თვალები გაახილა თუარა ერთ ადგილას გახევებულ არაბულს დააკვირდა, რომელიც შოკისგან ვერც წინ ადგამდა ნაბიჯს და ვერც უკან.
შემდეგ მის წინ მდგარ არანაკლებ გაოცებულ მეგობრებს, რომლებსაც ვერ გაეგოთ ლოლიტას გამოცოცხლება ცხადი იყო თუ სიზმარი.
რადგან დრო ისე უმოწყალოდ გარბოდა და ორი კვირა უგონო მდგომარეობაში მწოლიარე ლოლიტა უკვე მომაკვდავს გავდა.
ჩაცვენილი და ჩაშავებული თვალები მკვდრის ფერი ედო სახეზე გოგონას.
და ისეთი გამხდარი ლამის ძვლები შეგრჩებოდა ხელში.
პირველის ვინც აზრზე მოვიფა ეს არაბული იყო, სასწრაფოდ მივარდა ქალს და მაქსიმალურად შეიკავა თავი ბრდნიერებისგან ცრემლები, რომ არ წამოსვლოდა თვალებიდან. მის ყელში ჩარგო თავი და ყელის მიდამო დაუკოცნა.
ხმას არცერთი არ იღებდა ლოლიტამ უღონოდა დაშვებული ხელები გაამოძრავა და მკრთალი დაღლილი ღიმილით კისერზე შემოჰხვია კაცს. უნდოდა გულზსი ჩაეკრა, მაგრამ ამის ძალაც აღარ ჰქონდა შერჩენილი.
მეგობრები თვალმოუშორებლად აკვირდებოდნენ ამ სცენას და ნელა გაიპარნენ პალატიდან, იცოდნენ, რომ ეს მათი პირადი გრძნობები იყო, რომლის გამხელაც არავისთვის უნდოდათ და ახლა უბრალოდ არ შეეძლოთ სხვანაირად. იმდენად მოენატრებოდათ ერთმანეთთან შეხება და იმ მზერის დაჭერა, რომელიც ასე საციცოცხლოდ საჭირო იყო მათთვის.
თვალები, რომლებიც ბედნიერებას ასხივებდნენ. სიახლოვეს, რომელსაც მხოლოდ ერთმანეთთან გრძნობდნენ.
სრულყოფილებას, რომელიც უერთამანეთოდ სადღაც შორს იყო და ცალცალკე მყოფთ არ უერთდებოდა, მხოლოდ ერთად.
ერთად იყო ის ყველაფერი რაც მათ სჭირდებოდათ უმტკივნეულოდ სასუნთქათ.
ნელნელა ასწია თავი მამაკაცმა და მის მონატრებულ თვალებს ზემოდან ჩაჰხედა. ამ თვალებიდან წამოსულმა სიყვარულმა კი ერთიანად გაალღო მასში არსებული ყველა ცივი გრძნობა და იმ წამს მიხვდა თუ ვისთვის უცხოვრია ამდენ ხანს.
- არ მოგენატრე?- საოცრად ჩახლეჩვოდა ხმა არაბულს და ამ ხმის გაგონებისას ზუსტად ისე გასცრა სხეულსი ლოლიტას როგორც პირველად.
- არა.- სრული სერიოზულობით თქვა გოგონამ, მაგრამ არაბულის სახის დანახვისთანავე ორივეს ერთად წასკდა ხარხარი და ვნებიანად დაეწაფნენ მონატრებულ ტუჩებს.
- ერთადერთი რაც ამხნის განმავლობაში გულმუცელს მიწვავდა შენი მონატრება იყო და შენს თავს ვფიცავარ ამ წამს მივხვდი ამას- მისი სახე ხელებში მოიქცია და კიდევ ერთხელ აკოცა საყვარელ მამაკაცს- დამპირდი, რომ აღარასოდეს დავშორდებით.
- ფეხებით რომ დამკიდონ ყველაზე მაღალ ხეზე შენზე უარს ვერავინ მათქმევინებს, ვერც შენ. რაც არ უნდა ა*რაკო სულ, რომ კვილით აიღო ყველაფერი ჩემგან ვერ წახვალ პატარავ და გირჩევნია ამას ახლავე შეეგუო.- ღიმილით აათვალიერა მისი სახის თითოეული ნაკვთი და ყვრიმალებზე ცერით მოეფერა.
- ჯერეგერთიც ფეხებით ყველაზე მაღალ ხეზე ვერავინ გაბედავს შენს დაკიდებას ჩემს გარდა და მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ გაბედავ და ვინმეს შეხედავ და მეორეც თურმე ისევ ისე აღმაგზნებს შენი მბრძანებლური ტონი, რომ შემეძლოს აქვე დაგნებდებოდი. - არაბულს სიცილი აუტყდა და მთელი სახე დაუკოცნა.
- თურმე როგორ მოგნატრებივარ.
- ხომ ხედავ როგორი ცოდო ვიყავი.
- ცოდო შენ კიარა მე ვიყავი, ამდენი ხნის მანძილზე შენს ტრ*კს თუ არ დავინახავდი სხვაზე არ მი*გებოდა.- ახლა ლოლიტას აუტყდა გულიანი ხარხარი და მის სიცილზე არაბული გულში ფიქრობდა "რა ლამაზია, როცა იცინის"
- მარტო ტრაკს?
- მხოლოდ მაგას არა, მაგრამ დანარჩენი სახლში გავაგრძლოთ, თორემ უკვე ვეღარ ვითმენ. - ცხვირზე უკბინა და წელში გასწორდა.
- რატომ წახვედი?- ხელები გაიშვიდა უკმაყოფილო სახით ლოლიტამ და ტუჩები საყვარლად დაბერა.
- გეყოფა, ცუდად ხარ და დასვენება გჭირდება.
- ხოო, ამხელა კლდე, რომ გადმომემხე თავზე იქნებ გავხდე ისევ ცუდად.
- რავიცი, უკმაყოფილო არ ჩანდი.
- უპრეტენზიო ვარ.
- ღმერთო ეს რა მესმის- გაეცინს და მის წინ სკამზე ჩამოჯდა.
უცებ პალატის კარები თეთრ ხალათში გამოწყობილმა ექიმმა შემოაღო.
- როგორც ვხედავ ჩვენს ლამაზთვალება პაციენტს გაიღვიძია.- გაუღიმა გოგონას და მის თავზე მყოფი აპარატის მონაცემები ჩაიწერა. - აბა როგორ გრძობ თავს?
- ცოტა სუსტად ვარ, მაგრამ საბოლოო ჯამში კარგად. - მის თავთან მდგარ არაბულს ახედა და დაშვებულ მტევანზე ორივე ხელით ჩაეჭიდა. - კი მაგრამ რა მჭირდა ექიმო?
- მძაფრი ნარკოტიკული ინტოქსიკაცია, მოწამლული იყავი, ანას დაემატა უჭმელობა სისუსტე უძილობა სტრესი ნერვიულობა და საბოლოოდ ასეთი შედეგი მივიღეთ. მიხარია, რომ კარგად ხარ. მინდა გითხრა, რომ ანალიზებში ყველაფერი უკეთესობისკენაა.
რამოდენიმე დღეც და შეგვეძლება გაწერა.
- ნარკოტიკული ინტოქსიკაცია?- პირი ღია დარჩა ლოლიტას- გეფიცები ტურნირზე არანაირი ნარკოტიკული საშუალება არ მიმიღია- გაოცებულმა ახედა არა მასზე გაოცებულ არაბულს, რომელსაც ყბები დაეჭიმა და თითქოს რაღაცას მიხვდაო პალატიდან უკან მოუხედავად გავარდა.
- ჯანდაბა- თავი დახარა ლოლიტამ და ნერვიულობისგან ხელის გულები გაუოფლიანდა. - შეიძლება, რომ ხვალ გამიშვათ?
ამ წინადადების შემდეგ ექიმს ყოყმანი დაეტყო სახეზე, მაგრამ ლოლიტამ დაასწრო.
- გპირდებით სახლში ყველანაირად მივხედავ თავს.
- წოლით რეჟიმს არ დაარღვევ და წამლებსაც დროულაფ მიიღებ?
- გპირდებით ექიმო.- თვალები დაუმრგვალა ლოლიტას რაზეც ექიმს გაეცინა და საბოლოოდ დასთანხმდა მის შემოთავაზებას.
უკვე გვიანი იყო ვაჩე ჯერაც არ გამოჩენილიყო.
მხოლოდ ამაზე ფიქრობდა.
მანამდე კი ლეო და ელენა იყვნენ მასთან. ლეოც დანარჩენებთან ერთად არ შორდებოდა ქალიშვილს გვერდიდან ელენა კი ყოველ დღე აკითხავდა.
მონატრებული და გაბედნიერებული ლეო როგორც იქნა მოეხვია თავის ქალიშვილს და ლოლიტაც ბედნიერი იყო ამ "ბედნიერი დასასრულით".
რატომღაც ადამიანები ყველაფერს უაზროდ ვართულებთ ხოლმე მაშინ, როდესაც ბედნიერება კარსაა მომდგარი.
ბედნიერება კი ისაა როდესაც ვიღაც სულ გაგრძნობინებს, რომ უყვარხარ.
ვინც სულ შენს გვერდითაა და იცი თუ მის გარეშე იქნები ვერ იცოცხლებ და იმ ადამიანის გვერდით, რომელთან ერთადაც სიკვდილისაც არ შეგეშინდება პირიქით ბედნიერი შეხვდები ამ გარდაუვალ მომენტს.
ბედნიერი იყო ყველაფრით, რომ ასე სანდო მეგობრები ჰყავდა, რონ ასეთი კარგი მამა, რომ ასეთი საოცარი ადამიანი გვერდით და მართლაც გაუმართლა თითქოს ღმერთმა ყველაფერი კარგი მისთვის მოინდომა.
მეორე დღე იყო ვაჩე ძალიან ადრე მოვიდა მასთან თავისი პატარა ჩემოდნით.
მთელი ღამე არ სძინებია. ერთი სული ჰქონდა ამ წამლებით აქოთებულ ოთახს როდის გასცდებოდა და ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნდებოდა.
ბედნიერი იცვამდა ტანსაცმელს. ვაჩე კი ეხმარებოდა.
იცოდა გარეთ მთელი ამალა იდგა, რომელიც მის ფეხზე გავლას უკვე დიდი ხანია ელოდა.
ოდნავ ეხვეოდა თავბრუ და თავიდან წონასწორობის დაჭერა გაუჭირდა თუმცა მაინც ყველაფერმა მშვიდობით ჩაიარა.
ლეოს თვალებში შეხედა. მამა თითქოს დარდს შეეჭამა.
თბილი და ამავდროულად სევდიანი თვალებით გააცილა შვილი.
სახეზე ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა ლოლიტა რომ ხვდებოდა როგორ ნერვიულობდა მაგრამ უდარდელი კაცის ნიღაბს ამოფარებული ალბათ ღამეებს ათენებდა ლოლიტას ფიქრში.


- შენთან მოვდივარ სახლში?- გაეცინა ლოლიტას და დახრილი თავი ასწია.
- აღარ არის დრო?- თბილად გაუცინა არაბულმაც და მზერა ისევ გზაზე გადაიტანა. - წინააღმდეგი ხარ?
- არა, არაფრის წინააღმდეგი არ ვარ. პირიქით.- მხრები აიჩეჩა და განაგრძო.- უბრალოდ მიკვირს იცი?
- რა გიკვირს?- იცოდა არაბულმა საითკენ მიდიოდა საუბარი , მაგრამ მაქსიმალურად გაწელა დრო.
- ექიმის ნათქვამი...
- არ მინდა ამის განხილვა.
- გეფიცები არ გატყუებ.
- ვიცი.
- არც კი ვივი როგორ აღმოჩნდა ჩემს ჭიქაში ნარკოტიკი.
- ეგეც ვიცი.
- მაშინ ბოლომდე მითხარი რა იცი? - წარბი შეკრა სიბრაზეშეპარულნა ქალნა და კაცს დაჟინრბით დააკვირდა, რომელსაც თითქოს მოუსვენრობა აწუხებდა და მაქსიმალურად არიდებდა თავს ქალს. - გეყოფა არაბულო!
- სახლში ვისაუბროთ.- მოკლედ მოუჭრა და გზა განაგრძო.
ლოლიტა დაემორჩილა. ფანჯარა ჩამოსწია და გრილი ჰაერის სახეზე მოლამუნებამ შცება მოუტანა.
ახლა ეკლებზე იჯდა.
ვეღარ ითმენდა ისე აინტერესებდა რა იცოდა ვაჩემ ან საერთოდ როგორ გაიგო.
მაგრამ ამას ახლა არსებითი მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა მისთვის.
მთავარი ის იყო, რომ დასრულდა მისი თეთრად გათენებული ღამეები და დანაშაულის გრძნობა. ახლა ეცინებოდა იმ დროზე, როდესაც თავს იდანაშაულებდა, ახლა ფიქრობდა, რომ ყველაფერო რაც მოხდა საჭირო იყო იმისთვის, რომ სწორად განესაზღვრა რას გრძნობდა ამ ადამიანის მიმართ.
ერთი შეხედვით მარტივია.
მამაკაცი, რომელსაც აქვს ის ფარული შარმი, რომლითაც იზიდავს ყველას, ყველას მოსწონს... შესაძლოა ეს გრძნობა არ ყოფილოყო რეალური და ის ვნებაც, რომელიც ხშირად ეშლებათ რეალურ გრძნობაში მხოლოდ წუთიერი ყოფილიყო.
მაგრამ როდესაც ადამიანის დაკარგვის ზღვარზე დგახარ და საშინელი პანიკის შეგრძნება გეწყება. სუნთქვა გიმძიმდება და იცი შესაძლოა ეს შენი ბოლო ამოსუნთქვა იყოს.
არასოდეს იცოდა რა სურდა ვაჩეს და ეშინოდა. ეშინოდა... ყველაზე მეტად იმის ეშინოდა რომ თავი გამოყენებულად არ ეგრძნო რადგან ეს სრულიად დაანგრევდა.
იცოდა, რონ კონპლექსი რომეიც აღიქმება თითქოს ვიღაცამ გამოგიყენა ეს არია ადამინისთვის სრულიად დამღუპველი და ამ დროის მანძილზე სწორედ ამას გაურბოდა, მიუხედავად ამხელა გრძნობისა.
სახლში მივიდნენ თუარა ლოლიტამ ყველაფერი დაყარა და სააბაზანოში შევიდა. ახლა საშინლად სჭირდებოდა შხაპის მიღება. თან არუნდოდა არაბულისთვის კიდევ რამე ეთქვა გადაწყვიტა რომ გაჩუმებულოყო და დააცადა თავად თუ ეტყოდა რამეს. ერთიანად ახალი სიცოცხლითა და ენერგიით სავსემ დატოვა კაბინა და მამაკაცთან ჩავიდა მისაღებში.
არაბული წელს ზევით შიშველი იყო. მისი ხორბლისფერი კანი კი სრულიად უკარგავდა აზროვნების უნარს ქალს. სავარძელზე იჯდა შიგ ჩაფლული და თავი უკან გადმოეწია. მთელი კვირის უძილარს თვალები მიელულა თუმცა ლოლიტამ ზუსტად იცოდა რომ არ ეძინა.
ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა მამაკაცს და გადაწეულ კისერში მხურვალე ტუჩები მიაკრო.
მაშინვე გაახილა თვალები და გოგონას თეძოებძე ჩაავლო ხელი და სხარტად დაისვა მუხლებზე ისე რომ არც წამოწეულა.
ზევიდან უყურებდა ქალი, ის მუხლებზე კომფორტულად მოთავსდა და ტუჩებისკენ გაიწია.
- ექიმმა რა გაგაფრთხილა შენ?- წარბი შეკრა მამაკაცმა და სახე გვერდით გასწია.
- ვიცი საყვარელო, მაგრამ თავს შესანიშნავად ვგრძნობ.- ლოყაზრ მიაკრო ტუჩები და იქიდან ტუჩებისკრნ გაუუყვა პატარპატარა კოცნებით.
- პატარავ, უნდა დაისვენო- მაშინვე დანებდა არაბული და სახე გაასწორა ლოლიტას რომ ეკოცნა.
- ამისთვის ბევრი დრო მაქვს.- მის ტუჩებთან მაცდური მზერით დაიჩურჩულა ქალნა და მამაკაცის დაუკითხავად სპორტული შარვლის შესაკრავი გაუხსნა.
- გეყოფაა.- სიცილი აუტყდა არაბულს.
- აა თუ გირჩევნია ჯერ მე გავიხადო და ჩემი სხეულის ყურებით დატკბე?- მაისური უდნავ აიწია მუცელთან და არაბულის ხმაურით გადაყლაპულ ნერწყვზე გაეღიმა.
- მერე სტრიპტიზიც მიცეკვე რა გთხოვ.
- აქ არაფერი მაქვს, ხვალ უსექსუალურეს საცვლებს ვიყიდი და საშინლად გასიამოვნებ.- ყურთად უჩურჩულა და არაბულისთცის თითქოს ეს ბოლო წვეთი იყო უხეშად მოექცა მის ზემოდან და შეხსნილი შარვალი გაიხადა...
ამდენ ხნიანი პაუზის შემდეგ ორივე მიხვდა რაც აკლდათ ეს უერთმანეთობა იყო. საერთოდაც რატომ უნდა იყო იმ ადამიანოს გარეშე რომელთან ერთად ყოფნაც სრულყოფილს გხდის.
ასე იყო მათ შემთხვრვაშიდაც. ლოლიტა ვერ გრძნობდა თავს სრულყოფილად როდესაც მასში არაბული არ მოძრაობდა.
და ვაჩე არაბული რომელიც ვერ გრძნობდა თავს კაცად, რომელსაც ყველაფერი შეუძლია.


არ მინდოდა დამეგვიანა და ცოტა ადრეც მომიწია დაბრუნება. არ ვიცი რას იფიქრებთ და როგორ მოგეწონებათ, მაგრამ რავიცი ვფიქრობ ცუდი არ არის... ველოდები კომენტარებს და შეფასებებს. <3 <3 მომენატრეთ <3