ავტორი:
-მივხვდი რომ მე მჭირდები შენ და შენი არც ისე სასიამოვნო შემოთავაზებები.
თანახმა ვარ ფრედერიკ,გაგიჩენ შვილს.
ამის მოსმენა იყო ფრედერიკმა რომ კმაყოფილმა ჩაიღიმა,მას ხო სწორედ ეს უნდოდა და სჭირდებოდა!
ახლა კი მართლა ისე მოიმწყვდია როუსი რომ მას უარს ვერ ეტყვის და თავისივე ნებით დათანხმდება ამას,ისე რომ ზედმეტად არ მოუწევს მისი ტირილის მოსმენა.
მან იცოდა რომ ის ცუდ მდგომარეობაში ჩააგდო ბოლოს მიღებული სასტიკი და მტკიცე გაადაწყვეტილებით,მაგრამ ასეც არ ეგონა საქმე.
-მიხარია რომ სწორი გაადაწყვეტილება მიღეე,ეს შენც დაგეხმარება და მეც.
მშვიდად უპასუხა და შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი,როუსაც ასევე პირი მოეხურა და ხმას აღარ იღებდა...ოთახში უხერხულმა სიჩუმემ დაისადგურა,ეს ორი ერთმანეთს თვალებშიც ვერ უყურებდა ,მაგრამ მაინც იწვოდნენ რაღაცისგან!
-მოდი ჭრილობებს დაგიმუშავებ,არ მინდა ამაშიც ჩემმი ძალა გამოვიყენო,შეიძლება რამე დაგიშავდეს.
მშვიდად ჩაილაპარაკა ცოტახანში ფრედერიკმა და საჭირო სამედიცინო ინვენტარის მოსატანად ფეხზე ადგა,მაგრამ შუა გზაში როუსის ამ სიტყვამ გააჩერა.
-შენ რა მხოლოდ ზიანი არ მოგაქვს? როგორ შეგიძლია ადამიანს ასე არაფრის გამო დაეხმარო?
მართლა ეს კითხვა ღრნიდა უკვე მთელი ერთი საათის განმავლობაში და აღარ შეეძლო ცნობისმოყვარეობა დაეკავებინა!
ამაზე ფრედერიკმა ჩაიცინა და უკან გახედა საწოლში მწოლიარეს,დაინტერესებული რომ ელოდა პასუხს.
-ადამიანს?! ჩემს ადამიანს,ადამინს რომელიც ჩემს საკუთრებაშია.
ეს ორი ძაალიან განსხვავდება ერთმანეთისგან,არ მეთანხმები?
წარბის აწევით მაცდურად იკითხა,რაზეც როუსმა ფერი დაკარგა გაგებულით და შერცხვენილმა დაახარა თავი!
რა თქმა უნდა მას ამაზეც თავისი მიზეზები აქვს,აბა რატომ გადაწყვეტდა მის დახმარებას?


როუსი:
არც ისეთი დიდი დრო იყო გასული ფრედერიკმა რომ კარი ისევ შემოაღო.
შემოაღო და ისევ რატომღაც დავიძაბე,არ ვიცი რატომ ,მაგრამ მას რომ ვხედავ უკვე შიშზე მეტად უფრო დაძაბულობას ვგრძნობ,რაღაც აღელვებას და მოუსვენრობას.
მის გვერდით ვერ ვისვენებ, სულ მინდება გავექცე მის ძალაუფლებით სავსე მზერას!
მის ხელებს ,რომლებიც ერთი შეხებითაც კი ჩემში აურაცხელ ემოციებს იწვევენ.
რაც ფრედერიკი გავიდა იმის შემდეგ გაშეშებული ვზივარ და ვეკითხები ჩემს თავს თუ რა მჭირს?
რა დამემართა ასე უეცრად,ან რატომ დავთანხმდი მას ამ საშინელ შემოთავაზებაზე ასე იოლად?
ალბათ მართლა არ მაქვს სხვა არჩევანი და ასე ადვილად ამიტომ დავნებდი,მაგრამ ჩემმი თავის მაინც ძაალიან მიკვირს.
-წამოჯდომას შეძლებ თუ მოგეხმარო?
მშვიდი ტონით მკითხა და პირდაპირ თვალებში შემომხედა,რაზეც მეტად დავიბენი და არეულად ვუპასუხე.
-კი,შევძლებ ადგომას.
ეს ვთქვი თუ არა და თან წამოწევა დავიწყე,რაზეც იმ წამსვე ვიგრძენი საშინლად არასასიამოვნო ტკივილი ,ამაზე თავი ვეღარ შევიკავე და ტკივილით ამოვიკვნესე,რაზეც ფრედერიკი მალევე გაჩნდა ჩემს წინ და წელზე ნაზად მომხვია ორი
ხელი, შემდეგ კი ნელა და ნაზად დაიწყო ჩემმი წამოწევა,თან ისე რომ პირდაპირ თვალებში მიყურებდა!
გასაკვირად კი მეც თვალებში ვუყურებდი,ზედმეტი შიშის გარეშე.
მან ასე წამომწია და შემდეგ ნაზად ეცადა იგივე მდგომარეობაში დავეტოვებინე ,ისე რომ ზედმეტი ტკივილი არ მეგრძნო .
-რამე ტკივილს გრძნობ?
ინტერესით მკითხა,რაზეც გულახდილად ვუპასუხე.
-ძაალიან არ მაწუხებს ,მაგრამ კი,მაინც ვგრძნობ.
ეს რომ ვუპასუხე,უეცრად ძაალიან გაბრაზდა და მის ყვირილე გეფიცებით ისე შევხტი მეტად მეტკინა ჭრილობა!
-ალდენს,იმ არაკაცს მალე დავიჭერ და როგორც კი მის სხეულს წინ დამიგდებენ ,ისე შევდგები და ისე ვაწამებ რომ ხელის ხლებაც კი ვერ გაბედოს ჩემს ხალხზე!
სიმწრით ჩაილაპარაკა,ისე რომ მის თვალებში ცეცხლი ენთო!
მაგრამ მალევე ჩაწყნარდა და
ნელ-ნელა მომიახლოვდა,ჩემს გვერდით დაჯდა და ჩემმი ჭილობების დამუშავება სახიდან დაიწყო.
ისეთი თვალებით მიყურებდა და ისე მისუფთავებდა ყოველ ჭრილობას,რომ თავს ვერაფერს ვერ ვუხერხებდი!
გული ძაალიან სწრაფათ მიცემდა ,ის კი ისევ ამ ადამიანური საქციელით აგრძელებდა ჩემს დაბნევას.
-არ მჯერა რომ შენს ლამაზ სახეს ამდენი ჭრილობა მიაყენეს,მე კი მათ ამის უფლება მივეცი.
ჩუმად ჩაილაპარაკა ,მაგრამ ამის მიუხედავად გასარკვევად გავიგე რაც თქვა და სირცხვილით უნებურად გავწითლდი !
იმან კი სულ გამაგიჟა ,ტუჩებთან რომ მოტანა ხელი!
ნაზად გადამატარა დასისხლიანებულ ტუჩზე ნაჭერი და შემდეგ ერთ წამს გაჩერდა და თვალები ტუჩებს მოაშორა,შემდეგ კი ისევ ჩემს თვალებზე გადმოიტანა და ჩამაშტერდა...ამ მომენტში არ ვიცოდი სად უნდა წავსულიყავი,ვერსად ვერ ვიხედებოდი და თან უკვე მისი მზერისგან უცნაურად ვგრძნობდი თავს!
ის კი მიყურებდა თვალის დაუხამხამებლად!
უეცრად კი ჩემსკენ დაიწყო მოწევა ,უფრო ახლოს უფრო ახლოს და ბოლო წამს როდესაც მისი ტუჩები ჩემსას უნდა შეხებოდნენ.
მე ხელი ავიფარე ტუჩებზე და ხველება დავიწყე,ნუ რა თქმა უნდა სპეციალურად,რომ ეს მომენტი თავიდან ამეცილებინა,ის კი უეცრად დაიბნა და ადგილზე გაშეშდა,შემდეგ კი მისი ჩაცინებაც გავიგე.
-კარგად გამოგდის ჩემთვის თავის არიდება.
ეს რომ თქვა უეცრად სახე სერიოზულისაკენ შეეცვალა და მაჯაზე  მტაცა ხელი,შემდეგ კი თავისკენ ძაალიან ახლოს მიმწია.
-მაგრამ მე ვერავინ ვერ ამარიდებს თავს,მითუმეტეს შენ როუს.
ეს რომ თქვა ისევ მომღიმარი გაუხდა სახე,მე კი აი ისევ ვიგრძენი ჩემმი გული აჩქარება ,რა მემართებოდა?
რას მიკეთებდა?
-ფრედერიკ,გთხოვ არ_
ვერც დავასრულე წინადადების დასრულება,მისმა გაბრაზებულმა სიტყვამ რომ გამაჩუმა.
-ეს რა არის?
ჯანდაბა,მან ეს დაინახა !?
სულ დამავიწყდა!
-ეს რა არის როუს?
უკვე ტონს აუწია და გაბრაზებულმა გამისწორა თვალი,რაზეც მე სასწრაფოთ შერცხვენილმა ჩავხარე თავი...მცხვენიდა იმის აღიარება თუ რა მჭირდა.
-შენ რა...ეს შენ დამართე შენს თავს?
უეცრად გაღიზიანებულმა მკითხა,რაზეც უნებურად მომადგა თვალზე ცრემლი,ძაალიან მიჭირდა ამ თემაზე საუბარი .
-ფრედერიკ ,მე_
ის მე არ მაცდიდა ახსნას და რატომღაც ამის ნახვამ ჩემს მაჯაზე ძაალიან გააბრაზა !
მაშინ როდესაც თვითინ დარწმუნებული ვარ უარესისთვის გამწირავდა,გაბრაზების დროს!
-შენს თავს ეს რატომ გაუკეთე? მიპასუხე.
უკვე ისეთი მკაცრად მკითხა,მართლა სხვა გზა არ მქონდა ,სიმართლე უნდა მეთქვა.
-მე...მე,ფრედერიკ უბრალოდ დავიღალე ყველაფრით და სიკვდილი მინდოდა.
ეს რომ ვთქვი ,თვალები გაუფართოვდა ,აშკარად შევატყე რომ გაგებული ძაალიან გაუკვირდა!
კი ,მე ხშირად მითქვამს მისთვის რომ მოვეკალი,მაგრამ მას ეგონა რომ ეს უბრალოდ ზედმეტი ემოციების გამო ვთქვი ,მაგრამ ბოლო პერიოდია ხშირად ვფიქრობ სიკვდილზე,მაგრამ რომ მოვკვდე რაიმე შეიცვლება?
-ანუ გინდა რომ მოკვდე და შენი შანსები დაკარგო?
რომლისთვისაც ამდენი გადაიტანე?
ბრაზით იკითხა და ჩემმი მაჯა მეტად მოიქცია ხელში.
-მე უბრალოდ მინდა გავქრე,დავიღალე.
უკვე მის წინ ტირილს ვიწყებდი და თან ეს გულახდილი აღიარება მასთან ,უცნაურ კომფორტს მიქმნიდა,თითქოს მინდებოდა რომ მისთვის მეტად გაადამეშალა გული,რა მემართება?
ის ცოტახანს მიყურებდა ასეთ მდგომარეობაში,მანამ ხმა არ ამოიღო.
-კარგი ნუ ტირი,ასე ვერაფერი ვერ შეიცვლება,უნდა გააძლიერდე და შენი სურვილი როდესაც ასრულდება,მიხვდები რომ ამათ ღირდა ეს ყოველივე.
ისეთი ხმით მითხრა,კინაღამ მის ხელებში დავდნი!
როგორ გახდა უეცრად ასეთი?
ან როგორ ეცვლება ესე უეცრად ხასიათი?
ტირანიდან მზრუნველ მამაკაცამდე?!
-ხანდახან ვიღვიძებ და მინდა თავი მოვიკლა,ჩემს თავს რაღაც დავუშავო.
უეცრად ემოციებმა აიღეს ჩემზე ძალა და მეტად ავტირდი,არც კი ვიცი რა დამემართა ასე უეცრად,უბრალოდ იმდენიხანია ამას ჩემმი თავისთვის ვინახავ და მარტო ვიტანჯები რომ ამ წამს გულზე მეშვევა ,მაგრამ ვერ წარმოვიდგენდი რომ ამას ფრედერიკთან ვიტყოდი ბოლოს,მართლა ვერ წარმოვიდგენდი!
-მომისმინე,ვიცი რაც გჭირს და დაგეხმარები,უბრალოდ ეს შენს თავს აღარასოდეს არ გაუკეთო,თორემ თუ დავინახავ ჭრილობას შენს სხეულზე კიდევ ერთხელ ,ძაალიან ცუდად დავასრულებ ყველაფერს.
რატომ ღელავს ასე?!
რამე შეიცვალა მის გონებაში?
-კარგი,ახლა ერთ რაღაცას შემოგთავაზებ.
არ გინდა რაინა ნახო?
ეს დაგეხმარება ?
ეს რომ გავიგე თვალები გამიბრწყინდა!
რა თქმა უნდა გამიხარდებოდა,ვერ ვიჯერებ რომ ეს შემომთავაზა!
-კი,კი რა თქმა უნდა დამეხმარება!
ისეთმა მომღიმარმა ვთქვი ეს რომ ფრედერიკსაც უნებურად გაეღიმა!
-იცი რომ რაინამ ფრენკლინს თავისი აჩრდილები გამოაყოლა შენზე,რომ შენს უსაფრთხოებაში დარწმუნებულიყო.
ის მართლაც ერთგული მეგობარია და შენზე ძაალიან ღელავს.
მე კი მინდა ცოტახანს ჩამოშორდე აქაურობას,სანამ ყველაფერი არ დაწყნარდება...აქ შენი ყოფნა საშიშია,მითუმეტეს სუსტად ხარ! რამდენი დაგრჩა?
ეს რომ გავიგონე ცრემლებით ამევსო თვალები,ბედნიერების ცრემლებით.
რაინამ ეს ჩემთვის გააკეთა?
მაგრამ ბოლოში კითხვამ ისევ გამიფუჭა ხასიათი.
-ამმ,სულ ოთხი ადამიანი მოვკალი.
სიტყვა მოვკალი ძლივს ვთქვი,რადგან ამის აღიარება ხმამაღლა რომ ეს მე გავაკეთე ძაალიან რთული იყო!
-კარგი,სჯობს ცოტა შეისვენო და გამოკეთდე,მეც ალდენს მოგაშორებ და შემდეგ დაუბრუნდი შენს საქმეს.
ეს მიპასუხა მშვიდად და ჩემს მაჯას ხელი უშვა.
-ასეთი რაღაც კი არასოდეს არ ვნახო.
თვალებით ჭრილობაზე მიმითითა და შემდეგ ოთახის კარისკენ დაიძრა.
-ხვალ დილისთვის რაინასთან წაგიყვან ,ახლა კი დაისვენე.
ესღა თქვა და კარები მოიხურა.

მშვიდად ჩამეძინა იმის შემდეგ რაც ფრედერიკს გული გადავუშალე,თითქოს და გულზე მომეშვაო.
ასე მშვიდად მგონი დიდიხანია არც მიძინია,მითუმეტეს როდესაც ჩემს სამყაროს მომაშორეს სულ არეული მქონდა დღე და ღამე და პლიუს დამატებული სტრესი და ნერვიულობა არც მაძლევდა გამოძინების საშუალებას...ახლა კი კარგად გამოვიძინე!
სულ ორი წუთია თვალები გავახილე და ერთ წამს არ მომიშორებია თვალი ამ მოსაწყენი კედლებისგან!
ვფიქრობ ფრედერიკსე და მის ბოლო საქციელზე,ამგვარად კი ვხვდები რომ ის მერყევი ხასიათის დემონია,ეს უკვე ზუსტად ვიცი.
ცოტახანს ვიყავი კიდე ასე და ვინ იცის კიდევ რამდენხანს ვიქნებოდი ჯეის რომ არ შემოეღო უეცრად კარი.
საწყალს აშკარად ჭრილობები ჰქონდა მიყენებული,შემდეგ გამახსენდა მათი გმირობა თუ როგორ დამიცვეს,მათვის მადლობის გადახდა მინდა,იმის მიუხედავად რომ მადლობა არ კმარა მათი ამ გმირობისთვის!
მე მაინც მინდა მათ მიმართ პატივისცემა და მადლიერება გამოვხატო!
-თავზეხელაღებულო,გავიგე უკეთ ხარ და ძაალიან მომინდა შენი ნახვა,თავს როგორ გრძნობ?
სუსტი ღიმილით შემოაღო კარი ,რაზეც ასევე მომღიმარმა დავიწყე ნელა წამოჯდომა.
-ჯეი,მიხარია შენი ნახვა,მშვენივრად ვარ თქვენი დამსახურებით.
მშვიდად მივმართე და ჩემამდე მოსულს ღიმილით გადავეხვიე.
კი ვიცი ის არც ისეთი ახლოსა ჩემთან და არც ისეთი დიდიხანია რაც ერთმანეთს ვიცნობთ,მაგრამ იმის შემდეგ რაც ჩემთვის გააკეთეს მივხვდი რას ნიშნავს ჩვენი ურთიერთობა და ჩვენ ერთმანეთისთვის.
-როუს,როუს...გული გაგვისკდა იცი?
ყველა ძაალიან შევშინდით შენს გამო ,ბოლო წამამდე გვეგონა რომ მოკვდებოდი.
ბოლო სიტყვა უხერხული ყალბი ღიმილით თქვა,რაზეც ვეცადე ეს უხერხული და არასასიამოვნო გარემო რაიმეთი დამერღვია.
-ჯეი,არც კი ვიცი საიდან დავიწყო,პირველ რიგში გეტყვით რომ ძაალიან დიდ  გალანძღვას იმსახურებთ ყოველი თქვენგანი,რადგან ჩემს საძებნელად წამოხვედით!
თითის ქნევით დავიწყე ჩხუბი ,რაზეც გაეცინა და თავი ჩახარა.
-რამე რომ მოგსვლოდათ?
ბოლოს სერიოზულად დავასრულე,რაზეც თავი გააქნია.
-მერე რა? ჩვენ ვიცოდით რაზეც მოვდიოდით და მზად ვიყავით როუს ამისთვის.
ამის გაგებაზე გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა და პირი გავაღე.
-ვაიმე,სისულელებს ნუ იძახი,რატომ უნდა დაშავდეთ ჩემს გამო,ასეთი რამ აღარ გააბედოთ !
ისევ მისი გაკიცხვა გაავგრძელე და ბოლოს რომ მოვრჩი და გული რომ დავიკმაყოფილე ამით ,ასე დაავასრულე.
-არც კი ვიცი ერთი მადლობა თუ კმარა იმისთვის რაც თქვენ გამიკეთეთ.
მადლობა ჯეი ,ყველამ საფრთხეში ჩაიგდეთ თავი,უღრმესი მადლობა ამისთვის!
მართლაც ისე მომაწვა ემოციები რომ მზად ვიყავი ყოველი მათგანი ჩამეკრა გულში!
-ხო,არაფერი არაა სამადლობელი,დარწმუნებული ვარ ფრედერიკი მაინც დაგვხოცავდა შენ რომ რამე მოგსვლოდა.
ფრედერიკი რომ ახსენა უეცრად სახეზე ღიმილი გამიქრა და ისევ აღელვებულად ვიგრძენი თავი.
სწორედ ისე უცნაურად როგორც ყოველ ჯერზე მის დაანახვისას ვგრძნობ.
-ოჰ,ფრედერიკი,ფრედერიკი.
მართლაც უცნაური დემონია.
ჩემთვის ჩავილაპარაკე,მაგრამ მან რა თქმა უნდა ეს გაიგო და კარგათაც გადაიხარხარა!
მისი სიცილის დანახვაზე კი გული დამიდნა,ისეთი მსუბუქად ვიგრძენი თავი ,ზედმეტი წუხილის და ცოდვის გარეშე,თითქოს ისევ პატარა გოგო ვიყავი ,რომელიც მეგობართან ერთად იცინოდა!
სწორედ ამ პროცესში შემოაღო ფრედერიკმა კარი და ჩემთვის სრულიად უცხო გამომეტყველება მიღოო.
რატომ უცნაური?
რადგან მე მინახავს მის სახეზე,ბრაზი,სევდა,სიხარული,ზიზღი,
მაგრამ ეს ჯერ აქამდე არ მინახავს.
რა იყო ეს? რა ემოცია აკონტროლებდა მას?
-შენ აქ რა გინდა?
ჯეის აგდებული ტონით ჰკითხა,რაზეც ისევ დაძაბულობამ დაისადგურა მთელ ოთახში,ყველა გავჩუმდით.
-მე უბრალოდ როუსი მოვინახულე.
ყველაფრის მიუხედავად მომღიმარმა უპასუხა ჯეიმ,რაზეც ფრედერიკს მეტად დაეძაბა სახეზე გამომეტყველება.
-გასაგებად ვთქვი რომ ჩემმი ნებართვის გარეშე მასთან არავინ არ შემოსულიყო.
ნელ-ნელა მეტად ასერიოზულებდა ამ პატარა წვრილმანს ,რაც მეტად ზრდიდა ჩემში ანერვიულებას...ხომარ იჩხუბებენ?
-კარგი ფრედერიკ დამშვიდდი,არავინ არ წაგართმევს,ის შენია.
უკვე ცინიკური ღიმილით თქვა ჯეიმ და ფეხზე წამოდგა,სწორედ ეს მონენტი იყო ცოტახანს რომ ორივემ ერთმანეთს თვალი გაუსწორა და დადუმდა!
ცოტახანს ასე უყურებდნენ ერთმანეთს,მე კი გაუნძრევლად დაბნეული და შეშინებული ვუყურებდი ორივეს,სანამ ბოლოს ისევ ფრედერიკმა არ დაარღვია სიჩუმე.
-ხო,ვიცი რომ ის ჩემმია.
ამის შეხსენება შენგან არ მჭირდება.
ცინიკურად თქვა თავისი სათქმელი და ჯეის გვერდი აგდებულად აუარა და ჩემსკენ წამოვიდა.
მე კი ისევ ჯეისაკენ ვიყურებოდი შეწუხებული თუ კარგად იყო ,ფრედერიკი ამ წამს დაუმსახურებლად მოექცა უხეშად და დაამცირა,ის ამას არ იმსახურებს.
-ჰეი,აქეთ!
შემომხედე !
მეტი დრო აღარა ჩაიცვი ,სასახლეში მიმყავხარ.
ფრედერიკის ხმაზე მომიწია ჯეისთვის თვალი მომეცილებინა და ჩემს წინ მდგარი რატომღაც გაღიზიანებულ ფრედერიკზე გადმომეტანა მზერა.
ჯანდაბა,ჯანდაბა თავს ვერ ვიკავებ,უნდა ვიკითხო!
ან არა ,იქნებ თავი შევიკავო?
მაგრამ მაინტერესებს რა დაემართა!
-რა დაგემართა? ხომარ იეჭვიანე?
მისი არაჯანსაღი დამოკიდებულებით დაღლილმა ეს ვიკითხე,მაგრამ არ მეგონა რომ ის ამაზე დამთანხმდებოდა.
-ხო ,სწორედ რომ ვიეჭვიანე,მიზეზი არ მაქვს?!
მას აღარ დაელაპარაკო ასე ხშირად,მე ამის ვერანაირ საჭიროებას ვერ ვხედავ.
ამის გაგონებაზე ძაალიან გავბრაზდი და ძლივს შევიკავე თავი რომ არ მეჩხუბა.
რატომ ცდილობს ყველანაირ სულიერთან გზა მომიჭრას?
მე კონტაქტი მჭირდება ხალხთან,თორემ გავგიჟდები!
განა ასეთი რთული გაასაგებია  ეს?!
ამ პატარა წაკამათების შემდეგ არცერთს ხმა არ ამოგვიღია და ადგილზეც ისე მივედით რომ ვერც გავიგე ეს!
არც კი ვიცი რა ვთქვა?
მომენატრა ეს ადგილი?
რა თქმა უნდა არა,მაგრამ რომ ვიცი რომ ამ ადგილას რაინაა,თავს უბედნიერესად ვგრძნობ!
ხო ვბედნიერდები იმის გააზრებით რომ მას ისევ ვნახავ და დაველაპარაკები!
თუნდაც ამ ბნელი სასახლის კედლებში გამომწყვდეული!
-ფრენკლინ შენს ცოლს პატარა საჩუქარი მოვუტანე.
ამ სიტყვით შედგა ფეხი ფრედერიკმა,რაზეც მალე ფრენკლინის ხმა მომესმა.
-შენ რა ჩემს ცოლს ეფლირტავები?
მის ამ სიტყვას ორივეს სიცილი მოჰყვა,რაზეც უეცრად შევხტი !
ნამდვილად არ მოველოდი და საერთოდ მეგონა რომ ისინი არც იცინოდნენ!
მათ ძაალიან უცნაური მეგობრობა აქვთ,მართლაც განსხვავებული და უცნაური!
-ოჰ,ოჰ...პატარა ცელქი გოგონაც დაგვიბრუნდა?
და აი გამოჩნდა ჩემსკენ მომავალი მაცდურად მომღიმარი ფრენკლინიც,რაზეც ვაი რომ გაუცნობიერებლად თავი არაკომფორტულად ვიგრძენი მისი მზერის ქვეშ.
ხო ,ეს არსება ზედმეტად სახიფათოა ჩემთვის!
-ფრედერიკ ,მიკვირს რომ ჯერ კიდევ ცოცხალია,ბოლოს მახსოვს მის სასტიკად დასჯას გეგმავდი.
როუს საყვარელო რომ მოგესმინა რეებს გეგმავდა,შიშისაგან გაითიშებოდი.
ძაალიან ცუდი ბატონი შეგხვდა.
ისევ ჩემზე გადმოიტანა მზერა ,რაზეც პატარად ვიგრძენი თავი.
ის ჩემთან შედარებით საკმაოდ მაღალი იყო და ზემოდან დამყურებდა ამ ცოდვილი ღიმილით და თან ამ ყველაფერს ჩემს შესაშინებლად იძახდა,უნდოდა მეტად მეგრძნო დისკომფორტი მის გარემოცვაში !
-ფრენკლინ გეყოფა ,ნუ აშინებ,ცოტახანს მინდა განიტვირთოს.
მართლაც რომ სიკვდილს გადაურჩა ორი დღის უკან.
ფრედერიკმა შედარებით სერიოზული ტონით გასცა პასუხი,რაზეც ფრენკლინმა ყალბი ემოციური სახე მიღოო,თითქოს გაგებულმა ძაალიან აღეელვა!
-ვაიმე საწყალო შენ,სულ რატომ გკლავენ პატარა?
ისევ ღიმილი დაუბრუნდა სახეზე და ჩემსკენ დაიხარა,მე კი ვაი რომ აღარ ვიცოდი მართლა საით წავსულიყავი და აი ინსტიქტურად ფრედერიკისკენ დავიწყე სვლა და უკან ამოვეფარე!
სწორედ ეს იყო საკმარისი ფრენკლინმა რომ ბოლო ხმაზე გაიცინა და ესეც მიაყოლა თან.
-ვერ ვიჯერებ რომ პატარა კრავივით უკან გეფარება!
ოუ,როგორი დაუცველი და საყვარელია ,პატარა როუსი!
ეს ცინიზმი უკვე ნერვებს ძაალიან მიშლიდა,არ დაიღლება ჩემმი დამცირებით?!
ვინა ამისი დაუცველი?!
ან კიდე პატარა?!
ან ფრედერიკმა ამაზე რატომ ჩაიცინა?
-რაინა სადდა?
მალევე საბედნიეროდ ფრედერიკმა თემა შეცვალა ,მე კი ამ დროს ინსტიქტირად მის ძლიერ  მკლავს  მოვკიდე ხელი,მეც კი არ ვიცი რატომ ,მან კი გაინტერესებთ რა ქნა?
უეცრად ხელი წამოიღო და ხელზე მომკიდა!
შევკრთი და ეს რეაქციაც შესამჩნევად გამოჩნდა ჩემს სახეზე და აი უკვე შევხედე ფრედერიკსაც და დავინახე მაცდური ღიმილით როგორ მიყურებდა!
ის მე დამცინის!
-როუს ამ პატარა შეხებაზეც კი რეაქცია გაქვს და როგორ აპირებ იმის გადატანას ,როდესაც დადგება დღე რომ შენში ბავშვი ჩავს_
არც დავასრულებინე ეს პატარა ჩურჩული, რომელიც ვიცი მხოლოდ მე მესმოდა,მაგრამ მაინც სირცვილისგან ამის გაგებით ბოლომდე ვეღარ მოვუსმენდი ამას!
გაგიჟდა?! ამაზე საერთოდ რატომ მელაპარაკება,მგონი უნდა რომ მალევე ვინანო ჩემმი გაადაწყვეტილება.
არ ვიცი!
მან ჩემს რეაქციაზე მეტად გაიცინა და ფრენკლინმა რომ იკითხა რა ხდებოდა,მან თქვა რომ მერე ეტყოდა!
რას ეტყოდა?!
ჯანდაბა, ამის თქმას მისთვის აპირებს?!
უეცრად სულ გავფითრდი და ადგილზე ფერ დაკარგული გავიყინე!
ფიქრებში გადავიკარე და დავფიქრდი თუ როგორ დამამცირებდა ფრენკლინი ამას რომ გაიგებდა!
რაში გავყავი თავი?!!
-კარგი როუს,რაინა თავის ოთახშია და არ იცის რომ აქ ხარ.
შეეგიძლია პატარა სიუპრიზი გაუკეთო და მოულოდნელად მიხვიდე,მასთან ან თუ გინდა დავუძახებ.
ფრენკლინმა ეს რომ მკითხა არც კი დავფიქრებულვარ ისე დავთანხმდი პირველ ვარიანტზე.
-მირჩევნია სიუპრიზი გავუკეთო!
აღელვებულმა ვთქვი და ნათლად გავიღიმე,რაზეც თავი დაამიქნია.
-ლუი ,როუსი რაინასთან მიყვანე.
აი ესეც თქვა ფრედერიკმა და ჩემმი გონებაც ფიქრებით სულ გადაიბინდა!
ლუი,ლუი...ის მოკვდა!
მახსოვს რომ მისი სხეული დავინახე!
არა,არააა!
-ლ_უი...რა მოხდა,ფრედერიკ მას აქ რა უნდა?
უკვე ცრემლიანი თვალებით ვიკითხე,ფრედერიკმა კი ამაზე ღრმად ჩაიხვნეშა.
-ის მოკლეს როუს.
ამის გაგებაზე უეცრად პირზე ხელი ავიფარე რომ ამდენი ემოცისგან ხმა ძაალიან ხმამაღლა არ გამომეცა,უნებურად ამეტირა და ვერ გავჩერდი!
-ლ_უი,შენ...შენ ვეღარ დაბრუნდები დედამიწაზე? არა,როგორ ვწუხვარ ვერც კი წარმოიდგენ,ნეტავი შემეძლოს დროის უკან დაბრუნება.
ჯანდაბა ,ეს როგორ მოხდა?
ვეღარ და ვეღარ ვწყნარდებოდი და ყოველ სიტყვას ძლივს ვუყრიდი თავს,მაგრამ ლუიმ ამაზე მხოლოდ გამიცინა.
-ნუ ღელავ როუს,ყველფერი კარგადაა.
მე არ ვნანობ არაფერს.
ეს რომ თქვა მეტად მომხვდა გულზე ეს და მეტად ავტირდი ,რაზეც უკვე ფრედერიკის მტკიცე მზერა ვიგრძენი.
-დამშვიდდი,ის აქ იქნება ჩემს გვერდით,სამუდამოდ ხომარ გამქრალა.
ამით ცდილობდა დავემშვიდებინე ,მაგრამ არაფერი არ გამოსდიოდა !
მეტად მხვდებოდა გულზე ის არსებული რეალობა ,რომელიც მე გამოვიწვიე.
ძლივს დავმშვიდდი და იმის შემდეგ რაც გზაში რაინასკენ მიმავალმა მას მილიონჯერ მოვუხადე მადლობა და ბოდიში ტირილიც შევწყვიტე და აი გამოჩნდა რაინას ოთახის კარი ,ჯანდაბა როგორ მომენატრა!
არც დამიკაკუნებია არაფერი პირდაპირ კარი შევაღე ,რაზეც ოთახში მჯდარის ყურადღება მივიქციე.
ნეტავი გენახათ რა სახე ჰქონდა!
თვალები გაუბრწყინდა და პირი დააღო ჩემს დანახვაზე,შემდეგი კი რაც დავინახე ჩემსკენ გაშლილი ხელებით მომავალი იყო,შემდეგ კი მთლიანად მომიცვა მისმა თბილმა ჩახუტებამ!
იმის შემდეგ რაც მილიონჯერ ჩავეხუტეთ ერთმანეთს და ერთმანეთის სითბოთი გავძეღით,მასთან ყველაზე სერიოზული საკითხი წამოვაყენე!
მე პასუხები მჭირდებოდა...რას ნიშნავს იყო დემონის ცოლი და მითუმეტეს მისთვის შვილის გაჩენა და თუ რაიმეა ამაზე რასაც ფრედერიკი მიმალავს უნდა გავიგო!
-როუს რომ გავიგე ფრედერიკმა ოთახში გამოკეტა, იმის შემდეგ ერთი ღამეც არ მძინებია მშვიდად !
ვერც ვჭამდი ნორმალურად და ვერც ვსვავდი ,შენზე ვფიქრობდი და ვნერვიულობდი!
გეფიცები მილიონჯერ შევევედრე ფრენკლინს რომ შენთან გამოვეშვი,შენი ნახვა მინდოდა,მაგრამ ის სულ უარზე იყო.
არ მიშვებდა როუს შენთან და ბოლოს კი ამდენჯერ რომ ვთხოვე გავაბრაზე და გარეთაც აღარ მიშვებდა,ისე რომ გაჩერება მომიწია.
მაპატიე რომ აქამდე ჩემით ვერ გინახულე,ვერც კი წარმოიდგენ შენზე რამდენს ვფიქრობდი!
ისეთი აღელევებული მელაპარაკებოდა და იმდენად გულწრფელი იყო მისი თვალები ,დარწმუნებული ვიყავი რომ სიმართლე იყო ეს და მართლაც ათასჯერ სცადა ჩემამდე მოსვლა,მაგრამ ფრენკლინის ხელში რას შეძლებდა?!
-არაუშავრს რაინა,მე შენი მესმის და არც მიფიქრია სხვაგვარად,ვიცი როგორი ერთგული მეგობარი ხარ.
მომღიმარმა დავუბრუნე პასუხი და სახეზე ნაზად მოვეფერე,რაზეც ღიმილი გაადაეფინა მთელ სახეზე.
-და რაინა როგორც მეგობარს მინდა ერთ მნიშვნელოვან თემაზე გესაუბრო.
სრულიად უეცრად მივამატე ეს წინადადება ,რადგან წამოიწყო საუბარი ასეთ თემაზე რთულია,სჯობს ასე არსაიდან დავიწყო ამაზე საუბარი რომ არ გამიჭირდეს.
-გისმენ როუს.
მზერა  მათლიანად ჩემზე გადმოიტანა და გულისყურით დამიწყო მოსმენა.
-ბევრი რაღაც მოხდა რაინა და მეც ბევრ რაღაცას ახლაც ვერ ვუძებნი პასუხს ,ყველაფრის მიუხედავად მგონია რომ მაინც სწორი გაადაწყვეტილება მივიღე,მაგრამ შენი მოსაზრებაც მაინტერესებს ამასთან დაკავშირებით.
ეს რომ ვთქვი ჩაიცინა.
-რა ჩაიდინე ცელქო გოგო?
ამაზე მეც გამეცინა ,უსაყვარლესი იყო!
-მე ვკვდებოდი და ფრედერიკს რაღაც შავი მააგის ჩარევა მოუწია რომ გაადავერჩინე.
არ ვიცი ეს შავი მაგია რას მოიცავს,მაგრამ როგორც ჩანს დიდად კარგს არაფერს.
მან მითხრა რომ ჩემმი გაცოცხლების სანაცვლოდ მას,მას მე...მე...ცოლად უნდა გავყვე!
სიმწრით მივაყარე ბოლო სიტყვები ერთმანეთს,შემდეგ კი თვალები მოვხუჭე სიმწრით!
რაინას რეაქციის დანახვისაც კი მეშინოდა,მაგრამ მთავარი ჯერ კიდევ წინ იყო.
-რაინა,ასევე მთხოვა რომ მას შვილი გავუჩინო.
მე კი...მე კი,მას დავთანხმდი.
აი ეს იყო ბოლო,შერცხვენილმა რომ თავი ჩავხარე,ზედაც ვერ ვუყურებდი და მეშინოდა რომ ჩემმი გაადაწყვეტილება სავალალო აღმოჩნდებოდა,რადგან ფრედერიკისგან ყველაფერია მოსალოდნელი!
-ჯანდაბა.
და აი გავიგე შეშინებული და ანერვიულებული რაინას ხმა,მხოლოდ ეს იყო საკმარისი თავი რომ ავწიე და თვალები რომ გავახილე და აი ისიც და მისი რეაქციაც!
ის პირღია და გააფითრებული მიყურებდა.
-ეს რა გააკეთე როუს?!
ეს რომ იკითხა თვალები მე მომაპყრო ,რაზეც ადვილი იყო ამომეკითხა მასში პანიკა,რამაც თავისთავად ჩემმი ანერვიულება გამოიწვია,ნუთუ დიდი შეცდომა დავუშვი?
-რა მოხდდა? რა იცი ამის შესახებ?
სიმწრით ვიკითხე და აღელვებული დაველოდე მის პასუხს.
-იცი მაინც რაში გაყავი თავი? სამუდამოდ მოგიწევს იმის შიშით ცხოვრება რომ რაღაც მოგკლავს...ჯანდაბა ,დაწვრილებით მითხარი რა გითხრა!
ამ სიტყვების გაგონებაზე უეცრად ისე დავიბენი სიტყვებს ვეღარ ვუყრიდი თავს და ცოტახანს უბრალოდ ვბუტბუუტებდი გაუგებრად,მანამ მხრებში არ ჩამავლო რაინამ ხელები.
-როუს უნდა დამშვიდე და მომიყვე,ეს ახლა მნიშვნელოვანია,ვიცოდე ზუსტი განძრახვა მისი წყევლის!
წყევლის?! მისი ცოლობა წყევლაა?!
-მე უბრალოდ ,მას შვილის გაჩენაზე დავთანხმდი,მაგრამ არც მქონდა სხვა გზა,მან მე ამის ხარჯზე გადამარჩინა რაინა.
ამაზე მან სიმწრით ცინიკურად ჩაიცინა და ხელები მიშვა.
-ამას ვერ დავიჯერებ რომ თვითონ ყველაფრის გარეშე ვერ შეძლებდა შენს გადარჩენას!
ამისი დედაც ,ბოლო ბოლო სიკვდილის დემონია,ამ სისულელის გჯერა შენ?! მან თავის ხაფანგში გაგაბა!
ბოლო სიტყვები იყვირა,რაზეც უკვე დაძაბულმა დავიწყე აქეთ-იქით ყურება!
მან რომ ეს გაიგოს გაუბრაზდება რაინას,უნდა დავამშვიდო და მეც დავმშვიდე,შემდეგ კი ვთხოვო ამიხსნას ყველაფერი და პლიუს ისიც თუ რა შემიძლია გავაკეთო!
კარგი ფრედერიკმა ჭკვიანურად მომატყუა,რაც იყო იყო,ახლა ვერაფერს ვერ შევცვლი და იცით რა ?
აღარც ტირილს არ ვაპირებ,მორჩაა!
ეს უკვე გამოვიარე,უნდა ვეცადო რომ ყველაფერი ჩემს გემოზე გავაკეთო და დავასრულო,ამისთვის კი პასუხები მჭირდება.
-რაინა,მინდა დამშვიდე და კარგად ამიხსნა ,რა ჯანდაბა ხდება ,როდესაც მისი ცოლი ვხდები!
რა საფრთხეზეა ლაპარაკი,რა პრობლემები მექმნება?
ინტერესით ვიკითხე რაც შეიძლება მშვიდად,რაზეც რაინამ ღრმად შეისუნთქა ჰაერი შემდეგ კი შედარებით დამშვიდებული ჩემს მოპირდაპირედ დაჯდა.
-როუს გაგიგია რაიმე შავ მაგიაზე?
ან ვინმესგან ან თუნდაც წიგნში თუ წაგიკითხავს ამის შესახებ?
ანერვიულებულმა მკითხა,რაზეც დაბნეულმა გაავაქნიე თავი უარის ნიშნად.
-ძაალიან ცოტა.
მივაყოლე თან,რაზეც თავი ჩახარა მან და მითხრა.
-ხოდა სწორედ ახლა მოგიწევს ბევრი ახალი ამბის გაგება ამ ყველაზე სერიოზულად საშიშ საკითხთან დაკავშირებით.
შავი მაგია ეს აკრძალული იყო ყოველთვის ყველასთვის ,ნებისმიერ დროს და ვინც ამასთან საქმეს დაიჭერდა ყველა შეპყრობილი ხდებოდა და ამავე დროს მიზანი ბოროტების!
ბოლო სიტყვაზე უკვე გული ამიჩქარდა,ვიცოდი კარგად არ იყო საქმე ,მაგრამ ასეც არ მეგონა.
-როდესაც ისინი გაიგებენ რომ სიკვდილის დემონის ცოლი ხარ ნამდვილად ცუდად გექნება საქმე,ისინი შენთან მოვლენ,იცოდე რომ მოვლენ როუს!
მეტად და მეტად შეშლილი უხდებოდა თვალები და ვიცოდი რომ ამ ყველაფრის მიზეზი შიში იყო.
ალბათ და სავარაუდოდ ჩემმი დაკარგვის!
-ვერ გავიგე რაინა,ვინ მოვლენ?
ხმის კანკალით ვიკითხე უკვე,რაზეც რატომღაც სახეზე გაფითრდა და თავი ჩახარა.
-ჯანდაბა ,ისე მიჭირს ამის გახსენება.
სიმწრით ჩაილაპარაკა და ცოტახანში თავი ასწია.
-იცი როუს ფრენკლინის აჩრდილებზე მეტად რისი მეშინოდა ადრე?
ისეთი თვალებით მკითხა,ვატყობდი ცოტაც და იტირებდა.
-ავი სულების.
ეს რომ თქვა ჟრუანტელმა დამიარა მთლიან ტანში!
-ისინი უფორმო არსებები არიან,არ ჩანან ,არ აქვთ სუნი,არ აქვთ სახე,არ აქვთ არანაირი ფორმა და ზომა!
ისინი ადამიანის გონებაში ძვრებიან და ნელ-ნელა კლავენ მას და მათვის ყველაზე მიმზიდველი მსხვერპლი იცი ვინაა როუს?!
და აი უკვე მოსალოდნელად ცრემლები გადმოსცვივდა თვალებიდან და ცოტახანს გაჩუმდა რომ სული მოეთქვა.
-ჩვენ.
ეს რომ თქვა მივხვდი რასაც გულისხმობდა!
ისიც აქ ფრენკლინის ცოლის სახელი ცხოვრობს ,მაგრამ მაშინ ის რატომა ახლა ცოცხალი?
-კი ,მაგრამ რა მოხდა?
ვიკითხე რათა მომესმინა მისი ამბავიც თუ რა გადახდა მათან დაკავშირებით,რადგან მის შიშს და ცოდნას თუ გავითვალისწინებთ მას ერთ დროს მათან შეხება ქონდა!
-ჯანდაბა ,ეს ჩემი მოყვანიდან სამი წლის შემდეგ დაიწყო ,მაშინ როდესაც ფრენკლინმა ცოლი მიწოდა.
თავიდან ერთადერთი დიდი პრობლემა ფრენკლინი და მისი აჩრდილები იყვნენ,მაგრამ ერთ ღამეს მივხვდი რომ რაღაც მეტად საშიში არსებობდა.
რადგან სრულიად გაურკვეველ ადგილას გავიღვიძე,გარშემო კი ყველაფერი უცხო იყო ჩემთვის!
ფრენკლინმა სამი დღე ვერ მიპოვა და ამ სამი დღის განმავლობაში ერთხელაც არ მძინებია!
ამ ყველაფერთან ერთად კი სულ მეგონა რომ რაღაც მიყურებდა,კი არ მეგონა დარწმუნებული ვიყავი!
ის ელოდა როდის მოვადუნებდი ყურადღებას რომ ჩემს გონებაში შემომძვრალიყო და ისევ რაღაც საშინელება გაეკეთებინა ჩემთვის!
ისინი შენს გონებას იმორჩილებენ,შემდეგ კი  პრობლემებს გიქმნიან ყველანაირი გზით.
არ ვიცი მათზე მეც ყველაფერი ,მაგრამ ეს ერთი დაზუსტებით ვიცი და ისიც კიდევ რომ ფრედერიკმა ამ ჯოჯოხეთისთვის გაგწირა,მხოლოდ იმიტომ რომ თავისი პირადი სურვულები დაეკმაყოფილებინა.
გაბრაზებულმა დასრულა სიტყვა და თავი ხელებში ჩაიდო და აი მეც გაშეშებული რომ ვზივარ და ხმას რომ ვერ ვიღებ,უბრალოდ გაგებულის აღქმმა მიჭირს,ეს როგორ?!
როგორ უნდა ვიცხოვრო ასე როდესაც ვიცი რომ ერთ დღეს არსაიდან რაღაც გონებაში შემიძვრება და ვინ იცის რას გაამაკეთებინებს!
-რაინა შენ როგორ შეძელი მათგან თავის დახწევა?
და აი უკვე გამიჩნდა კითხვა რომელშიც მეგონა გადარჩენას ვიპოვიდი.
-მე მათვის თავი არ დამიხწევია,უბრალოდ ფრენკლინის ჩრდილები ფარად მყავს და სულ გრძნობენ ,როდესაც ეს ბოროტი სული მიახლოვდება.
ესა მიზეზი ამ წამს ჩემმი კარგად ყოფნის,მაგრამ არ ვიცი რა მოხდება აჩრდილებისგან შორს რომ აღმოვჩნდე ერთ დღეს და ზუსტად ვიცი ისინი მყარაულობენ და ჩასაფრებულები მელოდებიან მე და ამ მომენტს.
ისეთი შეშინევული ჩანდა ვხვდებოდი რამდენის გადატანა მოუწია,იყო დემონის ცოლი რთულია.
-უი ხო კიდე ბავშვები...იცი მაინც რათ უნდა შვილები ფრედერიკს?
ცინიკური ღიმილით მკითხა,რაზეც უკვე მეტად ავღევლდი,რა სჭირს მგონია რომ სულ სხვაა ამ წამს,პირველად ვნახე ასე!
-არ ვიცი.
ჩუმად ჩავილაპარაკე,რაზეც მალევე გამცა ამაზეც პასუხი.
-ხო რა თქმა უნდა არ იცი ,საიდან გეცოდინება!
ის მათ თავისნაირ უგულო დემონებად აღზრდის და შემდეგ გვერდით დამხმარეთ დაიყენებს!
ახლა მას მგონი ცხრა შვილი ჰყავს თუ არ ვცდები და ისინი გადიან სპეციალურ გამოცდას და მათი აღზრდაც სპეციალური სახით  ხდება!
ის შენ გაგაჩენინებს შვილს და ამ შვილს დემონად აღზრდის,საშინელ ბოროტ დემონად გესმის?
რათა სააბოლოდ საკუთარი ტახტი რომელიმე შვილს გადასცეს.
ის ამ წამს ძაალიან გაბრაზებული იყო ,მაგრამ უკვე ისე უწევდა ხმას და ისე მიყურებდა ვეღარ ვხვდებოდი ჩემზეც იყო გაბრაზებული თუ მხოლოდ ფრედერიკზე.
-კარგად ვიქნები.
მე უბრალოდ სახლში მინდა დაბრუნება.
ჩუმად მოწყენილმა ჩავილაპარაკე და ამ ყველაფერთან დაკავშირებით ჩემმი გულგრილი დამოკიდებულება გამოვხატე.
ხო ,არ მაინტერესებს რა გამომედევნება და რა შემიპყრობს თავისი ბოროტი ძალებით და არც ის თუ ჩემმი შვილი დემონად აღიზრდება!
ახლა ყველაზე მეტად მინდა რომ სახლში დავბრუნდე და ვერაფერი ვეღარ გამაჩერებს!
-ივანი,ის ახლა ფრედერიკს ჰყავს გამომწყვდეული,ამაზე გუშინ გავიგე ლუისგან,ან ჩემმი მშობლები?
მათ განრისხებული მოსახლეობა რა ვიცი რას დაუშავებთ?
მე ამ წამს მათზე უფრო მეფიქრება,ვიდრე სხვა დანარჩენზე!
მართლა აღარ მაინტერესებს რაინა ,გეფიცები.
გულახდილად დამწუხრებულმა ვუპასუხე,რაზეც კუნთები მოუდუნდა და ისევ უწინდელ სახეს დაუბრუნდა.
-ჯანდაბა,მაპატიე როუს,ზედმეტად ავღელვდი,უბრალოდ ვბრაზობ ფრედერიკზე და მგონი შენზეც ,რადგან ვღელავ არაფერი არ დაგიშავდეს,მართლა ვერ გადავიტან შენს ტკივილს.
ეს რომ მითხრა გული გამითბა და უნებურად ყველაფრის მიუხედავად გამეღიმა,შემდეგ კი მისკენ მივიწიე და ჩავეხუტე.
ის მართლაც ერთადერთი მხარდამჭერი იყო ჩემთვის ამ წამს,სხვა ყველა კი ჩემს წინააღმდეგ იყო.
რაინასთან საუბრის შემდეგ ბევრ რაღაცაზე დავფიქრდი და რატომღაც მაინც ვერ დავნებდი,მაინც ისევ იგივე აზრზე დავრჩი რომ ვერავინ ვერ წამაქცევდა და ჩემს მიზანს მივახწევდი!
ისე მომბეზრდა უკვე ყველაფერი,ეს სულებიც,ჩრდილებიც,მონადირე ალდენიც და ფრედერიკიც !
ყველაფერმა დამღალა და ყველაზე მეტად კი შიშმმა მათ მიმართ!
-რატომ წევხარ ისე თითქოს მკვდარი ხარ და  ახლახანს ჩაგაწვინეს კუბოში. ფრედერიკი ამ სიტყვით შემოვიდა ოთახში და ჩემმი ყურადღებაც მიქციია,რაზეც ღრმად ჩავიხვნეშე და ისევ თვალები დავხუჭე.
ყურადღებას არ მივაქცევ,მისი ტყუილების გამო აღმოჩნდა რომ დიდ საფრთხეში ვარ!
ის კი მაინც უსინდისოდ ისე მელაპარაკება ვითომც არაფერი.
-ჰეი,შენ გელაპარაკები.
ნუ რა თქმა უნდა როგორც შეეფერება არ გაჩუმდა და ისიც ვიცოდი პასუხი რომ არ გამეცა გაბრაზდებოდა და ისევ სცენებს მოაწყობდა!
-უბრალოდ დამტოვე.
მშვიდად და ზრდილობიანად
ვუთხარი,რადგან რატომაც არა?!
მან მითხრა რომ განტვირთვა მჭირდებოდა,მე კი ამისთვის მარტო მინდა ყოფნა.
-უბრალოდ დაგტოვო?
კითხვა გაიმეორა და გაღიზიანებულმა ჩაიცინა,შემდეგ კი უეცრად სწრაფი ნაბიჯით მომიახლოვდა და ზემოდან გადამაჯდა!
გეფიცებით ისე ვჭყიტე თვალები მოულოდნელობისგან რამის გული ამომივარდა!
-მე არ მინდა შენი დატოვება,მინდა აქ ვიყო შენთან ერთად,სულ მარტო.
თვითვეულ სიტყვას გამოკვეთით იძახდა და თან ეს საშინელი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე!
-გეყოფა ფრედერიკ,ცუდად ვგრძნობ თავს.
ვეცადე თავიდან მომეშორებინა და თან ეს ისე მექნა რომ ჩემთვის შიში არ შეეტყო,ნუ არ გამომივიდა.
-ცუდად ? მე კი ვიფიქრე რომ დღეს შევუდგებოდი პატარას შექმნის საქმეს,აქვე და ახლავე.
ენით ტუჩები მოილოკა,რაზეც ეს ჩემმი ვითომ სიმშვიდე ვეღარ გავაკონტროლე და წამებში დამეტყო ის შიში ,რომელიც მან გამოიწვია ჩემში!
-ფრედერიკ,ახლა არა,მზად არ ვარ!
ნერვიულობით ვთქვი და ვეცადე ხელები ,რომლებსაც მიჭერდა გამომეძვრინა.
-არა პატარა,ეს ჩემმი ნებით უნდა მოხდეს ,რადგან შენ მზად ვერასოდეს ვერ იქნები.
მე კი არ მიყვარს საქმის გადადება,ძაალიან არ მიყვარს.
ეს რომ თქვა უკვე ვეღარაფერი ვერ ვუპასუხე და გავჩუმდი !
ვეღარ ვფიქრობდი  სიტყვებზე ,რომლებიც მას გააჩერებდა ,მაგრამ მაინც იმდენი რაღაც მიტრიალებდა თავში.
-შენ შეგეძლო გადაგერჩინე,მაგრამ ეს გამიკეთე...რატომ?
რატომ ფრედერიკ?
თვალი გავუსწორე და სრულიად მოულოდნელად ეს კითხვა დავუსვი,რაზეც გამომეტყველება სრულიად საპირისპიროდ შეეცვალა და ხელიც მიშვა ,ამ წამს კი მივხვდი უკვე თვითონ უჭირდა პასუხების ძებნა ამ კითხვაზე.
-შვილები გყავს ,რომლებსაც მონსტრებად ზრდი!
ხო ,ასე უბრალოდ უდანაშაულო უცოდველი ბავშვებისგან რობოტებივით აყალიბებ შენაირებს.
ვბრაზობდი თანაც ძაალიან,რადგან საერთოდ არ მესმოდა მისი,ის უკვე ზედმეტადაც კი ჩადიოდა ბოროტებას.
-შენ არაფერი არ იცი.
და აი უეცრად სერიოზული გამომეტყველებით მითხრა და ჩემს სხეულს მოშორდა.
-რა არ ვიცი?მაგალითად ის თუ როგორ გაამაბი შენი ტყუილების მახეში!?
ან ის თუ როგორ გამასულელე დებილივით,მიპასუხე ფრედერიკ!
ისეთი იმედგაცრუებული და ნაწყენი ვიყავი რომ მგონი ბრაზსაც კი გაადაუჯოკრა .
-მე ეს მჭირდებოდა,ასე რომ ზედმეტ კითხვებს ნუ დასვამ.
უკვე თვითონაც გაღიზიანებულმა მიპასუხა და ზურგით მდგარი ჩემსკენ მოტრიალდა.
-რატომ და რისთვის არ არსებობს ჩემთვის! მე ასე მინდოდა და ასე გავაკეთე.
გჭირდება ახსნა განმარტება თუ რატომ ასეთი უსამართლო ან ბოროტი? ვაიმე ,როგორი ცუდი ვარ ,როგორი ცუდი.
ხო აი ასე , არაფრის გამო,უბრალოდ ასე მომინდა...სწორედ ესაა ჩემმი პასუხი.
ცინიკური ღიმილით მოდიოდა ჩემსკენ ,რაზეც მე უკან ვიხევდი,იქამდე სანამ კედელს არ შევასკდი ზურგით ,მან კი მომიწყვდია და ხელი ჩემს თავთან დადო.
-ნუ იქნები ცნობისმოყვარე,მე არ მიყვარს უპატივცემულობა.
შენ ჩემმი ცოლი ხარ უკვე რაც იმას ნიშნავს რომ პატივისცემას უნდა გამოხატავდე შენი ქმრის მიმართ,რადგან მას არ უყვარს უზრდელი და სულელი გოგოები.
მე ძაალიან ადვილად შემიძლია ყველაფერი გავანადგურო რაც გიყვარს ,შენ დაფიქრებულხარ ამაზე...ხომარ ვცდები?
ისეთი მომღიმარი საუბრობდა და თან ისეთი ისეთი უცნაურად შავი თვალებით რომ მეტს ვეღარ ვუძლებდი ,მინდოდა ყველაფრის ფასად ამერიდებინა თვალი ან გავქცეოდი მის მზერას,მაგრამ მის მკლავებს ვერაფრით ვერ ვახწევდი თავს!
-მომწონხარ როუს,მართლა ძაალიან მომწოხარ...ზედმეტადაც კი.
ისე რომ ეს გრძნობა მთლიანად მიპყრობს და კონტროლს მაკარგვინებს საკუთარ თავზე.
და აი არსაიდან ეს თქვა და ხელი ნაზად მომკიდა ლოყაზე,მე კი პირი დავაღე გაგებულით.
ის რა გიჟია ყველაფერთან ერთად!
რა ემართება?
ვეღარ გავიგე!
-მაგრამ თუ ასე გააგრძელებ შესაბამისი ზომებისთვის მომიწევს მიმართვა.
ეს რომ თქვა ნერწყვი სიმწრით ჩავყლაპე ,რადგან არც კი მინდა იმის წარმოდგენა რას მოიმოქმედებს ის!
ასე დასრულა და უეცრად ადგილიდან აორთქლდა!
მე კი დავრჩი კედელზე მიკრული და გამოშტერებული მისი სიტყვების გაგების შემდეგ.
ერთ წამს მემუქრება,მეორე წამს მეუბნება რომ მოვწონვარ,მერეე?!
ხო ნუ ისევ მემუქრება და ბუუმ !
ქრება...შესანიშნავია,მართლაც რომ შესანიშნავი.

რაინა:
-რაინა,ახალი ამბავი იცი?
ფრედერიკმა მითხრა რომ როუსი მას შვილს გაუჩენს.
მომღიმარი სვავდა წითელი ფერის სასმელს და თან მე მელაპარაკებოდა,მაგრამ ვაი რომ მას არც ვუსმენდი !
ისევ როუსზე და იმ საფრთხეზე ვფიქრობდი ,რომელიც ემუქრებოდა.
-მისმენ!?
მაგრამ ჩემმი ერთი დუმილი და ის უკვე არსაიდან ჩემს წინ გაჩნდა,ამ სულისშემძვრელი მზერით.
-კი ,გისმენ .
ჩავილაპარაკე მობეზრებული ხმით და ცოტახანში დავამატე.
-და ამით რა?
ადრე თუ გვიან  ფრედერიკი ნამდვილად ბოლოს მოუღებს როუსს. უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე და ხელები გაადავაჯვარედინე.
-შენ რატომ ღელავ პატარა?
ეს რომ იკითხა ტვინი ამიდუღდა,ბრაზისგან!
რატომ ვღელავ მე!!?
-ის ჩემმი მეგობარია ფრენკლინ!
გაღიზიანებულმა ვუპასუხე ,რაზეც უეცრად მომღიმარი სახე სერიოზულით შეცვალა.
-მერე?! მასზე ასე ღელავ?
ნუთუ ასეთი მნიშვნელოვანია შენთვის?
რა ემართება?! ისეთი უცნაურად ლაპარაკობს და აი უეცრად ხელებში მოიმწვდია ჩემმი სხეული და წელზე მჭიდროდ მომხვია ხელები.
-არა ,პატარა ამას ვერ დავუშვებ .
ჩემზე მნიშვნელოვანი არავინ არ უნდა იყოს,მე უნდა გიყვარდე ყველაზე მეტად.
ეს რომ თქვა უწინდელი შიში ვიგრძენი მის მიმართ,მგონი დამავიწყდა კიდევაც როგორი მესაკუთრე და შეშლილია!
-ფრენკლინ ის ბიჭიც კი არ არის.
გაფართოვებული თვალებით ვუთხარი,რაზეც ჩაიცინა.
-ბიჭი ,გოგო რას ნიშნავს?!
მე მჭირდება შენი მთელი სიყვარული და ყურადღება ან იცი რა...მგონი ფრედერიკისაც მშურს...შვილი მინდა,მეც მინდა.
ეს თქვა და ტუჩების ლოკვით ჩემსკენ მოახლოვება დაიწყო,რაზეც პანიკა დამეწყო და ხელით ვცადე მისი გაწევა!
-ფრენკლინ გთხოვ...იცი რომ ამას აზრი არ აქვს.
აცრემლილი თვალებით ჩავილაპარაკე,რაზეც სახე ისევ სერიოზული გაუხდა და უკან დაიხია.
-არ მესმის რატომ არ შეიძლება ვცადოთ.
მომღიმარმა ჩაილაპარაკა და შემდეგ თავი ჩახარა.
ის ტრავმირებულია ,ეს კარგად ვიცი და მგონი ეს ჩემს სასარგებლოდაც კი გამოვიყენე ძაალიან ბევრჯერ,მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა.
-რთულია სძულდე საკუთარ შვილს,მაგრამ მგონი ამაზეც კი თანახმა ვარ,ოღონდაც მყავდეს.
ამაზე მე მისკენ მივიწიე ახლოს და ვიკითხე.
-რამდენიხანია რაც ფრედერიკის შვილი ალდენის დაჯგუფებას შეუერთდა?
ეს რომ ვიკითხე სიმწრით ჩაიცინა.
-შენ რა სულ არ გაინტერესებ?!
აჰჰ,არც კი ვიცი ,ალბათ სამი წელია და ამ დროის მანძილზე,ფრედერიკა მასზე ვერაფერი ვერ გაიგო!
მხოლოდ ის რომ ტენისონის სახელით დაიწყო იქ ცხოვრება, მხოლოდ ეს ვიცით მასზე,სხვა არაფერი.
ეს რომ თქვა ღრმად ჩავისუნთქე და ხელი ხელზე მოვკიდე,მეც კი არ ვიცი რატომ!
მგონი მეც მასთან ერთად გავგიჟდი,უბრალოდ მომინდა მისთვის კომფორტის შექმნა და მგონი გამომივიდა კიდეც,მას მე ღიმილი შევატყე.
-ფრენკლინ წყევლის ახსნა არ გიცდია?
მან ამაზე მშვიდად მიპასუხა უკვე.
-არა,ეს რთულია და თან ჯერ არ მაქვს დრო ამისთვის,შენ გივლი და შენ გპატრონობ.
თქვა და არსაიდან ჩემმი ხელით რომელიც მეკიდა თავისკენ ძაალიან ახლოს მიმწია,მოულოდნელად კი ყველაზე ნაზად მაკოცა .
გეფიცებით ერთ წამს მეგონა რომ ფრენას შევძლებდი...რა უცნაური გრძნობაა,ნუთუ მიყვარდება?

როუსი:
ოთხი დღის შემდეგ:
ღამე იყო რომ გამეღვიძა.
ხო ასე არსაიდან გავახილე თვალი და მივხვდი რომ რაღაც რიგზე ვერ მქონდა.
რაღაცის სურვილი მჭამდა,ან ვიღაცის?
მინდოდა ის მენახა...თანაც სასწრაფოთ!
ფეხზე სუსტად წამოვდექი და უმისამართოდ დავიწყე მისკენ წასვლა,მახსოვდა რომ არ ვიცოდი სად იქნებოდა ,მაგრამ ასე დარწმუნებული მაინც რატომ მივდივარ მისკენ!?
თავს ისეთი უცნაურად ვგრძნობ,ჩემს თავს არ ვგავარ,გული კი აარარეალურად სწრაფათ მიცემს,მძიმედ ვსუნთქავ და ვოფლიანდები...აი ისიც,ამ კარს შევაღებ და ვეტყვი რომ მეც მომწონს.
უცნაურია ,მაგრამ მეც მომწონს!
მინდა შემეხოს,ძაალიან მინდა!
არა...ამას მე არ ვიტყოდი,არც გავიფიქრებდი,რა ჯანდაბა მჭირს?!
რა გჭირს როუს?!
არა...მე ის მინდა!
ისე ძლიერ მინდა...კარი შევაღე და ბარბაცით წავედი საწოლისაკენ  სადაც ის იწვა.
-ფრედერიკ,ფრედერიკ.
ის ისეთი მშვენიერი იყო,მისი სახე სიბნელეშიც კი ბრწყინავდა!

ანდრეი:
უეცარ ხმაურზე გამომეღვიძა და თვალი რომ გავახილე სრულიად მოულოდნელი სიტუაცია დამხვდა...როუსი ჩემს წინ პერანგის ამარა ძლივს იდგა და მძიმედ სუნთქავდა,ვგრძნობდი რომ რაღაც რიგზე ვერ ჰქონდა,მაგრამ რატომ მიახლოვდება ასეთი სახით?
ყველაფერი კარგადაა?!
ის თავის თავს არ გგავს!

ვიცი რაღაც საოცრად დამაბნეველ უცნაურ რაღაცებს ვიგონებ ,მაგრამ ჯანდაბა რა ვქნა,მესაჭიროება რომ ყველაფერი ჩახლართული იყოს!
შემდეგ თავში რაღაცები გამოაშკარავდება.
ხო თუ არ გახსოვთ ,შეგახსენებთ რომ ანდრეი ანუ იგივე ჯეი (მან დაირქვა ეს სახელი)არის როუსის მკვლელი.
ხო,კიდე ფრედერიკს როგორც მიხვდით ერთ-ერთი შვილი მტრად ჰყავს.
ის შეუერთდა მონადირეების კლანს და მათ ეხმარება უკვე სამი წელია!
ამას თავისი მიზეზებიც აქვს რა თქმა უნდა მალე გაიგებთ ამ მიზეზს.
ეს ყველაფერი იმიტომ ავხსენი რომ არ მინდა რამემ დაგაბნიოთ,რადგან ბოლო პერიოდი ძაან ავხლართე ყველაფერი და ხანდახან მეც ვერ ვიგებ რას ვწერ :დ
ხო ,მოკლედ იმედია ისიამოვნეთ ^^