ერთ დროს მნიშვნელოვანი სიტყვა გავცვითე. გრძნობებიც მოულოდნელად შემომეცვითა. შემთხვევით! განა, გამიზნულად… თუმცა რაღა აზრი აქვს, ან, იქნებ, აქვს?!
თუ მე და შენ ვერ ვხვდებით ერთმანეთის საუბარს, რაღა აზრი აქვს ასოების სიტყვებად დალაგებას?
თუ მე და შენ ვერ ვხვდებით ერთმანეთის გრძნობებს, რაღა აზრის აქვს ამ ერთიანობებს?

ყოველთვის თავისთვის ბუტბუტებდა ჩუმად. საზარელ ჩურჩულს წააგავდა მისი ბუტბუტი. თუ დიდხანს მოუსმენდით, ჭკუიდან შეშლის გარანტიას მისცემდით საკუთარ თავს.
რა მოსაწყენია, როცა ყველაფერი იცი. როცა ყველაფერი გაქვს, რაც გინდა. როცა შენი ბოლომდე ესმით, თითქოს, ადამიანობას კარგავ.
დილა, თვალების გახელა, ადგომის არსურვილი, სააბაზანო, საუზმე, ტანსაცმელი, გასაღები, კარი, სადარბაზო, ავტობუსი, მეტრო, სამსახური.
თანამშრომლები, მისალმება, მუშაობა, ათი წუთი შესვენებამდე, შესვენება, ბრაზი, რომ შესვენების დრო თითქოს ათ წუთში ამოიწურა, მუშაობა, გულისრევა არასასურველი საქმისგან, ათ წუთში სამუშაო დრო მთავრდება, კბილების კაწკაწი მოუთმენლობისგან, წამი წამში და ისევ…
მეტრო, ავტობუსი, სადარბაზო, გასაღები, კარი, ტანსაცმელი, ვახშამი, სააბაზანო, საწოლი, ძილი.
დილა.
ყოველთვის ყველაფერი იცი. რა მოხდება შემდეგ დღეს... მრავალფეროვნებაზე ოცნებობ, მაგრამ როცა მეტროსა და ავტობუსს შორის ათი წუთი გივარდება ცივი ოფლი გასხამს, რადგან ყველაფერი ისე არ მიდის, როგორც მიეჩვიე.
ეძებ ადამიანებს. მაგრამ ისეთს არავინ ეძებს, როგორებიც სინამდვილეში ვართ. თავის ილუზიებს დასდევენ. ადამიანები ერთმანეთის გაცნობას მთელ თავის ხანმოკლე ცხოვრებას შეალევენ და ბოლოს აღმოჩნდება, რომ უცხონი არიან ერთურთისთვის.
ეს უკვე იყო, ასე სამასი წლის წინ, ან ოთხასი, არ მახსოვს.
ეს იყო. ეს ადამიანები იყვნენ, ეს ცხოვრება იყო, ეს ყველაფერი უკვე იყო. ადამიანები გავდივართ ხელახლა "იყოს" და ვერც კი ვამჩნევთ ამას.
დეტალები არ იცვლება. მთელ სურათს ისე შევცვლი, ერთ დეტალს არ მივცემ საშუალებას, რომ დეფორმირდეს.
თუ არსებობ, ნაბიჭ'ვარო ღმერთო, დეტალები სიგიჟემდე გიყვარს.
უცნაური რამეა პაზლი, ჩაუკვირდები მის ნაწილებს და უკიდეგანოდ ნაცნობი გეჩვენება ყველაფერი. თითოეული სანტიმეტრი ამ წყეულ დედამიწაზე ზეპირად იცი, მაგრამ დარწმუნებული არ ხარ ამაში. იცი, რატომ? იმიტომ, რომ ის ისე არ გამოიყურება, როგორც აქამდე.
წარმოიდგინე სამასი წლის წინ ნაცხოვრები ადამიანი, ახლა რომ გააცოცხლო და აჩვენო ის, რასაც ხედავ შენ. შეიშლება, ჯადოქრის ძახილით გაიქცევა სადღაც შორს, მაგრამ… როცა კიდევ იცხოვრებს. ერთი კვირა, თვე და წელიწადი. ადაპტირდება. იცი, რატომ? იმიტომ, რომ რაც იყო სამასი წლის წინ, მან ამ დროშიც აღმოაჩინა.
მიხვდა, რომ ადამიანებს კვლავ არ ესმით ერთმანეთის. მიხვდა, რომ ვერავინ გაიგებს - რას გრძნობს თვითონ. მიხვდა, რომ ე.წ. განვითარების გარდა, არაფერი შეცვლილა. ადამიანი კვლავ იგონებს თავისთვის პრობლემებს და წუწუნებს.
ღმერთმანი, აქ რა მინდა? აქ რას ვაკეთებ? ვინ ვარ, რა ვარ? შენ ვინ ხარ? ეს რა ადგილია?
რას ნიშნავს იყო ადამიანი?

მან არ იცის ის რა აზრს დებს წყეულ სიტყვაში, ის დუმს, მას აცახცახებს, რადგან ვერ ხვდება,
მაგრამ რომც თქვას აზრი აქვს ჩაჰყვე სიტყვაში, თუ მას გრძნობა სიტყვად დაღვრისთვის არ ეცოდება?

ჰო, მისი ბუტბუტი შიშის ჭიანჭველებს არსაიდან აჩენდა და თითქოს სისხლძარღვებში უშვებდა მილიონობით.
მისი ბუტბუტი ყველას გვესმის. იმიტომ, რომ ის ჩვენ ვართ. ათასობით აზრი ირევა ჩვენს გონებაში და მოსვენების საშუალებას არ გვაძლევს. როგორ შეიძლება ადამიანები ასე ჰგავდნენ ერთმანეთს და ამდენად განსხვავდებოდნენ კიდეც?
ყველა განსხვავებულობას იჩემებს და ზუსტად ამით ჰგვანან ერთურთს იდენტური ტყუპებივით.
ისიც განსხვავებული იყო იმდენად, რამდენადაც მე და შენ, მკითხველო. განსხვავებული ბრბოსგან და ბრბოს მსგავსი. მუშაობდა, სწავლობდა, მიზნებს ისახავდა, აღწევდა ან ვერ აღწევდა. დილაობით ადგომა ეზარებოდა და შურდა იმ ხალხის, ვისაც ალიონის ფრინველებს ვეძახით ხოლმე, ან აღარ ვეძახით ამ დროში.
გადაწყვიტა გაეფერადებინა დღე და სხვანაირად წაიყვანა იგი. ადგა, ჩვეული შავი ფერადით ჩაანაცვლა, გარეთ გავიდა და ხეტიალი დაიწყო. ჰო, ასე მარტივად, ჩახლართული სიტყვების გარეშე გიყვები.
ბევრი იარა თუ ცოტა იარა, სკვერი იპოვა და გრძელ, მორყეულ სკამზე დაჯდა. არ იცოდა რას ეძებდა, არ იცოდა რას ელოდა, მაგრამ იჯდა და გამვლელებს ათვალიერებდა.
მარტო იყო, როგორც ყოველთვის. არა, ჰყავდა მეგობრები, ჰყავდა ე.წ. მეორე ნახევარიც, მაგრამ მარტოსულობის განცდა, ხომ ხვდები? მიხვდები, შენც გამოგიცდია. ჰოდა იჯდა. ჩანთა, რომელიც ყოველთვის თან დაჰქონდა საჭიროების მიუხედავად, გახსნა და ბლოკნოტი ამოძვრინა. გადაშალა და თეთრმა სიცარიელემ გული დაუმდუღრა. რამდენი ხანია, რაც კალმისთვის ხელი არ უხლია და სიტყვები ობობის ქსელებად არ დაუხლართავს ? შენ უპასუხე ამ კითხვას, მკითხველო. შენ იცი, რაოდენ მწარეა, როცა საყვარელ საქმეს ვერასდიდებით აკეთებ და არა იმიტომ, რომ არ გინდა, არ შეგიძლია, უბრალოდ.
არა, მას გვერდით არავინ მიუჯდა, როგორც ხდება ხოლმე ფილმებში, წიგნებში… არავის გაუბამს საუბარი, რომელშიც საკუთარი თავისთვის ჭეშმარიტებას აღმოაჩენდა და სიხარულისგან თვალის გუგები გაუფართოვდებოდა.
ჩვენ არ ვცხოვრობთ წიგნებში, არ ვცხოვრობთ ფილმებში და მაინც, გასაოცარია, რომ ადამიანის გონებასა და არაცნობიერს ძალუძს შექმნას ისეთი ნაწარმოებები, რომელთაც სულის შეძვრა შეუძლიათ. არ მეთანხმები? თუმცა ერთი მხრივ, დანაშაულიც კი მგონია - მკითხველი აიძულო იცხოვროს წიგნით, რომელიც მის ცხოვრებაში ხორცშესხმას ვერასოდეს ჰპოვებს. რაოდენ მეოცნებეა ადამიანის ნატურა, ღმერთმანი, ზოგჯერ მეცინება.
მაგრამ, არა! ყველა ჩვენს წიგნში ვცხოვრობთ, ყველა ჩვენს ფილმს თავადვე ვქმნით, თუმცაღა ჩვენზე ბევრი რამ დამოკიდებული არც არის ამ ქმნილებებში. არასოდეს იქნება ჩემი წიგნი ზუსტად ისეთი, როგორიც მსურს და ვერც შენი, მკითხველო. თუმცა იცი, რა? განვმეორდები. როცა ადამიანს აქვს ის, რაც სურს, როცა იცის ყველაფერი, მას სიცოცხლის ხალისი ეკარგება. ადამიანობას კარგავს და ეს ცხოვრება, რაც დედამიწაზეა, ცხოვრების უნიკალური და იდეალური მოდელია. არ მეთანხმები?
რას შეცვლიდი, ღმერთი რომ იყო? აი, ის ღმერთი, როგორადაც შენ აღიქვამ ამ სამყაროს შემქმნელს. (თუ აღიქვამ).
ჩემთვის რომ ეკითხათ, ამაყად ვუპასუხებდი, რომ არაფერს!
ბევრი საზიზღარი და ამაზრზენი რამ ხდება აქ, ბევრი გულისამრევი ქმედება ჩაუდენია ადამიანს და ჩაიდენს მომავალში, მაგრამ… რომ არა ადამიანი, ქმედების ამაზრზენად და სასიხარულოდ დაყოფაც არ იარსებებდა. არ იარსებებდა ის ცნებები, რაც ამქვეყნად ადამიანმა მოავლინა. არ იარსებებდა ის სიტყვები, რომლებსაც ასე მონდომებით ვანთხევთ ფურცელზე და ვქარგავთ ჰაერში სიტყვებად. მაგრამ…
თუ მე და შენ ვერ ვხვდებით ერთმანეთის საუბარს, რაღა აზრი აქვს ასოების სიტყვებად დალაგებას?
თუ მე და შენ ვერ ვხვდებით ერთმანეთის გრძნობებს, რაღა აზრის აქვს ამ ერთიანობებს?
ჰო, მე და შენ ვსაუბრობთ, მე და შენ ვცვლით აზრებს, მაგრამ სინამდვილეში შენ ვერასოდეს გაიგებ მე ამა თუ იმ სიტყვაში რა აზრი ან ემოცია ჩავაქსოვე ისევე, როგორც მე არ ძალმიძს ჩავწვდეთ იმ დიად გრძნობას, რომლითაც შენ საუბრობ ან წერ.
ჰო, მისი ბუტბუტი შიშის ჭიანჭველებს არსაიდან აჩენდა და თითქოს სისხლძარღვებში უშვებდა მილიონობით…
რაოდენ შიშის მომგვრელია, როდესაც აცნობიერებ, რომ სრულიად მარტო ხარ, როცა ყველაფერი ირგვლივ უცნობია, როცა ვერაფერს ხვდები, მაგრამ ამავდროულად, ყველაფერი ტკივილამდე ნაცნობი გეჩვენება და დეჟა ვუს შეგრძნებას ვერაფერს უხერხებ.
ყველაფერი მეორდება, ყველაფერი უცნობი ნაცნობია, მაგრამ მეორდება. თითქოს, სადღაც გინახავს ეს ნახატი, მაგრამ პირველად ხედავ ცხოვრებაში.
სარკიდან გიყურებს ადამიანი, რომელიც დილით უნდა ადგეს და კბილები გაიხეხოს. ძალიან ნაცნობი ნაკვთები აქვს, მაგრამ უცხოა. ჭკუიდან შეშლამდე უცხო…

ის კი იჯდა მორყეულ სკამზე, სკვერში მარტო, გრძნობების სიტყვებად დაღვრა მას შეეცოდა,
მაგრამ იცოდა კი სკვერში მდუმარედ მჯდომმა მარტომ, სიტყვებად დაღვრისთვის რომ თავად გრძნობას ღრმად შეეტოპა?