იმის გააზრება რომ სადღაც მოუსავლეთში მიდიოდა მისთვის საშინლად რღული გასაანალიზებელი გახლდათ. ვერაფერს ვერ გრძნობდა ირგვლივ მხოლოდ დ მხოლოდ ბურუსით მოსული გარემო იყო რის შსახებაც აქამდე არაფერი იცოდა.
თითქოს მშვილი და წყნარი ცხოვრებიდან კინწისკვრით გამოაგდეს და ახალ სრულიად მარტო ობოლი ბავშვივით უმწეოდ დარჩენილი გადასარჩნ ბოლო ხავსს ეჭიდებოდა, მაგრამ ეს ხავსი სადამდე გაუძლებდა არც თავად იცოდა და არც უნდოდა ცოდნა.
იმას ხვდებოდა, რომ იქ არ იყო სადაც რეალურად უნდა ყოფილიყო და ეს სპორტის სასახლეც უცებ გადაიქცა ჯოჯოხეთის სავანედ. ჰაერის უკმარისობას გრძნობდა მაგრამ ხვდებოოდა, რომ პარალელური სამყაროდან უამრავი ხალხი ცდილობდა მის გონზე მოყვანასა და ამ ქვეყნისაკენ შემობრუნებისათვის. ერთადერთი რაც მისგან საჭირო იყო, ეს ბრძოლაა. ლოლიტაც ბრძოლობდა. უმნიშვნელო გადაღლილობას ებრძოდა< თუმცა ამ ცუდად ყოფნის და გამოფიტვის მთავარი სხვა რაღაც იყო. უფროსწორედ ვიღაც. რთულია, როდესაც ადამიანი იმას ვერ ღებულობ აც ასე გულით გინდა და ეს მხოლოდდამხლოდ შენი დაუდევარი საქციელის გამო ხდებოდა. "ნეტავ ცოცხალი ვარ?" ფიქრობდა გულში და ისიც კი წარმოიდგინე როგორ შუკვეთს მისთის უმაღლესი ხარისხის სასახლე, მანამდე კი ეგრედ წოდებულ " მაცივარში"ჩაწვინეს ან კრემაცია გაუკეთს და მისი ფერფლი ლეოს სასახლლის ეზოში მიმოფანტეს. ფაქტი იყო, რომ ამ საშიშროებას უკვეგადაევლო და ლოლიტაც ღრმად და მშვიდად სუნთქავდა უკვე იმდენად კარგად იყო, სასუნთქი აპარატის უაზრო წრიპინიც კი უფრთხობდა ძილს. გრძნობდა ვიღცის სიახლოვეს, რომელიც ისე სიამოვნებდა ვერც კი ავღწერ. დროდა დრო ეს სიახლოვე შორდებოდა და ამ სიახლოვეს მისის თანმდევი სითბოც მიყვებოდა. "სიახლოვე" თითქოს გრძნობდა, როდის სჭირდებოდა ლოლიტას და ზუსტად მაშნ გაჩნდებოდა მის გვერდით და თავიი საამურიი სითბოც თან მიჰქონდა გოგონდასთან.
"სიახლოვე" შსნებული ჩანდა ლოლიტას ამ მდგომარეობით.საშინლად შეშინებული, გვერდიდან არ შორდებოდა და ხელებს უმასაჟებდა. წყალს საკუთარი ხელით ასმევდა და თუ საჭირო იქნებოდა გამოკვებავდა კიდეც საკუთარი ხელით. ლოლიტა ისეთი ბედნიერი იყო "სიახლოვის" ასეთი დამოკიდებულებით, რომ ერთი ორი კურცხალი ჩმოუვარდებოდა ხოლმე ძილში ყველსა უჩუმრად.

***

-არც კი ვიცი რა ვთქვა.- პალატის კარები შემოაღო ლელამ და ლოლიტას საწოლის გვერდიტ სკამზე ჩამომჯდარ ვაჩეს მკვლელის მზერა დაასო.-არ მჯერა ამ შნი ვითომ მწუხარების ნიღბის უკანაც, რომ ეს გრძნობა იმალება.აფერისტი ხარ.
-გეყოფა ლელა. - ნერვიულობისგან გადაღლილი ხმით ამოილაპარაკა ვაჩემ და გაუნძრევლად მწოლიარე ლოლიტას მკლავზე ჩამოდო შუბლი.
-მეყოფა?-ჩანთა იქვე დივანზე მიაგო ლელამ და ვაჩეს თავი ააწევინა- შნ წარმოდგენა მაინც გაქვს ცოტახანი რომ დაგვეგვიანა რა მოხდებოდა? ხალხი უკვე მეხუთე დღეა რასაც ქვია ვყრივართ დერეფანში. მშივრები, გმოუძინებლები, დასაბანები და რავიცი ათასი უბედურება კიდევ და ეს იცი რის გამო? უფრო სწორედ ვის გამო ვაჟბატონო. შენს გამო. არადა არ დააყენეთ საშველი ამ უაზრო თამაშის დასრულებას და აჰაა შდეგიც, ახლა კი შეგიძლია ისიამოვნო შენი დამოქმედარით. ნამდვილი ხარ. როგორ გამეხარდებოდა მის მაგივრად შენ რომ იწვე აქ.- ზიზღით ამოთქვა ბოლო წინადადებაც ლელამ და პალატის კარში შურდულივით გავარდა.
-მეც ისე გამიხარდებოდა ასე, რომ იყოს.- შუბლი მკლავიდან არ აუღია ოდნავ ცრემლიანი თვალები საჩვენებელი დაცერა თითებით მოისრისა და ათრთოლებულმა ამოისუნთქა.
- აბა როგორ არის ჩვენი ლამაზი პაციენტი?- მოულოდნელად პალატაში ოდნავ ჭაღარა ექიმი შემოვიდა სანდომიანი მზერით და ვაჩმაც მაშნვე აიღო თავი.
- ისევ უგონოდაა.
- დამშვიდდი, ყველაფერს დრო სჭირდება, გაჟონვა სახუმარო საქმე არ არის, ერთადერთი დრო სჭირდებდა, რომ გამოფხიზლდეს, ღვთის წყალობით ბეწვზე ხართ გადარჩნილები, მაგრამ საბედნიეროდ საფრთხემ ჩიარა და ახლა აღარაფერია საშიში, შენ კი ადექი და სახლში წადი ცტა დაისვენე გადაივლე ჭამე გამოიძინე და ისევ დაბრუნდი უკვე მერამდენე დღეა აქ ათენებ და აღამებ.- მხარზე ხელი დაარტყა ექიმმა და გაუღიმა
-ესეიგი შემიძლია წავიდე და საშიში არაფერია?
- რა თქმა უნდა
-არა, მინდა რომ როდესაც თვალს გაახელს პირველი მე დამინახოს.- უცებ გადაიფიქრა და ისევ სკამზე დაბრუნდა.
- სიმართლე რომ გითხრა ზეგამდე არ გაიღვიძებს, ამიტომ წადი ამაღამ სახლში და კარგად დაისვენე ხვალ კი შეგეძლება დაბრუნება.

მართლაც საშინლად დაღლილი და გამოფიტული იყო. ნორმალურად საჭმელიც არ ჰქონდა ნაჭამი. გამოცვლასა და ბანაობაზე ხომ საუბარი ზედმეტია. სრულებით ეთანხმებოდა ლელას და როდესაც ის ლანძღავდა საერთოდ არ ეწინააღმდეგებოდა. ახლაც რომ მიდიოდა დანაშულის გრძნოდა ყელში უჭერდა მაგრამ ღამეც არ აპირებდა სახში დარჩნას რომც დარჩნილიყო ვერ გასტანდა დიდხანსდა ვერც დაიძინებდა, უბრალოდ ცოტას წაიხემსებდა იბანავებდა ერთი საათი წაუძინებდა გამოიცვლიდა და ისევ თავის გოგონასთან დაბრუნდებოდა. ერთი სული ჰქონდა მის წყლიან თვლაებს როდის დაინახავდა და მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი რომ რაც არუნდა მეორედ მოსვლა ოფილიყო მის თავს არსსროს არასვის დაუთმობდა და სულ გვერდით ეყოლებოდა. ლოლიტას რაც არუნდა გაეტრაკებინა ან შესწინააღდეგებოდა ცოტა დროს მისცემდა და ერთხელ და სამუდამოდ დაასრულებდა ამ უაზრო კატა თაგვობანას.
***

უკვე ორი საათი გასულიყო რაც "სიახლოვეს" ვეღარ გრძნობდა. უკვე ისე იყო მის გარეშ სუნთქვა ეკვროდა და ერთი სული ჰქონდა როდის მივიდოდა ჩაეხუტებოდა და აკოცებდა მის მიერ მოტანილ სითბოს. თან ბრაზდებოდა როგორ შეძლო და მიატოვა თუნდაც წამით. ყოველ წუთსა და წამს მის გვერდით უნდა მჯდარიჰყო და ეტირა ლოლიტას გაამო. სწორედ ეს უნდოდა გოგონას. თან ფიქრობდა ზედეტად მკაცრი ხომ არ ვარო? მაგრამ არა? ეს ხომ მისი ბრალი იყო ახლა კი მის გამო იწვა ლოლიტა საავადმყოფოში ვინ იცის რამდენი ხნით.
ყველას გრძონბდა გარშემო: ექიმებს, ლეოს,თავის მეგობრებსა და ნაცნობებს, და მასსავით არავის მოჰქონდა ის სითბო რომელიც ასე სჭირდებოდა სასუნთქად.
და აი შემოაღო კარები და ერთიანად შემოაფრქვია ის აურა რაც ლოლიტას სასიცოცხლოდ ასე სჭირდებოდა, კიოდა "ჩამეხუტე" "მომიახლოვდი" "მომეფერე" "მჭირდები" და ისიც თითქოს გრძნობდა ამას და მაშინვე მასთან მიდიოდა. სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა უძრავად მწოლიარეს და შუბლზე ტუჩბი ნაზად შეახო.
მოულოდნელად ქალი შეირხა და თვალები გაახილა თუარა მაშივე ვაჩეს სევდიანი და ამავდროულად ბედნიერი თვალების დანახვისას ტირილი მოუნდა, მაგრამ თავი შეიკავა.


_________________________________________
მოკლედ მეგობრებო ძალიან დიდ ბოდიშს ვიხდი ასეთი პატარა მონაკვეთის ატვირთვისთვის, მაგრამ აქ ძლიან კარგად ჩანს ვაჩესა და ლოლიტას რეალური გრძნობები და ვფიქრობ პასუხს გასცემს თქვენს შეკითხვებს. ვიფიქრე არ ავტვირთად და შემდეგ სრულყოფილად დავდებთქომაგრამ სულ არაობას ეს ჯობდა:დდ დაახლოებით ერთი კვირა არ ვიქნები შემდეგ კი აქტიურად დაგიბრუნდებით აუცილებლად... ველოდები შეფასებებს ძალიან მიყვარხართ და მენატრებით.