დიდი ხანია მარტოობით „ვტკბები“ . რატომღაც მეგონა სიმარტოვე უფრო ბედნიერს, თავისუფალს გამხდიდა, უფრო მეტიც საკუთარ თავთან სრულ ჰარმონიაში ვიქნებოდი . ვერასდროს ვიფიქრებდი ეს ასეთი საშინელი თუ აღმოჩნდებოდა, საკუთარ თავთან განმარტოვებით ყოფნა და კითხვების დასმა ისეთ თემებზე რაზეც პასუხი უბრალოდ რა არსებობს და რაღაც უაზრობაა. ფიქრები შიგნიდან გჭამს და გითრევს სრულ სიცარიელში, სადაც უბრალოდ ერთ ოთახში ხარ გამოკეტილი , უიმედოდ და იგივე კითხვებს ატრიალებ გონებაში ... ეს ხდება გამოდმებით. ძილი უფრო ამაზრზენი გახდა, თითქმის ყოველი გაღვიძება იწყებოდა საკუთარ შიშთან გამკლავებით. მომენტი, როცა შენს გონებას ღვიძავს ხოლო სხეული პარალიზებულია ეს უკვე შიშს მგვრიდა, მთელი სხეულით ვგრძნობდი ამას. უმოქმედობაზე ცუდი კი არაფერია, ერთ ადგილას გაშეშებული ველოდებოდი როდის გამოჩნდებოდა ვიღაც და საბოლოოდ მომიღებდა ბოლოს, მაგრამ მხოლოდ მის სიახლოვეს ვგრძნობდი თუ როგორ აღწევდა ჩემში და მიმათრევდა მასთან სიბნელეში,ქაოსში. მეგობარი ან ახლობელი რომ მყავდეს ალბათ მოვუყვებოდი ამის შესახებ. სამწუხაროდ ერთადერთი, რაც შემიძლია გავაკეთო , არის დაველოდო შემდეგ დღეს, წავიდე ჩემს მოსაწყენ სამსახურში და მთელიდღე ჯოის სახეს ვუყურო. გავუძლო მის წუწუნს თუ როგორ დაიღალა ყველაფრისგან , განსაკუთრებით მისი ცოლისგან, რომელიც აღარფერს წარმოადგენს. მის დანახვაზე უბრალოდ ზიზღის გრძნობა ეუფლება ,ეს აშკარაა . რა აკავებს მასთან არ ვიცი, როგორც თვითონ ამბობს შვილები და დღევანდელი გარემოება...ამის შემდეგ კიდევ ვრწმუნდები, რომ ჩემი აქ მუშაობის მიზეზი მხოლოდ ფულია, რითაც დამპალ საჭმელს ვჭამ და დამპალ ბინის ქირას ვიხდი. სამსახურის შემდეგ უბრალოდ ვბრუნდები სახლში ნუთუ შეიძლება ამ სარდაფს სახლი ვუწოდოთ . ასეთია ჩემი, ნილ სპარკსის ყოველი საშინლად მოსაწყენი დღე.

-ნილ, საწყობიდან ახალი პროდუქტი ამოიტანე და თაროებზე დააწყვე.
-ჯოის ხმზე ყოველთვის ეს ფიქრი მაწუხებდა-თუ რას ვაკეთებ აქ.
მთელი დღის განმავლობაში დაახლოებით ოცამდე კაცი თუ შემოვა , უმეტსობა პროდუქტს აშტერდება და ვერ გადაუწყვეტია სადილად მაკარონი მოხარშოს თუ უბრალოდ კონსერვის ლობიო გააცხელოს . ალბათ დამეთანხმებით, რომ არცერთი არ ჟღერს გემრიელად, ამის გაფიქრება და მისი ხმის გაგონება ერთი იყო.
-უკაცრავად, შეგიძლიათ დამეხმაროთ.
-დიახ, გისმენთ.
-ვერსად ვპოულობ , სადღაც მარწყვის ნაყინი უნდა იყოს.
-სამწუხაროდ მარწყვის არ გვაქვს.
- სამწუხაროა , გვერდით მაღაზიაში მომიწევს შესვლა,საშინელ მოხუც ქალთან, რომელსაც კატის სუნი ასდის. დარწმუნებულივარ ათი კატა მაინც ეყოლება სახლში,იქნებ გადამარჩინოთ და იპოვოთ.
გამეღიმა, როგორც ჩვეულებრივ კლიენტების დიალოგს უბრალოდ არც კი ვუსმენ გააზრებაზე ზედმეტია საუბარი. მისი თვალები, თმა, სხეული, ღიმილი... ღმერთო ის ისეთი ლამაზი და მხიარულია.

- სამწუხაროა, მაგრამ არ გვაქვს .
რაღაც უნდა მოვიფირო არ მინდა რომ წავიდეს,მიდი ნილ რამე უთხარი.
- შემიძლია შემოგთავაზოთ გაყინული ხილის ნაყინი.
- არასდროს გამისინჯავს, თუმცა მომწონხართ და უარს არ გეტყვით.
ამ სიტყვებმა დამაბნია, მაგრამ რატომღაც დაბნევაზე მეტად სიამოვნება გამოიწვია. მაღაზიიდან გავიდა ,მოპირდაპირე მხარეს გზა გადაჭრა და იქვე კუთხეში გაუჩინარდა. ვაკვირდებოდი მის მანერებს ,თმები გაშლილი ჰქონდა და გამოდმებით უკან იწევდა, მოკლე კაბა ეცვა , გამომწვევი, მაგრამ მას უხდებოდა. გონებიდან ვერ ამოვიგდე , საღამომდე მასზე ვფიქრობდი... მსგავსი გრძნობა აქამდე არასდროს მქონია, ამიტომაც ვერ ვხვდებოდი რა იყო ამის გამომწვევი მიზეზი. მაღაზიიდან სახლამდე მანძილი არც ისე დიდი იყო ფეხით დავდიოდი,ეს თითქოს ერთქვარი შვება იყო. ყველაფრის ხმა ყრუთ ისმოდა და გონებაში ჩემს ირგვლივ არავინ და არაფერი იყო ეს სიჩუმე მალე არ გაგრძელებულა ,ზუსტად ამ დროს გონებამ დატოვა სიცარიელე და სადღაც შორიდან მესმის ნაცნობი ხმა...
ქუჩის ბოლოს სახლია დიდი ფანჯრებით ,სწორედ აქედან გავიგე ხმა...უცებ ვჩერდები და ვხედავ გოგონას მოკლე კაბით, რომელიც გაბრაზებული ტონით ესაუბრება ტელეფონით ვიღაცას ... ხეს ამოვეფარე და ვაკვირდებოდი...გული გამალებით მიცემდა , როგორ შეიძლება უცნობი ადამიანის მიმართ ასეთი ლტოლვა გაგაჩნდეს, არ ვიცი ,მაგრამ მის ყურებაში თითქმის ორი საათი გავიდა. ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს მის სიახლოვეს ვიყავი, ვეხებოდი მის თმას ,სხეულს...

-ახალგზარდავ აქ რას აკეთებთ?