგან მხოლოდ ბოლო ხმაზე ყვირილით ვიყავი დააკავებული ამ წამს ,სხვა არ არაფერი არ შეემეძლო!
-ოთახში შეიყვანეთ და კარგად დააბით .
ეს ბიჭი გაუჩერებლად გასცემდა ბრძანებებს ,ამ ურჩხულებს კი გაურკვეველი მიმართულებით მივყავდი , ან საერთოდ სად ვიყავი?
წინ სასახლე დავინახე ,მაგრამ რატომა ეს ადგილი ჩემთვის უცხო?
აქამდე ამ სასახლის ეს ნაწილი არ მინახავს...არ მინდა რომ ასე დაავასრულო სიცოცხლე,ნუთუ ესაა ჩემმი ბედი?
ნუთუ ასე უნდა მოვკვდე!
-დანიელ! გთხოვ უთხარი მათ რამე!!
ადამინებო რამის არ გწამთ!
უბრალოდ გამიშვით...გთხოვთ! გთხოვთ!
ყველანაირი ხერხი უნდა მეცადა ,ოღონდაც მათგან თავი დაამეხწია,მაგრამ ამანაც არ გაჭრა...ვეხვეწე,გავუბრაზდი,
დავემუქრე,მაგრამ არაფერი!
რეაქცია
არცერთს
არ
აქვს.

რაღაც კარებში შევედით,წინ კი დიდი სააძინებელი ოთახი გაადაიშალა,მდიდრულად იყო მოწყობილი,მაგრამ აქ რა მინდოდა?
არც კი მინდა მათი სიტყვები დავიჯერო,ეს შეუძლებელია ხო?
რატომ მე?
რა მემკვიდრე?
რატომ უნდა გავაჩინო მემკვიდრე?!
ან ეს ნუთუ იმას ნიშნავს რაზეც ვფიქრობ?
არა,არა! ამას არც კი გაავიფიქრებ..ეს ტყუილია,რაღაც ეშლებათ..მათ რაღაც ეშლებათ!
-არ-აა..არა! ტირილი ამიტყდა ისევ და სასოწარკვეთილმა ხან რას მოვჭიდე ხელი ხან რას,მაგრამ მათი ხელებიდან თავი ვერ დავიძვრინე!
ეს ისედაც ცხადი იყო ,რომ გაასაქცევი გზა აღარ მქონდა და არც საკმარისად ძლიერი ვიყავი რომ ამდენისათვის წინაღმდეგობა გაამეწია,მაგრამ ეს ხომ ადამიანური ინსტიქტია ,როდესაც ყველაფრის მიუხედავად იბრძვი და ცდილობ თავი გაადაირჩინო..იმის მიუხედავად რომ იცი გადარჩენის შანსი ნულია.
საწოლზე დამაწვინეს და ჩემმი სხეული აქეთ-იქიდან დააკავეს,მანამ ერთ ერთი თოკებით ხელში ჩემსკენ მოდიოდა.
-არ-ა!!ხელი გამიშვით!
ხელი გამიშვით!
გაუჩერებლად ვყვიროდი და ყველანაირად ვცდილობდი მათგან თავის დახწევას,მაგრამ ცხადი იყო მათ ვერ გავექცეოდი!
შავგვრემანი ბიჭი მომიახლოვდა და ჩემმი დაბმა დაიწყო,იმის მიუხედავად რომ მთელი ძალით ვურტყავდი იმას რაც შეემეძლო,ის მაინც უემოციოთ და ურეაქციოთ აგრძელებდა ჩემს გაკოჭვას.
-დანიელ!!! დანიელ!!
დავიწყე დანიელის სახელის ძახილი,რადგან ის იყო ერთადერთი ვისი იმედიც მქონდა და მეგონა რომ გაადამარჩენდა,რადგან ის არაა ასეთი....ის არ არის ურჩხული!
არა ხო?
არა?
-გოგო დაბმულია ახლა მთავარი დარჩა..სითხე მოიტანეთ.
თქვა ბიჭმა ,რომელმაც დაამაბა,რაზეც
ერთ-ერთი მათგანი კარიდან გავიდა და ძაალიან მალე რაღაცით ხელში დაბრუნდა...რა სითხეზეა ლაპარაკი??
თუ აპირებენ რომ მე დაამალევინონ,ეს არ მოხდება!
სანამ ბოლო წვეთი ენერგია არ ამომეწურება,ვიბრძოლებ და შეევეწინაღმდეგები!
-მონსტრები ხართ! ვიყვირე ბრაზით და ფეხის აქნევა ვცადე ,რომელსაც ორი კაცი მიჭერდა.
ყველანაირ გზას მიკეტავდნენ რომ თუნდაც ერთი თითი გამემოძრავებინა...დაბმული ვიყავი და პლიუს ამას 10 კაცამდე მიჭერდა!
ბიჭი ჩემსკენ წამოვიდა და საწოლზე გვერდით ჩამომიჯდა,ჯერ ცოტახანს მიყურა შემდეგ კი ბრძანა.
-პირი გააღებინეთ.
არა...ესენი აპირებენ რომ ეს დაამალევინონ!!?
რა არის ეს? რატომ უნდა დაავლიო?!?
რას მიპირებენ!!??
-ა-რა...სიმწრით ჩავიბუტბუტე და აი მეცა კიდეც ვიღაც და ყბაზე ჩამეჭიდა ,მთელი ძალით ეცადა ჩემმი პირი გააეღო იმის მიუხედავად რომ ვეწინაღმდეგებოდი..მან მაინც შეეძლო და გააღო ჩემმი პირი,შეემდეგი კი რაც ვიგრძენი სითხე იყო ,რომელიც პირში ჩამასხეს!!
ვცდილობდი გაადმომეფურთხა და არ გაადამეყლაპა,მაგრამ პირზეც და ცხვირზეც  ხელები მომიჭირეს !
პირი დამიხურეს ძალით და რომ ვეღარ ვსუნთქავდი სხვა გზა აღარ იყო და გადავყლაპე ...ამის შემდეგ ხელები მიშვეს მე კი გაამწარებულმა მთელი ძალით ვუყვირე წინ მჯდარ ბიჭს ,რომელიც ყველაზე ახლოს იყო ჩემთან.
-არაკაცო!! სახეში შევაფურთხე და ცრემლები წამომივიდა თვალებიდან,მაგრამ მას რეაქცია არ ჰქონია ...უემოციოთ მოიწმინდა და ფეხზე წამოდგა,შემდეგ კი ეს სიტყვებიღა მისწვდა ჩემს სმენას.
-გოგონა მზადაა!
ამის გაგონება იყო და ყველამ ოთახიდან გასვლა რომ დაიწყო ,სანამ მე გაოცებული და შეეშინებული ვააცეცებდი თვალებს და ყოველ მათგანს ვაყოლებდი თვალს როგორ მტოვებდნენ აქ და ყველაზე მეტად იმაზე მეფიქრებოდა,რისთვის?
კარი ბოლომ გააიხურა თუ არა ,მეტად ჩაავარდი პანიკაში და მეტად ჩამერთო გაადარჩენის და თავდაცვის ინსტიქტი,რაზეც მთელი ძალდატანებით დავიწყე შეკრული ფეხების ,ხელების და თავის ქნევა...ის რაც შეემეძლო.
მაგრამ დაახლოვებით 1 საათიანი წვალების შემდეგ დაავნებდი,რადგან აზრი არ ჰქონდა..თოკები არ იხსნებოდა,ან საერთოდ რა მინდოდა აქ?
რისთვის მომიყვანეს?
ან რა დაამალევინეს?
თავს უცნაურად ვგრძნობდი თითქოს ჩემს თავს არ ვგავდი,ყოველი დარდი და პრობლემა ჩემმი თავიდან ტივტივდებოდა და ბოლოს საერთოდ მტოვებდა თითქოს..ეს უცნაური გრძნობა იყო,თავს უდარდელად და აღელვებულად ვგრძნობდი,გული გაუჩერებლად ძაალიან სწრაფათ მიცემდა და მთელი სხეული მიხურდა...სიცილი მომინდა უცბად და მართლაც შეეშლილივით დავიწყე ბოლო ხმაზე სიცილი,რა მემართებოდა?
ნუთუ იმ წამალის ბრალია?
მისი ეფექტი ესაა?
მაგრამ ეს რაში დაასჭირდათ?!
-რატომ??! რატომ სულელებო?
ეს რატომ გააკეთეთ!?
სიცილ კისკისით დაავიწყე ყვირილი და უეცრად ოთახმა ტრიალი ,რომ დაიწყო თვალები მოვხუჭე.
ვგრძნობდი რომ გონებას ვკარგავდი და ასეც მოხდა!
ბოლოს მხოლოდ კარის გაღების ხმა გავიგე .
ვიღაც ოთახში შემოვიდა...ამის შემდეგ კი ამ სამყაროს გამოვეთიშე.


ბუნდათ მახსოვს რა მოხდა..ვიცი რომ გამეღვიძა,მაგრამ ყველაფერი სიზმარს გავდა.
ჩემს თავს არ ვგავდი ,რადგან ძაალიან მინდოდა ის ადამიანი ვინც ჩემს წინ ოყო,ისეთი გრძნობა მქონდა რომ მოვკვდებოდი ის რომ არ შეემხებოდა...მაგრამ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო,ამაში უკვე 100 % -ით დარწმუნებული ვარ .
შეუძლებელია ასეთი რაღაც გაამეკეთებინა.

მეორეს დღეს:
თვალი გავახილე და ვიგრძენი როგორ მტკიოდა ყოველი კუნთი და მთელი სხეული როგორ მეწვოდა.
თვალები მოვისრისე ხელით და გარემოს მოვავლე თვალი.
უკვე გათენებულიყო და ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივები ანათებდა მთლიან ოთახს.
აღარ ვიყავი დაბმული და შედარებით უკეთ ვგრძნობდი თავს,მაგრამ ამავდროულად ძლიერ ვიყავი დაბნეული,ვერ ვხვდებოდი რა მოხდა გუშინ და ეს ყველაფერი თუ მართლა სიზმარი იყო !
ვიცი რომ ჩემმი იმ ადგილას ყოფნა არ იყო სიზმარი,ან თუნდაც ის მგელი...აქამდე სანამ მომიყვანეს ეს ყველაფერი რეალობა იყო,ამის შემდეგ კი ჩამეძინა და უცნაური რაღაც ვნახე...თითქოს დანიელთან რაღაც კავშირი მქონდა .
ძაალიან უცნაური იყო და თითქოს ყოველ შეხებას ახლაც ვგრძნობ !
ფეხზე დავიწყე წამოდგომა იმის იმედით რომ ამ ოთახიდან სხვისი შემჩნევის გარეშე გავიდოდი,რადგან არავის ნახვა არ მინდოდა,აქ ყველა მატყუარაა!
სიყალბითა სავსე ყოველი ადამიანი ამ სასახლეში ,როგორ მეგონა რომ ახალი ცხოვრება დავიწყე,საერთოდ სად მოვხვდი?
რა უნდათ მათ ჩემგან?
გუშინდელი დღე რისი წამოწყების მცდელობა იყო?
არ ვიცი...არ ვიცი...მხოლოდ ერთ რააღაცაში ვარ დაარწმუნებული,აქედან რაც შეეიძლება მალე უნდა წავიდე!
ფეხის წვერებზე ვეცადე გამერბინა მთელი ოთახი,სანამ შუა გზაზე არ მივხვდი რომ სააშინლად მტკიოდა ყველაფერი და ფეხებს ვეღარ ვიმორჩილებდი ამ აღუწერელი ტკივილის გამო!
შედეგად კი მოსახდენიც მოხდა და მტკივნეულად დავეცი ძირს...თავი მქონდა ჩახრილი და ტკივილისგამ ვკვნესდი,არ მესმოდა...არ მესმოდა...რატომ??
რატომ მტკივა ასე სხეულის ის ნაწილები, რომლებიც არ უნდა მტკიოდეს?
დავიჯერო ის სიზმარი...არა!
კარის გაღების ხმაზე თავი ავწიე და დანიელი რომ დავინახე შიშით უკან დავიწიე .
შეშინებული ვუცქერდი შორიდან, მას კი ხელებიი შარვლის ჯიბებში ედო და უდარდელი გაამომეტყველებით მიახლოვდებოდა და აი გაჩერდა კიდეც ჩემს წინ ,მე კი იმის მოლოდინში რას მოიმოქმედებდა უკვე შიშისგან რამის მეტირა,მაგრამ მან ხელი გამომიწოდა...ფიქრობდა რომ მისი დაახმარებისათვის გამოწვდილ ხელს შეევეხებოდი??
-არ მომეკარო! არ მჭირდება შენი დაახმარება!
ვუყვირე გაბრაზებულმა და თვალები ცრემლებით ამევსო,რაზეც ხელი დაწია და ასევე გააღიზიანებული სახით გამისწორა თვალი.
-იატაკი ცივია..სადამდე იქნები ასე?
-იქამდე საადამდეც მინდა!!
რა იყო ჩემზე ნერვიულობ?!!
ამაზე მაშინ რატომ არ იფიქრე იმ ხალხს რომ ჩემმი თავი მიეცი?!
რა გამიკეთეს!!? რა გამიკეთეს!!
ბოლო სიტყვებზე უკვე სასოწარკვეთილი ავტირდი,რადგან მეტის ატანა აღარ შეემეძლო,სააკმარისია ამდენი გაუგებრობა და საიდუმლო,პასუხები მჭირდება!
-ნუ ყვირიხარ...მხოლოდ ეს მითხრა მშვიდად და ხელი ჩემსკენ წამოიღო.
-არც გაბედო!! არა! ვუყვირე  და ხელებით რტყმა დავუწყე ,მაგრამ მაინც ხელში ამიყვანა და ისევ საწოლისკენ წამიყვანა ,შემდეგ კი როგორც კი საწოლზე დამსვა მთელი ძალით სილა გაავაწანი !
-მორჩა....ახლავე მითხარი რა უნდოდა იმ ხალხს ჩემსგან?
სახიფათოთ ჩუმად ვიკითხე თან ჩემმი ხმა მუქარით იყო სავსე,რადგან მართლა აღარ ვიცოდი რას გაავაკეთებდი,მაგრამ ის ისევ ჩუმად იყო და ურეაქციოდ მიყურებდა.
-გეკითხები! რა გამიკეთეს!
რატომ ვიყავი გუშინ ღამით იმ ადგილას?!! რა გამიკეთეთ!! რაა?! რაა?!! მკერდზე დავუწყე მუშტების რტყმა,რაზეც უკვე ხელები დაამიჭირა და ბრაზით მიპასუხა.
-არაა საჭირო იცოდე...გამოსცრა კბილებიდან,შემდეგ კი ხელები უხეშად მიშვა,ფეხზე წამოდგა და კარისკენ წავიდა.
-მაინც გაავარკვევ რა გააკეთეთ და გიჩივლებთ!! ყველას გიჩივლებ და ციხეში ჩაგსვავთ მანიაკებო!!
ვუყვირე ბოლო წამამდე სანამ კარს გაიხურავდა და კარი როგორც კი მოხურა,ისტერიკულად ავტირდი....არ ვიცოდი ჩემს თავს რა ხდებოდა,გთხოვთ ვინმე დამეხმარეთ!

დანიელის პოვ:
ოთახიდან იმედგაცრუებული გამოვედი,რადგან ვერ ვიტან როდესაც ისე მექცევიან როგორც ცხოველს,ჩემი ეშინიათ და უხეშად მელაპარაკებიან!
კატერინა კი ისტერიკებშია და იმასაც ვერ ვახერხევ რომ რაიმეთი დავაწყნარო ,რადგან მართალია!
მაგრამ ეს ჩემმი გაადასაწყვეტი არ იყო,მთვარემ არჩიაა ის როგორც მემკვიდრის დედა,ასე რომ მომიწია ამ სააშინელი რაღაცის გააკეთება!
მან ალბათ ჯერ კიდევ არ იცის რა მოხდა და რაში გაყო თავი და ნეტა ჯერ ვერც გაიგოს,რადგან იმის გაგება რომ მთელი თავისი ცხოვრება ამ სასახლეში მოუწევს ყოფნა თუნდაც იძულებით,ნამდვილად არ მოეწონება.
-როგორაა? იკითხა უინტერესოდ სავარძელში მჯდარმა ტობიასმა,რომელიც წიგნს კითხულობდა და ზედაც არ მიყურებდა.
-როგორ უნდა იყოს? ყვირის.
ვთქვი გააღიზიანებულმა და იქვე ჩამოვჯექი.
-რა თქმა უნდა იყვირებს,ცხოველივით მოექეცით. გავიგე კევინის უკმაყოფილო ხმა,რაზეც მისკენ გავიხედე,იჯდა და ხეელები გაადაჯვარედინებული ჰქონდა.
-ხო და ამაში შენც მიიღეე მონაწილეობა.
გავიგე ოლივერის ხმაც და მივხვდი რომ ცოტახანში ჩხუბი ატყდებოდა.
-მართლა?!! და მერე ჩემმი ნებით?!??
ყვირილით წამოდგა ფეხზე კევინი ,რაზეც უკვე ფინი ჩაერთო .
-გეყოთ,გეყოთ ახლა! მათ შუაში იდგა გააშლილი ხელებით და ხან ერთს უყურებდა ხან მეორეს.
-ერთმანეთზე გაადაბრალებით იმ გოგოს ვერ უშველით..არც ჩვენ გვინდოდა ამაში გაგვერია,მაგრამ უკვე წლებია შეესაფერის გოგონას ვეძებთ ,რომელიც ჩვენს კლანს მემკვიდრეს გაუჩენს და დიდიხნის შემდეგ მომავალში დანიელის მაგივრად გაუძღვება კლანს.
თქვა მშვიდად ფინმა,რაზეც ორივემ უკან დაიხია.
-ეგ ვიცი...ყოველდღე ამ ნაგავს ვისმენ. ჩაილაპარაკა გააღიზიანებულმა კევინმა და უკან დაჯდა.
-აჰა და მერე რაო იმ გოგომ რა პრეტენზიები აქვს? ქუჩიდან მოიყვანე და თავშესაფარი მიეცი,საჭმელი აქვს და საწოლი სადაც დაიძინებს..უსაფრთხოთაცაა,ჩვენ მას პრინცესასავით მოვექცევით,პირიქით მადლობელი უნდა იყოს.
ეს ეთანი იყო ,რომელიც ამ დროის მანძილზე ფანჯარასთან ჩუმად იდგა.
-შენც სიკეთე გააკეთე რას ამბობ!
მაგისთანა რამდენი შევიფარეთ,ეგეც მხოლოდ თქვენი სარგებლობისთვის ,მათ რა?
სულელი ცხვრებივით გამოკეტეთ სასახლეში,ისე რომ არც იციან აქ რისთვის არიან.
ისევ კევინი გამოვიდა თავისი სიტყვით.
-მერე რა? რაც მთავარია ვიპოვეთ ვინც გვჭირდებოდა,ამჯერად ისინი თავისუფლები არიან...ახლა უკვე მათი ნება დატოვებენ თუ არა ამ სასახლეს.
ჩავერიე უკვე მეც და ნერვიულობისგან კისერი დავიტკაცუნე.
-და რა მოელის ახლა მაგ გოგოს? იკითხა აქამდე ჩუმად მყოფმა ლუიმ,მისი ხმის გაგონება კი
ყველას გაუკვირდა,რადგან როგორც წესი ჩვენს სააქმიანობაში არ ერევა და წინაღმდეგია ამის,ალბათ გოგოს ბედი აღელვებს.
-სამწუხაროდ მოუწევს სამუდამოდ აქ იყოს.

-და საიდან იცით რომ დაფეხმძიმდა?

-ვიცით ...უპასუხა უკვე ეთანმა,რაზეც მისკენ მივტრიალდი კითხვით.
-დარწმუნებული ხარ?

-ორ კვირაში შევამოწმებთ ყოველი შემთხვევისთვის.
თქვა და მშვიდად მოსვა ჭიქით ღვინო.
მეზიზღება ეს ყველაფერი..როგორ უნდა ავუხსნა რა ხდება კატერინას?!
რა იქნება რომ გაგებულით საერთოდ გაგიჟდეს და ნაყოფს რაიმე დაუშაოს!?
ყველაფერი წყალში ჩაგვეყრება.

კატერინას პოვ:
საღამო ისე მოვიდა რომ საწოლიდან არ ავმდგარვარ,უბრალოდ ვიჯექი და პანიკაში მყოფი ვაცეცებდი თვალებს!
რამდენჯერმე საჭმელი შემომთავაზეს ,მაგრამ სასტიკი უარი განვაცხადე,ახლა ერთადერთი რაც მინდა აქედან წასვლაა...შიმშილით მოვკვდები და აქ არაფერს არ შევჭამ!

2 კვირის შემდეგ:
4 დღის მანძილზე ვცდილობდი ასე გააგრძელებას,სანამ არ მივხვდი რომ საკვების უკმარისობამ ჩემზე ცუდად იმოქმედა,რადგან არსაიდან ღებინება დამეწყო და ისეთი გრძნობა მქონდა რომ ყველაფერზე გული ამერეოდა!
ამან მეტად გაამაგიჟა და უკვე სიკვდილამდე შეშინებული და გამწარებული საწოლზე წამოვწექი და საბანი გაადავიფარე,სულ ვკანკალებდი!
*კარზე კაკუნი*
არაფერი არ მითქვამს მხოლოდ კარისკენ შევტრიალდი დაბნეული ,იმის მოლოდინში თუ ვინ იყო,კარიდან კი სამი უცხო ქალი შემოვიდა...მგონი ექიმები იყვნენ?
-რ-ა ხდება? ვიკითხე დაბნეულმა ,რაზეც უბრალოდ ღიმილით მომიგეს.
-არაფერი,უბრალოდ გვინდა შეგამოწმოთ ქალბატონო.
-რატომ? დავიხიე უკან!
-გთხოვთ ...არ ღირს წინაღმდეგობის გაწევა,ცუდს არაფერს გიპირებთ,ნუ გეშინიათ. მითხრა ერთ-ერთმა და ახლოს მოიწია,რაზეც მე უფრო უკან დავიწიე.
-არანაირი შემოწმება არ მჭირდება, კარგად ვარ..ახლა კი მარტო დამტოვეთ!
ვუთხარი მტკიცედ და საწოლზე დავწექი,შემდეგ კი ორივეს ზურგი ვააქციე.
-ქალბატონო გთხოვთ,აქედან ამის გარეშე არ გავალთ.
არაფერი არ ვუპასუხე.
-არაფერს არ გთხოვთ ბევრს,ცოტა დროს წააგართმევთ.
ისევ დაავაიგნორე .
-ჩვენ თქვენი დაახმარება გვინდა!
და აი ამაზე უცბად შემოვტრიალდი!
-თუ ჩემმი დახმარება გინდათ აქედან გამიყვანეთ!
ვუთხარი ჩააცრემლილი თვალებით,რაზეც ერთ-ერთმა გამიღიმა და მითხრა.
-ჯერ უნდა შემოწმდეთ და ყველაფერი მაგის მიხედვით გაადაწყდება,გპირდებით დაგეხმარებით.
მიპასუხა ქალმა მშვიდად,რაზეც ცოტა დააფიქრების შემდეგ პანიკაში მყოფმა მოუთმენელად ვუპასუხე.
-რა გავაკეთო? ქალმა კმაყოფილი სახით გახედა მეორეს და მომიგო.
-გამომყევით.

დანიელი პოვ:
ისევ ოთახში ვიჯექი და ნერვიულობით ველოდი პასუხებს სხვებთან ერთად,.
ყველანი დააძაბულები ვიყავით და ცოტა გვეშინოდა კიდეც ჩვენი ვარაუდი რომ არ გაამართლებულიყო ,რა უნდა გვექნა!?
ისევ 5 წელი უნდა მოგვეცადა,ეს კი ნამდვილად არ გვინდოდა.
-ორი კვირაა ვნერვიულობ და ვილოდები რომ პასუხები გავიგო..მეტი აღარ შეემიძლია.
ჩავილაპარაკე გააღიზიანებულმა და სასმელი მოვსვი ,უეცრად
ოთახის კარის ხმაზე ყველამ ყურადღება ექიმებზე რომ გადაავიტანეთ.
სამივე ექიმი შემოვიდა ოთახში და ისინი იღიმოდნენ!!
ეს კი კარგის ნიშანია.
-რა პასუხია?
ვიკითხე აღელვებულმა.
-გილოცავთ ...პასუხი პოზიტიურია.



ვიცი ცუდ რაღაცებს აკეთებენ,დანიელიც ეგოისტია მგონი და მხოლოდ თავისი კლანი აინტერესებს,მაგრამ ვნახოთ რა იქნება..ჯერ ეს დაასაწყისია ! >_<
მოკლედ დაველოდოთ მოვლენების განვითარებას..ყველაფერი ჯერ კიდევ წინააა! ^_^