ახალი წელიც დაგვიდგა, ოჯახი ავღნიშნავთ, კარზე კაკუნია ეს ალბათ ჩემი მეგობარი გოგა იქნება, კარები გავაღე და მართალც ჩემი ყოფილი თანამშრომლები მესტუმრნენ გოგა და ბაჩო, ერთად მივუსხედით სუფრას და მოვიკითხეთ ერთმანეთი, ლაპარაკის დროს ბაჩომ ზაქარიაზე მკითხა თუ რამე ახალი ხომ არ ვიცოდი მასზე, მე ვუპასუხე არა მაგრამ მე მისი მოთხრობები დავაბეჭდინე და მალე გამოსცემენ, გოგამ თავი დახარა, და ბაჩო მეუბნება რომ მისი ახლობლისგან გაიგო რომ თურმე ზაქარიას მდგომარეობა ბევრად უარესად არის, ის უკვე ოთხი თვეა გამოკეტილი ყავთ ერთ ოთახში დაბმული, და კვლავ შიმშილობს, ამ ფაქტმა ძალიან დამადარდიანა, ყვინით სავსე ჭიქა დავიჭირე ხელში, და ისე დავლიე რომ არც კი ამომისუნთქია, გავიდა ხანი და ჩემი მეგობრებიც გავაცილე, ჩემს გარდა ყველამ დაიძინა, მე კი ფანჯარასთან დავდექი და მშრალ ქუჩას მივაშტერდი, და ვფიქრობდი როგორ დავხმარებოდი ზაქარიას და იქ მყოფ სხვა პაციენტებსაც რომლებსაც არავინ ყავდათ, ფიქრში ლამის დამათენდეს უკვე დილის 4ის ნახევარია, გადავწყვიტე რომ ფსიქიატრიულ კლინიკაში რამენაირად ჩუმად უნდა შევპარულიყავი, კარი გავიხურე და კლინიკაში წავედი, უკვე მივუახლოვდი კლინიკის შენობას, მაგრამ არც კი ვიცი როგორ უნდა შევაღწიო იქ ისე რომ ვერავინ ვერაფერი გაიგონოს, ერთი აზრი მომივიდა თავში, ოდნავ მოზრდილი ქვა ავიღე ხელში და შენობის ფანჯარას დავუმიზნე, მთავარია ზუსტად მოვარტყა და შუშა ჩაიმსხვრეს, რადგან ვიცოდი რომ შენობა სიგნალზე იყო აყვანილი, მართლაც დავუმიზე ვისროლე ქვა და შუშას მოვარტყი, განგაშიც ამოქმედდა, მცველების ყურადღება მიიბყრო, მეც დრო ვიხელთე და ღობეზე გადავძვერი, მაგრამ ისეთი მაღალი ღობე იყო რომ გადმოხტომისას ფეხი ვიტკინე ძალიან ამიტომ ნელა მიწევს სიარული, ახლა მთავარია კლინიკაში შევაღწიო, მაგრამ ძალიან რთულია რადგან კიდევ ერთი ფანჯარა რომ დავამსხვრიო, შემდეგ პოლიციას გამოიძახებენ და მე ხმაური ხელს შემიშლიდა, ამიტომ სხვა რამის მოფიქრება მიწევს, გამახსენდა რომ საშხაპეს ფანჯრიდან შემეძლო გადაძრომა რადგან მანდ ფანჯარას ხშირად ტოვებდნენ ღიას, როგორც იქანა მივუახლოვდი ამ ფანჯარას ძლივს ავძვერი მაქამდე, დაზიანებული ფეხით ძალიან გამიჭირდა, გადმოვძვერი საშხაპეში, და ჩუმად და ფრთხილად გავედი დერეფანში, ძალიან მინდა ზაქარიას ნახვა მაგრამ მისი ოთახის კარები დაკეტილია, მისი გაღება მხოლოდ მორიგეს შეუძია, ერთი სიტყვით დროებით გადავიფიქრე ოთახში შეღწევა, მთავარი ახლა ის არის რომ კამერების ოთახში შევაღწიო მაგრამ იქ მოხვედრა ძალიან რთულია რადგან იქ დაცვაა, ღმერთი მაპატიებს, ამ პიროვნებამაც უნდა მაპატიოს რადგან რაც უნდა გავაკეთო ამას მხოლოდ სიკეთის გამო ვაკეთებ, ერთი სიტყვით გადავწყვიტე რომ ყველანაირი გზით შევაღწიო კამერების ოთახი, დავიჭირე ფანარი უკანა მხრიდან და სიბნელეში დავდექი დაცვის ოთახთან ახლოს, ოთახიდან დაცვა გამოვიდა მეც ფეხაკრებით მივყვები უკან, ის ყავას ისხავს მისთვის, მეც დრო ვიხელთე და მთელი ძალით ჩავარტყი კეფის არეში ფანრის უკანა მხარე, დაცვამ გონება დაკარგა, მე ამასობაში ის დროებით საპირფარეშოში ჩავკეტე მე კი მისი ფორმა ჩავიცვი ქუდი დავიფარე და ოთახსი კარები შევაღე სადაც კამერებით აკვირდებიან შენობას, ვცდილობ აღელვება არ შევიმჩნიო ოდნავ თავ ჩაქინდრული ვარ რომ მისმა მეწყვილემ უცხო პიროვნება არ შემამჩნიოს, ჩემს ბედად ოთახში სიბნელე იყო და მხოლოდ მონიტორი ანათებდა, დაცვამ მითხრა რომ ახლა მან უნდა დაიძინოს ერთ საათში უნდა გამეღვიძებინა და წესით მე დამეძინა, მეც თავი დავუქნიე და დავეთანხმე ისიც დაწვა, ესეც ასე ახლა შემიძლია საქმეს შევუდგე, უნდა მოვძებნო ძველი ჩანაწერი სადაც ზაქარიას ფიზიკურად უსწორდებიან და სხვა პაციენტებსაც, სხვა პაციენტების ჩანაწერები კი ვიპოვე მაგრამ ზაქარიასი ვერა რადგან ზუსტი რიცხვი და დღე არ მახსოვს, დიდ ხანს ვიწვალე რომ მომეძებნა ბოლოს ვიპოვე, ესეც სხვა ჩანაწერებთან ერთად აღვბეჭდე ჩემს მობილურ ტელეფონში, და ახლა დროა კლინიკა დავტოვო, ამ დროს კარები შემოაღო დაცვამ და მითხრა დროეზე წამოდი ერთერთ ოთახში ჩვენი დახმარება სჭირდებათო, მეც გავყევი რადგან რომ არ გავყოლოდი რამეს იეჭვებდნენ, ძალიან გამეხარდა რადგან ზაქარიას ოთახში უნდა შევსულიყავით მორიგე აკაკისთან ერთად, შევედით ოთახში და რას ვხედავ, ზაქარია ფეხზე მდგომიარე ყავთ მიბმული კედელთან და მას პირიც დაბმულიაქ, აკაკი ეუბნება ახლა პირზე აგხსნი და ჭკვიანად მოიქეცი თორემ ხო იცი რაც მოგივა? ზაქარია არც კი ინძრევა ის ერთ ადგილს შესცქერია თითქოს არც ცოცხლობდეს, აკაკიმ ახსნა პირსაბმელი, და წამალი დაალევინა ძალით, ეს ისე უხეშად გააკეთა რომ გვერდით რომ არა დაცვის თანამშრომელი დიდი სიამოვნებით ვეცემოდი და ვასწავლიდი ჭკუას, უკან რომ გამოვბრუნდით ოთახიდან საპირფარეშოს კარიდან ბრახუნის ხმა გაისმა მაშინვე მიცვივდნენ მე კი სწრაფად ვცდილობ დავტოვო კლინიკა, ქვემოდ ჩავრბივარ პირველი სართუყლისკენ და პირისპირ შევეჯახე ერთერთ დაცვის თანამშრომელს რომელმაც სახე დამინახა, მან ყვირილი სცადა მე კი სხვა გამოსავალი არ მქონდა და მთელი ძალით მივეჯახე მას და ორივენი კედელს შევასკდით, ახლა ძირს ვართ და ერთმანეთს ვეჭიდავებით, რომ რომელიმემ დავამარცხოთ ერთმანეთი, ის ჩემს ზემოდ აღმოჩნდა და მჯობნის, მე კი წიხლი ვკარი გულზე და წინ გადავაგდე, და გავიქეცი კარებისკენ, კარებს რომ მივუახლოვდი გაღება გამიჭირდა მაგრამ ამინც გავაღე და გავიქეცი, წინ კი დამხვდა უზარმაზარი ღობე რომლიდანაც გადმოძრომას დიხანს მოვუნდი, ავძვერი მაგრამ გადმოხტომის მეშინია რომ რაიმე კვლავ არ დავიზიანო, იქვე ახლოს შევნიშნე მიმაგრებული მილი, და მისი დახმარებით შევძელი უვნებლად ჩამოსვლა, ამასობაში დამათენდა კიდეც, თვალიც აღარ მომიხუჭავს, გათენდა თუარა მაშჳნვე მივიტანე ეს ჩანაწერები პოლიციაში, რადგან თავად ენახად თუ რა მდგომარეობა იყო კლინიკაში, რაღა თქმა უნდა ამას რეაგირება მოჰყვა და კლინიკის დირექტორი თავის შემშრულებლებთან ერთად დააკავეს, მე კი ჯარიმა დამეკისრა იმისათვის რაც ჩანაწერების ფასად ჩავიიდნე, კლინიკას შეუცვალეს დირექტორიც და პერსონალიც, 7 თვე გავიდა მას შემდეგ მსოფლიო პანიკაშია რადგან მომაკვდინებელი ვირუსი მძლავრობს, ქაოსია მოდებული, მაგრამ მე მაინც მოვახერხე ზაქარიას მონახულება, კოლეგებმა მითხრეს რომ როდესაც პაციენტებს კლინიკის ეზოში გავლის უფლება აქვთ, მაგ დროისთვისაც არ ტოვებს ზაქარია მის ოთახს, ამიტომ გადავწყვიტე რომ მომენახულებინა და თან მეხარებინა მისი მოთხრობების ამბავი. ოთახში რომ შევიხედე ზაქარია ისე იწვა ძირს რომ ძლივს შევამჩნიე რომ ოთახში იმყოფებოდა, მივესალმე მაგრამ პასუხს არ მცემს, ახლა მივუახლოვდი და მის მოთხრობებზე ვესაუბრები, რომ იბეჭდება და ძალიან მალე გამოსცემენ, ამის გაგონებაზე აიწია ზევით წამოდგა ოდნავ მომიახლოვდა და მიპასუხა.... ეგ ხომ ისედაც ვიცი მაგრამ მაინც მადლობელი ვარ რომ გამაგებინეო, შემდეგ კი სემეკითხა თუ რატო მეკეთა პირბადე სახეზე, მე კი ავუხსენი რომ ეს ნიღაბი სიკვდილისგან მიცავდა მაგრამ ისეთი სიცხე იყო რომ სუნთქვა უარესად მიძნელდებოდა ალბათ უფრო ამიტომ გაუჩნდა მსგავსი შეკითხვა ვიდრე ნიღაბის კეთებაზე. შემდეგ მე შევთავაზე რომ გარედ ერტად გავსულიყავით და გვესაუბრა, რაზეც კატეგორიული უარი გამომიცხადა, და ძალიან აღელდა, შენ შენ ვიცი ვიცი რაც გინდა რატომაც გადამეკიდე ვიცი შენ იმათ გამოგაგზავნეს რომ დამიჭირო ხო ასეა ვიცი ვიცი შენ არ ხარ ჩემი მეგობარი.... შენ იმათ გამოგგზავნეს, გგონია არ ვიცი? ვერ მოგართვი! ასე აგრძელებდა ლაპარაკს მეც ხმას ვერ ვიღებდი რადგან, სათქმელი აღარც არაფერი მქონდა, შემთხვევით ფანჯარას მოვკარი თვალი, თითქოს რაღაც უჩვეულოს ვხედავდი, არ ვიცი რას მაგრამ უკეთ რომ დამენახა ახლოს მივუახლოვდი ფანჯარას და აღტაცებისგან და გაოცებისგან აღარ ვიცოდი უნდა გამხარებოდა თუ შემშინებოდა... რადგან ამ სუა პაპანაქება ივლისშჳ თოვა დაიწყო, ღმერთო ჩემო ეს რა უცნაურია, იმწუთასვე ზაქარიას მოვუხმე ფანჯჯარასთან, რომელიც მიშთის ჩჲმად ლაპარაკობდა, მართაც დამიჯერა და მომიახლოვდა, მე კი ფანჯარასთან დავაყენე და მივულოცე მას ზაფხულში თოვლის მოსვლა, დრო და დრო უმატებს თოვას და უკვე საკმარისად ღრმად დებს და მსხვილი ფიფქები ცვივა, ზაქარია ქანდაკებას მიემსგავსა, ადგილიდან არ იძვრის, შემდეგ უკან გამომხედა და მის თალებს ვხედავ ცრემლებით სავსეს და ღიმილს სახეზე, მან მთხოვა რომ ეზოში ჩავსულიყავით, რაღათქმა უნდა უსიტყვოდ დავთანხმდი, მას აყვნენ სხვა პაციენტებიც და ყველანი თოვლიან ეზოში გავედით პაციენტებს ისე უხარიათ ზოგი თავზე იყრის ზოგიც კი გორაობას იწყებს, ერთი სიტყვით დიდი ჟრიამულია ფსიქიატრიული კლინიკის ეზოში, ზაქარიამ აიღო ელში თოვლის პატარა გუნდა, კარგად დააკვირდა, გამომხედა და კალამი და ფურცლები მთხოვა დამედო მის ოთახში ბლომად, ასეც მოვიქეცი იმ დღიდან იშვიათად თუ გამოვიდოდა ოთახიდან ზაქარია, რადგან ის გაუჩერებლად წერდა წერდა და წერდა, აწმყოზე ანუ მისთვის მომავალზე, მისთვის ეს დიდი საოცრება იყო ზაფხულის ცხელ დღეებში უზარმაზარი თოვლი მოგვადგა კარს, მან უამრავი წიგნი დაწერა მასზე მეც ვუბეჭდავდი ის წერდა მე ვუბეჭდავდი, ბოლო წიგნი გამოსცა სახელად (მიწის ზეიმი). სწორედ ამ წიგნში ეწერა მისი ბოლო განვითარებული მოვლენები ჩვენს თანამედროვე სამყაროში, ზაქარია 3წელიწადში გარდაიცვალა გარდაცვალების მიზეზი უცნობია... მან უბრალოდ დაიძინა და თვალი ვეღარ გაახილა, მაგრამ რამაც გამაოცა ეს იყო ის რომ გარდაცვლილი ზაქარია გაღიმებული იწვა, რის გამოც ჩავთვალე რომ ის კმაყოფილი იყო იმით რაც მის ცხოვრებაში მოხდა, ის დრომ დასაჯა მისი განსხვავებული ტიპაჟის გამო, მაგრამ მან მაინც მოახერხა რომ მისი სათქმელი ჩვენთან დაეტოვა, თანამედროვე სამყაროში.