-გამარჯობა პეტრე ექიმო, როგორ ხართ? გამიხარდა თქვენი ნახვა. კარი მიხურა და სიხარულით გადაეხვია გაგა.
-კარგად ჩემო ბიჭო. მაპატიე ასე გვიან რომ მოგადექი კარს. გამთენიისას სოფელში ვბრუნდები, ამიტომ გადავწყვიტე, შემომევლო და მენახე. პეტრე რაღაც სევდიანი ჩანდა.
-ძალიან მიხარია, მეც მინდოდა თქვენი ნახვა. სკამი მიაწოდა გაგამ და თავადაც მაგიდის გვერდით ჩამოჯდა. ავარიის ინციდენტის შემდეგ, რამდენი დრო გავიდა. თანაც იმდენი რამ მოხდა, ვეღარ შევძელი თქვენთან ჩამოსვლა ან დაკავშირება.
-არა უშავს, მეც ვეღარ მოვხვდი აქეთ რომ შენი ამბები მომეკითხა, ხომ იცი რამდენი საზრუნავია ჩემს სოფელში, ხან რა ხდება ხან რა და პაციენტებს ვერ ავუდივარ. თანაც ახლა მოვითხოვეთ რომ სამედიცინო ინსტრუმენტები დაგვიმატონ, იმდენი გაჭირვებულია, სახლში ლუკმა-პური არ აქვთ და პირველადი მოხმარების საგნები საიდანღა ექნებათ. მე მათ ფულს ვერ გამოვართმევ. ამიტომ ასე გადავწყვიტეთ და მაგ საქმეზე ვარ აქ. შენი დასავლური გამოცდილება ძალიან გამოგვადგება. იშვიათად მეგულება შენნაირი მიზანდასახული და კაცთმოყვარე ადამიანი. ამაზე მოგვიანებით დავილაპარაკოთ. ახლა კი შენი ჯანმრთელობის ამბები მომიყევი. ეგ ახლა ყველაზე მნიშვნელოვანია.
გაგამ ზედა ოთახისკენ გაიხედა, მარიამი არსად ჩანდა. ბიჭის მზერა არ გამოჰპარვია ექიმს. - შენ არაფერი გითქვამს მისთვის? გაოცებულმა ჰკითხა.
- არა პეტრე ექიმო,არა. თავი ჩაღუნა. როგორ შემეძლო მისთვის ამის თქმა. გამბედაობა არ მეყო თავის წარმოჩენის. ასე უბრალოდ, ავმდგარიყავი და მომეყოლა რომ იმ დროს გადავვარდი მანქანით ხეობაში, როდესაც მას მივყვებოდი, და მის გადარჩენას ვცდილობდი? ის ხომ საკუთარ თავს დაადანაშაულებდა ამაში. მე ამას ვეღარ ავიტან. მისი თითოეული ცრემლი მე მტკივა. ყელში ბურთი გაეჩხირა და ღრმად ჩაისუნთქა.
მარიამმა კარის ხმა რომ გაიგო, გამოსვლა ვერ გაბედა და კარს უკან იდგა. აინტერესებდა ვინ მოვიდა ასე გვიან. გაგას სიტყვებმა შეძრა. -აი თურმე რატომ დააგვიანდა, საავადმყოფოში იწვა და სიკვდილს ებრძოდა და მე ამ დროს მასზე ვბრაზობდი. რა აღარ ვიფიქრე, რა აღარ დავაბრალე. მაპატიე, მაპატიე... ჩურჩულებდა და ცრემლები ჩამოსდიოდა. მხოლოდ ახლა დაფიქრდა, რა მოსწონდა გაგაში და რითი იზიდავდა ასე ძალიან. მისი მზრუნველობა და ყურადღება იყო რაც თავიდანვე შეამჩნია. მისი გულწრფელობა რომელიც ასე მოსწონდა და დამოკიდებულებები ადამიანთან რომელსაც აღტაცებაში მოჰყავდა. უნდოდა გასულიყო, მოხვეოდა და დაუსრულებლად ეთხოვა პატიება. პეტრესი შერცხვა. თან ისეთი აღელვებული იყო, არ იცოდა სიტყვებს როგორ მოუყრიდა თავს. აკანკალებული ჩაწვა საწოლში და თავზე საბანი გადაიხურა. გადაწყვიტა დილით გაგა ენახა, ბოდიში მოეხადა და ყველაფერი ეთქვა. თუ როგორ უყვარდა, რა მადლიერი იყო მისი და თუ არ გაუშვებდა მასთან დარჩებოდა მუდამ. მალევე ჩაეძინა. გაგა პეტრესთან საუბარს განაგრძობდა:
-აღარ მინდა მის სახეზე ტანჯვა ვიხილო. ისედაც ბევრი ტკივილი მივაყენე ჩემდა უნებურად. ყოველთვის საკუთარი პრიზმიდან ვსაზღვრავდი ყველაფერს, როდესაც მასზე ვფიქრობდი და რამეს ვაკეთებდი. სად არის ამ დროს სიყვარული? თანაგანცდა? ეს როგორი სიყვარულია? როდესაც თითოეული ადამიანი მხოლოდ საკუთარ თავს ხედავს და თავისი ეგოიზმიდან გამოდის. ჩემთვის ის ძალიან ძვირფასია, მე პატივს ვცემ მის გადაწყვეტილებებს,თუნდაც ამაში არ ვეთანხმებოდე. არც ჩემი გადაწყვეტილებები ყოფილა მისთვის მოსაწონი და ამიტომ მინდა შევწყიტო ერთი კუთხიდან ყურება. მე მაშინ ვიქნები ბედნიერი, როდესაც ის ჯერ საკუთარ თავთან მოვა ჰარმონიაში და შემდეგ თავად გადაწყვეტს რა სურს. მე შემიძლია მხოლოდ ოდნავ მივეხმარო საკუთარი თავის გაგებაში. ისევე როგორც მას შეუძლია, ჩემი დამარხული გრძნობების ამოძრავება. სწორედ მისი დამსახურებაა, ახლა ასე რომ ვყვები საკუთარ თავზე და კიდევ ბევრი რამ მექნება მისგან სასწავლი. ასეა. ორმხრივი თანაგანცდის გარეშე ძალიან რთული იქნება ყველაფერი. თქვენ ყველაზე კარგად იცით, რომ მე გრძნობების გადმოცემის ოსტატი არ ვარ. ყველაფერს გულში ვინახავდი ბავშვობიდან. რაც არ უნდა განმეცადა ვერ ვახერხებდი გრძნობების გარეთ გამოტანას. ალბათ ამის დამსახურებაცაა ის რომ, ამ ბოლოს დროს თავს არც ისე კარგად ვგრძნობ. გულიც ხშირად მტკივა. თითქოს ორად მეყოფა. მსგავსი რამ არასოდეს მიგვრძნია და აუტანელია ასეთი ტკივილი. გამოკვლევებზე ვაპირებ წასვლას. თქვენ როგორ ფიქრობთ შესაძლებელია ავარიის ტრავმის ბრალი იყოს?
ექიმი უსმენდა ბიჭს და სახე თანდათან უფითრდებოდა. რაც უფრო მეტს ლაპარაკობდა გაგა, მით მეტად უჭირდა გადაწყვეტილების მიღება , ეთქვა თუ არა გაგასთვის მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობის შესახებ. ბოლოს პროფესიულმა მოვალეობამ თავისი გაიტანა და ხმადაბლა დაიწყო:
- გაგა, შვილო, ამდენი ხანია ვფიქრობ და მოსვენება მაქვს დაკარგული. მაგრამ, ეს შენი უფლებაა იცოდე რა გჭირს... აქ სიტყვა გაუწყდა პეტრეს. არ უნდოდა მისი აღელვება შეემჩნია გაგას და რაც შეეძლო თავს ძალას ატანდა. მაპატიე რომ ამდენი ხანი გიმალავდი ამ ამბავს.საავადმყოფოში ექიმს დავპირდი, რომ მე გეტყოდი ყველაფერს და ვალდებულიც ვარ გითხრა. მაგრამ აქამდე თავს ვერაფერი მოვუხერხე. შენმა ანალიზებმა აჩვენა რომ შენი გული ავარიის დროს ძალიან დაზიანდა და სამწუხაროდ მკურნალობა შედეგს ვეღარ მოიტანს. ხმა უკანკალებდა პეტრეს და სათქმელს თავს ძლივს უყრიდა. წამდაუწუმ სიტყვა უწყდებოდა. როგორც მითხრეს რამდენიმე თვის სიცოცხლე დაგრჩა. მაგრამ არ უნდა დავნებდეთ, შენ ხომ იცი... გაგას გაფითრებული სახის დანახვამ ექიმი შეძრა.
- რამდენი თვის სიცოცხლე პეტრე ექიმო? სულ რამდენია? ისე იკითხა თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. მაგრამ მისი ძლიერად შეკრული მუშტები და დაბერილი ძარღვები არ გამოჰპარვია ექიმს.
- გამოკვლევებზე დაგიბარებენ და ანალიზების მიხედვით ყველაფერს დეტალურად აგიხსნიან როგორ უნდა ვიბრძოლოთ ამ მდგომარეობის დასამარცხებლად. შემართებით ლაპარაკობდა პეტრე და ბიჭსაც მოუწოდებდა ძლიერი ყოფილიყო. გულის სიღრმეში კარგად იცოდა, გაგა ასე მარტივად არ გამოამაჟღავნებდა თავს დატეხილ ასეთ უბედურებას, მაგრამ იმედს მაინც არ ჰკარგავადა.
დამშვიდობების წინ ბიჭს გადაეხვია, მხარზე აკოცა და შემართებისკენ მოუწოდა: წინ ბევრი გეგმებია და ახლა დანებების დრო არ არის, მე მინახავს ბევრი პაციენტი , რომელთაც ამ მძიმე მდგომარეობიდან თავი დაუღწევიათ. ჩემი პროფესიული ვალი იყო შენთვის მეთქვა ყველაფერი , მაგრამ ახლა როგორც ადამიანი გთხოვ რომ არ გატყდე, თუნდაც მარიამის გამო. მას შენ სჭირდები და ორივეს წინ გრძელი გზა გაქვთ. ერთად დგომით ყველა უბედურებას გავუმკლავდებით. გახსოვს რაზე ვსაუბრობდით ხოლმე შუაღამას კოცონთან მიმსხდრები და მუშაობისგან დაღლილები? შენს გრძელ გზაზე, რომელსაც გადიოდი და მომავალშიც გექნებოდა გასავლელი. შენ ამბობდი რომ შენი სამუშაო იმხელა კმაყოფილებას განიჭებდა და ისეთ ძალას გაძლევდა , ყველანაირ პრობლემას წინ აღუდგებოდი. გახსოვს ჩვენი ბოლო პაციენტი, რომელსაც არავინ იმედს აღარ აძლევდა, შენ შენი პროფესიონალიზმით და შეუდრეკელობით გადაარჩინე. ამას არავინ ელოდა და რა ბედნიერები ვიყავით. მაშინ შენ მხოლოდ შენი თავის ამარა იყავი , ახლა მარიამიც გყავს და მეტად მოგიწევს სირთულეებთან გამკლავება. ახლა მარტო აღარ ხარ! ხომ ამბობდი რომ ეგოისტი არ უნდა იყო, ახლა სწორედ ამის დროა. დაფიქრდი კარგად, რატომ მოვიდა ეს განსაცდელი შენს ცხოვრებაში და რა შეგიძლია გააკეთო, ახალი ძალების ძიება დაიწყე საკუთარ თავში. კიდევ ერთხელ გადაეხვია და წავიდა.
საწოლზე ზემოდან იწვა, მაგრამ ძილს ვერაფრით ახერხებდა გაგა. ამ თავზარდამცემი ამბის გაგონებამ ძლიერ იმოქმედა მასზე. სწორედ მარიამის გამო აღარ შეეძლო ახლა ჩვეულებრივ გაეგრძელებინა ცხოვრება. როგორ უნდა ეთქვა მისთვის რომ უყვარდა, როდესაც გაიგო რომ მალე მოკვდებოდა. მეტად ვეღარ ატკენდა. ამიტომ ერთადერთი გზა რჩებოდა მხოლოდ. იცოდა რომ ეს არჩევანი უარესად დასტანჯავდა მარიამსაც და პირველ რიგში მას, მაგრამ სხვა გამოსავალს ვეღარ ხედავდა. ისევ თავად გაუმკლავდებოდა ყოველგვარ განსაცდელებს, მაგრამ მარიამს არაფერს გააგებინებდა.
მეორე დილას , ადრიანად წამოხტა მარიამი საწოლიდან. ვაზაში ყვავილები გამოცვალა, საუზმე მოამზადა და გაგას საწოლის ოთახის კარზე დააკაკუნა. გადაწყვეტილი ჰქონდა დღეს ყველაფერი ეთქვა, რასაც მასზე ფიქრობდა, ოდნავ გული უცემდა მაგრამ ისეთ ბედნიერებას განიცდიდა სხვა დანარჩენს ყურადღებას აღარ აქცევდა. არავინ გამოპასუხებია. უცნაურად მოეჩვენა და კარი ფრთხილად შეაღო. ეს პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც მის ოთახში შევიდა. ფართე საწოლის, რომელიც გულდასმით იყო გასწორებული და საწერი მაგიდის გარდა, მხოლოდ კედელში ჩადგმული დიდი კარადა შეამჩნია, რომელიც უცხოენოვანი სამედიცინო წიგნებით და მხატვრული ლიტერატურით იყო სავსე. არ ელოდა. შემდეგ გაახსენდა, გუშინ პეტრემ რომ დასავლური გამოცდილება ახსენა, როგორც სჩანს უცხოეთში აქვს მიღებული განათლება- გაიფიქრა და უკეთ შესათვალიერებლად თაროებს მიუახლოვდა.
- აქ რას აკეთებ მარიამ? გაგას ხმა შემოესმა.
- ბოდიში, დაუკითხავად შემოვედი. გაუხარდა მისი ხმის გაგონება, ბედნიერი შემოტრიალდა და ბიჭის ცივ, უემოციო თვალებს წააწყდა. რა სჭირს? გულში გაიფიქრა და გადაწყვიტა სათქმელი აღარ გადაედო.
-გაგა, რაღაც მინდა გითხრა, ისეთი სხივები ჰქონდა თვალებში , ბიჭი შეკრთა. თითქოს სათქმელს მიუხვდა. ჯერ კიდევ გუშინ, ბედნიერებისგან ალბათ იტირებდა ასეთი მარიამის დანახვაზე, მაგრამ ახლა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა საკუთარ თავს ებრძოდა, რომ გრძნობები არ გამოემჟღავნებინა. სათქმელი არ დაასრულებინა, სამედიცინო იარაღებით სავსე ზურგჩანთა მაგიდაზე დაგდო და ზურგშექცეულმა ამცნო მარიამს რომ რამდენიმე დღეში ის აქედან წავიდოდა.
- დილას გავარკვიე, გზა სრულად გაიხსნა, უკან დასაბრუნებელი ბილეთიც აგიღე, მე მაგ დროისთვის სოფელში არ ვიქნები, კოლეგას ვთხოვე და ის გაგაცილებს. ბოლო სიტყვაზე ხმა აუკანკალდა , მაგრამ შემცბარ მარიამს ეს აღარ შეუნიშნავს. სიტყვა ვერ დაეძრა,გაშეშებული იდგა და მხოლოდ გაგას ზურგს უყურებდა. კი მაგრამ რა დაემართა, ასე რატომ ლაპარაკობს. იქნებ იმიტომ რომ ფიქრობს, თავს არ მომახვიოს თავისი გრძნობები?
-მაგრამ მე წასვლა არ მინდა, მე შენთან ერთად მინდა ყოფნა. გაუბედავად ჩაილაპარაკა.
- სამწუხაროდ აღარაფერი შეიცვლება, შენ მალე გაემგზავრები აქედან. შეგიძლია მოემზადო. მისი ხმაში ვერანაირ ემოციას ვერ ამოიკითხავდით.კარისკენ ისე შეტრიალდა, მარიამისკენ არც გამოუხედავს.
- არა, არა, მატყუებ. ვიცი რომ ამას გულით არ ლაპარაკობ. ტირილი ლაპარაკის საშუალებას არ აძლევდა. იქნებ მითხრა რა მოხდა, ერთ ღამეში რა შეიცვალა, ასეთი რატომ გახდი? მე შენ მიყვარხარ... გაიქცა და გაგას უკნიდან ძლიერად ჩაეხუტა.
ბიჭს გულში თითქოს რაღაც ჩასწყდა, საშინელი ტკივილი იგრძნო მკერდში, ფრთხილად მოიშორა მარიამი და ოთახიდან გაიყვანა.ბილეთი ხელებში ჩაუდო. ხმის ამოუღებლად შემოტრიალდა, კარი გადაკეტა. კედელს მიეყრდნო და ატირდა...