თავი 2
სუნთქვაშეკრული ისევ ჩვეული კოშმარებიდან გამოღვიძებული, ოფლის მდინარეში ჩავარდნილი ძაღლის მსგავსი ვარ. აღარასდროს დამთავრდება? კიდევ დიდხანს უნდა მტანჯოს?- ვბუტბუტებ ჩემთვის. მაღვიძარის დარეკვამდე კიდევ 45წუთია, ვცდილობ ძილში ჩაძირვას, მაგრამ 37-ე სართულის საძინებელ ოთახში ახლახანს განთავისუფლებული მზის სხივები არ მაძლევს საშუალებას. აბსტრაქტულ ნახატებიანი ღამის მაისურით და შორტით, მინის კარს ხელის გაწევით ვაცურებ, ვაღებ და აივანზე გავდივარ. საოცრად ლამაზია ამ დროს სიეტლი, თითქოს უკვე ახერხებს მზე გაათბოს ჰაერი, მაგრამ სუსხიანი ნიავი მაინც არ გაძლევს მთლიანად გათბობის საშუალებას. ღრმა ამოსუნთქვას ვაკეთებ და მთლიანად ვთავისუფლდები ნეგატიური შეგრძნებებისგან. ფიქრების ღრმა მორევში ჩაძირულს პეიჯერის ხმა რეალობას დიდიხნით არ მწყვეტს. ექიმების კიდევ ერთი ზებუნებრივობა სისწრაფეში მდგომარეობს. წამის მეასედებში ვახერხებ უბრალო მაისურის და ჯინსის შარვლის ჩაცმას და უკვე მრავალსართულიანი კორპუსის წინ ვდგავარ და მანქანების მოძრაობის შეწყვეტას ველი. გზის გადაკვეთისთანავე საავადმყოფოს წინ აღმოვჩნდი. სირენის ხმა. ტირილი. ყვირილი. ყველაფერი ერთმანეთს ერწყმის და საშინელი ატმოსფერო იქმნება. ისეთი ხმაურია თითქოს საგიჟეთში მყოფმა ავადმყოფებმა ექიმები გააქციეს და მათ სირბილს ხარხარით ადევნებენ თვალს......
დაღლილს შინ სპაგეტი მხვდება, რომლის აბაზანის მიღებამდე ჭამასაც ძლიერი შიმშილი და ჩემი ცარიელი კუჭი მაიძულებს. აბაზანიდან გამოსულს მხოლოდ პირსახოცი მაქვს მოხვეული. თბილი წყლით ნასიამოვნები ვიღებ ჩემს დღიურს და აივანზე მდგარ რბილ სავარძელში ვეშვები.