მზე ცაში იწვა,თუმცა დედამიწას სითბო მაინც აწვიმდა.მომეტებული სიცხისგან თითქოს უფერულ ჰაერს სიყვითლე გარეოდა,ადამიანთა თვალებში ყვითლად ლღვებოდა სივრცე...სამარისებურ სიჩუმეს თავხედი ხმები სადღაც ჩაემწყვდია და წუთებით სამყაროს შუაგულში არსებული ეს ჩუმი ადგილი ვიღაცის ოცნებებში წარმოდგენილსა და გაცხადებულ სურათს მოჰგავდა.

მწვანე საბნად გაგებულ,ბალახების გუნდზე თავმომწონე სვეტებიბით აღმართულიყვნენ ფორთოხლის ხეები.სიმწვანეში ანთებული,ყვითელი ნათურებივით მოსჩანდა მრგვალი,დიდრონი ფორთოხლები.მსუბუქი სიოს გრილი ენა ახერხებდა და ართმევდა მათ მცირედ სურნელებას,ფოლაქების მსგავსად აბნევდა ჰაერს,ჰაერიდან კი ადამიანთა სხეულებში ფანტავდა ფილტვების შესამკობად.ველური ყვავილები ეჯიბრებოდნენ ფორთოხლებს.შემოიძარცვეს ნოტიო მათრობელა სუნამოები და ქარს მიანდვეს თავადაც...
მსუბუქად ელაგა დაბლით ქალის მზით დაფერილი ფეხები,მათგან დაცურებული თეთრი სარაფნის კიდეები ამოწვერილ ბალახებს ეპოტინებოდა.შიშვლად გამომზირალ კანზე ფოთლების ჩრდილები ამოტიფრული ნახატებივით ჰქონდა მიმობნეული.მრავალი ფორთოხლის ნარინჯისფერი ნათურები ეყარა ძირს და მათ შორის გვერდულად მწოლიარე,საკუთარ მკლავს დაყრდნობილი,თვალებდახუჭული ქალი სანახევროდ გაშლილ თეთრ ვარდს მოჰგავდა.დატალღული ღია ფერის თმები ბეჭების სისწორეს უმთავრდებოდა,ცალკე გამდგარი,გამოყოფილი რამდენიმე კულული კოკორს მოწყვეტილი ფურცლებივით ლავიწებში უწვა და თითების მსგავსად ელამუნებოდა.
აუჩქარებელი სუნთქვის მიუხედავად,მკერდის მაღლით და დაბლით საფეხურებზე თამაში მაინც შესამჩნევად იკვეთებოდა-ამ კადრის დაჭერა ცოტა არ იყოს სასიამოვნოდ გამაბრუებელი იყო.სწორი ძარღვებით ნაქსოვ თითებს ბალახები სანახევროდ უფარავდა...ცოტაც და დაიჯერებდა რომ ფიტული იყო.

მხატვარი არც ისე შორს,საღებავებით ამოთხვრილი წინსაფრით იჯდა ქალის პირისპირ.ტილოს გამოზომილი სინაზით სჩუქნიდა ფერებს.
წვივები ჩაფლული ბალახებში ფორთოხლებს შორის,კაბის თამაში მუხლის თავებთან,ნაკვთების თითქოსდა შეუმჩნეველი შეტოკება,წვრილი ხორცისფერი ხვლიკები თმების ბუჩქად,სავსე ბაგეების საკეტი,თვალების საკანში დატყვევებული მეამბოხე სული ქალის...გზადაგზა ფუნჯს აყოვნებდა,რაღაც აკლდებოდა,რაღაც გაუმხელელი.სახეზე უდარდელი გამომეტყველების მიღმა ჩაბუდებული უთქმელი სათქმელი.ვის უნახია განა ადამიანი ბოლომდე მხიარული!
ქალის თვალებიდან გადმოვარდნილ სულის წმინდა მარგალიტის მარცვლებს,რომლებიც რაღაც ამბებ არეკლილები იყვნნენ,მინდორზე დაცემული ცვრის ნამის სახით ნიღბავდა და ისე ხატავდა.და ვიდრე ხატავდა,ვიდრე მისი გონება ყურადღების მაჯებს ჰყავდა შეპყრობილი,წარმოსახვა მაინც აეშალა.ძლიერი ქარის შემობერვისგან როგორც ფრიალებს მრავალი ფურცელი ისევე გადაეფურცლა მხატვარს აზრებიც.ჰარმონია შეეპარა მთელს არსებაში...

მაღალ მთაზე იდგა.მკლავებგაშლილი ამ თავისი ფერებში გათხუპნილი ტანისამოსით რომელიღაც უცხო ფრინველს ჰგავდა,ჭრელბუმბულიანს.უფსკრულიდან ამოვარდნილი სუსხის ორთქლი სულს უცოცხლებდა,სხეულზე დამჩნეულ უფერულ იარებზე სალბუნივით ედებოდა.
აქამდე არასდროს შეჭრია სხვა წარმოსახვაში,არავისთვის მიუცია უფლება რჩეულ ადგილზე მის გვერდით მდგარიყო.ბოლო დროს კი დაუკითხავად დააბიჯებდა და ინაწილებდა უფსკრულის სუსხს ქალი რომელსაც იმ წუთებში,იქ რეალურ სამყაროში ხატავდა.როცა ფერების ოსტატის გვერდით იდგა,აღარ მოჰგავდა ვარდის გაუშლელ კოკორს,არამედ ჩიტს ჰგავდა,ფრთებ დამძიმებულ ჩიტს.
ტრიალი მინდორი ხახადაღებული კლდის პირას.ღამე გვიანი.ქარის ენები.ცა გადაშლილი ვარსკვლავების გაბნეული ღიმილით. თითქოს ეს იყო წარმოსახვის ყველაზე სასიამოვნო ნაფლეთი რომელიც მხატვრის არაფრისმომცემი სამყაროს ჩამოხავებულ კედლებს ბზარებს უჩენდა და ნანატრ მყუდროებას უბუდებდა გულში ფერების ოსტატს.სული ხეტიალს ასრულებდა,ცარიელ სხეულს ეძგერებოდა და აგორებულ რისხვის ტალღებს აცხრობდა.

-არაფერს მეტყვი მხატვარო?-წარმოსახვაში აკინძული მარიონეტის მშვიდი ხმა.
-ზოგჯერ სიჩუმე სულაც არ ნიშნავს იმას რომ სათქმელს ვაგროვებთ-საუბრობდა ისე როგორც სურდა სინამდვილეში ესაუბრა ვინმესთან.
-აბა,აბა რაზე მიანიშნებს?
-განცდების მოსმენაზე,ჩვენში მოხეტიალე აზრს ფეხდაფეხ დავდევთ ამ დროს,ხან ვეთანხმებით,ხანაც ვეწინააღმდეგებით.
-და მაინც,ესეიგი სათქმელი მზადდება არა?
მხატვარს გვერდული ღიმილი გაეპარა,სიხალისის მზერა ბაგეებზე გაუქვავდა...იღიმებოდა ორივეგან,ბაღშიაც და იქ მაღალი მთის წვერზეც
-ჰო,მაგრამ იშვიათად თუ ვწყვეტთ ალბათ ამ გამზადებული სათქმელის გამხელას.-ცოტახნის შემდეგ კვლავ განაგრძო-ერთ დღეს ავდექი და შემოვიკრიბე საკუთარი შფოთი,შიშები,ღელვა,სხვადასხვა ფრომებში,ნივთებში ჩავამწყვდიე,ტილოებზე გადავიტანე და ამ გზით თითქოს დავიცალე მათგან.მხატვრობა გადამრჩენელი გახდა ჩემთვის.მას შემდეგ ფერები დანაწევრებული განწყობის შერწყმაში მეხმარება.როცა ვგრძნობ რომ შემიძლია რაღაც შევქმნა ვხვდები რომ უსაზღვრო აზრი ეძლევა ჩემს არსებობას.აღარ მინდება გავეცალო ყველასა და ყველაფერს.
-რომ გითხრა დაცემა არ მიგემიათქო რას მეტყვი
-არ იქნებოდა მთავარი მე რას გეტყოდი.რეალობას ჩემი სიტყვები ვერ შეგიცვლიდა
-ასეთი რთულია დაიჯერო რომ არსებობს ადამიანი ტკივილ გამოუცდელი?
-ადამიანად ყოფნაც ხომ ტკივილია რაღაც დოზით
-გააჩნია ვისთვის როგორ
-და მაინც...შენს თვალებში არის რაღაც
-რა,რა არის?
-ამბავი რომელსაც აღარასდროს არავინ გაიხსენებს,მაგრამ ყოველთვის იარსებებს.ის იმ ხმაურიან ცხოველს ჰგავს რომელსაც თითქოსდა ნების საწინააღმდეგოდ მაგ შენი თვალების საკანში ყოფნა მიესაჯა და ისღა დარჩენია გააფთრებით იგრგვინოს განთავისუფლებისთვის.ცდილობს გადმოლახოს შენი გონება,ბაგეები,თუმცა ბრკოლდება,აბრკოლებ.ცხოვრობს თვალების სარკეში იმის იმედად რომ ერთ დღეს შეძლებს ვინმე მის შემჩნევას და დაახსნევინებს თავს.
-ხელოვანი ხარ და ყველაფერს მძაფრად აღიქვამ
-ადამიანი ვარ,ადამიანი რომელიც არსებობამ გამოაწრთო.

ტილოზე სურდა აღებეჭდა ის სურნელება რომელიც ფორთოხლებისგან იყო ახვეტილი და თავს არ ანებებდა.რაში ჩაემწყვდია,ვისთვის/რისთვის მიეკედლებინა ეს თავბრუსდამხვევი.ქალის თმებისთვის?მაშინ ხვლიკები უნდა დაეფრთხო...მისი კანისთვის?სხვებიც იგრძნობდნენ,ეგოისტურად მხოლოდ თავისთვის უნდოდა...სულისთვის?სულის სურნელება,როგორ ლამაზად ჩაესმა.ვის გაუგია მსგავსი!მაგრამ არ ადარდებდა.თავად ხომ ეცოდინებოდა,თავად ხომ შეიგრძნობდა როცა ნახატს მოკრავდა თვალს და იგრძნობდა რომ ამ ყვითელი ნათურების განსახიერებები უკვალოდ არ გამქრალა.

-რამე მიამბე მხატვარო
-რა,რა მოგიყვე?
-ოღონდ სიჩუმე გადაფარე და რაზეც გინდა ისაუბრე.
-მე მიყვარს სიწყნარე.ყველაზე მეტყველი,ყველაზე ბევრი რამის დამტევი მგონია სიჩუმე.ზიხარ სიმშვიდეში,არც აბეზარი მწერების ხმა,არც შრიალი ფოთლების,არც ადამიანთა ემოციური ხმები,უბრალოდ თითქოს ასეთი მოდუნებული,ყველაფრისგან დაცლილი და თან ყველაფრისგან ავსებული რაღაცისკენ მიილტვი,რაღაც სანუკვარისკენ.ასეთ დროს ვგრძნობ თუ როგორ ვტივტივებ მსუბუქი ნივთივით...ერთ წერტილს ვაშტერდები და მალევე ყოველივე ორდება ირგვლივ.თვალებს ვხუჭავ,წესით ასეთ დროს ხომ დახუჭული თვალების მიღმა სრული სიბნელე უნდა მეგებებოდეს,არ უნდა ჩანდეს რაიმე,არადა სწორედ მაშინ,ყველაზე მძაფრად იწყებენ კადრები მოძრაობას,მოდიან და მოდიან გზად შემოყრილი ადამიანთა სახეები.ბევრი მათგანი ალბათ აღარც უნდა მახსოვდეს,მაგრამ ისინი თურმე არსად მიდიან.ეს ადამიანები იმ ისტორიას ჰგვანან რომელიც შენი თვალების გამომტვრევას ლამობს,აი აღარასდროს რომ არ გაიხსენებენ ისეთებს და არ გვანებებენ დავიწყებას,რადგანაც ვიხილეთ,რადგანაც შევეჯახეთ უკვე რაღაც დოზით ჩვენი სავალი გზის მგზავრები გახდნენ.
რაც უფრო ვეშვები,ვდუნდები,სულ უფრო ვრწმუნდები რომ ვიძირები,თითქოს გავდივარ იატაკის,მიწის ქვემოთ და რაღაცისთვის ვემზადები.ეს გადაშლილი მდინარის ზედაპირიდან აუჩქარებლად,ნელ-ნელა ჩასვლას ჰგავს ღრმად ფსკერამდე,იცი რა შეგრძნებაა ასე წყლის გაკვეთა და გავლა მასში?თითქოს ნოსტალგია მბოჭავს და ამავე დროს გარბის ჩემგან.
მინდება იმ ადგილებთან დაბრუნება რომლებიც დიდი ხანია აღარ მინახავს,მგონია რომ ყოველი ქუჩა,ყოველი კადრი რომელიც მახსენდება და უკან მოტოვებულია,ჩემგან ჩამოვარდნილი ჩემი სხეულის ნაწილია და წარმოიდგინე რამდენი დამიკარგავს.მონატრება-ამ სიტყვას არასდროს ვახსენებ,ყველაზე მეტად ვგრძნობ,მაწუხებს,რომ არსებობს ასეთი შეგრძნება,ყველაზე ღრმაა"მონატრება"-მონებად ქცეულები ვართ იმისა რაც გვაგონდება და ვიცით რომ ვეღარ ვიხილავთ.არ მინდა მენატრებოდეს ვინმე ან რაიმე.არ მინდა არსებობდეს ეს სიტყვა ისევე როგორც არ მინდა არსებობდეს სიტყვა "სიმახინჯე" არ გვაქვს ჩვენ ადამიანებს უფლება ჩვენივე მსგავსს ან თუნდაც სულ სხვა რაიმე საგანს მახინჯი ვუწოდოთ,მაშინ როცა ყველასა და ყველაფერში ხიბლის მომნუსხველი სული ტრიალებს და ვკლავთ დაუნახავობით.

იხატებოდა ლურჯი ცა,ღრუბლების ფთილებით ამოკემსილი.ისიც ვიღაცის ის ცა იქნებოდა რომლის ვერ'ნახვასაც იდარდებდა ალბათ როდისმე ვინმე.მხატვარმა აღმართულ ხეებშიც გააცოცხლა გაწელილი,დაუსრულებელი მონატრება.ფორთოხლების ცოცხალი ფერიც დაამძიმა როგორღაც ამ გრძნობით და ბოლოს...ეს ქალი,ვისი მონატრება ერქვა მას?ყველაზე მძაფრად მას შემოეხვია ამ სიტყვის მნიშვნელობა.

მაღლა,კლდეზე მდგომს გვერდს კვლავ უმშვენებდა ნაცნობ/უცნობი ქალბატონი,თვალებში ჩაჰყურებდა.საკუთარი მზერით ცდილობდა იმ ფოლადის გალღობას რომელიც გაუალ კედლად აღმართულიყო ამ გაუშლელი ვარდის მზერის წინ.თრთოლვით შეახო თითები ქალის კანს,მხრებს,იქ კი ბაღში საღებავებით სული შთაბერა და ტილოს დააკრა აღქმული.წამწამებს შეეხო გრძნობით გაჟღენთილი თითები და ისინი თვალებში არეკლილნი გადაიხატნენ.სახისკენ წაღებული ხელი შეაყოვნა,ბაგეებს გაერიდა,ჯერ ლავიწებისკენ გაიქცა,კისერზე დაუცურა ფრჩხილები,შემდეგ შუბლს დაუბრუნდა,ღაწვებსაც ესტუმრა- დაიზეპირა მეტყველი სახე. ბაგეები კი!...გათამამდა,ნაბიჯები კიდევ ფრო წინ გადადგა.ხორცისფერი ხვლიკები,თლილი დანებით დააფრთხო.სახე სახის წინ და ერთმანეთის სულის სურნელებები...მზერა კიდევ ერთხელ გადაავლო,ამოწმებდა რაიმე ხომ არ გამორჩა და რაც აკლდებოდა ბოლო დეტალი...ალუბლების გემოს დაეწაფა.სხეულში ჯერ წვეთობით,შემდეგ კი ძლიერი ნაკადის მსგავსად გადაეღვარა სითბო,თაფლივით ბლანტი გახდა სიამოვნება და შინაგანში თითოეულ უჯრედზე მიეწება,გაიჟღინთა მისით.
როცა ფუნჯმა შეასრულა საბოლოო მონახაზი თვალები მხატვრის შეყოვნდა წამით.ძლიერ დახუჭა,გათიშა ამ ჟესტით თითქოს წარმოსახვა.
რეალობა.გულის ხმას უსმენდა და ღიმილი კმაყოფილების დასთამაშებდა პირისახეზე.ქალი წამოდგა,ჰაეროვნად გამოემართა მისკენ.ტილოს წინ გაჩერდა,გაუღიმა-სრულყოფილება გაიზიარა.

მზე კვლავ აცხუნებდა სიმწვანეს.ორთავემ ხელები ჩასჭიდეს ერთმანეთს.მხატვარმა ჩასჩურჩულა რომ სურდა ეჩვენებინა მისთვის რჩეული ადგილი,ადგილი სადაც თავად სიმშვიდის ზეიმს განიცდიდა.
მებაღე მიტოვებულ ტილოს მიუახლოვდა,თვალები სასაცილოდ მოიფშვნიტა.მერე ცოტა არ იყოს ცინიკური ღიმილი მიიწება და გაეცალა სურათს რომელზეც არაფერი იყო წვრილი ძაფების მსგავსი,ფერადი ხაზების გარდა...გაურკვეველ აბსტრაქციას მოჰგავდა.

მხატვარი და ქალი ხელკავით მიუყვებოდნენ გზას.ბაგეებიდან შემდეგი სიტყვები ჩამოეფერთხა ფერების ოსტატს:
-გვარწმუნებენ რომ რაღაცეები არ შეგვიძლია.იმდენად გაითავისეს მოსაწყენობა რომ განსხვავებულ ხედვას აბუჩად იგდებენ.რაოდენ რთულია იპოვო ის ვინც შეძლებს შენს მსგავსად აღიქვას და აღფრთოვანდეს.შენში ამის ნიჭია,შეგიძლია გაიზიარო ჩემი ის შესაძლებლობა რომელიც არ არსებობდ და ამავე დროს ცხადია.განა თვალებს თუ დავხუჭავ და წარმოსახვაში შევქმნი იმას რისი იდეაც არასოდეს არ შეიძლება დაებადოს იმ პიროვნებას რომლის თითებსაც სამყარომ ნამდვილად უბოძა მშვენიერების შექმნის შესაძლებლობა,მე მაშ რატომ არ ვუტოლდები...კეთილი ინებონ და ამოიცნონ ჩემი წარმოსახვა,ხომ ასეთი შეუდარებლები არიან!თუ შენ თვალებს დახუჭავ და იცეკვებ და ამ ცეკვით,ამ თავდავიწყებით განცდებს,უთქმელ ისტორიას მოყვები,რატომ არ უნდა გაუტოლდეს იმ ნამდვილი მოცეკვავის სიხარულს რომლის კანსაც სცენის მტვერი რეალურად მოსცხებია.
-მე შენს ნახატებს ვხედავ მხატვარო...
-მეც ვხედავ,უკვე ვხედავ რისი თქმა სურს მაგ შენ თვალებში გამოკეტილ ცხოველს.