ყავის არომატული სურნელი გონებას უფხიზლებდა. საყვარელ ქალს თბილი მზერით უყურებდა. თვალს ვერ აშორებდა. თითქოს ექსტაზში იყო, დილიდანვე მისთვის სასურველ სხეულს რომ ხედავდა და თავს ორმაგად მოტივირებულად გრძნობდა სამუშაო დღის წარმატებით გასაგრძელებლად.
- კომპლიმენტებში მაგარი დებილი ვარ, მაგრამ იმენა ქალი ხარ, რა. - შუბლზე აკოცა ქეთის ლევანმა და სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
ქალს გაეღიმა. თითებს ნერვიულად იმტვრევდა. უცხო გრძნობებს შეეპყრო იგი. ამდენი წელი რომ ელოდა და თავის ნაწერებში ხშირად აღეწერა, იმ გრძნობის "სიმპტომები" ჰქონდა. თან რცხვენოდა. არ იცოდა, როგორ აეხსნა და გადმოეცა ის ყველაფერი, რასაც ბრეგაძის მიმართ გრძნობდა. მოკლე ხანში ბრგე კაცმა მოახერხა ის, რაც წლების განმავლობაში ვერავინ. უკვე გულისცემაც კი უორმაგდებოდა, როცა მის სიახლოვეს იჯდა. მით უმეტეს, რომ ლევანი ყოველთვის თბილად ექცეოდა და ეს კიდევ უფრო უღვივებდა გრძნობებს. იცოდა, რომ მხოლოდ ამ კაცის თანადგომით შეძლებდა ფეხზე მყარად დგომას. რაც არ უნდა დასჭირვებოდა, ყოველთვის იგრძნობდა მხარდაჭერას. რამდენი ტკივილიც არ უნდა მიეყენებინათ მისთვის სხვებს, უმნიშვნელო იქნებოდა.
ყველაფერი მარტივია, როცა შენი ადამიანი გყავს. არაფერი გადარდებს, რადგან მისი ხელი გიჭირავს და იმას - შენი. ცხოვრება უფრო მეტად იდეალური გეჩვენება. სისულელეა სიყვარულის გარეშე გათენებული ყოველი დილა. როცა არ იცი, ვინ დაგეხმარება და მხრებზე დადებულ ტვირთს ვინ გატარებინებს, ყველაფერი რთულად გეჩვენება.
პირველივე დღიდან ლევანის სიყვარულს ცხადად გრძნობდა. აქამდე თავს არ უტყდებოდა. მეტიც, აშინებდა სიახლოვე, რომ ისევ რაიმე ცუდი არ მომხდარიყო, მაგრამ ვერ გაუმკლავდა ბრძოლას და საბოლოოდ აივსო ემოციებით. ახლა ეს უნდა აეხსნა მისთვის და ამიტომ ნერვიულობდა. აფორიაქებულიყო.
- რაღაც უცნაური მეჩვენები. - აღნიშნა ბრეგაძემ, როცა შეამჩნია, ფიქრებს წაეღო ქალი.
- მინდა, რომ დაგელაპარაკო.
- ჰო ტო, აქ არ ვარ მერე? გისმენ, ნუ დამძაბე.
- ლევან, ახლა ისე ვარ, ჩემი თავი მეუცხოება. ვუყურებ გვერდიდან და არ ვიცი, როდის ვგრძნობდი ბოლოს თავს ასე და ეს შენი დამსახურებაა...
- მორჩი ლაპარაკს და მაკოცე. - სიტყვა შეაწყვეტინა ლევანმა.
- დამაცადე, თავხედო. ისედაც ძლივს ვლაპარაკობ ამხელა ქალი. - გაგულისდა ნაკანი.
- რად უნდა ამდენი ლაპარაკი ბლინ? ვიცი, რომ შეგიყვარდი და ახლა სიყვარულს ნუ ამიხსნი. მე ისეთი ტიპი ვარ, ტეხავდა ეგრე რომ არ მომხდარიყო. კაროჩე, ყველაფერი ვიცით და გაიასნებულია, რა. - პასუხის გაცემა არ დააცადა, მაშინვე ტუჩებზე ეცა. აჰყვა ქეთიც და ვნებიანად კოცნიდნენ ერთმანეთს. ყელისკენ ჩაუყვა და სველ კოცნებს უტოვებდა. კანის სურნელს ხარბად ისუნთქავდა. თითქოს, ბოლოჯერ გრძნობდა ამ თავბრუდამხვევ არომატს. მერე წელზე ხელები შემოაჭდო და კალთაში გადმოისვა ქალი. მაისური ტანიდან მოაშორა და ბიუსჰალტერიც შეუხსნა. მკერდზე მომთხოვნად წაეტანა. კერტები კბილებში მოიქცია და თან ენის წვერით აწვალებდა. ხელებს ვერ იმორჩილებდა. მთელ სხეულზე ეფერებოდა და დახორკლილი კანის შეგრძნება აგიჟებდა. უფრო მეტად კი - ქეთის ხმამაღალი სუნთქვა.
- ლევან… გაჩერდი, საშიშია… - ხმაარეულმა თქვა ქალმა. დაუოკებელ სურვილებს შეეპყროთ ორივე.
- ჰოდა, დედაც მოვტ/ყან. - ნაკანის ყელში ამოიხვნეშა ბრეგაძემ და ხელებით ზურგზე მოფერებას კვლავ განაგრძობდა.
- გეყოფა, ისევ ჩვენთვის, ჰო? - ნაზად აკოცა ქეთიმ და მხრებზე ხელები შემოჰხვია, ჩაეხუტა.
- მიყვარხარ, ქეთ. თავდავიწყებით მიყვარხარ.
გაეღიმა ქალს და გულში სითბო ჩაეღვარა. ახლა იცოდა, ვისთვისაც და რისთვისაც ცხოვრობდა.
- მაინც საზიზღარი და აუტანელი კაცი ხარ და საერთოდ არ ვიცი, როდის შემიყვარდი.
- პირველივე შეხვედრისას. მოგეწონა, როცა შენი გაბრაზება ვცადე. უფრო უკულტურო და ხეპრე გამოვჩნდი, ვიდრე არისტოკრატი.
- რა ლაპარაკია ახლა ეს? - წარბი ასწია ქალმა. ჯერ კიდევ შიშველი იყო.
- ჩაიცვი, თორემ ვეღარ გამაჩერებ.
- როგორც გამხადე, ისე ჩამაცვი.
- არასდროს ჩაგაცმევს ის, ვინც გაგხადა, პატარავ.
- ბრძენი ლევანიკო. - ენა გამოუყო ქეთიმ კაცს.
- მოგხვდება ახლა.
- ვახო მაცმევდა. - ირონიულად თქვა ნაკანმა.
- რატომ გინდა თავისივე ტრაკ/ში შემათხრევინო მისი სახე? - უცებ აენთო ბრეგაძე და აღრიალდა.
- ძალიან კარგი, ვისიამოვნე!
- მაგ კმაყოფილი სახისთვის... ოხ, ქეთი!
- კარგ წყვილი ვართ, ვერაფერს იტყვი.
- არისტოკრატი ქალის უკან სითავხედე იმალება, არა? - გაეცინა ლევანს.
- მემგონი, დროა, თავ-ბედი დაიწყევლო. - სიცილში აჰყვა ქალიც, რომელსაც უკვე ჩაეცვა ბიუსჰალტერიც და მაისურიც.
- ყავა გამიკეთე და სამსახურში გავვარდები, საქმეები მაქვს.
- მეც გასასვლელი ვარ კონკურსის ამბავზე და საღამოს თავისუფალი ვარ.
- გინდა ვერანდაზე გავიდეთ? რომანტიკაში მაგარი დებილი ვარ, ზოგადად, მაგრამ წავა, რა. რას იტყვი?
- უტვინო ხარ ამხელა კაცი! ცოტა ნორმალურად მაინც მითხარი, შენ არ გეშველება არაფერი. წავიდეთ, წავიდეთ.
- ქეთო, კარგი ახლა. რვისთვის მზად იყავი, ორი საათი რაღაცებს იტიტყნი სახეზე მაინც.
- წავედი მე, ყავა გავაკეთო, ნერვებს მიშლი შენი უტაქტობით.
- უგემრიელესი ხელი გაქვს და უფრო გემრიელი იქნება, თუ მალე დამალევინებ მაგ ყავას და გამიშვებ.
მერე ცხელი ყავა უცებ დალია ლევანმა, სამსახურში აგვიანდებოდა. კარებში დააწია კოცნაც ქეთიმ და კიბეებზე მიმავალმა ისევ შეახსენა, რომ რვისთვის უკვე მზად ყოფილიყო.
სახლში შემოვიდა თუ არა, ოთომაც შეტყობინება გამოუგზავნა ტელეფონზე და ოთახში გავიდა მოსამზადებლად. პირველზე უნდა შეხვედროდა ბიჭს.

***
ოთო გულჩაწყვეტილი ელოდა ქეთის, რომელიც რამდენიმე წუთში უკვე ადგილზე იყო. წინა ღამე ბიჭმა ფეხზე გაათენა. დაუსრულებლად დარბოდა წინ და უკან ქუჩებში და არაფერი აკავებდა. ვერ იღებდა და ამბობდა იმ ყველაფერს, რისი თქმაც სურდა რეალურად. დაეტვირთა სხეული ამდენი ემოციისგან, შიგ მოიგროვა და რომ ვერსად ამოთქვა, ასე მოინელა. რაღაც ავადმყოფური გაფანატება სჭირდა ამ ქალზე. მოსვენებას კარგავდა, როცა ხედავდა. მით უმეტეს, ახლა ზუსტად რომ იცოდა ვერ შეეხებოდა და დაისაკუთრებდა, უფრო გიჟს ჰგავდა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა. რადგან პირობა მისცა რომ მის რეიტინგზე და პოპულარობაზე იზრუნებდა, ასეც უნდა გაეკეთებინა. პასუხისმგებლობას ვერ გაექცეოდა.
მეტისმეტად სევდიანი იყო მთელი დღე. ქეთი ამას განსაკუთრებულ ყურადღებას არ აქცევდა. რაიმე რომ ეთქვა, ბერიძე სხვანაირად გაიგებდა ამას და ისე იფიქრებდა, თითქოს ქალი ნანობდა მისთვის ნათქვამ სიტყვებს და ისევ სურდა ურთიერთობის აღდგენა. ამიტომ შორს იჭერდა ნაკანი და თავის სიტყვას ასრულებდა - მხოლოდ საქმე. რაში ადარდებდა ეს ბიჭი, როცა გვერდით თავისი საყვარელი მამაკაცი ჰყავდა? არც არაფერში.
საბოლოოდ აარჩიეს ბინა თექვსმეტსართულიანი კორპუსის ბოლო სართულზე. აივანი არ ჰქონდა. ისეთ მხარეს იყო, სადაც მზის შუქი ნაკლებად შემოდიოდა ფანჯრებიდან. ცოტაოდენი სიბნელე უფრო სიმყუდროვეს ქმნიდა და მიჩქმალულ ფიქრებს აღვიძებდა.
- მგონი, კარგი არჩევანია, არა? - კმაყოფილმა თქვა ქეთიმ, როცა კუთხე-კუნჭული შემოიარა.
- რადგან შენ მოგწონს, არის. - უღიმღამოდ დაეთანხმა ოთო.
- მე ვეტყვი როგორ მოაწყონ ყველაფერი, შენ დაურეკე, რომ მოიტანონ ავეჯი.
არ ჩერდებოდა ნაკანი. განკარგულებებს გასცემდა. თან ბოდიშს უხდიდა დამხმარეებს, რომ აქეთ-იქით ატარებინებდა ამ მძიმე ნივთებს. საბოლოოდ, როგორც იქნა, ყველაფერი ისე გამოიყურებოდა, როგორც თავად ქალს სურდა და ღიმილი სახიდან არ შორდებოდა. ოთოს უზიარებდა აღტაცებული თავის აზრებს და ბიჭიც კმაყოფილი უსმენდა. უხაროდა, რომ ამდენად ბედნიერს ხედავდა მას და სულ უფრო რწმუნდებოდა, რომ თავისი საქმე უყვარდა ნაკანს. იდგა ხელებგადაჭდობილი ფანჯრის რაფასთან, წელით მიყრდნობოდა და ქალზე ფიქრებს წაეღო. სრულყოფილი იყო ქეთი, ვერაფერს უპოვიდი უარყოფითს, სულ ენერგიით დატვირთულს და მოტივირებულს, თუ დავინახავდი. არ არსებობდა რაიმე, რასაც თავისი საქმისთვის არ გააკეთებდა. ჰოდა, როგორ არ გინდა არ შეგიყვარდეს ასეთი ქალი?
- ყველაფერი იდეალურია! - ტაში შემოჰკრა ქალმა.
- და იდუმალი, როგორც შენს ბუნებას შეეფერება. - დაამატა ოთომ. თითქოს თვითონ არ უნდოდა ლაპარაკი, რომ უფრო მეტად ქეთისთვის მოესმინა და მოჭრილ გზაზე საბოლოოდ მისაღები სიამოვნება გამოეზოგა.
- მოეწონებათ მონაწილეებსაც, ზუსტად ვიცი. მით უფრო - ჟიურის. უფრო მარტივია წერა, როცა გარემოც ხელს გიწყობს. აი, ეს იატაკის ჭრაჭუნიც კი უცხო შეგრძნებებს აღვიძებს. მოკლედ, ყველაფერი სასიამოვნოა აქ. - თვალები უბრწყინავდა ნაკანს. - ჰო, კიდევ, ახლა ჟიურის დავურეკავ, შევხვდეთ, ყველაფერი ავუხსნათ და გავიაროთ კიდევ ერთხელ.
- კი, რა პრობლემაა. და ქეთი, დამავიწყდა თქმა, გადაცემამ ისეთი რეიტინგი დადო, მაყურებლები დღითიდღე იზრდება.
- ანუ წარმატებით ჩაიარა, მიხარია ძალიან.
- სადაც შენ ხარ, იქ ყველაფერი კარგადაა.
მკრთალად გაუღიმა ქალმა და ტელეფონი მოიმარჯვა დასარეკად.

***
კაპიშონწამოფარებული უკან ისე დაჰყვებოდა, რომ ვინმეს ვერ შეემჩნია. საერთო ნაცნობისგან გაიგო, ვისთანაც მუშაობდა და, რასაც საქმიანობდა. უკვე მზე ამოდიოდა, როცა სახლიდან გამოვიდა. სათვალეებიც მოერგო. ჩაცმულობის ფონზე საერთოდ ვერ შეატყობდით, ვინ იყო და ვერც იცნობდნენ. მით უმეტეს, სპორტულებით გარეთ არასდროს გამოსულა. არაფერი გამორჩენია მხედველობიდან. თითოეულ ნაბიჯს აკონტროლებდა, მხოლოდ შესაფერის დროს ელოდა, თუმცა ნერვების მოთოკვაც უჭირდა. ვეღარ ითმენდა, ისე უნდოდა სწრაფად შეესრულებინა დასახული გეგმა. სიძულვილით ავსებოდა მთელი სხეული და არც ის ახსოვდა, "სხვის უბედურებაზე ბედნიერებას ვერ ააგებო" რომ უთქვამთ. მისი ერთი ქმედება ყველასთვის განაჩენი იქნებოდა.

***
შვიდი საათი იქნებოდა, როცა გათავისუფლდა სამსახურეობრივი მოვალეობისგან. ლელას ჩააბარა ანაბელი და თვითონ ნინოსთან გაეშურა. მთელი დღე ტელეფონზე იყო ჩამოკიდებული და ელაპარაკებოდა ქალს. ათას რამეს იხსენებდნენ ძველი დროიდან. ცხოვრებაში რომ არადროს უსაუბრია ამდენი ზურას, ახლა ენა არ გაუჩერებია. ონიანს სულის მოთქმას არ აცდიდა, არც მოწყენის საშუალებას აძლევდა და ტვინს უჭამდა. ვერაფრით მოიცილა ქალმა. რა არ უთხრა, როგორ არ გალანძღა, მაგრამ იმდენი ქნა ბიჭმა, საღამოს შვიდ საათამდე ტელეფონი ხელიდან არ გაუგდია, როცა აქამდე ფეხებზე ეკი/და და არ ადარდებდა. ნოსტალგიური დღე იყო. უცნაური.
ცაც მუქდებოდა თანდათან. არც ჭექა-ქუხილი დაჰკლებია.
სირბილით აიარა კიბეები ზურამ და კარი პირდაპირ შეაღო. ღია დაუტოვა ნინომ. იცოდა, რომ მოვიდოდა. ხელში ყვავილები ეჭირა ბიჭს, წითელი ვარდებით სავსე თაიგული.
- რა მიქნა შენმა სიყვარულმა, ნინო? - ჩაიხუტა ქალი, თავის მკლავებში მოიქცია მისი სუსტი სხეული, მთელი სახე დაუკოცნა. - ხედავ, ვინ ვარ? ოდესმე მართლა გიფიქრია, რომ მე შენ ყვავილებს მოგიტანდი? პრო/ჭობად მეჩვენებოდა და მიტყდებოდა. რა პონტია, ამხელა კაცმა ხელში ვარდები დავიჭირო - მეთქი და ახლა? მაგარი რამეა ეს სიყვარული, რა.
- დღეს რაღაც განსხვავებულ ხასიათზე ხარ, თუ მეჩვენება?
- ბედნიერი ვარ ტო, რა უნდა იყოს, არ შეიძლება?
- ზოგჯერ პატარა ბიჭი მგონიხარ ისევ, იცი? ლამაზი ვარდებია, მართლა. - ყვავილები ლარნაკში მოათავსა და მერე ზურას კალთაში მოთავსდა.
- მიტყდება, ეგრე რომ ამბობ.
- არ შეჭამ?
- აუ, კი ტო, არ მიჭამია განგებ, შენთან გამოვიქეცი ეგრევე.
სამზარეულოში გავიდნენ. ზურა არც აცდიდა ნორმალურად ვახშმის გამზადებას ნინოს. ხან როგორ აწვალებდა, ხან როგორ. მივიდოდა, აკოცებდა, გამოეცლებოდა და ტოვებდა გულაჩქარებულ, ერთ ადგილს მიყინულ ქალს.
უყვიროდა ნინო და თვალებს უბრიალებდა, მაგრამ პატარა, ეშმაკი ბავშვივით იქცეოდა ნაკანი. თავს ისე გრძნობდა, როგორც არასდროს. თან ეშინოდა ამხელა ბედნიერების. იცოდა, დიდხანს არ გრძელდებოდა ხოლმე. მით უმეტეს, მის თავს ყოველთვის ხდებოდა რაღაც გაუთვალისწინებელი.
- ნინ, ზოგჯერ მართლა მეშინია, რომ გიყვარვარ. მე ხომ ბევრი ცუდი გამიკეთებია, თან ჩემ ირგვლივ სულ ცუდი ხდება და არ მინდა, შენ გეტკინოს. ვერ გავუძლებ ამას. ისედაც რომ გნახე როგორ დღეში იყავი, თვალებიდან არასდროს ამომივა ტო.
- რა გჭირს, ზური? რატომ ლაპარაკობ ასე?
- მართლა უცნაურად ვგრძნობ თავს, რა.
- სანერვიულო არაფერი გაქვს, ზური.
- როგორ არ მაქვს, რაც შენ შემიყვარდი, იმის მერე ორმაგად დამემატა. უნდა გაგიფრთხილდე ტო, ჩემი საჩუქარი ხარ შენ. - ზურგიდან მოეხვია ქალს და კეფაზე აკოცა. - რა ტკბილი ხარ ტო, არც კი იცი.
- მიყვარხარ! - შემობრუნდა ნინო და წვერზე ხელით მოეალერსა. ცხვირის წვერი ლოყაზე გაუხახუნა. ყურს ქვემოთ რამდენჯერმე აკოცა და თვალდახუჭულ ნაკანზე ღიმილი ვერ შეიკავა.
- მაბრუებ, ნინო. - ამოიხვნეშა და ქალის ყელში ცხვირი ჩარგო. მერე ლავიწზე აკოცა.
ფილტვები გაივსო სურნელით. - შენი სიახლოვე ისე მაგიჟებს, მე მარტო შენ გამო შემიძლია მოვკვდე.
- ამაზე ნუ ლაპარაკობ, კარგი?
- ხომ უნდა იცოდე ტო. ხომ უნდა გესმოდეს, რომ "უბრალოდ" არ მიყვარხარ.
- ისედაც ვიცი, ზური. შენი უსიტყვოდ მესმის. აბა, როგორია სიყვარული, როცა სიტყვები აუცილებელია და თვალებში ვერაფერს ხედავ?
- ეგრე ლაპარაკიც არ შემიძლია. - გაეცინა ნაკანს.
- საჭმელი დაგავიწყდა.
- ჰო ტო, შენ რომ გიყურებ, რა საჭმელი საერთოდ?
მაინც გაამზადა ნინომ ვახშამი, სიცილ-კისკისში გაატარეს დრო. ზურას ფიქრები წაიღებდა ხოლმე და, როგორც არასდროს, ოცნებები მოეძალებოდა.
- ნინო, ისე, ჩვენი პატარა ოჯახი წარმოგიდგენია? მემგონი, გავაფრენ. აი, ანაბელისნაირი და ჩვენ რომ გვგავდეს. სასწაულია, არა ტო?
- გიხდება ბავშვი. იმ დღეს, პარკში რომ დაგინახე ანაბელთან ერთად, რამდენიმე წუთს გაშეშებული ვუყურებდი შენს ბედნიერ გამომეტყველებას.
- ვახ, მაგაზე მაგარი არაფერი იქნება ჩემს ცხოვრებაში, რა. და შენ რა მითხარი იცი, შენს საქმეზე რა მოიფიქრე?
- არ ვიცი. ახალი ქეისი მჭირდება. სულერთია, ვინ, მაგრამ საქმეზე უნდა გამოვჩნდე.
- გინდა რამე დავიმართო? - გაიკრიჭა ბიჭი.
- ზურა! - დაიყვირა ნინომ.
- ვიხუმრე ტო.
- მორჩი მაგ სისულელეს, თორემ გაგატყავებ!
- ტანსაცმელი გინდა გამხადო, პატარავ?
- ზურა - მეთქი!
- კარგი ახლა, ნუ გაიბუტები ოცი წლის გოგოსავით, ამხელა ზრდასრული ქალი ხარ, ნინიკო.
- ახლა ენას ამოგაცლი მაგ კაიფისთვის, შე ღლაპო!
- გოგო, ნუ მეძახი ეგრე.
- ვირი!
- საერთოდ რამდენს ლაპარაკობ? - მაშინვე ტუჩებში ეცა ქალს და ბაგეები დაუკოცნა. ამოსუნთქვის საშუალებას არ აძლევდა. უცებ აენთო ნინოც და ერთმანეთის ვნებებში ჩაიძირნენ.
- ანაბელი მელოდება, უჩემოდ არ დაიძინებს. - ამოიხვნეშა ზურამ.
- მემგონი, ძალიან შეგეჩვია. - სასიამოვნო ღიმილი მოეფინა სახეზე ნინოს.
- რა მითხრა იცი ტო? ლამის ქალივით ავტირდი, მამასავით თბილი ხარო ტო. მაგარი ბავშვია.
- მიხარია, რომ მასთან ყოფნა მოგწონს და გიმარტივდება.
- ბავშვებს ვერ ვიტანდი, არ გახსოვს? ახლაც ეგრე ვარ, პროსტა ეს ვიღაც სასწაულია, რა.
- ჩამეხუტე და ისე გაგიშვებ, მანამდე ვერა. - მოიღუშა ნინო. არ უნდოდა ზურას გაშვება. რაღაც ძალა აკავებდა და ვერ გაეგო, რა იყო ეს. საათებიც ისე გაიპარა, დროც არ იცდიდა განგებ.
- ჭკვიანად იყავი, კარგი? - ჩაიხუტა და შუბლზე აკოცა ბიჭმა. - არაფერზე იდარდო შენ, ყველაფერს მოვაგვარებთ.
- ვიცი, ზური, შენი მჯერა.
სახლის კართან იდგა ნინო, კიბეებზე თვალს აყოლებდა ბიჭს და ფეხის ნაბიჯების ხმა სანამ ესმოდა, ფეხი არ მოუცვლია. მერე სახლში შემოვიდა და ფანჯარასთან გადმოინაცვლა.
გარეთ გამოვიდა ნაკანი. ზემოთ ამოიხედა და გაეღიმა ონიანის დანახვაზე, ხელი აუწია. სამსახურის მანქანით იყო მოსული. კარი უნდა გაეღო, არსაიდან ხმა რომ გაიგონა.
- ჩემი თავმოყვარეობის შელახვა არავის შერჩენია. ყველას საზღაურად, სი/რო. - კაპიშონი გადაეძრო და შორიახლოდან გრგვინავდა. მერე წამებში, ისე რომ ზურამ აზრზე მოსვლაც ვერ მოასწრო, თავს დაესხა ზოიძე. დანა ეჭირა და ნაკანმა ხელის აქნევა მოასწრო. ძირს დაუვარდა ვახოს. ის იყო საცემად უნდა მოეგდო ზურას, დანის აღება მოასწრო კაცმა და გულში ჩაარტყა. უცებ აუარებელი ტკივილი იგრძნო ბიჭმა და სხეულ ჩარჩენილ დანას აწყლიანებული თვალებით დახედა. აორთქლდა იქიდან ვახო.
ნინო გიჟივით მორბოდა, თან ყვიროდა, მაგრამ ვერ მიუსწრო. სულ წამები დააგვიანდა ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა.
- ზურა! - გამწარებული ღრიალებდა ქალი. ძირს დავარდნილ, დასისხლიანებულ ნაკანს ზედ დავარდნოდა და ცრემლებით უსველებდა სახეს.
თვალები ჩასწითლებოდა ბიჭს. ხროტინებდა, ვერ სუნთქავდა, მაგრამ თვალებით რაღაცას ანიშნებდა ნინოს, რომელსაც რა ხმა ამოსდიოდა პირიდან, თვითონაც არ მოესმინა აქამდე.
- გაუძელი, გთხოვ, გაუძელი… - ქვითინებდა ქალი. მუჭებს ძირს ურტყამდა.
ირგვლივ ხალხი შეკრებილიყო, ვიღაცას უკვე სასწრაფოში დაერეკა და მალევე ადგილზე გაჩნდნენ.
ვერ ააცილეს ნაკანის სხეულს ონიანი. მის გულზე თავი ჩამოედო და ტირილით ლოცულობდა, ღმერთს მის გადარჩენას სთხოვდა. სახე თვითონაც სისხლი დასვროდა.
- მიშველეთ, დამეხმარეთ! - ვერავინ გრძნობდა, რამხელა ტკივილს განიცდიდა იმ დროს ქალი. არავის ესმოდა, რა ხდებოდა მის გულში. გაგიჟებული თვალებით უყურებდა ზურას და სახეზე ეფერებოდა.
ექიმებმაც ვერ მოაშორეს იქიდან. სისხლი თქრიალით მოდიოდა და არაფერი აკავებდა. აზრი არ ჰქონდა რამის ცდასაც.
ბოლო წამებს ითვალიდა ნაკანი. მარჯვენა ხელის ოდნავ შერხევა მოახერხა, ისიც ნინოს კანს წამიერად შეეხო და სულ ეს იყო. თან წაიყოლა ყველაფერი.
მხეცს დაემსგავსა ონიანი. გამწარებული ყვიროდა და შველას ითხოვდა, მაგრამ ვეღარც პულსი და ვეღარც გულისცემა ვერ დაითვალა ექიმმა.
ქალის თვალებში უზღვავი ტკივილი ჩანდა. ზოიძეს მოკვლით ემუქრებოდა და იძახდა არ გაპატიებო. მიხვდა, რაღაცას რომ გრძნობდა ზურა მთელი დღე. ვერ პატიობდა საკუთარ თავს იმას, რომ მარტო გამოუშვა, მაგრამ აზრადაც არ გაუვლია მისი სიკვდილი.
მთელი სხეული სტკიოდა. აბსოლუტურად ყველა უჯრედი. წამებში გაცივებულ სხეულს ეფერებოდა ონიანი და ეხუტებოდა. ეგონა, რაღაც მაგიური ძალა ისევ დაუბრუნებდა ზურას თავს და ეს ყველაფერი ზღაპარი იყო.
ვერაფერი მოასწრეს. არც არაფერი დაწყებულა, ისე წამებში დასრულდა ყველაფერი.
ნინოს დაკარგული ჰქონდა ცხოვრების აზრი და რეალობის შეგრძნება. ბოდვა დაიწყო და მიწაზე მისვენებულ სხეულს ელაპარაკებოდა.

-
გარბოდა ზოიძე. არ იცოდა, სად წასულიყო და რა ექნა. არ ჰქონდა გეგმად ზურას მოკვლა. მხოლოდ დაჭრა და ტკივილის მიყენება უნდოდა. მზერააშლილს ეჭირა ტელეფონი ხელში და ქეთის ურეკავდა. მალევე გაუხსნა ქალმა. ლევანთან ერთად იყო ვერანდაზე.
- ქეთი, მგონი, ზურა მოვკალი.
ტელეფონს იქით გახევდა უფროსი ნაკანი. ფეხქვეშ ძალა გამოეცალა და შებარბაცდა.
- დაჭრა მინდოდა მხოლოდ და შემომაკვდა. ნინოსთან იყო. - მეტი არაფერი უთქვამს ზოიძეს, გათიშა ტელეფონი და ისევ გულამოვარდნილი გაიქცა.

-
მოაქროლებდა მანქანას ბრეგაძე. გზიდან ხან ნინოს, ხან ზურას ურეკავდა და გიჟს ჰგავდა უკვე ქალი. წუთები დასჭირდათ იქ მისასვლელად. მანქანიდან გადმოხტნენ. მორბოდა ორივე გიჟივით.
ზურაო ღრიალებდა ქეთი და ნინო მის სხეულზე დამხობილი რომ დაინახა, იქვე დაეცა. ხოხვით მივიდა გაყინულ სხეულამდე და მოფერება, კოცნა დაუწყო. მაპატიე, რომ ვერ მოგისწარიო არაამქვეყნიური ხმით ტიროდა. ლევანმა ვერ ააყენა ვერცერთი ქალი იქიდან. ქვითინებდნენ შეუფერებელი ხმით და სახეს იხოკავდნენ სიმწრისგან ორივე.
ბრეგაძემ ცრემლები შეაკავა, მაგრამ გულისტკივილს ვერაფერს უხერხებდა.
ყველაფერი ისე უცებ მოხდა, გააზრება ვერავინ მოასწრო.
მერე წვიმა დაიწყო და ზემოდანაც ტიროდნენ…

***
შავებში ჩაცმული ქალი ტაქსიში იჯდა. ცრემლები სახეს უსველებდა. ისევ პატიებას ითხოვდა და საშუალება რომ ჰქონოდა, თვითონ მოკვდებოდა ძმის სანაცვლოდ. მხოლოდ ერთი ხელჩანთა ჰქონდა თან. ყველა წამალი თბილისში დატოვა, ექიმსაც წინასწარ დაურეკა ნუ მომიკითხავო. არც ლევანისთვის დავიწყებია წერილის დატოვება.
თავისი სახლიდან შორს გააჩერებინა ტაქსისტს მანქანა. გზა სამად იყოფოდა და სამ პატარა სოფელს მოიცავდა ის ტერიტორია.
ბორიანისკენ გზატკეცილს ფეხშიშველი გაუყვა ნაკანი, ვერანაირ ტკივილს ვერ განიცდიდა.
იმ სახლის არსებობის შესახებ არავინ იცოდა, არც ერთმა სულიერმა.
წავიდა და უკან მოიტოვა ყველაფერი.
როგორც მის ძმას, არც მას დაუწყია, ისე დაასრულა.

***
"მაპატიე.
შენი მკვდარი ქეთო."
წაიკითხა თუ არა, თავში ხელები შემოირტყა და ცხარე ცრემლით აღრიალდა.