დილით გაღვიძებულს ვერც კი გაიაზრა სად იყო. ოთახი მოათვალიერა თუარა მიხვდა, რომ მის ცნობიერებაში ეს გარემო ნანახი ჰქონდა, მაგრამ ზედმეტი ალკოჰოლისა და მოსაწევისაგან გონება დაბინდულმა ალბათ კარგად ვერ გაიხსენა საიდან ეცნობოდა.
ოთახი ღია ნათელ ფერებში იყო გადაწყვეტილი და საწოლში არსებული თეთრეულიც თოვლივით ქათქათა იყო. გაიხედ გამოიხედა და იქვე ტუმბოზე სანათთან ერთად ვიღაცას მინერალური წყალი დაუდევს სავარაუდოდ თავის ტკივილის წამალთან ერთად.
ფეხზე გაჭირვებით წამოდგა და სკამზე გადაფენილი მამაკაცის პერანგი შემოიცვა შიშველ სხეულზე. ოთახიდან გავიდა თუარა უკვე დარწმუნდა, რომ ამ სახლში ნამყოფი იყო.
კიბეები ელვის სისწრაგით ჩაირბინა და სინათლის მიმართულებით წავიდა.
სამზარეულოს ფანჯრის წინ ნახევრად შიშველი მამაკაცი უდგა ზურგით და ყავას მიირთმევდა.
- ვაჩე?- გაფართოუებული თვალებით იკითხა ქალმა.
- გაიღვიძე? - მთელი ტანით შემოტრიალდა არაბული.
- კიი, მაგრამ აქ რას ვაკეთებ ხომ ვერ მეტყვი?- გაბრაზებული დაუდგა წინ არაბულს და თვალებში ჩააშტერდა.
- არვიცი პატარავ რას აკეთებ?- მხრები აიჩეჩა და ისევ ყავა მოსვა- იქნებ კლუბში "გრუპავოი" სე*სისგან გადაგაჩინე?- ყავის ჭიქა დადო და სახე ბრაზისგან დაემანჭა.- მე რომ არა ვიღაც ნაბი*ვარი უმოწყალოდ გიხმარდა და შემდეგ სადმე კლუბის კუთხეში მიგაგდებდა "ვაგზლის ბო*ივით". შენგან სულ მცირედ მადლობას ვითხოვ.- ირონიულად გაუცინა ვაჩემ და სიტყვის თქმა აღარ აცადა ისე წავიდა სპეციალურად მოწყობილ სავარჯიშო ოთახში- უნდა ვივარჯიშო, კარი იცი სადაც არის.- ლოლიტა არსად წასულა, ვაჩეა მიჰყვა უკან და ოთახში შევიდა.
პირველი თვალში რაც მოხვდა უზარმაზარ ოთახში მდგარი რინგის ცენტრი იყო. მის გვერდით კი უზარმაზარი კრივის ტომარა, დასადგმელი ფიტული და სავარჯიშო მსხალი.
ასე უამრავი შტანგის ღერძი და სავარჯიშო ინვენტარი.

იჯდა და უბრალოდ უყურებდა როგორ ემზადებოდა შემდეგი ტურნირისთვის. ბედნიერებისგამ გაცისკროვნებული თვალებით მის უნაკლო სხეულს ათვალიერებდა და გული სტკიოდა ეს რომ მას არ ეკუთვნოდა. იჯდა და ფიქრობა... ისევ ბურძგლავდა მის შემოხედვაზე, მის შეხედვაზე და მის დანახვაზე. რამდენი ხანიც არ უნდა გასულიყო ყოველთვის გამოარჩევდა მის სურნელს სხვაში. ისევ უყვარდა როგორც თავიდან და უფრო მეტად ვიდრე პირველად.
უკვირდა როგორ შეიძლება დრომ
გააქროს გრძნონდა არათუ უნსა გააღრმავოს. არ ესმოდა და ალბათ ახლა ამიტომ იყო მის გვერდით ყველა ვაჩეს გარდა. თან ასე ახლოს და ამავდროულად ძალიან შორს. ყველასგან იღებდა იმას რაც ვაჩესგან უნდა მიეღო და ღიზიანდებოდა სხვის მზრუნველობაზე. თმაზე შეხებაე მოფერებაზე. ნეტავ როგორია მასთან? ნეტავროგორია ვაჩესთან? ნეტავ თუ ფიქრობდა ის გამქრალ ვაჩესა და ლოლიტაზე. ნუთუ ვინმე დადიოდა დედამიწაზე ვისაც ლოლიტაზე მეტად უყვარდა ვაჩე?
ამ ფიქრებში იყო, როდესაც ვაჩემ სრულიად გაოფლილმა ძლიერად დააგდო ძირს შტანგის ღერძი და პიესახოცით ოფლია მშრალებით გავიდ ოთახიდან.
ლოლიტაც გიჟივით უკან გაჰყვა და ოთახში ასულს საწოლზე დაჯდა.
- ისა და ბაზანაში შევდივარ და ხომ არ შემომყვებოდი?- ირონიულად გაშალა ხელები ვაჩემ და ოდნავ თავი გადახარა
- არა.
- მაშინ რატომ დამსდევ?
- დიდი სახლია და მეშინია მარტო ყოფნა.
- ეგ მიზეზი ახლა მოიგონე?
- ხო, დამაჯერებელი იყო?
- ნამდვილად. ახლაკი კარი მარჯვნივ.- ხელი კარის მიმართულებით გასწია და ჩუმად მჯდარს თავი ააწევინა. - რომ გამოვალ აქ აღარ დამხვდე.
- ვაჩე...
- არაფრის გაგონება აღარ მინდა.
- მე კი წასვლა არ მინდა- წამოსცდა უნებურად და ძლივს გაუსწორა მზერა უცებ შემოტეიალებულ არაბულს.
- რაა?- გაეცინა ვაჩეს და თან ყურთან ხელი მიიტანა- მომესმა რამე?
- არ მოგესმა, საშინელებაც ესაა- თავი დანანებით გააქნი ლოლიტამ- გემუდარები თუ სადმე რაიმის მოთმინება გაქვს და უნარი მაპატიო ჩემი მხდალი საქციელი გააკეთე ეს.
- იცი რა არ მესმის? - მის წინ სავარძელში ჩაჯდა და იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო- მაშინ, როდესაც შეგვეძლო ბედნიერების შეგრძნება და ყველაფრის ერთად გადატანა მშიშარა ქათამი გაიჩითე, მანამდე კი ისიც არ გიფიქრია რა მოჰყვებოდა ამ ყველაფერს ისე გამიშალე ფეხები. აი მე კი მზად ვიყავი ნებისმიერი დარტყმა გადამეტანა, მაგრამ სწორედ იმან დამარტყა ვისგანაც საერთოდ არ ველოდი. თუმცა ვაფასებ, რომ შენში ადამიანობის ნატამალი მაინც შერჩა და ხვდები რაც დააშავე, მაგრამ მოიცადე. იქნებ ვერაფერსაც ვერ ხვდები და თეატრალურ წარმოდგენას მიდგამ პირდაპირ ჩემს სახლში? - ხელები დიდი პათოსით გაშალა ვაჩემ და დაჭიმული ყბებით დაელოდა თავჩახრილი გოგონას ახსარებას.
- გეყოფა- მის ვითომ და მტკკიცე ტონს ცრემლები შერეოდა- არც კი იცი რა მიჯდება შენთან ასე დგომა და ამისთქმა. ხომ იცი არა, რომ აღიარება არ არის ჩემი სტიქია? მაგრარ რადგან გთხოვ, გესმის გთხოვ?- ცრემლიანი თვალებით ახედა მასზე ერთი თავით მაღალს - ესეიგი რაღაც სასწაული მოხდს ჩემში რასაც ვერ ვაკავებ.
ვაჩემ უღონოდა ჩამოუშვა ხელები და მის წინ სავარძელში ჩაესვენა.
რაღაცაზე ჩაფიქრდა და ღრმად ამოიხვნეშა.
- გზა, რომელიც ჩვენ ავირჩიეთ ეშმაკის გზაა ლოლიტა.
- ამად არ გიღირს?
- ჩემი კარგი მოვ*ყან გოგო შენ სრულ ჭკუაზე ხარ?- ფეხზე წამოვარდა გაბრაზებული და პირსახოცი სადღაც ჯანდაბაში გაიქნია- როგორ თუ არ მიღირს? აქამდე ვერა და ვერ მიხვდი რა მიღირს და რა არა? ვერ დაგიმტკიცე ჩემთვის რას ნიშნავ? ხომ მიმატოვე და სადღაც დედის ტყვნაში დაითესე? ხოდა მე აღარ მიყვარხარ, ხო აი ასე და დაბრუნდი იმ შენ ლონდონში აი მე კი შემეშვი და მომეხი საშუალება ვისუნთქო კარგი?- სახე სახესთან ახლოს მიუტანა და სახეში ჩააშტერდა ათრთოლებულს- უბრალოდ სუნთქვის საშუალება მომეცი. ახლა კი დაახვიე აქედან.
- მოიცადე, უბრალოდ მომისმინე- ბოლოჯერ გაიბრძლობა ლოლიტამ.
- არ მოგისმენ.- მტკიცეს ამოილაპარაკა და აბაზანის კარი გადაკეტა.

* * *

სახლში ახალი დაბნელებული იყო მის სავარძელში ძალიან ნაცნობი სხეული, რომ დახვდა და ყავას მიირთმევდა.
მის წინ დადგა და როდესაც ქალი იცნო უნდოდა რომ საერთოდ გამქრალიყო დედამიწიდან.
ის მშვიდი და გაწონასწორებული მზერით უყურებდა და ცუსა ვერაფერს შეამჩნევდით სახეზე.
- ლოლიტა, როგორ მომენატრე-ფეხზწ წამოხტა და გაკვირვებულ გოგონას გადაეხვია.
- ნენე?- ლამის ცრემლები წამოუვიდა ლოლიტას და თავადაც შემოჰხვია მკლავები- მეც ძალიან მომენატრე.
- რა გატირებს ლო?- მისი სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლები მოსწმინდა- გეყოფა.
- მინდა, რომ ჩამეხუტო- თავი გულზე დაადე ნენეს და ისეთი სიმშვიდე იგრძნო აქამდე რომ არ უგრძვნია. ნენეს გაეღიმა და მეგობარს მხრებე მოჰხვია ხელი.
- წყალი ხომ არ გინდა?
- არა, ჩემთან იყავი. - დიდხანს იყვნენ ასე ჩახუტებულები ერთმანეთთან და ლოლტა მიხვდა, რომ მისი მეგობრების ბესნიერებით თავასაც ბედნიერდებოდა.
- აქ იმისთვის არ მოვსულვარ, რომ გეტირა- თავი წამოაწევნა და მზერა გაუსწორა
- მხოლოდ ამის გაკეთება შემიძლია.
- გეყოფა, დაივიწყე ის რაც მოხდა, მე უკვე დავივიწყე- მხიარულად წამოდგა ფეხზე- იმის სათქმელად მოვედი, რომ წყნეთში მივდივართ დღეს პიკნიკის პონტში და წამოდი. თან ხომ იცი შენი ჩამოსვლა არ აღგვინიშნავა კლუბს თუარ ჩავთვლით და აღნიშვნაც გამოვა.
- კარგი, მაგრამ არაბული მოდის?- შეპარვით იკითხა ლოლიტამ.
- ჰოო, მაგრამ დაიკიდე- გაამხნება და ჩანთას წამოავლო ხელი და კარისკენ დაიძრა- მე უნდა წავიდე პატარავ საქმეები მაქვს და საღამოს გამოგვილი.
- კარგი კარგად- ხელი დაუქნია და კარიც ჩაკეტა.
ყველაე მეტად ეს არ უნდოდა ვაჩესან კიდეც ერთხელ პირისპირ შეხვედრა და იმ ამოუცნობ გრძნობასთან ჭიდილი, რომელიც ესე ამწარებდა და ასაზიზღრებდა მას.
სხვა გზა არ იყო.
დროის გასაყვანად ტელევიზორში ფილმი ჩართო, სე*სის სცენაზე კი მალევე გამორთო.
ოთახში ავიდა და აბაზანაში ჯაკუზში წყალი ჩაასხა შიგნით ჩაწვა და ისე მოდუნდა ალბათ მალე ჩაეძინებოდა.
წყალი რთულად გაცივდა და თავადაც ისე კარგად გრძნობდა ამ ნაზ სითხეში თავს, რომ ამოსვლაც არ უნდოდა, მაგრამ უკვე დაბნელებულიყო და წასვლის დროც მოსულიყო.
უკვე მზად იყო და ნენეს ელოდებოდა, როდესაც ვაჩეს შეტყობინება მოუვიდა და მაშინვე ტანში გააჟრიალა.
არაფერი განსაკუთრებული ეუბნებოდა, რომ მასთან ზურგჩანთა დარჩენოდა.
-" კარგი დღეს წყნეთში მომეცი"
- " მე არ მოვდივარ"
- "მაშინ სხვა დროს"
- " არა, ამოდი"
- "ვაჩე გეყოფა, არ ამოვალ"
- "ამის დედაც, ჩანთა წაიღე და წადი, სხვას არაფერს ვაპირებ შენთან"
ნენეს შეტყობინება მისწერა, რონ თავისით ავიდოდა წყნეთში და ვაჩეს სახლისკენ დაიძრა.
ისე სწრაფად აღმოჩნდა მისი კარის წინ აქამდე ეგონა, რონ გათიშული იყო.
კარზე ზარია დარეკვის შემდეგ "შემოდი" გაისმა.
და ისევ იმ წყეუკ სახლში აღმოჩნდა სააც ვაჩე სახლის სპორტულებში გამოჩნდა.
- ჩათანს ავიღებ და წავალ. - დაბნეულმა აქეთ იქით მოათვალიერა სახლი, მაგრამ ვაჩე კარისკენ დაიძრა და საკეტი გადაატრიალა.
- რა გააკეთე?- ხელები აუკანკალდა ლოლიტას და კარ დაეჯაჯგურა- მე მალე უნდა წავიდე.
- ასე, რატომ გეშინია?- გაეცინა ვაჩეს და ნებივრად გადაწვა სავარძელში.
- საერთოდ არ მეშინია- უფრო მოდუნდა მის დასანახად.
- კარგი აი შენი ჩანთა- მაგიდაზე დადებულს ზურგჩანთანს ხელი დაავლო და ლოლიტას ესროლა. - წადი.
- კარგი და- ცოტა შეყოვნდა- აქ რატომ ამომიყვანე.
- მინდა, რომს ტურნირზე დაგპატიჟო.
- ვის ებრძოლები?
- კანადელს.
- დიდი სიამოვნებით ვნახავსი როგორ გაგიერთიანებდა ცხვირპირს ის კანადელი, მაგრამ არ მინდა ფუჭად დროის კარგვა. - შეტეიალებად აპირებდა, როდესაც ვაჩემ მკლავში ხელი ჩაავლო და კედელს მიანარცხა
- გამიშვი, ვერ გიტან.
- აი მე ძალიან კარგადაც გიტან და შენი აზრი სუკ ფეხებზე .
- დილით სხვანაირად ჭიკჭიკებდი.
- მე ზრდასრული ქალი მგონიხარ- მის ტუჩებზე ჩურჩულებდა და ცალი ხელით აფართხალებულ ქალს აკავებდა. - ნუ ვიქცევით ბავშვებივით.
- სექსის მეტი მაინც არაფერი გვაკავშირებდა- ირონიულად გაუცინა ლოლიტამ და მტკივნეული ტუჩზე კბენაც მიიღო.
- კიი ეს დაუოკებელი ვნება და სიყვარული გვაკავშირებს, სულ რომ ვიღავ ს*რს გაჰყვე ცოლად და ათი ბავშვი გააჩინო მაინც მე მეკუთვნი. მე მეკუთვნის ეს გახშირებული სუნთქვა და ამოვარდნილი გული, რომელიც ისე გიცემს, რომ ვერ აკავებ. ეს ვნებიანები ტუჩები, რომლებსაც ერთი სული აქვთ, როდის შევეხები და სხეული, რომელიც ბოლო ხმაზე კივილით ითხოვს ჩემს მოფერებას და შეხებას.
- გეყოფა, ასე რატომ მტანჯავ?- ობოლი კურცხალი თვალის კუთხეშიგადმოუცურდა ლოლიტას, რომელიც ტუჩებით შეუშრო ვაჩემ და გაუღიმა.
- გაპატიე, ხომ ხედავ გაპატიე. ვერც წარმოიდგენ რა რთული იყო ჩემთვის ამის გაკეთება, მაგრამ შევძელი პატარავ შევძელი. განა ამას არ მეხვეწებოდი ამ დილით პატარავ?
ტუჩებში ისე მოულოდნელად დაეტაკა ვაჩე, ლოლიტას განძრევის საშუალებაც არ ჰქონდა, ელვის სისწრაგით გახადა ტანსაცმელი და ისე სწრაფად შეაერთა მათი სხეულები ლოლიტაც შეწინააღმდეგებაც ვერ შეძლო.
უნდოდა გაჩერება ეთხოვა, მაგრამ იმ სიამოვნებას ვეღარ შეეწინააღმდეგა რაც მათ გაერთიანებულ სხეულებს მიჰქონდა ლოლიტამდე.
კვნესას ვერ იკავებდა და ვაჩეს ცხელი ამონასუნთქი კისერში ეფრქვეოდა და უფრო სიამოვნებდა. კივილის პირას მისული ერთიანად მოეშვა და განთავისუფლდა.
მაშინ კი როდესაც საბოლოო ეგონა იგრძნო ბედნიერება და სუნთქვაც დაუმშვიდდა.
ვაჩე სწრაფად მოშორდა და შარვალი ამოიცვა.
- იქნებ ახლა მაინც მიხვდე რას ნიშნავს, როდესაც ნახმარს გტოვებენ.- ქურთუკი მოიცვა და კარი ისე გაიჯახუნა სახლმა ზანზარი დაიწყო.

მეგობრებო პირველრიგში გეტყვით იმას, რომ ამით ნუ განსაზღვრავთ ისტორიის დასასრულს, ყველაფერი წინაა მადლობა ვინც კითხულობთ და მოგწონთ, აუცილებლად ველოდები თქვენს კომენტარებს